hulp nodig Egocentrische schoonmoeder
Schoonmoeder die altijd aandacht wil voor haar persoon. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik heb het daar persoonlijk wel moeilijk mee. Ze belt iedere week (man neemt op) en vraagt dan wel hoe het met ons gaat, maar maar is nooit echt geïnteresseerd in het antwoord en buigt het gesprek direct om naar haar 'pijntjes', kwaaltjes en beslommeringen etc…Vreselijk vind ik dat altijd. Wel op een verjaardag komen maar er eigenlijk helemaal geen zin in hebben en dat laten merken ook. Ik heb dan zoiets van: "Blijf dan alsjeblieft weg", maar at doet ze niet en mijn man vindt dat ook niet kunnen. Maar ik wordt niet blijer van dat vreselijke theatrale gedrag iedere keer. Die schijninteresse tonen om informatie te krijgen want oprechte interesse is er niet.
Hoe gaan jullie nou hiermee om? Negeren, niet uitnodigen, zeggen dat die persoon je de keel uithangt. Kortom: hoe doen jullie dat?
Amk
Het gaat toch niet alleen om het plezier van je kind, althans voor mij zeker niet. Het gaat ook om het plezier van de grootouders, om iets te geven. Wat is er mis met 4 chocolade letters? Gewoon wegleggen en er een jaar mee doen voor mijn part. Wat maakt dat toch uit. Wat doet het met kinderen, vraag ik me af, als ze steeds de meest perfect passende kado's krijgen, misschien is dat wel juist meer verwennen. Bovendien krijgen ze genoeg passende, verantwoorde kado's, namelijk van jou, zo je wil.
Blom
die vier chocoladeletters van de afgelopen 9 jaar liggen er nog, wil je ze hebben? We eten die dingen niet.
Er komen zo veel kadoos van de opa's en oma's dat haar vader en ik onze dochter en zijn dochters gewoon met sinterklaas en kerst geen kadoos geven. Er komt dus meer dan voldoende aan kadoos. Maar er zijn er ook bij die gewoon uitgepakt worden en gelijk door gaan naar de kringloop. Ze kijken er op de avond zelf al niet naar om. Vind je dat nou niet zonde? Vorig jaar wilden ze op een gegeven moment de kadootjes niet meer uitpakken, ze waren er klaar mee. Maar ze moesten nog 2 zakken verder.
Ik probeer aan alle kanten zo min mogelijk afval te produceren en zo min mogelijk te gebruiken dat ik niet echt nodig heb. Het gaat mij echt aan het hart dingen ongebruikt weer weg te doen.
Het lijkt mij voor de grootouders ook leuk om te zien dat het kleinkind ook daadwerkelijk blij is met het geen gegeven wordt. En er ook echt mee speelt, het leest of gebruikt in de periode daarna.
Grootouders mogen wat mij betreft best geven, maar dan wel iets waar het kind iets mee doet. En dat kan best een meukje zijn van de action.
natuurlijk
is dat zonde en verspilling, maarja, ik maan ook niet mijn buurvrouw tot minder douchen omdat ze zoveel water verbruikt. Het gaat me niet aan, wat mijn ouders doen, vind ik. Ook niet als de ontvanger mijn kind is. (Met grenzen uiteraard)
En nogmaals, tuurlijk kun je (proberen) bij te sturen, doe ik ook, maar het moet niet ten koste gaan van het gevoel van mijn ouders in deze. Ik denk dat we in z'n algemeenheid erg kritisch zijn en het wel erg perfect (naar onze maatstaven) willen voor onze kinderen. Als je ouders open staan voor een gesprek in deze, prima. Maar ik vind het sneu als ze zich opzij geschoven voelen. Wie weet welke normen en waarden onze kinderen later aanhangen. Wellicht kunnen wij daar ook niet aan voldoen.
Maar goed, het komt ter sprake nu in een draadje waarin er sowieso enorm veel kritiek is op de grootouders. Als de relatie verder oke is dan is het natuurlijk ook niet gelijk een ramp als je kritiek geeft mbt de kadootjes.
Reactie #828
"En wat betreft die echt Sinterklaas en echte stoomboot: ik zou enthousiast reageren dat dat heel leuk,omdat we die afgelopen zaterdag ook gezien hebben bij ons in de stad, en dat dat toch altijd zo leuk is. En wat fijn dat ze nu ook in de stad van opa en oma komen, ook voor de kinderen die daar wonen."
