Mijn man is een narcist
Nadat ik overal in dit forum gezocht heb, maar geen (aktueel) draadje vond die hier specifiek over gaat, besloot ik er zelf een te openen. Wel zie ik onder het onderwerp relaties veel verhalen van vrouwen die soortgelijke situaties in hun relatie meemaken, en mogelijk ook willen meeschrijven hier. Ik hoop dat dit voor hun een eye-opener zal zijn.
Na ruim twintig jaar huwelijk ben ik via het internet, via dit forum vooral, informatie over narcisme tegengekomen. Daardoor gingen er zoveel alarmbellen bij mij af, dat ik een paar boeken over dit onderwerp uit de bieb heb gehaald.
Ik heb verbijsterd het boek 'Narcistisch misbruik in de liefde' van Mjon van Oers zitten lezen en heb dat nog niet uit. Het was doodeng en bevreemdend: alsof ik de karakterbeschrijving van mijn man las. Al die punten, al die gedragingen, ik heb ze nooit eerder aan narcisme gekoppeld, ze zijn zo specifiek beschrijvend hoe het tussen man en mij gaat, dat ik het haast niet kan geloven.
Na de eerste lezing kwam de klap: dit gaat echt nooit veranderen. Mijn vader is een narcist (gediagnosticeerd) en zelfs mijn moeder heeft deze trekken, begreep ik al lezende (ik heb altijd gevonden dat zij en mijn man veel op elkaar leken). Om een lang verhaal kort te maken: ik ben aan het rouwen, aan het verwerken en heb het verdraaide moeilijk.
In het draadje over ontrouw past dit niet helemaal en voel ik me wat dit aangaat wat misplaatst en onbegrepen. Het zijn stuk voor stuk lieve vrouwen die meeschrijven, maar dit is een specifiek soort probleem naast ontrouw waarmee ik niet teveel in die draad wil meedoen, omdat het daarvoor te heftig is. Daarom zoek ik hier een plaats waar al de vrouwen die ik tot nu toe in de rubriek 'relaties' al ben tegengekomen ook kunnen komen uitwisselen, met als doel elkaar te helpen en adviezen te geven hoe hiermee om te gaan. Ik heb vrouwen gelezen die het weten van hun man, maar ook vrouwen waarvan ik het sterk vermoed, maar die het nooit benoemd hebben.
Je komt daar in je eentje niet uit. Of je nu blijven wilt of weggaan, zonder elkaars hulp redden we het niet. Daarom hoop ik dat we elkaar hier kunnen ontmoeten.
Moeilijk
Ik heb mijn vader nooit als narcist gezien. Hij was koppig en gewend aan een vader die thuis ook de broek aan had. Dus niet moedwillig iemand in de hoek zetten maar ook geen tegenspraak duldend.
Ik heb tijdens de puberteit mij wel geërgerd aan de blinde vlek waarmee hij mijn moeder ‘steunde’, toen ze last had van zijn respectloze opstelling. Hij dacht dat de psycholoog haar zou helpen. Hij zag niet in dat zijn steun het enige was waar ze juist bij gebaat was. Ik zag dat wel, en zag zo zijn gebrek omdat die zodoende op mijn bord terecht kwam. Valt dat onder narcisme? Denk het niet.
Mijn schoonmoeder handelde ook uit onmacht. Ik denk dat ze o.a. gedreven is uit jaloezie omdat haar eigen huwelijk er een was, waarin zij respectloos werd behandeld. Haar minder leuke kant was het zwart maken van mensen of het roddelen in combi met liegen en dat ontkennen. Nu was ik de pineut omdat ik dit lage gedrag niet pikte. Was zij een narcist? Denk het niet. Haar kinderen hield haar hand boven hoofd uit eigen belang. Zo kon zij langer voor die rare vader van hun zorgen en was de familie langer één geheel. Als haar kinderen haar op het onrecht naar mij hadden aangesproken, hadden we allemaal een leukere tijd gehad.
