Relaties Relaties

Relaties

Paxx

Paxx

08-04-2017 om 16:53

Man heeft conflict met zijn ouders.


Ava

Ava

09-04-2017 om 19:17

Tsjor

Reactie op jouw bijdragen;
#22
Wel of niet oppassen op kleinkinderen, is dat een graad voor iets over de kwaliteit van grootouderschap?

Sommige mensen zullen dat vinden maar dat wil niet zeggen dat dat in het zijn algemeenheid zo is. Dat ligt toch helemaal aan jezelf en de familiecultuur? Ik zou zeggen, vooral niet doen als je het met tegenzin doet. Het is mooi meegenomen als je graag oppast maar niet iedereen is dol op (klein)kinderen.

#23
Kinderen maken spanningen mee, ja, maar ze hoeven die spanningen niet op te lossen, dat moeten volwassenen doen. Ze moeten van ouders de geruststelling meekrijgen, dat het niet erg is en dat ouders het wel aankunnen. Zonder dat kinderen weten waarover het gaat.

Ik vind een verjaardag helemaal geen plek om spanningen te creëren. Natuurlijk hoeven kinderen die niet op te lossen maar kinderen geven zichzelf de schuld van spanningen als ze niet begrijpen hoe het zit. En misschien ken jij verjaardagsfeestjes waar kinderen verdwijnen om te spelen in de tuin/kelder/etc. maar niet elk feestje is zo. Kinderen lopen in en uit, blijven hangen om te kletsen, willen iets laten zien, komen een tekening geven en krijgen zo heus genoeg mee. Waarom zou je ze meegeven dat verjaardagen ook gevierd dienen te worden met mensen waar een nare sfeer van uitgaat of waar een geladen sfeer omheen hangt?

#29
Om de simpele reden dat een verjaardag van een kind zo'n gelegenheid is waar de hele familie bij elkaar komt.

Nou, dat ligt er maar net aan. Als mensen niet gezellig samen kunnen gaan op een feestje, en zoals jij stelt in een kring in de woonkamer, waar je aan elkaar wat lastig kan ontkomen, waarom moet je dan perse samenkomen? Waarom zou je dan iedereen dwingen om op gescheept te zitten met een geladen situatie?

Misschien vind jij het belangrijker dat bepaalde sociale regels hoe dan ook worden nageleefd en een sfeer meteen zwart randje tijdens zo'n bijeenkomst op de koop toe neemt?

Nee

Het gaat niet om de sociale regels, het gaat erom wie de last krijgt van het nare gedrag. Als jij vooruit al alles zodanig gaat plannen dat het nare gedrag geen enkel gevolg zal hebben voor degene die zich naar gedraagt, dan heb jij alle last, want jij moet dan van alles gaan bedenken. Als je het 'laat gebeuren' komt de last bij de gasten te liggen, maar ook bij degene die het nare gedrag vertoont, want je kunt als gastvrouw wel duidelijk maken dat sommige dingen niet gewenst zijn, of dat iets een nare opmerking is, en de andere gasten zullen dat ook vinden. Hoe naar het wordt heb je zelf overigens wel voor een deel in de hand.

Tsjor

Stickertje

Stickertje

10-04-2017 om 09:17

ik ben de schuld van alles

Ik lees al sinds zaterdag mee in dit topic en heb al 3 reacties getypt en weer gewist. Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden wat ik wil zeggen.
Mijn man heeft/wigestampte p ook een moeilijke relatie met zijn ouders. Het contact, de bejegening van zijn ouders moest vanaf jongs af aan formeel. Begroeten met een hand en kus, u zeggen no matter what. Volgens schoonmoeder laat dat zien dat je respect hebt voor je ouders.
Inmiddels is mijn man 27 jaar op zichzelf maar de opvoeding gaat nog steeds door. Daar binnen komen met een baby in je armen, die hand en kus MOET meteen gegeven worden. Als schoonouders hier zijn en man zegt jij tegen mijn ouders (dat is al jaren geleden zo afgesproken) wordt hij door zijn moeder nog maar weer eens gewezen op het u zeggen tegen en respect hebben voor ouderen.
Vorig jaar heeft schoonmoeder een hele emmer bagger over mij uitgestort. Ik ben de schuld van alles. Dat haar zoon niet meer op afroep beschikbaar is om klusjes voor haar te doen is mijn schuld, ik zou hem dat verbieden. Man moest en moet wel eens nee zeggen, omdat wij andere activiteiten hebben met het gezin. Dat haar zoon zo brutaal en respectloos is tegen anderen is ook aan mij te danken. Ik geef het verkeerde voorbeeld, ben "veel te vrij". Dit was dus de kern van ons "conflict". Er valt niet over te praten, dat ik anders ben opgevoed dan haar zoon dat moet ik maar onder het tapijt vegen. Het liefst zou zij ons gezin zien als een exacte kopie van haar gezin destijds. Dat man en ik daar geen trek in hebben dat telt niet.Schoonmoeder kan niet begrijpen dat een nieuw gezin een samenvoegsel is van 2 opvoedstijlen en dat de nieuwe ouders nieuwe regels maken. Onze kinderen begroeten mijn ouders informeel maar met respect, schoonouders worden begroet volgens protocol maar of ze, inmiddels 15 en 12 jaar oud, nog resoect hebben voor opa en oma, ik twijfel daar echt aan. Ze hebben inmiddels zoveel onterechte uitbranders gehad van oma, niet meer normaal.

