hoe contact met moeder verbeteren (vader is narcist)
Ik zit met met volgende. Na de zoveelste nare actie van mijn vader wil ik het contact met hem op een laag pitje zetten, eigenlijk wil ik hem gewoon een tijd niet zien of spreken, ik walg van hem. Mijn moeder - behoorlijk codependent - zou ik graag blijven zien, al is het maar om haar af en toe in contact te laten komen met de buitenwereld. Hij controleert haar volledig, hij zegt zelfs haar zorgafspraken af als hij niet mee kan gaan.
Het is nu al bijzonder lastig om met haar te spreken zonder dat mijn vader er tussen zit. Hij kijkt in haar mobiel (die ze zelf nauwelijks gebruikt), als ik naar de vaste lijn bel neemt hij altijd op. Uit zichzelf neemt ze nooit contact op met mij, maar de spaarzame momenten dat ik het gedrag van mijn vader ter sprake kan brengen geeft ze me altijd gelijk maar is erg gelaten. Ze zegt dingen als "ach, ik leef al 50 jaar met hem", "niks van aantrekken" etc, en dat is het dan. Eigenlijk ben ik ook boos op haar, dat ze niet voor zichzelf op komt en dat ze mij nooit belt.
Herkenbaar voor iemand, of heeft iemand tips? Vooral het compleet isoleren van mijn moeder vind ik heel kwalijk.
Lexus schreef op 15-12-2023 om 18:50:
Troelahoep: misschien heb ik het gemist, maar heb je eigenlijk een broer of zus? En zo ja, hoe staan zij hier in?
Nee, ik ben enig kind.
troelahoep schreef op 15-12-2023 om 19:32:
[..]
Nee, ik ben enig kind.
Ach dat is extra pittig, weet ik uit ervaring.
update: ik heb eindelijk eens mijn moeder in haar eentje kunnen spreken tijdens een wandelingetje. Ze ventileerde best veel over de gezondheidstoestanden met mijn vader (die de deur platloopt bij de huisarts en best serieuze klachten heeft, maar ook hypochonder is als je het mij vraagt). Na een tijdje vertelde ze dat ze niet zelf mag weten wat ze gaat kijken op tv, als ze bijvoorbeeld boven (daar staat ook een tv'tje) iets wil gaan kijken wat ze zelf leuk vindt, wordt mijn vader kwaad. En ze zei dat het wel een beetje leek of mijn vader haar wilde isoleren, haar letterlijke woorden.
Ik moet zeggen dat ik best wel opgelucht ben dat ze het blijkbaar wel doorheeft en dit heeft gezegd. En nu....
Gaf ze nog aan wat ze er zelf van vindt dat hij zo doet?
En hoe heb je gereageerd naar je moeder toe?
Als je haar (hopelijk) weer eens te spreken krijgt zou je haar kunnen voorhouden dat ze misschien nog wel 30 jaar voor zich heeft. En dat er geen garantie is dat hij eerder overlijdt. En dat jij er voor haar wilt zijn als ze je nodig heeft. Hopelijk dringt dan langzaam tot haar door dat het niet per se nodig is dat ze de rest van haar leven gevangen blijft. Hoe eerder ze stappen zet, hoe meer leven zonder cipier ze overhoudt.
Ik las laatst dat er steeds meer scheidingen komen onder ouderen. Ik snap denk ik wel waarom.
ArianneH schreef op 10-02-2024 om 08:42:
Gaf ze nog aan wat ze er zelf van vindt dat hij zo doet?
En hoe heb je gereageerd naar je moeder toe?
Niet heel expliciet, uit alles blijkt wel dat het geen pretje is om met hem samen te leven.
Ik heb gezegd dat ik ook denk dat hij haar probeert te isoleren. En gezegd dat ik het niet vind kunnen dat hij haar telefoon gebruikt, omdat ik haar geen privéberichten kan sturen en zij mij niet kan bellen. Dat het niet echt normaal is dat hij dat doet.
Temet schreef op 10-02-2024 om 08:59:
Als je haar (hopelijk) weer eens te spreken krijgt zou je haar kunnen voorhouden dat ze misschien nog wel 30 jaar voor zich heeft. En dat er geen garantie is dat hij eerder overlijdt. En dat jij er voor haar wilt zijn als ze je nodig heeft. Hopelijk dringt dan langzaam tot haar door dat het niet per se nodig is dat ze de rest van haar leven gevangen blijft. Hoe eerder ze stappen zet, hoe meer leven zonder cipier ze overhoudt.
