hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

Dank esmee

Esmee, het lijkt wel of je ma kent. Zo goed kan je het beschrijven zoals het is. Inderdaad hadden pa en de kinderen eerder hun "bek" moeten open trekken maar dat is niet gebeurd en daar moeten we het nu mee doen. Spijtig maar helaas.
Telefoon en tablet zijn inderdaad noodzakelijk kwaad, een papieren boek kan ook, net zo stil, net zo ongezellig.

Liesk,

Nou, gelukkig niet, ha,ha,ha. Maar ik begrijp heel goed wat je beschijft en kan het me zo voor me zien. Erg lastige situatie. Is het niet voor jullie dan zeker voor je schoonvader. Die man is op en kan er niet meer tegenop.

Het enige is om je eigen plan te trekken; schoonmoeder er buiten laten (batterijen op half 3/4 leeg zetten) en weggaan wanneer je het welletjes vindt. Is niet anders, maar zo moet het dan maar. Voor schoonpa blijven aangeven bij thuishulp dat hij het niet meer trekt (evt. met steun huisarts; wil ook nog wel eens helpen) en wat je doet alleen voor je schoonvader doen.

blom

Hier ook schermen! Opa en oma kunnen de kinderen niet boeien. Dus de kinderen gaan een computerspel doen. Bij sommige anderen dénken ze niet eens aan een computerspel.
Zelfs ik zat laatst te scrabbelen, maar dat kwam ook omdat mijn schoonzus helemaal geen lichten aandeed terwijl het al donker was geworden. In plaats van pijn in mijn ogen krijgen van in het donker de kamer rondkijken, keek ik liever naar een verlicht scherm. (Voordat iemand het zegt: Ik had kunnen vragen of er licht aan mocht natuurlijk, maar ik zag eerlijk gezegd helemaal geen lampen behalve die in de twee hoeken die al aan waren en waar ik niks aan had. Ik denk dat ze iedere avond zo zit.)

schermpje

dat is dan blijkbaar gangbaar, een schermpje mee op visite omdat je kind zich anders verveelt. Ik vind het echt niet nodig, tegen verveling laten wij een donald duckje lezen of tekenen, maar met zo'n scherm sluit zo'n kind zich echt af.
Maar dit terzijde.

Half a Twin

tip: begin met alleen nog maar over haar te praten als 'mijn schoonmoeder'. Dat 'ma' brengt het veel te dichtbij (dat gevoel heb ik al als ik het lees, hoe moet dat wel niet voor jou gelden in het echt). Schep afstand, vooral geestelijk . . .Zen . . .
en ik moet zeggen: Esmee klinkt op dit moment meer Zen dan dat jij het klinkt. Dus doe je voordeel met haar ervaringen en probeer stappen te maken die jou een beter en rustiger 2015 bezorgen!
gr Angela

hoe oud zijn je kinderen

Mijntje? Ik zie me mijn zoon geen tekenblok meer in handen duwen, hij beslist inmiddels zelf wat hij doet. Natuurlijk kan ik eisen dat hij geen scherm heeft, maar dan beslist hij gewoon niet meer mee te gaan. Een keuze die ik dan maak, vind het belangrijker dat hij nu en dan meekomt.

dan moet je kind wel kúnnen lezen

Ik vind dat het niet veel uitmaakt wat het is; met alle activiteiten sluiten ze zich af van de volwassenen. En als de volwassenen de kinderen niet weten te boeien, dan mogen mijn kinderen zich best afsluiten met schermpje of tekenpapier. Ze hebben echt niet meer aandacht voor anderen als ze een tekening aan het maken zijn. (Ik laat ze altijd afwisselen ivm de batterij van de tablet.) Als er echt leuke mensen zijn, dan beginnen ze niet eens aan tekenen of computeren.

blom -beetje o.t.-

Zoon is bijna 10, die beslist ook wat hij doet, maar als er een ipad mee was zou hij meteen voor de ipad kiezen. En nee: alleen voetballen doet hij niet bij mijn schoonmoeder, wel als we meegaan, dat is dan ook prima.
Wij zitten ook niet heel lang op visite, dat scheelt.

Dus weer on topic: hoe lang zitten jullie dan bij opa en oma? En kan dit niet wat korter of een wandelingetje/activiteit? Dan zit je ook niet zo tegenover elkaar.

