Hoe beter communiceren igv terugkaatsballen.
Vroeguh lagen man en ik meer op één lijn dan tegenwoordig. En persoonlijke groei draagt bij aan het feit dat je je harder maakt voor onderwerpen waarop je niet op één lijn zit.
Op zich geen punt, juist goed.
Alleen bespeur ik te snel een ‘ ja maar, jij’-niveau. Eentje waar we ons beiden schuldig aan maken, terwijl ik van te voren mijzelf nog zo toespreek daar voor te waken.
Hoe kan je in 1:1 besprekingen van lastige onderwerpen voorkomen dat er toch oude koeien uit de sloot gehaald gaan worden en terugkaatsballen voorbij vliegen.
Behalve tips als relatietherapie, hoor ik graag tips om te voorkomen dat een gesprek die verwijtende richting in slaat.
Vb:man is op vliegreis en geeft geen bericht dat hij goed is aangekomen. Ik wacht nog een dag en mail dan of hij reeds op plaats van bestemming is. Ipv een ‘sorry’, lees ik dat hij het druk heeft en ik hem ook kon mailen als ik zo bezorgd was. Ik word dan moe van die terugkaatsballen.
Onze relatie is juist aan het herstellen, ik wil dat graag zo houden.
Ik besef dat dit een item is dat in zoveel relaties wel eens speelt. Vandaar een algemene benadering van het voorkomen van verwijten gedurende het communiceren.
Mja
Flanagan, je zegt dat je ongerust was. Maar je schrijft ook dat je een dag gewacht hebt en toen maar een mail hebt gestuurd. Dat klinkt eerlijk gezegd helemaal niet alsof je nou zo ongerust was.
Als ik jouw man zou zijn, zou ik me hier ook aan ergeren.
Na een dag.
Na een dag een berichtje sturen is niet zo raar. Wat misschien raar is, in zijn ogen, is dat je vraagt of hij goed is aangekomen. Dat zal wel, anders had je allang iets gehoord. Beetje vragen naar de bekende weg en voor ongerustheid wat te laat.
Je vraag had kunnen zijn:"Hoe was de reis en heb je een goed hotel?"
Je man had evengoed wat aardiger kunnen antwoorden, maar zo is hij blijkbaar. Mijn man zou terugmailen:"Ja hoor, ben er, lekker geslapen tijdens de vlucht en mooi hotel, dikke kus".
Bij jullie is er blijkbaar steeds sprake van terugkaatsen, vermoeiend en onnodig. Elkaar niet begrijpen en aanvoelen, lijkt me lastig. Ik denk ook dat je hierin alleen jezelf kunt veranderen, misschien valt er dan minder te kaatsen.
Hmmm ja
Ik denk zomaar dat hier meer speelt dan sec de vraag alleen. Zou het kunnen zijn, Flanagan, dat jouw man jou verdenkt van passief agressief gedrag?
Je denkt dat je een normale vraag stelt, maar hij leest jou anders?
Dan ontkom je niet aan terugkaatsballen, en kun je er misschien beter voor kiezen om die te negeren en het bij de inhoud te houden.
Maar heel eerlijk: ik word ook altijd wat narrig als mijn man op een buitenlandreis te lang niets van zich laat horen. Ik app dan iets van: Leef je nog???? En hij reageert dan schuldbewust: Ja, sorry, beetje druk gehad.
Waar in jouw verhaal gaat dit anders bij jullie?
Tips
Nog even wat concrete tips.
Als je zelf wat zegt en wilt voorkomen dat hij kaatsenbalt:
Eerst zeggen: ‘dit is geen kritiek, ik maak me zorgen/ vraag me af hoe het zit / ......’
en daarna pas wat je wilt zeggen.
Als jij kaatsenbalt, dan moet je je er eerst van bewust zijn dat je het doet.
Ben je je daar van tevoren van bewust?
Wat is dan de reden dat je het doet?
