Man heeft conflict met zijn ouders.

Schoonzus

Als eerste, zou ik toch meer willen weten wat schoonzus nu precies bedoelt. Waarin schuilt de pijn nu precies? Kennelijk begrijpt zij wat er aan de hand is.

Aangezien jouw man heel praktisch is, het niet helemaal begrijpt, kan je overwegen mee te gaan (als vertaalslag naar je man of tussen man en zus (het stellen van de juiste vragen). Misschien kan jij, of zijn zus, bemiddelen? Of misschien weet zij wat deze situatie precies nodig heeft.

samen met zus

vind ik wel een goede. Kijken wat daar uit komt.
Lukt t niet dan zou ik ze op een andere dag vragen, bv de dag zelf dat zoon jarig is? Dan toon je wel goede wil maar dan is het op t feest niet zo ongemakkelijk.

Oom of tante?

Hebben jullie ook contact met broers/zussen van je schoonvader?

Wellicht dat je via hen erachter kan komen wat er speelt of dat een oom of tante mee kan gaan naar het gesprek?

achtergrond achterhalen

Als zus huiverig is, moet je dat respecteren. Dan zou ik haar ook laten weten dat je haar in de luwte wil houden. Maar misschien wil ze toch iets uitleggen? En ga jij dan mee. Kennelijk ben jij als vertaler nodig. Dan begrijpen jullie in elk geval wat de gevoeligheden zijn. Dan weet je misschien ook waar je de opening kan zoeken.

Lilians voorstel is ook wel een goed idee: een andere dag. Misschien kan dat samen met je zoon bedenken en hem dat hen laten voorstellen. Maak er iets speciaals van (en niet te lang). Maar ik zou waken dat zij het gevoel krijgen dat ze op een aparte dag zijn gevraagd (maar op een belangrijke dag zijn gevraagd).

Hier het zelfde

Ik herken me helemaal in jou verhaal. Hier precies het zelfde.
Mijn man heeft een paar keer gepraat, levert niets op. Alleen dat we nu al een half jaar niemand meer zien of horen.
Het doet mijn man pijn, maar hij heeft het opgegeven.
Graag of niet.

verschil

Jij zegt dat je man heel praktisch is. Kan het niet zijn dat je man zijn ouders benaderd vanuit verstand en dat zijn ouders meer gevoel verwachten? Ik heb momenteel ruzie met mijn broer. Onze relatie gaat eigenlijk altijd al stroef. Sinds onze ruzie (en hoe hij met mijn hoogbejaarde ouders omgaat en het ontkennen van de vergevorderde dementie van mijn vader en veranderde houding van mijn moeder) ben ik erachter dat het grote verschil is dat mijn broer alles rationeel benaderd (en vanuit zijn egocentrisme/autistische trekjes?) en geen gevoel heeft voor nuances en gevoeligheden. Nu ik dat ontdekt heb, zal ik mijn houding naar hem moeten veranderen. Hijzelf zal dat niet doen, is mij duidelijk geworden na onze laatste ruzie. Mijn eigen vraag is hierin: wil ik dat wel?

Zichzelf blijven

Als dat het probleem is, ouders verwachten een bepaalde vorm van dankbaarheid, die blijkbaar on hun ogen niet goed genoeg blijkt uit het gedrag van zoon, dan denk ik dat zoon gewoon bij zichzelf moet blijven. Dankbaarheid betonen aan je ouders omdat zij je op de wereld hebben gezet is een nogal vergaande en opdringerige vraag omtrent iemands gedrag, er zijn geen regels voor, dus je kunt het nooit goed doen. Dan is er maar één oplossing: ga bij jezelf te rade, hoe wil je je relatie met je ouders vorm geven? Laat je juist niet leiden door hun negatieve houding, want wat je ook doet, het zal nooit goed zijn.
Ik zou dus zeggen: gewoon uitnodigen, zoals je dat met andere mensen doet. Dat is jullie manier. Hoe zij ermee omgaan, dat is hun gedrag. Als jezelf en andere mensen daar de wenkbrauwen over fronsen, dan is dat een reactie op hun gedrag, dus dat kun je bij hen laten liggen. Je kunt er wel met je kinderen over praten, dat je ook niet goed weet waarom opa en oma zo doen.
Mogelijk zijn over en weer in de loop van de tijd de signalen over een 'niet warme band' al lang doorgekomen, misschien heb jij het zelfs van hen overgenomen en straal je dat ook uit. Bespreek daarom samen eens hoe je echt tegen je (schoon)ouders aankijkt, gewoon intern, om je eigen gevoelens goed te kennen. Bedenk dan hoe je de ouder-volwassen kind-relatie vorm wil geven, zonder dat je de ouders gaat veranderen of straffen voor hun gedrag. Doe wat jij 'normaal' zou vinden als het aardige mensen waren en houd je daaraan. Als zij de boodschap niet meekrijgen dat je hen op die manier waardeert, dan is dat jammer voor hen, maar meer hebben jullie niet in huis (en dat hoeft ook niet).
NB: een vrijgezellendiner als je al jarenlang samenwoont en kinderen hebt????

