Knallende ruzie over….. ja, wat eigenlijk?
Al meerdere keren hebben mijn partner en ik knallende ruzie over non-issues in mijn ogen. Ik ga proberen de situatie te schetsen. Ik besef mij dat hier twee mensen uiterst kinderachtig zijn en een te groot ego hebben.
Mijn partner en ik zijn ‘wat ouder’, waardoor we allebei een leven hebben opgebouwd zonder elkaar en nu proberen om onze levens samen te smelten. Voor de duidelijkheid; ik ben een vrouw, full-time stressvolle baan, altijd alleen gewoond, geen kinderen, geen huisdieren.
Partner is een man, ook full-time werkend, ook voornamelijk zonder partner gewoond (lattend), heeft een dochter met een ernst*ge verstandelijke beperk*ng* en twee honden.
Side note; ik ben behoorlijk gevoelig voor prikkels. Stressvolle baan, druk verkeer, koken, huishouden doen, sporten, etc. maken dat ik aan het einde van een dag redelijk afgebrand ben. Na het eten vind ik het dan prettig om een bakje thee te zetten en op de bank te ploffen. Sporten wil ik niet mee stoppen want ik merk dat ik daarvan wel echt beter in mijn vel zit (fysiek sterker = mentaal sterker voor mij).
Goed, waar de ruzies over gaan is het volgende;
Partner vindt het ver-schri-kkelijk dat ik geen behoefte heb om met zijn honden te gaan wandelen.
Reden vanuit mij hiervoor is; wandelen met de honden is stressvol. Ze zijn hyperactief, luisteren niet, het is een gevecht van begin tot einde. In het begin van onze relatie ging ik regelmatig mee, tot ik echt voelde dat het voor mij pure stress was. Toen ben ik daarmee gestopt.
Ik begrijp dat mijn partner het romantische beeld heeft van een gezinnetje dat gezellig samen eet, de tafel afruimt, de keuken poetst en daarna samen met de hondjes een wandeling gaat maken, maar wat mij betreft is dat te energieslurpend. Dat geef ik ook duidelijk aan, dat het voor mij extra stress is die ik eigenlijk niet kan gebruiken. Zijn reden om mij toch mee te willen is dat hij hoopt dat ik een betere band opbouw met de honden door te wandelen.
Om hem uiteindelijk toch tegemoet te komen (na de zoveelste ruzie…) hebben we afgesproken om elke zondag een langere wandeling te maken, onder het mom van – hij blij want samen wandelen, honden blij en energie eruit, voor mij puur efficiënt als lichaamsbeweging.
Puntje bij paaltje is deze afspraak langzamerhand van de agenda verdwenen. Ene keer wilde hij niet, andere keer ik niet, dan kwam het niet uit, dan was het slecht weer, allemaal excuses om niet te gaan.
Er is toen een hele periode geweest dat hij helemaal niets meer met zijn honden deed. Hij liet ze achter in de tuin ‘uit’ en verder deed hij er niets mee. Toen ik hem confronteerde met dit feit, zei hij dat dit aan mij lag – doordat hij altijd alleen met de honden weg moest, had hij er geen zin meer in. Mijn weerwoord – jij hebt gekozen voor huisdieren, daarmee ga je de verplichting aan om ervoor te zorgen, met of zonder partner en je moet in de behoefte van je dieren tegemoet komen. Een hond kiest tenslotte niet voor jou, jij wel voor je hond.
Er is toen een gesprek gekomen waarin ik heb gezegd ‘als jij mij laat zien dat jij weer tijd wil investeren in je honden, zal ik jou tegemoet komen en 1x per week weer mee gaan wandelen’. Dit is dan ook gebeurd, hij ging weer met zijn honden naar buiten en ik ging 1x per week mee wandelen. Weer gepaard met stress bij mij door ongehoorzaamheid en hyper gedrag en ik kwam elke keer overprikkeld en gefrustreerd thuis na het wandelen. Daarbij merkte ik ook niet dat mijn partner meer plezier had in het wandelen of dat het onze relatie goed deed o.i.d.
Toen heb ik ook aangegeven dat het mij gewoonweg teveel energie kost en dat ik niet meer mee wil.