Tijdens momenten van contact over en weer is de sfeer altijd gespannen, we lopen allemaal op eieren, bang iets verkeerds te zeggen, iets verkeerds te doen.
Man en schoonzus hebven meerdere keren geprobeerd het gesprek aan te gaan maar dat kwam altijd uit op hetzelfde. Zij zijn de ouders, zij weten hoe het hoort en daar hebben wij ons maar naar te schikken. Bij hun thuis willen we daar wel in meegaan met het idee, hun huis hun regels.
Bij ons thuis mag schoonmoeder zich gedragen volgens haar regels, als zij mijn ouders met u wil aanspreken, omdat ze ouder zijn en niet haar familie, prima doe maar! Wat ik echter niet wil is dat ze haar regels dwingend op gaat leggen aan mijn kinderen en mijn gasten. Zij meent dat ze daar wel recht op heeft, omdat ze ouder en dus "wijzer" is.
Inmiddels gedogen we elkaar, heb ik hele lage verwachtingen. Bezoekjes duren kort, zijn niet gezelig maar het is niet anders.

Waar 2 mensen een relatie beginnen ontstaat een nieuwe gezinscultuur. Mijn ouders kunnen daar goed mee omgaan mijn schoonouders niet. Mijn man komt uit een gezin van de gestampte pot, ik uit een gezin waar ook wel nasi of mosselen op tafel kwam. In ons nieuwe gezin komt stampot op tafel en ook wel nasi, mosselen meestal niet. Dat is ons compromis. Schoonmoeder mag meeeten, eten we stamppot dan heeft ze geluk, eten we nasi dan heeft ze pech maar moet ze wel haar commentaar voor zich houden, nasi is namelijk niet smerig, alleen zij vind het vies.

Stickertje

Stickertje

10-04-2017 om 09:23

geen advies

Ik besef dat ik je geen advies heb gegeven hoe je het kan oplossen maar misschien hwb kan ik je wel op een andere manier naar de situatie laten kijken met mijn verhaal. Dat je gaat zien hoe dinfen zij ontstaan.

Angela67

Angela67

10-04-2017 om 09:26

stickertje

Wat jammer dat je er al jaren zoveel last van hebt. Bij TS is het wat mij betreft wel van een andere orde. Bij jullie is tenminste (al jaren) duidelijk wat de oorzaak is en dat het niet verandert. Dan kun je zelf stappen zetten en het contact verbreken bijvoorbeeld, omdat je weet dat je het alleen zelf kunt oplossen. Bij TS is er nog ruimte om wat zaken uit te proberen en misschien een modus te vinden. Bij jou is die kans nul als ik het zo hoor. Ik zou me er niet meer voor lenen als ik jou was en/of proberen minder verbitterd te zijn. Je hebt nog genoeg jaren voor je nadat je kennelijk jarenlang geprobeerd hebt te voldoen aan hun beeld.
gr Angela

Paxx,

De spanning binnen de familie is voor mij heel herkenbaar. Daarom zou ik je schoonouders niet eerder dan de rest uitnodigen. Dat is juist spanningsverhogend. Door je aandacht te kunnen verdelen over minder prettige maar ook wel prettige gasten, kan je de boog wat laten vieren. De anderen kunnen ook fungeren als vluchtroute igv sneren. Met hen kan je van onderwerp veranderen. Zonder hen, heb je geen escape.

Door gezellig met je zwager en zijn vrouw om te gaan, zendt je ook een signaal af naar zijn ouders. Zo van: de broers vallen elkaar niet af. Je kan ook tijd steken in het aanhalen van de band tussen de gezinnen van de twee broers. Die band is sowieso belangrijk tegen de tijd dat ouders hulpbehoevend worden.
---

Zet je dus niet in op herstel tussen zoon en ouders. Het legt je man een druk op alsof hij moet buigen voor zijn ouders omdat zijn vrouw de spanning niet fijn vindt. Geef hem aan dat je hem steunt in welke weg hij ook gaat. Als hij afstand wenst, steun hem daarin. Het heeft namelijk niets met dankbaarheid te maken. Maar met op een menswaardige manier met elkaar omgaan. We zijn geen eigendommen van onze ouders. Wat stelt liefde voor als die niet onvoorwaardelijk is. Jullie kunnen beter op gezonde manier wat afstand houden en stil staan bij de goede banden die jullie wel hebben met anderen.

