Hoe beter communiceren igv terugkaatsballen.
Vroeguh lagen man en ik meer op één lijn dan tegenwoordig. En persoonlijke groei draagt bij aan het feit dat je je harder maakt voor onderwerpen waarop je niet op één lijn zit.
Op zich geen punt, juist goed.
Alleen bespeur ik te snel een ‘ ja maar, jij’-niveau. Eentje waar we ons beiden schuldig aan maken, terwijl ik van te voren mijzelf nog zo toespreek daar voor te waken.
Hoe kan je in 1:1 besprekingen van lastige onderwerpen voorkomen dat er toch oude koeien uit de sloot gehaald gaan worden en terugkaatsballen voorbij vliegen.
Behalve tips als relatietherapie, hoor ik graag tips om te voorkomen dat een gesprek die verwijtende richting in slaat.
Vb:man is op vliegreis en geeft geen bericht dat hij goed is aangekomen. Ik wacht nog een dag en mail dan of hij reeds op plaats van bestemming is. Ipv een ‘sorry’, lees ik dat hij het druk heeft en ik hem ook kon mailen als ik zo bezorgd was. Ik word dan moe van die terugkaatsballen.
Onze relatie is juist aan het herstellen, ik wil dat graag zo houden.
Ik besef dat dit een item is dat in zoveel relaties wel eens speelt. Vandaar een algemene benadering van het voorkomen van verwijten gedurende het communiceren.
Keren
Man is regelmatig één of meer weken op reis. Ik heb nooit het gevoel gehad dat hij mij bedroog. Half december had hij zonder overleg een reis samen laten vallen met een verjaardag, volgens zeggen om mij te ontzien. Ik had gezegd dat je zoiets hoort te overleggen.
Toen eind december de sfeer in huis in teken stond van meer rekening houden met elkaar, iets wat ik juist zo fijn vind, gaf mij dit het gevoel het verleden achter mij te kunnen laten. Want ik zou niets liever willen.
Als dan begin januari blijkt dat er achter mij, dingen zijn geregeld die mij treffen, voelt dat als gekonkel. Een smet over de blijdschap eind december.
Tijdens ons telefoongesprek waren we al snel allebei niet op ons best. Het lukte mij ook niet meer om weg te blijven van jij-bakken.
Als een gesprek de richting ingaat van jij-bakken, hoe kan je dat dan keren?
Zelfbeheersing
"Als een gesprek de richting ingaat van jij-bakken, hoe kan je dat dan keren?" Zelfbeheersing. Desnoods je excuses aanbieden: ik schoot in de motie, sorry, dat had ik niet moeten zeggen. Je kunt zelf (bewust, vaak met moeite) toch de goede gesprekstechnieken aanhouden.
Verantwoording niet nodig
Flanagan, je hoeft je naar ons niet te verantwoorden hoor.
Je moet wel stoppen met jezelf voor de gek houden.
Je vertrouwt hem niet, zoveel is duidelijk.
Constateer dat en besluit daar zelf iets aan te doen.
niet meer over de telefoon
Lastige gesprekken dus beter niet meer over de telefoon en wachten tot hij weer terug is zodat jullie elkaar recht in de ogen kunnen kijken.
Hoe moeilijk ook. Het is wel heel erg op je tong bijten als je moet wachten tot jij er weer is. Maar over de telefoon dit soort gesprekken voeren tussen partners valt echt niet aan te bevelen.
Ik snap dat het moeilijk anders kon, maar kom er later als hij thuis is op terug. Door de telefoon hoort hij alleen jouw verwijten en ziet hij niet wat het met je doet.
Reactie
Bedankt voor de inlevende reacties. Het zijn er zoveel dat het mij niet lukt op elke post te reageren. (Ik werd wakker met knallende hoofdpijn.)
Wandelingen zijn fijn. Eens wandelden we om iets uit te spreken. De dijk bleek ook een route waar vele mensen een frisse neus halen zodat het gesprek regelmatig onderbroken werd met een ‘goedemiddag’.
