Mijn moeder behandelt me als een klein kind

Enigszins herkenbaar

ik moest wel even lachen om je berichtje (hoop dat je dat niet erg vindt). Het is wel herkenbaar, tot op zekere hoogte. Mijn moeder is overbezorgd, maar is dat juist pas op latere leeftijd geworden. Vroeger beschermde ze ons juist totaal niet waar het wel had gemoeten en nu probeert ze het en heeft het geen zin meer

Maar je frustratie is duidelijk, hoor. Kun je ook niet eens op een rustig moment (dus rustig in je emoties) een gesprek daarover aangaan? Of wellicht een brief schrijven? Zonder boosheid, gewoon aangeven dat je haar zorgzaamheid op prijs stelt, weet dat ze van je houdt, maar dat je nu...bla bla bla?

Verder helpt het bij mij te realiseren dat ik maar een paar keer per week met haar te doen heb, meestal hou ik dat wel vol. Als het te erg is, verzin ik een klusje dat ik te doen heb. Het helpt ook altijd als mijn man er is, we kunnen dan blikken met elkaar delen die veel zeggen...

sterkte!
Jons

Stel je onafhankelijk op

Een vriendin van mij heeft hetzelfde probleem met haar moeder. Ik ben niet verbaasd dat haar moeder zich overal mee bemoeit, mijn vriendin geeft haar ook alle gelegenheid. Elke beslissing wordt over de telefoon met haar moeder besproken, welke auto gekocht moet worden, welk eten gekookt wordt als er gasten komen, alsof haar moeder elke beslissing goed moet keuren. Ik bespreek dat soort dingen echt niet standaard met mijn moeder. Het gaat er niet om dat ik dingen geheim wil houden, als het zo uitkomt bespreek ik wel waar ik over nadenk, maar ik heb echt geen behoefte aan haar toestemming.
Mijn advies is dus: gewoon je eigen gang gaan en minder bespreken met je moeder. En als ze wel haar mening geeft, bedenk dan dat het maar een mening is, en zeker niet per definitie een reden voor jou om je te gaan verdedigen of je aan te passen. Gewoon ene oor in, andere oor uit.
groeten,
Jose

Herkenbaar

Maar dan mijn schoonmoeder. We vertelden haar steeds minder want anders regelde zij alles al voor je. Vreselijk irritant. Nu is ze oud en kan ze dat nauwelijks meer, maar af en toe steekt het toch weer de kop op.
Belt naar bedrijven om een baan te zoeken voor mijn zoon, circa een jaar voor hij denkt af te studeren. Regelt een afspraakje met een meisje voor mijn andere zoon omdat ze vindt dat hij eens aan de vrouw moet.
Ze vindt zichzelf erg wijs en verstandig en heel erg zorgzaam. Wij vinden het overmatig bemoeizuchtig en willen graag ons leven op onze eigen manier leven.
Mijn strategie bestond uit negeren van haar adviezen, waarbij ik me voor moest houden dat ze soms weleens gelijk had. Door irritatie krijg je echter de neiging alles te negeren. Maar zeker vroeger konden mijn schoonouders er heel moeilijk mee omgaan als je keuzes maakte waar ze het niet mee eens waren.

Jaymza

Steeds geslotener

Ik merk dat ik steeds minder open word naar mijn moeder toe; eerst spraken we elkaar dagelijks en vertelde ik haar alles, maar dit doe ik steeds minder. Gewoon omdat ik geen zin heb in haar "bemoeienis".

Correctie ahum

Straks komen mijn kinderen ook niet meer bij mij met hun zorgen omdat ik misschien wel weer net zo ben als mijn moeder..

Teruglezende vind ik dit eigenlijk een heel onaardige zin. Ik kan beter zeggen, straks zijn mijn kinderen net als ik! Want mijn moeder verdient het helemaal niet dat ik zo over haar zou praten. Ik kan wel zeggen dat zij mij niet zo goed aanvoelt, maar misschien is het wel andersom en doe ik niet mijn best om haar aan te voelen.