Nu is alles als los zand en zie ik de egoïsme bij diverse familieleden boven drijven. Man ziet het ook en geeft dan gauw de vrouw van zijn vrouw de schuld want die is katholiek opgevoed, 😏 tuurlijk denk ik dan. Is hij een narcist? Denk het niet. Hij heeft zijn moeder alleen op een hoog podium staan omdat zijn vader vroeger geen tijd voor zijn kinderen had maar wel voor zijn hobby. Hij is onredelijk naar mij, maar ik weet dat hij zijn moeder erg mist.
Als zijn vader overlijdt, is hij van zijn belofte naar zijn moeder verlost. Misschien dat hij dan eindelijk pas haar dood kan accepteren.
Het zijn geen narcisten, maar ze hebben wel nare trekjes die aan het licht komen als ze onder druk staan. Voor anderen niet fijn.
@Omnik, bedankt voor je uiteenzettingen. Ze zijn herkenbaar en realistisch. Ook voor de situaties waarin er sprake is van nare trekjes, die onrust geven. Ook dan is er sprake van afstandelijkheid, uit zelfbescherming.
Puinhoop schreef op 04-11-2021 om 17:57:
Thera, ben jij dan nu een kleine drie jaar gescheiden?
Dat scheiden ging niet zo snel. Maar ik wist toen dat ik er geen energie meer in zou gaan stoppen om het goed te krijgen. Al mijn energie zou gaan naar mijn kinderen en naar mijzelf, besloot ik toen.
De scheiding zelf liep chaotisch en was uiteindelijk vorige zomer pas geregeld. En pas begin dit jaar had hij woonruimte gevonden.
Omnik schreef op 03-11-2021 om 10:52:
[..]
PS het wordt door die ander ook helemaal niet als zodanig herkend. Mijn vader kan tot tranen toe geroerd zijn als hij over mijn overleden moeder spreekt. Hij heeft zoveel van haar gehouden en zo'n goed huwelijk gehad! Maar dat ís helemaal niet zo! Mijn moeder was al lang geleden gestopt met echt van hem te houden en heeft alleen maar geleerd om in te binden en langs hem heen te leven. Maar kennelijk bood hem dat voldoende en was hij tevreden. Dat zij ongelukkig was en zich onzichtbaar voelde in haar huwelijk met hem is hem totaal ontgaan!
Ik heb mij ook vaak afgevraagd hoe ik het feit dat mn man er duidelijk niet mee bezig was om echt aandacht voor mij als persoon te hebben kon rijmen met het feit dat hij wel van mij hield. Dat hij dat tenminste zelf dacht. Ik kon dat begrijpen toen ik uitleg hoorde van Sam Vaknin over het het maken van een interne projectie van je geliefde in je hoofd. Wat bij narcisten op een extreme manier gebeurt. Als zij een geliefde hebben dan maken zij daarvan een ideaalbeeld in hun hoofd, al vrij snel na de eerste ontmoeting. Een snap shot noemt hij het. Ook noemt hij het als het ware een soort opslurpen van de persoon van de geliefde. Want daarna stellen ze dat beeld niet meer bij. Ze communiceren daarna niet meer met de geliefde zelf, maar met de snap shot in hun hoofd. En daar houden ze heel veel van! In hun hoofd houden ze veel van de geliefde, maar eigenlijk dus van dat plaatje in hun hoofd.
Als later in de relatie er discrepantie wordt ervaren tussen de echte persoon en het plaatje in hun hoofd, zullen ze van alles doen om die echte persoon op dat plaatje te laten lijken. Als dat niet lukt kunnen ze in een soort paniek raken en overgaan op negatief en vijandig gedrag.
Ze voelen dat als verraad. Het beeld wat ze van je vasthouden in hun hoofd zal wel raken aan bepaalde eigenschappen van hun partner, maar dan wel zo geidealiseerd dat het het enige belangrijke doel dient: het bevestigen en groter doen lijken van hun ego.