Ik merkt dat 1:1 gesprekken ook inhoudt dat de lichaamstaal gaat meespelen; de blik in de ogen drukt op verloop. Nu kunnen sms’jes of brieven ook verkeerd begrepen worden.
Ik merk dat ik in telefoongesprekken mij sterker kan uitdrukken en mij niet zo laat beïnvloeden. Alleen heeft man geen hoge dunk van uitpraten via de telefoon.
In totaal genomen, zal ik opletten het woord ‘maar’ niet al te snel te gebruiken. Dat geldt ook voor altijd en nooit.
Ik realiseer dat het niet eenvoudig om de touwtjes als centrale spil in gezin, iets wat jaren prima werkte, neer te leggen. Ik had niet gedacht dat dat neerleggen nodig was . In mijn ogen draait een gezin het best als communicatie plaats vindt. Ik denk dat man dat best ook zo ziet. Ook hij is moe dan die onzekerheid.
Eind december zat hij op funda te kijken naar een huis in rustige Drente; lekker ver weg van stress.
—-
Toen ik de mail van zijn moeder las, viel mij aan die ‘ mijn naam is haas-houding’ op. Man zei dat ik het ook positief kon lezen. Ik zei dat ze hem dan ook positief had kunnen schrijven, zonder het aanhalen van mijn wens niet bij hen over de vloer te willen komen. Afijn , ook dat is niet terug te draaien.
Vandaag maar even de boel laten bezinken.
Jij-bakken stoppen
Dat is nog een hele toer 😊. Je zou kunnen proberen om STOP toe te passen.
Stop-principe
- Stoom afblazen. Laat de ander even uitrazen.
- Tot de orde roepen. Roep de ander tot orde.
- Opnieuw beginnen. Begin het gesprek opnieuw.
- Passen bij herhaling. Valt de ander toch in herhaling, stop dan direct met het gesprek: “Ik heb u net gezegd dat ik zo niet aangesproken wens te worden.” of “Ik hoor u nu weer … zeggen, dat betekent dat ik het gesprek nu stop.”
Dit is een erg zakelijke uiteenzetting, wat je kunt omzetten naar bijvoorbeeld:
- Laat je man zijn zegje doen en tel ondertussen tot 10.
- Zeg dan "ik voel me heel onplezierig ( of iets anders met ik ervoor) door wat je zegt, kun je dat begrijpen?
- het is kennelijk niet goed overgekomen hoe ik het bedoel, misschien kan ik het duidelijker uitleggen, vind je dat goed?
- en als je dan merkt dat jullie in hetzelfde kringetje blijven ronddraaien zeg je nadrukkelijk zijn naam, om hem te onderbreken, zonodig nog een keer en dan "ik vind het verstandig om nu niet verder te gaan, ik vind het nu vooral belangrijk om te weten dat het goed gaat
met je en had niet de bedoeling om dit zo op te blazen. We kunnen er beter over praten als je weer thuis bent. Ben je dat met mij eens?"
Mensen verschillen
Wat de een als warm en betrokken ziet ,kan op de ander als claimend en beklemmend overkomen. Dat verplicht melden dat ie veilig geland is bijvoorbeeld. Ook partners kunnen daar in verschillen. Als dat verschil groot is, is dat voor beide partijen lastig. Het komt op mij over of je een set normen en waarden in je hoofd hebt ( "Ik had gezegd dat je zoiets HOORT te overleggen") waaraan een ideale relatie zou moeten voldoen. En dan moet daar nog eens eindeloos volgens over doorgepalaverd worden met geijkte gesprekstechieken want " In mijn ogen draait een gezin het best als communicatie plaats vindt" Ik denk dat veel behoefte hebben aan bevestiging en wroeten in gevoelens averechts werken bij een partner die daar niet warm voor loopt.
