Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Relaties Relaties

Relaties

Dora

Dora

20-08-2019 om 22:00

Hoe gaat jouw man om met jouw hormonale gesteldheid?

Een beetje raar onderwerp voor een forum dat ooit voor jonge ouders was, maar we zitten hier nu vooral met 45+ers volgens mij.
Ik ben 47 en de laatste tijd nogal hormonaal. Chagrijnig, huilerig, slecht slapen, soms ook wel teneergeslagen, en tot overmaat van ramp heb ik nu voor het eerst bijna een hele cyclus overgeslagen. Ik ben gelukkig niet zwanger, maar het alternatief is nog veel erger, de overgang. Mijn man is lief en rustig, en gaat met mijn nukken om zoals hij dat voorheen ook deed, maar ik heb er moeite mee om de oorzaak met hem te bespreken. Soms maak ik er wel eens een grapje over, maar feit blijft dat hij ineens een oude vrouw heeft. Zelf is hij natuurlijk ook geen jonge vent meer, maar hij is wel altijd sportiever en energieker geweest dan ik, en heeft geen last van falende eierstokken en alles wat daarmee samenhangt. Die overgang kan wel 10 jaar duren. Hoe kan het dat mannen er dan niet vandoor gaan?


Lex

Lex

20-08-2019 om 23:29

wow

"Die overgang kan wel 10 jaar duren. Hoe kan het dat mannen er dan niet vandoor gaan?" Wat een vrouwelijke zelfhaat zeg. Een vent die de moeder van zijn kinderen in de steek laat omdat ze wat moodswings heeft is dat dan een vent? Maar goed jouw vent is gelukkig niet zo (er zijn er genoeg) maar zou je niet wat doen aan je zelfbeeld als dat je altijd vrolijk fris en fruitig moet zijn ipv sikkeneurig door het proces dat je toch ook je kinderen heeft geschonken.?

Hormonale suppletie

Ik had zo'n moeilijke menopause, moe, niet kunnen slapen, opvlievers en vooral heel erg emonioneel en last hebben van moodswings. Totdat de huisarts opperde dat ik ook iets eraan kon doen. Ik heb eerst getwijfeld en heb me ingelezen maar toch de iets verhoogde risico's voor lief genomen. Na 2,5 maanden waar mijn lichaam heel erg moest wennen, ben ik mijn oude zelf. Ik slaap weer normaal, ben niet meer depressief en of sjagrijnig en heb geen lichamelijke bijwerkingen meer.
Niet voor iedereen een oplossing misschien maar wel een opluchting voor mij geweest.
Sini

@Emma

@Emma

21-08-2019 om 00:19

Zelfbeeld

Eens met Lex. Je lijkt er zelf meer mee te zitten en niet je man. Verdiep je eens in de overgang en maak hem deelgenoot van je gevoelens en fysieke ongemakken.
Ik zal hier niet uit de doeken doen op welke momenten ik last heb van opvliegers maar mijn vriend loodst me er met veel humor en liefde doorheen. Echt, er valt genoeg te lachen over de verschijnselen, maar die veiligheid is er echt alleen maar als je zelf eerst volledig accepteert hoe je in elkaar zit.
Ik geloof niet zo dat mannen weglopen als hun vrouw ouder wordt. Ik geloof wel dat er ontevreden zeur-vrouwen zijn met een laag zelfbeeld waar mannen uit de buurt blijven. Jouw man beschrijf je niet als iemand die dat zou doen dus hupsakee, aan de slag met overgang en zelfbeeld !

Paasei

Paasei

21-08-2019 om 08:05

Lichamelijk maar ook geestelijk

Het proces noemen we 'overgang' omdat je letterlijk over gaat naar een nieuwe fase in je leven. Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Alle veranderende hormonen zorgen er ook voor dat je anders in het leven komt te staan en, als ik de dames mag geloven die het achter de rug hebben, is dat heel fijn. De zorgdrang wijkt en je kunt je meer op jezelf richten.

Bij mannen gebeurt dat trouwens ook, ook hun hormonen verschuiven (die krijgen meer zorgdrang.. maar dat gaat veel geleidelijker. Bij ons dames is het heel schoksgewijs en dat merk je. Ik ook. En ik vind het ook wel eens moeilijk om om te gaan met alle lichamelijke klachten, maar ook met het idee dat ik nu 'afgeschreven' ben. Ik bedoel, ik ben niet meer productief (ben al verder in het proces dan jij) en alles gaat hangen en zakken. Als ik foto's van mezelf zie klopt de realiteit af en toe niet meer met mijn zelfbeeld. En dat accepteren is een dingetje.