Tsjor

reactie

Ik denk dat er weinig verbinding is, en nooit is geweest, in man zijn familie. Het is niet erg liefdevol en warm. Overigens heeft man niet de illusie dat op te lossen. Dat is al jaren zo. Hij/wij hebben ooit een modus gevonden om met hen om te gaan door zelf de band te onderhouden en daar niets voor terug te verwachten. Heel praktisch dus. Hij heeft een praktische manier van problemen oplossen met zijn familie. Dat heeft in het verleden het meeste opgeleverd. Technisch gezien weet hij gewoon niet hoe hij dankbaarheid voor zijn bestaan zou moeten tonen aan zijn ouders. Hij vindt het een onmogelijke opdracht waar hij een beetje van dood slaat.

Tsjor, man en ik hebben het er de laatste tijd veel over. Met name door de naderende verjaardag en de incidenten van het afgelopen jaar. Waar ook ik de voorgaande jaren prima op een functionele en vriendelijke manier met hen om kon gaan merk ik dat het me nu veel moeite kost. Ik zie het verdriet bij mijn man en zijn radeloosheid.

Daarnaast hebben zijn ouders mijn ouders een paar maanden geleden behoorlijk geschoffeerd, hebben ze naar mijn zwager uitgesproken dat hij niet is geworden wat ze hadden gehoopt en weigeren ze op zijn kleine kinderen te passen omdat ze zijn vrouw niet aardig vinden. Normaal zijn dit ook allemaal genodigde op een verjaardagsfeestje. Ik twijfel of we van iedereen kunnen vragen te doen alsof er niks aan de hand is. En ik ben ook wel bang dat het escaleert op zoon zijn verjaardag.

De moeite om hen uit te nodigen ligt echt bij mij. Het kost me moeite om functioneel en aardig te blijven. Want ik wil eigenlijk geen contact met mensen die mij en de mensen van wie ik hou pijn en verdriet doen en over mijn grenzen heen gaan. Maar goed. Dat kán natuurlijk niet. In de eerste plaats omdat man dat niet wil. En het zijn zijn ouders dus hij beslist. Maar ik maak het hem ook niet erg gemakkelijk ben ik bang. Apart uitnodigen is wellicht wel een optie voor hem. Ik zal eens polsen.

NB: een vrijgezellenfeestje is in dit geval niets hoogdravends. Geen spoor van voorbindtieten of bierfietsen. Gewoon ergens eten en een paar biertjes drinken.

jeetje

Ik vind ook dat jullie al bakken met geduld naar ze toe hebben gedragen. Ik zou dan verder ook weinig tot geen moeite meer doen om te achterhalen wat er nu precies is. je komt er toch niet uit en als ik dan hoor dat er zoiets uitkomt als boos zijn omdat het ongepast is dat iemand anders een cadeau krijgt.... waar gaaaaaaaaaaat het over?

ik denk dat je in elk geval moet stoppen je man te sturen in wat hij moet doen. Hem stimuleren om het toch weer uit te gaan praten is echt te veel gevraagd zou ik zeggen. Hij heeft potverdorie zijn best toch wel gedaan! Heb je overwogen om zelf heen te gaan als bemiddelaar, als de kouwe kant die misschien een ingang vindt?

