Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

neuroot

neuroot

11-10-2013 om 12:49

Maak ik me terecht zorgen?


En dat weet je man ook. En dus neemt hij die ruimte die jij hem zo biedt...

Katniss

Katniss

20-10-2013 om 19:36

Dus dan

Dan kom ik weer terug op wat ik eerder schreef, over uitzitten tot het bittere eind. Dat kan ook. En jij kunt zelf het beste inschatten of je kinderen schade oplopen door jullie relatie zoals die was.

Miekemieke

Miekemieke

20-10-2013 om 20:05

de geschiedenis zal zich herhalen

Voor je kinderen zal het later heel gewoon zijn om een partner te zijn van iemand die hem of haar gebruikt. Of een van je kinderen zal een partner hebben om te gebruiken, gewoon voor het huishouden en voor de neuk. Gewoon omdat het kan en omdat ze dat van huis uit hebben meegekregen. Er zullen altijd wel mensen zijn die zich er voor lenen. Mij lijkt het niks maar er zijn vast hele volksstammen die zo leven. Het is gewoon je lot dat je in deze relatie zit, daar valt niets meer aan te doen.

chump

chump

20-10-2013 om 20:16

Been there...

Anderen vroegen me ook mijn ogen te openen. En ik bleef toch hopen op dat ene moment dat hij zou inzien wat hij weg zou gooien, een vrouw die 100% ervoor wilde gaan, de liefste kinderen van de wereld, een gezin, alles wat daarbij hoort, want we hadden het zo goed.

Zoals je misschien kunt raden is dat moment niet gekomen, ook niet toen ik met de kinderen er een weekje tussenuit ging om hem rust te gunnen (ik zal maar niet vertellen wat hij met die tijd deed, het was in elk geval niet werken aan ónze relatie). Terugkijkend zie ik wat al die mensen om me heen zagen, maar ik niet, omdat ik zo verteerd werd door verlies, emotie, vechtlust ook.

Achteraf denk ik natuurlijk wel eens: waarom heb ik die maanden aan nutteloos vechten besteed? Maar ik had het niet anders kunnen of willen doen, want nu weet ik dat ik het alles - meer dan alles - heb gegeven. Aan mij en mijn inzet lag het niet en dat is me ook wat waard.

Ik kon ook niet wakker geschud worden, ik denk niet dat mijn proces veel sneller had kunnen gaan. Wel besefte ik dat scheiden ook energie en vastberadenheid zou vergen. Dat niemand er wat aan had als ik er helemaal aan onderdoor zou gaan.

Na een paar ultimatums en pogingen om hem wakker te schudden werd ik zelf langzaam wakker. Scheiden is verschrikkelijk en nog rouw ik diep om ons gezin dat niet meer is, ik wilde natuurlijk ook niet falen en verder gaan als alleenstaande moeder. Ik wilde mijn kinderen dit koste wat kost besparen. Maar nu besef ik ook dat het niet mijn falen is, dat ik alleen controle heb over mijn eigen acties en niet in mijn eentje een huwelijk kon redden. Het mijne was reddeloos verloren en als jouw man niet héél snel wakker wordt... dan vrees ik ook voor het jouwe. Eigenlijk denk ik al dat het te laat is, doordat hij niet gelijk volledig schuld bekende en 100% voor jou/gezin koos. Sorry, ik hoop dat ik het fout heb.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

20-10-2013 om 21:50

dat gaat dieper lieve Vastberaden

Dat je man niet: 'een man die voor 100% voor mij kiest. Die ondanks zijn onrust en zijn behoefte aan meer/beter/groter onvoorwaardelijk voor mij kiest' is, is maar een van de randverschijnselen.  Ik heb sterk het idee dat daar nog een diepere laag onder zit. Ik krijg echt het idee dat er structureel iets fout zit in jullie relatie. Een relatie kun je niet in je eentje doen, hoe hard je daar ook voor vecht!

