Mijn man is een narcist

Oh dear,dank jullie zo dat jullie zo betrokken reageren! Dat doet echt goed en heft de eenzaamheid op.
Ik las dat er heel wat misverstanden ontstaan zijn over mijn relaas en dat ga ik uitleggen🤭 maar ik tik niet mijn dikke wijsvinger op mijn mobielus hou het kort:
Ik had buikgriep gehad en ben daardoor aardig verzwakt. Nog wat slechte nachten erover heen, tegen mijn menstruatie aanzitten en je hebt een recept voor meeslepend drama. Het spijt me zo. Ik zat er echt volkomen doorheen toen ik mijn vorige post schreef, was de wanhoop nabij. Nu niet meer.
Ik ga eerst fysiek eens opknappen, een paar avonden vroeg op bed, meer wandelen, dat zal me goed doen en mijn hoofd helderder maken.
Ik ben doorgedraaid in teveel lezen over narcisme en heb daardoor de bodem van de put bereikt, denk ik. En vandaag legde ik weer wat luchtig contact met man, en besefte ik dat hij echt geen hele rare is en misschien inderdaad heel wat aannames van mijn kant een rol spelen. Ik wil voorzichtig zijn met mijn conclusies. Ik ben geen professional tenslotte. En zoals iemand al opmerkte: misschien is het narcistisch gedrag, maar is het geen persoonlijkheidsstoornis. Ik zie dat bij mijn moeder iig wel zo ondertussen: ondanks sommige discutabel gedrag is ze wel meelevend en warm en zorgzaam. En ook man sprak over dingen (Coronagerelateerd)  waardoor ik besefte: we zitten wel heel erg op één lijn wat dat betreft.
En inderdaad, hij is bezorgd om dochter, die het vandaag heel laat maakt wegens een figurantenrol maar morgen weer stage moet lopen. Hij kan heel eigenwijs zijn, rasechte Fries wat dat betreft, maar nadat hij gewend is aan nieuw inzicht kan hij ook wel bijdraaien, vaak.
Dus ik betwijfel nu weer of ik het allemaal niet te veel door één gekleurde bril heb bekeken. Op de wandeling vanavond maakte hij weer grapjes over een toekomst samen. 
Wat ik in elk geval ga doen, is die PO van de huisarts consulteren. Grondig onderzoek gaat vooraf aan conclusies, zo ga ik anders ook altijd te werk.
Maar verdorie, ik excuseer me bij jullie omdat ik jullie misbruikt heb en verontrust. Zo bedankt voor al dat medeleven, het doet me echt heel goed. 
Wordt vervolgd😁

Nu hoop ik even de rust te vinden om jullie allemaal te beantwoorden, want ik waardeer jullie bijdragen zeer. Dus wees gewaarschuwd: dit wordt een heel lange inzending!

En laat me dan beginnen met de laatste twee bijdragen van MRI en Omnik. Jullie hebben natuurlijk hartstikke gelijk: het is zaak de hele relatie te evalueren. En dan kan ik wel met zekerheid zeggen dat het nooit een goede is geweest en er vanaf het begin al spanningen zijn geweest, zelfs dat ik toen al gedrag zag, waarvan ik nu weet dat het narcistisch is. Dus als ik erover nadenk of ik echt de rest van mijn leven voor de lieve vrede mijn mening, overtuiging en keuzes aan de zijne ondergeschikt zou willen maken, weet ik al dat het antwoord 'Nee' is. 
Nog een voorbeeld: ik vertelde hem vorige winter dat ik een echte depressie had gekregen, hoezeer ik mijn best ook had gedaan om het te voorkomen. Het enige wat er kwam van zijn kant, was de mening dat ik het maar moest accepteren. Maar hij bleef in het dagelijks leven in zijn bed liggen, tv kijken, tussendoor wat thuiswerken, maar geen enkele poging doen om me een beetje te helpen. Intussen moest de hele huishouding wel blijven doordraaien. Zijn eindeloze adagio van' ik voel me niet geïnspireerd' kwam bij mij mettertijd ook wel mijn neus uit. Vind je dat soms een excuus om geen reet uit te voeren?

