Huidige partner heeft veel moeite met ex partner
Hi allemaal,
Ik zit sinds enige tijd met een erg lastig dilemma. Uit mijn vorige relatie heb ik een kind van 8 jaar. Echt super lief, mooi, vrolijk mannetje. Hij geeft veel liefde aan zijn omgeving aan vriendjes maar ook aan mij en de nieuwe partners van zijn ouders. Die van mij heeft daar geen moeite mee. Het is echt een schat. Je merk wel dat hij het opgroeien in 2 huizen vergelijkt en daar zit een contrast. Vooralsnog praat hij makkelijk en kan goed grenzen stellen en zijn behoeftes uitspreken.
Hij vind mijn partner ook erg leuk. Mijn huidige partner ken ik alweer 6 jaar en is betrokken sinds 4 jaar. We hebben ruim de tijd genomen in het daten zonder mijn zoon daarin te betrekken. En we wonen sinds een jaar samen. Ik heb Co- ouderschap. Mijn partner laat de rol van vader aan mijn ex over. Maar helaas heb ik geen goed contact met de vader van mijn zoon. Het is een vervelende onnodige strijd. Waar pijnlijke voorvallen zich hebben voorgedaan. Dat heeft invloed door de jaren heen op mij. Ik moet vaker geven en trek vaak aan het kortste eind. Ik heb het een plek gegeven. Ben een positief mens en geef hem de ruimte om zijn leven met zijn huidige partner ook volgens hun wens in te vullen.
Maar mijn partner heeft het daar erg moeilijk mee. Hij ervaart dat wij altijd de verliezende partij zijn. En kan zich moeilijk neerleggen hoe ik in het verleden ben behandeld door mijn ex. Wij ruimen regelmatig de puinhoop op wat ex creëert en lopen achter de feiten aan.
Het is zelfs zo erg dat mijn partner mijn ex intens haat. Ik snap het. En ik geef hem daarin gelijk. Hij heeft moeite om hiermee nog langer om te gaan.
Ook merkt hij dat het hierdoor lastiger wordt om een verdere band met mijn zoon op te bouwen. Mijn partner wil zo min mogelijk op het pad van mijn ex komen want wil alle negativiteit uit de weg gaan. Ze zien elkaar amper, al 8 maanden niet gezien. Partner gaat zwemles, school en voetbal ook uit de weg om mijn ex maar niet te zien. Maar dit gaat ten koste van de band met mijn zoon.
Het heeft niets met ons als geliefden te maken. We zijn gek op elkaar, zijn geen ruziemakers en we hebben het ontzettend goed en fijn met elkaar. Ik ben dol op hem en hij op mij. Maar dit is voor hem een te groot obstakel geworden.
We zijn nu op het punt om de relatie te beëindigen hierom en dat doet heel erg veel pijn en het voelt echt heel oneerlijk.
Ik vind dit echt heel erg lastig. Liefde is ook loslaten. Maar dit voelt zo oneerlijk. Iemand hier ervaring mee?
Het vervelende
is alleen dat er veel meer mensen betrokken zijn bij een dergelijke situatie. Je kan niet op je 45e doen alsof je alleen op de wereld bent en alleen nadenken over je eigen behoeftes en wensen, terwijl je kinderen hebt en een ex- partner die ook recht heeft op omgang met zijn kinderen.
Wat mij opvalt is dat verliefdheid erg egoïstisch maakt. Alles en iedereen moet wijken voor het verliefde stel en het accepteren. Kinderen moeten meebuigen met iedere gril.
Daar heb ik een mening over en volgens mij mag ik die zonder omhaal uiten en delen op dit forum.
Lanza, maar die mensen nemen wel je moeite om je ergens op te wijzen. Beetje dankbaarheid in kader van zelfreflectie, kan geen kwaad, lijkt mij.
Moeten zij
dan ook dankbaar zijn dat ik ze ergens op wijs? Beetje gek als het eenrichtingsverkeer is.
Lanza
Lanza, jij doet aannames die niet eens op de ts gericht zijn maar waar je haar wel mee kunt raken. Als je de beginpost leest lees je dat ze deze partner al jaren had, ze is geen fladderaar die Jan en alleman voorstelt aan haar kind of op Jan en alleman verliefd word.
Ik ga mee met de anderen, open een eigen topic waarin je allerlei discussies in zijn algemeenheid kunt voeren zonder iemand een naar gevoel te bezorgen. Daar kun je in alle openheid jouw meningen ventileren zonder dat je mogelijk al ergens ervaring mee hebt gehad persoonlijk.
Teveel aandacht
is teveel eer en dat is eigenlijk het niet waard...
Wat mij stoort is dat een fijne draad waarin de sfeer en de toon goed is, en het begrip en de warmte duidelijk voelbaar is, volkomen naar de vaantjes lijkt te gaan door bijdragen die kant nog wal raken.
Ik merk het de laatste tijd vaker. Ik vind het storend, omdat het mensen onzeker kan maken. Die komen hier al juist omdat ze vragen soms diepe levensvragen hebben en niet omdat ze op zoek zijn naar een Lieve Lita rubriek met kant en klare oplossingen of veroordelingen die mensen neersabelen.
Niet voeren...
Mee eens Mirreke. Enige oplossing lijkt me: niet voeren (don’t feed the...)
Yara
Moeilijk om te zien dat hij zo snel helemaal afhaakt. Tegelijkertijd is dat ook hoe het kan gaan. Juist bij degene die bij je weg wilde, vind je geen troost meer, geen bevestiging of steun meer. Die persoon is ‘klaar’ met jou. Ik zou het ook proberen te zien als een bevestiging van de juistheid van je beslissing. Dit was niet (meer) levensvatbaar.
Ik vind nog altijd dat je het hartstikke goed en sterk doet, voor jezelf en voor je zoon. Fijn dat jullie het samen goed hebben.
Groet,
Jo Hanna
Thanks
Thanks All.
Blijft altijd een pittige fase als er een verandering in het leven komt. Loslaten, verwerken... maar er ook van leren gelukkig.
Het gaat goed met ons en dat is het belangrijkste. Heb gelukkig sterk het gevoel dat ik dit ons niet nog een keer laat gebeuren. 