Gescheiden

Ik ben in de vijftig en gelukkig gescheiden. Natuurlijk was het vreselijk om mijn huwelijk op te breken. Bij ons was er ook nog wel wat anders aan de hand. Maar je hoort gewoon bij de gewone mensen, een deel daarvan gaat scheiden, het is niet anders. Het alternatief is ongelukkig zijn in je huwelijk. Een verstandshuwelijk misschien waar je allebei je eigen gang gaat. In elk geval is gescheiden zijn niet het einde van de wereld. Ik heb het fijn met mezelf en met mijn kinderen. Momenteel wel weer een van de fijnste tijden in mijn leven. Soms ben ik ook wel wat jaloers op het goede huwelijk dat mijn ouders hadden, maar ja, mijn moeder was al met mijn vader getrouwd dus die was niet meer vrij.
Een huwelijk of een relatie kan geweldig zijn maar het moet wel wat toevoegen en niet ten koste van je zelfrespect en je geluk gaan. Dat is het niet waard.

Als het gras aan de andere kant groener is

moet hij dat maar gaan maaien...

Petra Pakje

Petra Pakje

21-10-2013 om 08:48

Je hoeft niet bij hem weg

Lieve vastberaden, ik volg je ook al sinds de vorige keer.

Je hoeft niet bij hem weg. Maar kies dan voor een nieuwe grondhouding tov hem. Accepteer hém zoals hij is, inclusief zijn weigering of onmacht 100% voor jou te kiezen.

Koppel je gevoel en zelfvertrouwen en eigenwaarde volledig los van hem en leef je eigen leven, naast dat van hem. Alsof hij een collega is, of een buurman. Dat kan en je zult niet de enige vrouw zijn die zo in een huwelijk zit.

Erg? Leeg? Ligt er maar aan hoe je het bekijkt. je kunt volledig je eigen leven leiden en je gezin blijft bestaan. Als je hier echt voor kiest, zul je geen slachtoffer meer zijn van de situatie (het is me aangedaan) maar je zult je sterk voelen (dit is waar ik zelf voor gekozen heb)

Je bent een sterke vrouw, vastberaden.

Anni

Anni

21-10-2013 om 09:55

heilige graal van oplossingen?

Prakje, ik ben heel benieuwd: hoe krijg je het advies voor elkaar?
Het klinkt alsof je zegt, ach het enige probleem hieraan is dat jij het erg vindt. Als je dat nu bijstelt (en nog wat opdrachten erbij) is alles opgelost.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

21-10-2013 om 10:00

Anni

Als Vastberaden geen echtscheiding wil, haar man niet verandert en ze hier toch mee wil proberen om te gaan, is het advies van Prakje juist een heel goede. Bij elkaar blijven voor de kinderen, met ieder een eigen leven. Niet ideaal, ik geef het meteen toe, alleen in ideale wereld bestaan ideale oplossingen....

Katniss

Katniss

21-10-2013 om 10:19

Dat kan

Het kan wel, zo'n verstandshuwelijk, maar alleen maar als beide partners instemmen en respectvol naar elkaar blijven. Dat zie ik de man van Vastberaden nog niet doen.

Petra Prakje

Dat moet je wel kunnen, zo'n broer/zus relatie die jij nu voorsteld.
En ik weet wel dat er legio van dit soort relaties bestaan.
Maar dan moet je wel los zijn van elke emotionele band met je partner.

Petra Pakje

Petra Pakje

21-10-2013 om 10:46

Losmaken

"Maar dan moet je wel los zijn van elke emotionele band met je partner."

En dat is dan precies de moeilijke taak die Vastberaden te doen staat. Hoe dan ook. Ook als ze gaan scheiden, en ook als ze besluit te blijven.

Anni: vastberaden wil niet dat haar gezin uiteenvalt, ze wil niet scheiden. Maar dat zou dan wel haar echte keuze moeten zijn, niet het gevolg van wat haar overkomen is. Als je zelf kiest voor die situatie (het is zo en ik kies ervoor het te accepteren) voel je je veel sterker.

Dat is absoluut niet makkelijk. Maar dat is scheiden ook niet.