Als je je aangevallen voelt door de woorden zelf of de toon waarop, zeg dat dan eerst. Of beter: Ik voel me aangevallen door wat je zegt/door hoe je dit zegt, is dat ook de bedoeling?
Of benoem alleen de ergernis die je voelt, beter stel er een vraag over.
Je kunt ook enkel op de opmerking reageren, maar dat is je tot nu toe kennelijk niet gelukt.
Persephone
Bij aankomst was het daar in de middag en hier 22:00. Als de vlucht of rit naar hotel vertraging had, kon dit het uitblijven van het standaard belletje verklaren. Maar dan wil ik niet als overbezorgde vrouw gaan mailen.
Maar de volgende dag nog geen bericht. Toen heb ik hem in de loop van de avond gemaild met de vraag of hij al in plaats X was aangekomen. Wat later de reactie dat hij gisteravond ( Nederlandse tijd) was aangekomen, het druk haden net met collega geluncht had. Dus geen excuus of zo iets dergelijks. Dat stoorde mij waarop ik aangaf bezorgdheid te hebben gevoeld. Ik gaf ook de kinderen ‘s avonds vroegen of hij al wat van zich had laten horen en dat ik het raar vond dat hij geen sms had gestuurd.
Na ca 10 wachten op een reactie, heb ik maar gebeld.
Nu hebben we een bewogen tijd achter de rug. Ik was juist blij dat het beter ging maar bagatelliseren is niet bevordelijk voor herstel.
Vandaar de vraag hoe blijkbaar lastige vragen voortaan zo aan te pakken dat iemand zich niet aangevallen voelt. Ik had gehoopt op een reactie als die in #35.
Relatietherapie
Hebben degene die relatietherapie volgden, ook het gevoel of de ervaring dat die veranderingen blijvend zijn? Als een stel tijdens een sessie bij de therapeut wel naar elkaar luisteren, luisteren ze thuis dan ook naar elkaar. In het begin waarschijnlijk wel, maar verslapt de aandacht voor de technieken naar verloop van tijd; vervalt men dan weer in oude patroon?
Tips
Hartelijk bedankt voor de diverse tips. Het duurt even voor man weer thuis is; kunnen we ondertussen allebei stoom afblazen 
.
En Ginny; ‘ leef je nog?’ , ik ben blij dat ik hem dat niet gemaild hebt . In andere omstandigheden had dat wel mogelijk geweest. Nu is alles nog zo fragiel.
Langspeelplaat
Misschien vind man mij gewoon een langspeelplaat omdat ik soms langdurig van stof ben. Maar dat is om duidelijk overgekomen willen zijn zodat er geen misverstanden groeien. Ik zal het aan hem vragen als hij terug is.
Appen
Mijn man reist veel. En vergeet ook wel eens om door te geven dat hij aangekomen is. Vind ik dan weer geen ramp. Ik maak mij nooit zorgen. Als er iets met het vliegtuig gebeurt dan komt dat wel in het nieuws. En drugs in koffers gestopt door totaal vreemden daar geloof ik helemaal niet in.
Wat ik doe als ik niks hoor is een appje sturen hoe zijn dag is geweest en even melden hoe mijn dag en dat van de kinderen was. Bellen doen wij eigenlijk nooit. Onhandig ivm tijdverschil
Leef je nog? Zou ik best kunnen appen trouwens. Nooit gedaan maar ik ga hem onthouden als ik weer eens niks hoor.
Taboe
#14: ‘Maar we zoomen nu heel erg in op dit voorbeeld, terwijl ik denk dat Flanagans vraag breder is"
Het is een begin van de kluwe.
Als hierover al geen ander inzicht kan ontstaan, dan lukt het verderop ook niet.’
Met breder bedoel ik, dat ik niet kan voorstellen dat ik de enige ben die hier tegen aanloop. Matige communicatie lijkt zo taboe.
Toch kunnen tips je helpen ogen te openen. Ik hoop dat meelezers er ook wat aan hebben. Er zijn amper draadjes over matig communiceren en veelal gaat het over afspraken maken en niet nakomen of pubers.