Even praktisch: de komende verjaardag. Je vertelde ergens anders dat ze maar een half uur blijven. Is het een idee, om ze stom weg uit te nodigen en proberen op de vlakte/neutraal te blijven en te kijken wat er gebeurt? Als er gedoe is hebben ze toch de neiging snel weg te gaan, dus ik zou niet zo bang zijn voor een verpeste verjaardag. De andere gasten zullen toch ook wel begrijpen dat het je mansouders zijn en jullie al in een lastig parket zitten?
Als je er van te voren weinig verwachtingen van hebt of zelfs negatieve, is het gemakkelijker het snel van je af te zetten als het misloopt op de verjaardag. Juist jullie gedrag erna maakt of breekt de rest van de verjaardag. Als jullie je er niet door van je theewater laten brengen is de feeststemming ook zo weer op te pakken!

Oh ja,

Ik zou de oplossing van het probleem ook zeker niet bij mijn kind neerleggen en hem alternatieven laten aandragen voor het feestje. Dat moet een kind inzicht krijgen in de ingewikkelde familieverhoudingen! Dat wil je toch niet.

Tsjor

wat vindt man erger

je zegt dat jij het gevoel begint te krijgen dat jij de bottleneck dreigt te worden, omdat je het niet meer zo makkelijk kunt opbrengen om het te accepteren. Dat vind ik heel begrjipelijk en ook goed dat je je dat realiseert.
Maar misschien wil je man best wel graag dat jij iets duidelijker bent en hem daarmee 'munitie' geeft die hij kan gebruiken. Ik bedoel dit in alle openheid, dus juist dat hij je hulp misschien goed kan gebruiken op deze manier.
Dus het idee om ze een andere dag uit te nodigen en dan pannenkoeken te gaan eten bijvoorbeeld, dus zoek ook een gelegenheid buitenshuis waarbij ze niet zoveel 'kwaad' kunnen én waar je met een uurtje of 2 klaar bent. Als dit bevalt kunnen jullie het vaker op die manier oplossen.
gr Angela

Wiens probleem

Ik denk dat we twee verschillende dingen bedoelen met 'praten over'. Je kunt praten over elk incident, vertellen hoe erg dat is, waar het vandaan komt, ervaringen uit het verleden erbij halen, de impact die dat had op de kindertijd van je man, de posities van broers en zussen erbij halen etc. etc. Dan praat je in feite over de problemen en maak je die problemen rotsvast, zelfs tot keiharde standpunten, zoals jij die nu in feite in bent gaan nemen: 'De moeite om hen uit te nodigen ligt echt bij mij.' Zo werk je niet toe naar een leefbare oplossing, maar naar een verharding van het conflict en komt je man tussen twee vuren te staan, en heeft hij er een probleem bij, in plaats van dat er een oplossing komt voor zijn probleem.
zijn ouders hebben binnen hun kringetje geleegd en binnen dat kringetje hebben zij met al hun eigenaardigheden een leven weten op te bouwen waar zij tevreden mee zijn. De andere kinderen uit het gezin blijkbaar ook, want daarmee zijn de contacten wel goed. Jouw man valt daarbuiten. Daar kun je eindeloos over speculeren hoe dat komt, heel Freud kun je erop los laten, familieopstellingen van Nagy gaan opzetten, etc. Kom je daarmee verder? voor zover ik het heb gezien niet: de problemen worden eerder in beton gegoten, omdat er verklaringen onder komen te liggen die geen oplossing zijn, maar het probleem vastleggen als een logisch gevolg van....

Tsjor

Tsjor

Kind hoeft toch niet alle ins en outs te weten? Kinderen voelen al heel snel aan dat er iets niet lekker gaat in een gezelschap. Is dan de oplossing kind niets vertellen en niet voorbereiden maar wel alles laten meemaken op zo'n feestje?