Wel degelijk dominant

dat eeuwige schuldgevoel he? Het is toch je moeder en ze heeft altijd alles voor je gedaan, blabla.
Ik denk wel eens: als mijn moeder niet mijn moeder maar bijvoorbeeld een tante was, zou ik denk ik nooit bij haar op bezoek gaan. Erg he? Terwijl ze het idd altijd goed bedoelt, alles voor je doet, niets is te veel.
Maar op emotioneel vlak is/was ze meestal niet thuis, daar lopen onze werelden zover uiteen, daar is een brug niet mogelijk. Wat niet in haar straatje past, wordt al gauw veroordeeld.
Jouw verhaal is me uit het hart gegrepen, dochter, dat ze net even anders reageert dan jij nodig hebt. Zo voelt het. Er is gewoon een kloof en er is geen brug, hooguit een wiebelig touw met knopen, ergens in de diepte.

Sorry

even zo heeft natuurlijk weinig aan mijn posting.
Misschien kun je een beetje afstand nemen van je moeder, even zo, en je leven zoveel mogelijk leiden zonder haar en lekker je eigen gang gaan. Natuurlijk wel de nodige beleefdheidsbezoekjes maar niet hele weekenden en gebel heen en weer. Breng het terug. Het beinvloed je toch.
Mijn ervaring met mijn moeder is, dat zij voornamelijk aan het woord is en alles beter weet. Als ik er tegenin ga, heb je bonje, dat wil je niet, dus slik je alles met als gevolg dat ik als een soort hersendode ja en amen knik. Als het me lukt toch eens wat zinnigs te berde te brengen, presteert ze het rustig dit een volgende keer als haar idee te presenteren. Gelukkig kan ik er met mijn zus om lachen. Echt, afstand nemen is het beste.

Klokje (beetje ot)

"Als het me lukt toch eens wat zinnigs te berde te brengen, presteert ze het rustig dit een volgende keer als haar idee te presenteren." Om deze zin moest ik hardop lachen. Mijn moeder doet dit ook gerust: "Ik heb er nog eens over na gedacht, en ik vind eigenlijk... (vul idee van dochter in)." Mijn zussen en ik hebben hier de grootste schik om (achter haar rug). Ik had het als kind al snel door, en gebruikte de influistermanier om haar 'uit zichzelf' op geweldige plannen te laten komen.
Mijn moeder is ook een enorme bemoeial, en als ik me niet heel erg vergis, word ik zelf precies zo'n moeder. Ik ben niet voor niets lerares geworden, ik bemoei me dolgraag met anderen en ben vreselijk betweterig. Het leuke is dat dochter erg op mij lijkt, en mij dus zal behandelen zoals ik nu mijn moeder behandel: met grote liefde en respect, zonder iets van haar aan te nemen - nou ja, stiekem wel natuurlijk :-p. We plagen elkaar ook voortdurend, mijn moeder vindt het bijvoorbeeld schitterend dat mijn dochter zo eigenwijs is: eindelijk krijg ik een koekje van eigen deeg. "Nee hoor," zeg ik dan vrolijk, "dit soort karaktereigenschappen slaat meestal een generatie over."
Het nare uit het verhaal van even zo is niet dat haar moeder het liefst nog steeds haar hele leven zou bestieren. Dat is veel moeders eigen. Het nare is, dat even zo zich er zo akelig bij voelt en er niet over kan praten met haar moeder. Niet op een luchtige, positieve manier in elk geval. Dat lijkt me moeilijk.
Groetjes
Massi