Maar matige communicatie over simpele zaken kom ik weinig tegen. Toch geloof ik dat daar behoefte aan is.
Tips
Kon je wat met mijn tips uit #35?
Herkende je daar misschien wat in?
Het spitst zich nl erg toe op de buitenlandse reis, terwijl je natuurlijk veel vaker last hebt van dat kaatsenballen.
Ik ben ook erg benieuwd of je zelf doorhebt dat je het doet, voordat je het zelf doet? Ik heb nl. zelf het idee dat het een soort van automatische reactie is.
En die is weer moeilijker te doorbreken.
Daarom mijn eerdere advies er eerst eens apart (als de sfeer goed is) over te praten. Om te kijken of je partner het herkent en of hij er ook vanaf wil.
Ik app
Of sms, misschien maakt dat nog verschil?
Een appje is gauw verstuurd, mailen maakt alles zwaarder.
En het kan ook best: “Hee, halloooooo, leef je nog???” zijn.
Maar heel eerlijk denk ik dat dit ook te maken heeft met een bepaalde chemie tussen 2 mensen. Is het niet in (vrijwel) iedere relatie zo dat sommige onderwerpen knorrige actie-reacties oproepen?
Mijn man voelt zich soms ook vreselijk door mij terechtgewezen terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet zo bedoel. Wat ik dan ook van mijn kant weer zeer irritant vind.
Relatietherapie helpt daar overigens wel bij. Het heeft bij ons in ieder geval geholpen om het allemaal wat minder zwaar op te nemen.
Verwacht jij niet teveel van iemand van wie je het gewoon niet krijgt omdat het er niet zit?
Jullie verkeren al vrij lang in zwaarder weer, waarbij jouw vinger best vaak richting hem wees.
Ik zeg niet dat je daar ongelijk in hebt, maar misschien is hij toch gewoon de man niet die goed bij je past.
Het is te zot voor woorden om niet even te berichten: veilig geland xxx!
Maar blijkbaar is hij meer met andere dingen bezig en wordt hij nooit je perfecte man.
Jij heb ( met hem) een 3e persoon een crisis laten veroorzaken. Ik denk dat die situatie liet zien wat voor type hij is en dat jij niet zo goed kunt loslaten en veel verwacht.
Hij kan je geen geforceerde aangeleerde antwoorden geven als het er niet inzit. Dat komt niet over ook. Zorg ook niet voor teveel ik-bakken, daar worden mensen ook niet toeschietelijker van.
Als je echt wat met hem wilt bereiken zou ik hulp zoeken om naar elkaar tóe te comminuceren ipv te kaatsen.
Jee
Wij hebben dat eigenlijk nooit. Nu hebben we wel vaste gewoontes bij reizen, altijd even appen als je bent aangekomen en voor het slapen gaan. Als een van ons dat onverhoopt vergeet (meestal ik) sturen we een ‘hé is je telefoon stuk?’, wat door de ander schuldbewust wordt beantwoord.
Dat terugkaatsen lijkt wel vanuit wantrouwen te komen, net of je partner niet het beste met je voor heeft, maar ik vind het ook nogal horkerig om niet te antwoorden als je een ‘onbeladen’ appje krijgt met ‘alles goed daar, veilig aangekomen?’
Mogelijke oplossingen: maak je partner prioriteit, ga uit van het beste in de ander, en spreek af dat je geen acties doet puur om je partner te sarren. Oh, en als je iets wilt, vraag er dan om. Je kunt wel hopen op spontane attenties, maar als dat er niet in zit raak je alleen maar gefrustreerd.
Julia68,
Ik denk het wel; eerst benoemen dat het niet als kritiek bedoeld is.
Zelf geloof ik dat ik zaken voorzichtig benoem, maar dat ik gestoken reageer en ‘terug sla’ als man mij tijdens een gesprek met oude koeien verblijdt om zo de aandacht weg te halen of af te zwakken. Dat beleef ik als tactiek om niet te hoeven toegeven.