Ruzie…
Partner is van mening dat als je samen bent, je samen verantwoordelijk bent voor de dieren.
Ik ben van mening dat de dieren zijn keus en dus ook zijn verantwoordelijkheid zijn.
Partner vindt dat ik hem tegemoet moet komen – met andere woorden; dat ik me gestressed en gefrustreerd voel na zo’n wandeling is van ondergeschikt belang, hij wil samen wandelen, hij zegt dat dat hem gelukkig maakt dus ik moet dat voor hem over hebben.
Hierop gaf ik aan dat ik niet begrijp dat hij dit wil afdwingen terwijl ik zo sterk voel dat ik dat niet wil, hoe hij gelukkig kan zijn als hij weet dat ik me er zo onder voel. Ook zei ik dat ik andersom nooit iets van hem vraag en al zeker niets dat tegen zijn wil in gaat. Dat als ik opmerk dat hij iets niet wil, ik het erbij laat en hem nergens toe dwing.
Anyway, ik denk zwart, hij denkt wit. Hij zegt naar grijs te willen. Ik heb voorgesteld dat we een compromis kunnen zoeken. De dag dat ik mee wandel, geeft hij me ’s avonds voor het slapen gaan een massage die net zo lang duurt als de wandeling. Leek mij een mooi compromis; hij kan gelukkig zijn dat ik ongelukkig met hem meeloop, ik heb iets om nadien naar uit te kijken.
Hij was het er niet mee eens en vond het een belachelijk voorstel, maar blijft wel bij zijn punt dat ik mee moet gaan wandelen.
Als ik het zo opschrijf is het echt nog veel belachelijker allemaal als dat het in mijn hoofd alleen al is. Uiteraard ben ik hier deelgenoot van, maar wil aan zijn eis eigenlijk niet toegeven en vasthouden aan mijn grens of minstens vasthouden aan een compromis.
Van nature ben ik een pleaser en uit het verleden is al gebleken dat steeds toegeven en niets terugkrijgen erg slopend is, dus ik ben ook nog lerende om vast te houden aan grenzen.
*de situatie omtrent zijn dochter is erg zwaar, voor ons allebei. Er is al diverse keren politie bij betrokken geraakt en sinds kort woont ze dan ook niet meer thuis omdat de situatie onhoudbaar was.. Ik vermoed dat dit ook zeker een rol speelt in de heersende frustraties tussen ons. Echter ben ik ook steeds vaker bang dat we gewoon echt niet bij elkaar passen, hoewel het super fijn is tussen ons buitenom dit soort ruzies.
Is jullie relatie belangrijk voor jou?
Dan zou ik investeren in de honden. Een hond weet heel goed bij wie hij/zij aan de lijn zit en door te investeren is het prima mogelijk om relaxed te lopen met een hond. Misschien is dat de compromis die je kunt doen. Ik ga mee wandelen, maar dan bepaal ik wel hoe de hond zich aan de lijn gedraagt (wellicht wat Moree aangeeft met training).
Ik vind het getuigen van onvolwassen en onverantwoordelijk gedrag zoals deze man met zijn honden omgaat. Je kunt niet van honden verwachten dat ze zich goed gedragen als je ze regelmatig maar even in de tuin laat plassen en poepen omdat je te lamlendig bent er mee te gaan lopen.
Zijn smoes; we zijn samen dus samen verantwoordelijk is een loze opmerking, bedoeld om zijn verantwoordelijkheid op jou af te schuiven. Dat hoef te je niet te pikken.
Zelf ben ik hondenuitlater voor verschillende hondenbazen geweest. Ik weet hoe stressvol het is als je met een hond bent die slecht luistert. Voor mij een reden om af te zeggen bij die hondeneigenaar. Wat dat betreft begrijp ik je volkomen. Het is dan ook belachelijk dat hij van je eist dat je meegaat wandelen, terwijl hij niet de moeite wil nemen zijn honden goed op te voeden en gestructureerd uit te laten. Hij heeft een keus gemaakt voor huisdieren; laat hem dit op een verantwoorde manier oppakken. Zeker als het grote honden zijn kunnen ze heel wat schade aanrichten met hun gedrag.