-----
Het gedrag van schoonzus herken ik ook. Allemaal vrees voor ook een ruzie met haar ouders. Maar zij heeft dan een oppasprobleem erbij en dat kan haar geld kosten. Heel vervelend om zo onder druk te staan van je ouders.

Leef je eigen leven met je gezin, door je niet te laten leiden door je ( schoon) ouders. Dat lukt het best als jullie er samen er in staan.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

10-04-2017 om 09:36

Nou Sticker

Niet om er weer een schoonmoeder verhaal van te maken, en ik vermoed ook dat de metafoor van de gestampte pot voor veel meer staat dan alleen het eten, maar ik heb toch altijd wel geprobeerd om aan dit soort minimale wensen te voldoen.

Ik trok de grens bij de hond van schoonmoeders.
Dat ie meemoest prima, en dat ze hem dan graag bij zich had ook goed, maar dan niet midden tussen de rest van het bezoek. Dat beest lag bijna bovenop de voeten van mijn vader.
Ik heb toen wel voor de directe confrontatie gekozen. Dat zou ik nu niet meer doen. Maar ik heb nu ook een andere verstandhouding met haar. Ik zou haar nu even apart nemen en vertellen dat mijn vader dit niet prettig vindt en of ik een ander mooi plekje voor haar schatje mag maken.

Dat zij een blinde vlek voor dat stomme beest had, zou ik haar nu vergeven.

Wat ik wil zeggen: ze zijn er, en ze zijn toch (ondanks alles) belangrijk voor de mensen die je lief zijn. Dus ik zou echt proberen om de plooien te blijven gladstrijken. Als schoondochter is dat vaak makkelijker dan als kind.

Stickertje

Stickertje

10-04-2017 om 11:29

Nooit goed genoeg

Wij moeten respect tonen maar het is nooit goed genoeg. Ik weet sinds vorig jaar dat dat mijn schuld is. De man van paxx moet laten zien dat hij dankbaar is, wat hij nu doet is niet genoeg. Dat gaat niet veranderen wat paxx en haar man ook gaan doen het is niet genoeg. Praten kan even de druk van de ketel halen maar de schoonuders van paxx gaan niet veranderen zij gaan die dankbaarheid niet zien. Vrees ik.

Die metafoor van de stamppot staat voor veel meer dan eten alleen inderdaad. Al maak ik de zuurkool volgens recept van schoonmoeder dan is het nog steeds niet haar stamppot. Alleen om het feit dat ik het gemaakt heb.

Tsjor (ot)

Wat leuk!! Proficiat.

Brenda

Brenda

10-04-2017 om 15:38

stickertje

Wat herkenbaar zeg, heb je de zelfde schoonouders als ik.

In hun ogen heb ik hun zoon afgepakt, mijn heeft heeft nu een druk gezinsleven en kan niet meer altijd klaarstaan voor zijn ouders.
Ze vragen soms een dag van te voren of hij een muurtje kan slopen, toen zei hij nee omdat hij moest slapen omdat hij nachtdienst had. Het antwoord was, maar dan passen wij op de kinderen? Ook de kinderen balen van oma, ze mogen alleen tv kijken die te hard staat en snoepjes eten, en mopperen ze, dan krijgen ze nog een snoepje, dan zijn ze stil. De kinderen willen niet meer naar oma. Oma heeft al verschillende keren ruzie met ons gemaakt waar de kinderen zij zijn, mijn man kan nu eenmaal met wisselende diensten en een gezin niet meer zoveel voor ze doen.
Op alle 7 verjaardag van mijn oudste heeft ze hier ruzie lopen maken, bij de laatste verjaardag van de jongste hebben we gezegd dat ze niet meer mocht komen. Ze kwam 2 weken later. Ik ben maar een dag weggeweest en de kinderen vluchtte naar buiten om te spelen. Ik ben hier klaar mee. Mijn man voelt zich in de steek gelaten, al een paar keer aangegeven maar vervolgens hoor je er niets meer van. Lekker rustig en die rust hou ik nu aan. Ben er klaar mee.

Stickertje

Stickertje

10-04-2017 om 15:53

mijn schoonzus en zwager zijn kinderloos

Dus Brenda nee wij delen de schoonouders niet. Wel de ellende zo te lezen.
Gruwel letterlijk de kinderen "zoet houden" door veel snoep te geven. Die had ik nog niet genoemd. Gebeurde hier ook. Kinderen zijn inmiddels wijs. Die willen niet meer "nekken" in de suto op de terugweg.