Gelukkig heb ik een man die, net als die van jou, daar met geduld en liefde mee om gaat. Hij verzekert me er op alle manieren regelmatig van dat ik nog steeds de mooiste en leukste van de wereld ben en dat helpt.. . In zijn ogen blijf ik de vrouw waar hij verliefd op werd. En als ik er bij na denk, ook hij verandert (hij is behoorlijk ouder dan ik) maar in mijn ogen blijft hij ook hetzelfde. Ik ga er van uit dat jij ook zo over jouw man denkt, en hij over jou. Dan heb je niks te vrezen. Je wordt samen oud!

Midlifecrisis

De klachten van de menopauze bij vrouwen zijn divers. De ene heeft er veel meer last van dan de ander. Maar mannen kunnen ook door een dal gaan, alleen heet het dan vaak een midlifecrisis. Wat als je man in een midlifecrisis belandt? Dan zet je hem toch ook niet meteen de deur uit.
Het is lastig, maar gelukkig houdt het ook weer een keer op.

Omzeil de klachten; Als je uit bed komt en je je was en aankleedt om bv het huis schoon te maken en daarna weer bezweet de stofzuiger opruimt, kan je ook besluiten om eerst de boel weg te werken en daarna een douche te pakken.
En standaard een deodorant bij de hand.

Paasei

‘Die krijgen meer zorgdrang’
Ik bemerkte een toegenomen onzekerheid over voortbestaan baan, een vluchtgedrag en een kort lontje; net als opvliegers, zo uit het niets.

Het is een tijd waarin je jezelf leert kennen; wat doe ik en hoe minimaliseer ik het aantal klachten zodat ik ze kan behappen.

Ad Hombre

Ad Hombre

21-08-2019 om 09:04

Dora

" Die overgang kan wel 10 jaar duren. Hoe kan het dat mannen er dan niet vandoor gaan?"

Mijn idee (vooroordeel?) is dat juist de vrouwen er in die periode vandoor gaan. De hormoonspiegel verandert en daarmee je persoonlijkheid. Als ik het goed begrijp worden vrouwen daardoor minder 'verzorgend', wat er zomaar toe zou kunnen leiden dat ze kritischer op hun relatie worden.

Mannen hebben natuurlijk ook hormoongestuurde persoonlijkheden,maar die gaan volgens mij een stuk geleidelijker. De mid-life crisis is volgens mij eerder een psychologisch fenomeen. Lijkt me erg vermoeiend. Voordeel is dat straks de maandelijkse swings over zijn en je eindelijk gewoon jezelf kunt zijn (?)

Echt?

'Ik ben gelukkig niet zwanger, maar het alternatief is nog veel erger, de overgang. '

Echt? Mij lijkt een ongeplande zwangerschap op je 47e erger dan de overgang.

'Die overgang kan wel 10 jaar duren. Hoe kan het dat mannen er dan niet vandoor gaan?'

Omdat ze dan zelf hun was moeten doen. Dat houdt ze tegen.

Maar zonder gekheid, die buien in de overgang duren niet de volledige 10 jaar. Ze komen en gaan, en in de tussentijd ben je 'normaal'.

ouder worden

"Soms maak ik er wel eens een grapje over, maar feit blijft dat hij ineens een oude vrouw heeft."
Goh, doe mijn zo'n man die eeuwig jong blijft. Ik ben ouder dan jij en ik ben ongetwijfeld in jouw ogen (en die van je man) een heel oude vrouw. Maar ik ben er zelf heel content mee. Dat is maar goed ook want ik heb ook nog eens een partner die acht jaar jonger is.
Vroeguh was na de overgang je leven ongeveer over. Nu heb je ten eerste nog veel meer jaren te gaan. Maar bovendien kun je ook echt van alles nog gaan doen. Sporten, uitgaan, concerten, leuke vakanties. O ja en nog tig jaar werken . Ik zou zeggen trek jezelf even aan je haren uit je misere en doe wat aan je zelfbeeld.