Kenfan
Precies dat. Waaraan ik zou toevoegen dat ik op dit terrein meer van het flanagan type ben. Maar als je partner dat niet is zul je dat moeten accepteren.
Vreugde lichtheid en onbaatzuchtigheid
Die heb ik uit de Kracht van het nu. Als je dingen niet doet met vreugde lichtheid en onbaatzuchtigheid, dan handel je vanuit verleden of toekomst. (en dus met verwachting of oordeel). Als ik stekelig ben en wil reageren helpt het me af en toe om te kijken hoe ik mijn antwoord kan formuleren zodat ik die drie dingen erbij kan voelen. Lukt soms, en dan is dat een hele opluchting.
Maar jij
Kunt je man zijn rol in de situatie met die 3e partij niet vergeven.
En zelf kun je ook geen kant op met je gevoel en hoe je er in staat. Al die jaren zit je in dezelfde valkuil en als oplossing stel je dan een vraag die de kern niet omvat.
Er zit bij jullie ook zonder de 3e partij wat mis en beide zijn jullie behept met koppigheid/hoe het hoort/en lukt het hebben van een telefoongesprek beter dan in real life.
Want het is natuurlijk simpel: als je merkt dat er door wie ook wordt gejij-bakt: dan stop je het gesprek tot je afgekoeld bent.
Oke, 3e en laatste keer : ga leren communiceren en vraag om hulp. Anders steven je uiteindelijk op een nare keuze af.
Overwegingen
Kenfan:’Wat de een als warm en betrokken ziet ,kan op de ander als claimend en beklemmend overkomen. Dat verplicht melden dat ie veilig geland is bijvoorbeeld. Ook partners kunnen daar in verschillen.’
Tot voorheen belde man altijd even. Ik denk ook niet dat hij het als beklemmend ervaarde want hij wilt ook altijd dat een gezinslid even belt om te laten weten dat diegene goed is aangekomen. Deze week geen belletje. Het viel zo vlak na de dag dat ik minder enthousiast reageerde op de uitnodiging van zijn moeder daar hij al van die uitnodiging op de hoogte was maar dit voor zich had gehouden.
Thanks: ‘Er zit bij jullie ook zonder de 3e partij wat mis en beide zijn jullie behept met koppigheid/hoe het hoort/en lukt het hebben van een telefoongesprek beter dan in real life.’
Ik weet niet wat er mis is bij ons. Het ging altijd prettig en we hadden het als gezin goed. Het ging scheef toen de loyaliteit naar moeder de boventoon ging voeren.
Na een opleving in december, wilde ik 2020 die geschiedenis achter mij laten.
Vergeving of niet, ik wilde het niet meenemen dus er een streep onder kunnen zetten.
Ik had aangegeven mee te gaan terwijl ik de gang van zaken wel raar vond.
——-
Mijn intentie in dit draadje is ook het jaar 2020 niet ingaan als verlenging van de voorgaande jaren. Dit kan ik niet alleen. Ik kan wel mijn aannames minder snel uiten. Een balans vinden in vragen maar ook langs me heen laten gaan, zonder langs elkaar heen gaan leven.
Oplossingen als zelf er vaker op uit gaan zullen mij vast wel goed doen. De vraag is dan of mensen daardoor meer met elkaar gaan communiceren, ook over gevoelige onderwerpen. Of dat uitgaan voelt als een uitvlucht. Dat herken ik ook.
Zo ging ik paar jaar geleden wekelijks bij mijn vader in verpleeghuis langs. Man dacht dat ik mijn vaders desinteresse had vergeven, anders ga je niet wekelijks bij hem langs. Ik legde uit dat die bezoeken uit bescherming van een kwetsbaar persoon plaats vond en tegelijk voor mij als een uitvlucht dienden om even weg te zijn van een gespannen sfeer. Man zag het anders; hij baalde van mijn aandacht voor mijn vader terwijl ik niet bij zijn moeder langs ging voor een kopje thee: alsof ik hem wel kon vergeven maar haar niet. Het was een foute conclusie.
