Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

Hoe om te gaan met een moeder die lijdt aan verborgen narcisme

Na vele gesprekken en therapieën moet ik onder ogen zien en gaan accepteren dat mijn moeder hoogstwaarschijnlijk lijdt aan een vorm van het nps
(Narcistisch persoonlijkheidssyndroom). Ik weet, het is een modewoord en aangezien mijn moeder nooit hulp heeft gezocht voor de vele problemen waarin ze (hopelijk ongewild) is beland, is ze ook nooit gediagnosticeerd met deze persoonlijkheidsstoornis.

De diverse therapeuten die ik tot nu toe heb gezien, spreken bijna allemaal over het onzichtbare narcisme. Mijn moeder is niet in staat zichzelf even opzij te zetten, wanneer dat nodig is. Sterker nog, op het moment dat ik hulp zocht bij haar of bij een dokter, werd ze opeens heel zielig en vooral in bijzijn van anderen slachtofferig stil, zodat zij de aandacht kreeg. Wanneer ze merkt dat anderen haar tactiek doorhadden, verdraait ze feiten, vergroot haar leed en verkleint of bagatelliseert haar aandeel.

Op dit moment ben ik zover dat ik me moet realiseren dat ze nooit de moeder zal zijn die ik nodig heb. Ik moet afstand nemen en kamp nu met een enorm schuldgevoel.

Mijn vraag: wie van jullie is hier bekend mee en weet mij te helpen om met dat nare schuldgevoel om te gaan?

Details vertel ik stapsgewijs. Voor mij en voor jullie beter te behappen

Alvast bedankt,

Maria


DP

DP

12-05-2019 om 15:42

Hier

Mijn man heeft zo’n moeder. Inmiddels is hij (en zijn zus) zo ver dat er geen contact meer is.
Dit vooral omdat het hun jeugd
heel erg heeft beïnvloed en het ook doorwerkte in hun volwassen leven en hun gezinnen.
Mijn man heeft de streep kunnen trekken, mijn schoonzus ook, maar zij heeft er veel meer hulp bij nodig gehad.
Voor iemand die hier niet in zit is het eigenlijk niet te begrijpen. Ik heb zelf ook vaak met verbazing gekeken naar hoe het in dat gezin ging. Het is zulk smerig gedrag, onbegrijpelijk.
Die streep is hier echt een keerpunt geweest en ik denk ook het blok dat gezamelijk is gevormd meehelpt.
Sta jij er alleen in of heb je familieleden die je steunen?

Mari

Mari

12-05-2019 om 16:32

Maria

Het eerste is: veel informatie inwinnen bijvoorbeeld:


https://www.youtube.com/watch?v=p7wbjZeKihU je kan dan doorklikken, er staat heel veel op internet.
Ten tweede: ik had zo'n moeder. Zij had wel een officiële diagnose. Ik ben altijd voor haar blijven zorgen, ook toen zij dement werd. Maar dat was omdat ik haar enige familie was. Dat was zwaar. Mijn raad: als je broers en zussen hebt, verdeel de bezoekjes onder elkaar en praat met elkaar over hoe ze is.
Ten derde: dat schuldgevoel is ook een gevolg van haar narcisme kan ik me zo voorstellen. Mijn moeder heeft eigenlijk in niets anders dan verwijten (bedekt en onbedekt) gecommuniceerd. Daardoor voelde ik me altijd schuldig en dacht dat ik een slechte dochter/ slecht mens was. Maar zou jij dat nou naar je kinderen doen? Pas toen ik zelf kinderen kreeg, zag ik ook hoe vals dat eigenlijk was.
Nog een tip tot slot: https://www.bol.com/nl/p/adult-children-of-emotionally-immature-parents/9200000032513552/?suggestionType=typedsearch&bltgh=rcMBsHyRdvuX0boBKsZE-Q.1.5.ProductImage

Annonu

Annonu

12-05-2019 om 19:34

Wel gebroken

Mijn moeder heeft ook geen diagnose, maar er valt wel een kwartje als ik bovenstaande lees... ik kon er niet meer tegen en heb het contact geheel laten verwateren. Kon ze mij ook weer de schuld van gevenGeen contact geeft mij heel veel rust, maar dat is voor iedereen anders denk ik.

Overlevingsstand

Is er ook een vader of heeft je moeder in haar eentje voor jou (jullie?) gezorgd zodat ze in een overlevingsstand is gaan staan. Als een plaat die blijft hangen. Verwissel dit niet met narcisme waarbij iemand een ander gebruikt.
Allebei is schadelijk, maar bij het eerste is er nog ruimte om je moeder haar ‘claimende’ aandacht met een andere bril te bekijken. De bril van; ja ma, je had het heel zwaar maar ik heb ook recht om mijn eigen leven. Een leven waarin een ander niet onvoorwaardelijk mijn leven kan bespelen omdat het mijn leven is.