Het enige is, dat ik er wel nog over in beraad ben hoe en wanneer dit huwelijk te beëindigen. Toen hij mij jaren geleden voor een voldongen feit stelde, namelijk, toen hij 'met een ander gezoend had', en daarna met allerlei voorwaarden aankwam waar ik aan moest voldoen of in moest veranderen, vond ik dat bijzonder schokkend. Zodoende wil ik datzelfde niet eveneens bij hem doen. Ook al zou dan al vaststaan dat we uit elkaar gaan, ik wil het wel naar mezelf kunnen verantwoorden. Het maakt niet uit of hij het 'verdiend' heeft of niet. Het gaat erom of ik nog met rechte rug kan lopen daarna.
Dus mijn plan is min of meer als volgt: terwijl ik met die PO van de huisarts in beraad ga hoe hiermee om te gaan, ook als dat slechts voor tijdelijk zou zijn, ga ik ook een lijst opstellen van gedrag van hem, waar ik last van heb. En dan zo duidelijk en concreet mogelijk omschreven wat hij doet en zegt, welke invloed dat op mij heeft, hoe dat mijn handelen beïnvloedt en hoe dat onze relatie beïnvloedt. Dit is om hem de kans te geven zichzelf bij te sturen en te laten zien hoe veel (of hoe weinig) waarde hij hecht aan een goede kwaliteit van onze relatie. Blijkt hij meteen in de verdediging te schieten, of wil hij het er niet over hebben, begint hij te jij-bakken en blijft hij dit gedrag herhalen, ook als ik er in de loop der tijd meerdere malen weer op terugkom, dan is de vervolgstap hem duidelijk te maken dat ik dan geen toekomst zie voor ons samen. Ondertussen ga ik mijn licht opsteken hoe het zit met een woning, een uitkering, het zoeken naar minstens parttime werk, en alle praktische zaken die er bij een echtscheiding komen kijken, zoals boedelscheiding, uitkopen, advocaatkosten et cetera.

In de tussentijd zijn er ook dingen die ik nu al kan doen: bijvoorbeeld duidelijk zijn, bij gelegenheid, dat ik echt geen sociale contacten ga verminderen, noch andere persoonlijke activiteiten, alleen omdat hij dat moeilijk vindt om mee om te gaan. Dat hij zelf immers ook precies doet en laat waar hij zin in heeft. Ik ga gewoon mijn gang en laat me niet koeioneren door zijn non-verbale gedrag.
Nu jullie eerdere opmerkingen: Omnik: In feite heb ik nu al een leven buiten hem om. We delen niet zo heel veel meer dan een dak en de kinderen. Dus moeite om een leven zonder hem in te vullen heb ik niet. Wat je over je eigen scheiding opmerkt trouwens: mijn moeder hoorde van de psychiater en de huisarts, toen mijn vader aangaf dat hij wou scheiden, dat ze daar meteen gebruik van moest maken! Nu kon hij haar nooit verwijten dat zij zijn leven had stukgemaakt. (Zij had al heel vaak willen scheiden en dan had hij haar omgepraat.) Dus ik kan me goed voorstellen wat je bedoelt, als je zegt dat je er zo 'gemakkelijk' van af kwam. 
Oja, ook Flanagan heeft het over dat ideaalplaatje wat een narcist van jou in zijn hoofd heeft. Dat is eigenlijk het enige wat ik niet herken: hij heeft eerder altijd een negatief beeld gehad van wie ik was, dan dat hij me op een voetstuk zette. Vooroordelen gaan vooral over mijn geloof, wat hij niet kent, niet van plan is te leren kennen, maar er wel talloze aannames over heeft die niet kloppen. Even kortsluiten door er gewoon naar te vragen is er niet bij.