Kaaskopje

Kaaskopje

10-04-2017 om 16:00

Ginny o.t. hond

Ik lees dat jij je geërgerd hebt over het feit dat de hond van je schoonouders gewoon in 'de kring' van bezoekers lag. Het is een ouwe koe natuurlijk, maar ik vind het eigenlijk niet meer dan normaal dat een hond pal bij zijn baas komt te liggen. Ik zou wel opletten of hond dan bij een ander gaat liggen, ook vragen of het lastig is als hij bij een ander gaat liggen, maar het uitgangspunt is dat hij bij ons moet liggen. Zo kun je hem in de gaten houden. Anders zou ik de hele tijd door de kamer rondkijken, hoor ik wat, waar is hij nu, wat doet ie.. ? We nemen de honden overigens nooit mee, twee is wel erg veel. We hebben wel eens een hond ergens mee naar toe genomen, maar na uitgebreid overleg en niet tijdens drukke visite. Nu hebben we een oppas voor de honden.

Verhuiswagen

Verhuiswagen

10-04-2017 om 16:03

Waarom dan?

Hoe kom je er toe als ouders dat je t idee hebt dat je schoondochter hun zoon heeft afgepakt? En dat je je volgend bovenstaande verhalen je zo misdraagt dat je het contact helemaal verliest? En hoe gaan ouders er mee om die het juist niet zo aanpakken? Niet dat ik t draadje van TS wil kapen maar gewoon pure interesse.

Ava

Ava

10-04-2017 om 16:37

Afpakken

Ik denk dat ouders van jongens, misschien meer dan van meiden, het gevoel hebben dat hun zoon in beslag wordt genomen door zijn gezin en zijn partner. Tenminste, dat is mij wel eens opgevallen. Hebben vrouwen kinderen dan trekken meer naar hun ouders, wat ook niet altijd goed gaat, soms zelfs nog wat meer naar hun moeder. Mannen hebben dat minder naar mijn idee of alleen als de gelegenheid zich toevallig voordoet. Volgens mij komt zo'n idee daar vandaan.

Iets soortgelijks heb ik ook meegemaakt maar dan anders; na een paar jaar 'verkering' kreeg ik ten overstaan van iedereen te horen dat ik nu werd geaccepteerd in het gezin (van mijn partner dus) en dat het daarom mijn taak was om te zorgen dat hun zoon met regelmaat bij hun op bezoek ging. Plus, dat ik voortaan voor alle cadeautjes (van&voor alle gezinsleden van mijn partner) moest zorgen. Dit is een gezin dat nooit iets aan feestelijkheden heeft gedaan. Ik sputterde nog tegen dat ik geen secretaresse was (van mijn man, van het gezin waar hij uit kwam) maar dat kwam niet aan. Dit heeft tot gevolg gehad dat ik met tegenzin cadeautjes gaf, daar eerst een paar keer goed nadacht welke 'boodschap' ik daarmee gaf. En man gaat nauwelijks naar zijn ouders, wat ik volledig begrijp. Mijn schoonouders hebben feitelijk het tegenovergestelde bereikt.

Toen schoonzus een paar jaar geleden opeens met de afblaffende opdracht aankwam dat ik toch heel wat werk van mij verwacht werd als haar ouders ziek, zwak en misselijk werden (en dement), ben ik definitief afgehaakt. Dat neem ik mijzelf niet kwalijk (ik breng het gewoon niet meer op) maar het voelt niet goed om te moeten nadenken bij iets waarbij je normaal wel van aanpakken weet. Het is haar niet eens opgevallen.

We weten waar de pijnpunten liggen en leven zoveel mogelijk parallel langs schoonouders en schoonzus. En dat bevalt goed. Natuurlijk hadden wij het liever anders gehad maar dat scenario is alles behalve realistisch. Dit is het beste alternatief. En als schoonouders moeilijk doen, vieren we de verjaardag zonder ze, omdat wij wel een fijne verjaardag willen.

Stickertje

Stickertje

10-04-2017 om 16:50

Verhuiswagen wist ik het maar

Door mij is hun zoon geworden tot wat hij nu is.
Brutaal (zo hebben zij hem niet opgevoed). Door mij heeft hij geen tijd meer om acuut hun kapotte tv, cv ketel, klemmende deur te repareren. Van mij moet hij met zijn gezin later komen op gemaakte (zeg maar gerust opgelegde) afspraken.
Dat om 15.00 op verjaarsvisite komen godsonmogelijk is met 2 schoolgaande pubers en een baan willen zij niet snappen.
Ik kom daar niet van harte na deze bak bagger die ik vorig jaar woord voor woord letterlijk over mij heen kreeg. Hier gedoog ik het bezoek, maak koffie vraag plichtsgetrouw hoe het gaat maar wezenlijk contact dat er toe doet is er niet. En dat hoeft van mij ook niet meer.
Uit die woorden heb ik afgeleid dat ik hun zoon heb afgepakt, tenminste dat zij dat gevoel hebben.