Lastig

Ouders mogen best een mening hebben over hoe je als kind bepaalde dingen doet, net zoals je als kind die mening over je ouders mag hebben. Je mag als ouders ook best willen helpen en zo. Zolang beide partijen maar het gevoel hebben dat dat op gelijk niveau gebeurt. Ik ben er inmiddels achter dat je niet vroeg genoeg te kennen moet geven wat de positie van je ouders is als daar scheefgroei in is ontstaan. Dit klinkt makkelijker en misschien ook botter dan de uitvoering ervan, maar je ouders moeten gewoon weten dat ze wat jouw leven en huishouden betreft een toeschouwerspositie hebben tot jij ze nadrukkelijk om iets anders vraagt of als duidelijk wordt dat je niet in staat bent de juiste beslissingen te nemen. Als je aan de drank bent of onder de pillen zit bijvoorbeeld.
Als je moeder bijvoorbeeld niet kan aanzien dat jij een kopje op tafel laat staan en ermee naar de keuken gaat, zeg je vriendelijk maar resoluut 'Ma, je bent hier te gast, ik breng dat kopje straks weg.' Als je bij je moeder op visite bent en ze heeft iets aan te merken over een aankoop of een beslissing: Ma dat mag jij vinden, ik doe het zo. Als zij zich na keer op keer een opmerking van die strekking beledigd wil blijven voelen is dat haar probleem. Zij is degene die de boodschap niet oppakt.
Ik heb een vader die het klein houden wel erg ver door heeft getrokken. Als je als veertig jarige nog steeds het gevoel krijgt dat je vader toestemming wil geven voor hoe je als volwassen vrouw leeft en doet is dat wel raar. Mijn vader ziet zichzelf graag als de pater familias en trekt zijn bemoeizucht ook nog eens door naar zijn kleinkinderen. Hij vond mij erg ondankbaar toen ik aangaf dat de opvoeding bij ons lag en het daarom niet raar is als wij adviezen van hem niet gebruiken. Mijn vader vindt dat hij terecht boos mag worden als je zijn adviezen over bijvoorbeeld de opleiding van de kleinkinderen negeert. In een gezonde situatie is het normaal als opa's en oma's ergens over meepraten. Je kunt als grootouders best praten over de opleiding van de kleinkinderen en de kleinkinderen er vragen over stellen en zo, maar niet met de toon 'opa weet alles beter'.
Mijn schoonmoeder wil zich ook nog wel eens duidelijk uitspreken over bepaalde zaken. Een mening die gekleurd is door haar leeftijd 'vroeger deden we het zo' en een mening waaruit je kunt opmaken dat ze soms wat bekrompen is. Daar ergeren we ons aan, maar dat is een ander soort ergernis als tegenover mijn vader. Mijn schoonouders kunnen afstand nemen, mijn vader niet.
Dit is een van de vele redenen waardoor het contact met mijn ouders zo slecht is geworden dat wij nu helemaal geen contact meer hebben.

De bom is gebarsten

Dat waar ik altijd al bang voor was, is gisteren gebeurd; het hoge woord is eruit en het is totaal verkeerd gevallen. Ik probeerde mijn moeder op een duidelijke, doch rustige manier uit te leggen dat ik het heel lief van haar vind dat ze zo bezorg om ons is en dat ze het ook heel goed bedoelt, maar dat ik me soms net een klein kind voel en dat ik graag ZELF wil bepalen hoe ik mijn leven leid. Mijn moeder begreep er helemaal niets van en voelde zich heel erg aangevallen. Ze ging meteen in de verdediging en natuurlijk zag ik het helemaal verkeerd. Ik wist dat dit ging gebeuren, mijn moeder heeft totaal niet in de gaten dat ze zo overbezorgd en beschermend is ("ik bedoel het toch goed?", "we doen alles voor jullie en dan krijg je dit" en zo kan ik nog een hele poos doorgaan).

Op een gegeven moment liep het nogal hoog op en dit was totaal niet mijn bedoeling; dit heb ik haar ook uitgelegd. Dat ik ervan baal dat er niet gewoon over dingen gesproken kan worden, maar dat alles meteen als een aanval wordt beschouwd. Ik flapte er ook uit dat ze er met haar goede bedoelingen juist voor heeft gezorgd dat ik altijd zo onzeker ben geweest en geen zelfvertrouwen heb gehad. En daarmee heb ik haar tegen het zere been geschopt. Heel begrijpelijk, dit had ik nooit mogen zeggen. Toen vertelde ze me dat we elkaar dan misschien maar niet meer moesten zien en dat we maar niet meer bij elkaar moesten komen. En dat we niet moesten denken dat we a.s. zaterdag de kinderen kunnen brengen (als we een weekendje weggaan met vrienden), want we denken altijd wel dat ze dit zomaar voor ons kunnen doen, maar ze zijn de zestig al gepasseerd en kunnen dit eigenlijk helemaal niet meer....Huh? Geef dit dan duidelijk aan als we het vragen!
Uiteindelijk heb ik de verbinding verbroken, omdat ze me zei: "Je bent 38 en bent mijn kind niet meer", misschien heb ik het verkeerd opgevat, maar op dat moment raakte ze me in mijn ziel. Dit heb ik haar ook gezegd.