Hij is best arrogant en vind dat zelf niet en ik ben best koppig geworden alhoewel ik van mijzelf vind dat ik best openminded in het leven sta. Hoe kan je dat in goede banen leiden zonder dat de ene beledigd is en de ander zich onbegrepen voelt.
PS. Ik ben ergens bang dat een therapie vanwege de karakters juist averechts gaat werken.
Opnieuw beginnen
Na 27 mooie jaren kwam een klink in de kabel ( derde persoon) . Die klink heeft daar 5 jaar geknepen. Ik dacht dat de klink verwijderd was. Dat we begonnen waren aan een nieuw evenwicht. Maar een evenwicht in communiceren is lastiger dan ik dacht.
Zelfs als je neutraal begint, komen soms onverwachts tomaten over en weer. Dat is alsof je getriggerd wordt door recente gebeurtenissen terwijl er wel 27 mooie jaren tegenover staan.
Phryne schreef; ‘ dat hebben we nou nooit. ‘ dat zou ik vroeger ook geschreven kunnen hebben. Maar ik leef in het nu, en wil een balans bereiken waarop we verder kunnen. Ook qua communiceren.
Juist wel therapie
Maar dat werkt alleen als je allebei een probleem ervaart, dat allebei op wil lossen en allebei bereid bent vooral naar jezelf te kijken. Ik kan niet inschatten of je man dit soort confrontaties, botsingen, discussies of hoe je het ook wil noemen net zo ervaart als jij. Veel mannen schijnen het vooral ‘gezeur’ te vinden. Maar daar kom je alleen achter als je het hem vraagt.
Flanagan
Wij leerden bij therapie elkaar uit te laten spreken, dus zonder gesteggel en verwijten, over en weer. En geloof mij ik was gruwelijk boos en koppig.
En had overal een huhu dat zal wel antwoord op.
Door de "maanden" heen ben ik gaan oefenen. En oefening baart kunst. En Ik wacht nu precies mijn moment af als man niet gestrest is of moe is om iets aan te kaarten. Ook zoals mijn therapie mij geleerd heeft vanuit de ik vorm.
Om een voorbeeld te benoemen:
Man gaat binnenkort een avond stappen. Dat is heel erg mooi maar met onze geschiedenis gaat deze (nieuwe) miss niet meer alleen op de bank zitten. Eerst was ik bokkig van binnen. (Een béétje stampvoetend als een klein kind, gadverdarie)
Dan wacht ik mijn tijd af, ga letterlijk wandelen met de hond of wacht een dag zoals ik geleerd heb met mijn visie en bezorgdheid/pijn hoe je het ook wil noemen te uiten.
Ik gun jou je stap avond maar ik ga niet meer alleen zitten. Ik heb oppas geregeld en ga met een vriendin iets doen. Punt.
Als je niet bericht word nadat je bezorgt was word je ook opstandig. Wellicht ben je iets of wat dwingend in je toon geweest, wat ik mij heel erg goed kan voorstellen. ( was vroeger ook ellllllle lang van stof)
Mij lijkt het erg goed flanagan als je meer rust voor jezelf gaat creeeren daarin, ook met jullie geschiedenis. Niet beledigend bedoeld maar wellicht kun je er zelf iets mee.
Als mij man zo kribbig reageert dan ben ik tegenwoordig heel kort. Misschien ook niet altijd goed maar dan gaat mijn interesse gauw over in hem. Dat is vaak ook direct te merken zegt hij. Klopt maar heb geen zin meer om mij in een hoek te laten drijven door het wegwuiven van mijn bezorgdheid om hem. Hij heeft me dit soort acties ook vaker geflikt. En kan je gevoel daarin ook goed begrijpen, maar is het aan jou je mind te resetten op zn moment. Ik zeg oefenen...