paxx

paxx

10-04-2017 om 17:19

reactie

Ik denk dat mijn man en ik ook last hebben van het rode autootjes syndroom. Wellicht net als zijn ouders. Naar ons gevoel hebben ze ons het afgelopen jaar een paar keer behoorlijk afgewezen. En nu zien we dat misschien overal in. Tsjor legt daar goed de vinger op. Zo dreigen de problemen die er spelen en waar we last van hebben keiharde standpunten te worden. En dan is het eind zoek natuurlijk. Dat staat een oplossing in de weg.

Maar ik vind het ook zoveel om de schouders over op te halen. Ik herken ook wel het een en ander in jouw post Verhuiswagen. Feit is dat er niets anders op zit dan over ons eigen ego heen te stappen. De gesprekken hebben niets opgeleverd. Gesprekken waar mijn man heel wijs hen niet als ouders heeft afgekeurd maar heeft geprobeerd aan te geven wat het met hem doet (jaja, hulpverlenersgezin he Zij verzanden dan wel in een soort anecdotische verwijten. Waar mijn man niets mee kan omdat hij zich simpelweg niet meer kan herinneren wat er vorig jaar tijdens een verjaardag van een neefje heeft afgespeeld, bijvoorbeeld. Ze communiceren waarschijnlijk op een heel ander level.

Mijn man zal nooit het contact met zijn ouders verbreken. Juist vanwege het feit dat ze ouder worden en aandacht nodig zullen hebben. En vanwege onze kinderen. Dat siert hem. Ik weet niet of ik dat op had kunnen brengen als het mijn ouders had betreft. Maar ik ben dan ook wat strakker afgesteld qua karakter. Ik vind dat we allemaal ons best moeten doen de relatie goed te houden. En die balans is er niet. Overigens speelt er geen psychiatrische dignose of achtergrond. Er is geen sprake van autisme. Dat had ik zeker herkend.

Wrok zal een grote rol spelen. En dat ze het lastig vinden om naar hun eigen aandeel te kijken. Het is niet op mij persoonlijk gericht. Hun sociale leven is verder erg schraal geworden in de loop der jaren. Mijn schoonouders hebben geen contact met hun eigen broers en zussen, terwijl ze allebei uit een groot gezin komen en de meeste nog in leven zijn. Geen vrienden. Ruzie met de buren. Ze zijn allebei nog maar half zestig en topfit. Heel verdrietig en eenzaam eigenlijk.

Maar goed. Ik zet op de verjaardag van zoon een gezellig mambo muziekje op zoals Rode Krullenbol aanraadt (Al is Nick Cave meer mn genre. Ik gooi het zélfs muzikaal volledig over een andere boeg!)

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

10-04-2017 om 21:33

Oh prima Kaaskopje

Maar ik neem aan dat je dan zo gaat zitten dat de hond alleen op jouw voeten ligt? En niet juist op de voeten van een ander.

Mijn zwager nam zijn hond ook weleens mee, maar die legde hem onder zijn stoel of zocht een plekje waarbij de hond achter hem lag.

Kaaskopje

Kaaskopje

10-04-2017 om 23:12

Ginny

Ja daar doe ik uitermate mijn best voor. Tenzij men zegt dat ik moet ontspannen en niet zo moeilijk hoef te doen .

Terug naar toen,

@Paxx, soms zou ik niets liever willen dan de klok terug zetten naar toen, toen we gewoon met ( schoon)ouders om gingen. Maar na meerdere malen te zijn gekwetst of genegeerd, verloor ik het vertrouwen in de ander. Een sorry veegt dat niet meer uit. De negatieve ervaringen liggen opgeslagen in mijn geheugen. Als de 'tegenpartij' zich te hoogverheven voelt om in te zien wat dit een ander doet, trek de ander een muur op uit zelfbehoud.

Ik snap het niet waarom hier die ouders zich naar hun schoondochter na jaren goed contact zo gevoelloos en uit eigen belang, opstellen. Maar ik ben blij dat het niet mijn ouders zijn want de pijn voelt soms als het afrukken van een stuk van je hart. Dit klinkt best heftig maar een juiste beschrijving (mede doordat hun kind er tussen staat en het soms ook moeilijk vindt.) als het wel mijn ouders waren, zou ik dit ervaren als toppunt van verraad. Alsof die band tussen bloedverwanten een lege omhulsel is. Alsof de poten onder je stoel, die fungeerden als een fundament voor je ontwikkeling welke je ouders je hebben meegegeven, onder je vandaan gezaagd worden.