Van de ene kant vind ik het vreselijk dat ik haar nu zo verdrietig heb gemaakt, want dit verdiend ze niet. Het is een superlief persoon die het gewoon veel te goed bedoeld en ons daarmee veel te veel op de huid zit ("zou je niet even je jas aandoen als je naar buiten gaat", "hou je tas goed bij je, want het is hier erg druk", "let op je snelheid, want hier staan allemaal flitspalen", "neem nog maar wat eten, want er is genoeg" ( en dit wel 10 keer achterelkaar).....Aan de andere kant voel ik me ook wel opgelucth, omdati k hier al zolang mee rondliep en het hoge woord er nu uit is. ik ben alleen bang dat het niets oplost, want mijn moeder ziet totaal niet in wat er aan de hand is en legt de schuld bij mij.

Spelfouten

sorry voor de spelfouten, we zullen het er maar op houden dat het door de stress komt....

Ja maar

je kan je kinderen opvoeden, maar je ouders niet meer. Heb ik ook geprobeerd maar mijn ouders zijn onopvoedbaar, ik heb het maar opgegeven
Je kan alleen maar je eigen positie veranderen, door je niet als kind te gedragen. Verwijten maken roept natuurlijk ook ruzie op.
het zal wel weer bekoelen!

Manipuleren

Ach wat spijt me dat voor je. Dit was niet wat je wilde. Ik heb met je te doen.
Als ik zo lees hoe het telefoongesprek is verlopen, bekruipt me het gevoel dat je moeder helemaal niet zo lief is. Ze doet lief, maar staat op haar achterste benen als je niet doet wat je zegt. Ze manipuleert je, door te zeggen dat ze dan de relatie die jullie hebben wil verbreken en ze haakt ineens af bij een afspraak die jullie hadden over logeren. Ze ziet je niet zoals je echt bent, en houd je vast.
De bal ligt bij jou. Zet je door, of kruip je weer terug in je rol? Als je door wilt zetten: laat je niet manipuleren. Zeg dan stevig dat je begrijpt dat ze te oud worden voor logeerpartijtjes, en dat je wel een andere oplossing zoekt. Als ze zegt dat jij haar kind niet meer bent, roep je vrolijk dat dat klopt. Want je bent volwassen. Sta jezelf niet toe je schuldig te voelen.
Ik wens je heel veel sterkte.

Ach wat rot

Dit was natuurlijk helemaal niet de bedoeling. Denk dat het beter was geweest niks te zeggen. Is ook een generatieverschil. Ik houd het met mijn ouders ook altijd vrij oppervlakkig allemaal. Hun generatie is toch minder gewend volgens mij om dingen echt uit te praten. En voor de moeders is het misschien nog moeilijker want die hebben nooit gewerkt en zijn daardoor helemaal niet gewend om (opbouwende) kritiek te krijgen. Het was beter geweest om een manier te vinden om ermee om te gaan, minder vertellen, niet echt luisteren wat ze inhoudelijk zegt etc., je weet dat ze heel veel van je houdt en jij van haar en daar gaat het om. Je wist eigenlijk al dat het geen zin had om haar te willen veranderen. Helaas is het nu toch gebeurd en wat dus nu moet gebeuren is de schade proberen te beperken, denk dat je er nu niet onder uit kunt om je standpunt beter toe te lichten zonder dat zij boos wordt en misschien een beetje in te binden (zeggen dat je het niet helemaal zo bedoeld had), want je moeder zal je geen gelijk geven. Jij moet voor jezelf beslissen of je dat wilt. Kan iemand daarbij bemiddelen? Een broer of zus? Oom of tante? Iemand die jullie beiden goed kent en misschien ook begrijpt wat jij bedoelt.
Wat betreft het oppassen. Klopt het wat zij zegt dat ze dat niet meer kunnen? Of is het een wraakactie? Ik kan het me namelijk niet voorstellen dat ze het niet meer aankunnen, de zestig gepasseerd is nog hardstikke jong toch? Mijn schoonouders zijn dik in de zeventig en hebben afgelopen weekend nog op mijn twee kinderen (9 en 11) en een neefje (3) gepast. Ik vind het heel erg wat je moeder heeft gezegd dat je haar kind niet meer bent, maar geloof ook niet dat ze het meent. Ze was gewoon heel erg gekrenkt omdat ze kritiek kreeg, en dat was een stuk onmacht volgens mij.
Veel sterkte.

Tabitha en even zo

Tabitha: Hebben we soms dezelfde schoonmoeder?? ha,ha,ha.

Je beschrijft precies mijn schoonmoeder. Ook mijn schoonmoeder wil alles weten en ook zeker niet uit oprechte belangstelling. Pure nieuwsgierigheid. Waarom? Omdat ze dan de boel weer in de gaten kan houden en kan controleren.

Ook hier wordt elk pijntje en elk prikje bij de dokter breed uitgemeten.
Ze zetten zich steeds in een soort van slachtofferrol omdat ze steeds die aandacht nodig hebben; een soort van bevestiging van hun persoontje?

Is hier geen naam voor in de studie der psychologie?

Wat even zo beschrijft herken ik ook maar al te goed. Hebben we een andere mening of laten we weten niet zo gediend te zijn van het gezeur (op een nette manier dan) dan is het huis werkelijk te klein en wordt inderdaad gedreigd om het contact te verbreken.

Ik denk zelf dat zulke mensen zo reageren omdat je dan hun vertrouwde en veilige denkwereldje waarin ze alles onder controle hebben doorbreekt. Ineens wordt hun controledrang niet "gewaardeerd". Ineens wordt hun eeuwige gezeur om alles niet meer op prijs gesteld. Dat is ontzettend eng en bedreigend voor ze. Wat is dan makkelijker om je dan hevig en extreem te verzetten tegen iedereen die niet zo denkt als jij en je veilige controleerbare leventje aanvalt....

Ik denk echt dat daar een naam voor moet zijn in de psychologie.

Even zo

Het zou best kunnen dat er niets aan de hand is. De bom is hier meerdere malen gebarsten en mijn moeder is iedere keer binnen een paar dagen weer bijgedraaid. Hetzelfde gold voor mijn schoonmoeder. Moeder: 'ik wil niks meer met mijn kinderen te maken hebben'. Schoonmoeder: 'niemand waardeert mijn goede bedoelingen en we zullen wel niet meer langs komen'. Binnen een paar dagen deden ze allebei of er nooit wat gebeurd was. Ze kunnen het immers niet laten. Worden ze na zo'n zielige uitbarsting genegeerd, dan geven ze het vanzelf op. De eerste keer zit je er zelf best wel mee, maar het raakt ze zelf absoluut niet, lijkt wel: ze leggen het bij jou neer.

Ik word bot tegen mijn moeder als ze weer eens zo doet. (Dat van mijn schoonmoeder had mijn man 'geregeld'.) Ik ga er niet in mee en bied nooit excuses aan of wat dan ook. Het wordt steeds minder, want het was vooral toen ik begin/midden 20 was het ergst: háár studiekeuze volgen, vacatureknipsels opsturen, 'ik maak me zorgen om je want je bent zo raar', bla bla. Vooral veel proberen te sturen en mij bekritiseren als dat niet lukte. Dat waren ontelbare bommen Ik geef haar nu weinig ruimte en dat lijkt te helpen, maar in wezen is zij natuurlijk niets veranderd.

Overigens hebben mijn moeder en mijn schoonmoeder net weer een andere bemoeitic: moeder wil graag emotioneel inmengen (stookt potentiële vuurtjes tussen haar kinderen op zodat ze kan bemiddelen), schoonmoeder graag materieel (koopt - theedoeken, handdoeken, eten, ondergoed).