Ik heb ook mezelf afgevraagd hoe ik dan van hem kon houden terwijl hij geen echt contact met mij maakte. Ik las een keer dat het wel zo kan zijn dat je als partner van een narcist er glimpen van opvangt van hoe hij werkelijk zou kunnen zijn zonder zijn stoornis. Dat kan een ongezond effect hebben: je blijft dan altijd maar hopen dat het nog een keer echt goed komt. Ikzelf zie het als toch iets moois, (ook al geloofde ik niet meer dat het goed zou komen), maar ook weer tegelijk als iets tragisch: er zit een waardevol persoon als het ware verborgen onder het geen-persoon-kunnen-zijn.
@Puinhoop, ik hoop dat je intussen weer bent opgeknapt! Helaas is het griezelfeest van herkenning nog niet ten einde want ook mijn ex reageerde niet goed op ziekte. Hij ergerde zich eraan als ik ziek was en ik mocht er niet over klagen.
Ook hier gedoe met diagnoses. Hij heeft veel moeite met ook hier diagnose ADD maar vooral met het gebruik van medicatie. Vader en vriendin hebben tegen dochter echt héél smalend gedaan over de medicatie. Totaal belachelijk dat ze die nodig had. Ze moest maar op dieet. Dit is dus één van de dingen die tot heel spannende situaties hebben geleid ná ons uit elkaar gaan.
Ik ben al heel lang gescheiden van hem, al veertien jaar geleden. Onze kinderen waren nog heel jong. Ik heb altijd het gevoel gehad dat de scheiding me ten opzichte van mijn kinderen een veel onafhankelijker positie heeft gegeven. Als ik met hem getrouwd was gebleven, had ik hem de hand boven het hoofd moeten houden (want dat zou hij hebben geëist: één lijn trekken. De zijne natuurlijk!) en nu kon ik gewoon eerlijk zeggen dat ik bepaalde dingen (bijzonder) onredelijk vind. Ik heb hem nooit afgebrand. Die behoefte heb ik ook helemaal niet. Maar ik ben wel blij dat ik in rustige bewoordingen tegen mijn kinderen kan zeggen dat hij ronduit slecht heeft gereageerd en heb ik ze bij extremere toestanden ook wel in bescherming genomen door ze een tijdje niet te laten gaan. Ik denk niet dat ik die ruimte zou hebben gehad als we dichter op elkaar zouden hebben gezeten.
Nu heb ik ook tijd om op jouw post te reageren Thera! Die Sam Vaknin verwoordt dingen op een voor mij heel herkenbare manier, merk ik! Dat van dat plaatje heb ik op een gegeven moment zelf ook zo bedacht, dat hij eigenlijk een relatie had met de 'Omnik in zijn hoofd'. Ik vond dat heel vervreemdend me te moeten verdedigen dat ik anders was dan hij me bedacht had. Tegelijkertijd was ik dat eigenlijk dus ook gewend in mijn ouderlijk huis. Mijn fout was dat ik er geen afstand van nam maar dat ik hem wilde overtuigen dat hij het bij het verkeerde eind had. Zoals mijn moeder ook altijd met mijn vader heeft gedaan. "Waarom begrijpt hij me nou niet?" En dat moest ik dan rechtzetten. Anders klopte het niet. Ik had bevestiging van hem nodig dat ik mocht zijn wie ik echt ben dus ik maakte er ruzie over met hem. Ik dacht dat dat assertiviteit was. Achteraf realiseer ik me dat ik hem heel veel macht in handen gaf. Ik zei niet duidelijk: 'Dit ben ik, take it or leave it.' Als ik dat had gedaan, was die relatie geen lang leven beschoren geweest. Maar omdat ik dat niet zei, wachtte totdat hij me zou erkennen, kon hij me gewoon eindeloos laten bungelen. Ik heb ook heel goed beseft dat ikzelf bij mijn oordeel over of hij een leuke man was veel meer keek naar de inhoud dan naar de relatie. Hij was grappig, we konden enorm met elkaar dollen en lachen. Hij had interesse in veel vergelijkbare onderwerpen, is intelligent. Hij vond uiteindelijk dat we helemaal niet op elkaar leken maar ik vond juist dat we grosso modo behoorlijk veel overeenkomsten hadden in hoe we wilden leven, hoe we tegen dingen aankeken. Ik vond dat we elkaar op bepaalde punten goed aanvulden. Ik zie die dingen ook nog altijd in hem en dat zorgt ervoor dat ik met de kinderen heel gemakkelijk positief over hem kan praten: hij heeft allerlei kwaliteiten.