Het is mis gegaan nadat ik haar ben gaan wantrouwen omdat ze mensen tegen mij opzette. Man geloofde mij niet terwijl het achteraf toch waar bleek te zijn. Daarom heb ik mijn man eertijds gevraagd open en eerlijk in onze relatie te staan. Hij vond en vindt dat hij dat doet. Ik heb een wat andere vorm van open en eerlijkheid in gedachte. In het communiceren zullen we daar dus een middenweg in moeten vinden.
Ik heb vertrouwen dat we daar wel uit komen, ook wat mijn gereserveerdheid naar zijn moeder betreft. Als die middenweg maar gevonden wordt.
Een paar handvatten zijn wel aan mij besteed, om die middenweg te vinden.
Ondertussen al twee dagen stil. Over twee dagen in ieder geval contact vanwege de verjaardag. Dit voelt zo stressvol aan.
Wel opvallend dat de gesprekken aan tafel een stuk gezelliger verlopen. Ik weet niet goed wat ik daarvan moet vinden.
—-
Kon ik die nare jaren maar met één druk op toets deleten. Had ik toendertijd maar nooit die telefoon opgenomen zodat ik die ouders op een andere manier ben gaan zien. Dan hadden we deze verwijdering niet hoeven beleven.
Ik geloof niet dat met de basis van onze gevoelens voor elkaar tussen man en mij iets mis is. De nare tijd lijkt als een naargeestige film, al is dit niet het juiste woord want een film is een fantasie. Toch zie ik het zo omdat wij die ellende niet opgestart hebben; we zijn er in meegetrokken
Sorry , weer wat lang van stof.
Elledoris
Ik zal er aan denken.
Ik weet het niet Flanagan
Maar, zonder te willen oordelen, valt mij op dat jullie wel wat van elkaar eisen/verlangen.
Kan jouw man van jou vragen dat je zijn moeder hetzelfde behandelt als je je vader behandeld hebt? Als het al vergelijkbaar zou zijn: gaat hij daar dan over?
En aan de andere kant: kun jij van man verwachten dat hij stelling neemt mbt tot een mail van je schoonmoeder waarin zij haar overwegingen mededeelt? Is hij daar verantwoordelijk voor, cq deelgenoot in?
Nogmaals: zonder oordeel. Ik vraag me namelijk af of jullie daar wel hetzelfde in staan. Of dat jullie allebei vooral iets van de ander verwachten?
En concreet als antwoord op jouw vraag: je kunt het jij-bakken stoppen door er zelf niet in mee te gaan.
Je kunt eigenlijk ook alleen jezelf veranderen, en niet de ander.
Ginny,
Met Kerst hebben wij hen niet gezien/ bezocht omdat man wist dat ik daar geen zin in had. Zo gingen we ieder onze eigen ouder(s) een bezoek brengen.
Er is een whatsapp verstuurd waarin wij uitgenodigd waren. Ik heb geen whatsapp dus ik wist hier niets van.
Zijn moeder heeft rond die dagen aan mijn man gevraagd of ze mij persoonlijk een uitnodiging kon sturen. Hij gaf aan dat ze dat kon doen. Ik denk niet dat hij de mail van te voren gelezen heeft. Is hij deelgenoot? Ik denk dat hij het haar beter had kunnen afraden; dat hij het zelf met mij ging bespreken gezien de verstandhouding.
Toen ik de mail las, merkte ik op waarom ze mij die stuurt als er al via de groepsacties een uitnodiging aan ons, als gezin, verstuurd is. Het voelde aan alsof ik een buitenstaander was die apart uitgenodigd moest worden. De inhoud van de mail kwam bij mij niet binnen als een handreiking, eerder verwijtend omdat het niet oké was dat ik volgens haar nog steeds boos op haar was.
