hulp nodig Egocentrische schoonmoeder
Schoonmoeder die altijd aandacht wil voor haar persoon. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik heb het daar persoonlijk wel moeilijk mee. Ze belt iedere week (man neemt op) en vraagt dan wel hoe het met ons gaat, maar maar is nooit echt geïnteresseerd in het antwoord en buigt het gesprek direct om naar haar 'pijntjes', kwaaltjes en beslommeringen etc…Vreselijk vind ik dat altijd. Wel op een verjaardag komen maar er eigenlijk helemaal geen zin in hebben en dat laten merken ook. Ik heb dan zoiets van: "Blijf dan alsjeblieft weg", maar at doet ze niet en mijn man vindt dat ook niet kunnen. Maar ik wordt niet blijer van dat vreselijke theatrale gedrag iedere keer. Die schijninteresse tonen om informatie te krijgen want oprechte interesse is er niet.
Hoe gaan jullie nou hiermee om? Negeren, niet uitnodigen, zeggen dat die persoon je de keel uithangt. Kortom: hoe doen jullie dat?
autisme
Toen mijn zoon met zijn diagnose bij de huisarts kwam was het eerste wat die mijn zoon vertelde dat hij moest 'lijden in stilte'. Het leven met autisme vreet namelijk energie, je moet over veel dingen heel erg nadenken vooral als ze niet in je routine zitten. Communicatie met mensen loopt nogal eens fout waarna mensen onbegrijpelijke dingen tegen je gaan zeggen of je afwijzen of uitschelden of buitensluiten. Alle prikkels komen ongefilterd binnen zodat je elk zuchtje wind, piepende tv, aardegeur in de keuken, chloorgeur in de toilet binnenkrijgt. Er jengelt ergens wat en je komt er maar niet achter maar daardoor kun je je niet goed concentreren. Je voelt elk zandkorreltje in je kous, de muggebeet onder je elleboog, de kouwe drukte van de passerende hondenuitlater. De zon steekt ineens in je oog door een gordijn dat niet helemaal dicht blijkt te zijn.
Je wilt de dingen precies zo want anders alarmeren ze je zo alsof er iets mee is. Het brood moet bruin met zonnepitten zijn en niet grofvolkoren, die structuur smaakt anders en irriteert je verhemelte maar er is in dat dorp niets anders te krijgen.
Al die ergerlijke dingetjes kunnen iemand met autisme de hele dag heel erg hinderen. Prinses op de erwt noem ik mijn dochter.
Het kost een enorme concentratie en oefening om dat te blocken. Daar wordt je wel sacherijnig van. Maar je omgeving ook. Het is moeilijk om dan positief en optimistisch te blijven, dat moet je jezelf echt aanleren en als je niet weet wat het allemaal is en niemand legt je dat uit dan komt daar niets van terecht. Je denkt dat toch iedereen voelt wat jij voelt en zich ergert aan de dingen waar jij je aan stoort. Hoe is het dan mogelijk dat die andere mensen zo zelfverzekerd en luchtig doen?
Lijden in stilte. Net als oudere mensen die hun best moeten doen om niet altijd over hun kwalen en kwaaltjes te praten. Terwijl ze die wel hebben en die vragen ook de hele tijd hun aandacht.
Ja, het kan zeker autisme zijn.
AnneJ
"Ja, het kan zeker autisme zijn."
Ergens voelt ze wel dat er iets niet klopt. Dat ze erge moeite heeft met mensen en situaties. Schoonvader loopt al bij een psychiater en slikt anti-depressieva (hoewel ik niet denk dat hij wat heeft, maar 'gek' van haar wordt). Ze ziet hem ook als het probleem en zo goed als de omgeving de oorzaak is van haar problemen.
We. of liever gezegd man (haar zoon dus), hebben haar meerdere keren voorgelegd om eens met de huisarts te praten zodat deze haar kan doorverwijzen. Dit hebben we meerdere keren geprobeerd.