Dan sta je aan een nieuw begin van je leven: je wilt niet zo met hen verder maar durft (uit belang van andere familieleden) geen drastische stappen te nemen en denkt 'het slijt wel'. Eén ding vergeet je niet, je weet hoe harteloos ze ook kunnen zijn.
Dus de keren dat ik ze tegen kom, blijf ik beleefd ook al wordt er langs mij heen gekeken terwijl ik ze een hand geef.
Mijn eigen ouders worden hulpbehoevend. Die zorgtaken neem ik op met mijn broers. Dat gaat prettig, zo met je eigen broers waarbij ieder wat bijdraagt. Manlief houd ik erbuiten. Maar nu het met zijn moeder niet zo goed gaat, laat ik die zorgtaken aan hem en zijn zussen over. Nu moet ik daarbij vertellen dat ik zelf net een operatie achter de rug heb en zij niet geïnformeerd hebben hoe het met mij gaat.

Ik wil hier geen schoonmoederdraadje van maken. Het gaat mij meer om hoe je dergelijke gekwetste ervaringen beleeft en dit je beeld in een ander doet veranderen. Sterkte voor je man. Haal de spanning bij hem weg door er zelf luchtiger er in te staan. Je wens weer een normale verjaardag te kunnen vieren, legt juist meer gewicht op de schouders van je man. Alsof hij er iets aan moet doen maar hij kan er niets aan doen.

Stickertje

Stickertje

11-04-2017 om 20:03

Flanagan

Heel goed omschreven, precies zoals het bij ons ook gaat. Tegen beter weten in hopen op verbetering, hopen dat het slijt. Hun kind dat ertussenin staat, uit belang van andere familieleden geen drastische stappen durven nemen maar zo ook niet verder willen.

rode krullenbol

rode krullenbol

12-04-2017 om 11:44

Kwetsende ervaringen

Kwetsende ervaringen kunnen naast relaties ook personen beschadigen. De vraag ‘hoe ermee om te gaan?’, zal door iedereen zelf (dienen te) worden beantwoord. Elk individu ziet zich immers voor strikt persoonlijke moeilijkheden geplaatst en heeft zijn eigen leven te leiden.

Het ligt misschien voor de hand om te denken: hoe extremer het kwetsende gedrag, hoe groter de problemen die eruit voortvloeien. Toch is dit niet per se het geval. Gedrag dat buiten normale proporties valt, kan ook juist ogenblikkelijk duidelijk maken, dat er iets niet aan klopt.

Zo trof ik het op de basisschool van mijn oudste kind dat een medemoeder mij binnen de kortste keren wist te stigmatiseren tot ‘femme fatale’ en ‘ontaarde moeder’. Dit op basis van de valse veronderstelling dat ik haar man van haar zou proberen af te pakken, hetgeen dan ook mijn eigen gezin zou doen opbreken. En raad eens? Zo slecht als ik was, zo goed was zij. In haar ogen. Mij gaf het uiteraard slechts te denken over haar partner en de kwaliteit van hun relatie.

Hun bejegening van mijn persoon wees me erop, dat zij beiden nogal behept waren met het Madonna-hoer complex, dan wel er handig gebruik van probeerden te maken als stok om de hond mee te slaan. – Wie zou denken dat deze waanvoorstelling louter leeft onder mannen, vergist zich! – De discours omtrent vrouwen die eruit voortvloeit, ken ik maar al te goed en weiger ik aan te gaan. Dan maar aan de schandpaal.

Toeval of niet? Juist toen dit speelde, ging er hier op dit forum iemand prat op vreemd te gaan, terwijl niemand dat van haar zou denken. Ik vond het een nogal onvolwassen, kinderachtig gebaar; die lange neus die zij hiermee maakte naar haar medemensen. Tegelijk was ik meer dan geërgerd door de impliciete belediging aan het adres van vrouwen als ik.

Achteraf bezien was het misschien wat ‘reactief’ van mij, maar toen zag ik er een gerede aanleiding in om ook eens mijn ideeën over vreemdgaan te ventileren op dit forum. Inmiddels ga ik deze sociale strijd niet meer aan. Valkuilen zijn er om te ontwijken, nietwaar?

Uiteraard heb ik de akelig agressieve, venijnige cocktail van jaloers en egotripperig gedrag van de vrouw in kwestie thuis uitvoerig besproken. Op mijn vragen omtrent de situatie stelde mijn partner op een gegeven moment de volgende wedervraag: “Heb je niet gewoon met narcisme van doen?” Het bleek een gouden vondst. Naarmate ik mij verdiepte in dat verschijnsel, begreep ik eens te meer van de hectische taferelen die ik zoal heb meegemaakt.