In aansluiting op Tsjor

Incompabilité des humeurs

De radeloosheid en het verdriet van je man raakt jou (en mij ook). De simpelste manier om dat op te lossen is door te zeggen dat de ouders hieraan schuld zijn en dat het dus verstandig is om de ouders te gaan vermijden. Maar lost dat het probleem op? Het maakt het alleen maar intenser.
Ik denk dat het goed is als je met hem hierover zou kunnen praten: 'Technisch gezien weet hij gewoon niet hoe hij dankbaarheid voor zijn bestaan zou moeten tonen aan zijn ouders. Hij vindt het een onmogelijke opdracht waar hij een beetje van dood slaat.'
Het is ook een onmogelijke opdracht, zeker als je er geen handboek bij krijgt over hoe jet het moet doen. Je man zou het dicht bij zichzelf moeten houden: vindt hij dat hij met datgene wat hij al doet of wil doen naar zijn mening voldoende 'dankbaarheid' toont (al is dat nooit iets wat ouders van kinderen mogen vragen). Of iets breder: hoe zou hij de relatie met zijn ouders vorm willen geven in de zin van: op welke manier zou hij met hen om willen gaan.
daarbij moet hij zich realiseren dat hij blijkbaar ook nog een bepaald ideaalbeeld heeft,w at steeds niet blijkt te kloppen. Hij steekt er veel tijd in om te praten met zijn ouders, maar zij beantwoorden nog steeds niet aan het beeld wat voor jullie/hem acceptabel is. Hij blijft erover nadenken en erover praten.
Wat wil hij? wil hij het begrijpen? Zou een verklaring iets oplossen? De verklaring van schoonzus (niet dankbaar genoeg) heeft niets opgelost, alleen maar meer problemen opgeroepen.
Wil hij dat zijn ouders veranderen? Of dat de relatie anders wordt?
Is die kans reëel of zou hij dan heel veel moeten inleveren, waarvan hij nu nog niet weet wat dat allemaal zou zijn.
Een grote stap zou zijn als hij accepteert dat ze zijn wie ze zijn. dus gewoon uitnodigen voor een verjaardag en als daar conflicten uit voortvloeien, dan is dat naar, maar dat is zoals ze zijn. Daar kun je verdrietig om worden, maar je wordt dan verdrietig om hoe zij geworden zijn (en niet ongelukkig over je eigen twijfel en onzekerheid). Dat verdriet kun je ook nog eens delen met andere gasten, zoals jouw ouders, die ook nare ervaringen hebben meegemaakt met zijn ouders. Hij hoeft zijn ouders niet te verdedigen, ze zijn zoals ze zijn en hij is zoals hij is.
Voor zichzelf zou hij kunnen concluderen dat er sprake is van een 'incompabilité des humeurs'. Onverenigbaarheid van karakters. Maakt niet uit waardoor dat komt. Het zijn wel zijn ouders, dus een zekere mate van betrokkenheid zal er altijd blijven. Als hij zou erkennen dat zijn ouders en hij niet bij elkaar passen kan hij vervolgens erover nadenken hoe hij de relatie met zijn ouders vorm kan geven.
Jij zou hem daarbij moeten ondersteunen en hem de ruimte moeten geven om dat uit te zoeken. Dwing hem vooral niet om jouw keuzes over te nemen, daar wordt hij niet alleen verdrietig, maar ook radeloos van. Want het zijn niet zijn keuzes. Stop met het praten over jouw 'inzichten', want hij weet dat al, maar hij kan de gevolgen daarvan ook niet ten uitvoer brengen. Net zo min als hij de wens van zijn ouders (meer dankbaarheid) tot uitvoering kan brengen.

Het is zijn proces, hij zal moeten leren omgaan met het verdriet, de teleurstelling, hij zal een vorm moeten vinden voor de relatie waarmee hij kan leven, hij mag daarbij vertrouwen op jouw steun en zo zal zijn radeloosheid langzamerhand verdwijnen en zal hij zelfbewust , vol zelfvertrouwen, met een zekere afstand naar zijn ouders kunnen kijken en met hen om kunnen gaan op een manier, waarvan hij weet dat dat het maximale is wat hij kan bieden. Het verdriet zal blijven, er zal ook onbegrip blijven. Maar als je accepteert dat dat er is en zal blijven kun je verder. als je blijft proberen om dat op te lossen of te verklaren kom je geen stap verder.

Dus vraag aan je man wat hij wil met de verjaardag en doe dat. Of je zelf gemaakt vriendelijk gaat doen is een tweede. Als je dat niet meer op kunt brengen kun je ook zelf bedenken hoe je wil reageren. Als je geen hysterische ruzie wil, maar hen wel wil laten merken dat ze jouw ouders en jou gekwetst hebben, zoek daar dan een goede formulering voor; oefen dat vooraf voor jezelf, en laat het hen weten. Mochten ze daardoor weer boos worden en na een half uur vertrekken, nou ja, dan is dat zo. Ook opgelost. Je kunt ter plaatste iedereen ondersteunen die door hen klem wordt gezet op een duidelijke manier. Het is dan weer aan hen om te reageren zoals zij dat willen en kunnen. Jij hoeft geen ruzie te maken, je hoeft hen ook niet te laten verdwijnen, je mag wel opkomen voor je gasten, maar doe dat op een manier die past bij een gastvrouw.