Dora

Dora

21-08-2019 om 09:49

Thanks

Ik zit momenteel gewoon even in een dip. Ik heb al drie weken PMS dus het wordt echt hoog tijd dat ik ongesteld wordt. Daarbij zijn de kinderen nog op vakantie, man weg voor werk, dus ik voel me nogal nutteloos met niemand om voor te zorgen (dat komt ook door de PMS).
Volgens mij heb ik ook al opvliegers. Ik heb het sowieso altijd warm, maar soms krijg ik nu zelfs zweet op mijn voorhoofd. Dat terwijl ik zelfs in de sauna amper zweet.

Dan

pas je je ritme aan.

Iets expliciter

Dora, hoe is je seksleven?
Of gaat daar je eigenlijke vraag over? Heb je het idee dat alle lust uit je verdwenen is? Of ben je bang dat dat gaat komen? Of denk je misschien zelfs dat dat er vanzelfsprekend bij hoort?

https://www.seksindepraktijk.nl/ouderenzorg/werkterreinen/zorgverleners/feiten-en-cijfers

Miriam

Dat onderzoek waar jij naar verwijst gaat over ouderen van 75 jaar en ouder. Ik denk dat TS nog wat jaartjes te gaan heeft voordat ze daar is.
Het lijkt er meer op dat TS denkt dat een vrouw vooral geliefd/nuttig is als ze jong en vruchtbaar is.

Dora

Los van je zelfbeeld (of misschien wel van vrouwen in algemeen) waar je iets aan moet doen, zou ik ook gewoon eens langs de huisarts gaan. Bespreek met haar/hem wat mogelijkheden zijn om de overgang beetje goed door te komen. Ik heb het idee dat teveel vrouwen denken "ja dat hoort er nu eenmaal bij en het gaat vanzelf wel een keer over".

40er

40er

21-08-2019 om 11:40

Hormonen

Wat is er mis mee om de ander te laten merken dat de bui waarin hij/zij verkeerd niet heel leuk is? Ook al komt het door hormonen?
Toen ik jaren geleden hormonen moest spuiten was ik ook niet altijd te genieten. Manlief kon heel veel hebben, maar op een bepaald punt was het klaar, kreeg ik het codewoord te horen en dan wist ik dat ik onmogelijk bezig was. Tuurlijk ook niet altijd leuk, maar hé, hij had wel gelijk.
Als je er echt zoveel last van hebt zou ik eens informeren bij de huisarts of een overgangsconsulent.

Dora

Dora

21-08-2019 om 11:48

Geen herkenning?

Maar er is dus niemand die het herkent en het ook lastig vindt dat je geruisloos overgaat van jonge energieke vrouw en moeder, naar middelbare rots in de branding? Waar je op je 38e nog leuk actieve dingen meedoet, ben je dan ineens de moeder die haar tempo moet aanpassen aan haar leeftijd.
Als het zo doorgaat ga ik wel een keer naar de huisarts. Met hormonen ben ik bewust gestopt op mijn 32e omdat ik daar heel labiel van werd, maar misschien is het nu juist wel een oplossing.

Schoentje

Schoentje

21-08-2019 om 11:54

Blijf bewegen

Ik ben 48 en zolang ik sport, voel ik me goed. Stop ik daarmee, dan voel ik me een oude dweil. Drie keer per week een uur wandelen/bewegen, is het devies voor vrouwen in de overgang. Of elke dag een halfuur. Niet moeilijk. Misschien wil je man wel mee. Go!

Dora

Nee geen herkenning. Mijn minst energieke periode was tussen mijn 35e en 40e. Toen waren de kinderen klein, sliepen slecht en ik had gevoel dat ik altijd moe was. Daarna kwamen weer de dagen dat ik aan eind van de dag dacht, goh ik ben helemaal niet moe.
Ik ben halverwege de 50. Ik sport, ik werk, doe vrijwilligerswerk, ga naar concerten, films, uit eten. Ik heb niet idee dat ik me moet aanpassen aan mijn leeftijd wat dat dan ook zou moeten inhouden.
Ik vind je eerlijk gezegd een beetje klinken alsof je in de jaren 50 bent blijven steken. Je zorgtaken zijn over, de bloemetjesjurk kan aan en het is maar de vraag of je man je niet inruilt voor een jonger exemplaar.