Het enige dat ze direct stellig zegt: "Ik ben niet gek!!" (zal wel met haar gereformeerde achtergrond te maken hebben waarin niets in de openbaarheid mag komen. want stel je voor dat het schijnbare perfecte leventje helemaal niet zo perfect is als het lijkt?!) vervolgens doet ze er niets mee en gaat het maar door.
Ik weet het ook niet meer. Wij trekken onze conclusies en houden gepaste afstand van mijn schoonouders. Dat is dan wel het resultaat waar ze dus kennelijk voor kiezen.
tsja
Kinderen niet met rust laten, dat doen de oma's hier ook echt niet. Maar weet je, het stoort mij. De kinderen overduidelijk niet, die hebben een goede band met grootouders. Ik probeer mijn moeite niet over te brengen op de kinderen. Oma's hier zijn vooral erg onhandig. Maar ik weet dat ze mijn irritatie oppikken en vanuit spanning nog onhandiger reageren. Dus neem ik afstand. En geef ze de kans te oefenen met elkaar waar ik niet bij ben.
nee
Nee joh, en wat maakt het nou uit wat voor stoornis het is. Het gaat erom hoe JIJ er mee omgaat. Dat jij je niet hoeft te irriteren, het lijkt me eerder autistisch dat jij dat wel doet 
Je schoonmoeder durft kennelijk haar grenzen totaal niet aan te geven. Misschien heb jij daar ook problemen mee als jij je er zo aan ergert? Iets om over na te denken.
autisme
Het is vaak gewoon menselijk gedrag dat iedereen wel herkent. Alleen in het geval van autisme kan het heel extreem zijn en lost het echt niet op als je het aan de betrokkenen zelf overlaat.
Je zult er een positieve instructie bij moeten geven en hopen dat dat opgepakt wordt. Of ze bij de hand nemen, als men dat accepteert, en zorgen dat de gekozen oplossing inslijt.
oma naar de dokter
Het is bij kinderen maar ook bij oma's denk ik handiger als eerst de omstanders beter leren omgaan met het autisme van hun familielid. Die zijn meestal wat flexibeler en kunnen zich makkelijker aanpassen aan iemand die rigide is. En oplossingen leren zoeken in gedrag dat wel helpt. Je eigen gedrag dan. En als je eigen gedrag steeds beter lukt gaat iemand met autisme ook makkelijker zelf veranderen. Maar uiteindelijk gaan ze er natuurlijk zelf over.
Toch door mijn eigen houding aan te passen heb ik geleerd om veel beter met ex om te gaan die ook niet naar de dokter gaat voor zijn autisme. En die mij toch als iemand ziet die hij kan vertrouwen en een beroep op mij doet. En soms zelfs mijn instructies opvolgt.
Ik kan het gemopper op de omgeving en op mijzelf beter loslaten en afleiden en plaatsen en de focus in het gesprek richten.
Rafelkap
"Je schoonmoeder durft kennelijk haar grenzen totaal niet aan te geven. Misschien heb jij daar ook problemen mee als jij je er zo aan ergert? Iets om over na te denken."
Ik heb toch heel duidelijk, en mijn man ook, tegen haar gezegd om jongste met rust te laten. Lijkt me duidelijk taal. Geen "nee" maar heel duidelijk: "Laat jongste maar even met rust".
…en dan vervolgens steeds terugkomen en aan jongste z'n gezicht zit te pulken en dingen blijft vrane en aanbieden….Na 3 keer het gezegd te hebben irriteert me dat op een gegeven moment behoorlijk.
Dat heeft volgens mij niets met autisme van mijn kant te maken. Dat is een logische reactie op iemand die over een grens heengaat.
Je hebt gelijk dat het inderdaad helemaal niet uitmaakt wat voor stoornis ze heeft.