Je bent niet geboren voor een ander. Je bent geboren om zelf iets van je leven te mogen maken. Misschien helpt dit bij het loslaten, zonder gekweld te worden door schuldgevoel.

Eigenlijk is het niet ter zake wat je moeder mankeert, als jij er maar voor waakt dat ze niet je hele hand pakt wanneer je haar een vinger geeft. Je kan haar misschien wel blijven ontmoeten. Helemaal breken is misschien niet nodig, als jij jezelf maar weet te beschermen. Dergelijke training via een therapeut, komt in zoveel situaties goed van pas

Tip: Wilt ze een bakkie koffie doen, spreek dan voortaan op neutrale plekken af zodat je direct kan opstaan als ze je begint te bespelen.

Dees

Dees

12-05-2019 om 21:41

Jan hier

Als kind was het overleven, als jong volwassene nog steeds en inmiddels verder weg verhuisd en het contact sterk verminderd.

Geeft rust. Het verleden doet bij vlagen teveel pijn. Moederdag was en is voor mij een beladen dag.

Maria1611

Maria1611

13-05-2019 om 08:59 Topicstarter

DP mijn zus en ik

hebben te dealen met een moeder die als zeer charmant en humoristisch bekend staat in ons dorp. Ze weet mensen zo te bespelen dat men snel mijn moeder in hun hart sluiten. Een aantal mensen hebben haar inmiddels ook leren kennen als ondankbaar en egoïstisch, maar haar charmeoffensief is betoverend. Ze zijn na een tijdje vergevingsgezind. Ook houdt bijna niemand het vol om haar zo zielig te zien en gaan mensen overstag. "Ach....Ze bedoelt het niet zo. Strijk eens over jullie hart. Je weet toch hoe ze is?" Is een veelgehoorde reactie. Snap ik wel. Het is voor iedereen prettiger als er niet moeilijk wordt gedaan en mijn moeder is een pretletter in gezelschap. Never a dull moment with this lady.
We staan wat betreft begrip met 3-0 achter.
Daarnaast is ze voor mijn jongste zoon een leuke oma. Ze delen hetzelfde gevoel voor humor en liggen vaak met elkaar in een deuk. Op die momenten is het voor mij heel dubbel: ik geniet dan ook van zo'n lachsalvo en tegelijk zie ik hoe mijn oudste veel minder aandacht krijgt. Ook ga ik twijfelen aan mezelf. Zie ik het verkeerd? Valt het dan toch allemaal mee. Het ebt de weg, tot....Ik in een 1 op 1 situatie met haar ben. Dan pakt ze me. Er zijn dan toch geen "getuigen" dus kan ze later alles ontkennen wat ze gezegd heeft. En wat ze zegt gaat ver:
- dat wij harteloos zijn;
- gemene roddels over mensen uit een vereniging waar wij samen deel van uit maken (yep....I know) terwijl ze zelf zo vaak de Sjaak Afhaal is wat betreft beloftes die ze maakt. In een vereniging moet je tenslotte samen de kar trekken. Wordt ze daar op aangesproken, dan is degene die haar ter verantwoording roept tot in lengte der dagen verdoemd.
- nare gebeurtenissen in de familie van 50 jaar geleden (!!!)waar zij zelf een belangrijk aandeel in had, worden weer opgerakeld.
- mijn vader wordt in gezelschap te kakken gezet (hij pikt dit niet meer, maar reageert vaak op zo'n manier waarop zij dan weer zielig kan zitten doen inclusief zachte zoete huilbuien)
-
-
-
....
Enz enz

Pfff....

Het bizarre is dat mijn zus en ik enorme pleasers zijn. We staan bekend als heel behulpzaam en belangstellend. Dat klinkt enorm blasé, maar dat is het niet. We hebben allebei veel last van dit pleasegrdrag en ieder op zich is nu bezig om, als veertigers, op zoek te gaan naar onze grenzen. We voelen ons altijd schuldig. Altijd. En dat ben ik Zo Beu...

Contact verbreken zou ik waarschijnlijk niet trekken, vanwege dat schuldgevoel naar mijn kinderen toe en, heel eerlijk, ook naar mijn moeder. Wel wil ik wat meer afstand. Maar ja, daar voel ik me ook schuldig over.

Pffff

Enna M.

Enna M.

13-05-2019 om 09:50

moeilijk hoor

Ik ken de verhalen van iemand in mijn omgeving die een narcistische ouder had. Zij heeft er tot op de dag van vandaag last van en het werkt door in haar eigen gezin. Ik herkende iets van de verhalen bij mijn eigen vader. Ik weet niet of er bij narcisme sprake kan zijn van een glijdende schaal; in dat geval denk ik dat hij 'een beetje' verborgen narcistisch is. Hij heeft heel veel waardering nodig; als hij dat niet krijgt wordt hij onaangenaam. Je zou het niet van hem zeggen, maar hij verwacht eigenlijk overal een voorkeursbehandeling. Hij heeft er ook nogal een handje van om mensen op een voetstuk te plaatsen (die dat ook met hem doen natuurlijk) of ze ontzettend af te keuren. Mijn moeder is slachtoffer, die heeft totaal geen zelfvertrouwen. Vroeger had ik het idee dat zij de rare was, maar inmiddels denk ik daar anders over (alhoewel ze wel raar geworden is).