Ik denk dat man baalde het verkeerd ingeschat te hebben. Tuurlijk was hij opgelucht dat ik aangaf mee te gaan. Maar hij vroeg ook bits of ik naar haar terug mailde. Ik was idd typen, maar eerder om mijn ingehouden gevoel van manipulatie een plekje te geven. Ik heb het niet verstuurd. Maar de sfeer was weer omgeslagen.
Maar het is waar; ik doe er verstandig aan niet mee te gaan aan de jij-bakken.
Normaal zit ik helemaal niet zo bovenop mensen. Maar die hele strijd beïnvloed mijn geduld. Misschien biedt een cursus mindfullness soelaas. Baat het niet, schaadt het niet.
Jee wat doe je moeilijk
Dus dit noem jij 'iets regelen achter mijn rug om'?
Als ik jouw man was zou ik daar ook erg kregelig van worden.
Je man had anders kunnen reageren maar dat heeft hij nu eenmaal niet gedaan. Ik vind zijn reactie heel gewoon, want hij gaat daar toch helemaal ook niet over. Jouw gevoel erover snap ik ook wel, maar je kunt hem achteraf niet verwijten niet dat gedaan te hebben dat jij graag gezien had.
Hij vindt je wrs mans genoeg dit zelf met zijn moeder te regelen.
En dat ben je ook. Het staat je volkomen vrij de uitnodiging vriendelijk (of onvriendelijk) af te slaan.
Punt is dat jij je in de steek gelaten voelde een hele tijd geleden. Dat moet je uitpraten met hem. De tijd heelt dat niet vanzelf en acties die hij nu doet kunnen dat niet verzachten.
Flanagan
Je aller aller aller grootste vijand is vaak:
Je hoofd.
Omdenken flanagan..
Lees idd mijn tips nog eens, ( mits je je ze nog kunt vinden of in het andere draadje) mocht je mijn mail adres willen mag je het opvragen.
Elledoris top boek!!! Hè.
Vasthouden aan je eigen gelijk
'Oplossingen als zelf er vaker op uit gaan zullen mij vast wel goed doen. De vraag is dan of mensen daardoor meer met elkaar gaan communiceren, ook over gevoelige onderwerpen. Of dat uitgaan voelt als een uitvlucht. Dat herken ik ook.'
Je lijkt vastbesloten om in deze situatie te blijven zitten. Alsof je denkt dat je toegeeft als je meer afstand neemt. Maar zo werkt het niet. Meer communiceren over gevoelige onderwerpen is niet hetzelfde als de oude pijn blijven oprakelen en herkauwen. Die situatie is geweest, en kan nooit meer veranderd worden.
Kom los uit die spiraal, stop met wachten tot je man huilend op zijn knieen zijn excuses maakt en ga weer leven. Voor jezelf. Dan kun je eventuele nieuwe hobbels ook beter aan.
Sidney,
Ik was bang dat afstand nemen zou leiden tot nog meer verwijdering. Daarom hamerde ik zo op beter communiceren.
Gevoelsmatig is er geen ‘dood paard’- level. Tegelijkertijd heb ik moeite met het gevoel dat er over mijn gevoel heen gelopen wordt. Man heeft al eerder gezegd zijn ouders niet te kunnen veranderen. Nu hoopte ik dat wij tweeën wel konden veranderen en weer meer rekening gingen houden met elkaar zodat we niet dezelfde fouten gingen maken.
Ik ga man vandaag een mail sturen dat ik mij aanmeld voor een cursus mindfullness met als doel minder gevoelig op gebeurtenissen te reageren. Ik zal ook sorry zeggen voor de uitbarsting. ( uit spiraal klimmen)
Zo kan ik hem morgen met minder beladenheid feliciteren. Nu voelt het alsof die uitbarsting daartussen staat en de felicitatie niet oprecht overkomt.