Ze heeft inderdaad erge moeite om haar grenzen te bepalen (en ook om die van anderen te respecteren) en klaagt dan steen en been. Gekke is wel dat op het moment dat we tegen haar zeggen: "Joh, je kunt ook uitspreken wat je graag wilt", is het stil. Dat houd het gezeur ook direct op. Iemand met autisme doet dat volgens mij niet. Die zou door blijven gaan.
Wel steen en been klagen dat ze op een bepaalde tijd werden opgehaald (en daardoor bepaalde dingen niet konden doen), maar op mijn vraag: "Wie heeft die tijd dan bepaald" zei ze: "Ik".
Daarna heeft ze er niets meer over gezegd.
Iemand met autisme begrijpt dat niet en zou dan in mijn beleving door blijven gaan, toch?
discussie
Dat is te kort door de bocht Esmee. Ik denk juist dat je door gericht vragen iemand met autisme zaken beter in proportie kunt helpen zien.
zeuren en klagen
Ik heb steeds het gevoel dat schoonmoeder heel goed weet waar ze mee bezig is en zeurt en klaagt om aandacht voor har persoon en om het simpele feit dat ze in en in verwend is en altijd haar zin heeft gekregen (eerst door haar eigen moeder en later door haar man en kinderen).
Ze zoekt ook grenzen duidelijk op. Op het moment dat je haar erop aanspreekt dan houdt het gezeur prompt op..alsof ze zoiets heeft van: "He, ze hebben me nu door".
Iemand met autisme voelt dat volgens mij niet aan. Die zou door blijven gaan.
Zelf
Ook al heb je zelf de tijd bepaald kan dat nog steeds betekenen dat het een suboptimaal gelegde puzzel is. De meeste mensen accepteren dan dat het nooit ideaal wordt maar aan mensen met autisme kan het blijven knagen dat door een keuze te maken er een hoop andere zaken noodgedwongen anders gaan.
En als je zelf de beslissing hebt genomen dan sta je ervoor anders krijg je het wel in je schoenen. Dat is een lastige. Daarom zijn mensen met autisme vaak ook heel besluiteloos. De ideale puzzel komt er niet uit en bovendien zijn ze daar dan ook zelf verantwoordelijk voor.
gericht vragen geeft inzicht
Ik denk dat AnneJ wel een punt heeft, gericht vragen geeft inzicht in de situatie en kan het gezeur en geklaag stoppen. Ik had ook altijd het idee dat ma het expres deed enheel bewust bezig was om zaken naar haar idee te regelen. Zie nu in dat ze gewoon niet anders kan.
Zonder taart is het voor ma geen verjaardag, zij koopt liever taart voor de eerstem12 gasten en voor de laatste 3 heeft ze dan niks als het budget geen twee taarten toestaat. Ik had laatst met dochter zelf cupcakes gebakken mooi gedecoreerd met haar kleuren en leeftijd er op. Voor alle gasten 1 17 in totaal dus. Volgens ma was het een vreemde verjaardag, er was geeneens taart.
Als ik dan vraag of ze de cupcake dan niet lekker vond dan ziet ze pas dat we wel iets feestelijks bij de koffie hadden.
Ik heb overigens jaren taart gehaald op advies van mijn man, want dan zou ma niet zeuren.
Als je er zo naar kijkt
Denken dat iemand niet deugt helpt niet bij de oplossingsrichting.
Ik vond dat je gisteren heel goed aan 'Kees' in de uitzending 'Het beste voor Kees' op Nederland 2, kon zien hoe dat denkproces verloopt en waar het voortdurend aan het ontsporen is.
Ik kreeg dan ook de indruk dat de broers vonden dat moeder Kees wel erg verwend had en dat hij daarom ontspoort was.
Idem bij Kyteman. Pax vind Kyteman op het snijvlak van een originele hyperactieve denker en een verwend kind.