Even zo

Reden van het "waarom" dat mensen geen "kritiek" kunnen verdragen is dat hun veilige, kleine, afgeschermde wereldje in hun beleving ter discussie staat en voor hun gevoel aangevallen wordt zodat het niet meer veilig en dus controleerbaar is. Hun veilige basis van bestaan wordt voor hun gevoel aangetast en dat willen ze koste wat het kost voorkomen.

Ik merk het zelf ook bij mijn schoonouders. Als je er echt op in gaat en een gezonde discussie wilt voeren, slaan daar werkelijk alle stoppen door. Mijn schoonmoeder voelt zich direct aangevallen en gaat dan helemaal door het lint. Een normale discussie onder volwassenen is niet te voeren met mijn schoonouders.

Hillary

Jij zegt echt precies wat ik dacht toen ik de "bom is gebarsten"-posting van even zo las. Ik heb ook een moeder die is opgegroeid met het idee dat je problemen en wrijvingen dood moet zwijgen (of hooguit achter iemands rug moet bespreken). Ook de onzekerheid, waardoor ze meteen in de verdediging schiet bij de kleinste opmerking, je verwoordt het goed: het is onmacht.
Even zo, ik zou het even laten betijen (niet te lang, dan maakt je moeder het misschien veel te groot in haar hoofd). Ik zou zelf een briefje sturen, maar ik ben nogal van de briefjes , kan zijn dat juist een telefoongesprek iets voor jou is, of langsgaan met een mooi plantje. Iemand inschakelen is ook een goed idee, misschien je vader?
Groetjes
Massi

Reactie

Ik heb mijn moeder sinds het telefoongesprek van afgelopen dinsdag niet meer gesproken. Dit is niets voor mij, want normaal gesproken wil ik alles zo snel mgoelijk opgelost hebben. Ik kan er niet tegen als ik met een rotgevoel moet blijven rondlopen. Maar nu ben ik teveel gekrenkt; het zit te diep. Het maakt me boos dat mijn moeder haar kop in het zand steekt en meteen zegt: "Hou er maar over op." Problemen kunnen niet besproken worden; worden in de doofpot gestopt of er wordt boos op gereageerd dat ik het totaal verkeerd zie. Juist IK ben verkeerd bezig volgens mijn moeder. IK ben ondankbaar.
Dit is toch geen probleem oplossen? Zeggen dat we elkaar dan maar niet meer moeten zien? Dit is de weg van de minste weerstand. En zo gaat het al mijn hele leven. Als ik mijn verhaal kwijt moest over bijvoorbeeld een van de kinderen waar ik me geen raad mee wist, omdat ze zo moeilijk hanteerbaar was, dan vond ik bij mijn moeder geen gehoor. Het enige wat ze zei was: "Ze zal wel niet lekker zijn", of "Het zal wel de spanning voor Sinterklaas o.i.d. zijn". alles werd altijd maar geod gepraat. Bij mij in de familie wordt ook altijd maar bij iedereen de hand boven het hoofd gehouden. Nooit mag er iets gezegd worden.
en nu loop ik al een paar dagen met flinke migraine rond, omdat ik me natuurlijk behoorlijk loop op te fokken. Ik heb er op dit moment nog totaal geen behoefte aan om het met haar te bespreken, omdat ik WEET dat het op niets uitdraait. Mijn zus heeft laatst ook al woorden gehad met mijn ouders, omdat ze zich teveel met haar gezin bemoeiden. Maar ze zien het gewoon niet in. En mijn vader is daarin nog veel stelliger dan mijn moeder, daar is helemaal geen gesprek mee mogelijk.
Het is iets wat al heel lang speelt en wat ik de laatse tijd pas ben gaan inzien. Voorheen zat ik helemaal in hetzelfde patroon van zorgen voor anderen, altijd maar alees goed willen doen, alles goed praten en ga zo maar door. Maar door mijn overbeschermde opvoeding heb ik tot nog toe niets bereikt in het leven. Ik heb het gevoel dat ik bij alles wat ik doe faal; mijn werk als leerkracht heb ik niet vol kunnen houden doordat ik veel te onzeker en perfectionistisch was en alles wat ik daarna nog heb geprobeerd is op niets uitgelopen. ik zit nog steeds niet helemaal goed in mijn vel en ben de afgelopen 5 jaar bij verschillende psychologen en therapeuten geweest. Pas nu ben ik mijn eigen ik aan het ontwikkelen en daardoor zie ik nu bij mijn ouders een heleboel dingen waar ik me aan irriteer.
ik denk niet dat dit zomaar op te lossen is. Ondertussen komt het weekend wel dichterbij en ik heb eigenlijk geen ander adres waar ik de kids naar toe kan brengen. Denk er op het moment over dat 1 van ons maar gewoon thuis moet blijven...