Maar waar ik veel minder oog voor had was hoe hij (niet of ongezond) in verbinding stond. Daar heeft voor mij heel lang een blinde vlek gezeten, in eerdere relaties al: een man was leuk, aantrekkelijk voor mij als ik kwaliteiten zag. Maar op de een of andere manier bleef zijn gedrag naar mij buiten schot. Wat natuurlijk best vreemd is als je een relatie met iemand aangaat. Maar ik besef achteraf ook wel dat ik er niet goed inzat. Maar voor mijn gevoel geeft dat dus ook antwoord op jouw vraag: hoe kan het dat ik van hem hield terwijl ik eigenlijk wist dat hij niet 'echt' van mij hield? Dat kwam omdat hij veel goede eigenschappen en kwaliteiten had, een mooi mens was, behalve dan dat hij diep van binnen als mens stuk was en van daaruit destructief handelde in het contact. Maar op de een of andere manier trok ik dat uit elkaar.
In een eerder post van jou ging het volgens mij over de pijn. Dat was ook iets waardoor ik aan hem verbonden bleef. Ik dacht dat ik zijn pijn begreep. En eigenlijk denk ik dat nog steeds. Zelf had ik die pijn op een bepaalde manier ook en ik dacht dat we samen konden groeien. Ik heb er alleen heel lang over gedaan om te snappen dat het toch niet hetzelfde was. Ik dacht dat ík te veeleisend was. Dat suggereerde hij ook: dat ik van hém eiste dat hij me gelukkig zou maken. Hij wilde zich niet verantwoordelijk voelen voor mijn gevoel van veiligheid bijvoorbeeld, als ik zei dat ik zijn woede niet trok. Hij kon dan op zo'n wazige new age manier te suggereren dat ik aan mezelf moest werken, dat het allemaal aan mijn verwachtingen lag. En ik geloofde dat niet én wel, ik kan het niet anders zeggen. Ik draaide mezelf daar helemaal in vast, wist gewoon niet meer wanneer ik het goed deed. En dus zocht ik weer bij hem naar bevestiging. Dat was natuurlijk een vicieuze cirkel. Ik vond het ook echt heel érg dat hij zo diep ongelukkig was. Ik wilde hem niet met die pijn in de steek laten. Dus ik ging daar véél te diep in. Maar dan deed ik het natuurlijk niet goed en dan waren de rapen helemaal gaar. Op een gegeven moment is hij zich zó destructief en haatdragend gaan gedragen dat ik míjn boosheid kon mobiliseren om hem 'in de stront te laten zakken'. Ik had die boosheid echt nodig om mijn grens te voelen. Ik heb ook op een moment tegen hem gezegd: je zegt nu dit tegen mij. Je hebt 24 uur om hierop terug te komen en anders is deze relatie definitief voorbij. Hij is daar niet op terug gekomen en ik heb me aan mijn uitspraak gehouden. Hij heeft een paar weken later toch geprobeerd om erop terug te komen maar toen was ik het point of no return (gelukkig) gepasseerd. Maar hij heeft na ál die jaren nog altijd pijn. Soms zie ik dat nog en hoor ik dat ook in de verhalen van de kinderen. Zij hebben dat ook altijd gevoeld, dat pijn en woede bij hem bij elkaar horen. Gelukkig hoef ik me daar niet meer in te mengen.
Omnik, je gebruikt in de vierde regel een naam! Foutje?!
Je kan nu nog veranderen!
Ach Omnik, hoe droevig is het lot van al deze misvormde persoonlijkheden, zowel de narcist als zijn partner. Ik word heen en weer geslingerd tussen verschillende neigingen en verantwoordelijkheden, maar weet één ding zeker: mocht ik ooit beslissen hem te verlaten, dan laat ik nooit weer een man in mijn leven, daar de kans zeer groot is dat ik dezelfde tref.