Ik heb ook wat minder contact met mijn ouders dan eerder en daar voel ik mij ook niet fijn bij. Aan de andere kant is het zo dat als ik ze teveel zie, ik daar behoorlijk verdrietig van wordt. Dat is voor mij de afweging: elke keer teleurgesteld worden omdat ik hoop op steun of belangstelling die er toch niet komt, of me schuldig voelen dat ik geen toegewijde dochter ben.

Maria1611

Maria1611

13-05-2019 om 10:01 Topicstarter

En na M ik herken heel veel

Van jouw verhaal. Mijn vader is ook een beetje raar gaan doen. Hij draaikont omdat hij dat altijd al deed en om de "strafuren" van mijn ma te ontkomen. Heeft geen "ballen". Dat ophemelen en afkraken van mensen herken ik heel goed. Ik zeg tegen mensen die met mij over mijn fantastische moeder praten. Wacht maar....je bent geweldig tot je laatste actie. Is die niet naar haar zin, dan ben je afval.

Ook herken ik het verdrietige gevoel en de balans zoeken in de frequentie van elkaar ontmoeten.

Maria1611

Maria1611

13-05-2019 om 10:04 Topicstarter

Enna M, heb jij voor dit alles

Ook hulp gezicht? Hoe ga jij om met het schuldgevoel of de eeuwige twijfel bij al dan niet "ff bellen" of langsgaan? Is een appje ok of ben ik dan terecht te onverschillig? Die eeuwige afweging, onzekerheid en angst om het fout te doen. Ik wil daar van af...

Mari

Mari

13-05-2019 om 10:13

pleaser

Ja van narcistische ouders kan je een people pleaser worden. En codependant. Heel moeilijk en herkenbaar ook: mensen die naar je toekomen en zeggen "je zal wel een hele fijne jeugd hebben gehad bij zo'n lieve moeder". Ze hebben geen idee.
Mijn moeder heeft me ook nog jaren lang gestalkt. Zat ze voor mijn huis te wachten of kwam langs op mijn werk of waar ze wist dat ik koffie dronk met mijn vriendinnen. En dan heel zielig, manipulerend en claimend doen.

Maria1611

Maria1611

13-05-2019 om 10:21 Topicstarter

Mari

Wat herkenbaar over die "Leuke jeugd". Nou goh! Met zo'n leuke moeder die overal zorgt voor leut en jolijt. Behalve thuis. Wat is een codependant?

Ben jij ook een peoplepleaser als ik? De angst om fouten te maken is enorm.

Oja. Ik kijk uiterlijk en in mijn mimiek heel veel op haar. Mensen die dicht bij ons gezin staan zien gelukkig wel dat ik een ander persoon ben.

Dat stalken lijkt me verschrikkelijk. Zeker met dat zielige gedoe. Heb jij het contact verbroken? En zoja, hoe voelt dat voor jou?

Mari

Mari

13-05-2019 om 10:26

Maria

je schrijft "Is een appje ok of ben ik dan terecht te onverschillig? Die eeuwige afweging, onzekerheid en angst om het fout te doen. Ik wil daar van af..." Ja dat begrijp ik. Het klinkt ook of je nog wilt voldoen aan een norm van wat een goede dochter is. Die bestaat niet. Wat bestaat is jouw gevoel: heb ik hier zin in? Wat wil ik? Kan ik een grens stellen: ik heb geen zin in verwijten of zielig gedrag, als je niet wat liever kan zijn dan maar niet. Ja en bij mij werd dan een heel arsenaal aan zieligheidstactieken open getrokken. Het gaat erom te groeien in je ik-kracht. Wat wil ik? Wat kan ik? Wat voelt (nog) goed voor mij?
Dat moet je je voortdurend afvragen.
Schuldgevoel is ook een dubbele emotie: het laat zien dat jij eigenlijk andere dingen wilt dan je doet maar je gaat jezelf alvast straffen zodat de ander maar niet kwaad op je zal zijn. Werkt niet. Althans niet om haar kwaadheid af te weren, of je geinternaliseerde gevoel dat jij een slecht dochter bent. Het werkt wel als afdoend middel van toxische mensen om jou naar hun pijpen te laten dansen.

Mari

Mari

13-05-2019 om 10:28

Maria

Postings hebben zich gekruist, ik ga je later antwoorden

Enna M.

Enna M.