Tsjor

Oppassen op kinderen

Wel of niet oppassen op kleinkinderen, is dat een graad voor iets over de kwaliteit van grootouderschap? Ik vraag het omdat ik een dezer dagen zelf oma word voor het eerst. Is het een plicht, iets wat je behoort te doen? Of waar je spontaan enthousiast op moet reageren? Ben je een betere grootouder als je veel oppast en een minder goede als je weinig oppast? Ik moet nog helemaal wegwijs worden in dit wereldje.

tsjor

Ava

'Is dan de oplossing kind niets vertellen en niet voorbereiden maar wel alles laten meemaken op zo'n feestje?' Hoe groot is de kans dat kleine kinderen in de kring zitten met volwassen mensen die koffie drinken en ergens over praten?
Kinderen maken spanningen mee, ja, maar ze hoeven die spanningen niet op te lossen, dat moeten volwassenen doen. Ze moeten van ouders de geruststelling meekrijgen, dat het niet erg is en dat ouders het wel aankunnen. Zonder dat kinderen weten waarover het gaat.

tsjor

Tsjor ea

Je analyse gaat niet helemaal goed want mijn zwager is in dit geval de broer van mijn man. Waar zijn ouders, na de uitspraken die ze over hem en zijn vrouw hebben gedaan, ook een wat stroeve relatie hebben. Ze hebben enkel een goede band met mijn schoonzus aka de zus van mijn man.

Ik realiseer me overigens heel goed dat ik het mijn man tamelijk ingewikkeld maak. Aan de nadere kant heb ik jaren enorm mn best gedaan, wijzelijk mn mond gehouden en ben ik altijd wel vriendelijk geweest. Daar heb ik nu moeite mee omdat ze mijn grenzen steeds over gaan en ik hard moet nadenken of ik dat wil ja of nee. Mn gevoel zegt van niet.

En nee, ik ga inderdaad mijn kind niet vragen om een oplossing. Ze vinden het al complex genoeg allemaal. Mijn man en ik moeten daar in de eerste instantie iets op bedenken.

Rode krullenbol, wat goed dat jij er zo contemplatief mee om kumt gaan tegenwoordig. Dat wil ik ook nog eens kunnen! Ik werk trouwens in de GGZ. Op nog meer sociale exeperimenten zit ik zo niet te wachten. Dan begint familie wel erg op werk te lijken

Tante Sidonie bracht me op een idee. We nodigen ze een uurtje eerder uit dan de rest. Ze vertrekken vaak snel weer maar kunnen zo toch komen zoals zoon graag wil, man tevree en kans op escalatie minimaal. Dat we daar toch niet eerder op zijn gekomen!

Tsjor

Dank voor je uitgebreidde reactie. Dat helpt me echt om los te komen van de groef waar ik, zogezegd, al een tijd in zit. En man ook trouwens. Ik laat het even bezinken. En zal het straks nog eens lezen. Ik kom zelf uit een heel ander gezin en ook in mijn omgeving was ik niets anders gewend. De eerste jaren van onze relatie was dat ook een soort reality check. Ik wíst gewoon niet dat er ook gezinnnen bestonden waar het er zo anders aan toe kon gaan.

OT
Qua van oppassen op kleinkinderen is er geen graatmeter wat mij betreft. Wel gevoeldigheden waar je rekening mee kunt houden als je dat zou willen. Ik zie dat het tussen mijn man, zijn zus en broer wrevel wekt dat hun ouders wel op de kinderen van zus willen passen, en vroeger ook op onze kinderen, maar niet op de kinderen van broer.

kunnen we een oppasdraadje (grotoouders) starten? o.t.

Wil je dat openen, Tsjor?

vraagje aan Tsjor

Tsjor schrijft:
Je kunt ter plaatste iedereen ondersteunen die door hen klem wordt gezet op een duidelijke manier.

Natuurlijk kan dat, en moet je dat ook zeker doen op momenten, maar waarom zou je dat willen op de verjaardag van een kleinkind? Dat zou ik op elke willekeurige bijeenkomst inderdaad doen, maar moet dat nu een verjaardag (van een kind) zijn?