Ja, bij een weldenkend mens zou dat aankomen. Ik vrees dat die boodschap echt niet aankomt bij mijn schoonouders.
Welke boodschap? Waarom moet je per se een boodschap overbrengen aan je schoonmoeder. Zij is zoals zij is en het is niet aan jou om dat te veranderen. Het advies dat je hier keer op keer krijgt gaat ook over hoe jij ermee om zou kunnen gaan, niet over hoe je je schoonmoeder zou kunnen overtuigen/veranderen/boodschappen overbrengen.
wat ik hoor
Precies wat Karin zegt.
En ook: wat ik hoor is wat ze eigenlijk bedoelen: wij zouden het zo leuk vinden als jullie zouden komen om samen de intocht mee te maken?
En wat is daarop jullie antwoord: een soort nee gebrul. Het is natuurlijk prima om je grenzen aan te geven, maar dat kan best wat vriendelijker.
Mijntje
"wij zouden het zo leuk vinden als jullie zouden komen om samen de intocht mee te maken?"
En dat doe je dan door de woonplaats van je kleinkinderen af te kraken en de Sinterklaas die daar komt die niet echt is met z'n waardeloze stoomboot. Zo brengen ze het dus wel he. Dan moeten ze niet vreemd opkijken als wij vervolgens een grote stap achteruit doen.
Karin: Deze boodschap:
"Enthousiast reageren dat dat heel leuk is,omdat we die afgelopen zaterdag ook gezien hebben bij ons in de stad, en dat dat toch altijd zo leuk is. En wat fijn dat ze nu ook in de stad van opa en oma komen, ook voor de kinderen die daar wonen."
Echt, ze zou haar schouders optrekken een vies gezicht trekken en weglopen. Dit soort hints komen echt niet aan.
Dat bedoel ik niet
Het is namelijk helemaal geen hint. Als je een hint geeft, of een boodschap dan wil je er iets mee bereiken bij iemand anders. Dat moet je helemaal niet willen. Als jij enthousiast reageert, omdat jij het zo voelt doet haar reactie (schouders optrekken, vies gezicht trekken) er helemaal niet toe.
Dat bedoelde ik helemaal niet
Dat bedoelde ik niet met mijn reactie, die je nu naar Karin quote. Je hoeft naar namelijk niet te overtuigen dat jullie stad beter is. Laat dat gaan, laat het van je afglijden. Het is de discussie niet waar.
Maar op die manier heb je wėl een reactie waar je kinderen wat mee kunnen. Dan heb je dat "probleem" ook opgelost en hief je je er ook niet keer boos om te maken,
De kunst is
niet reageren op belachelijke stoomboten bij jullie daar (vind ik overigens wel humor) en andere negatieve geluiden, maar hoor de boodschap:
wij zouden het zo leuk vinden om eens samen de intocht bij ons mee te maken, eens samen sinterklaas te vieren.
Je moet leren luisteren en al die negativiteit eens leren wegspoelen.
Maar dat lukt jou kennelijk niet. Je wil alleen maar negativiteit horen. Je wil alleen maar zwart zien.
Jammer.
nogmaals
Deze discussie over die stoomboot is 5 jaar geleden gevoerd, met bijna dezelfde bewoordingen. Ik herinner me dat nog goed. Dat je het daar nu nog over hebt, het is (bijna) obsessief. Het leven gaat verder, kom op, Esmee, zet je er over heeen. Je kunt het. Het verleden kun je niet veranderen, wel de toekomst en op deze manier zal dat niet lukken.
oh ja
En je schoonmoeder kun je ook niet veranderen, je eigen houding wel.
Da zie je fout Simone
Simone, je schrijft: Het leven gaat verder, kom op, Esmee, zet je er over heeen. Je kunt het.
En daar zit je fout! Dat kan ze helemaal niet, getuige de opwinding over de vraag of iets dat vijf jaar geleden gebeurde zich weer gaat herhalen
Iselo
Ik dacht ik gooi het eens over een andere boeg. Wie weet, lukt het op die manier tot haar door te dringen. Maar weet je, wat we ook zeggen, hoe we het ook brengen, ze snapt onze hints niet. Dat komt trouwens wel bekend voor 
Mijntje
"De kunst is niet reageren op belachelijke stoomboten bij jullie daar (vind ik overigens wel humor) en andere negatieve geluiden, maar hoor de boodschap:
wij zouden het zo leuk vinden om eens samen de intocht bij ons mee te maken, eens samen sinterklaas te vieren.
