Is een einzelganger zijn schadelijk voor je toekomst/kinderen, ofwel geen zoete inval?
Hoi
Nu de situatie met moeder slecht gaat denk ik steeds meer hierover na.
Schetsje: ben enig kind van oudere ouders. Beiden echte einzelgangers, geen contact met familie/vrienden o.i.d. Gingen altijd hun eigen gang en vermaakten zich altijd prima met hun eigen dingetjes/hobbies.
Prima, zolang ze gezond waren en midden in het leven stonden. Pa werd ernstig ziek en is 7 jaar lang heel ziek en bedlegerig geweest, maar ook heel eenzaam. Lag daar maar op het bed en kreeg nooit van iemand bezoek.
Ma is nu weduwe en eveneens altijd alleen/eenzaam, ze heeft immers nooit moeite gedaan contacten vast te houden en moet dat nu bekopen...
Dochter (dus ikke) heb de genen van pa en ma, ben ook erg op mezelf en heb weinig behoefte aan contact met anderen. Ik vind vooral dat ik "mezelf" niet kan zijn bij anderen m.a.w. omgang met anderen kost me veel energie en geeft veel stress. Ben dus ook vrijwel altijd alleen, vind ik nu lekker, maar okee, ik ben gezond en kan doen wat ik wil.
Gelet op het voorbeeld van pa (eenzaam gestorven, eenzaam ziek geweest) geeft dat toch wat angst gedachten om ook zo te eindigen. En wat voor voorbeeld geef ik de kids door contacten zo af te houden ?
Anderzijds: moet ik mijn gevoel negeren en maar mensen uit gaan nodigen om vooral "later" niet eenzaam over te blijven ?
En hoe kan ik relaxter omgaan met anderen, geeft hier altijd zoveel stress en zenuwen.
Ik geniet ook nooit van contact met anderen, ben altijd afgepeigerd als er iemand op bezoek is geweest...
kortom, herkent iemand dit en hoe ga je ermee om ? (ook richting je kids) ????
groet Anna
Wat een herkenning! (lang)
Ik las dit draadje, en wilde tijdens de kerstvakantie rustig de tijd nemen om te reageren. Het is er niet van gekomen. Daarom maar even op het werk... Mijn man en ik zijn al jaren geleden tot de conclusie gekomen dat er twee soorten mensen zijn: mensen die energie krijgen van sociale contacten, en mensen die er moe van worden. Het heeft vast iets te maken 'je energetisch lichaam, je aura's en meer van die vage zaken. Ik ben dus zo iemand die moe wordt van sociale contacten. Jaren geleden ben ik ook al eens een draadje begonnen met dit onderwerp, maar kreeg toen helemaal geen herkenning. Nu dus wel! Het voelt als een kadootje. Ik had voor mezelf allang geaccepteerd dat ik sociaal 'niet normaal' ben, niet wenselijk gedrag vertoon. Maar nu blijkt mijn dochter precies zo te zijn. Ik heb me er lang tegen verzet, en haar gepusht contact met klasgenoten te maken. Mijn trucendoos is leeg. En ik kan niet anders dan aanvaarden dat ze is zoals ze is. We hebben haar een soort therapie laten volgen, om haar wat trucjes te leren om makkelijker contact te maken. Tijdens de intake duidelijk gezegd dat ik geen etiketjes wilde. Maar die heeft ze toch gekregen. Het woord autisme is genoemd. Nou, als mijn dochter autistisch is, ben ik het ook. En mijn moeder, en mijn zus... Het maakt me verdrietig. Mijn dochter die wereldkampioen knuffelen is, die elke volwassene ontroerd maakt door haar knuffelaanvallen, is autistisch? Omdat ze anders reageert dan het gros van de nederlanders? Ik word verdrietig van de behoefte aan etikettering van onze samenleving. Mijn dochter is een mooi en waardevol mens. Zo ik ook eindelijk aanvaard heb dat ik waardevol ben. Ondanks mijn sociale onhandigheid.
Gewéldig fladderbeestje!
Autisme light, die hou ik erin.
Dank hiervoor!