Hoe lang

Hoe lang wij op visite gaan staat niet precies vast van tevoren. De afspraak is niet te lang en we bekijken ter plekke hoe lang dat wordt. Meestal zo rond anderhalf uur.
Mijntje, leuk idee een activiteit samen doen, zou mijn schoonvader wel voor te porren zijn. Ma echt niet. We hebben wel eens geprobeerd een spel te doen, was helaas niet succesvol. Mijn kinderen zijn gewiekster met rummy cub dan oma, dat werd snauwen over en weer en een hoop chagrijn.

Lies

Waarom heb je het binnen zeven woorden over je schoonvader en over ma? Je zegt ook geen pa toch?

Goed voornemen

Ik heb kort uitgelegd waarom ik ma zeg en zal voortaan hier posten over schoonmoeder en schoonvader.
In de tweede alinea van #944 heb ik het over schoonmoeder en schoonvader.

Bij de voornaam?

Ik mijn schoonmoeder bij de voornaam noemen? Dat is zo ongeveer vloeken in de kerk. Wij moeten u zeggen, iets wat ik van huis uit niet gewend was, bij een vergissing volgt een felle preek over respect en zo. Thuis praten we over oma en opa voornaam aan beide kanten. Mijn ouders worden ook zo aangesproken door de kinderen als alleen oma niet voldoende is. Schoonmoeder wil niet aangesproken worden met oma voornaam.

Sinds oma het gebruik van 1 arm mist is iets creatiefs doen niet meer gebeurd. Alleen rummycub kan nog gespeeld worden, dan hoef je geen kaarten vast te houden. Ma staat niet open voor hulp en suggesties. Tijdens de revalidatie van haar been heeft ze pas leren brood smeren op zo'n plankje dat de boterham tegen houd. Tot die tijd moest dat door anderen gedaan worden, dat die plankjes al in mijn studietijd bestonden (jaren 80) wilde ma niet eens horen.

liesk

Dan is ze net als mijn oma. Dat was ook U en mevrouw (maar door ons kinderen wel oma voornaam).
Het zal voor haar niet meevallen te accepteren dat het lichamelijk niet meer zo is als het was. Ik hoor eigenlijk geen enkel begrip daarover.
Is elk begrip weg omdat ze zo moeilijk doet? En wat als de mensen om haar heen wat liefdevoller reageren, zou ze dan niet minder mopperen?

mijntje, liesk

'Het zal voor haar niet meevallen te accepteren dat het lichamelijk niet meer zo is als het was. Ik hoor eigenlijk geen enkel begrip daarover.
Is elk begrip weg omdat ze zo moeilijk doet? En wat als de mensen om haar heen wat liefdevoller reageren, zou ze dan niet minder mopperen'
Helemaal mee eens.
(hoog)bejaarde mensen hebben weinig mensen meer bij wie ze veilig kunnen 'zeuren' over hun teleurstellingen en frustraties. Daarnaast wordt hun wereld op allerlei manieren steeds kleiner en dat geeft verdriet. Als vitale jongere generatie kijk je daar soms te makkelijk overheen.

spelletjes doen

Uiteraard zal een persoon op leeftijd niet zo gehaaid meer spelletjes kunnen doen dan de jeugd, het tempo ligt veel lager. Ik mag al niet meer hoe-heet-dat-spel met die rijtjes kaarten meer doen met mijn jongvolwassen kinderen, ze vinden me veel te traag en doen het liever met elkaar.

Maar dammen kan wel.
Of scrabble.

Mens-erger-je-niet (hahaha!).
Er is veel meer dan rummicub.
Sjoelen, dat kan vast ook met één bruikbare arm.
Plaatsnamen - dat deden wij vaak net Beppe, wie schrijft binnen tien minuten de meeste plaatsnamen met een bepaalde letter (prikken in een tekst welke het wordt). Beppe was daar veel beter in dan wij

Schermpjes even wegleggen lijkt me een prima regel, voor ouderen is het vaak heel vervelend dat de digitale wereld waar ze vaak niet zo best mee overweg kunnen (wat ze op zich vaak al jammer vinden) ook nog eens een fysiek obstakel is voor contact.