13-05-2019 om 10:44

Maria

Nee, ik heb nog geen hulp gezocht maar ik loop momenteel toch wel vast in het leven, dus ik sta op het punt dat te doen. Ik geloof dat ik eerst op een rijtje wil hebben waar ik hulp bij nodig heb. Inmiddels is het een aardige waslijst
Jij wel?

Het gekke is dat ik mijn vader in mijn jeugd niet zo heb gezien, ik had zelfs een betere band met hem dan met mijn moeder in mijn tienerjaren. Misschien omdat ik enig kind was en het erg goed deed op school, niet puberde en dergelijke. Ik kan me nog wel herinneren dat áls ik eens iets deed wat een beetje losbandig kon zijn, hij dat heel erg afkeurde. Ik heb heel vaak gehoord hoeveel mijn ouders voor mij over hebben gehad om mij te laten studeren en op een bepaalde manier was ik niet vrij in mijn studiekeuze. Met meer levenservaring en door te zien hoe het elders is, kreeg ik door dat de relatie van mijn ouders niet normaal is. Sinds ik niets meer met mijn studie doe maar meer met mijn werkelijke talenten aan de gang ben gegaan heb ik de andere kant van mijn vader gezien. Hij kan het niet laten het af te kraken, laten merken dat het zonde is dat ik niets meer met mijn studie doe en praat in feite al jaren niet meer echt met me. Mijn man daarentegen, die heeft hij hoog zitten want die heeft een goede baan Hij maakt de bezoekjes aan mijn ouders nog dragelijk, want hij praat dan gezellig met mijn vader. Maakt wel dat zelfs mijn man niet zo doorheeft hoe mijn vader kan zijn.

Maria1611

Maria1611

13-05-2019 om 10:45 Topicstarter

Mari afdoend middel voor toxische mensen

Bedoel je daarmee dat schuldgevoel ervoor zorgt dat toxische mensen eerder in hun eisen ingewilligd worden? Ik zou graag met jou hier verder over willen praten. (Met anderen ook natuurlijk). Ik ga regelmatig naar een praktijkondersteuner. Zij zegt steevast: blijf uit de discussie. Je mag ook kiezen om geen reactie te geven op haar aantijgingen of haar poging reacties uit te lokken die later weer tegen je gebruikt worden. Op dit moment wil ik haar liever niet zien.

Ze heeft gisteren zelf, heel zielig en met een huilerige stem, moederdag gecanceld. Nou prima toch. Dubbel gevoel: jippie ...lucht!! En tegelijkertijd: ojee....had ik nou aan moeten dringen en moeten zeggen " ma, we komen wel hoor. Ook al cancel jij moederdag". Ik heb voor het eerste gekozen en heb genoten van mijn kinderen en mijn man "op een bedje van 'ja maar kan dit wel'"?

Enna M.

Enna M.

13-05-2019 om 10:47

jij wel dus

"Na vele gesprekken en therapieën moet ik onder ogen zien en gaan accepteren dat...."
Ik had er overheen gelezen.
Hoe liep jij vast, dat je therapie nodig had?

Maria1611

Maria1611

13-05-2019 om 11:17 Topicstarter

Enna, angst- en paniekaanvallen

Op mijn werk. Geen nee durven zeggen, maar vooral enorme angst niet te voldoen aan wat men van mij verwacht. Als ik een fout maakte en ik werd daarop aangesproken, was ik daar weken ziek van. Later ben ik gaan keren en ging ik al van te voren op alles sorry zeggen. Sorry dat het hier zo'n zooi is. Sorry dat ik...vul maar in. En als ik dan alsnog een fout maak, daar enorm van in paniek schieten. Angst om afgewezen te worden. Angst niet te voldoen. Niet weten wat ik zelf wil, wat mijn wensen zijn. Als jong kind was het veiliger om mee te gaan in de wensen van mijn ma. Natuurlijk zit dat ook in mijn aard. Ik zie een deel terug bij mijn dochter. Zij is ook een pleaser. Ik praat vaak met haar over dat je niet jezelf "in de verkoop moet gooien" om er bij te horen. Ik vraag aan mijn man en mijn kinderen regelmatig of ik hetzelfde doe als mijn ma. Zij geven aan dat ik juist overcompenseer. Ik word zelden boos en als ik boos ben, zorg ik dat we het uitpraten en ik mijn aandeel ook erken. Nou, dat heeft mijn ma nog nooit gedaan.

OokZo

OokZo

13-05-2019 om 12:03

Effectieve therapie

Ik heb een vriendin die ook zo'n moeder (ze schrijft zelf al "moeder") heeft en die last heeft van exact dezelfde angsten en schuldgevoelens als jullie beschrijven. Het is bijna schokkend om te lezen hoe jullie verhalen op elkaar lijken!

