Mijn moeder behandelt me als een klein kind
Ik moet even van me afschrijven....
Mijn moeder is een schat, maar o zo zorgzaam. Zo erg dat ze me nog steeds behandelt als een klein kind. Ze wil alles voor me regelen en oplossen en doet alsof ik zelf niet weet wat wel of niet goed voor mij of de kinderen is. Ik irriteer me hier mateloos aan. Als kind ben ik zeer beschermd opgevoed en hier heb ik heel lang last van gehad. Ik ben nu 38 en pas sinds een jaar of zo heb ik het gevoel dat ik ZELF iemand ben, iemand met een eigen mening en eigen interesses en behoeften. Ik weet dat mijn ouders ons met de beste bedoelingen hebben opgevoed, maar ze hebben me niet echt geholpen door me zo beschermd op te voeden. ik ben altijd heel erg onzeker geweest en kon zelf geen eigen beslissingen nemen, had altijd de goedkeuring van mijn moeder nodig. Niet dat ze dominant is ofzo, want dat is ze absoluut niet, maar ze is gewoon VEEL te zorgzaam. Net had ik haar aan de telefoon en weer was ze aan het "moederen", ik voelde me net een klein kind, alsof ik zelf niet beter wist.
Ik maak er wel eens een opmerking over dat ik de dingen zelf wel kan oplossen, maar meestal komt het er dan een beetje boos uit en dan voelt ze zich meteen aangevallen, want "ze bedoelt het toch goed"......
AARRGGGHHHHH.....Dit moest ik even kwijt!
Ook
Ik hoop toch dat je lieve mensen om je heen hebt om mee te praten en je te steunen. Het is denk ik ook goed om in te zien dat je moeder ook maar een mens is en je je wel 'verwaarloosd' voelt maar dat ze niet anders kon, met twee zulke "zorgenkinderen". Niet dat je alles hoeft goed te praten hoor.
Ik heb ook traumatische dingen meegemaakt, ook auto-ongeluk maar helaas met dodelijke afloop (broer), en gezien wat dat met een gezin doet (en met mij). Toen was ik alleen wat jonger (8), dus misschien was het daardoor wat makkelijker om me op latere leeftijd 'los' te maken van mijn ouders. Heel veel sterkte evenzo! Jij alleen kan jezelf helpen!
Even zo,
Ik krijg kippenvel van jouw berichtje.
'Ik heb mijn moeder veel verdriet gedaan door te zeggen dat het aan mijn opvoeding ligt dat ik altijd zo onzeker ben geweest' Dat is toch zoals jij het hebt beleefd? Doe je je moeder veel verdriet als je de waarheid zegt? 'Ze vertelde me dat ze hoopte dat mijn kinderen me later, als ik haar leeftijd heb, nooit zoveel verdriet zouden aandoen als ik haar heb aangedaan.' Ik vind dit een heel foute opmerking. Hoe haalt ze het in haar hoofd om zoiets te zeggen. Jouw moeder manipuleert jou. En je gaat daar helemaal in mee. Ik denk niet dat je je moeder veel moet vertellen van wat er in je omgaat. Probeer de relatie met je moeder luchtig te houden, en laat het verleden het verleden. Rakel het niet meer op. Verwerk de dingen die jou zijn gebeurd in jouw jeugd, maar doe dat zonder je moeder. Ik denk dat er tussen jou en je moeder genoeg liefde is om de band voort te zetten, maar laat de ouwe koeien rusten in de sloot.