En andere antwoord op je vraag. Een oud patroon vervalt langzaam aan na ander half jaar bij man. Bij mij niet, omdat ik er iedere dag mee bezig ben. Te zijn wie ik wil zijn en me niet laat afwimpelen. Maar dit wel rustig en op het juiste ( nogmaals geleerd) moment aankaart.
Xxx
Moe
Ik denk dat ik ook moe ben van het hele gebeuren zodat het lontje korter is geworden. Ik schuif het af als ‘meer tegengas geven’ voor beoogde doel; gezin op eerste prioriteit krijgen. Maar ik ben er moe van.
Misschien was het ook beter om niet te reageren als je zo moe van die tijd bent. Maar ik vond het zo ongeïnteresseerd overkomen als ik niet naar hem vroeg, alsof het mij niet boeide. Bang voor wat hij daar van zou denken en het mij voor de voeten zou gooien als ik een keer niet met hem communiceerde.
Het feit dat ik hier een draad open, zegt eigenlijk best veel. En idd mijn kleine familie was zo blij toen ik aangaf dat de strijdbijl met man begraven is. Zijn familie kijkt weg en voelt voor mij ook niet meer als familie, wat ik weer sneu vind voor onze kinderen.
In het telefoongesprek is de situatie met die derde persoon en het wegkijken natuurlijk ook voorbij gekomen. Man beweert dat zijn moeder wat hem betreft niet tussen ons is gekomen. Dat wij het als gezin zo goed hebben,; mooi huis, gezonde kinderen etc.
Maar dat komt zo oppervlakkig over. Ik had hem liever horen praten over openheid en wederzijds waardering. Ik zou ook liever willen dat onze gesprekken meer gebaseerd waren op die openheid en wederzijdse waardering.
Nu is man voor paar weken in buitenland. Zo gepland dat hij met verjaardag binnen gezin niet thuis is. Zo vind er geen ontmoeting plaats tussen zijn moeder en mij. Maar hij verzweeg wel dat ze hem had gevraagd of ze mij een persoonlijke uitnodiging voor
Hun familiefeest kon sturen. Man wist dus al dat ik die persoonlijke uitnodiging begin januari zou ontvangen maar hield zijn mond. Jammergenoeg stond in de uitnodiging dat ik gezegd had niet bij hen over de vloer te willen komen dus zijn ze uitgeweken naar neutraal terrein. Ik vind dergelijke uitnodiging niet helend.
Dergelijke minne streken plus niet bellen, doet mij twijfelen aan de houdbaarheid.
Dus wil ik het communiceren verbeteren. Ik wil kijken wat ik anders kan doen.
Natuurlijk kan ik meer voor mijzelf gaan plannen. Onlangs voor eerst van mijn leven naar een pedicure gegaan. Heerlijk. Of leuke gesprekken met anderen gevoerd. Maar ik zou zo graag met mijn man op spanningsvrije wijze willen praten zonder het gevoel te hebben op eieren te lopen.
Door dat stomme diner in februari blijft die wond wijd open staan. Als er normaal gecommuniceerd werd, voelde ik die onzekerheid niet zoals die nu wel binnen komt.
Klankbord
Dit draadje is voor mij tegelijk ook een klankbord. Mensen die mij niet persoonlijk kennen en objectief tegen probleem van een medeforummer kunnen aankijken, reageren en geven tips. Ik mis binnen mijn families die objectiviteit; ieder handelt vanuit eigen agenda. Ook daar heb ik moeite mee.
Maar als de communicatie met man goed was, had ik de verwijdering met familie makkelijk kunnen accepteren. Toch raar dat het voelt alsof je meer binding hebt met onbekenden dan met mensen die al zo veel jaren tot je familie behoren.
Zo triest dat gebrekkige communicatie zoveel schade aan kan richten. Zo triest dat alles gaat en staat bij communicatie.
humor en verwachtingen
Ik begrijp dat er meer aan de hand is dan alleen communicatie, klopt dat? Dat er een voorgeschiedenis is die het vertrouwen heeft geschaad? Dat maakt het lastig lijkt me. Maar even uitgaande van een ‘gewone’ relatie, heb ik gemerkt dat een beetje humor wonderen doet en dat verwachtingen killing zijn (helaas pas na mn scheiding volledig tot me door gedrongen 🙁).