Tegen de angsten en schuldgevoelens volgt ze psychotherapie (praten) maar ook traumatherapie. Die traumatherapie werkt bijzonder goed! Na elke behanding is het echt opvallend hoeveel minder last ze heeft van haar nare gevoelens. Ze volgt een nieuwere versie van EMDR die Brainspotting heet. Het grote voordeel hiervan is dat je niet uitgebreid over je trauma's hoeft te praten als je dat niet wilt.

Op deze website vind je meer informatie en behandelaars: https://brainspotting.nl/?q=nl/content/wat-brainspotting
Behandelaars vind je onder Practioners. Omdat ze zware trauma's heeft, heeft ze gekozen voor een behandelaar die ook erkend psychotherapeut is.

Voor de Belgen onder ons: brainspotting.be bestaat ook. Ook daar vind je een lijst van behandelaars.

Maria1611

Maria1611

13-05-2019 om 12:12 Topicstarter

Ookzo

Bedankt voor de info. Ik ga daar zeker met de praktijkondersteuner over praten.

Meest actuele voorbeeld, zodat misschien duidelijk wordt dat er met mijn moeder geen discussie mogelijk is:

Twee weken geleden hoorden zij en ik, onafhankelijk van elkaar dat een kind van een goede vriend van mij plotseling was overleden. Ik was totaal uit het veld geslagen zo verdrietig allemaal. Mijn ma hoorde het nieuws via mijn man. Ik was daar niet bij. Pas zes dagen later kreeg ik van haar een teken van leven in de vorm van een appje waarin ze vroeg wanneer ik nou weer eens tijd voor haar heb.

Ik was echt volledig flabbergasted.

OokZo

OokZo

13-05-2019 om 12:23

Doen, Maria!

Het is weer een heel typisch voorbeeld. Zo akelig voor jou... Even een vraagje: hoe vaak vraagt jouw moeder hoe het met jou gaat?

Door brainspotting is mijn vriendin veel sneller vooruit gegaan dan iedereen had durven hopen. Het blijft een lang en vaak moeilijk traject ("even" tientallen jaren ellende verwerken doe je niet zomaar), maar er is duidelijk vooruitgang te zien. Ze durft nu al regelmatig "nee" tegen haar moeder te zeggen, iets wat een paar maanden geleden nog ondenkbaar was.

Maria1611

Maria1611

13-05-2019 om 12:36 Topicstarter

Ookzo, om op je eerste vraag antwoord

Te geven:
Nooit.
Mijn tante zegt wel eens, als ze mijn ma gaat bezoeken: " Ik ga weer een monoloog aanhoren".
Zo is dat voor mij en mijn zus ook.

Mijn tante probeert wel steeds het positieve van mijn ma te benoemen en natuurlijk heeft ze die ook. Maar ik vind het nu moeilijk ze te zien.

Caroline

Caroline

13-05-2019 om 13:34

Maria

"Mijn tante probeert wel steeds het positieve van mijn ma te benoemen en natuurlijk heeft ze die ook. Maar ik vind het nu moeilijk ze te zien."

Dat is vaak wat mensen zeggen. Dat je niet zo op het negatieve gefocust moet zijn, maar meer naar de positieve dingen moet kijken.

Dat klinkt leuk.

Maar bij een moeder als die van jou, neemt de negativiteit de overhand. Die kan door de positieve dingen echt niet meer gecompenseerd worden. Dus door jezelf te dwingen vooral naar de positieve dingen te kijken, hou je jezelf als het ware voor de gek. Dan heb je geen oog voor de pijn die je lijdt door steeds weer de negatieve ervaringen door die persoon.

Dat zou je je tante dus ook kunnen vertellen.

Waarbij je dan dus ook duidelijk moet maken, dat je moeder in gezelschap vaak vooral haar goede kanten laat zien en in de thuis of 1-op-1 situatie vooral de negatieve. Ik denk dat je tante dat trouwens wel weet. Maar buitenstaanders hebben vaak geen idee. Kunnen het zich ook niet voorstellen, zolang ze zelf niet vergelijkbare ervaringen hebben.

Hoe mensen zoals je moeder anderen kapot kunnen maken en al hun zelfvertrouwen weg kunnen nemen met hun stelselmatig negatieve gedrag.

Veel sterkte.

Eigen terratorium

Maar merk je dat ze minder dominant is wanneer ze zich niet op eigen territorium bevindt? Kan je daar gebruik van maken?
Wanneer er getuigen zijn, lijken ze zich in te houden.
De monologen binnenshuis voorkom je door ergens anders af te spreken. Zo is de narcist minder zeker van zijn veilige bodem waar hij/zij alle ruimte krijgt.