De derde optie is blijven hangen in 'ik wil dat mijn man anders is dan hij is, ik wil dat mijn huwelijk anders is dan dat het is'.

Petra Prakje

Wat jij voorstelt, vind ik moeilijker dan scheiden.
In beide gevallen betreft het loslaten.
Alleen in het ene geval zie je hem elke dag, en voeg je jou leven naar het zijne, en sta je aan de zijlijn te kijken hoe hij zijn spel speelt, ondergeschikt aan zijn wensen.
In het andere geval, leef je los van hem, herwin je je eigenwaarde en kun je een nieuwe start gaan maken.

Neem eens even het standpunt in, Vastberaden:
Ik ga 150 jaar worden, samen met mijn man, ga ik dit nog zo'n goeie 100 jaar volhouden? Of kies ik een andere weg...

vastberaden

vastberaden

21-10-2013 om 11:41

idee van petra pakje

We hebben daarover gesproken, over bij elkaar blijven voor de kinderen, in een soort verstandshuwelijk.

Eigenlijk, toen ons gesprek 2 weken geleden begon, en ik nog niet wist van zijn verliefdheid, gaf mijn man aan dat zijn gevoel voor mij misschien wel weg was en dat hij geen verstandshuwelijk wilde.
Het stomme is dat we het niet eens slecht hebben. Het is niet onaangenaam of ongezellig.
Ik denk dat ik er wel mee zou kunnen leven, met het besef dat hij niet voor 100% voor mij kan kiezen. Ik twijfel ook wel eens.
Maar het is dan wel belangrijk dat de basis goed is en voldoende fundament biedt om de boel overeind te houden, ook in roerige tijden.

Op zich zou ik wel kunnen leven met zo'n concept.
Mijn probleem is alleen dat hij nog of weer verliefd is op een andere vrouw. Vorige keer heeft dat niet goed uitgepakt. En nu blijkt bovendien dat ze regelmatig mailcontact hebben en elkaar tegenkomen (nu en in de toekomst) op werk-dingen. Dat blijft dus als een zwaard van Damocles boven mijn (of ons) hoofd hangen. En hij is er niet eerlijk over tegen mij. Ik heb dus geen idee. Maar of ik dara op wil zitten wachten...

Toen ik laatst vroeg waarom hij een telefoontje van haar niet had afgekapt zei hij: omdat ik het ook wel fijn vond dat ze belde. Maar ach, er is niets aan de hand want hij wil niets doen met zijn gevoel voor haar.
Het streelt zijn ego gewoon. Zo banaal is het. Het is zijn narcistische brandstof, daar geloof ik nu wel in. Dat hij op z'n mist narcistische trekjes heeft.
En al hebben we elke dag wilde seks, hij blijft altijd op zoek naar meer. Dat zit in hem. Daar hebben we het dit weekend ook over gehad. Waar die voortdurende onvrede en onrust vandaag komt. Waarom hij niet kan koesteren wat hij heeft maar altijd meer wil, met alle gevolgen van dien. Ik heb hem gevraagd om ook daar over na te denken.

Ik denk dat het goed is dat we nu drie weken tijd nemen. Hij was bijna verrast dat ik die tijd ook nodig heb...

En wat hierna?
Kan ik nog wel genoeg respect opbrengen voor een man die zo onzorgvuldig omgaat met de mensen die van hem houden? Die zo onvoorzichtig omgaat met het belangrijkste in ons leven: ons gezin, de kinderen.
Misschien niet. Misschien is dit het laatste stuk van een traject, een proces, dat ik nodig heb gehad om tot het besef te komen dat ik met deze man nooit een liefdevolle, respectvolle, blije, onvoorwaardelijke en onbezorgde relatie kan hebben.

Misschien is dit wel de laatste fase in een proces waarover ik op dit forum zo vaak heb gelezen. Dat er een dag komt waarop je wakker wordt en denkt: en nu is het genoeg geweest.

Dank trouwens voor jullie hartverwarmende reacties. Dat geeft me zoveel steun.