Het is geen kwestie van 'verwenning', hoewel uit onbekendheid met het fenomeen er beslist zaken scheefgroeien maar het is wel een kwestie hoe ga je er mee om en kun je manieren vinden waarop iemand beter met zichzelf en met anderen leert omgaan door jou aansturing op een effectieve en respectvolle manier.
Bij autisme wil ook nog weleens helpen om situaties te voorkomen of uit de weg te gaan.
Je kunt ook een tijdje dit kind niet meenemen, stuur die een middag naar een vriendje. Je kunt ook oma vragen waar om Pietje meer aandacht krijgt dan jantjes en annetje. En dan goed luisteren. Er komt soms een antwoord uit waar je na enig nadenken wel een logisch soort antwoord op kunt geven waardoor oma wat functioneler verder gaat in het contact met de kinderen. Het is puzzelen tot op het detail. Maar goed, dat kan een sport worden. Ik heb er in elk geval ook vaak veel plezier in.
puzzelen
Je kunt iemand niet tot het inzicht brengen dat je met 'autisme' te maken hebt. Je kunt wel door je voorbeeld mensen helpen effectiever zelf te gaan 'puzzelen'. Door hun diagnose hebben mijn kinderen effectiever zelf op zoek leren gaan naar het beter leggen van hun 'puzzels' en zijn ze niet in de blinde mist waarom ze nou steeds hun neus stoten.
taart
Mooi voorbeeld van die taart. Iemand kan een feestelijke consumptie bij de koffie niet generaliseren van taart naar feestelijke cake. Het moet ook precies zo zijn anders moet je er zo onver nadenken. En je wil ook zo doen als het hoort om geen ongewenst commentaar uit te lokken. Allerlei redenen. Je wilt het ook nog praktisch oplossen.
Ik heb weleens meegemaakt dat een moeder wilde dat je op de verjaardag zelf kwam, ongevraagd. Anders was het voor haar te lastig.
Omdat de kinderen verderop in het land woonden en studeerden, tentamens hadden of moesten werken, leek het mij handig om dan met zijn allen in het weekend te vieren. Zoals ik het zelf gewend was.
Dus op mijn verzoek vroegen ze dat aan moeder.
Maar dan mochten we wel komen maar dan had ze geen taart.
Ik snapte er destijds geen draad van en vond het ook maar vreemde dwarsliggerij. Nu kan ik er om glimlachen.
Je informeren
https://sites.google.com/site/kinderenvanoudersmetautisme/
Er zijn soms ook autismecafe's in de buurt waar je weleens je licht op kunt steken.
De grootste groep is vaak ouders van kinderen met autisme of mensen met autisme zelf, maar er zijn ook bijeenkomsten voor 'brusjes' en misschien is er ook wel een groep of activiteit op te zetten voor volwassen kinderen met bejaarde ouders met autisme.
Je kunt je verder informeren bij de NVA.
Maar ook het goed lezen van deze site kan je achtergrond kennis en begrip en je puzzelvaardigheid vergroten.
hele verhaal (even meedenken)
Schoonmoeder en schoonvader zou met zus van schoonmoeder en man een weekendje weggaan (zus van schoonmoeder doet dat vaker).
Op een goede dag zou schoonmoeder met schoonvader naar paleis het Loo gaan. Ze werden opgehaald met de auto door de zus van schoonmoeder en haar man. Deze zus had al gezegd dat ze zelf liever wat anders wilden gaan doen en dus niet naar het Loo zouden gaan.
Man van die zus vroeg aan schoonmoeder wanneer hij ze weer moest komen ophalen.
Vervolgens had schoonmoeder afgesproken om hen om 14:00uur op te komen halen.
So far so good…dachten we.