Tsjor schrijft;
Het is dan weer aan hen om te reageren zoals zij dat willen en kunnen. Jij hoeft geen ruzie te maken, je hoeft hen ook niet te laten verdwijnen, je mag wel opkomen voor je gasten, maar doe dat op een manier die past bij een gastvrouw.

Elke partij bepaalt voor zichzelf of ergens een hoogdravend conflict van kan komen. Dat vind ik ook. En ookal wil jij dat zelf niet, de keuze is aan jezelf vóór jezelf, daar kan de andere partij heel anders over denken (en doen). Mensen kunnen opstaan en onaangenaam op hoge poten vertrekken. Dat hou je niet tegen, mensen zijn niet te besturen. Dat kan je als 'hun probleem' definiëren maar wat schiet je in de praktijk op met het wegzetten van die definitie? Zij zien het niet als hun probleem. Bovendien wil jij iets met die verjaardag, niet zij.

Sounds like...

Ik kan je niet verblijden met allerlei diepte analyses Paxx. Wel kan ik je zeggen dat ik heel veel herken in de relatie met mijn schoonouders. T is geen blauwdruk met jouw relaas maar het moeilijk doen en het hebben van allerlei onuitgesproken verwachtingen herken ik wel. Ik ben er pas na 18 jaar achtergekomen dan mijn schoonvader een stoornis in het autistische spectrum had. Dat mocht hij niet weten want dat zou hij toch niet begrijpen aldus schoonma. Maar hierdoor begreep hij zelf ook niet waarom het telkens misging in sociale situaties. De oplossing bij mij was vooral accepteren dat hij zo was en geen verwachtingen hebben dat hij zich normaal zou gedragen in alledaagse ogenschijnlijke gewone situaties. Hij kwam gewoon zelf niet meer op een verjaardag of was na een half uur weer weg. Hij kon er gewoon niks mee met n verjaardag. Op ons 12 1/2 huwelijksfeest is hij ook niet geweest. Ik zie het schuim nog om zijn mond staan toen ik hem daarvoor uitnodigde (we gingen naar t strand en hadden een strandtent afgehuurd voor n hapje en n drankje). Hij ging daar toch niet naar toe! Hij kon t van de zeik niet aanzien (waren zijn letterlijke woorden, was er nog nooit geweest).
Kort houden, ander moment kiezen en dat voorstellen of inderdaad een uurtje eerder uitnodigen. Dat wilde ik nooit want n uur van te voren ren ik nog door de keuken om alles te bereiden en klaar te zetten.
De onzekerheid speelt denk ik in hun leven n grote rol. Onzeker dat jou ouders Paxx leuker gevonden worden dan de ouders van je man. En misschien jaloers...jaloers op het warme gezin waar je zelf uitkomt en dat je omringt. Daar kun jij niks aan doen. Dat is t gemis van de ouders van je man....

Ava

Om de simpele reden dat een verjaardag van een kind zo'n gelegenheid is waar de hele familie bij elkaar komt. Je offert de verjaardag van je kind daar niet aan op. Nogmaals, ik heb nog nooit meegemaakt dat een kind braaf in de kring van volwassenen gaat zitten om iets te drinken en ergens over te praten. Vijf minuten en dan is 't kind weg om te spelen. Hopelijk met neefjes of nichtjes of vriendjes.

Tsjor

Mooi rode krullenbol

Wat schrijf je dat mooi en treffend.
Daar nog iets aan toevoegend, waarom het juist met familie iets dringender en minder vrijblijvend is: er komt nog een levensfase aan, waarin zij ouder worden en afhankelijk van zorg, hulp en aandacht van kinderen. Hoe meer je nu al uitvogelt wat de beste manier is om met hen om te gaan, des te beter kun je ook die periode aan, zonder al te veel extra stress.
Een uur eerder laten komen, als je man dat wil, is ook een prima oplossing. Stel dat ze een goede bui hebben, dan kunnen ze de rest van het gezelschap ook nog zien. en anders gaan ze maar.
Ik snap dan nog niet zo goed waar om ze jouw ouders op hun tenen trapten met die vreselijk botte opmerking over de broer van je man. Hoe gaan die broer en zijn vrouw hiermee om?

Tsjor

Oh ja!

Vergeet ik nota bene één van mijn 'geheime' wapens waarmee ik stress van mij afsla? Ik ben er kennelijk een beetje uit geraakt. Maar goed; dat is dus muziek. Wat dacht je bijvoorbeeld van: