Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

man schreeuwt en vloekt als iets niet meezit

Ik heb een liefdevolle relatie met mijn vriend, de vader van mijn kinderen. Waar ik me echter heel erg aan stoor, is het feit dat hij vreselijk uit zn plaat kan gaan zodra er iets mis gaat. Bijv. hij is aan het klussen en maakt zelf iets (onherstelbaar) stuk, of hij komt erachter dat hij een onderdeel mist, of de kat heeft ergens op geplast, of de wasmachine lekt.. Dan vloekt ie dat het een lieve lust is, probeert het soms even te fixen, onderwijl verwensingen schreeuwend en gooiend met spullen. Dat kan soms uren duren, dan blijft ie daar in hangen en doet niets anders dan tieren en schelden.

Herkent iemand dit? Ik heb 1 andere lange relatie (6 jr) gehad met wie ik samenwoonde, en hij deed dit precies zo. Is dit een mannending? Mijn vader (niet hoogopgeleid) deed dit nooit, dus het verbaast me dat beide serieuze partners dit (in mijn ogen onnodige) gedrag vertonen.

Ik kan er niet tussenkomen, kan hem niet vragen "wat is er aan de hand?" dan krijg ik een grote bek, een snauw of ik word aan de kant geduwd als hij er langs wil.

Ik probeer in te zien dat ieder een eigen manier heeft om tot een oplossing te komen, maar het bezorgt mij SUPER veel stress en de kinderen langzamerhand ook, de jongste wordt bang van hem, zeker als het op haar gericht is (als ze een glas water omgooit of op haar kleren knoeit). Ik vind het moeilijk dat dit hun voorbeeld is - het kan veel erger natuurlijk, maar ik kan me een beter mannelijk rolmodel voorstellen.

Ik heb het er lang geleden, ver voor de komst van de kinderen, weleens met hem over gehad, en dan zei hij dat dit zijn manier is om tegenslag te verwerken en dat ik hem maar gewoon moet laten uitrazen. Dat is precies wat ik steeds gedaan heb - maar ik kan het niet negeren, en het beinvloedt steeds meer mijn welzijn en dat van de kinderen.

Waar komt dit door, en (hoe) kunnen we dit samen oplossen?


juf Ank

juf Ank

13-01-2019 om 23:52

tja.....

Dit is natuurlijk gedrag wat hij al jaren vertoont, wat jij al jaren geaccepteerd hebt en wat niet ineens verdwenen zal zijn aal zouden jullie dat beiden willen. Maar het is erg onbeheerst en wat kinderlijk gedrag en zeker niet een ḿannending'. Dat is in elk geval geen goed excuus.

In ieder geval vind ik wel dat je minimale eisen moet kunnen stellen. Jou aan de kant duwen o.i.d. op zoń moment vind ik absoluut onaanvaardbaar.
Ik vind ook dat hij zich zeker zou moeten beheersen als de kinderen erbij zijn, voor jou ook in mindere mate. Jij kunt beter beredeneren dat je niet bang voor hem hhoeft te zijn (hoewel als hij je duwt), Maar voor de kinderen vind ik dat een ander verhaal. Hij heeft ook een voorbeeldfunctie voor de kinderen; daar zul je het met hem wel eens over moeten hebben vind ik.
En ik vind dat hij zijn excuus zou moeten aanbieden aan de omstanders als hij zo te keer is gegaan.

Misschien is een agressieregulatietherapie iets voor hem als hij daarvoor openstaat. Er is geen fysieke agressie, maar ik vind dit toch aardig intimiderend klinken. Als je als kind geen glaasje drinken meer om kan stoten...

Alison

Alison

14-01-2019 om 10:29

Schreeuwen

Ik had zo'n vader en ik heb daar heel lang heel veel last van gehad. Die onveiligheid en onvoorspelbaarheid doet zo veel kwaad. Voor mij zou dit gedrag onacceptabel zijn. De prioriteit zou bij de kinderen moeten liggen. Die zijn kwetsbaar en kunnen geen kant op.
Zou mijn man of een ander zich zo laten gaan waar kinderen bij zijn kon hij vertrekken. Dat ie dan maar eerst aan zichzelf gaat werken.
Bescherm je kinderen.
De issues van je man doen er niet toe. Die mag hij zelf oplossen in plaats van zich af te reageren op zijn omgeving. Het enige wat nu belangrijk is zijn jullie kinderen en die lopen een groot risico. Hun veiligheid en welzijn is jouw verantwoordelijkheid. Neem die.