Vastberaden

Het belangrijkste in JOU leven zijn je man, je gezin, en de kinderen.
Heb je hem ooit wel eens gevraagd wat het belangrijkste in ZIJN leven is?

Anni

Anni

21-10-2013 om 11:54

rouwproces

Vastberaden, je bent nog bezig met het rouwproces. Rouwen om het beeld van een beeld van succesvol gezin dat je ooit voor ogen had. Neem de tijd voor je rouwproces maar blijf er niet in hangen.
Hoe groot is de kans dat je vasthoudt aan iets dat jou al los heeft gelaten? De kans is aanwezig dat je steeds iets verder gaat om hem te houden. Wat gebeurt er als je hem uit huis zet en je handen er vanaf trekt? Gun hem de schok en laat hem werken voor zijn gezin. Als hij dat niet doet, is het duidelijk. Hoe vaster jouw grip, hoe losser de zijne zal worden.
Zorg dat je jezelf niet kwijtraakt.

anni

anni

21-10-2013 om 11:55

Rouwen om het beeld van een beeld van succesvol gezin dat je ooit voor ogen had.

moet natuurlijk zijn

Rouwen om het beeld van een succesvol gezin dat je ooit voor ogen had.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

21-10-2013 om 12:05

Besef en handelen

Dit weten: 'Misschien is dit het laatste stuk van een traject, een proces, dat ik nodig heb gehad om tot het besef te komen dat ik met deze man nooit een liefdevolle, respectvolle, blije, onvoorwaardelijke en onbezorgde relatie kan hebben.' Is stap 1. Bepalen wat jij met deze wetenschap gaat doen kan pas daarna komen. Optie 3 van Petra Pakje is geen keuze maken. Ik geloof vooral dat dat laatste je nergens gaat brengen.

Rafelkap

Rafelkap

21-10-2013 om 16:43

bloemetjes buitenzetten

Ik kende een therapeut die toen het in zijn huwelijk slechter ging zgn. de bloemetjes buiten ging zetten. Hij ging uit, sprak af met andere vrouwen. Toen werd zijn vrouw zo jaloers dat zij hem 'terug' wilde.
Ergens een heel erg fout advies, maar het valt natuurlijk te proberen, als je daar de moed voor heb. Ik kan je sowieso aanbevelen heel erg goed voor jezelf te gaan zorgen, zorg ook voor ontspanning (avondje naar de film etc.)
En iedereen kan hier wel van alles roepen, maar het tempo waarin jullie relatie beëindigen (zoals het er nu voorstaat) komt als jij er klaar voor bent en ik vrees dat jij de knoop moet doorhakken, hij zal het niet doen zo te lezen. Voor je eigenwaarde is het misschien ook beter dat jij het zelf doet.

Marieke

Marieke

21-10-2013 om 17:40

Iemand een scheiding aanpraten

Als ik mij goed herinner is Vastberaden een kind van gescheiden ouders en weet zij als geen ander wat het is. Het lijkt erop dat hier een aantal (gescheiden?) vrouwen Vastberaden in de tunnel richting de scheiding praten. Terwijl zij keer op keer aangeeft dat ze het ook goed hebben samen, maar zij zijn onrust en gebrek aan onvoorwaardelijkheid niet trekt. Bovendien gaat het erom dat haar man over de telefoon gesproken heeft met zijn vlam van 7 jaar geleden, niet meer en niet minder. Hier op het forum wordt het opgeblazen tot een volledige affaire en dat is het niet. Vastberaden kan ook kiezen om om te gaan met de zwaktes van haar man. Niet de keuze van OOL, maar voor veel mensen een keus waar ze gelukkig mee zijn

aanpraten?

