hoe contact met moeder verbeteren (vader is narcist)

Je moeder zo nu en dan een dagdeel ophalen en ergens gezellig iets doen, drinken of eten. Moeder-dochter moment. Misschien is het even wennen voor je vader (verzin de eerste keer iets samen, waar alleen jullie beiden interesse in hebben). Mijn vader was lange tijd ziek, ik heb weleens, maar veel te weinig (spijt) in de periode mijn moeder uit de thuissituatie gehaald en iets met haar samen gedaan.

Ik denk dat je zelf moet werken aan je acceptatie van de situatie. Je moeder heeft in die zin gelijk, dat er na 50 jaar in hun relatie en haar opstelling niet veel verandering valt te verwachten. Jij bent niet haar redder, al snap ik heus dat je je een beetje verantwoordelijk voelt. Maar je bereikt er zeer waarschijnlijk niks mee als je probeert ertussen te komen, hoogstens raak je zelf uitermate gefrustreerd.
Je zou wel kunnen overwegen om eens flink van leer te trekken tegen je vader, over zijn kwalijke houding als het om je moeders gezondheid gaat. Daar zou je ook een gesprek met hun huisarts over kunnen voeren. Die kan jou wel aanhoren, en er rekening mee houden. Bijvoorbeeld zorgen dat je vader geen afspraken van je moeder af kan zeggen (ik snap dat sowieso niet, als ik kijk naar hoe lastig het voor mijn ouders soms al is om op dezelfde tijd en plek hun vaccinaties te halen). 

Maar echt, je helpt jezelf het beste door het zoveel mogelijk los te laten en het niet als jouw probleem te zien. En, heel hard maar wel waar: duimen dat je vader als eerste gaat hemelen en dat je moeder dan nog een paar mooie jaren kan hebben.

Sterkte, het lijkt me een vreselijk nare situatie (en deels zeker herkenbaar, al is het tussen mijn ouders wel anders).

Bij ons hetzelfde, maar dan andersom. Mijn moeder bepaalt alles, mijn vader doet wat zij zegt. Mijn moeder heeft onlangs in het ziekenhuis gelegen voor een operatie, maar wilde bij thuiskomst geen thuiszorg, terwijl die hard nodig was (en is). En met niet willen bedoel ik krijsen en schreeuwen dat ze de deur niet open zou doen voor thuiszorg. Mijn vader gaat daar dan in mee en helpt haar met alles, terwijl zijn eigen gezondheid ook broos is en hij met zijn bijna 88 jaar nogal wankel op zijn benen staat. Het wachten is dus op het moment dat er eentje valt en een heup breekt.
Ik bied zelf al lang geen hulp meer aan, behalve het regelen van professionele hulp. Als je het allemaal zelf kunt, prima, dan doe je het zelf. Wel neem ik mijn vader af en toe mee voor een wandelingetje. Mijn moeder wil dan ook mee, maar die kan geen 100 meter meer lopen en verdomt het om in een rolstoel te zitten. ik zeg dan gewoon: ma, regel een rolstoel en dan kun je de volgende keer ook mee. Doet ze toch niet. Tijdens het wandelingetje met pa gaat het nooit over ma, alleen over koetjes en kalfjes. Ik brand er mijn vingers niet meer aan.
Mocht mijn vader eerst overlijden, dan heb ik wel een probleem, want dan zal mijn moeder proberen om mij te laten doen wat ze pa nu laat doen. En dat gaat niet gebeuren. Ik wil dan best de zorg alsnog regelen, maar ik ga het niet zelf doen.