Levina

Levina

14-01-2019 om 11:00

Herkenning

Ja, ik herken dit, en eerlijk gezegd heb ik ook wel eens gedacht dat het een mannending is. Mijn vader was zo en net als Alison heb ik daar ontzettend veel last van gehad. Een grotere shock was dat mijn beschaafde, empathische en leuke vriend hier dus ook last van heeft. Jaren verder wordt t niet minder. Het gaat niet om uren zoals bij jou, dat lijkt me enorm belastend, maar wel om een nare reactie met veel gescheld, dingen gooien, etc. Of situaties waarin hij gewoon heel onvriendelijk reageert.
Gister nog: we hadden boodschappen gedaan, wij lopend, zoons van 5 en 7 op de fiets. Ik was nog bezig met de boodschappentassen aan mijn fiets, jongens hadden hun fiets al en fietsen met hun vader richting zebra. Onze jongste maakte een onhandige manoeuvre en raakte man met voorwiel tegen achillespees. Is niet fijn natuurlijk, maar is het werkelijk nodig dat je dan keihard 'godverdomme!' schreeuwt? Ik stond meters van hem af en kon het nog horen. Kind huilen natuurlijk, die krijgt het gevoel dat hij iets heel ergs fout deed terwijl het gewoon een ongelukje was.
Als ik elke keer vol eropin zou gaan zouden we veel ruzie hebben, maar het maakt me wel boos. Ik vroeg hem dus of dit nou echt nodig was, en dan is het antwoord: 'Kun je niet gewoon bedenken dat het fucking veel pijn doet?!'
Ik vind het nergens op slaan.

Op nieuwjaarsdag ook zo'n incident...hij was me aan het 'helpen' met iets technisch. Kwamen we niet uit. Ik deed volgens hem niet precies wat hij wilde dat ik zou doen en dan wordt hij woedend. Het 'vergrijp' was dat ik even in de doos van het product keek om te zien of er wellicht een handigere gebruiksaanwijzing in zat. Hij kan gewoon niet normaal doen in dit soort situaties. En hij gaat door tot ik in tranen ben.

Kind dat overgeeft in de auto moet ook eerst horen dat hij niet had moeten lezen of het uur ervoor niet had moeten snoepen. Terwijl hij gewoon totaal onverwacht misselijk werd omdat hij verkouden was en vol snot zat. Het kan nooit zacht en vriendelijk, eerst moet er altijd op gewezen worden dat het iemands schuld is, bij voorkeur die van mij (want oh duivel, ik had hem snoep gegeven). Ik vind dat diep triest. Hoe lullig is het als je je ziek en akelig voelt en dan ook nog eens zelf de schuld krijgt?

En zou zou ik nog 100 voorbeelden kunnen noemen. Ik houd van mijn vriend, maar ik haat dit gedrag en ik haat ook dat hij me laat denken dat dit dus mannengedrag is, terwijl we 2 zoons hebben en ik veel liever lieve dingen over hen denk. Maar wat Alison zegt (als die van mij dat zou doen kon hij vertrekken, neem je verantwoordelijkheid) vind ik moeilijk. Tuurlijk moet je pal voor je kinderen staan. Als hij mijn kinderen op die manier onrecht doet, krijgt hij zeker wat te horen, en ik vind het naar dat ze hier getuige van zijn en vreselijk naar voor de kinderen van White Queen dat ze er bang van worden. Maar ja, of uit elkaar gaan dan meteen de oplossing is? Als je verder een fijne relatie hebt en hij is een liefdevolle vader voor de kinderen...

Wat jullie er samen aan kunnen doen weet ik niet zo goed. Mijn partner zou zeker niet openstaan voor agressietherapie.
Erover praten helpt (bij ons in ieder geval) wel eventjes, maar ook niet langer dan dat. Dan geeft hij toe dat hij fout zat, maar in de heat of the moment is hij toch weer geheel zichzelf. En oh wee als je in de verwijtende sfeer komt, dan wordt hij gewoon weer woedend. Terwijl ik echt wel vind dat ik hem iets te verwijten heb.

Eromheen werken is het enige wat ik kan verzinnen. Soms snak ik ernaar dat mijn vriend ook eens voor mij kookt, maar dan valt er altijd wel iets om en dan loopt hij weer te smijten met pannendeksels en te vloeken...laat maar. Technische dingen: ik huur liever iemand in. Als er een glas omgaat en hij kan niet normaal doen, dan zeg ik dat hij normaal moet doen. En bij vloeken en tieren: neem je kinderen mee naar buiten, voor een ommetje, zegt dat je wel weer terug komt als hij normaal kan doen.
Hopelijk heeft iemand nog een briljantere tip.

Levina

Levina

14-01-2019 om 11:22

Overigens...kaasschaaf

Een paar maanden geleden verwondde hij zichzelf met de kaasschaaf: hele reep vel eraf, afschuwelijk. En tekeer dat hij ging! Hij schold op een 'domme lul' en een 'klootzak'. Toen ik vroeg wie die domme lul/klootzak was, bleek dat het om hemzelf ging. Woest was hij dat hij zoiets 'achterlijks' deed.

Tja. Ik vind het onbegrijpelijk gedrag, maar dat hij ook zichzelf ervan langs geeft is dan weer consequent.

Ik probeer mijn kinderen meer in de sfeer op te voeden van 'ongelukjes maken we allemaal, onhandig doen we allemaal wel eens en ik voorop'. Werpt vruchten af, want voorheen begon er wel eens iemand te huilen bij het omstoten van de melk, nu zegt hij: 'ongelukjes gebeuren, he mama'.
Ik raad White Queen dus vooral aan daar stug en onverstoorbaar mee door te gaan. Wees jij maar het rustige baken, geef vertrouwen dat fouten maken mag, leg uit dat papa heel tof is maar op sommige momenten even lelijk doet...het heeft niets met haar te maken.

Phryne Fisher

Phryne Fisher

14-01-2019 om 11:29

Niet vaak

Mannen en klussen is schijnbaar een dingetje. Mijn vriend is normaal heel rustig en beheerst, maar bij klussen vliegt hij wel eens uit de bocht. Niet dat hij gaat schelden, maar wel snauwen: ‘Recht zei ik, vind je dat recht?’, als ik een plankje niet in een 90 maar 91 graden hoek houd. Ik weet het inmiddels, dus laat hem maar. Zelf kan ik ook wel eens per ongeluk vloeken bij hevige pijn of als er een fles wasmiddel omvalt of zo.
Urenlang schelden vind ik dan weer niet normaal en onacceptabel.

Mari

Mari

14-01-2019 om 11:40

Levina

Ik kan het begrijpen dat iemand uit frustratie gaat vloeken of zelfs wat smijten ( als het niet naar personen is ten minste). Maar wat ik echt niet in de haak vind is wat je zegt " hij gaat dan door totdat ik huil", "bij een verwijt wordt hij weer woedend" .
Sorry maar vind je dat niet volkomen ongelijkwaardig en kwetsend gedrag? Hij mag zijn bunzigheid uitleven jij moet er om heen op eieren lopen.

En waar ik dan ook benieuwd naar ben: als hij met dingen gaat smijten: wie ruimte het dan op achteraf? Jij toch niet hoop ik?

Levina

Levina

14-01-2019 om 12:07

Mari

Zeg, nou maak jij mij ook nog aan het huilen Ik zit hier namelijk best mee en het is precies zoals je schrijft: hij mag zich dus even flink uitleven en ik mag daarmee dealen. Inderdaad, ik vind dat volkomen ongelijkwaardig en vooral kwetsend gedrag. Het huilen bij mij gebeurt dan ook voornamelijk uit onmacht en soms zelfs een soort paniek: mijn vriend is namelijk over het algemeen een prettig persoon, ziet hij niet dat hij totaal onredelijk bezig is op dat moment? Ik probeer hem dan weer te 'vinden', maar dat lukt niet. Het lijkt of hij zich dan niet in de hand heeft.
Echt hierover in gesprek is moeilijk, hij vindt het snel gezeur.
Extra pijnlijk is dus dat het met mijn vader ook zo was (en heel veel erger).Ik heb mijn partner superbewust uitgekozen, iemand die totaal niet op mijn vader lijkt en wel lief en zorgzaam is, maar hij bleek toch zulke streken te hebben. Ik baal er ontzettend van, of voel me er soms flink door genaaid...herhaalt de geschiedenis zich toch nog deels en dat wilde ik dus zo graag voorkomen.

Hij gooit gelukkig die deksels niet naar iemand, hij smijt er gewoon mee in de la of op het aanrecht. Ruimt ie ook weer zelf op, ik klink waarschijnlijk als een doetje maar dat ben ik niet. Ik vind zijn acties heel stressvol en vervelend, ik herken dat gevoel van White Queen. Ik wil dus niet meer dat hij kookt. Maak je geen zorgen, we hebben wel een goede verdeling van werk en zorg en hij mag dus een andere klus op zich nemen. Ik vind het ingewikkeld dat je van partner kunt houden, maar hem in sommige opzichten vaker dan eens een enorm ei vindt.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

14-01-2019 om 12:12

ik kon er niet meer mee leven

Mijn ex kon out of the blue ontploffen, niet alleen als er wat tegen zat. Ook ging hij enorm tekeer tegen de kinderen wanneer er bijvoorbeeld een beker om ging. Ik heb te vaak zijn grote mond moeten aanhoren. Als hij stress had was het nog veel erger. Er iets van zeggen maakte het alleen maar erger, er achteraf op terug komen was nutteloos want hij ontkende alles of vond zijn reactie volkomen normaal.

Het was leven in een mijnenveld. Ik zag hoe de kinderen er ook onder leden. Er speelde wel meer bij mijn ex, maar het geschreeuw en de onveiligheid in huis heeft me ook doen besluiten dat ik niet meer kon leven met deze man.

white_queen

white_queen

14-01-2019 om 12:31 Topicstarter

...ben best een beetje "blij" dat ik niet de enige ben. Ik begon me zelfs af te vragen of ik dat gedrag uitlokte, twee van die kerels die zo op tegenslag reageren.

Alison: Ik moet zeggen dat ik er inmiddels ook vaker tegenin ga, zeker als het gaat om iets wat de kinderen betreft. Ben ik eigenlijk vaker geneigd hun kant te kiezen (nou zeg, doe niet zo overdreven! Een glas om kan gebeuren) Dit leidt onherroepelijk tot het volkomen negeren van zijn hele gezin. Dan sluit hij zichzelf op achter zijn laptop. Maar ja, liever dat dan dat dochterlief denkt dat het aan haar ligt.

Juf Ank: weet niet of hij voor agressietherapie in zou zijn, hij vindt het zelf heel normaal zegt hij. Maar zoals Levina ook zegt: hij doet het, en ik moet er mee dealen. En dit gedrag vertoont hij nooit als er gasten zijn, of familie. dus hij zal onbewust toch wel weten dat het niet echt normaal gedrag is..

Phryne Fisher: Ja, ik kan hoogstens een paar keer (afhankelijk van hoe erg het is ) "shit" roepen als ik iets omstoot of iets onherstelbaar kapot maak. Grappig genoeg zijn mijn kinderen dan een stuk empathischer (Aaitjes & "Gaat het mama?" "Ow wat naar") dan nu naar hun vader, dan zijn ze gewoon stil, zelfs de jongste (4) die er altijd brutaal tegenin ging houdt nu meestal wijselijk haar mond.

Ja, ik denk soms zelfs dat ik het liefst weg zou gaan om hun in elk geval een veilige sfeer te kunnen bieden. Met in mijn achterhoofd: meiden die opgroeien met een slecht vaderbeeld zoeken ook weer partners met zulke eigenschappen.

Levina: Ja ik blijf dan maar het rustige baken
En ik ga het toch weer bij hem aankaarten..

Mari

Mari

14-01-2019 om 12:33

Levina

Ja lijkt me het rotte voor je: je schiet misschien terug in heel oud verlammend gevoel uit je kindertijd, toen je vader zo reageerde?
Ik had liever gehad dat mijn ex gewoon zo kwaad was geworden in plaats van alle passieve agressie die ik naar me toe kreeg. Op echte kwaadheid kan ik reageren, zou im mijn eigen kracht inzetten, of hem er uit zetten. (niet voorgoed, binnen een latrelatie bedoel ik).
In jouw geval zou ik er niet zozeer problemen mee hebben dat hij het dot, maar dat hij het blijkbaar niet zo erg vindt dat hij het doet. Dat geeft voor mij een zekere mate van voorrecht aan wat hij denkt te hebben. Hij mag jou aan het huilen brengen (houdt hij dan op? dat vind ik ook eng, alsof hij echt zijn gram bij jou dumpt) en jij mag er niet over zeuren.
Ben je wel een gewoon boos geworden op hem? Laat je hem 'voelen' dat je hier eigenlijk kwaad over bent?

Viooltje

Viooltje

14-01-2019 om 12:59

Filmen?

Ik denk dat mensen die dit doen, best wel weten dat het onacceptabel gedrag is. Daarom doen ze het ook alleen binnenshuis. Maar om het voor zichzelf acceptabel te maken zullen ze het in hun hoofd kleiner maken dan het voor jullie is. Ik zou het daarom eens filmen. Dan kun je hem confronteren met wat hij doet en zegt. Beelden zeggen tenslotte meer dan woorden. Misschien helpt het ook als de kinderen in een brief of op een filmpje kunnen uitleggen dat ze er bang van worden.

Het lijkt me vreselijk, zulk gedrag. Ik ken het niet, maar de mannen in mijn omgeving (vader, echtgenoot, zoon) zijn dan ook de zachtste mensen die ik ken.
Ikzelf kan nog wel eens uit de bocht vliegen als er iets tegenzit. Maar verder dan een paar hartgrondige (en dan toch best nog wel nette) vloeken en boos zijn op mezelf kom ik niet. Ik ben zelden boos op een ander als er iets mis gaat. Wel schrik ik regelmatig, en vanuit die schrik kan ik ook wel schelden. Maar dan heb ik het over een eerste reactie, dat is dus hooguit een paar seconden en zeker geen uren of zolang tot de mensen om mij heen in tranen uitbarsten. Dat is voor mij echt ver over de grens. En reden tot ingrijpen. Hoe dat eruit moet zien is natuurlijk aan jullie zelf, maar als je kinderen bang worden van hun vader is er echt een grens overschreden. En als ze echt een liefhebbende vader zijn zou het ook over hun eigen grens moeten zijn.

Doenja

Doenja

14-01-2019 om 13:45

Ook dit

Naast alle andere dingen die mijn ex meemaakte was hij er ook een ster in om ongeloofelijk te keer te gaan als iets niet ging zoals hij wilde. Schreeuwen dat hij deed! Maar ik mocht dat niet. N deur die per ongeluk iets te hard dichtklapte werd al gezien als boze reactie van mij naar hem en was al reden voor boze reacties. Ik moet er nog aan wennen dat dit niet normaal is nu ik er niet meer in zit. Bij anderen deed hij dit nooit en als ik erover sprak was ik een zeur en moest ik niet zo zeiken. Mijn kinderen hebben er ook last van maar zullen dat niet toegeven. Ik herken het in t feit dat de kinderen mij bewerken zodat ik akkoord ga met t voorstel van vader. Doe ik dat niet dan hebben mijn kinderen echt een probleem door de woedende en agressieve reactie van vader. Liever moeder teleurstellen dan vader tegenspreken. In t laatste geval is er echt een veiligheids issue. En ik heb echt geen idee hoe ik dit kan verbeteren behalve alles doen zoals mijn ex wil (maar daarom ben ik gescheiden).
Toch zou ik nog voor geen goid terug willen.

Mari

Mari

14-01-2019 om 18:03

lachen

Ja ik moest er wel om lachen, terwijl het bijna grenst aan emotionele mishandeling: Tiny en Lau.


https://www.youtube.com/watch?v=P3WcK9Y6w28

Zij kan er zelfs ook om lachen.

Maria

Maria

14-01-2019 om 19:49

Goed

gesprek.
Neem de tijd en ruimte om eens goed te praten en geef gewoon duidelijk en omonwonden aan dat je dit gedrag niet wilt.
Ga niet in discussie, geef gewoon, zo nodig heel precies, je grens aan en die voor je kinderen.

Hoe hij dat vervolgens oplost is aan hem.
Agressie regulatie of andere therapie kan, maar dat kan hij ook zelf bedenken. Zelf een oplossing vinden kan ook. (meer rust, ruimte of tijd voor zichzelf, meer sport, op tijd weglopen, terugtrekken, wat dan ook) Eventueel met jouw hulp. (signalen leren kennen, communiceren, seintje geven)

Ga geen oplossingen voor hem of jullie verzinnen, het is zijn probleem en jouw grens. Je kunt wel samen een oplossing van hem uitwerken. Als het maar acceptabel wordt voor alle partijen.

Optimist

Optimist

14-01-2019 om 23:05

Jezelf terugzien

Misschien een keer proberen om het ongezien te filmen? Vaak wordt je je een stuk beter bewust van je gedrag als je jezelf terugziet, i.p.v. het van een ander te horen. Of het levert weer een woedende reactie op, maar die was anders toch ook wel gekomen over iets anders.

Hier iets minder extreem dan bij jullie, maar in grote lijnen herkenbaar. Alles wat mis ging was reden voor een boze reactie of een vloek. Naar de kinderen toe was er weinig voor nodig, een paar muisjes die tikkend op de vloer vielen was al genoeg, een glas om een drama. Heb dat altijd heel erg gevonden, want zelf ben ik totaal niet zo. Inmiddels ben ik er, tegen wel een dank, van verlost. En sinds nu-dus-ex het zelf niet doen, gaat het langzaamaan iets beter, al hoor ik regelmatig van de kinderen dat papa toch weer bos en chagrijnig was.

Ik had hem graag een keer een filmpje van zichzelf onder de neus geduwd 😁.

Herkenbaar

En ik kan er niet meer mee leven. De mannen (zowel mijn vader als mijn ex-man) die dit zo deden, zijn dan ook niet meer dag in dag uit in mijn leven. Maar daar gaat het niet om, althans, uit elkaar gaan hierom doe je denk ik pas als er genoeg over gesproken is? Als dit het 'alleen' is? Ik vind het overigens heel, heel schadelijk voor kinderen. Onvoorspelbaarheid is onveiligheid. Woede zien en ervaren en 'over je heen krijgen' is onveiligheid. Het is nog al wat. Maar goed.

Wat ik zelf door de tijd heen ben gaan zien, is dat mensen heel verschillend zijn in 'in het oordeel zitten'. Er zijn nog best veel mensen (ik weet niet of dat meer mannen dan vrouwen zijn) die over alles een oordeel hebben. En dat oordeel maakt dan dat ze woedend mogen reageren. Er is afkeuring op een gebeurtenis, daad of handeling, maar die afkeuring 'breidt zich uit' naar afkeuring van de persoon die betrokken is bij de gebeurtenis, daad of handeling. Het kan mooi zijn om op een moment dat het niet speelt het gesprek eens te openen over 'meer kijken en beleven met minder/geen oordeel, of in ieder geval met uitgesteld oordeel'. Zou dat lukken? Niet meer alles indelen in goed en fout, niet meer bij een beker water omver dat opvatten als fout handelen van dat kind, en dan zelfs zo boos worden dat het kind zowel het ongelukje (beker water om) als zichzelf (als persoon, als kind van papa of mama) 'afgekeurd' voelt. Dat is elke keer een afwijzing, en zoals gezegd: zeker bij kinderen schadelijk, maar bij volwassenen op z'n minst afdoend aan de harmonie en gezelligheid en meestal leidend tot angst en 'er om heen gaan werken om maar vooral dit woedend uitvallen niet op te roepen'.

Vreselijk, dat op je tenen lopen, voorkomen dat het gebeurt, na afloop zelf bijkomen én je kinderen troosten. Het is eigenlijk gewoon geestelijke mishandeling, in mijn ogen. En op den duur niet te doen. En als je het eenmaal niet meer 'hoeft', voel je pas echt hoe bevrijdend het is om te leven in een omgeving met mensen zonder oordeel/afkeuring. Dat je gewoon kan zijn wie je bent, en ontspannen kan leven.

Het kan wellicht/hopelijk helpend zijn om op een rustig moment iemand te laten (in)zien dat dat oordeel maakt dat er angst ontstaat, afwijzing, onzekerheid. Het is wellicht in ieder geval het proberen waard om daar een keer het gesprek over te voeren. Vaak zijn het mensen die zo handelen die ook veel oordeel hebben over 'de medemens', 'de maatschappij', enzovoort. En stiekem begin ik te denken dat het grootste oordeel henzelf betreft, maar dat dat zo pijnlijk is dat projectie richting anderen 'makkelijker' is. En nu ben ik bij de 'echte psychologie' beland en dat is ook weer niet de bedoeling, maar ik wilde jullie deze gedachtengang die ik nu kan hebben in vreedzame, rustige jaren van mijn leven, niet onthouden.

Ad Hombre

Ad Hombre

15-01-2019 om 21:03

Mannen

Het is toch ook een beetje een mannen/vrouwen botsing. Mannen zitten nou eenmaal tjokvol testosteron en dat leidt af en toe tot een zeker agressief gedrag. Dat zul je ook bij je mannelijke kinderen zien. Vrouwen kanaliseren hun agressie weer anders.

Nou is dat bij sommigen vast wat erger dan bij anderen en bij sommigen vast zelfs onacceptabel.

Maar om bij een man die boos wordt om een omgegooid glas gelijk over kindermishandeling te beginnen, ja, dat vind ik dan weer agressie, zij het van een andere - gluipigere - soort.

We moeten met z'n allen oppassen dat de feminisering van de maatschappij niet dusdanig doorslaat dat al het mannelijk gedrag taboe wordt verklaard en gecriminaliseerd, want dat gaat echt niet goed aflopen. Ook niet voor je zoons (of dochters).

Als je zo'n beschuldigende toon aanslaat tegen je man zou dat ook zomaar als een rode lap op een stier kunnen werken. Het is volgens mij beter om het een beetje belachelijk te maken en niet te serieus te nemen. Ook tegenover je kinderen. Oh, jongens, papa gaat weer eens uit z'n dak is een aanzienlijk constructievere boodschap dan 'kindermishandeling'.

Tinkerbel

Tinkerbel

15-01-2019 om 21:25

Ik ook

Is niet een mannending ofzo.. ik heb dat ook...
Blijkbaar ook teveel testosteron, maar ik ben hartstikke vrouw hoor.
Bij mij is het temperament, ik vloek ook enorm als me iets niet lukt en kan ontzettend boos zijn op mezelf. Smijt ook met dingen dan, moet mijn woede kwijt. Ik weet wel dat ik daar veel meer last van heb als ik niet goed in mijn vel zit of druk ben en met druk bedoel ik, dat ik veel dingen moet doen, dus eerder stress gerelateerd. Ik schreeuw ook direct met gvd. Ben er niet trots op ofzo, zeker niet, maar kan het ook niet onderdrukken. Ik was vroeger veel alleen en ben niet echt op gecorrigeerd en buiten dat is het wel een familie dingetje, zie het bij de mannelijke tak van de familie ook.
Wat zeker niet helpt is in het moment er iets van zeggen, dat is een druppel op een gloeiende plaat, maar een idee is om er later op terug te pakken, zeggen dat je het niet ok vind en dat je het prima vind dat hij het doet, maar niet als jij erbij bent (ik woon alleen en heb het probleem niet dat een ander er zich aan stoort)

Ad Hombre

Ad Hombre

15-01-2019 om 21:42

Tinkerbell

Is ook wel zo. Ik bedacht me even later dat mijn moeder ook best woedeuitbarstingen had. Ik herinner me een scene waarbij ze stompend op mijn rug me de trap op joeg.

Ik wil wel eens uit mijn slof schieten, maar niet zo ernstig als in dit draadje langskomt, denk ik. Als ik dat gedaan heb is het wel weer OK en ben ik niet boos meer.

Mijn partner daarentegen, schiet misschien iets minder snel maar kan echt een hele dag boos blijven op bijv. mijn oudste zoon. Ik denk dat ik dan vanuit mijn zoon's perspectief liever een kortstondige uitbarsting heb dan een langdurige rotsfeer.

Mijn vader was een driftkikker

Af en toe en gelukkig (99% van de tijd) niet naar mij. Maar als mijn moeder ècht kwaad was kon ze mij negeren en ijskoud doen. Ik vond dat ook heel erg.
Persoonlijk lijk ik meer op mijn vader. In geval dat ik onredelijk uit mijn slof schoot bood ik mijn kinderen wel excuus aan.
Mijn zoon kan ook zo zwijgen als hij kwaad is en dan moet ik raden wat er is. Mijn dochter klaagt dat je het drie straten verderop hoort. Ook niet leuk, maar in de geval weet ik direct waar de schoen wringt.
Volgens mij is ook de houding als je woede gezakt is van belang. Blijf je de houding hebben "Ik was woedend en jij hebt het er naar gemaakt!" of "Sorry, ik had me niet zo laten gaan dit had je niet verdiend..." is een groot verschil.

Ik schreef mis-handeling, mooi woord als je het ontleed, geen kindermishandeling. En ook criminaliseren is van jou. In mijn ogen valt helaas veel mis-handeling op deze aardbol niet onder criminaliteit. Wel in de categorie angst, pijn en verdriet. Als laatste: ik had het niet over mannen maar mensen.

Mari

Mari

15-01-2019 om 23:52

Niet man-vrouw

Mijn moeder kon veel kwader zijn dan mijn vader. Ik kan ook veel kwader zijn dan mijn verkeringen, hoewel ik eigenlijk nooit ga schelden. Vader en verkeringen konden dan wel weer heel onderhuids boos zijn, wat ik dus eigenlijk ook heel lastig vind.

Nee ik vind het gewoon een algemeen menselijk onhebbelijk iets als je gaat schreeuwen omdat er een glas omgaat of een schroefje niet past.

Ik ook

Mijn agressie richt zich niet tegen gezinsleden maar ik kan zo onredelijk kwaad op mezelf worden als ik met mijn eigen onhandigheid of mijn slordigheid geconfronteerd word. Die is me ook mijn hele jeugd me onder mijn neus gewreven door een vader die zich er wild aan ergerde. Daar zal het ongetwijfeld mee te maken hebben, en daarom ben ik zelden tot nooit tegen de kinderen om een omgestoten glas uitgevallen . Maar als ik zelf iets uit de kast wil pakken, en er keilt tegelijk een glas in duizend splinters op de vloer of er dondert een vol pak yoghurt uit de ijskast ( er zullen nu vast mensen mensen zich achter hun oren krabben, hoe dat nu kan, nou trust me)dan gdvrju ik wat af. Vooral als ik dacht net te kunnen gaan zitten en ik moet weer een vieze pokkenzooi opruimend. Het laatje belangrijke spullen is een pijler voor mijn mentale gezondheid, ik ben ieder geval niet meer doorlopend sleutels, of telefoons kwijt.