Akelig nuchter

Jee, dan heb je een paar dagen alle vrijheid, ga je lopen simmen. Profiteer van de vrijheid en zoek afleiding om die grijze wolken te verdrijven. En serieus een zwangerschap op je zevenenveertigste, en dan halverwege de zestig nog een puber achter de vodden moeten zitten of op een discocamping staan in plaats van samen mooie reizen te maken en weekenden weg te kunnen.

Toen ik laatst in een kleding vroeg of een jurk me stond, kon mijn wederhelft akelig goed onder woorden brengen waarom die me niet flatteerde, maar verder lijkt hij niet met die tekortkomingen te zitten. Ook niet met die van hemzelf. Man wordt grijs, ik moet uitkijken dat ik niet uitdij tot formaat de Waard Zilvermeeuw.

Ik ben redelijk makkelijk door de overgang heen gezeild. Wisselende stemmingen was ik toch al mee behept. Beweging in de vorm van sporten (bah) en goed onderhouden van de matrimoniale romantiek zijn essentieel om die op peil te houden.

Pennestreek

Pennestreek

21-08-2019 om 13:24

Dora, ja hoor

ik herken het zeker! Ik worstel er zelf ook mee, sinds begin dit jaar moodswings en wat fysieke klachten, erg moe, hoofdpijn, futloos, spierzijn zonder iets gedaan te hebben. Ben daarmee naar de ha geweest en toen hebben we besloten mijn Mirena te verwijderen om te zien of ik idd in de overgang ben. Nou, ja, dus. Vorige maand menstruatie overgeslagen, en sinds een maand ook opvliegers. Ik heb veel aan het boek Te Lijf van Isa Hoes en Medina Schuurman, waarin de medische/fysieke kant wordt uitgelegd, maar ook besproken wordt wat je aan je klachten kunt doen en wat voor impact de overgang heeft of kan hebben op lijf, je zelfbeeld, je relatie, je werk, je leven. Echt prettig leesbaar, en ik heb er steun aan. Ik ben zelf wat extra vitaminen gaan slikken (B12, magnesium, D) en ik ben iets meer gaan sporten. In ieder geval zijn nu de ergste fysieke klachten verdwenen of in ieder geval minder geworden.

Maar, en dat was natuurlijk eigenlijk je vraag, ik worstel er binnen mijn relatie ook mee. Nu speelt bij ons mee dat mijn man drie jaar geleden plotsklaps onze relatie niet meer zag zitten en eigenlijk wilde scheiden. We hebben toen een lange moeilijke periode gehad, waarin we uiteindelijk inderdaad de scheiding hebben ingezet (tegen mijn zin, maar hij wilde niet meer, dus dan heb je geen keus). We hoefden alleen nog maar te tekenen. Op het allerlaatste moment is man op zijn besluit terug gekomen en hebben we een doorstart gemaakt. Dat is nu 1,5 jaar geleden en we zijn erg ver gekomen. In veel opzichten is onze relatie beter dan ooit. Maar je snapt dat de ervaring om zomaar ineens aan de kant geschoven te worden er flink in heeft gehakt. Mijn vertrouwen in man was totaal verdwenen. En hoewel dat intussen wel verbeterd is, merk ik dat ik het moeilijk vind om hem deelgenoot te maken. Ik vind mezelf zo'n zeur. Ik slaap door de opvliegers slecht, en dat helpt natuurlijk al helemaal niet. En hij is allerliefst hoor, dat is het punt ook niet. Ik vind het gewoon lastig om me kwetsbaar op te stellen. Ik wil niet (teveel) op hem leunen, ik wil dat hij me blijft zien als die sterke vrouw, met humor en een lekker lijf, en dat ben ik op dit moment allemaal niet. En door dat gepieker en gemiep is mijn libido ook niet meer wat het was. Komt allemaal vast weer goed, maar ja, ik vind het moeilijk. Ik hou mezelf echt wel voor dat ik niet binnen maand compleet gewend kan zijn aan de veranderingen, dat er ook heel veel gebeurt in mijn lijf en dat ik daar uiteraard ook emotioneel op reageer (heb altijd al veel last gehad van hormonale schommelingen) en dat het heel normaal is dat ik me een beetje vervreemd voel van mezelf en dat het allemaal weer goed komt. Maar nee, ik vind het echt (nog) geen feestje.