In je voorbeeld van man op reis zit bij jou een verwachting, namelijk dat híj je appt. Maar jíj bent degene die iets wil horen. Persoonlijk word ik helemaal kriegel als ik mensen moet laten weten dat ik goed ben aangekomen. Wat zou er zijn gebeurd als je m direct had geappt “heb je een goede reis gehad? Nog wat stewardesjes in de billen geknepen? Ik ga zo slapen, dag liefie”. Nou is deze grap waarschijnlijk niet een goeie in jouw geval, maar je snapt vast wel wat ik bedoel.
Mijn ex en ik hebben ooit een cursus communicatie gedaan. Dat heeft niet veel verschil gemaakt, behalve dat we beide hadden onthouden dat we nooit “nooit” of “altijd” moesten zeggen, daarmee zit een ander direct op de kast. En wij gebruikten het daarom juist met overdreven nadruk als we duidelijk wilden maken dat we iets meenden.
Ik-boodschappen kunnen goed zijn, maar om die goed te formuleren vind ik nog best lastig. Zijn ze iets te vaag, dan worden ze niet gehoord. Zijn ze te stellig, dan laten ze geen ruimte voor de ander.
Wat wel altijd goed werkt is een vraag stellen en eindigen met “klopt dat.” Bijvoorbeeld: ik heb de indruk dat je geen zin hebt om te praten, klopt dat? In de vraag spreek je dan een gedachte uit.
Hoop dat je er wat aan hebt!
Elledoris
Klopt van de voorgeschiedenis. Ik probeer factoren altijd van elkaar te scheiden; als de communicatie betert, speelt de voorgeschiedenis geen rol meer.
Net als een lucht met wolken; opgestapelde wolken laten geen zonlicht door maar schaapjeswolken wel. Van elkaar scheiden van factoren maken die factoren nog behandelbaar.
Ik werkte al meer vanuit een vragende modus. Misschien was ik vaak te vaag zodat ik mij ging irriteren aan gebrek van reacties. Zoals ik mij ook ging irriteren aan gebrek van rekening houden met thuisfront. Als situatie andersom was, had hij ook geen genoegen genomen met een bijdehante ‘ waarom belde jij mij dan niet?.
Zijn manier van reageren is om zichzelf een houding te geven. Dergelijke situaties wil ik omzeilen, want dergelijke reacties zijn als dooddoeners in een gesprek.
Mensen die dan reageren met ‘gezeur’ willen eigenlijk niet herinnerd worden aan hun nalatigheid. Alleen, wie deel maakt uit een gezin of een relatie, heeft ook rekening te houden met anderen.
Vroeger hield mijn vader geen rekening met de mening van mijn moeder. Zo hield ook de vader van mijn man helemaal geen rekening met zijn vrouw, dat was een superegoïst. Ik wil voor zijn dat onze relatie die kant op gaat. Vandaar eerst die hobbel communicatie aanpakken. De rest gaat vanzelf. Mag ik hopen.
Verwachtingen
Als ik van huis ben, ben ik van huis, maar vergeet ik thuis niet. Dus als ik iets leuks zie, dan stuur ik soms een foto of filmpje om dat met man te delen. Hij voelt die behoefte omgekeerd minder. Ik moet daar echt opdracht toe geven. "Maak je wat foto's?" En met wat geluk doet hij dat dan.
Ik vind het als ik ga vliegen ook vanzelfsprekend om te melden dat ik bijna de lucht in ga en geland ben. Ook al verongelukt een vliegtuig verhoudingsgewijs minder vaak dan ander verkeer als auto's, het blijft toch een ander fenomeen, dus waarom de thuisblijvers dan niet even geruststellen? Ik vind het niet raar of overdreven om dat ook van de ander te verwachten.