Je beschrijving van zijn innerlijke projectie van jouw persoon rijmt met mijn jarenlange dagboek beschrijving van mijn positie: ik besta niet echt in zijn leven. Hij heeft zich een beeld gevormd van wie ik ben en daar reageert hij op, maar ik ben dat niet. In fezelfzame gesprekken die we hebben over onze relatie zelf komt onvermijdelijk dit patroon terug, dat ik me verdedig tegen aanvallen die ik zelf niet geïnitieerd heb. Vooroordelen, aannames en misverstanden vormen de jungle waar ik me doorheen moet vechten om hem te bereiken, maar ik kom nooit aan. Zelfs als er een momentje een lichtstraal the doorbreekt van mijn werkelijke wezen, in zijn bewustzijn, weet ik dat hij dat binnen een paar weken weer heeft uitgegumd.
Sorry dames, de wijn maakt me prozaïsch. Hebben jullie ooit Griet OpdeBeeck gelezen, 'Het beste wat we hebben'? Het heeft narcisme niet als hoofdthema, maar de onzichtbaarheid van de hoofdpersoon is herkenbaar.
Goeiemorgen dames,
Ik zit vast. Vanmorgen in bed naar de sjamaan geluisterd en ik kon gewoon niet ophouden met huilen. Want wat kan ik met deze wetenschap? Niets! Ik bedoel het niet verwijtend, maar hoe nu verder, bedoel ik? Wat als mijn man me tegenkomt in huis, hij heeft heus wel door dat er iets mis is, en ernaar vraagt? Wat kan ik ooit zeggen? Ik heb een leugentje om bestwil achter de hand -hormonen, het is bijna weer die tijd- maar dat kan ik toch niet tot in de eeuwigheid volhouden?
Over die Little Shaman: haar inhoud is goed, maar het is de toon die me wat tegenstaat. Alleen al de schreeuwend rode afbeelding in Halloweensfeer stoot me af, en dan de opsommende, wat verveelde of zelfingenomen manier van praten. Ik moet me over een aantal drempels zetten om ernaar te gaan luisteren. Maar de inhoud is goed, zeker weten.
Maar goed, wat kan ik doen? Het enige wat ik kan bedenken is een lijstje -niet te lang- van concreet gedrag van zijn kant maken, wat ik echt vervelend vind, en dat proberen te bespreken. Want weet je, ik vertrouw er niet op dat ik dit nog jaren kan volhouden! Gisteravond. We hadden de oudjes van in de tachtig op verjaarsvisite gehad, een uur of vier achter elkaar. De twee dominantste zijn hardhorend, dus er werd door elkaar heen geroepen, ze verstaan ons meer niet dan wel, praten op het laatst met elkaar over mensen en plaatsen van vroeger die wij allemaal niet kennen -best vermoeiend dus.
Toen iedereen weg was, zat ik alleen op de bank met mijn mobieltje, even stilte aan mijn hoofd. Na een paar uur kwam man beneden- die had urenlang boven tv zitten kijken- en nam plaats aan de eettafel. Of er niets op de tv was, nee, had ik geen zin in, en stil. Hij zit daar een paar minuten zwijgend, roept dan heel hard DOEI! en vertrekt weer naar boven. Ja, pardon zeg, maar als je graag de dag even door wilt nemen, prima, maar kom dan gewoon bij me zitten. En begin zelf te praten. In plaats daarvan lijkt hij te verwachten dat ik wel opsta, bij hem kom zitten en het gesprek open. Alsof ik woordeloos moet aanvoelen wat hij wil en daar ook aan moet voldoen. En jee, ik heb er gewoon echt geen zin in! Voor hetzelfde geld ga ik daar zitten en kijkt hij me aan of ik gek ben: Kom je doen? Is het zo moeilijk om gewoon even te zeggen wat je wilt en er zelf ook een beetje moeite voor te doen?