Maja

Maja

21-08-2019 om 13:54

Dora

Ook ik (49) heb er flinke last van, al zijn mijn hormonen na mijn tweede zwangerschap (17 jaar geleden) toch al flink gehusseld en nooit meer helemaal "goed" gekomen.

Afgelopen jaren veel meer gaan bewegen, minder/aangepaster/bewuster gaan eten, echter méér PMS en moodswings dan ooit, gewichtstoename van 15 kg in 5 jaar (waar ik vroeger moest vechten om er kilo's bij te krijgen), en tot slot wisselende, zwaardere menstruaties die korter op elkaar zitten.

Hormonsters, eigen of toegevoegde, en ik zijn en worden geen vriendjes, dus ik ga morgen naar de huisarts om verder te kijken.

Manlief vind het vooral voor mij heel vervelend, vooral omdat ik veel lichamelijke ongemakken ervaar van de menstruaties. De moodswings zijn heftig, maar hij accepteert ze, voelt ze aan en neemt afstand, houdt me vast waar nodig en verzekert me continu van zijn liefde.
Kind (soort van verlate puber) heeft hier meer moeite mee, waardoor dat nog wel eens botst...

Sterkte Dora, en als je er zelf niet uit kan komen: de huisarts óf een overgangsconsulente (Care for Women) kan je vast verder helpen.

Niet echt

'jonge energieke vrouw en moeder, naar middelbare rots in de branding? '

Ik herken wel dat ik van vlotte, aantrekkelijke 'goh, die leeftijd zou ik je nooit geven' collega verander in degelijke, ervaren, grijsharige mevrouw. Maar ik ervaar dat niet als een gemis. Mijn tijd als jonge blom is geweest, en ik kijk met veel plezier naar de capriolen die mijn puberdochter nu uithaalt. Ik hoef niet meer zonodig tot diep in de nacht op de dansvloer te staan of sjans te hebben op het strand.
Dat wil niet zeggen dat ik ben uitgerangeerd. Mijn libido is dat zeker niet, mijn gevoel voor humor of inzet op het werk ook niet. Het is anders, maar zeker niet minder of vervelend.

Evenzo

Evenzo

21-08-2019 om 15:56

Dora

"Maar er is dus niemand die het herkent en het ook lastig vindt dat je geruisloos overgaat van jonge energieke vrouw en moeder, naar middelbare rots in de branding? Waar je op je 38e nog leuk actieve dingen meedoet, ben je dan ineens de moeder die haar tempo moet aanpassen aan haar leeftijd."

Ik ben op mijn 44 middels medicijnen kunstmatig in de overgang beland, maar dat betekent helemaal niet dat ik geen actieve dingen meer zou kunnen doen. Ik denk dat het vooral tussen je oren zit.

Tempo aanpassen aan je leeftijd.. pfff.. echt totaal onherkenbaar. Gelukkig maar.

Flavia

Flavia

21-08-2019 om 16:06

Tempo van leeftijd

Ik mag toch hopen dat je je tempo aanpast naar je lichamelijke gesteldheid en niet afhankelijk laat zijn van je leeftijd.

Ok die salto's in het trampolinepark gaan wat minder makkelijk dan toen ik 16 was maar het belet me zeker niet om trampoline te gaan springen, want dat vind ik gewoon heel leuk om te doen. Hetzelfde voor een rondje klimpark.

Paasei

Paasei

21-08-2019 om 16:23

Ik ook

Ik herken t ook. Lees mijn eerste post maar. Gelukkig word ik 'overeind gehouden' door het feit dat mijn man me nog steeds mooi, sexy en geweldig vindt. Dat doet wonderen voor mijn zelfbeeld; wat de rest van de wereld vindt, is niet zo relevant. Al is het pijnlijk om steeds meer tot de 'Onzichtbaren' te gaan horen (de vrouwen waarnaar niet meer wordt gekeken of gefloten en die de Milf-leeftijd ook al voorbij zijn), het geeft ook een soort van rust om langzaam aan geen algemeen lustobject meer te hoeven zijn. Zoals Flanagan zo mooi zei: het is de leeftijd dat je jezelf leert kennen.