Daarnaast vraag ik me wel af: welke afspraken hebben jullie gemaakt voor je ging samenwonen? Zoiets bespreek je toch voordat je samen gaat wonen?
Wat betreft zijn dochter: ja, helaas, maar ook dat is zijn verantwoordelijkheid en die van zijn expartner. Natuurlijk is het wel zo dat je elkaars partners bent en elkaar steunt in allerlei zaken. Maar je hoeft je niet gedwongen te voelen van alles te moeten.
Maar hij mag dan ook gerust van jou aannemen dat bepaalde zaken anders moeten met de honden voordat jij samen wil wandelen.
De man doet me aan mijn puberzoon denken: nog ergens grip op proberen te krijgen via conflict. Misschien is het onzin maar bekijk het eens op die manier? Misschien valt er met een volwassene een opening te creëren door het zo te bekijken?
Dat die man niet met zijn honden uitgaat, wijst op lamlendigheid. Hij is daar vast zelf ook niet tevreden over, weet echt wel dat hij de deur uit moet met zijn beesten. Hij voelt zich kennelijk niet goed en kan niet in beweging komen. Hij voelt zich kwetsbaar en heeft verbinding nodig maar kan niet goed geven, omdat hij al zo uitgeput is. Hij voelt zich zielig, een slachtoffer, en heeft steun nodig. Hij zegt dat niet eerlijk, maar discussieert over ‘hoe het hoort’ en gaat onderhandelen over voorwaarden terwijl hij daar eigenlijk niet toe in staat is. Hij is even helemaal niet zo zelfstandig en volwassen. Ik zou denken: die man is depressief. Hij ‘moet’ dat gaan toegeven omdat hij dan de schijn niet meer hoeft op te houden dat hij een redelijke vent is. Dat is hij namelijk niet. En dan moet hij naar de huisarts.
Terug naar LAT-ten, zou ik zeggen. Dit is veel te ingewikkeld en kost teveel strijd. Voelt nu vast even als een teleurstelling, maar zal in de komend tijd meer voldoening geven.
Jullie zijn al ouder en hebben langdurig alleen gewoond. Beiden hebben jullie het leven op een eigen wijze vorm gegeven. Nu moet je opeens aanpassingen gaan doen en rekening houden met elkaar. De vraag is natuurlijk of jij dat echt wilt. Jij moet je eigen beslissing maken los van hem.
In dit geval zou een lat relatie waarschijnlijk veel beter passen. Jij hebt de rust die je nodig hebt om te ontprikkelen en op te laden. En hij kan zijn eigen dingen doen.
Bedenk dat jij nooit verantwoordelijk bent voor zijn honden, kind of leven. Dus het uitlaten of volgen van een cursus etc is niet aan jou. Hij zal die honden niet wegdoen (en terecht, hij is verantwoordelijk voor zijn dieren) en zijn dochter blijft levenslang een belasting. Jij hebt daar niet voor gekozen en alle recht om je eigen grenzen te stellen. Je merkt nu al dat het niet goed gaat alsje daar overheen gaat.
Bedankt allemaal voor de waardevolle reacties!
Ik ben ook zeer van mening dat ik in geen enkel opzicht ooit verantwoordelijk gehouden kan worden voor zijn (omgang met) honden. En ook niet voor zijn kind. Het lijkt in dit verhaal misschien alsof ik hatelijk of mijzelf erg afwerend opstel, maar zelf ervaar ik het niet zo. Vanaf het begin ben ik duidelijk geweest dat ik in geen enkel opzicht een opvoedkundige taak op mij neem ten opzichte van zijn dochter. Met zijn honden ben ik wel vaak aan de slag gegaan om ze gehoorzamer te krijgen en dit lukt met héle kleine stapjes. Maar het is een enorme strijd elke keer weer om ze te laten luisteren en dit zorgt bij mij dus weer voor frustratie.
Dat ik op dit moment op het punt ben gekomen dat ik voet bij stuk hou, is omdat mijn partner al vrij snel nadat we gingen samenwonen, begon over het feit dat hij het moeilijk vindt dat ik mij afzijdig hou van zijn kind. Met afzijdig bedoel ik; ik voed haar niet op, zij heeft twee ouders die daar verantwoordelijk voor zijn. Wel zorg ik er zo goed als ik kan voor dat ze een fijne tijd heeft als ze bij ons komt.
Hier zijn vele discussies over gevoerd en uiteindelijk heeft partner geaccepteerd dat ik weiger om een opvoeder van zijn dochter te zijn/worden.
In het begin van onze relatie was de situatie omtrent zijn dochter nog niet zo ernstig als dat het uiteindelijk geworden is. Misschien ook omdat we niet samenwoonden dat ik alleen 'goede' momenten zag. Daarbij heeft mijn partner erg lang ontkend hoe ernstig zijn dochter beperkt is, hij heeft lang geloofd dat als ze genoeg haar best deed ze 'normaal' kon worden en bagatelliseerde haar beperking behoorlijk naar de buitenwereld ("Je merkt er bijna niks van" - zei hij altijd). Maar goed, als ik alles van tevoren had geweten was ik er nooit aan begonnen want het is uitermate zwaar met het meisje, zelfs nu ze alleen maar om het weekend komt. Zijn dochter heeft een behoorlijk agressieprobleem en slaat regelmatig het huis kort en klein, sloopt spullen, schreeuwt en krijst. We kunnen alleen maar hopen dat ze de juiste hulp mag ontvangen die ze nodig heeft...
Daarbij heb ik in deze relatie het gevoel dat ik enorm veel moet geven aan mijn partner (hij vraagt / eist? dit ook en maakt er dus ruzie over) en dat ik er zeer weinig voor terug krijg. Nu ben ik ook niet een persoon die veel vraagt en al zeker niet eist van anderen, dus heel dat voorstel met die massage was meer een 'test'. Eentje die jammer genoeg niet geslaagd is 
Wij zijn hiervoor al in relatietherapie geweest maar dit heeft mijn inziens niet veel verschil gemaakt.
Al met al ben ik steeds banger dat we niet de juiste persoon voor elkaar zijn en dat we op ten duur misschien toch moeten beslissen om ermee te stoppen. Voor partner is LAT-ten geen optie, dan stopt hij met deze relatie. Het speelt dan ook steeds vaker in mijn hoofd om er inderdaad mee te stoppen voordat ik mezelf kwijt ben.
* voordat er iets verkeerd begrepen wordt; zowel zijn dochter als zijn honden zijn volgens mij gewoon gek op mij. Honden zijn altijd door het dolle heen als ik thuis kom na werk, zoeken vaak aandacht bij me, etc.
Dochter haar kamer staat vol met foto's van mij en ze wil altijd van alles met me ondernemen, iets waar ik zo goed als ik kan aan tegemoet wil komen.
In de opvoeding van zowel honden als kinderen moet je beide consequent zijn, altijd.
Als jij daar hard aan werkt en hij gaat daar tegenin dan ondermijnt hij de opvoeding.
En dan zijn jullie nog niet eens gelijkwaardig daarin, want jij bent niet de moeder van het kind en niet het baasje van de honden.
Verder sla ik nogal aan op het ontkennen van de beperking van zijn dochter. Hoe moeilijk je het ook hebt ermee, hoe zwaar het ook is, dat is niet oké. Waarschijnlijk overvraagt hij haar daardoor, wat voor frustratie zorgt die ze door haar beperking enkel kan uiten met agressie. Natuurlijk is agressie niet oké, maar als iemand consequent dingen van je verwacht en verlangt waar je niet aan kunt voldoen, dan wordt je op een gegeven moment vanzelf recalcitrant en ga je er tegenaan schoppen.
Depressie wat Mija schreef zou ook kunnen. Toch is ook daar de oplossing om dat te erkennen. Ik mis in jouw verhaal een stuk zelfreflectie bij hem.
Van het ontkennen van dingen is nog nooit iets beter geworden.
MamaE schreef op 26-04-2023 om 12:00:
In de opvoeding van zowel honden als kinderen moet je beide consequent zijn, altijd.
Als jij daar hard aan werkt en hij gaat daar tegenin dan ondermijnt hij de opvoeding.
En dan zijn jullie nog niet eens gelijkwaardig daarin, want jij bent niet de moeder van het kind en niet het baasje van de honden.
Verder sla ik nogal aan op het ontkennen van de beperking van zijn dochter. Hoe moeilijk je het ook hebt ermee, hoe zwaar het ook is, dat is niet oké. Waarschijnlijk overvraagt hij haar daardoor, wat voor frustratie zorgt die ze door haar beperking enkel kan uiten met agressie. Natuurlijk is agressie niet oké, maar als iemand consequent dingen van je verwacht en verlangt waar je niet aan kunt voldoen, dan wordt je op een gegeven moment vanzelf recalcitrant en ga je er tegenaan schoppen.
Depressie wat Mija schreef zou ook kunnen. Toch is ook daar de oplossing om dat te erkennen. Ik mis in jouw verhaal een stuk zelfreflectie bij hem.
Van het ontkennen van dingen is nog nooit iets beter geworden.
Ben het ontzettend eens met deze post. Al jouw berichten over hem laten een man zien die zich niet in een ander kan verplaatst en uit alle macht probeert de wereld naar zijn wensen te boetseren. Zo werkt het alleen helaas niet. Mijn advies zou zijn relatietherapie, maar ik lees net dat jullie die al hebben gehad en dat dat weinig heeft opgeleverd. Ik zou denk ik mijn verlies nemen. Ik verwacht namelijk niet dat deze man ooit nog wat bij gaat leren. Hij verwacht dat jij hem gelukkig maakt, door je te voegen naar zijn wensen, zijn beeld van hoe het zou moeten zijn. Daarmee gaat hij totaal voorbij aan jou en jouw wensen. Geen gezonde, wederkerige relatie voor zover ik vanaf hier kan zien…
Op mij komt je vriend erg onvolwassen over. Hij lijkt zelf geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor wat toch echt op zijn bordje thuishoort (dochter, honden) en vindt gelijk al dat jij dat op je moet nemen. Dat past waarschijnlijk in zijn ideaalbeeld van een huwelijk, dat je dingen samen met elkaar doet en ze niet alleen op hoeft te knappen. Misschien overziet hij het ook niet zo en vindt hij het gewoon erg lastig om het alleen te doen en zoekt daarom steun.
Als je dat niet erg vindt (de een zit daar nou eenmaal anders in dan de ander) dan is dat niet echt een punt, maar jij lijkt dat toch wel lastig te vinden (en dat is ook begrijpelijk). Als je afstand neemt is dat voor de dochter in kwestie wel erg sneu, en voor de honden ook. Het zal jammer zijn om die banden weer te verbreken. Maar of je daarvoor die relatie in stand moet houden? Alleen als je er zelf verder ook wat uithaalt, lijkt me.
Is het een mogelijkheid dat je wat meer afstand houdt, dus met hem leuke dingen onderneemt (een soort friend with benefit) en dat je daarnaast wat contact met de dochter houdt?
Op de lange duur is het erg vermoeiend om steeds af te wegen wie wat hoort te doen als je ergens samen voor staat, en dan pakt ieder gewoon aan wat er ligt en wat het beste bij die persoon past. Maar nu lijken jullie daar nog niet te zijn, in ieder geval jij niet.
Doet hij ook wel dingen voor jou, kun jij ook een beetje bij hem leunen? Of is het allemaal eenzijdig?
Mija schreef op 25-04-2023 om 11:56:
De man doet me aan mijn puberzoon denken: nog ergens grip op proberen te krijgen via conflict. Misschien is het onzin maar bekijk het eens op die manier? Misschien valt er met een volwassene een opening te creëren door het zo te bekijken?
Dat die man niet met zijn honden uitgaat, wijst op lamlendigheid. Hij is daar vast zelf ook niet tevreden over, weet echt wel dat hij de deur uit moet met zijn beesten. Hij voelt zich kennelijk niet goed en kan niet in beweging komen. Hij voelt zich kwetsbaar en heeft verbinding nodig maar kan niet goed geven, omdat hij al zo uitgeput is. Hij voelt zich zielig, een slachtoffer, en heeft steun nodig. Hij zegt dat niet eerlijk, maar discussieert over ‘hoe het hoort’ en gaat onderhandelen over voorwaarden terwijl hij daar eigenlijk niet toe in staat is. Hij is even helemaal niet zo zelfstandig en volwassen. Ik zou denken: die man is depressief. Hij ‘moet’ dat gaan toegeven omdat hij dan de schijn niet meer hoeft op te houden dat hij een redelijke vent is. Dat is hij namelijk niet. En dan moet hij naar de huisarts.
Er zijn hele hordes mensen die niet volledig hun eigen broek op kunnen houden. Niet alleen mannen, ook vrouwen. Daarom zijn er ook zoveel mensen die in een relatie belanden. Op zich hoeft dat helemaal niet erg te zijn. Wij hadden een zeer zelfstandige buurvrouw en hoewel zij alles prima regelde met haar huis, hond, baan en vier kinderen ging het huwelijk wel op de klippen. Een man wil misschien toch ook een beetje nodig zijn, en niet alleen een item op de to-do list.
Er is niets mis mee om elkaar (of gewoon iemand) een beetje nodig te hebben. Het gaat wel mis als je daar allebei heel anders in zit.
Waarom hij zo' moeite met de honden heeft, is niet duidelijk. Op zich is twee honden wel twee keer zoveel werk als een hond. Ik vind het dus al best ambitieus. Zo te lezen heeft hij daar van tevoren niet zoveel beeld bij gehad, hoeveel werk het is en of dat wel bij hem past.
Wij hebben er één, en dat is voor mij ook te zwaar hoewel ik degene was die eraan begon. Mijn man wandelt veel met de hond, omdat hij de meeste dingen wat makkelijker opvat en dus niet, zoals ik, bij alles in blinde paniek raakt. En bovendien loop ik nogal eens vrij moeilijk, dat maakt uitlaten ook lastig. Hij vindt dat echter geen probleem omdat hij zich inmiddels enorm aan de hond gehecht heeft, en ik zou hem zeker verdriet doen als ik de hond weg zou doen. Maar ik heb hierdoor wel veel begrip voor mensen die het boven het hoofd groeit. Waarom hij niet naar andere oplossingen zoekt (een uitlaatservice of een dagopvang behoort prima tot de mogelijkheden om het voor jezelf makkelijker, en voor de honden toch heel leuk te maken, en een training en geleide activiteiten via een hondenschool maken het ook makkelijker als je het zelf toch niet zo goed kan invullen) is me niet duidelijk. Misschien inderdaad het niet toe willen geven dat hij het niet aankan, net zoals hij van zijn dochter ook dacht dat ze gewoon niet genoeg inzet had.
Toegeven dat iemand iets niet goed kan ligt blijkbaar lastig bij hem. Jammer, want dat blokkeert wel de weg naar oplossingen. Die begint bij acceptatie.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf niet veel haal uit het contact met zijn dochter, ik vind het gewoon zwaar. Wanneer ze bij ons is zet ik me daar wel overheen, er zijn soms momenten dat ik thuis weg ga om een vriendin te bezoeken, naar de sportschool te gaan, met de auto naar de wasstraat, dat soort dingen, maar over het algemeen ben ik betrokken bij het gezinsleven van mijn vriend en geef ik dochter wel altijd een welkom gevoel en verwen ik haar, ongeacht de gevoelens die ikzelf ervaar. Dit is voor mij wel een vorm van over mijn grens gaan, maar het is er eentje waar ik wel achter sta, want zijn dochter kan er niets aan doen dat ze zo is.
De ouders hebben hier zeker een grote rol in gehad, die hebben haar nooit gezien voor wat ze is en haar inderdaad consequent overvraagd. Dat is ook de reden dat ze nu uit huis woont, de instanties vonden de thuissituatie onhoudbaar (en dat was hij ook, voor iedereen) en hebben geadviseerd haar in een woongroep te laten wonen (met als ondertoon dat als pa en ma niet akkoord gingen, het via een andere weg geregeld zou worden...).
Maar tsja... Als de relatie klapt, zie ik mezelf geen contact houden met dochter, hoe sneu dat misschien ook klinkt...
Mijn partner is inderdaad een man die behoorlijk egocentrisch kan zijn. Hij vraagt/neemt veel en geeft weinig. Hij heeft in zijn hoofd een bepaald beeld van een liefdevol gezin en dat streeft hij na, maar daar zijn wel twee mensen voor nodig. Dat betekent dat hij dus ook bepaalde investeringen in de relatie zou moeten doen en dat doet hij niet echt.
In de therapie is ook gebleken dat hij nauwelijks aan zelfreflectie doet, vaak in de slachtofferrol kruipt en weinig inlevingsvermogen heeft.
Deze slachtofferrol herken ik heel erg. In geval van zijn dochter zegt hij bijvoorbeeld dat hij 'nooit zo'n kind gewild heeft', 'daar niet voor gekozen heeft', dat soort uitspraken, en dat hij het daarom normaal vindt dat een partner hem daarin 100% ondersteunt.
Met de honden idem dito. Hij had eerst maar 1 hond, zegt dat hij daar enorm veel energie in gestoken heeft met trainingen (hij deed pakwerk met de hond) maar dat de hond tijdens de trainingen steeds onhandelbaarder werd en hij het toen heeft opgegeven.
Als gezelschap voor hond 1, heeft hij toen hond 2 genomen. Maar het lijkt er eigenlijk op alsof hij de zin compleet is verloren om er tijd en energie in te steken, terwijl het allebei hoogenergie honden zijn (D*bermann + J*ck R*ssel (ik doe het even met sterretjes zodat het slechter te googlen is)).
Depressie zou kunnen. Partner voelt van alles maar kan dit niet benoemen. Er lijkt een altijd sluimerende ontevredenheid in hem te bestaan. In tijden dat het goed gaat tussen ons merk ik hier niets van en is het echt genieten samen, maar uit het niks komen er dan uiteindelijk toch zaken naar boven waar dan echt knallende ruzies over ontstaan.
Met hem praten is lastig. Hij gebruikt enorm veel woorden, maar zegt dan eigenlijk niks. Op die manier weet hij de confrontatie met zichzelf altijd te ontwijken en de onderzoekende vragen vanuit mij onbeantwoord te laten.
Als ik alles zo opschrijf en overdenk, dan is het zeker geen gelijkwaardige relatie en heeft dit weinig toekomstperspectief. Ik denk ook dat hij te oud is om te veranderen als hij zelf niet tot bepaalde inzichten komt. Hoe graag ik hem ook wil ondersteunen in van alles in het leven, hij zal altijd meer en meer verwachten.
Goh Manisha, bij mij gaan er flink wat rode lampjes branden als ik je verhaal zo lees. Laat dit niet te lang aanslepen, want dan raak je zelf steeds meer uitgeput en beschadigd. Wat je ook beslist (betere grenzen stellen, latten of stoppen), hak de knoop door en ga ervoor.
Nu je meer verteld zou ik ook zeggen: kies voor jezelf en stop met deze relatie.
Het is niet jouw verantwoordelijkheid voor de honden te zorgen, dus als je dat niet wilt dan hoef je dat ook niet te doen.
Echter denk ik dat er uiteindelijk iets anders zit achter de reden dat hij graag samen met de honden wilt wandelen. Misschien kan je hem vragen waarom het zo belangrijk voor hem is dat je mee gaat? En hier dan oprecht en open naar luisteren, proberen hem goed te begrijpen en niet direct in de aanval te schieten. Is er misschien een andere oplossing? Kunnen jullie dat op een andere manier misschien ook bereiken? Wilt hij bijvoorbeeld quality time, is het dan een idee dat jullie wekelijks samen een wandeling gaan maken zonder de honden?
En is het voor jou een principe ding geworden dat je niet af en toe mee wilt wandelen? Als het veel voor hem betekent zou je dit wellicht voor hem kunnen doen.
Nogmaals, je moet niks, maar vraag jezelf goed af wat de echte reden is dat je niet mee wilt wandelen.
Succes!
manisha-123 schreef op 26-04-2023 om 14:36:
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf niet veel haal uit het contact met zijn dochter, ik vind het gewoon zwaar. Wanneer ze bij ons is zet ik me daar wel overheen, er zijn soms momenten dat ik thuis weg ga om een vriendin te bezoeken, naar de sportschool te gaan, met de auto naar de wasstraat, dat soort dingen, maar over het algemeen ben ik betrokken bij het gezinsleven van mijn vriend en geef ik dochter wel altijd een welkom gevoel en verwen ik haar, ongeacht de gevoelens die ikzelf ervaar. Dit is voor mij wel een vorm van over mijn grens gaan, maar het is er eentje waar ik wel achter sta, want zijn dochter kan er niets aan doen dat ze zo is.