Een paar dagen eerder was hij naar een condoleance geweest van een collega en toen ik hem vroeg hoe het was, reageerde hij, doorturend op zijn mobiel, nauwelijks. Waarop ik dan ook maar zei: oké, dat was dus alles, en naar boven vertrok. Ik ben het gewoon zo beu om altijd de redelijke, volwassen partij te moeten spelen, bijna als een Indiaanse squaw aan zijn wensen te voldoen en zelf volkomen genegeerd te worden!Een dag eerder had hij een mening over de krant die we lazen; ik had een andere mening en hup, meteen gepikeerd. En dan vraag ik me af: ben ik bereid om hem altijd naar de mond te blijven praten, aandacht te geven maar niet te krijgen, altijd alleen te blijven met moeilijke dingen omdat hij niet weet hoe hard hij weg moet rennen als hij echte emoties ziet?
Enfin, ik las elders op dit forum een goeie tip (voor iemand anders): bezoek de praktijkondersteuner van je huisarts. Dat is gratis. En dat ga ik denk ik maar doen. Ik moet hier met iemand over praten, want ik word gek van eenzaamheid. Dochter heeft tot haar en mijn vreugde eindelijk bevestiging gekregen van die PO dat ze inderdaad ADHD heeft en wie weet heeft hij verstand van meer stoornissen.
Ik vlieg gewoon tegen de muren op af en toe, begrijp je? Ik kan hem niet vertellen wat het is waar ik mee rondloop, want ik weet precies hoe hij zal reageren: Hoe kom je erbij? In wat voor wereld leef jij? Jullie met je stempeltjes, lekker makkelijk om de schuld bij mij neer te leggen, je kijkt niet naar jezelf, je leeft in je verbeelding en reageert daarop en meer van dat pakket. Maar goed, hij moet echt wel merken dat er iets is. Ik ga hem vaker uit de weg de laatste tijd, ben niet meer zo 'pleasend' als ik voorheen vaak was, ik ben zo'n beetje in de rouw om een toekomst die niet meer bestaat.
Puinhoop schreef op 08-11-2021 om 13:43:
Ik zit vast.
Ach wat rot. Ja het is totaal wanhopig makend als je begint te herkennen en erkennen hoe het narcistische construct in elkaar zit bij iemand om wie je, ondanks alles, toch nog geeft.
In hoeverre komt de wanhoop ook voort uit het feit, dat je altijd bent blijven hopen dat er wel manieren zouden zijn waarop hij zou veranderen?
En in hoeverre komt de wanhoop voort uit het feit dat je toch ondanks alles je huwelijk in stand wil houden en dus ziet dat je vastzit met iemand die niet gaat veranderen in zijn gedrag? Nou ja in zijn gedrag misschien ene beetje maar in de grond van de zaak dus niet...
Deze vragen zijn open deuren en ook weer heel hard maar toch moeten ze gesteld worden.
Als je man echt NPS heeft, wordt altijd aangeraden zoveel mogelijk te breken, om jezelf te redden.
Dat zou een een ultieme daad van zelfliefde zijn. En dat mag hè? Jij bent niet op de wereld om je maar op te offeren voor anderen. Jij bent er voor jou.
In de grond van de zaak gaat het om hoezeer jij jezelf waard vindt niet zo behandeld te worden, om hoezeer jij van jezelf kan houden, al is het maar een beetje. Want de kans is dat de dynamiek met deze man je blijft vasthouden in iets wat niet goed is voor je. Niet alleen als spiegel, maar ook als voortdurende bevestiging. Ik gun iedereen meer dan dat.
(ps heel fijn voor je dochter en ja LS heeft een wat monotone stem maar een Halloween associatie heb ik nooit bij het plaatje gehad)
sterkte!
@Puinhoop, als de wijze waarop LS haar boodschap overbrengt, je tegen staat, kan je kiezen voor een andere verteller. De wijze waarop Sam Vaknin met een vleugje humor en een rustige stem zijn boodschap met mensen deelt, vind ik ook prettiger. Het helpt met relativeren.
Zijn aanpak maakt de bespreking van een situatie minder zwaar.
Nu had je met die oudjes een nare avond die de je energie uit je trok. Als je man naar beneden komt, had je hem ook kunnen zeggen dat je een knallende hoofdpijn had en daarom even geen tv wilde. Je man kan niet in je hoofd kijken. Misschien dacht hij dat jij het drukke gedoe van die oudjes nog wel mee vond vallen ( jouw kennissen?) en dat je reactie meer een sneer naar hem persoonlijk was; voor hem een geval ‘ik doe nooit wat goed’.