Hier soortgelijk
Ik heb vanaf het begin meegelezen en begrijp je zo goed, even zo. De relatie met mijn moeder is ook moeizaam. Hoeveel we ook van elkaar houden. En hoe goe mijn moeder het (waarschijnlijk) allemaal bedoelt. Fanny heeft mij aan het denken gezet. Heb ik te weinig geduld met haar? Kijk iki teveel terug, naar alles wat ze fout gedaan heeft? Misschien dat het wel een rol speelt. Maar wat mij treft bij Fanny is dat ze schrijft; m'n ouders geven advies en ik doe m'n eigen ding. En daar zit 'm de kneep.(bij ons tenminste) Ik wil ook zo graag m'n eigen leven leiden, zonder schuldgevoelens, zonder goedbedoelde(dwingende) adviezen, zonder manipulatie. Fanny; de relatie tussen jou en je ouders klinkt volwassen zoals het hoort. Met ouders die jouw volwassen gedrag accepteren. Maar het kan dus ook anders (gegroeid) zijn.En dan ben je er niet met coulance en bgrip voor de ouder wordende mens. Dan komt er meer bij kijken.
Even zo; je hebt je moeder ontzettend gekwetst. Dat heb ik 2 jaar geleden in een zelfde strekking ook gedaan. Toch is het niet anders. Jullie4 denken beiden vanuit je eigen perspectief. En dat is zo verschillend dat je het m.i. niet op lost. Maar jullie houden van elkaar, dus kom je weer tot elkaar. Hopelijk met wat meer afstand, misschien beiden wat op je hoede en hopelijk geeft dat jou wat lucht. Want dat is wat je nodig hebt.
Er gaf hiewr iemand jou de tip om enkel over koetjes en kalfjes te praten. Dat doe ik sinds een maand of 2. Zodra er "spannende" onderwerpen zijn dan hoor ik het aan en begin vervolgens over een "veilig" onderwerp. Vanaf dag 1 gaan onze gesprekken nergens meer over en hebben we geen contact met elkaar(we zien en spreken elkaar wel maar niet over wat bezig houdt). Op zich wel even prettig voor mij, maar m'n moeder voelt zich denk ik in de steek gelaten. Dus, even zo, of je hiermee bereikt wat je wilt vraag ik mij af.
Liedewij
Veel
te snel getypt en niet nagelezen. Sorry
Koeden
Omgangsinstructie moeilijke moeders:
1. Nooit oude koeden uit de sloot halen
2. Praat over (nieuwe) koeden en kalfjes
3. Niet te vaak bellen, maar wel regelmatig mailen met leuke wetenswaardigheden over de kinderen
4. Geen verwijten
5. Nodig je moeder uit jezelf uit om te komen eten o.i.d., dat wordt gewaardeerd.
Groet,
Jujube
Gisteren bij haar geweest
en het er nog even gehad (de kids waren er bij, dus een uitgebreid gesprek was er niet bij). Heb haar gezegd dat het me spijt dat ik haar zoveel verwijten heb gemaakt en dat ik me teveel heb laten gaan. Ik was van slag, omdat er nu dingen naar boven komen die ik nooit heb verwerkt. Maar daar mag mijn moeder niet de dupe van worden; dat heeft ze niet verdiend. Ik vond dat ik dit haar toch nog even moest zeggen. Maar zoals verwacht reageerde mijn moeder emotioneel en stelde zich weer op als slachtoffer. Helaas kon ze zich niet in mijn verplaatsen. En dat is wat ik heel vervelend vind; ze mag best zeggen wat ze ervan vindt, maar ik vind dat ze ook naar mijn verhaal moet luisteren; mijn gevoelens serieus moet nemen. Dat doe ik ook naar mijn eigen kindern toe; ik neem ook mijn eigen gedrag onder de loep.
Maar goed, misschien dat mijn moeder hier ooit wel nog eens voor open zal staan, want ze is wel iemand die het allemaal goed wil doen. Voor mezelf heb ik nu de beslissing genomen dat ik wel meer afstand wil nemen (maar dat deed ik eigenlijk al) en dat ik duidelijk naar haar ben (nee ma, je bedoelt het goed, maar ik regel dit zelf).
Dank voor jullie reacties.