Eens een conflict met de moeder van mijn man. Ze gooide een geld-envelop vanwege sinterklaas voor de kinderen in de brievenbus. Op verzoek van kind, belde ik haar op als een soort handreiking. Dat, als ze aangebeld had, ik haar welkom had geheten en koffie had ingeschonken. Ipv dit te waarderen, gaf ze aan niet bij mij over de vloer te willen komen. Ze had dmv de enveloppen de eerste bal bij mij gelegd en ik werd geacht naar haar ttoe te komen. Beduusd door deze smerige manipulatie, gaf ik aan dat andere zaken meer prioriteiten had. Waarop ze aangaf dat ze mij dan wel tegemoet zag, als die prioriteiten verdwenen waren. Alleen al de brutaliteit om mijn woorden herhalen met een toon van minachting voor wat die zaken ook konden zijn ( doodzieke vriendin en schoolperikelen kinderen) , maakte dat ze haar ware gezicht liet zien.

Ik ga ook alleen bij haar langs als ik in gezelschap ben om zo te voorkomen dat ze beweert dat ik iets gezegd heb om mij zo zwart te maken.wat ze achter mijn rug om beweert, kan ik niet tegen houden. Wie haar wenst te geloven, zit er naast.

Leer het spel spelen;
als je haar bij jou uitnodigt, zal je ook bij haar langs moeten gaan.
Als je haar niet bij jou uit nodig, maar ergens anders , voorkom je dat je bij haar langs moet.
Spreek niet alleen met haar af, dat geeft haar ruimte om te discussiëren ( ze kent je zwakke en ruimhartige karakter).
Groei gaat gestaagd; niet erg als je maar merkt dat je progressie maakt. En je minder laat overrulen.

Mari

Mari

13-05-2019 om 17:11

Maria

Met een codependent bedoel ik in dit geval hetzelfde als people pleaser. En ja dat ben ik ook, maar eigenlijk alleen in relaties en nabije vriendschappen. Daarmee bedoel ik dit: als mensen met dierbaar zijn, cijfer ik mezelf als het ware weg in het samenzijn. Ik geef veel te veel, ik voel precies aan hoe de ander zich voelt en als dat niet helemaal senang is, ga ik er alles aan doen om die ander zich goed te laten voelen. In partner relaties cijfer ik mijn behoeftes weg. Het is zelfs zo dat als ik enige tijd met de ander ben, ik mijzelf helemaal niet meer 'voel' zo laat ik de energie van de ander prevaleren boven de mijne. Dan heb ik tijd alleen nodig om weer mijzelf te worden. "nee' zeggen tegen een dierbare leidde altijd tot een enorm schuldgevoel. Daar heb ik nog last van (bijvoorbeeld tegenover mijn kinderen) maar ik weet nu hoe dat komt en ga er bewuster mee om.
Ik weet dat zo makkelijk schuldgevoel krijgen komt doordat ik bij mijn moeder nooit 'nee' hebben mogen zijn, geen eigen wil mocht hebben. Dat werd onherroepelijk gevolgd door afkeuring en 'verlating'. En ik was alleen, had geen broers of zussen, mijn vader was autistisch en totaal emotioneel afwezig dus de keuze was of voor mijzelf kiezen en totaal alleen zijn als kind, of me aanpassen om te overleven.
Dus ja het beeld dat je schetst is er duidelijk één van een kind van een narcistische moeder en een dochter die zich heeft leren aanpassen en zo helemaal in het leven is gaan staan.

Bedenk dus dat dat schuldgevoel eigenlijk iets is wat zij er in heeft geplant (waarschijnlijk niet eens bewust). En je bent ook gewoon bang voor meer gedoe, zielig gezeur, claimen etc. Maar daarmee heeft ze je eigenlijk in de tang want je gedraagt je vanuit angst in plaats van uit liefde voor haar (en ik weet als geen ander dat dat soort mensen heel moeilijk lief te hebben is). Je moet eerst je gaan losmaken van die conditionering en gaan zien dat jij belangrijk bent, dat jij liefde waard bent zonder ergens aan te moeten voldoen. En daar mag je best de tijd voor nemen.

Eigenlijk zou je haar moeten gaan zien als een klein kind, een emotionele kleuter. Die dramt en zeurt om haar zin te krijgen. Waarschijnlijk is ze zelf ooit erg gekwetst of is haar iets anders overkomen waardoor ze deze trekken ontwikkeld heeft. In ieder geval zijn de tips die hierboven gegeven zijn en door de p.o. al goed: ga niet mee in het dram, observeer alleen maar, laat het langs je koude kleren afglijden.