Man van Vastberaden heeft haar emotioneel in de steek gelaten met een oude vlam, niet voor de eerste keer. Daar wordt je verdrietig en eenzaam van. Hoeveel affaire wil je hebben? Er worden hier allerlei mogelijkheden aangedragen. Ja, ook scheiding. Maar ook verdragen of andere oplossingen. Vastberaden wordt hier door niemand gestuurd maar kan uit de reacties halen wat zij wil. Er is juist een varieteit aan antwoorden op haar vragen gekomen. Lijkt me goed.

vastberaden

vastberaden

21-10-2013 om 20:01

reactie

Tot op zeker hoogte is het verhaal van Marieke wel juist. Er is nog niet echt iets gebeurd, niets fysieks en ook niets om de intimiteit met haar op te zoeken. Maar ook niets om dat af te kappen.
Misschien vul ik het verhaal, uit angst, al helemaal in en ben ik bij wijze van spreken in mijn hoofd al gescheiden.

En ja, ik denk nu na of ik kan omgaan met de zwaktes van mijn man. Net zoals ik hoop dat hij met die van mij kan omgaan.
Het "voordeel" van de huidige situatie is dat het wel veel openheid geeft. Angst houd mij nu niet tegen (want ik heb toch niets meer te verliezen) dus ik zeg alles wat ik op mijn hart heb. Dat ik het vaak heel erg moeilijk vind om zijn vrouw te zijn. En dat ik het nu ook nog eens niet leuk vind.

Maar het vertrouwen in wel enorm geschonden. Misschien wel het herstel voorbij.
En die "kies mij dans".... Ik heb er niet eens de energie voor.
Ik realiseer me steeds meer dat ik een eigen eenheid ben. Ik ben niet incompleet zonder mijn man. Ik ben een liefdevolle moeder, een goede vriendin, dochter. En ik heb mijn passies en inspiraties. Dit is wat ik te bieden heb
Dus ik geef hem de tijd die hij nodig heeft en ik ga niet aan hem lopen trekken. Om de simpele reden dat ik daar geen energie voor heb en geen zin in heb.

Misschien komt het omdat ik nu een paar dagen alleen met de kinderen ben en zomaar een grote innerlijke rust ervaar. Wat een verademing! Het krampachtig vasthouden aan ... ja, aan wat eigenlijk? Het vreet energie. En dat hoeft nu even niet. Heerlijk!

Ik waardeer enorm alle reacties. Soms voel ik me wel een beetje een deurmat als ik het lees. Maar dat is oke want het zet me aan het denken.

vastberaden

vastberaden

23-10-2013 om 12:45

ik vind het moeilijk

Ik ben een paar dagen alleen geweest en ten voelde ik me rustig. Dat gevoel verdween zodra hij de deur binnenstapte. De angst (zou hij contact met haar hebben gehad) en de boosheid over zijn houding alsof er niets aan de hand is (hij begint er nooit over, alsof het er niet is) vlogen me zo naar mn keel.

Waarom heeft hij eigenlijk tijd nodig? Is dat niet gewoon uitstel van executie?
Ik zei tegen hem: stel dat we wel verder gaan samen. Dan zul je haar tegenkomen. En wat doe je dan met die gevoelens die elke keer oplaaien?
Zijn antwoord: Ik weet niet wat ik daar mee ga doen. Het lijkt wel alsof hij alle opties open houdt.

Het "niet weten", is dat eigenlijk niet al een antwoord?
Als hij het wel zou weten, is dat toch duidelijk? Dan zijn we er toch uit? Dan heeft hij toch geen tijd nodig? Is hij niet gewoon moed aan het verzamelen? Hij zegt van niet maar elke vezel in mijn lijf zegt dat die niet goed gaat eindigen.

Omdat mijn vragen me niet veel verder brengen moet ik het dus nu loslaten voor de komende drie weken. Zoals we hebben afgesproken. Die tijd wil ik hem (en mezelf) wel geven.
Maar hij doet helemaal niets. Hij doet alsof er niets aan de hand is. Hij hoopt, zoals hij zelf zegt, dat de drie weken genoeg zijn om zijn verliefde gevoelens te laten uitdoven. En 's avonds liggen we gewoon naast elkaar in bed.

Ik vind de onzekerheid zo moeilijk. Ik vind het moeilijk om te doen alsof er niets aan de hand is. Ik ben eigenlijk alleen maar boos.

Ik wil niet scheiden maar dit is ook geen doen.

A

A

23-10-2013 om 14:31

het is op dit moment grotendeels aan hem om jou terug te winnen, om voor je te gaan, als hij dat niet van ganser harte doet lijkt het mij redelijk duidelijk dat dat er niet meer echt van gaat komen. Zou hij sie spanning kunnen missen en enkel met jou er wat van maken?
Ik zou geen ruzie maken, hem wel duidelijk de vraag stellen wat hij verwacht en er dan zo nuchter mogelijk besluit uit trekken en maatregelen nemen... voor zover mogelijk

Truus

Truus

23-10-2013 om 14:39

herkenbaar

Ik herken veel in je verhaal. Jouw man lijkt op mijn ex. Mijn verhaal kan je hier op het forum nog wel terug lezen, ik schreef het 5 jaar geleden en las in die tijd ook jouw verhaal terug.
Vooral het gevoel je gezin kwijt te raken is erg herkenbaar voor mij. Dat gevoel heb ik nu nog steeds en gaat niet weg. Het voelt als mislukt en gefaald. Maar als ik mailtjes uit die tijd terug lees dan voel ik weer dat beklemende gevoel van onzekerhheid. Je voelt en weet dat het niet goed gaat, alleen weet je niet wanneer en je wil ook niet zelf degene zijn die (overhaaste?) beslissingen neemt.
Ik ben blij dat ik die rust in mijn leven gelukkig weer terug heb, maar het gemis van "het gezin" is er voor terug gekomen en dat knaagt ook...

vastberaden

vastberaden

27-10-2013 om 19:28

ben ik onredelijk als....

Even een update.
We hebben heftige dagen achter de rug.

Als ik heel erg eerlijk ben en luister naar mijn intuïtie dan denk ik dat mijn man er al lang uit is en dat hij niet meer met mij verder wil. Maar "hij wil mij niet kwetsen" dus stelt hij de mededeling nog even uit.

Hij heeft aangegeven dat hij gevoelens heeft voor die andere vrouw en dat hij die niet kan uitzetten en ook niet kan oplossen omdat ze elkaar in de (nabije) toekomst zullen tegenkomen, op beurzen, congressen en dergelijke. Hij geeft ook aan dat hij niet weet hoe hij daar dan mee omgaat, omdat hij de gevoelens van verliefdheid en verlangen heeft.

Ik heb aangegeven dat ik kan leven met zijn gevoelens van verliefdheid en dat hij, na een ontmoeting met haar, even de weg kwijt is. Die ruimte kan ik hem nog wel geven.
Maar wat mij betreft kan dat alleen maar als dat dan een "ding" is van ONS, van ons samen. En daarvoor moet er dus een soort basisveiligheid zijn, het gevoel dat wat er ook gebeurt: "wij" staan samen sterk.

Garanties zijn er natuurlijk niet in het leven maar ik wil wel dat hij oprecht de intentie heeft om 100% voor ons te gaan en 100% alles ervoor doet om te voorkomen dat zij weer in ons leven stapt.
In mijn beleving houdt hij nu alle opties open naar die andere vrouw. Als ze elkaar tegenkomen op een beurs dan zou het zomaar kunnen dat er "iets" gebeurt....
Ik weet bijvoorbeeld dat hij onze relatie met haar al heeft besproken tijdens hun laatste ontmoeting. En dat zo'n pijn.

Voor mij is dat een onacceptabele gedachte. Om elke keer als iets werk-achtigs is in de stress te zitten over een ontmoeting (die er gegarandeerd zal zijn) en wat daar vervolgens uit voorkomt.
Ik wil niet in een relatie zitten met angst en achterdocht. IK word er nu al gek van.

Ben ik onredelijk als ik dat als ik niet meer met hem getrouwd wil zijn? As hij die deur op een kier wil houden. Als hij dus niet zegt: wat wij hebben is zo belangrijk voor me, ik zal er alles aan doen om dat te beschermen!
Ben ik onredelijke als dat voor mij een dealbreaker is? Zo leuk is mijn huwelijke namelijk niet de laatste tijd.
Of zal ik dan voorstellen dat ik dan ook gewoon gezellige contacten mag hebben met mannen die me raken? een soort open huwelijk (waarvan ik weet dat hij dat niet wil). Ik bedoel: gelijke monniken, gelijke kappen...