Rafelkap
je schreef:
"Het verschil is: ik denk dan wat een vreemde schoonzus, die niks van haar leven maakt, terwijl jij alleen maar met een beschuldigend vingertje naar de
ouders wijst. OK. die verdienen geen schoonheidsprijs, maar ik vind het raar om die alleen te beschuldigen........"
Dat is waar wat je zegt. Mijn schoonzus is een volwassen vrouw. Het zit ook zeker in mijn schoonzus zelf om niets te ondernemen met haar leven en maar bij haar ouders op de bank te blijven zitten.
Afgelopen weekend zijn we nog langs geweest. Ik heb een babietje dat ze nu al ruim 4 weken niet gezien heeft. We zijn op zaterdag geweest (dag waarop mijn schoonzus werkt in een winkel). Ze was daarvoor twee weken lang vrij geweest.
Komen we daar, maakt mijn schoonmoeder de opmerking dat het toch wel sneu voor mijn schoonzus is dat ze onze dochter weer niet ziet.....en of wij dan niet even met kind en al het dorp in zouden gaan om baby te laten zien.......
Uhhh, niet dus. Buiten het feit dat mijn kindje erg verkouden was en ik dus niet de straat op ga met haar in een winderige maxi cosi (het waaide behoorlijk die dag), was ik dat sowieso niet van plan.
Ze had toch in die twee weken dat ze vrij was langs kunnen komen?
Nee, dat doet schoonzus niet. Sterker nog: mijn schoonmoeder vertelde dat ze met z'n drieen niet zo veel gedaan hadden. Ja, 1 keer naar de stad geweest, maar daar waren ze allemaal zooooo moe van geworden....
De rest van die twee weken hebben ze met z'n drieen op de bank thuis gezeten.
Alles goed en wel hoor, maar dan hoef ik toch niet met dochterlief achter haar kont aan te rennen? Mijns schoonouders dachten het dus even voor hun volwassen dochter te regelen, maar daar trapten wij dus niet in.
Zo gaat dat dus iedere keer. Zelf ondernemen ze totaal niets, maar wij moeten het gemis (want ze had nu haar nichtje dus al 4 weken niet meer gezien) voor haar goedmaken. Vroeger had ik me nog laten overhalen, maar nu niet meer. "Erg jammer voor schoonzus, ja...".
Hier gaat het beter
Ik heb ook al zolang ik me kan herinneren een moeilijke relatie gehad met mijn moeder. We zijn twee heel verschillende personen, vinden andere dingen belangrijk, denken over heel veel heel anders. Mijn moeder heeft ook een paar keer een depressie gehad waarvoor ze medicatie heeft genomen. Ze is ook eerder het pessimistische type. Wat niet betekent dat ze altijd somber rondloopt, maar ze klaagt bijvoorbeeld vaak dat ze amper rondkomt en het zuinig aan moet doen en zich weinig kan permitteren enz. Dat is niet waar, maar blijkbaar voelt ze dat wel zo aan. Er zijn nog andere zaken waar ze over klaagt, terwijl wij (mijn zussen en ik) echt wel beter weten.
Anderzijds heeft ze het moeilijk met een aantal keuzes die echtgenoot en ik gemaakt hebben. Zij zou het anders doen en laat dat duidelijk merken.
Op een gegeven moment was het zo dat ik, als we naar mijn moeder gingen, op voorhand zenuwachtig en gestresseerd was. Ik wou ook nooit alleen zijn met mijn moeder, er moest minstens iemand anders bij zijn, zodat ze niet zomaar kon zeggen wat ze wou. Ik probeerde ook gesprekken te vermijden enz.
Tot ik op een gegeven moment het zo beu was en haar zei dat ik nu eenmaal ben wie ik ben en zij is wie zij is. We zullen elkaar echt niet kunnen veranderen. Geen verwijten dus naar haar toe, gewoon een constatatie. Het is zoals het is.