Ik wil hem niet goed praten; ik lees een hoop aannames en ik heb zelf ervaren hoe aannames leiden tot nare woordenwisselingen en de daarbij gepaard gaan de pijn. Alleen blijft de verstandhouding zo wel ziek. En daar hebben jullie beiden een rol in.
Ik lees vooral veel miscommunicatie. Kijk hoe je daar een andere vorm in kan krijgen. Hier besprak ik onderwerpen vaker in derde persoon; alsof het een probleem was van een ander en hoe ik in dat geval dergelijke reactie dan zou ervaren. Zo stel je jezelf minder kwetsbaar op en zo voelt de ander zich minder snel aangevallen.
Leer van Sam Vaknin hoe je minder zwaar een gesprek in stapt.
Verder ben ik in tijden van eerzaamheid terug gevallen op het geloof; het voelde alsof iemand bij mij was en een arm om mij heen sloeg.
{{{{{knuffel}}}}
Flanagan schreef op 08-11-2021 om 15:47:
@Puinhoop, als de wijze waarop LS haar boodschap overbrengt, je tegen staat, kan je kiezen voor een andere verteller. De wijze waarop Sam Vaknin met een vleugje humor en een rustige stem zijn boodschap met mensen deelt, vind ik ook prettiger. Het helpt met relativeren.
Zijn aanpak maakt de bespreking van een situatie minder zwaar.
Maar ook Vaknin zal helaas aangeven dat de narcist niet kan veranderen en dat het beste wat je voor jezelf kunt doen, weggaan is. Houd me ten goede: ik wil geen huwelijk opbreken, ik ben zelf jarenlang blijven proberen en hopen er toch iets van te maken, dus ik begrijp heel goed dat je alles geprobeerd wilt hebben. Maar als je met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid (mijn ex had diagnose dus ik had zekerheid) kunt zeggen dat iemand NPS heeft, moet je ook aan je zelf denken.
Er gaat zoveel energie verloren in zulke relaties, en als het dan nog ergens heen ging... maar het is tevergeefs. Heel pijnlijk ook om te moeten zeggen maar ik sta op het standpunt: in zo'n relatie mag je zelfs niet je religie gebruiken om een toxische dynamiek vol te houden. Dat is voor niemand goed. Misschien als je hele kleine kinderen hebt die anders zonder jou hele tijden bij hem zouden zijn maar als ze de mogelijkheid hebben om te kiezen (dus boven de twaalf) denk ik dat het ook niet goed is voor de kinderen om voor hen bij elkaar te blijven. Zij krijgen een voorbeeld van een moeder die zichzelf weg moet geven en weg moet cijferen.
Ik heb ervaren dat de warme arm van het goddelijke er des te meer is als ik ook van mijzelf probeerde te houden als kind van het goddelijke.
Overleven
Puinhoop schreef in Topic dat haar vader gediagnostiseerd als narcist. Dat haar moeder ook trekjes had, kan een manier zijn waarop haar moeder probeerde de situatie te overleven.
Puinhoop en haar man kende de afgelopen tijden zware jaren. In zware jaren, ben je niet op je best; ga je argwanend reageren of doe je kortaf omdat je zelf slecht in je vel zit. Als iemand dat laatste niet wilt toegeven en slecht tegenspraak duldt, uit onvrede, is diegene al snel een persoon met nare trekjes ala de moeder. En als het lang duurt, ala de vader. Maar is dat terecht? Is iemand die niet goed in zijn vel zit, uit bv schaamte of onzekerheid te vergelijken met iemand die conform de eigenschappen van een narcist geen empathie voelt of het alleen maar te doen is om aandacht en bevestiging?
vb geval avond met oudjes; man gaat naar boven omdat hij zich ergerde aan hun gedrag maar dat zijn vrouw niet wilde vertellen uit vrees dat zij dit niet fijn zou vinden om te horen. Eigenlijk houdt hij op dat moment wel rekening met haar, alleen weet ze dat niet.