Over 2 weken eindigt zijn "bedenktijd".
Mijn hemel wat vind ik dit moeilijk!!

Angela67

Angela67

27-10-2013 om 19:34

moeilijk

gekke vraag maar wat vind je precies moeilijk?
en ik bedoel dit niet vervelend.

begin iig te erkennen dat alles wat je voelt niet als onredelijk bestempeld kan worden want het is jouw gevoel.

wat hij vindt is niet belangrijk in deze. Ook niet als hij iets 'onredelijk' zou vinden.
Hij is niet open/duidelijk en hij kan ook niet in de toekomst kijken. Dus je hebt alleen houvast aan wat jij acceptabel vindt tegen welke prijs.
Ik vind het heel goed dat je die drie weken gepakt hebt en ook dat je doorgaat met 'voelen' en analyseren. je gebruikt je tijd goed en komt zo stapje voor stapje dichterbij een kern denk ik.
groet,
Angela

Gelijke monniken, gelijke kappen.

Zou jij dat kunnen?
Zou jij, naast de man van wie je houdt, een open relatie kunnen beginnen een andere man?
Denk je daar serieus over, of wil je hem daar eventueel jaloers mee maken?
Wat denk je met zo'n voorstel, als je er toe overgaat om dat te doen, te bereiken.
En welke bedekte boodschap geef je met zo'n voorstel naar je man toe?
Een vrijbrief voor zijn escapades.
Ik zou, als ik jou was, toch even heel goed nadenken voordat je dit soort voorstellen gaat doen.

vastberaden

vastberaden

27-10-2013 om 20:06

reactie

Wat ik moeilijk vind aan deze periode is de tergende onzekerheid, het verdriet, de angst...
Ik zou het wel uit hem willen trekken maar ik wil hem de tijd en de ruimte ook geven die we hebben afgesproken. Ook al vind ik diep van binnen dat hij erg veel van me vraagt. Hij wil het er gewoon niet over hebben terwijl ik nog een soort wanhopige pogingen doe om in contact te blijven.

Vanmiddag ging ik even hardlopen in het bos en toen probeerde ik me voor te stellen hoe het zou voelen als gescheiden vrouw. En dat voelde niet eens zo slecht. Toen had ik even het gevoel dat ik er wel klaar voor ben, een leven zonder hem. Voor de kinderen lijkt het me vreselijk maar ik ben een leuke, liefdevolle moeder (vind ik zelf dus dat gaan we wel redden.
Maar tegelijkertijd voel ik me zo intens verdrietig, verloren.

Wat ik wil is een veilige, liefdevolle relatie. Met uiteraard de ruimte voor elkaars tekortkomingen, zwaktes. Maar bedrog, achterdocht... dat wil ik gewoon niet. Dat druist zo in tegen alles wat ik belangrijk vind.
Ik probeer te analyseren waarom hij is zoals hij is, doet zoals hij doet. Maar hij is zo gesloten als een oester. Hij deel niets. Hij schaamt zich ook voor zijn gevoelens. Tja, in hoeverre moet ik daar ook begripvol in zijn? Ach lieverd, het geeft niks...
Het geeft wel!!! Get a grip! Je hebt gvd een gezin met vier kinderen man!

Ik ben wel een beetje uitbegrepen, eerlijk gezegd. Als hij nooit iets met me deelt, dan kan ik het ook niet voor hem invullen. Als we er niet over praten dan is het er niet.

En nee, ik zou geen relatie kunnen of willen hebben met een ander, naast de man waarvan ik hou.
De enige reden om het voor te stellen is om bij hem een soort besef te creeren van wat hij van me vraagt, mochten we samen verder gaan. Hij meet namelijk nogal met twee maten. Wat hij zelf doet is altijd minder erg dan wat een ander doet, of hem aandoet.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.