Het is dat de betreffende medemoeder zich als een ware kwelgeest heeft opgesteld naar mij; maar eigenlijk zou ik ook haar kunnen bedanken voor de rol die zij heeft gespeeld in mijn leven. Doordat zij aanmerkelijk verder van mij af stond dan degene die mij het leven heeft geschonken, kon ik haar gedrag veel beter analyseren en duiden.

En zoals dat dan gaat: van het één kwam het ander. Bezag ik mijn moeder voorheen enkel als een getraumatiseerde vrouw; nu raakte ik beter op de hoogte van wat het precies met haar had gedaan.

In de tussentijd zijn er alweer heel wat jaren voorbij gegaan. Kennis, inzichten en bewustzijn ten aanzien van narcisme zijn groeiende. Mede dankzij de sociale media kan iedereen daarvan profiteren. Onlangs stuitte ik op het volgende artikel: http://www.huffingtonpost.com/entry/5-damaging-lies-we-learn-from-narcissistic-parents_us_586608e7e4b068764965c0ff Ik breng het jullie gaarne (strikt vrijblijvend) onder de aandacht.

Rode krullenbol

RK ','

Niet alleen narcisme kan bijdragen aan een uit elkaar groeien van familie. Nu is een kind dat met een narcistische ouder opgroeit, niets anders gewend tot het moment dat de ogen open gaan. Maar dat is vaak een gestaagd groeiend proces. Er zijn ook andere elementen die een rol kunnen spelen die tot een botsing kunnen leiden.

Hier speelt geloof een rol. Ik bedoel het geloof zelf niet maar de arrogantie van het 'beter, ouder en wijzer zijn' , gesterkt door het veilige gevoel van christen zijn, als een podium van onaantastbaar. Zo'n schril contrast met waar het geloof juist voor staat. ( Ik ben zelf ook gelovig.)
Je kan het vergelijken met de vroegere katholieken en de hervormden, ze gunden beiden het licht niet in de ogen.

Die arrogantie van onaantastbaarheid tornt boven nederigheid uit en maakt hier dat ik door hen nu wordt neergezet als een ondankbaar iemand, want ze hebben zoveel voor mij gedaan wat trouwens wederIjds is geweest. No way dat de werkelijke oorzaak van de breuk ruimte krijgt om uitgesproken te worden. Dat is te confronterend want volgens hen leeft Christen volgens de bijbel en doet niets fout. Het ligt zodoende altijd aan een ander.

Dan ontstaan er ook keiharde standpunten waarvoor er wel twee voor nodig zijn om ze weg te werken. De man van Paxx lijkt mij een betrokken man die veel van zijn ouders houdt. Mocht het geloof een rol spelen in hun familie, dan lijkt mij dat eerder een nadeel dan een voordeel. Want owee, wie twijfelt aan de invulling die iemand geeft aan de status Christen zijn.
Ik heb in mijn eigen situatie het gevoel dat die onaantastbaarheid juist tussen mij en mijn schoonouders staat. En ik weet niet hoe ik dat kan veranderen want ik kan hen niet vertellen dat hun manier van doen niet in lijn is met het geloof. Daarvoor ben ik maar een snotneus die haar mond moet houden.

rode krullenbol

rode krullenbol

13-04-2017 om 12:05

Ik ben geen therapeut, noch theoloog, maar ...

Of je kwetsende ervaringen nu opdoet, doordat iemand zich narcistisch naar jou gedraagt of zonder dat er sprake is van narcisme; herstel van je gemoedsrust (en eventueel ook van de relatie met degene met wie je in onmin bent geraakt) kan op eenzelfde manier worden bereikt. Atheïsten noemen het wel ‘loslaten’. Christenen ‘vergeven’. Loslaten/vergeven is de sleutel tot de oplossing van het probleem.

Nu weet ik ook wel dat dit makkelijker is gezegd, dan gedaan. Gelukkig zijn er altijd wel weer medemensen die hierover de nodige informatie kunnen verstrekken: je naasten, pastoraal werkers, therapeuten, YouTubers, noem maar op! Kern van de zaak, lijkt mij, dat je bij een ander laat wat niet bij jou hoort.

Hoe een ander over jou denkt, kun je wel denken (positief) te kunnen beïnvloeden, maar als dat dan toch niet lukt, is dat alleen maar frustrerend. Sterker: je geeft er die ander alleen maar macht mee over jou. En van macht kan ook misbruik worden gemaakt. Machtsmisbruik roept op zijn beurt woede op. Hetgeen je weer verder van huis brengt dan je zou willen.

Net zo goed als atheïsten en gelovigen vreedzaam met elkaar kunnen omgaan, zou verschil in geloofsopvattingen een harmonieuze relatie niet in de weg hoeven staan. Een kwestie van elkaar in zijn/haar waarde laten. Iemand die over voldoende zelfrespect beschikt, is daar het beste toe in staat.