Mijn moeder is een paar jaar geleden overleden. Ik heb nooit met haar gebroken en zelfs voor haar gezorgd toen ze dement werd. Maar ik was haar enige familie, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar in de steek te laten want zo zou het gevoeld hebben. Het was niet zo dat ik dat deed omdat ik het fijn vond. Ik vond het een plicht. Had ik een broer of zus gehad, dan had ik veel meer afstand genomen. Het is heel zwaar geweest.

als je er privé over wilt mailen kan dat: [email protected]

sterkte, Mari

Maria1611

Maria1611

13-05-2019 om 22:55 Topicstarter

Mari, dank je wel

Voor je reactie. Ik herken veel in wat je schrijft. Ook ik zou het schuldgevoel niet aankunnen dat zou ontstaan wanneer ik volledig zou breken met mijn moeder. Daarnaast zou dat onherroepelijk problemen met mijn kinderen opleveren, want, hoe bizar, voor (vooral mijn jongste) dochters is ze een leuke oma. Maar pas op. Mijn kinderen komen nu op een leeftijd waarbij ze een afwijkende mening gaan vormen. Ik heb al gemerkt dat ze via mijn kinderen met "zielig doen" probeert mij te laten buigen. De oudste is daar niet zo gevoelig voor, maar mijn jongste wel. En dat maakt alles een stuk lastiger.

Mijn man heeft haar ooit eens flink op haar nummer gezet. Op een hele rustige wijze heeft hij haar te kennen gegeven dat ze een grens was overgegaan. Eerst ging ze natuurlijk 4x dood, daarna was ze hysterisch 3 dagen op haar bed gaan liggen en nu, 20 jaar later, eet hij van haar bordje. Ze is volgens mij heel bang van hem.

Rebecca

Rebecca

13-05-2019 om 23:43

Breken

Je kunt natuurlijk ook 'breken' door volwassen te worden
Je bent haar 'kindje' niet meer, zij hoeft niet meer te moederen. Jij hoeft geen ideale dochter (meer) te zijn (je mag de dochter zijn die jij wil zijn) maar zij hoeft ook geen ideale moeder (meer) te zijn. (dat had je toen nodig maar nu niet meer, nu kun je voor jezelf zorgen)

Ze is nog erg belangrijk en groot in je leven. Je kunt er voor kiezen haar een (heel) stuk minder groot te laten zijn.

Emotioneel uitchecken

Ik herken een hoop, vooral de postings van Mari zouden van mijn hand kunnen zijn.

Ik weet niet of mijn moeder een narcist was of aan een andere stoornis leed - tegen de tijd dat er eindelijk eens een kudde psychiaters naar haar ging kijken (nadat ze een zelfmoordpoging had gedaan en in haar afscheidsbriefje stond dat dat MIJN schuld was) bleek ze ook beginnende dementie te hebben. Wel stelde men vast dat er sprake was van een persoonlijkheidsstoornis, maar dat diagnostiseren had, vanwege die dementie, nauwelijks meer zin. Een klein jaar na deze diagnose is ze overleden.

Ik heb het contact met haar nooit verbroken, en heb net als Mari voor haar gezorgd toen ze ziek en dement werd. Niet omdat ik dat graag wilde maar omdat er niemand anders was. Ik deed het ook niet voor haar, maar voor mezelf: ik wilde me niet de rest van mijn leven schuldig voelen als ik haar nu in de steek zou laten.

Mijn moeder heeft mij haar hele leven verantwoordelijk gehouden voor haar levensgeluk. Als kind wist ik al heel goed wat mijn taak was: mama gelukkig maken. Ik was dan ook het braafste en meest perfecte kind van Nederland. Maar hoe perfect ik ook was, het was natuurlijk nooit genoeg.

Ik was al lang en breed volwassen en had inmiddels zelf een gezin, toen ik me realiseerde wat een totaal verknipte relatie ik met mijn moeder had. En dat ik daardoor geworden was wie ik ben: iemand die de noden van haar dierbaren altijd op nummer 1 zet en daardoor niet eens meer weet wie ze zelf is en wat ze zelf wil. En ook: iemand die een ruimte binnenkomt en als eerste alle stemmingen peilt. En gaat redderen als de stemming van een dierbare niet goed is.

Pas toen ik dat door had, kon ik het veranderen. Ik nam afstand van mijn moeder in die zin dat ik emotioneel uitcheckte. Dat ging niet van de ene dag op de andere en ook niet zonder hulp, en soms viel ik gewoon weer in de oude valkuil van me schuldig voelen, maar het veranderde langzaam wel. Ik ging gewoon nog met mijn moeder om maar liet me veel minder manipuleren, op haar kritiek of pogingen me een schuldgevoel aan te praten reageerde ik met: "wat naar dat je dat zo voelt". In haar afscheidsbriefje na die zelfmoordpoging schreef ze dat ik zo veranderd was en dat er van onze band niets meer over was, en ergens had ze daar nog gelijk in ook. Het was "naar dat zij dat zo voelde", maar ikzelf was er WEL op vooruitgegaan.

Nu is ze al een paar jaar dood. De gevolgen van leven met een moeder als zij - daar ben ik hard mee aan de slag gegaan en nog steeds mee bezig.

Viooltje

Viooltje

14-05-2019 om 11:27

Oh wat een herkenning!