MRI: Bedankt voor je boekentip, maar hoewel ik Engels wel begrijp, vind ik lezen in Nederlands toegankelijker. Dat is ook een reden waarom ik de sjamaan niet zo prettig vind. Maar die Petra van Deijl zoek ik eens op. We kunnen heel verschillend staan in het geloof, maar nogmaals, als mijn eigen gezondheid er te zeer onder gaat lijden, is het zeker een goede zaak als ik dan kies voor mijn gezondheid. Het is een keuze maken tussen verscheidene principes. Die keuze moet ieder voor zichzelf maken, want we kunnen onmogelijk het geweten van een ander bepalen.

Thera: Ja, ik moet het echt inperken, de tijd en aandacht die ik aan narcisme besteed. Het maakt me enorm depressief en wanhopig. Goed voor mijn gezondheid zorgen met slaap, beweging, frisse lucht en sociale contacten moet me versterken. Dus een beetje beter doseren hoe vaak ik ermee bezig ben, met boeken, fora en YouTube. En inderdaad, ik wil hem de kans geven, zie het maar als een bevestigingstest, om bepaald gedrag te veranderen. Zoals hierboven omschreven: mijn grenzen duidelijk maken. Belangrijkste is wel die agressie, dat hij onmogelijk de oorzaak voor zijn woede bij mij kan neerleggen. Of hij echt zo'n man wil zijn, die zijn vrouw beschreeuwt en dan roept dat ze het er zelf naar gemaakt heeft. Nee toch zeker? Jij schreef dat ook, dat je postuum wel eens spijt hebt dat je sommige dingen niet anders hebt aangepakt. Nou, precies, dat wil ik voorkomen. 
Ik citeer even wat van je: 'De scheiding zelf liep chaotisch en was uiteindelijk vorige zomer pas geregeld. En pas begin dit jaar had hij woonruimte gevonden. ' Kijk, dat verwacht ik ook, dat het moeilijk zal gaan, dat hij zal dwarsliggen, het niet zal kunnen zetten als ik de knoop doorhak, omdat hij heel gauw zelf de controle weer wil,  en dat alleen kan doen door overal de poot dwars te zetten, qua alimentatie, qua afspraken, advocaten, huisvesting, boedelverdeling etc. Ook dat is een afweging om het niet te doen. Ik weet welk kwaad ik nu heb en vrees voor het kwaad wat komen kan. Het zal er allemaal van afhangen in hoeverre ik het gedrag wat zich nu en in de toekomst voordoet, kan verdragen zonder er zelf aan kapot te gaan.

Miss, dankjewel voor je hartelijke meelevende woorden! Het is een proces, inderdaad. Soms raak ik de bodem, andere momenten voel ik me juist heel sterk, verontwaardigd. Als er 1 ding is wat ik niet meer wil, is het twijfelen aan mijn eigen intuïtie. Die twijfel aanboren is een van de schadelijkste dingen die hij heeft gedaan. Ik weet dat alles wat ik al vanaf ons prille begin heb aangevoeld, uiteindelijk ook bleek te kloppen. Misschien ga ik dat boek ook nog zoeken t.z.t., nadat ik deze uit heb.

Oh Flanagan, even duidelijk uitleggen wat de situatie was: man was jarig en de oudjes waren zijn moeder, de mijne en haar vriend. En ik was juist degene die zich mettertijd zat te ergeren, niet hij! Maar over dat gedrag later op de avond kun je best gelijk hebben en die optie wil ik ook openhouden: weet hij gewoon niet hoe hij het aan moet pakken, of is het bewuste onwil?

Ach dames, er is zoveel meer nog wat jullie schreven en wat me raakt, maar het is nu al zo'n lange post.
Overigens wat het niet mijn insteek dat het alleen over mij zou gaan, hoor! Meer net zoals 'Verder na ontrouw', dat andere vrouwen zich ook uitgenodigd zouden voelen hier mee te schrijven over hun eigen situatie.
Niettemin hartelijk dank voor jullie meedenken en delen van ervaringen.