Kijk of je het probleem kan omzeilen; ik belde en wist dat mijn vader opnam omdat hij toch altijd in de huiskamer zat. Dan vroeg ik hoe het met hem ging en wat hij die dag ging doen. Hij kreeg graag aandacht.
Als hij de aandacht had gekregen, vroeg ik of ik ma even kon spreken. Dat kon hij natuurlijk niet weigeren. Dan vroeg ik mijn moeder of ze met mij mee wilde naar een dameskledingzaak omdat ik haar mening nodig had. Daar kon mijn vader weinig tegen inbrengen. Ik gaf ook aan dat het fijn was met mijn moeder, nu het nog kon omdat ze nog niet zorgbehoevende was en kon lopen, iets met zijn tweeën te doen. Daarmee claimde ik ergens wat quality-time. Mijn vader wist dat hij woorden met mij zou krijgen als hij mij dat niet gunde.
Ik maakte het nooit te lang want dan ging hij weer mopperen tegen haar dat ze zo lang was weggebleven. Ik probeerde te voorkomen dat zij zijn ongenoegen mocht aanhoren als ik de deur achter mij dicht deed.
Paar jaar later ging hij twee dagen naar dagbesteding vanwege alzheimer. Daar kreeg hij aandacht volgens de maatschappelijk werkster (en kreeg mijn moeder wat meer rust). Dan belde ik met mijn moeder op die dagen dat hij niet thuis was. 
Vraag dus; is je vader een narcist of wilt hij aandacht ( en controle) zoals hij dat vroeger op zijn werk ook ontving? Als een man na een lang arbeidsverleden weinig doel in zijn leven kent, vertoont hij snel deze trekjes uit pure verveling en gevoel niets meer waard te zijn. Paai iemand dan met aandacht om daarna over te stappen met hetgeen waar je werkelijk voor kwam. Zie hem niet als narcist maar als eenzame man, dat helpt met je mindset naar je ouders toe. Het maakt je minder boos of kribbig.
Je staat nu te dicht bij je vader, uit ongenoegen hoe hij tegen je moeder doet. Stel je op als een professional, een maatschappelijk werkster of een therapeut waar hij geen controle over kan krijgen.

Succes

Oh, lees net dat je ver weg woont. Richt je dan op telefoontjes waarbij je eerst vraagt hoe het met je vader gaat en wat hij gedaan heeft, voor je naar je moeder vraagt. Laat hem niet voelen hoe je werkelijk over hem denkt, als je doel is met je moeder te kunnen praten. Bijen vang je met stroop, niet met azijn.

gewauwel
Als het gewauwel van iemand vandaan kwam, die je niet kent, zou je het langs je heen laten gaan. Maar het is je vader en nu is het een ander verhaal omdat jij je kwetsbaar opstelt. Je moeder pakt het taktischer aan; negeren en geen aandacht erop vestigen. Soms kan je veel leren van de manier waarop je moeder ermee omgaat. Ja, hij luistert mee en zal waarschijnlijk ook ongevraagd zich in gesprek mengen. Maar je moeder gaat gewoon door met haar gesprek met jou, wrs niet eens luisterend naar wat hij gezegd heeft. Sta boven hem.

Ik heb helaas ervaring met een narcist. Ik was zelf jarenlang het slachtoffer. Ik wil je aanraden om je toch minder aan te trekken van hem en zijn meningen, én het gezeur achteraf, en toch af en toe wat te gaan doen met je moeder. De dameskledingwinkel waar jij advies nodig hebt, kan een bruikbare suggestie zijn. Of zeg gewoon ronduit: ik neem mama op die datum mee voor een moeder-dochtermoment en laat hem lekker wauwelen, er hoeft immers geen goede reden te zijn, behalve dat jij je moeder even voor jezelf wilt. Nee pa, jij rijdt niet. Nee, je belt niet halverwege, ik breng haar heelhuids terug. Ga ergens heen, wat wandelen/winkelen/tentoonstelling wat ze maar leuk vindt en ga daarna nog wat drinken/lunchen. Zo iets simpels zou al zoveel betekenen voor je moeder!

Nog een tip: praat tijdens zo'n uitje niet over je vader. Probeer haar niet om te praten om weg te gaan of in opstand te komen. Dat heeft toch geen zin zolang zij het niet kan/wil, het verpest de sfeer alleen maar. Hou het gezellig, zeg haar dat je van haar houdt en zeg dat ze jou altijd mag bellen.

Wat betreft bellen op de speaker: vaak vervormt dat het geluid en zorgt voor galm. Ik vind het zelf heel vervelend. Vraag gewoon of ze de speaker uitzetten, want je verstaat het niet goed. Als je vader er toch doorheen praat zeg je: pa, hou eens op! Ik praat met mama, jij mag straks weer met haar praten. Kom op, stel gewoon wat (doodnormale) eisen. Je moeder kan dat niet, maar jij wel.