Een week na thuiskomst belde schoonmoeder met een heel verhaal dat ze zo'n eind moesten lopen van de parkeerplaats naar het paleis en dat ze zo kort de tijd maar hadden om alles te bezichtigen, want X (man van zus) stond natuurlijk op ons te wachten om 14:00uur. "Ik wilde graag de tentoonstelling zien, maar ja, hij stond natuurlijk om 14:00uur voor de deur, dus we moesten er snel doorheen". Ja, en toen maar even snel die tuin in, want X stond natuurlijk om 14:00uur voor de deur te wachten.
Ik vroeg toen alleen aan mijn schoonmoeder: Wie heeft die tijd van 14:00uur afgesproken dan?
schoonmoeder: "Uh, ik"
Daarna hield het geklaag abrupt op.
Als jullie dit zo lezen, zou dit typisch autistisch kunnen zijn dan? Zij spreekt wat af, maar brengt het zo naar ons alsof haar zwager haar en schoonvader dit aangedaan had waardoor het toch anders liep.
Lastig hoor.
Autisme is toch een fascinerend iets dan.
Wat zou het anders zijn Esmee?
Wat ook nog weleens een valkuil kan zijn is dat jij denkt dat er voortdurend kritiek aan de hand is op anderen en op de omstandigheden. Dat kan beslist het geval zijn, aanvallen is altijd de beste verdediging en bovendien is het voor je eigen ego gunstiger om de verantwoordelijkheid buiten jezelf te leggen. Dat kun je bij mensen met autisme soms wat explicieter en concreter zien. Waar een ander dat verbergt om dat je wel snapt dat je er dan zelf ook gekleurd op staat als je zelf geen verantwoordelijkheid neemt.
Wat ook een rol speelt is dat iemand met autisme gewoon heel feitelijk aan het opsommen is hoe de puzzel gelegd is en waar het gewoon wringt.
Het kan dan ook helpen als je er zelf zonder oordeel, neutraal, in gaat zitten en op zoek gaat naar de 'feiten'.
Mijn dochter leeft hier ook precies op de klok en wordt erg onrustig als ze bang is om te laat te komen als er iets vertraagt.
Als ze de 1e 2 uur vrij van school is moet er een hele opvangceremonie op gang gebracht worden zo onzeker wordt ze daarvan. Dat kost haar namelijk veel energie omdat het geen routine is waar ze bij na moet denken.
Voor oma kan het heel veel energie kosten om te genieten van het Loo en tegelijkertijd te zorgen dat je wel op tijd weer terug bent. Voor de meesten van ons een fluitje van een cent maar voor mensen met autisme kan het een onoverkomenlijk probleem zijn
Je kunt daar wel proberen een oplossing voor te vinden.
Spreek bijvoorbeeld af dat oma haar mobiel heeft bijstaan.
Een half uur vooraf belt zwager dan dat hij haar een half uur later komt halen. Oma kan daarnaast een alarm instellen op haar mobiel zodat ze gewaarschuwd wordt wanneer ze zich klaar moet maken om weg te gaan.
In de omgang met mensen met autisme heb ik gemerkt dat als ik zoiets plompverloren in de groep gooi dat men dan geneigd is om 'nee' te zeggen. Ik wil mijn mobiel niet mee dan moet ik er zo op letten, of andere afwijzende taal. Het is toch weer een aanpassing die energie vraagt.
Maar als je mensen vraagt om na te denken hoe je nu kunt zorgen dat je kunt genieten maar toch tijdig gewaarschuwd wordt dat het tijd is om weg te gaan, dan kan iemand van alles zelf gaan verzinnen om het op te lossen.
Dus beiden pas ik wel eens toe. Een aanvankelijk afgewezen oplossing wil bij nader inzien toch nog wel eens ingezet worden al is het dan soms gebracht als de 'eigen' oplossing en krijg je er zeker niet altijd de 'credits' voor.
Doorzetters
Mensen met autisme zijn soms wel geweldige doorzetters. Dat moeten ze wel zijn anders waren ze nooit zo ver gekomen.
Als ik zo nerveus werd van uitjes dan had ik het vermoedelijk al lang opgegeven. Net zo lief thuis.