Je moet leren luisteren en al die negativiteit eens leren wegspoelen.
Maar dat lukt jou kennelijk niet. Je wil alleen maar negativiteit horen. Je wil alleen maar zwart zien.
Jammer."
Nee dat wil ik juist niet. Het is zoals het is en dat is alleen maar negativiteit daar. Komen we een keer enthousiast over of blij, dan weet zij wel wat te vinden om het de kop in te drukken. Enthousiasme of blijdschap, daar wordt ze moe van. Ze loopt dan weg. Je krijgt ook geen antwoord. Dat is NIET leuk waardoor de sfeer weer bedrukt wordt. Het lijkt wel alsof zij niet wil dat iets leuk is. Geloof me, dat is echt met alles zo. Op een gegeven moment kun je niet meer blij of vrolijk zijn; alsof dat niet gewenst is.
Iedere keer, zodra ik daar naar binnen stap, is het net alsof ik bij mijn keel in een zwart gat getrokken wordt. Dan komt er een negatieve sfeer om me heen die me helemaal uitzuigt. Mijn man is ook een stuk bedrukter als hij daar naar binnen gaat. Een bonk negativiteit. Ja, ik ben daar overgevoelig voor; dat is wel mijn makke ja. Helaas schut je dat niet even van je af.
negativiteit
over negativiteit gesproken:
Ik heb een keer voorgesteld om op een stralende dag te gaan wandelen. Wij wonen vlak naast een mooi natuurgebied met een heus vogelbroedgebied waar je tussendoor kunt lopen. Mijn schoonvader was enthousiast en nam zijn camera mee. Mijn schoonmoeder ging ook mee. Ze liep op die warme dag met een dikke jas aan, want ze kon niet tegen wind. Dat het rond de 25 graden was, maakte niet uit. Maar goed, ieder zijn ding.
Vrijwel direct nadat we op pad waren begon ze al: "Hoe ver is het lopen?, Het is wel erg warm he, ik kan niet tegen die zon hoor, wat waait het hard hier zeg, het waait hier veel harder dan bij ons hoor, hoe ver is het nou nog (steunend en zuchtend). dadelijk moeten we dat hele eind ook weer terug lopen he, nou, waar zijn die vogels dan? lopen hier ook andere mensen rond? lopen hier ook honden? daar kan ik niet tegen hoor….etc…etc….en dit gaat dus de hele tijd door totdat we thuis zijn. Dan ontgaat je het plezier echt wel hoor. Dit is een grote reden waarom ik nooit iets met haar wil ondernemen. Ze weet je goede humeur echt te verzieken.
je schoonmoeder is ziek
Of gehandicapt, of welke term je wil gebruiken opdat het voor jou makkelijk te begrijpen is. De fout ligt echt bij jou, niet bij haar. Probeer je voor te stellen dat je jarenlang gefrustreerd bent over een blinde schoonmoeder die maar niet wil zien wat je haar voor de neus houdt. Iedereen snapt dat dat onmenselijk is, hopelijk zelfs jij. Toch is wat je nu doet net zo onmenselijk. Autisme is een onzichtbare handicap. Maar daarom niet minder aanwezig. (Ik wil geen diagnose autisme stellen, maar dat ze last heeft vh een of ander lijkt me uit je postings wel duidelijk, maakt eigenlijk niet uit wat het precies is)
@ Esmee Een tijd geleden
heb ik je verteld van de dramadriehoek. Heb je dat nog opgezocht? Ik ben namelijk wel benieuwd hoe jij jouw relatie met je schoonmoeder daar plaatst.
Verder is het helaas zo dat je de ander niet kunt veranderen, hoe graag je dat ook wilt. Je kunt je wel wapenen in hoever jij die ander toelaat. Als de sfeer zo negatief is in haar huis, kijk dan hoe jij jezelf en eventueel ook je partner zichzelf kunt wapenen.