Max,
Vrij om de uitnodiging af te slaan? Het betreft een feest ter ere van hun trouwdag, afslaan zou juist bij man kwetsend overkomen. Ik wordt geacht te komen alsof we one big happy family zijn. Het zou ook de kinderen een ongemakkelijk gevoel bezorgen.
Uitpraten; dat heb ik al diverse keren geprobeerd. Alleen komen we niet verder dan onbegrip en ontkenning. Reden om een weg te zoeken het anders op te pakken. Zoals leren beter tegen kritiek te kunnen. Alhoewel ik niet weet of het daar wel aan ligt. Maar een cursus kan geen kwaad.
Max,
‘Jouw gevoel erover snap ik ook wel, maar je kunt hem achteraf niet verwijten niet dat gedaan te hebben dat jij graag gezien had.’
Als ik uitleg hoe iets bij mij overkomt, dan is dat toch geen verwijt? Als je niet kan delen wat je dwars zit, hoe kan een ander dan weten wat je dwars zit?
In vele scheidingen komt de klacht ‘ niet vertellen wat je dwars zit’ naar boven.
Ik wil het niet zover laten komen.
van schoonouders scheiden
Je zou eigenlijk van je schoonouders moeten kunnen scheiden 
Wat ik lees is dat er teveel is gebeurd, het is nog te vers voor jou. Hier moet je als hij terug komt over hebben.
Vertel over je verdriet dat je je niet gesteund voelde. Hij zit in een lastige parket, wil misschien ook loyaal blijven aan zijn ouders, maar kan dit niet van jou verwachten. Je schoonouders zullen hun 'fouten' nooit toegeven, dus je moet kijken hoe je hier mee omgaat.
keihard
"Het voelde aan alsof ik een buitenstaander was die apart uitgenodigd moest worden. De inhoud van de mail kwam bij mij niet binnen als een handreiking, eerder verwijtend omdat het niet oké was dat ik volgens haar nog steeds boos op haar was."
Ik lees dit anders. Die aparte uitnodiging was omdat ze wist dat het moeilijk was voor je, maar dat je desondanks welkom bent.
Het is echt aan jou of je het ziet zitten om er straks bij te zitten. En ik denk dat je man ook even niet meer weet hoe hij de dingen die zijn ouders doen moet recht praten. Hij is daar niet verantwoordelijk voor hé. Misschien helpt het zijn point of view te snappen, dan kan je zien dat hij het helemaal niet zo beroerd bedoeld allemaal.
Cursus mindfull gaat echt niet helpen, jullie moeten praten.
Wandelen, ontspannen door lezen/muziek luisteren/filmkijken kan ook. Ik zou die mail naar je man niet zo sturen, dat is zo van: ik ga keihard aan mezelf werken, nu jij nog.
schrijven
Ik zou schrijven: sorry van mijn uitbarsting. Het zat me even hoog. We hebben het er thuis nog wel over. Ik mis je.
Zoiets.
Tenzij je hem niet mist
Mijntje,
Bedankt voor je reactie.
Ik was zelf in de veronderstelling dat man de info ‘ aanmelding cursus’ zou zien als; ik steek mijn hand in eigen boezem daar hij mij ook wel eens zegt naar anderen te wijzen.
De mail is reeds verstuurd. Nu maar afwachten hoe hij reageert.
Ik mis hem wel en vind de situatie niet fijn. Ik ben er gewoon moe van. Vandaar dat ik hoopte dat die cursus mij energie en veerkracht kon geven.
Op tijd je grenzen voelen
Tgv een herseninfarct én karakter, kan man vrij heftig reageren als zijn irritaties oplopen. We zijn aan een traject beginnen met een aantal gesprekken met ons tweeën en een therapeut en apart daarvan krijgt man cognitieve therapie.