Daarnaast ben ik vaker het initiatief gaan nemen om naar haar toe te gaan en leuke dingen te doen. Zo ben ik op moederdag met mijn moeder en een vriendin een kruidentuin gaan bezoeken. Was héél leuk en mijn moeder heeft achteraf gezegd dat ze er van genoten had.
Ik ga regelmatig op woensdagnamiddag met dochter naar mijn moeder voor de lunch.
Ik heb geaccepteerd dat zij is wie ze is en hoe ze is en dat ik dat toch niet kan veranderen. Hekele onderwerpen ga ik uit de weg, er zijn genoeg andere dingen om over te praten. Ik doe geen pogingen meer om mijn hart te luchten of grieven van vroeger te vertellen en te bespreken. Dat lukt toch niet want ze ziet haar eigen aandeel niet. En zal dat ook nooit zien.
Nu heb ik een veel leukere relatie met mijn moeder, juist omdat ik veel minder verwacht.
Katrien
Ilse
Heel goed hoor. Tenzij schoonzus iets mankeert (aan d'r benen of d'r hoofd) mag het best van twee kanten komen.
En bel je haar ook wel eens op: heb je zin om langs te komen? Volgens mij is het contact toch al niet zo goed.
Rafelkap
Als we al bellen dan neemt mijn schoonmoeder altijd teevast op en als ze al komt, dan komen mijn schoonouders altijd mee. Het is altijd hun met z'n drieen. Dat is naar andere familieleden ook zo hoor; daarin zijn wij geen uitzondering.
Mijn schoonzus doet nooit iets alleen. Heeft ze ook nooit gedaan ook. Zolang als ik ze al ken, doet ze alles samen met mijn schoonmoeder of met haar moeder of met moeder en vader. Ja, het is om eng van te worden ja.
Ze zal nooit alleen komen en als ze komt dan met haar moeder dus.
We kunnen ook eigenlijk nooit mijn schoonouders apart uitnodigen voor iets want schoonzus komt altijd mee. Als excuus wordt dan aangevoerd dat ze nog thuis woont. Ze gaan ook altijd met z'n drieen op "vakantie". Dat is dan letterlijk 3 weken in een huisje op de hei zitten. Geloof me, daar wil je echt niet tussen zitten hoor.
Mijn schoonmoeder bepaalt ook altijd of iets leuk is voor schoonzus. Zo werd ze vorig jaar onverwachts uitgenodigd voor een volledig verzorgde trip naar Turkije omdat er iemand niet meekon uit de vriendenkring van haar nicht. Die nicht ging dan met haar man, de ouders van haar man en wat vrienden. Hartstikke leuk toch?
Nou, mijn schoonmoeder dacht daar anders over en kraakte het volledig af naar mijn schoonzus toe. Ze voerde aan dat het niets was voor haar en dat ze niemand zou kennen......(Uhh??? een volle nicht ging mee met haar man)....kortom, het zou volgens mijn schoonmoeder toch niets voor haar zijn. Ze heeft de hele tijd op schoonzus in zitten praten die toch al niet veel nodig heeft om te beslissen om niet te gaan.
Ik was zo kwaad op mijn schoonmoeder! Laat schoonzus lekker zelf bepalen of iets leuk is of niet?! Maar het leed was al geschied! Schoonzus ging niet mee.
Mijn man hoopte wel dat zijn zus het zelf tegen zijn tante ging zeggen dat ze niet mee ging en niet mijn schoonmoeder dat ook nog eens ging oplossen voor haar. We weten ook niet hoe dat gegaan is, maar het zou ons niet verbazen als mijn schoonmoeder dat ook nog voor haar had geregeld.
Nee, Rafelkap, mijn broek was letterlijk afgezakt als mijn schoonzus alleen langs zou komen.