Mijn moeder is geen verborgen narcist; veel mensen in de omgeving hebben het best door. Maar het manipulatieve, het negatieve, ja daar herken ik wel wat van. Ik moet haar wel nageven dat ze intussen haar gedrag een beetje weet aan te passen. Mijn brussen en ik zijn in de loop der jaren minder naar haar pijpen gaan dansen, en blijkbaar reageert ze daar wel op.
Mijn vader heeft nooit echt weerwerk gegeven. Een lieverd, die niet tegen haar inging. Hij zocht zijn heil buitenshuis met veel hobby's en sport. Ik neem hem wel kwalijk dat hij nooit echt voor ons op is gekomen. Ze heeft echt nare dingen gedaan namelijk. Maar ik snap dat hij ook niet tegen haar op kon.

Meest recente voorbeeld was dat ze na een fantastisch familieweekend (georganiseerd door de kinderen) 'boos en verdrietig' in bed is gaan liggen. Ze vond dat we te weinig aandacht voor haar hadden gehad, te weinig hadden gevraagd of ze het wel naar haar zin had, en we hadden met zijn allen teveel en te vaak op onze telefoons gezeten. Daar zakt dan echt mijn broek van af. Vroeger zouden we daar onze excuses voor hebben aangeboden, ons schuldig hebben gevoeld (vooral ik, als oudste. Mijn brussen hebben daar altijd al veel minder last van gehad). Nu niet meer. Inderdaad, "Wat jammer dat jij dat zo voelt", meer woorden hebben we er niet aan vuil gemaakt. En toen krabbelde ze toch terug. Is er trouwens niet meer op teruggekomen hoor, ik denk niet dat ze ooit zover komt dat zij haar excuses aanbiedt aan ons (of iemand anders).

Het was in onze jeugd erger. Inderdaad hele dagen in bed, dagen lang zwijgen, dingen kapot gooien, dreigen met zelfmoord, het is allemaal voorbij gekomen. En ik ontdekte pas toen ik al lang en breed volwassen was dat het niet normaal was.
Ik heb ook altijd mijn best gedaan om te doen/worden/zijn wat zij van mij verwachtte. Ik weet tot op de dag van vandaag niet goed wat ik zelf wil. Het wordt wel beter, maar ik denk niet ik ooit helemaal los kom van deze indoctrinatie. Ik heb er in mijn leven ook veel last van. Tot zelfs een relatiecrisis aan toe. En ik maak dus nooit ruzie (link naar ander draadje). Met niemand. Ik vind het heel moeilijk om mijn eigen grenzen te voelen, en al helemaal om die duidelijk aan te geven. Ik loop liever weg. Net als Persephone heb ik al veel gedaan om te leren omgaan met de gevolgen, en ik zal nog wel even bezig blijven ben ik bang.

Floria

Floria

14-05-2019 om 13:05

wow ja

"Het was in onze jeugd erger. Inderdaad hele dagen in bed, dagen lang zwijgen, dingen kapot gooien, dreigen met zelfmoord, het is allemaal voorbij gekomen. En ik ontdekte pas toen ik al lang en breed volwassen was dat het niet normaal was.
Ik heb ook altijd mijn best gedaan om te doen/worden/zijn wat zij van mij verwachtte. Ik weet tot op de dag van vandaag niet goed wat ik zelf wil."

Pas toen ik op kamers ging, in een andere kring mensen terecht kwam...en die mij heel anders behandelden en heel anders zagen, kwam ik er achter 'hee, thuis was niet normaal'.

Doordat ik ging studeren wat mijn moeder wilde heb ik mijn verdere werkleven redelijk negatief beïnvloed.

Maria1611

Maria1611

14-05-2019 om 13:49 Topicstarter

Viooltje

Jouw verhaal = mijn verhaal. Alles is herkenbaar, behalve de zelfmoordpogingen.
Maar ook ik ben dé conflictvermijder van Nederland. Ruzie maakt mij letterlijk ziek.
Afgelopen moederdag heeft ze zelf afgeblazen, omdat ze merkte dat ik "not amused" was. Als je hoort dat de vriendin van je dochter een kind heeft verloren en je neemt pas 6 dagen later contact op met een appje waarin staat "wanneer heb je weer tijd voor mij?", dan kan ik niet echt vriendelijk zijn. Ik was gereserveerd beleefd. En dat mag niet. Dan krijg je straf. Dan laat mama jou voelen dat je haar heel veel verdriet hebt gedaan. En wilt mama jullie niet zien op moederdag...

Ik vind het mantra van Persephone een hele goede voor mij om te onthouden. "Wat akelig dag je dat zo voelt".

Ik wil jullie nu al allemaal die op mijn oproep heeft gereageerd heel erg bedanken voor jullie tips en verhalen. Daar kan ik heel veel mee.

Hebben jullie een boek dat je mij zou aanraden? Wat mij kan helpen leren met dat kl*teschuldgevoel om te gaan?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.