Verwijt

Toch hoor ik alleen maar 1 lang verwijt naar je ouders en zo gedraag je je ook als een klein kind, terwijl je dat niet wilt. Je bent allang volwassen en zelf verantwoordelijk voor je leven. Het is natuurlijk wel eens fijn om je hart te luchten en "de waarheid" te kunnen zeggen, maar volgens mij legde je daarbij vnl. de schuld bij je ouders en is het nog maar de vraag wat je hiermee opschiet, behalve nog bozer op ze worden. Laat het even rusten en zoek idd naar andere oppas en werk verder aan jezelf.

Rafelkap

Je hebt gelijk als je zegt dat ik me nu zelf ook niet erg volwassen opstel. Maar op dit moment voel ik me gewoon boos, gekwetst, teleurgesteld en nog veel meer. Het zit ook erg diep en komt er nu uit. Ik heb me als kind of puber nooit afgezet tegen mijn ouders en ik denk dat ik nu die fase doormaak. En i.d.d. ik ben geen kind of puber meer.
Het is overigens niet zo dat ik zelf mijn fouten niet toegeef aan mijn ouders, want dat doe ik wel. Ik doe het ook neit altijd op de juiste manier en geef dit ook toe en zeg ook dat ik ze wel begrijp, waardeer enz. maar ik wil wel dat we de problemen onder ogen zien en dit op een volwassen manier met elkaar oplossen, maar wat dat betreft loop ik tegen een muur aan. En ik kan niet net doen of er niets aan de hand is of het contact verbreken met mijn ouders, dus zal er met elkaar gesproken moeten worden.
Binnenkort zijn ze 40 jaar getrouwd en dan gaan we met z'n allen (16 personen) naar een vakantiepark (1 huisje....), dus er zal een oplossing moeten komen. En ik kan niet altijd maar doen of ik niet hoor/zie wat mijn moeder/vader zegt/doet, dit heb ik al zo lang gedaan.....

Aanvulling

>>Het zit ook erg diep en komt er nu uit. Ik heb me als kind of puber nooit afgezet tegen mijn ouders en ik denk dat ik nu die fase doormaak. En i.d.d. ik ben geen kind of puber meer. < <

...dus zal ik het op een volwassen manier moeten oplossen.

En zo

Ik snap het wel, dat je je onbegrepen voelt etc. Maar niet: WE moeten er samen uitkomen. Nee: JIJ ! Zij kunnen je niet (meer) helpen hiermee. Zoek hulp voor dit probleem en houdt het probleem bij jezelf!
Overigens, over fouten. Zij zullen vast alles doen en hebben gedaan naar beste vermogens /uit liefde (zoals bijna elke ouder). Bepaalde inzichten die jij hebt hebben zij niet en krijgen dit ook nooit (je kan ze dus nooit opvoeden).
Over hoe je je het nu het beste kan uithouden op dat familie-uitje kan iemand anders misschien iets zinnigs zeggen? Lijkt me heel lastig nu.