Ilse
Dit is iets tussen schoonzus en haar ouders. Je man zou misschien nog enige invloed hebben om haar te laten merken dat ze ook een eigen leven op kan bouwen. Anders is het wachten tot je schoonouders er niet meer zijn.. (en dan valt ze in een diep gat waarschijnlijk)
Ik zou me er verder maar niet te druk maken, zonde van de adrenaline. Je kan er natuurlijk wel een mooie roman over schrijven 
Even zo
Je zegt: "En dat is wat ik heel vervelend vind; ze mag best zeggen wat ze ervan vindt, maar ik vind dat ze ook naar mijn verhaal moet luisteren; mijn gevoelens serieus moet nemen."
Dat kun jij wel vinden, maar dat kan ze misschien helemaal niet. Je zult je eigen verwachtingen bij moeten stellen. Mijn moeder kan dat soort dingen in ieder geval niet.
Reken erop dat je moeder niet verandert. Ze zit vast in een bepaald stramien en veel mensen van die generatie hebben nooit geleerd hun eigen reacties onder de loep te nemen.
Het enige dat je kunt veranderen zijn jouw eigen reacties op haar.
Succes,
Jujube
Rafelkap
Ja, je hebt gelijk. Mijn man heeft meerdere pogingen ondernomen om op dit punt een serieus gesprek aan te gaan met zijn zus (ook met zijn moeder en vader) Resultaat: een hoop gewijs naar anderen, ja-knikken en het vervolgens niet doen. Het is zo ontzettend moeilijk om met die mensen te communiceren wat dat betreft.
Jaren lang heeft mijn man zich ook verantwoordelijk gevoeld voor alles wat er zich in dat huis afspeelde en hij had een enorm verantwoordelijkheidsgevoel naar zijn zus toe. Dat heb ik hem uit zijn hoofd gepraat en uitgelegd dat het volwassen mensen zijn die zelf verantwoordelijk zijn voor hun leven; dat zijn zus er zelf voor kiest om bij haar ouders te wonen en niets te doen met haar leven.
Je kunt ze helpen door dingen aan te dragen, maar als ze er vervolgens niets mee doen, houdt het op.
Zijn zus is emotioneel compleet geblokkeerd en wel dusdanig dat ze helemaal in elkaar klapt zodra je over bijv. een eigen huis begint of een eigen leven opbouwen. Mijn schoonmoeder heeft ook ernstige communicatieve en emotionele problemen wat dat aangaat en zit ook helemaal vast in haar eigen, kleine wereldje.
Het is niet iets wat je dus even met een gesprek of wat kunt bespreken.
Hier moet een psychotherapeut aan te pas komen. Maar ook hier wordt zeer negatief tegenaan gekeken. "Als ze me dan naar binnen zien gaan bij zo iemand, dan denken ze dadelijk dat ik gek ben", zei mijn schoonmoeder tegen mijn man. Daarmee was het afgedaan. Zo gaat het dus met alles.
Zodra ze ook maar denkt dat een ander haar ziet of een idee over haar heeft, dan haakt ze direct af. Ze staan ook zeer negatief in het leven.
Mijn man heeft het opgegeven en wij trekken ons eigen plan en laten ons niet voor hun karretje spannen. Daar moet je dus steeds even alert op blijven. We moeten ons eigen gezin beschermen.
Nog even
ben het eens met Jujube. Onze ouders zijn van een generatie die niet geleerd heeft emoties onder woorden te brengen. En daar botst het al. Je moet het contact oppervlakkig houden, dat werkt het beste. Koetjes en kalfjes, idd.
Maar het is moeilijk vol te houden, die 'niets aan de hand' houding als je eigenlijk onvrede voelt, zoals evenzo. Dat er dingen niet kloppen, niet eerlijk zijn en er eenrichtingsverkeer is voor jouw gevoel. Je moet dat allemaal slikken en dat geeft frustratie. Voortdurend jaja knikken op dingen waar je het eigenlijk niet mee eens bent. Moeilijk voor te stellen als je het niet meemaakt.