De ouders hebben hier zeker een grote rol in gehad, die hebben haar nooit gezien voor wat ze is en haar inderdaad consequent overvraagd. Dat is ook de reden dat ze nu uit huis woont, de instanties vonden de thuissituatie onhoudbaar (en dat was hij ook, voor iedereen) en hebben geadviseerd haar in een woongroep te laten wonen (met als ondertoon dat als pa en ma niet akkoord gingen, het via een andere weg geregeld zou worden...).
Maar tsja... Als de relatie klapt, zie ik mezelf geen contact houden met dochter, hoe sneu dat misschien ook klinkt...
Mijn partner is inderdaad een man die behoorlijk egocentrisch kan zijn. Hij vraagt/neemt veel en geeft weinig. Hij heeft in zijn hoofd een bepaald beeld van een liefdevol gezin en dat streeft hij na, maar daar zijn wel twee mensen voor nodig. Dat betekent dat hij dus ook bepaalde investeringen in de relatie zou moeten doen en dat doet hij niet echt.
In de therapie is ook gebleken dat hij nauwelijks aan zelfreflectie doet, vaak in de slachtofferrol kruipt en weinig inlevingsvermogen heeft.
Deze slachtofferrol herken ik heel erg. In geval van zijn dochter zegt hij bijvoorbeeld dat hij 'nooit zo'n kind gewild heeft', 'daar niet voor gekozen heeft', dat soort uitspraken, en dat hij het daarom normaal vindt dat een partner hem daarin 100% ondersteunt.
Met de honden idem dito. Hij had eerst maar 1 hond, zegt dat hij daar enorm veel energie in gestoken heeft met trainingen (hij deed pakwerk met de hond) maar dat de hond tijdens de trainingen steeds onhandelbaarder werd en hij het toen heeft opgegeven.
Als gezelschap voor hond 1, heeft hij toen hond 2 genomen. Maar het lijkt er eigenlijk op alsof hij de zin compleet is verloren om er tijd en energie in te steken, terwijl het allebei hoogenergie honden zijn (D*bermann + J*ck R*ssel (ik doe het even met sterretjes zodat het slechter te googlen is)).
Depressie zou kunnen. Partner voelt van alles maar kan dit niet benoemen. Er lijkt een altijd sluimerende ontevredenheid in hem te bestaan. In tijden dat het goed gaat tussen ons merk ik hier niets van en is het echt genieten samen, maar uit het niks komen er dan uiteindelijk toch zaken naar boven waar dan echt knallende ruzies over ontstaan.
Met hem praten is lastig. Hij gebruikt enorm veel woorden, maar zegt dan eigenlijk niks. Op die manier weet hij de confrontatie met zichzelf altijd te ontwijken en de onderzoekende vragen vanuit mij onbeantwoord te laten.
Als ik alles zo opschrijf en overdenk, dan is het zeker geen gelijkwaardige relatie en heeft dit weinig toekomstperspectief. Ik denk ook dat hij te oud is om te veranderen als hij zelf niet tot bepaalde inzichten komt. Hoe graag ik hem ook wil ondersteunen in van alles in het leven, hij zal altijd meer en meer verwachten.
Dit raakt me. Alsof dat meisje wel heeft gekozen voor haar beperkingen. En dan ook nog verwachten dat je partner je steunt in dergelijke opvattingen.
Er is niemand die hoopt dat zijn/haar kind gehandicapt is of wordt. Omdat je dat in de eerste plaats het kind zelf niet gunt en voor jezelf wens je vaak ook een vorm van ouderschap met minder zorgen. Maar als iets dan toch gebeurt, dan is dat niet iemands keuze of schuld, dan is het gewoon zo en dan zul je op een bepaalde manier daarmee moeten leren leven. Ik zal de laatste zijn die zegt dat dat makkelijk is.
Maar dat hele stuk acceptatie ligt toch echt bij hem, niet bij jou en al helemaal niet bij zijn dochter.