Mijn ex gedraagt zich op dit moment als een draak en natuurlijk kan ik daar erg over inzitten. Ik probeer het los te laten en dat gaat gelukkig steeds makkelijker. Soms ga ik gewoon op de bank zitten en verbeeld mij dat mijn ex er staat, op veilige afstand. Ik kan dan alles spuien wat ik kwijt wil. Ik spreek mijn verwachtingen die ik van hem heb uit, meld hem dat ik zie dat hij niet aan mijn verwachting kan voldoen en dat ik daarom die verwachting loslaat.
Ik denk namelijk dat daar een groot probleem zit bij jou. Ondanks alles heb jij nog steeds verwachtingen. Deze moet je loslaten. Bij mij helpt het om het aan het persoon te vertellen, thuis op de bank, denkbeeldig. Ik krijg dan helder wat mijn verwachting is en deze kan ik dan makkelijker loslaten.
Probeer het los te laten, dat helpt jou en misschien zelfs jullie relatie. Vergeef haar voor alles wat er gebeurt is. Vergeven doe je niet voor haar, maar voor jezelf, zodat je kunt afsluiten.
Ik hoop echt dat je er iets mee doet voor jezelf. Aan jouw postings kan ik zien dat jij jezelf te kort doet doordat jij haar issues niet los kunt laten.
Esmee
Blijf dan weg daar. Als niets werkt, dan moet je gewoon afstand nemen. Laat je man maar met de kinderen gaan.
Ik snap alleen niet dat je je elk jaar opnieuw ergert aan hetzelfde. Ik zou me de eerste keer ergeren, de tweede keer ook, de derde keer schouders ophalen. Het lijkt me voor jouw bloeddruk ook beter afstand te nemen. Waarom moet jij elke keer mee? Ze mag je toch niet. Jammer dan voor je man, moet hij maar van repliek dienen. Iedereen behandelt haar haar hele leven waarschijnlijk als de koninigin, daarom zal zij nooit veranderen. Tenzij jij duidelijk je grenzen aangeeft of gewoon wegblijft.
Mijntje
Dat advies is al gegeven aan Esmee. In posting 13, 27, 33, 45, 67, 103, 156 t/m 198, 205, 217, 445, ........ 859.
Maar op een of andere manier is het voor Esmee een manier van leven waaruit zij haar reden van bestaan haalt of waardoor zij zich beter voelt. In mijn eerste postings heb ik nog geprobeerd haar advies te geven, en velen met mij. En af en toe schrijft Esmee iets waardoor wij denken: he, ze komt voor zichzelf op, ze laat zich niet meer zo ringeloren. Maar dan komt er weer zoiets als het sinterklaasverhaal en dan weet je: ze is weer helemaal terug bij af.
Ook snapt ze ironie niet en ik begin te denken dat ze het wel fijn vindt om zo bezig te zijn met schoonmoeder. Ze blijft hardnekkig volhouden dat schoonmoeder moet veranderen, maar het advies om zelf te veranderen komt niet aan.
Heel lullig voor Esmee, want zij maakt zichzelf zo ongelukkig en dat vind ik zo jammer voor haar. Omdat het niet hoeft.
Zoon
Esmee:
"Vrijwel direct nadat we op pad waren begon ze al: "Hoe ver is het lopen?, Het is wel erg warm he, ik kan niet tegen die zon hoor, wat waait het hard hier zeg, het waait hier veel harder dan bij ons hoor, hoe ver is het nou nog (steunend en zuchtend). dadelijk moeten we dat hele eind ook weer terug lopen he, nou, waar zijn die vogels dan? lopen hier ook andere mensen rond? lopen hier ook honden? daar kan ik niet tegen hoor….etc…etc….en dit gaat dus de hele tijd door totdat we thuis zijn."
Oei, dat klinkt precies als mijn zoon. Die is autistisch. Het helpt als we ruim van tevoren zeggen waar we heen gaan en hoe lang en wat hij daar kan verwachten. Dus niet spontaan gaan wandelen. Ja, de spontaniteit is er dan af, maar de stress ook. Het is maar een tip, wie weet helpt het.
Pira
Is dat zo? Met je zoon bedoel ik. Weet je, ik vind het nogal wat om te zeggen "ze is autistisch". Ze is niet gediagnostiseerd zeg maar. Ik kan dat wel vermoeden, maar we weten het domweg niet. Ze is erg slim en voelt feilloos bepaalde zaken aan. Zoals die keer dat ze de boel op stelten had gezet en daarna doodleuk opbelde en met een sarcastisch toontje vroeg of we nu ruzie hadden (mijn man en ik). Dan doen autisten toch niet? Die voelen dat toch niet aan….of wel?