Je zou als je man thuis is, rustig kunnen uitleggen dat jij behoefte hebt aan die geruststelling. Hij hoeft geen literair kunstwerk terug te sturen, maar "ben veilig aangekomen" volstaat. Je maakt mij niet wijs dat daar geen momentje voor vrijgemaakt kon worden. De kunst is om dat met tact duidelijk te maken. Dat is ook niet altijd míjn sterkste kant, maar ik blijf mijn best doen.
Je zou als hij thuis is, kunnen aangeven dat je niet per se meer over het voorval hoeft te herkauwen, maar dat je wel graag wilt duidelijk maken dat jij behoefte hebt aan geruststelling en jij het daarom erg zou waarderen als hij een vólgende keer wél meldt dat hij heelhuids is aangekomen. Dan is het wel zaak om dat in een afspraak vast te leggen. Dus: "ik snap dat je daar meer aan je hoofd hebt, toch zou ik willen afspreken dat je voortaan zélf even meldt dat je er bent. Wil je dat met mij afspreken?" (Vergeet bij dat dan tóch, dan vind ik dat jij hem "mag" appen met het vriendelijke verzoek daarop te reageren.)
Zo kun je op meer situaties reageren. "Hoewel ik begrijp/snap... dat... " en dan "denk ik daar anders over", of "voelt dat voor mij zus en zo".
Ik heb een uitspraak geleerd over het woord "maar": alles wat je zegt voor maar, is niet waar. Dus als je dit zou zeggen "ik snap dit of dat, maar..." is je onuitgesproken boodschap " ik snap dat niet".
Flanagan
En wat als je je verwachting daarin eens bij gaat stellen?
Ik denk oprecht uit goedheid hè dat je misschien wel teveel op je mans huid zit. Te graag zijn bevestiging wil, in iets wat je niet volledig gaat krijgen, doelend op openheid en wederzijdse waardering zoals je het noemt.
Hij staat ondanks hij zegt van niet, toch tussen jullie in. Ik herken veel uit je tekst. Em waarschijnlijk ligt daar jou key ook wel, het accepteren van.
Soh wat dat hun neutraal terrein gekozen hebben omwille van jou. Fijn toch. Geef eens wat minder om wat andere van je vinden ( hun )
Waarom vind je dat zo erg?
Ik kreeg een tijd geleden je advies meer boven mijn schoonpa te gaan staan van je.
Nu geef ik hem terug aan jou 
Heel erg goed dat je jezelf zo hebt laten verwennen, ik zeg vaker doen. Gebruik je wel eens Zelfcompassie meditaties?
Wat ik toch wel lees is dat je je focus zo op hen/ gezin gedrild hebt en dat het misschien eens tijd word daarin wat meer " los te laten"
Nouwja dat is altijd zo gemakkelijk gezegd, maar dat benoem ik even zo om het gemakkelijk te verwoorden.
Hadden we soms maar een controle, alt, delete knop. En waren we maar wat meer met ons zelf bezig, Inplaats van altijd de ander. De ander. De ander....
Verdergaan
Naar hoe je de afgelopen jaren best hardnekkig ( en vast terecht) bent blijven wroeten in wat er speelde, lees ik er ook wel uit hoe vast je er in bijt hoe hij had horen te reageren.
Maar zelfs na de crisis kan het hem blijkbaar niet boeien.
Jij had afstand gedaan van de 3e persoon maar die afstand is ook maar beperkt. Je man zit er tussen maar heeft blijkbaar niet de vaardigheden in zich om het te stoppen van wat er speelt.
Dat wordt een strijd die alleen verliezers kent.
Jullie kunnen beiden niet loslaten. Dan zoek je het toch niet in pleisters plakken als er eigenlijk een operatie nodig is? Je kunt voor jezelf wel op zoek gaan naar eenvoudige non-oplossingen, maar in je eentje win je de strijd niet.
Meer meenemen
Flanagan, ik herken het wel hoor. Ook wij blijven werken aan onze relatie en communicatie blijft bij tijden een tricky ding.