Oh ja en die paus op TV: daar schreef je al vaker over. Die beste man geeft op elke kerkelijke hoogtijdag zijn zegen, plan jullie bezoekje dan als dat moment erop zit! Sommige obstakels zijn makkelijk te omzeilen.

begrip weg

Alle begrip is weg, omdat ze zo ontzettend moeilijk doet ja. Tig jaar geleden toen die arm begon hebben wij veel begrip getoond, suggesties aangedragen over revalidatie, therapie, hulpmiddelen om weer zelf de activiteiten dagelijks leven te kunnen. Het enige dat ze wil is dat wij met haar mee praten hoe zielig ze wel niet is. Ze zet zich zelf niet in om te herstellen maar verwacht dat een dokter haar beter maakt. De dokter schrijft fysio voor maar dat houdt ze niet vol, omdat het pijn doet. Dat rust roest en nog meer pijn geeft dat moet de dokter maar oplossen en zo draait het kringetje al ruim 10 jaar rond en is ons begrip afgenomen tot 0. Ook, omdat ze ons op gebiedende wijs enkelvoud opdrachten geeft die wij onmiddelijk moeten uitvoeren.
Binnenkort gaat hun televisie op zwart (Ziggo klant) dan zal schoonmoeder wel bellen dat meneer LiesK. Nu de televisie moet komen regelen.

triest

om te lezen. Alle begrip, alle liefde is weg. Het instellen van de televisie wordt al als een opgave gezien.
Het lukt je maar niet om de wereld in haar ogen te zien. Dan is het echt niet zo'n verschrikkelijk mens, maar een oude vrouw die moeite heeft met het aftakelen van haar lichaam. Zo eenvoudig is dat niet, dat te accepteren, dat het niet beter wordt. Heel veel mensen denken dat de dokter alles oplost.
Ze is zo geworden.
Koop eens een andere bril?

wat

Wat jullie ook doen, zij verandert niet meer.
Wat zij ook zou doen, jullie veranderen niet meer.
Jullie houding is bepaald en dat is jammer, niet flexibel en getuigt niet van kunde om met mensen om te gaan die anders in het leven staan dan jullie zelf.
Je wilt dat ze belangstelling heeft, maar ergens ook niet. Wat ze dus ook zal doen, het valt toch verkeerd, want zou ze nu ineens belangstelling tonen, dan is het vast al te laat.
Mij is geleerd niet te haten en te hekelen.
Heb ik bij mn schoonmoeder ook nooit gedaan, tot de dag van haar dood niet en geloof me, die was erger dan erg.
Ik begrijp ook niet dat bezoekjes van 1.5 uur zo ongeveer je hele leven verzieken dat je er niet over uitgepraat raakt. Echt, je wordt er geen fijner mens van als je zo verbitterd bent naar 1 persoon. Het voelt als gif en dat is besmettelijk voor je omgeving.

Opgave

Het instellen van de televisie zou geen opgave hoeven zijn. Ik neem aan dat Ziggo klanten een brief krijgen wanneer het gaat gebeuren. Als schoonmoeder dan bijvoorbeeld op maandag zou bellen met de mededeling dat donderdag de dag is dan is mijn man echt wel bereid daar donderdag na het werk tijd voor te maken. Resultaten uit het verleden geven hier nog altijd garanties voor de toekomst. Ma belt donderdag op het moment dat de tv op zwart gaat, zeg13.10 uur dat mijn man nu moet komen om het op te lossen. Met goed praten kan ik dat nog uitstellen tot na het werk en de avondmaaltijd maar dan moet het ook echt gebeuren.

Dat aftakelen van haar lichaam is moeilijk te accepteren voor haar? Volgens mij ga je ervoor als je het niet wilt accepteren, dan ga je naar de therapie, dan oefen je iedere dag om te herstellen. OK mijn 94 jarige opa met parkinson, epilepsie, rolstoelgebonden wilde niet meer vechten voor herstel van een longontsteking dat begreep ik wel. Maar om nou met 65 jaar al niets te willen doen om goed te herstellen van een onderarm breuk dat gaat er bij mij niet in. Berusten in je lot is iets anders dan het moeilijk kunnen accepteren.

kaarten

Natuurlijk kun je kaarten, daarvoor neem je dus zo'n ding mee: http://www.spellenhuis.nl/kaartlat-gebogen-35-cm.html?gclid=Cj0KEQiArK6lBRC5-_jv48uxgrgBEiQAuxdZ9Wb9G1O6IQ0IYjKUmEDdHoq2YrOESe6IUWLSreelHMoaArm28P8HAQ en je vraagt opa gewoon om met z'n allen uno te spelen of zo. Onder een spelletje wordt er ook veel minder op elkaar gelet en gezegd en kan het stukken gezelliger worden. Verder kun je rummicub voor zes personen kopen zodat iedereen mee kan doen. Verder worden er overal vrijwilligers gevraagd voor dat Ziggoprobleem. Je kunt een poster voor je raam hangen als je wil komen helpen (hoeven jullie niet een keer extra).

liesk

Dat ben je toch heel eenvoudig voor door te bellen en te vragen of ze de brief al heeft gehad, wanneer de tv op zwart gaat?
Door grenzen te stellen: als we dit 1 dag van te voren horen gaat het niet lukken.
Deze tijd gaat te snel voor heel veel mensen, meer dan wij ons kunnen voorstellen. Sommige mensen moeten meer aan het handje genomen worden, ook al zijn ze volwassen.
Jullie maken haar gedrag alleen maar 'erger' (ze gaat steeds harder roepen) door haar niet te horen.