Dat maakt het zo verdraaide moeilijk. Alleen op het communicatieve/ sociale vlak slaat ze de plak veelal mis. Hoewel aan de andere kant voelt ze wel degelijk aan dat iemand bijv. zwakbegaafd is en bijv. graag kaartjes ontvangt op z'n verjaardag ook al kennen we deze meneer niet.
Dan vraagt ze ons om een kaartje naar die persoon te sturen. Dat doet ze dus wel.
Maar dan reageert ze weer in een andere situatie zo ontzettend bot en egocentrisch dat je weer denkt: "hoe komt ze erop". Het is steeds schipperen met haar. Ik weet niet hoe dat bij je zoon werkt en of je dit herkent?
het kan heel goed zijn
dat je haar ook helemaal verkeerd interpreteerd. Ze heeft misschien ook veel moeite net het uitzenden van de juiste signalen. Zo kan het sarcasme dat je hoort wel iets heel anders betekenen. (En in z'n algemeenheid de negativiteit die je van haar oppikt)
Verder denk ik dat je een verkeerd beeld hebt van autisten. Ze kunnen zeker veel aanvoelen, soms juist zeer goed.
verbeteren
Als je in 'onmacht' denkt in plaats van onwil ben je al een stuk opgeschoten. Daarna ga je neutraal denken, zonder oordeel. Want je kunt niet in het hoofd van iemand kijken wat de intentie is.
Dus dan probeer je op te letten waar het over gaat, wat de bedoeling is en dan neem je een standpunt in en communiceert dat eenduidig, kort en concreet. Nadat je door te vragen duidelijk hebt gekregen waar het over gaat.
Maar het helpt wel als je met wat 'mededogen' kijkt. Want iemand die bij jou de plank misslaat doet dat ook bij anderen en dat levert geen hechte relaties op. Moeilijk in de omgang zijn sommige mensen. Daar hoef je niet aan bij te dragen maar daar kun je wel zorgen dat zaken juist eenvoudiger worden en beter te verdragen.
En dat is soms even geduldig nadenken.
even onder een nick.
Je hoeft niet perse een diagnose te hebben om er naar te handelen.
Ik weet dat als ik getest zou worden ik ADD zal blijken te hebben. Maar ik heb er weinig 'last' van. Mijn coach begeleid mij op de punten waar ik hulp bij nodig heb. Maar sinds ik dit van mezelf begrijp is het leven een stuk makkelijker geworden. Er zijn veel kwartjes gevallen en ik doe niet meer aan zelfkastijding om dingen te kunnen die anderen heel normaal vinden maar ik niet zo goed kan en ook niet nodig vind om te leren.
Mijn kind, ook niet gediagnostiseerd, reageert wel heel goed op de aanpak die bij ADD ook goed werkt. Sindsdien zien we vooruitgang en een veel minder 'problemen'
typische opmerking
Vrijdag belde ze weer. Mijn man is volgende week jarig en zowel mijn als zijn familie hebben we uitgenodigd op de koffie. Nu is het zo dat we 3 maanden geen contact hebben gehad met schoonouders. Wel dat ze iedere week belt, maar we zijn niet op bezoek geweest en zij ook niet bij ons.
Schoonmoeder maakte op een gegeven moment de opmerking naar man toe: "Nou, als de kleinkinderen nog maar weten wie ik ben dan, dadelijk weten ze niet meer wie ik ben". Dit is nou weer typisch zo'n opmerking waarvan ik denk: "waar SLAAT dat nou op. Wat wil ze hiermee?
Ik verwacht ook dat ze op de dag zelf ook tegen de kinderen gaat beginnen van: "Weet je nog wie ik ben?" "Wie ben ik dan?"
Persoonlijk denk ik dat ze ons hiermee duidelijk wil maken dat ze het er niet mee eens is dat we hen al zo lang niet gezien hebben. Maar andersom is dat toch ook zo?! Maar wij krijgen nu het verwijt en dat vindt ik gemeen. Zelf total geen verantwoordelijkheid nemen maar wel de ander ervoor op z'n vingers tikken.
Dat irriteert me zo erg. Ik zou het een ander verhaal vinden als zij diverse keren langs heeft willen komen en dat wij dat bijv. hebben afgeslagen….maar dat is niet zo.