Je wilt niet het gevoel hebben dat je je de hele tijd aan moet passen. En je kent elkaar al zo lang dat er patronen insluipen.
Eet kink op de kabel helpt dan al helemaal niet mee.
Bij ons gaat het vaak lastig als we denken dat de ander wel snapt waar een vraag of opmerking vandaan komt. Ook na dertig jaar zijn wij nog steeds verschillende mensen en kunnen we niet in de huid of het hoofd van de ander kruipen, dat weten we natuurlijk wel, maar daar handelen we niet altijd naar.
Ook ik maak me wel eens zorgen als mijn man niet belt als hij op reis is. En die zorgen zijn erger als ik bijvoorbeeld net iets gelezen heb over een groot verkeersongeluk, ofzo. Ik wacht vaak ook een poosje met appen of bellen. En na een poosje vraag ik ook... al geland? Mijn man weet niet waardoor ik dat vraag en ook niet dat ik voor mijn gevoel al lang wacht op een bericht. Vaak is dat het begin van onze miscommunicatie.
Op goede dagen realiseer ik me dit, en dan loopt het gesprek heel anders.
Het patroon is ons nu helder, nu het handelen er naar nog.
Misschien speelt bij jullie iets vergelijkbaars?
Mmhh
Waarom gaan velen er toch vanuit dat het vanzelfsprekend is iets te laten horen na bijv vliegen?
Zeker, het is een kleine moeite maar toch... Als het voelt als een verplichting gaat het mij enorm irriteren.
Mijn schoonmoeder wil ook zo graag dat we laten weten als we ergens aankomen.
Ik begrijp daar niks van. Wat is het verschil met gewoon dagelijks reizen?
Mijn partner (man) is ook wel van het meteen berichten geloof ik. (voor zover het me opvalt...)
Zelf reis ik (helaas) niet zonder hem maar ik heb daar helemaal niets mee, met berichten over veilige aankomst oid.
Het lijkt me vooral een ritueel, gewoonte, traditie en/of bezwering. Niets mis mee, maar ook niets mis mee als je er niets mee hebt!!
Verwachtingen
'Maar ik vond het zo ongeïnteresseerd overkomen als ik niet naar hem vroeg, alsof het mij niet boeide. Bang voor wat hij daar van zou denken'
En die gedachte werkte blijkbaar twee kanten op. Want toen hij niet uit zichzelf een berichtje stuurde, zag je dat ook als gebrek aan interesse. Misschien zou je voor jezelf eens kunnen formuleren welk gedrag volgens jou hoort bij een goede relatie. Voor sommige mensen is dat elke week een bos bloemen, terwijl anderen daar niets mee hebben. De een wil elke dag 'ik houd van je' horen, de ander ziet een vrijwillig aanbod om thee te zetten als bewijs van liefde.
Goede kans dat jouw man hele andere dingen koppelt aan die goede relatie dan jij. Pas als je dat helder hebt, kun je samen overleggen over wat je van de ander nodig hebt om je geborgen of gexien te voelen.
Niet gelukt
Flanagan "Klopt van de voorgeschiedenis. Ik probeer factoren altijd van elkaar te scheiden; "
Ik denk dat dat niet gelukt is.
Je ongerustheid is overdreven, tenzij je hem niet vertrouwt (zit hij wel daar, zit hij wel daar alleen, denkt hij nog wel aan mij)
Ik denk dat je teveel geruststelling nodig hebt.
Ik denk dat hij zich gecontroleerd/aangevallen voelt.
zoals jij
Ik denk dat het lastige is dat jij verwacht dat je man reageert zoals jij zou reageren. Maar hij is dus iemand anders.
Die verwachting moet je zien los te laten. Je zou hem meer moeten vertrouwen en laten (en tegelijkertijd je gehoord en gezien voelen). (misschien goed dat hij even weg is )
Ik kan me ook vinden in M Lavell's theorie.