Astrid

Belangstelling hoeft nog geen eens. Gewoon een normaal gesprek zonder verwijten naar mij toe zou al heel wat zijn.
Mijn ideale plaatje voor het 1 januaribezoek:
Wij bellen aan en ik sta daar met de traditionele schaal appelbeignets in mijn handen. De deur gaat open, met een geroepen gelukkig nieuwjaar allemaal loop ik rechtsaf de keuken in, maak mijn handen leeg, loop door naar de kamer en hang in de loop mijn jas aan de kapstok. Dan maak ik het rondje met handen geven, kusjes uitdelen en met idereen een klein gesprekje.
Hoe het nu gaat: Schoonmoeder probeert mij in de gang al aan mijn arm te trekken en met die schaal appelbeignets en bus poedersuiker tussen ons in moet er begroet worden, ondertussen oppassen voor haar pijnlijke arm en als dat toch misgaat knettert de eerste preek van het nieuwe jaar over respect en hoe het hoort al door de gang. Donderdag had dochter de schaal in de lift van mij overgenomen, omdat ze de preek voor wilde zijn.

dat zinnetje

dat zinnetje: resultaten uit het verleden, zeg je vrij vaak. Maar je lijkt zelf ook niet echt nieuwe oplossingen te verzinnen. Het lijkt of jullie jezelf steeds vrijwillig tegen die muur laten opbotsen. Je wilde zelf toch ook aandacht voor je dagopname enz?
Begrijp je dan niet dat het echt heel rot is als je een arm niet meer kunt gebruiken als je 65 bent en alles al een beetje lastiger gaat? Waarom moet ze vechten op de manier zoals jij zou doen? Sommige mensen zijn op "jongere" leeftijd al ouder en niet iedereen heeft de kracht om het op jouw manier te doen. Wie zegt dat jij het wel goed zou doen als dit jou zou overkomen? Een relatief eenvoudig probleem zorgt al voor bijna 1000 postings hier. Hoe kom je er dan bij dat een echt probleem bij jou zou zorgen voor volledige inzet?
Als dat wel zo zou zijn: jij zit nog in de jonge kinderen, je hebt weinig keus om door te gaan.
Haar kinderen zijn het huis uit, haar wereld is kleiner geworden. Kleinere dingen zijn dan grotere problemen dan wanneer je nog volop in het leven staat. En een arm niet kunnen gebruiken is nu niet een klein ding. Waarom daar niet een beetje begrip voor ipv zo hard te reageren op zo'n grote handicap? Waarom zo hard en verbitterd? Waarom kun je er niet bovenstaan, accepteren dat het is zoals het is en roeien met de riemen die je hebt? Haar de laatste helft van haar leven wat meer positievere aandacht geven, zelfs als dat niet eens zo gewaardeerd lijkt te worden? Probeer het gewoon eens met liefde en meer geduld en negeer het gehakketak van die kant. Wees gewoon zoals je zelf behandeld wilt worden: ook met aandacht.

Lies

Dan is je dochter in ieder geval verstandiger dan haar moeder

nou

Dat getuigd maar weer van een slimme dochter... houden zo. Je WEET hoe het gaat dus je bedenkt van tevoren hoe je daar mee om moet gaan. Nou simpel, degene met de schaal staat achteraan en jij houdt de bus poedersuiker vast. Als jij klaar bent met begroeten neem je de schaal over... Ik snap al die voorbeelden niet hoor, overal is een oplossing voor maar bovenal vind ik dat jullie altijd te vaak gaan. Ik zie mijn schoonvader een paar keer per jaar en ik heb een prima band met die man. Mijn vader zie ik eens per 2 of 4 wk ivm schoonmaken en zo eens in die tijd komt hij ook een keer hier eten en daar heb ik ook een goede band mee maar jullie gaan veel vaker.