Ik ben zo opgefokt dat ik bang ben dat ik echt uit elkaar klap zodra ze begint, dus ik heb advies gevraagd bij mijn ouders. Zij denken dat het beter is haar compleet te negeren zodra ze een dergelijke opmerking maakt. Ze probeert een reactie uit te lokken die ze dan niet krijt. Ik moet me dan zoveel mogelijk richten op de andere visite.
Niet doen Esmee
Je gaat er vanuit dat ze het op jou voorzien heeft, jij doet iets fout. Kan. Kan ook gewoon iets letterlijks zijn. Na drie maanden weet ze zelf ook niet meer hoe de kleinkinderen er uit zien. Die zijn gegroeid en hebben inmiddels andere kleren in een ander jaargetijde. Dat kunnen voor haar lastige zaken zijn om onder de knie te krijgen.
Ik leer mijn kinderen dat mensen meestal met zichzelf bezig zijn en dat je niet alles naar je toe moet trekken en moet denken dat het over jou gaat.
Je kunt zo'n vraag: weet je nog wie ik ben? rustig laten gebeuren. En het aan je kinderen overlaten om daar op te reageren.
En zelf doe je je best om met wat mededogen te kijken naar een moeilijk mens die niet zo sociaal en geaccepteerd weet te communiceren. Maar wel de moeder is van je man.
Bedenk iets aardigs om tegen haar te zeggen. Zet een foto van je schoonouders neer.
Je schoonmoeder bezorgt iedereen kromme tenen. Dat is zielig. Maar dat hoef jij je niet aan te trekken. Probeer het wat makkelijker voor haar te maken door te oefenen in vage uitspraken. Weer jezelf door met jezelf af te spreken dat je niets met haar afspreekt, je zult er over nadenken, je weet niet of het gaat lukken, het is druk.
En beperk de tijd.
Vraag de rest eerst en je schoonouders voor het laatste uurtje. Anders is het druk voor haar, kun je zeggen als het haar opvalt.
Natuurlijk
Natuurlijk weten ze nog wie je bent. Zo komen jullie mee jongens. Gaan wij wat drinken in de keuken. Zo zou ik reageren naar oma en de kinderen toe. En verder oma's opmerkingen volledig negeren.
negeren?
"Zij denken dat het beter is haar compleet te negeren zodra ze een dergelijke opmerking maakt. Ze probeert een reactie uit te lokken die ze dan niet krijt. Ik moet me dan zoveel mogelijk richten op de andere visite."
Negeren? Wat een goed advies zeg maar blijkbaar is het voor het eerst dat dat advies tot je doordringt?
Esmee
Je schrijft: "Ik ben zo opgefokt dat ik bang ben dat ik echt uit elkaar klap zodra ze begint, ..."
Meisje toch, trek het je toch niet zo aan.
Onthoud nou een paar dingen:
als mensen op een bepaalde manier reageren ligt die reactie voor 80% bij hen zelf (hangt dus van henzelf/hun karakter etc af) en maar voor 20% hangt hun reactie van een ander af.
Ontoud dat, dus weet dat haar reactie meer zegt over haar dan over jou.
En bij iemand met autisme (waarvan ik bij jouw schoonmoeder redelijk overtuigd ben dat ze het heeft) moet je je de reactie van diegene NOG minder persoonlijk aantrekken dan bij andere mensen!
Dus hoezo opgefokt worden?
Als ze op een bepaalde (vervelende) manier reageert denk dan echt alleen "oh?" en ga verder met wat je deed of ga iets anders doen.
Maar Esmee, na bijna 900 reacties in dit draadje, zou je nu toch echt wel een keer moeten snappen wat wij zeggen?
Wat is het toch dat je dat maar niet lijkt te begrijpen?
Kijk, dat het in de uitvoering nog wel eens mis gaat, oké, maar het lijkt alsof je het maar niet snapt hoe het werkt met vervelende reacties van anderen van je af laten glijden.
uitdaging
Negeren, geen aandacht aan schenken. Oef, uitdaging. Ik zit nu al met buikkrampen als ik aan volgende week denk. Maar ik ga het doen. En ik moet wat assertiever zijn wanneer ze weer vervelend met dat fototoestel begint te doen naar jongste. Pfff, nu ik dit schrijf voel ik me een complete idioot.