Evenzo, ik hoop voor je dat je een evenwicht vindt waar je mee leven kunt. Ik blijf het goed vinden dat je het eruit hebt gegooid. Dat mag best een keer. En je moeder is niet van suikergoed. Laat haar maar eens heel hard nadenken hierover, kan echt geen kwaad.
Ilse,
over je schoonzus. Dat lijkt me echt een geval apart, die heeft hulp nodig denk ik. Omdat ze zo beschermd/klein gehouden wordt valt het misschien niet zo op, maar daar is volgens mij iets heel erg mee mis. In en in triest.
Ik ben ook bang dat jij hier niets kunt doen. Een huisarts zou iets kunnen doen, maar dan moet schoonzus dat zelf willen. En die zit nu in een 'veilig' wereldje, daar zal ze misschien willen blijven.
Maar ik ben geen psycholoog, natuurlijk.
Klokje 2
Ben het helemaal met je eens.
Ik vind het ook goed van even zo dat ze toch haar gevoelens kenbaar heeft gemaakt naar haar moeder toe. Het is niet verboden om boos en gefrustreerd te zijn. Dat mag best gezegd worden. Inderdaad, moeder is niet van suikergoed. Het is een volwassen vrouw net zoals even zo. Ik vind het gewoon van weinig respect getuigen van moeders kant om zo te reageren.
En dat "ouders van onze generatie niet geleerd heeft emoties onder woorden te brengen", geeft ze nog niet het recht om anderen tot op het bot te kwetsen. Het zijn volwassen mensen met hun eigen verantwoordelijkheden.
Ik vind dit een beetje neigen naar: "Ja, maar ik doe dit want ik heb zo'n nare jeugd gehad.....en kan dus niet anders". Discussie gesloten.
Maar het zal niet helpen
Mijn man had precies zo'n moeder (ook met hele goeie kanten hoor). Hij is boos geweest, heeft ruzie gemaakt, heeft gemokt, heeft gehuild, geprobeerd rustig te praten, maar hij kwam er haar hele leven nooit doorheen. Dus even zo, je kunt je gal best spuwen, maar je moeder zal het nooit begrijpen en alleen heel verdrietig worden van moeilijke gesprekken want 'ze bedoelt het allemaal zo goed'. Je kunt beter genieten van haar goede kanten (ze past blijkbaar wel graag op) en de mindere dingen negeren. Je kunt het wel willen, maar het zal je nooit lukken om je moeder jouw punt te laten zien. Er zit niets anders op dan hele scherpe grenzen te trekken, je eigen leven ter hand te nemen en je moeder gelukkig te maken met af en toe een leuk uitstapje of bezoekje zonder spanningen. Als jij dat kunt opbrengen.
De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen, die uitdrukking snapte ik vroeger nooit maar nu wel.
Eens met mathilde
mijn vader is net als de moeder van evenzo, ik kan er gek van worden, me kapot ergeren, boos of verdrietig zijn, maar híj verandert zijn gedrag niet hoor. Dus ik neem de telefoon gewoon niet op als ik even geen zin heb in 'heb je wel...en is het niet beter dat'. Jammer dan. Vaak vraagt hij dan later ook nog waar ik was (??) maar daar ga ik nooit op in, ik zeg dan ik weet 't niet joh, heb de telefoon niet gehoord of iets anders vaags. En verder probeer ik zoveel mogelijk de goede dingen te zien, want die zijn er zat hoor en ik bedenk maar dat hij het allemaal goed bedoelt. Ik snap het ergens ook wel, mijn gezin en mijn zus en zwager zijn alles wat hij nog heeft na het overlijden van mijn moeder. Ik zeg vaak ja en amen, neem mee wat ik kan gebruiken en voor de rest ga ik mijn eigen gang gewoon. Het is lastig, dat begrijp ik heel goed, maar je kunt echt leren ermee om te gaan.
Groetjes, Anna