Maar voor mijn kinderen is het dan ook vaak heel dubbel. Er zijn situaties, bijvoorbeeld het afscheid van school, die veel energie kosten en heel lastig zijn en veel gedoe en conflicten veroorzaken, overprikkeling op alle uren van de dag. Maar het is de moeite waard om erbij te zijn en het is ook leuk en een hele ervaring en genieten.
Maar het is er allebei. De enorme energie die het kost en het plezier dat je ervan hebt. Gewoon een stuk intenser dan gemiddeld.
En dat is toch heel moeilijk uit te leggen als je dat aan de buitenkant niet ziet. En niemand je gelooft of denkt dat je een aandachttrekker bent of een aanstelster.
Beperken
Door te accepteren dat de alledaagse dingen voor mijn kinderen met autisme veel energie en puzzelwerk kosten en door dat ook openlijk te bevestigen: ik weet dat het je veel energie kost, kan ik ook een hoop 'geklaag en gezeur' voorkomen.
Het tot jezelf komen is hier wel tot kunst verheven. Kinderen trekken zich makkelijk even terug of gaan zonodig op een vaste tijd overdag slapen als er zich energievretende dingen of een gewone energievretende schooldag voordoet. Loslaten is een goede manier om ermee om te gaan.
Klagen en zeuren hebben we lang geleden al 'campanjes' voor gehouden. Dan hebben ze op school je dag verpest en dan ga je met klagen daarover nu al uren je avond verpesten? Dan hebben ze je 2x te pakken gehad! 5 minuten en niet meer.
Dochter moppert nog weleens dat ze achteraf die 5 minuten veel te kort vond. Dan kan je niet eens fatsoenlijk 1 verhaal afmaken.
AnneJ (doorzetten)
"Als ik zo nerveus werd van uitjes dan had ik het vermoedelijk al lang opgegeven. Net zo lief thuis."
Schoonmoeder geeft het ook meestal op en blijft dan thuis. Schoonvader gaat dan alleen. Ze worden vaak 'meegenomen' op uitjes/weekendjes weg door zus van schoonmoeder en haar man….met daarna het nodige geklaag over wat er allemaal niet klopte en waar ze allemaal last van had (de reden snap ik nu als ze autisme heeft).
Ik kan het niet opbrengen met haar een weekend weg te gaan want naar ons is schoonmoeder weer anders dan naar haar eigen zus toe.
In ons geval is schoonmoeder het die de touwtjes in handen heeft en komen we nooit ergens want man wil moeder zoveel mogelijk 'rustig houden' door haar d'r zin te geven (wat al in zijn jeugd aangeleerd is).
Nee, ik begin het nu een beetje te begrijpen AnneJ en LiesK. Ik hoop dat jullie willen doorgaan met uitleg hierover want zo kan ik de verschillende situaties tegen het licht aanhouden dat jullie hebben opgestoken.
weekendje weg
Schoonmoeder zal nooit een weekendje weg gaan buiten familie om. Dat nooit. Bij familie voelt ze zich kennelijk nog enigszins veilig. Als ze al zelf gaan. gaan ze iedere keer naar dezelfde plek.
Maar Annej
Je zit adviezen te geven over autisme terwijl er geen diagnose is? Mss is Esmee haar schoonmoeder wel "gewoon" een "moeilijk" mens. Schoonmoeder veranderd niet meer, Esmee klaagt ondertussen onvermoeid door en lijkt weinig zelfreflectie te hebben. De oplossing ligt bij Esmee, die kan nl wel veranderen hoe zij hier mee omgaat. Dat is al zo vaak aangegeven en uitgelegd maar het schijnt voor dovemansoren geweest te zijn. Ze lijkt haar schoonmoeder wel 
geen autisme
Ik geloof ook niet in het autisme van deze schoonmoeder. Dat ze zich niet kan inleven in anderen hebben wel meer mensen.
