Ik wou dat ik adam curry durfde te zijn...
Na aanvankelijk heel verontwaardigd te zijn over het overspel van Adam Curry, begin ik zo langzamerhand ook wel bewondering te krijgen voor zijn actie.
Na huwelijk van 20 jaar, met 16 jaar oudere partner en een volwassen kind is het toch ook heerlijk om toe te kunnen geven aan een totaal overrompelende verliefdheid en je leven gewoon huppakee op de schop en een nieuwe start te maken? Weg met die morele verplchtingen van 'tot de dood ons scheidt' en 'happily ever after'... je leeft maar 1 keer en waarom niet je gevoel volgen in plaats van altijd maar je verstand of wat 'men ervan vindt'?
Het lijkt me heel bevrijdend om dat gewoon te kunnen doen. Ik heb mezelf verplicht om goed voor patner en kinderen te zorgen en huwelijkse trouw en stabiel gezinsleven hoort daarbij. Ik heb een goede relatie, maar soms wat sleets en saai maar nog altijd heel liefdevol.
Ik wil hoe dan ook deze relatie goed doen maar tegelijkertiij voel ik af en toe de behoefte om uit te breken, verliefd te worden op een grote veroveraar en aan de andere kant van de wereld een nieuw leven op te bouwen.. net als Adam nu doet. Jezelf op de 1e plaats zetten, je geweten en verantwoordelijkheidsgevoel te negeren en het avontuur aan te gaan..
Iemand die dit herkent? (ps: ik ben 40 
Tabita
" Ik ben het volledig met je eens als je zegt dat je niet bij een man of vrouw hoeft te blijven als je er ongelukkig mee bent."
Het grote probleem is hoe je kunt bepalen of je ongelukkig bent. Zeker in deze maatschappij waar de maakbaarheid van het geluk norm lijkt te zijn geworden. Om maar te zwijgen over het recht op geluk dat iedereen lijkt te hebben, eigenlijk 24 uur per dag en 7 dagen per week. Er zijn zoveel varanten en verschijningsvormen van ongelukkig zijn: (een beetje) teleurgesteld, boos, gedeprimeerd... vul zelf maar aan! Dus hoe bepaalt iemand, die twijfels heeft over zijn/haar partnerkeuze, wanneer de maat vol is en er niets anders rest dan een scheiding? Niets subjectiever dan de emoties van het moment ten slotte! En het is zo makkelijk om verstrikt te raken in je eigen gedachten/gevoelspatronen.
Ik heb geen antwoorden, helaas. Ik kijk altijd met verwondering naar mensen die hun partner, waar ze ooit zo van hielden, uit hun leven kunnen schuiven. Hoe doen ze dat toch?!
Onyx