Ik vind dat schelden en vloeken heel beschamend, en ik toch krijg ik het niet afgeleerd. Het hangt ook samen met een verminderde alertheid . Want buitenshuis doe ik het niet, en ook toen de kinderen nog klein waren of als er bezoek is.

Paasei

Paasei

16-01-2019 om 11:39

Mis(-)handeling

Hier ook ervaring helaas, met een ex die dergelijk gedrag vertoonde. Dat niet meer goed te praten was onder het motto 'temperament'. Ik ga er van uit, Ad en de andere 'testosteron' en 'temperament' vollen, dat jullie gezinsleden niet bang voor jullie zijn. Niet in angst leven en koorddansen om maar te voorkomen dat jullie weer een woede-aanval krijgen. En dat is het verschil tussen 'gewoon temperament' en mishandeling. Zonder streepje.

Ad Hombre

Ad Hombre

16-01-2019 om 12:09

Mannen

Ik kwam zelf al tot de conclusie dat het niet man-specifiek is, maar gezien de sexe-opbouw van dit forum zijn de ex-partners vrijwel altijd mannen, dus daar gaan de verhalen dan over.

En dat het in sommige gevallen echt te ver kan gaan dat snap ik ook wel.

Kaaskopje

Kaaskopje

16-01-2019 om 14:35

Is er ook iemand tussen de lezers die het afgeleerd heeft?

Daar ben ik best benieuwd naar. Dus als je zelf schreeuwde, hoe heb je dat dan in normalere banen weten te leiden?

Pennestreek

Pennestreek

16-01-2019 om 14:37

Uit de openingspost

"Dat kan soms uren duren, dan blijft ie daar in hangen en doet niets anders dan tieren en schelden."

Dan ben je volgens mij ruim de grens over. Even goed, kort en krachtig, je hart luchten, is echt iets anders. Ook niet goed te praten trouwens als je dat doet waar je (kleine) kinderen bij zijn.

Ik vind het feit dat de jongste bang is, en dat er ook wordt geraasd en getierd bij ongelukjes, knoeien, morsen, echt heel erg. Kinderen zijn onhandig en stoten wel eens wat om of maken hun kleren vies. Dat is nou eenmaal zo, hoort erbij. Daar past echt geen explosie van hun vader bij.

White_queen, ik zou echt op een rustig moment met een glaasje wijn erbij of zo het gesprek met hem aangaan. Je kinderen die bang zijn voor hun vader, dat wil je niet. Ze houden er hun leven lang last van.

afleren

mijn man kan ook zo godverren en smijten als 't niet gaat (met name klussen). Hij heeft zelfs een keer een hamer kwaad op de bank gegooid, die met een keurige boog op een glazen tafel kwam, pats. Niets van geleerd. Als hij nu gaat klussen, laat ik hem beloven dat het zonder schelden gaat als ik mee moet helpen, want anders ga ik (en dat doe ik ook). Als hij gaat klussen zonder mijn hulp, graag ook zonder schelden want anders ga ik ook lopen. En komende tijd zullen er heel wat klussen aankomen (verhuizing), maar daarvan heb ik al gezegd dat HIJ niet die kasten in elkaar gaat zetten, maar dat ik liever wat meer geld uitgeef en het door een ander laat doen (vrienden of professioneel)

Mari

Mari

16-01-2019 om 18:29

ja ik

Ik was ten tijde van mijn eerste verkering veel driftiger. Niet tegen hem maar ik kon wel bijvoorbeeld een handdoekenrekje uit te muur rukken van kwaadheid. Was wel heel jong toen, 21 of zo. Maar goed, ik heb het dus afgeleerd maar ik weet nou niet of dat mijzelf goed doet want nu slaat het naar binnen toe en word ik depri.

Kaaskopje

Kaaskopje

17-01-2019 om 10:57

Onbeheersbaar

Als ik mijn man moet geloven, is dat schreeuwen onbeheersbaar. Dat is zijn manier van met onmacht, frustratie, boosheid e.d. omgaan. Net zoals ik bij dat soort emoties soms moet huilen. Hij vergelijkt dat met elkaar. Is dat terecht?

Ik kon er al slecht tegen, maar dat wordt er niet beter op. Er gebeurt van alles onder mijn hersenpan als hij over het minste geringste uit zijn plaat gaat. Dat is altijd al zo geweest, maar sinds hij een nah heeft, is het een graadje meer geworden. Een cursus woedebeheersing ziet hij niet zitten. Dat minste geringste kan gaan om als iets niet werkt zoals hij wil of verwacht, dus niet per se iets wat tussen hem en een ander voorvalt.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.