Ja maar

wat ik niet begrijp is dat mijn ouders zo star zijn. Ik probeer me altijd in te leven in beide situaties en geef ook mijn eigen fouten toe. Mijn manier/mening hoeft niet altijd juist te zijn. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden maar dat begrijpen mijn ouders niet. HUN manier van doen en laten is de enige juiste. Dit maakt het nu juist zo moeilijk om mee om te gaan.
Ik ben iemand die frustraties/problemen uit wil spreken. Maar mijn ouders voelen zich direkt aangevallen en kunnen zich totaal niet inleven in mijn situatie. Ze staan absoluut niet open voor de dingen waar ik tegen aanloop, waar ik problemen mee heb. De fouten liggen alleen bij mij en niet bij hun, want ze begrijpen niet wat ze fout doen ("We bedoelen het toch alleen maar goed?" en ik weet ok wel dat ze het met de beste bedoelingen en uit liefde hebben gedaan en doen, maar daar ben ik geen zelfstandige, zelfverzekerde volwassene door geworden ). En ik vind dat je als ouder, als er iets met je kind is, ook kritisch naar jezelf moet kijken en ook je eigen fouten moet durven toegeven.

Heb haar gekwetst

Heb net toch maar even mijn moeder gebeld, want het zat me absoluut niet lekker. Wilde er het liefst even naar toe gaan, maar dat lukt op het moment even niet.
Ze was zich van geen kwaad bewust, begreep niet wat ze fout deed. Heb geprobeerd het uit te leggen en gezegd dat ik weet dat ze het allemaal goed bedoeld, maar dat het me allemaal erg benauwd als ze me zo op mijn huid zit. Ze kon zich totaal niet voorstellen dat ik daar een probleem mee had. Heb gezegd dat ik veel van haar hou en dat ik het op wil lossen, maar dat ik het gevoel heb dat we hier samen niet uit komen. De problemen waar ik tegen aanloop erkent ze niet, de oorzaak ligt volgens haar niet bij mijn ouders. Ik raakte hierdoor erg gefrustreerd en werd boos. Zeker toen ze me vroeg waar ik al die dingen vandaan haalde (volgens haar werd ik teveel beinvloed door mijn man). Toen flapte ik eruit dat ik 5 jaar therapie heb gehad omdat ik altijd zo onzeker ben geweest en dat ik sindsdien de dingen ook anders ben gaan zien. Ik vind het vreselijk dat ik deze dingen heb gezegd en dat ik mijn moeder min of meer heb verweten dat hun overbeschermde opvoeding er de oorzaak van is geweest dat ik zo onzeker, faalangstig en perfectionistisch ben geweest. Ik heb haar gezegd dat ik het gevoel heb gehad nooit gehoord te worden, mijn broer en zus waren (en zijn nog steeds) zorgenkinderen (de ene psychisch klachten de andere lichamelijke) en ik moest altijd mijn eigen boontjes doppen. Ik mocht niet falen en mijn zorgen met ze delen want dan hadden ze er nog een zorgenkind bij. Maar dit is natuurlijk puur mijn eigen gevoel geweest, dit hebben zij nooit bewust in de hand gewerkt.
Heb haar uitgelegd dat het me ontzettend spijt dat ik dit zo heb gezegd, maar dat dit komt doordat ik nooit mijn verhaal ehb kunnen doen. Telkens als ik een poging ondernam werd er een muur opgetrokken of werd er gezegd dat ik het helemaal verkeerd zag. Daaardoor ben ik alles gaan opkroppen en heb ik nu de volle lading eruit gegooid. Jeetje, wat een puinhoop.....
Mijn moeder heeft overigens ook een aantal verwijten richting mijn man gemaakt. Daarop heb ik haar verteld dat mijn man zich vanaf het begin niet gewaardeerd heeft gevoeld in onze familie, dat mijn vader hem altijd bot behandeld.....Niet erg volwassen van mij natuurlijk om het op deze manier te doen. dat krijg je ervan als je het zo hoog laat oplopen....

Heb haar gezegd dat ik hoop dat we hier uit kunnen komen en dat ik voor het weekend iets anders probeer te regelen. Maar hier wilde ze niets van weten. De kinderen waren welkom en ze hoopte dat wij het samen ook uit konden praten. Maar ik heb haar zo gekwetst dat ik hoop dat dit nog mogelijk is....