Ik las laatst dat er steeds meer scheidingen komen onder ouderen. Ik snap denk ik wel waarom.
Ja. Dat is denk ik wel het volgende wat ik tegen haar wil zeggen. Heb wel vaker in die richting gehint, dat ze naar ons kan komen, dat hun huwelijk niet goed is. Maar ik vond het tot nu toe lastig om met zoveel woorden tegen mijn eigen moeder te zeggen dat ze weg moet gaan bij mijn vader.
Een vriend zei: heb je je vader al geconfronteerd met dat hij zo raar doet. Ik denk dat ik dat in geen geval moet doen, dat mijn moeder (en ik) daar op een of andere manier voor gestraft wordt, in de vorm van geen contact meer hebben op zijn minst.
troelahoep schreef op 10-02-2024 om 21:28:
[..]
Ja. Dat is denk ik wel het volgende wat ik tegen haar wil zeggen. Heb wel vaker in die richting gehint, dat ze naar ons kan komen, dat hun huwelijk niet goed is. Maar ik vond het tot nu toe lastig om met zoveel woorden tegen mijn eigen moeder te zeggen dat ze weg moet gaan bij mijn vader.
Een vriend zei: heb je je vader al geconfronteerd met dat hij zo raar doet. Ik denk dat ik dat in geen geval moet doen, dat mijn moeder (en ik) daar op een of andere manier voor gestraft wordt, in de vorm van geen contact meer hebben op zijn minst.
Ik denk, maar ik ben een leek, dat kleine stapjes beter werken en confronteren niet. Dus wel een keertje met je moeder wandelen, maar zeker niet je vader confronteren. Je kunt deze situatie alleen managen, niet oplossen. Eenmaal thuis zit je moeder weer met die druk van zijn gemanipuleer. En ze gaat echt niet zomaar bij hem weg, want de druk dat ze niks kan zonder hem is groot, en de druk dat hij dan zielig achterblijft en het allemaal op haar geweten drukt ook.
Als je met haar praat, kun je misschien wel samen manieren zoeken hoe ze beter voor haar eigen belang op kan komen zonder dat ze daarbij riskeert dat je vader meer druk gaat zetten? Zijn ego strelen dat hij zo’n lieve man is dat ze af en toe alleen op pad mag, zal misschien meer helpen dan aangeven dat de huidige situatie verstikkend is.
Maar vind je moeder het zelf een probleem? Houd ze van je vader? Of is ze alleen maar gevangen in een toxisch systeem en durft ze er niet uit omdat ze dan zaken alleen moet doen? Maar vind ze dat dit zo niet kan? Als daar maar een sprankje van is, zou ik proberen haar voor te houden dat je heus nog wel een leuk leven kan opbouwen na zo'n huwelijk: je wint aan energie doordat de giftige lading van je bord af is en ontdekt weer wat je allemaal kan en wil.
Ik blijf het bijzonder vinden dat deze mensen jonger zijn dan ik. Begin zestig toch? Er is nog van alles mogelijk, als ze enigszins gezond is.
De reacties /houding van je vader hoeft niet uit narcistische trekjes te zijn ontstaan; ze kunnen ook voortkomen uit de angst dat hij in eenzaamheid raakt nu hij niet meer werkt en steeds meer op zijn vrouw is aangewezen voor een praatje of aandacht. Dat hij bang is haar ook kwijt te raken.
Hij zal niet de eerste zijn die hiermee zichzelf zoek is en moeilijk voor zijn vrouw gaat worden. Ergens is het best zielig als je zo door het leven gaat. Daarnaast is het ook zwaar voor je moeder. Ik merkte dat ik met dat inzicht, zachter naar mijn vader kon kijken en boos op hem zijn, de verstandhouding allen maar verergerde. Verdiep je anders in de psychische problemen bij mensen / kostwinners na het arbeidsverleden.
Flanagan schreef op 11-02-2024 om 11:41:
De reacties /houding van je vader hoeft niet uit narcistische trekjes te zijn ontstaan; ze kunnen ook voortkomen uit de angst dat hij in eenzaamheid raakt nu hij niet meer werkt en steeds meer op zijn vrouw is aangewezen voor een praatje of aandacht. Dat hij bang is haar ook kwijt te raken.