De irritatielevels zijn uitgebeeld als steelpannetjes met melk die opgewarmd worden. Pannetje 1 borrelt, 2 wordt al gevaarlijk, het vuur moet echt uit en 3 kookt over. Zaak is om bij pannetje 1 al in te grijpen, maar dat moet je dan wel herkennen. Zet het vuur lager. Dreigt het toch mis te gaan, zet het vuur uit. Omgezet naar gedrag: probeer rustig te blijven, lukt dat niet zet de situatie dan "uit", dus ga er uit. Is het een irritatie waar de ander niet echt van weet dat het gaande is, dan kun je zonder uitleg iets anders gaan doen. Even iets naar de zolder brengen voor mijn part. Adem in adem uit. Als het nodig is, kun je daarna bespreken wat er mis ging. Is er een oorzaak door een gesprek wat je voert, dan zul je aan moeten geven dat je het gesprek wilt stoppen, niet beëindigen, maar pauzeren. Altijd in de ik-vorm blijven.
Dus als je merkt dat de spanning in jezelf oploopt tijdens een gesprek over je schoonouders, zou je dat eerlijk kunnen aangeven. "Ik voel dat ik de rust niet kan bewaren bij mezelf, als we doorgaan word ik alleen maar bozer." Dan zal je man waarschijnlijk tegensputteren en reageer jij met "ik wil er uiteraard verder over praten, maar nu niet". Voet bij stuk houden. Je moet er vervolgens wel zelf op terugkomen en niet pas de volgende dag en ook niet met verwijten. Denk na over hoe je het vriendelijk kunt brengen.
Ik zeg niet dat ik deze techniek zelf volledig beheers, maar oefening baart kunst. Ik deed het al wel, maar man reageerde daar nog niet positief op. Omdat het nu door een derde en voor hem waarschijnlijk meer deskundige, is uitgelegd, lijkt de bedoeling duidelijk. Jij zou, min of meer om je al in te dekken, op een gewoon moment kunnen vertellen dat je van deze techniek hebt gehoord en dat het je een verstandige manier vindt, mocht het nodig zijn.
stront
Ik kan het wel wat invoelen met die schoonfamilie. Hier ook jarenlang zoveel stront over me heen gehad. Maar mijn man nam het wel voor me op en zei er wat van (niet dat we in het gelijk werden gesteld), soms ook een beetje onhandig waardoor hij m.i. de kwade gedachten voedde. Er is heel veel nooit goed uitgesproken met mijn schoonfamilie omdat alles werd weerlegd.
Nu is mijn schoonmoeder alleen en heb ik alleen maar medelijden, dus kan ik me over alles wel heen zetten. Een soort knop om, automatische piloot. Maar ik blijft altijd wel een soort op mijn hoede, echte liefde wordt het nooit. Maargoed, ze heeft 1 lieve zoon
Natuurlijk kan zo'n cursus geen kwaad. Maar praten met je man en je begrepen voelen (maar hem ook begrip voor hem tonen, er is niet 123 een oplossing) werkt beter denk ik.
relatietherapie
Ik zou juist wel een relatietherapie doen, een buitenstaander kan veel preciezer zien wat jullie kunnen verbeteren in de communicatie.
Ik ben zelf trouwens ook niet zo'n nette melder als ik ergens heen ga. Soms ga ik naar een vriendin die aan de andere kant van het land woont, bijna 2 uur rijden en dan verwacht mijn partner dat ik toch wel even meld dat ik goed aangekomen ben. Oef en iedere keer vergeet ik het, zo stom! Ik kom dan aan, als ik slim ben app ik meteen als ik nog in de auto zit. Want als ik uitstap en bij mijn vriendin naar binnen stap ben ik het glad vergeten. Dus andersom snap ik zo goed als iemand het vergeet. Meestal app ik dan zelf rond het tijdstip van aankomst (voor de zekerheid een kwartiertje later) van, alles goed, ben je er? Geen oordeel, gewoon even weten hoe het is.