Tempo

Als je echt je tempo moet aanpassen aan je leeftijd moet je zeker naar de dokter, want dat is met 47 echt nog lang niet nodig!
Ik ben 50 en behalve dat ik iets minder soepel de eerste 3 passen naar de badkamer loop als ik wakker word merk ik weinig van mijn leeftijd. Tot ik in de spiegel kijk natuurlijk!
Ik ben inmiddels al 3 jaar niet meer ongesteld geweest en ik heb nog wel opvliegers en ik slaap niet goed, maar mijn humeur is hetzelfde. Moet wel zeggen dat ik 6 keer in de week een uur ga zwemmen, als ik dat niet doe voel ik me echt slecht.
Het enige wat ik echt jammer vind (en mijn man ook helaas) is dat de kilo’s er erg makkelijk bij komen, zelfs met een actieve leefstijl en gezond eten. Hopelijk stabiliseert dat ook nog.

Alkes

“Dat onderzoek waar jij naar verwijst gaat over ouderen van 75 jaar en ouder. Ik denk dat TS nog wat jaartjes te gaan heeft voordat ze daar is.”
Als Dora dat nu zelf ook ziet, dan is ze plots een heel eind opgeschoten

Half a twin

Half a twin

21-08-2019 om 16:41

Tempo aangepast al ruim voor de overgang

Net voor mijn 46e verjaardag kreeg ik de diagnose versleten heup. Daarbij de mededeling dat ik nog 10 jaar te jong was om te opereren. Overgang had ik nog geen last van.
Bepaalde dingen moeten nu 3x per week sporten om sterke spieren te houden dan heb ik minder pijn.
Ik ben 10 kilo afgevallen, was wel iets te zwaar voor mij lengte maar had geen overgewicht maar hoe lichter hoe minder pijn
Sommige dingen kunnen niet meer, bergwandelen in Noorwegen heb ik deze zoner 1 keer gedaan, was te heftig.

Inmiddels is de overgang ook aardig bezig, al een jaar niet gemenstrueerd. Tig opvliegers per dag maar vooral nacht is het enige dat tussen man en mij wrijving geeft.
Vroeger had hij het altijd warm en moest de deur open blijven als ik het koud had en de deur dicht wilde. Nu is dat andersom, man wil de deur dicht en van mij mag het raam ook nog wel open om de kamer even door te tochten.

Moodswings heb ik weinig last van gelukkig, vroeger ook niet dus dat gaat goed

Inmiddels 52 en ik zou nog graag springen en dansen maar daar mag ik over dromen als ik eindelijk met een stevige dosis paracetamol goed slaap.

Lex

Lex

21-08-2019 om 17:29

ja herkenning

Ja ik (vrouw 60) herken wel alle symptomen van de overgang: de opvliegers, slecht slapen, moodswings. Ik heb het allemaal gehad. Maar het is zo helemaal niets vergeleken bij de dertig jaar ervoor dat ik ME had, toen had ik dit ook allemaal maar dan tien keer erger met een moeheid erbij die beter omschreven kan worden als een gevoel van volledige uitputting. Ik ben fluitend door de overgang gegaan (en nog een beetje bezig) omdat het niks was met hoe ik me daarvoor voelde. Ja flauw om aan te komen met 'het kan altijd erger' ik weet het. Maar het is wel mijn ervaring en ik had ook iets van 'joh wees dankbaar dat je dit probleem hebt, nu pas'. Ook flauw want ieder heeft recht op zijn eigen leed en alles is relatief maar ja daar ben ik dan maar kinderachtig menselijk in. Iedere vrouw krijgt overgangsklachten welcome to planet earth, hoe je er mee omgaat, hoe het je zelfbeeld laat beïnvloeden, dat is aan jou. Kom op zeg, ik ga nog steeds uit, ik ga nog steeds tot diep in de nacht dansen, ik flirt nog steeds. Stap uit dat ouderwetse vrouwbeeld en pak het leven.

Tempo

Ik denk niet dat je je tempo moet aanpassen bij je leeftijd maar aan de mate waarop je er last van hebt. Tandje terug op onrustige dagen en tandje omhoog als dat weer mogelijk is.

Paar jaar geleden een knie-operatie gehad. Ik voelde mij tijdelijk 10 jaar ouder; zo afhankelijk van anderen en afhankelijk van hun bereidwilligheid naar mij toe.
Het is nu over; soms speelt de meniscus op en laat ik het de anderen weten maar het ergste is achter de rug.
Wanhoop niet te veel, dan maak je het voor jezelf alleen maar erger.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.