Enfin; wie gekwetst is door een ander doet er goed aan zich te richten op werken aan zijn/haar gevoel van eigenwaarde; los van de persoon die de kwetsing heeft veroorzaakt. Je komt dan boven de situatie te staan en wordt niet langer omlaag getrokken, het moeras van negativiteit in. Alleen al daarmee stel je een grens. Mocht het evenwel toch nog nodig zijn om nadere grenzen te stellen aan het gedrag van de ander, dan gaat dat aanmerkelijk makkelijker.

RK,

Bedankt voor je reactie. @Paxx, ik wil je draadje niet overnemen maar ik zie wat overlappingen. Ik denk dat zowel je man als ik bewust zijn van onze eigenwaarde, zoals Rode Krullenbol die aankaart.
Het vervelende en in de weg staande is de instelling dat het kind wordt geacht de eerste stap moet zetten om respect te tonen vanwege all zorg die (schoon)ouders hebben verricht, terwijl dat niet het punt is. Ondankbaarheid is vaak en ecxuus voor de schreeuw om aandacht. Die eerste stap heeft zodoende geen waarde en zal niets veranderen aan de wijze waarop men in de relatie staat.

Als de man van Paxx tegen zijn ouders zegt: 'jullie hebben gelijk, jullie kunnen rekenen op meer aandacht van mij', dan verandert dit zijn beleving niet want het is niet zijn wens om zijn ouders meer dan gebruikelijk op te zoeken omdat hij ook een eigen leven heeft. ( of vul ik nu te veel in.) Zo is het ook niet mijn wens om tegen mijn schoonouders te zeggen, 'sorry ik had beter een diplomatiek antwoord kunnen geven ipv de waarheid waarom ik minder vaak op visite kwam'.

In mijn geval is extra gewicht gaan mee tellen nu we sinds een paar dagen weten dat ze een ziekte onder de leden heeft dat haar leven drastisch verkorten zal. Ik vind het ingewikkeld omdat de eerste stap nu niet in teken staat van een actie uit het hart maar één in teken van medeleven naar mjn man. Als ik nu de eerste stap zet, komt deze zo gemaakt over. Zo van, ' Ja ik doe de eerste stap omdat jij ouder bent en nu ook zo ernstig ziek, maar als je niet ziek was, had ik je wel kunnen vergeven ( loslaten) maar vergeten zal ik het niet'. Het komt dan zo huigelachtig over.

rode krullenbol

rode krullenbol

13-04-2017 om 13:18

@Flanagan

Wat doet het er nog toe hoe het overkomt, als het een beslissing is waar jijzelf helemaal achter staat?

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

13-04-2017 om 14:09

Ook @Flanagan

Ik denk dat er in deze situatie geen goed of fout is.
Steun je man in het aanhalen van de banden met zijn ouder en hou je zelf op de achtergrond. Deze tijd komt nooit meer terug.

De buitenwacht

@RK en Ginny, bedankt.
Tussen manlief en zijn ouders is de band ook probleemloos. Loslaten is het probleem niet zo. Maar de verwachting van de buitenwacht, de familieleden die maar een half verhaal kennen of je kinderen die weten hoe je over hun oma denkt, knagen wel eens aan de beslissing eigenwaarde in acht te nemen.

Dat herkende ik ook in het verhaal van Paxx. Omdat Paxx tegen de verjaardagen op kijkt, lijkt het net of haar man, onderdruk van 'buitenwacht' in actie moet komen.
Dergelijk gevoel druist tegen je eigen beslissing in.

Sorry zeggen

Sommige mensen kun je beter geen 'sorry' tegen zeggen. Die nemen dat dan op als een bevestiging dat jij een fout hebt gemaakt en niet als een beleefde manier om zaken glad te strijken.
Dan gaan ze juist door of nog verder.

Hoe lastig ook kun je dan beter zo vriendelijk en neutraal mogelijk, maar vooral duidelijk, stelling nemen. En daarbij blijven, zonodig herhalen.

En het vooral niet persoonlijk opvatten. Zij hebben er waarschijnlijk meer last van, je bent vast niet de enige, dat er makkelijk wrijving ontstaat in het contact.

Hoe lastig ook, want ze kunnen voor een hoop verwarring zorgen over jou bij anderen.

rode krullenbol

rode krullenbol

13-04-2017 om 16:46

rode krullenbol

rode krullenbol

13-04-2017 om 18:22

P.S.

Voor de link die ik in voorgaande bijdrage heb geplaatst, geldt hetzelfde als eerder ter sprake kwam. Het betreft weliswaar een verhandeling over narcisme, maar deze kan evenzeer meer in het algemeen van nut zijn.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.