Als zijn ergernis gedaald is, komt hij naar beneden om te zien hoe het maar haar gaat. Hij begint over de tv. Dat kan opgepakt worden als een vorm van afleiding, even niet praten over die oudjes want hij merkt dat zijn vrouw nog niet ontspannen op de bank zit. Hij neemt plaats aan de eettafel terwijl hij ook meteen de kamer had kunnen verlaten. Hij hoopt dat ze met hem wilt praten maar hij weet niet hoe. En pakt het uiteindelijk verkeerd aan , uit onmacht.
Laatst was er ook zo’n voorval in huize Puinhoop. Man reageerde moeilijk op bericht dochter, maar maakte de volgende dag een actie waardoor hij liet zien betrokken te zijn bij welzijn dochter.
Past dat bij een narcist? Of past dit bij een man die met zichzelf is vastgelopen?
Puinhoop, ik lees mee en voel je intense verdriet van het scherm af spatten.
Vind je zelf niet dat je meer dan genoeg hebt gegeven en gigantisch over je grenzen aan het gaan bent?
Ik zal de láátste zijn die zegt weggaan. Maar genoeg is genoeg.
Verder zo Eens met mri.
Ik heb alle luister teksten van Little Shaman gehoord, en vele meer dan eens, het heeft letterlijk mijn mindset veranderd op de kijk van de mens, mensen, mensen in mijn omgeving die ik had. Eigenlijk op allerlei manieren.
Momenteel lees ik het boek van Edith Eva Eger: De keuze. ( leven in vrijheid)
En ze heeft z'n gelijk!
Ik kan me voorstellen dat je hoofd nu niet in boeken wil hangen, want het kan je ook destructief in je huwelijk houden omdat je het daarmee gaat verzachten maar misschien helpt het je met het inzien dat ook jij van onschatbare waarde bent en er mag zijn. En ik lees de laatste maanden dat je steeds meer van jezelf verliest... Steeds een beetje meer.
Ik heb de indruk dat je het puntje in de duisternis ontdekt hebt wat ik opeens zag en dat doet heel erg veel pijn.
Warme knuffel ♥️
Puinhoop, concentreer je bij het luisteren naar of lezen over narcisme op de adviezen die gegeven worden voor jouzelf in de relatie. Dat geeft houvast. Als je man narcist is, zal hij misbruik maken van je minder labiel zijn op dit moment. Als hij het niet is, lijkt hij me ook niet iemand die jou gaat helpen, dus in alle gevallen is het heel nuttig dat je jezelf niet als slachtoffer gaat zien.
Of je nu zal gaan scheiden of niet, is je houding nu heel belangrijk. Want er zal sowieso tijd overheen gaat tot een scheiding een feit is en juist als hij in meer of mindere mate narcist is, heeft hij geen boodschap aan klachten van jou kant. Grenzen aangeven is iets anders dan klagen.
Je schreef dat je bepaalde punten van zijn gedrag met hem wil bespreken. Probeer het eens zo goed en rustig mogelijk. Als hij aan zo'n gesprek constructief meewerkt, al is het gebrekkig, is hij waarschijnlijk niet echt narcistisch. Of het moet toneel zijn. Als hij jou bijvoorbeeld alleen maar laat merken dat je gek bent en een slechterik dat je daarmee komt, dan waarschijnlijk wel.
En dan zou ik me echt op je eigen rust en vrede gaan richten. Dat je wel verdriet en rouw toestaat in jezelf, boosheid misschien nog wel, hoewel afgegrensd want hij zal er niks mee kunnen (normaal is boosheid denk ik nuttig om in een relatie grenzen opnieuw duidelijk te krijgen, maar dat zal niet werken, dus is het alleen nuttig voor jezelf om jezelf en je behoefte aan grenzen duidelijk te krijgen, waar je dan op een andere, niet boze manier iets mee zal moeten, met die grenzen), maar dat je verder probeert geen verwachtingen en dus zo weinig mogelijk frustratie in je te voeden en te bewaren.