Qua communicatie nu met je schoonmoeder, je vindt het vervelend dat je apart gemaild wordt en je voelt je daardoor een buitenstaander, maar ze kan toch niet anders als jij geen WhatsApp hebt? (heb je geen mobiel, of wil je perse niet appen?) want dat zou dan je in ieder geval minder het buitenstaander gevoel geven, als je gewoon mee kunt appen.
Mijn ex was enorm confrontatie mijdend, dus wij hadden ook heel vaak dit soort issues. Hij leerde er ook niet van, door aldoor om de hete brij heen te draaien werden kleine probleempjes vaak veel groter dan ze hoorden te zijn, zo zonde.
Mijn nieuwe partner is daar een stuk handiger in, zodra hij een merkt dat er qua communicatie op de app een misverstand lijkt te ontslaan is hij degene die meteen belt (werkt beter dan doorgaan met appen) hij is wat dat betreft verstandiger dan ik 
Flanagan
Ik heb het gevoel dat het hele gebeuren met je schoonmoeder nog steeds speelt in jouw gevoel en reacties op je man. Er zit zo´n diep gevoel van gekwetstheid en verraad bij jou, lijkt het. Dat kan ook allemaal best terecht zijn, dat kan ik niet beoordelen. Maar het lijkt niet echt geprocessed tussen jou en je man. Kan je over dat onderwerp sec niet eens met een relatietherapeut erbij gaan praten. Nu lijkt het een gevoelsmatige bom onder alle communicatie tussen jullie en van achter naar voor werken, dus bij alleen de communicatie beginnen, helpt blijkbaar niet
En was er een manier geweest die voor jou wel goed had gevoeld vwb het huwelijksfeest. Anders dan volledig spijt betuigen en jou alle leed jou aangedaan met rente terug vergoeden
Jou niet vragen, je wel vragen maar het thuis vieren, je op een andere dag vragen etc... wat had je wel gewild
Merel, Kaaskopje, Marinet
Ik heb nog een oud model. Voor mijn verjaardag wilde ik een smartphone zodat ik wel appjes kan ontvangen. Het ziet er naar uit dat ik niet nog een paar maanden ga wachten, zaterdag naar de winkel!
—-
Ik hou de melkpan in gedachte want overgekookte melk geeft zo’n troep. Dank
—-
Ik hield tot nu toe een therapeut buiten het proces omdat ik er niet zeker van was dat het positief zou uitpakken. Ik ben best koppig ( een soort overlevingsstrategie) en hij is best zelfgenoegzaam. Zijn strategie is conflictvermijdend te werk gaan.
Best kans dat een therapeut er geen heil in ziet waardoor helemaal het gras onder de voeten weggemaaid wordt.
Het voelt veilig om eerst de communicatie te verbeteren; kleine zekere stapjes.
Ik had gewild dat het niet zo benadrukt werd. Dat ze het aan mijn man overliet wanneer hij met mij over het feest zou beginnen.
Maar met een nieuwe mobiel was ik idd up to date geweest. Dus minder verrast.
Zelf niet in de gaten
Wat verwachtingen en communicatie betreft dacht ik dat ik altijd heel duidelijk was. Tot mijn kinderen in de puberteit kwamen en zij mij er meermalen op wezen dat ik duidelijker moest aangeven wat ik wilde Dan zei ik bijvoorbeeld dat de vaatwasser nog uitgeruimd moest worden. Ik bedoelde hiermee eigenlijk dat een van de kinderen dit even moest doen. Maar ik vroeg het niet op die manier. Dus zij vatten dit op als een mededeling. Inderdaad, dat moest nog gebeuren. Sindsdien ben ik me bewuster van de manier waarop ik iets vraag, ook naar man toe.
Overigens is man altijd heel trouw om te melden dat hij is geland als hij naar het buitenland moet. Ik vergeet het nog wel eens en app dan pas uren later dat ik veilig in het hotel ben aangekomen. Allebei goed wat ons betreft.