Wat ik eerder bedoelde is dat je je nu eenmaal vaak ergert aan iets waar je zelf ook 'last' van hebt, maar dat kan ik niet beoordelen, maar hoe jij het telkens weer hebt over haar lijkt natuurlijk op hoe een autist die alleen maar over treinen praat (grapje hoor)
Wat wel handig is: zijn deze adviezen, hoe kan je schoonmoeder 'eruit halen', dat kost wat hoofdbrekens en research, maar zo ben je tenminste wel positief bezig. Als je het niet wat meer van je af kan laten glijden kan je er zo een 'studie' van maken
Ook niet
Ik zie er ook geen autisme in maar gewoon net zoals mijn oma was: een eeuwige klager. Dat zie je aan dat abrupt stoppen als duidelijk wordt dat ze het probleem zelf veroorzaakt heeft.
Ik geloof ook niet dat autisten twee kleinkinderen zo verschillend kunnen behandelen en ook na meermaals zeggen dat niet kan corrigeren. Verder geloof ik niet dat autisten niet begrijpen dat je het ene kind 1 zakje chips mag geven en het andere 2.
Het is gewoon een moeilijk mens die blijkbaar meer houdt van het ene kleinkind dan het andere en erg van klagen houdt. Er kan best autisme in zitten maar ik vind de voorbeelden niet echt superduidelijk.
maar abc
Wat doet het er toe of er wel of geen diagnose is? Mijn schoonmoeder heeft ook geen diagnose maar als het voor mij helpt om te doen alsof dan geeft dat toch niet. Wij doen nu bijna anderhalf jaar alsof ma autisme heeft en dat ging tot eind maart redelijk goed. Teveel contact momenten maakte het voor mij even moeilijk ook, omdat ik zelf niet fit was.
De geen taart maar cupcakes van mijn dochter haar verjaardag ben ik goed doorgekomen, zonder al te veel ergernis.
Dat 1 kind voortrekken gebeurt hier ook, onze zoon is meer waard dan zijn oudere zus, hij is stamhouder. Of dat met autisme te maken heeft weet ik niet, wel met hoe ma is opgevoed.
Juist mooi, die voorbeelden van autisme
Het helpt om je in te leven in de gedachtewereld van een ander. Dat situaties een probleem kunnen zijn terwijl je daar zelf geen probleem in kunt vinden. En dat betekent weer dat je geen idee hebt waar de ander last van hebt.
Het maakt niet uit of het autisme is. Het helpt voor het begrip, het effectiever reageren (praktische oplossingen verzinnen) zonder te veel ergernis.
autisme en AnneJ
Ik sluit me aan bij Lies en Tante Tiny: het maakt niet uit of het autisme is, als de tips van hoe je met autisten (en die heb je in alle soorten en maten!!) om kunt gaan maar jouw leven makkelijker maken.
NB AnneJ, ik lees altijd met heel veel interesse jouw berichten over hoe om te gaan met autisten, ook nu weer. Ik verdenk mijn partner zeer van autistische kenmerken (niet vastgesteld, maar zeeeeer herkenbaar als ik er over lees, ook hier op OO) en vind jouw bijdragen zeer leerzaam en waardevol! Veel dank daarvoor.
Esmee, succes ermee. Blijven posten en oefenen, dan gaat het vast op den duur beter. Ik heb er nog meer last van dan jij (nl. bij mij geen schoonmoeder maar partner, zucht), en herken jouw voorbeelden, maar kan er anders dan jij niet zomaar afstand van nemen (zou ik als ik jou was nl. vaker doen dan je nu doet). Maar sterkte.
autisme en AnneJ
Ik sluit me aan bij Lies en Tante Tiny: het maakt niet uit of het autisme is, als de tips van hoe je met autisten (en die heb je in alle soorten en maten!!) om kunt gaan maar jouw leven makkelijker maken.