Hij zal niet de eerste zijn die hiermee zichzelf zoek is en moeilijk voor zijn vrouw gaat worden. Ergens is het best zielig als je zo door het leven gaat. Daarnaast is het ook zwaar voor je moeder. Ik merkte dat ik met dat inzicht, zachter naar mijn vader kon kijken en boos op hem zijn, de verstandhouding allen maar verergerde. Verdiep je anders in de psychische problemen bij mensen / kostwinners na het arbeidsverleden.
Nou begin je weer er bij TS op aan te dringen dat ze zich op de een of andere manier in haar vader moet verdiepen en zich tot hem verhouden. Maar dat wil ze niet en dat heeft ze al zo vaak gezegd in dit draadje. Je bent wel wat hardnekkig zeg. Je lijkt op de vriendin, die ik gister noemde in een sonnet, goedbedoeld de oplossing van het disfunctioneren van een man of vader bij de vrouw of dochter leggen :
“Is hij niet gewoon onzeker?”
zei mijn goedbedoelende vriendin.
“Dat is menigmaal de spelbreker
binnen relatie en gezin.
Want al is hij een sterke spreker,
hij uit zijn gevoel met tegenzin.
Liever onderwijst hij als een preker
en dan nooit ‘sentimentele onzin.'
“Okay dat zal hij ongetwijfeld zijn
en dat heb ik menigmaal vermoed.
Maar punt is: waarom al dat venijn,
als masker van wanhopige overmoed?
Want het naar buiten richten van zijn pijn
kwetst mij. En daarvoor acht ik me te goed.”
Flanagan schreef op 11-02-2024 om 11:41:
De reacties /houding van je vader hoeft niet uit narcistische trekjes te zijn ontstaan; ze kunnen ook voortkomen uit de angst dat hij in eenzaamheid raakt nu hij niet meer werkt en steeds meer op zijn vrouw is aangewezen voor een praatje of aandacht. Dat hij bang is haar ook kwijt te raken.
Hij zal niet de eerste zijn die hiermee zichzelf zoek is en moeilijk voor zijn vrouw gaat worden. Ergens is het best zielig als je zo door het leven gaat. Daarnaast is het ook zwaar voor je moeder. Ik merkte dat ik met dat inzicht, zachter naar mijn vader kon kijken en boos op hem zijn, de verstandhouding allen maar verergerde. Verdiep je anders in de psychische problemen bij mensen / kostwinners na het arbeidsverleden.
Volgens mij heeft to ergens geschreven dat hij vroeger ook al zo was. Het is niet ook zwaar voor haar moeder, het is vooral zwaar voor haar moeder. Vader zwaait heerlijk zijn scepter over zijn dictatoriale koninkrijkje
Ik schrijf niet dat hij er niets aan kan doen. TO heeft moeite met de wijze waarop haar vader met haar moeder om gaat. Zoiets maakt je, als volwassen kind, boos en wil je dat je vader daarmee stopt. De vraag is hoe je dat oppakt; uit boosheid hem negeren of aanspreken op zijn nare gedrag of uitvinden wat hem maakt dat hij zo doet om zo te pogen meer te bereiken.
Op mijn werk in zorgcentrum kunnen sommige bewoners soms heel onredelijk doen. Vaak heeft dat een verklaring/ oorzaak. Als je, als verzorgende, daarmee bekend bent, kan je een andere houding opbrengen dan je eerste impuls bij onrechtvaardigheid. Dat betekent niet dat je het gedrag van de ander goed praat.
Flanagan schreef op 11-02-2024 om 12:28:
Ik schrijf niet dat hij er niets aan kan doen. TO heeft moeite met de wijze waarop haar vader met haar moeder om gaat. Zoiets maakt je, als volwassen kind, boos en wil je dat je vader daarmee stopt. De vraag is hoe je dat oppakt; uit boosheid hem negeren of aanspreken op zijn nare gedrag of uitvinden wat hem maakt dat hij zo doet om zo te pogen meer te bereiken.
Op mijn werk in zorgcentrum kunnen sommige bewoners soms heel onredelijk doen. Vaak heeft dat een verklaring/ oorzaak. Als je, als verzorgende, daarmee bekend bent, kan je een andere houding opbrengen dan je eerste impuls bij onrechtvaardigheid. Dat betekent niet dat je het gedrag van de ander goed praat.
Volgens mij heb jij het over heel iets anders dan waar het hier over gaat
Het gaat er om hoe je met elkaar in contact komt; verbitterd uit boosheid of zonder oordeel. Het gaat er om wat je wilt bereiken, in belang van de moeder.