NB AnneJ, ik lees altijd met heel veel interesse jouw berichten over hoe om te gaan met autisten, ook nu weer. Ik verdenk mijn partner zeer van autistische kenmerken (niet vastgesteld, maar zeeeeer herkenbaar als ik er over lees, ook hier op OO) en vind jouw bijdragen zeer leerzaam en waardevol! Veel dank daarvoor.
Esmee, succes ermee. Blijven posten en oefenen, dan gaat het vast op den duur beter. Ik heb er nog meer last van dan jij (nl. bij mij geen schoonmoeder maar partner, zucht), en herken jouw voorbeelden, maar kan er anders dan jij niet zomaar afstand van nemen (zou ik als ik jou was nl. vaker doen dan je nu doet). Maar sterkte.
Vaderdag was weer een feestje.
Ongeveer de tekst van het gesprek met vaderdag:
Schoonmoeder: Geef mij eens een lepel.
Schoonzus: Ma vraag dat eens netjes en beleefd zoals je dat zelf ook altijd wilt dat wij dat doen.
Schoonmoeder: Heuh?!
Schoonzus: Je moet je volumeknop even hoger draaien dan kan je ons horen.
Schoonmoeder: Jij moet gewoon wat duidelijker en harder praten met mijn gehoorapparaat is niks mis.
Schoonzus: Is je batterijtje soms leeg? (hard geroepen)
Schoonmoeder trekt ding uit haar oor en zegt: Hier kijk er maar naar.
Schoonzus: Ma jij hebt een probleem met je oren, ogen, arm en been, je kunt normaal vragen of wij je willen helpen dat willen we best wel maar niet als jij zo commandeert.
Batterijtje vervangen en ma doet apparaat weer in haar oor.
Schoonmoeder: Trouwens ik heb nooit commentaar als jullie iets voor mij doen.
Schoonzus: Het gaat niet over commentaar, je commandeert op niet al te gezellige toon. Je gooit kreten in het gesprek die kant nog wal raken. De verantwoordelijkheid voor wel of niet horen ligt bij jou en je apparaat, wij gaan niet harder praten om jou bij het gesprek te betrekken.
Schoonmoeder: Gaan jullie vertrekken? We hebben net de soep op tafel.
Schoonzus: Jezus, komt er weer een roze olifant voorbij, straks loopt er nog een krokodil door de kamer.
Zwager: Met een beetje mazzel een paarse, dan hebben wij eindelijk het idee dat u door heeft waar wij al jaren over praten.
Schoonmoeder: Ik praat nooit over olifanten en krokodillen en zeker geen roze of paarse.
Schoonzus: Ma laat maar!
Vanuit mijn overtuiging dat ma ASS gerelateerde problemen heeft was de inhoud van het gesprek voor haar veel te veel en veel te erg van hier naar daar om het te volgen ook omdat haar batterijtje leeg was maar lachwekkend was het wel.
Schoonzus is met pa bij de huisarts geweest om over de diverse kwalen van ma te praten en dat ma die dingen tot pa's en ons probleem maakt. Zij beveelt en wij moeten doen wat zij opdraagt, soms zelfs zonder bevel, moeten we uit haar non verbale communicatie zien wat zij voor hulp nodig heeft.
Volgens de huisarts moet ma gaan inzien dat de oplossing van alles bij haarzelf ligt. Daar deed schoonzus zondag dus een vergeefse poging toe, poging nummer zoveel. Ma wil het maar niet inzien.
Brutaal
Ik vind je schoonzus ook enorm onbeleefd en weinig respectvol tegenover haar moeder overkomen. Ik zou het niet eens in mijn hoofd halen om op deze manier tegen mijn moeder te spreken. Ik zou dat zelfs nu nog niet eens durven. En terecht uiteraard. Zo spreek je niet tegen je ouders. Het lijkt me dus dat de hele familie hier communicatie problemen heeft met elkaar.
