Mijn moeder behandelt me als een klein kind
Ik moet even van me afschrijven....
Mijn moeder is een schat, maar o zo zorgzaam. Zo erg dat ze me nog steeds behandelt als een klein kind. Ze wil alles voor me regelen en oplossen en doet alsof ik zelf niet weet wat wel of niet goed voor mij of de kinderen is. Ik irriteer me hier mateloos aan. Als kind ben ik zeer beschermd opgevoed en hier heb ik heel lang last van gehad. Ik ben nu 38 en pas sinds een jaar of zo heb ik het gevoel dat ik ZELF iemand ben, iemand met een eigen mening en eigen interesses en behoeften. Ik weet dat mijn ouders ons met de beste bedoelingen hebben opgevoed, maar ze hebben me niet echt geholpen door me zo beschermd op te voeden. ik ben altijd heel erg onzeker geweest en kon zelf geen eigen beslissingen nemen, had altijd de goedkeuring van mijn moeder nodig. Niet dat ze dominant is ofzo, want dat is ze absoluut niet, maar ze is gewoon VEEL te zorgzaam. Net had ik haar aan de telefoon en weer was ze aan het "moederen", ik voelde me net een klein kind, alsof ik zelf niet beter wist.
Ik maak er wel eens een opmerking over dat ik de dingen zelf wel kan oplossen, maar meestal komt het er dan een beetje boos uit en dan voelt ze zich meteen aangevallen, want "ze bedoelt het toch goed"......
AARRGGGHHHHH.....Dit moest ik even kwijt!
Even zo
Dat zij jou ook wel eens gekwetst heeft, dat is voor haar niet te volgen?
"en ik moest altijd mijn eigen boontjes doppen. Ik mocht niet falen en mijn zorgen met ze delen want dan hadden ze er nog een zorgenkind bij. Maar dit is natuurlijk puur mijn eigen gevoel geweest, dit hebben zij nooit bewust in de hand gewerkt."
Ik vind dat heel herkenbaar. Mijn moeder deelde altijd haar huwelijksproblemen met mij. Ik was de oudste. Dat je dat niet doet met een kind van 12 (jonger misschien ook al wel) is nooit bij haar opgekomen. "Je zei nooit dat je daar problemen mee had" - hoe dom kun je zijn als moeder? Ik voelde me daardoor heel verantwoordelijk en liet het wel uit mijn hoofd om de situatie te verergeren door te gaan klagen over eten of geld of mezelf, zoals de jongere kinderen wel deden. Pas toen ik het huis uit ging bekeek ik het wat anders en toen hebben we ook flink gebotst, doordat zij niet wilde inzien dat ze zelf verantwoordelijk was voor het feit dat ik afstandelijk was.
Ik heb haar dus ook wel eens gekwetst, want ze bedoelt het allemaal zo goed en ik ben een egoïstisch kreng 
Als het even te analytisch wordt is ze gekwetst. Voor haar is het het makkelijkst om dan de schuld bij mij te leggen; dan hoeft ze er verder niet over na te denken.
Voor mij was de enige oplossing om haar standaard reactiepatronen te herkennen en af te kappen. Ik laat me niet meer manipuleren, althans, dat probeer ik. Het lukt haar toch nog steeds
Vervolg
Sorry, kind in de weg
Het lukt haar toch nog steeds om die rare ideeën over mij bij haar andere kinderen te versterken en dat vind ik het vervelendst.
Ik vind nog steeds dat een ouder een volwassene is die eigenlijk haar eigen gedrag kritisch zou moeten kunnen bekijken, maar ja. Bij mijn moeder lukt dat niet echt. Als je wil dat er iets verandert, zou ik in ieder geval niet op mijn blote knieën gaan smeken (bij wijze van spreken). Afstand en grenzen aangeven, en daar moet ze het dan maar mee doen.
Stap
Dat is in ieder geval een stap in de goede richting, dat ze wel op je kinderen wil passen. Ondanks alles wat je haar verwijt is ze wel zo volwassen dat ze zich realiseert dat jouw kinderen/haar kleinkinderen niet de dupe mogen worden. Met je excuses ben je ook weer meer verwijten gaan maken, dit met de bedoeling om jezelf te verdedigen. Pas hier mee op. Ik denk dat je haar reacties en het niet willen/kunnen uitpraten meer als een voldongen feit moet gaan accepteren. Een soort rouwproces. Misschien een rare vergelijking: een paar jaar geleden overleed mijn zwager. In het begin ben je boos, omdat het zo plotseling was, omdat er geen teken was vantevoren, omdat mijn man niet een half uurtje eerder ernaartoe was gegaan, omdat hij niet twee weken langer leefde zodat hij zijn jongste kind had kunnen zien. Tot je je realiseert dat het niks oplevert en dan word je onevenredig boos op onbelangrijke dingen, iemand die voor zijn beurt gaat bij de bakker, iemand die te lang op de linkerbaan rijdt etc. Maar ook dat helpt niet. Zijn dood is een voldongen feit en met boosheid komt hij niet terug. Dan word je boos omdat je na een half jaar nog verdrietig bent en dan omdat niemand meer naar schoonzus omkijkt. Tot je kunt accepteren dat het nu eenmaal zo is, dat iedereen het drukt heeft met baan en gezin en geen tijd voor schoonzus heeft en niet weet dat je er na een half jaar nog niet overheen bent, dat wij het met familie met elkaar moeten doen, omdat wij wel weten dat het ook na 3 jaar nog moeilijk is en pijn doet. En ondanks dat je het fysiek drukker hebt, brengt deze acceptatie voor ons en schoonzus een stuk rust. Het heeft geen zin om boos te worden op wat je niet kunt veranderen, dat kost je alleen maar energie die je beter anders kunt gebruiken. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel, ondanks dat het een rare vergelijking is. Ik denk dat je het niet willen inzien wat ze fout heeft gedaan en het niet kunnen verdragen van kritiek als een voldongen feit moet zien. De keus is aan jou of je het wel of niet accepteert. Als je het niet accepteert betekent dat een breuk, want zij geeft niet toe. Wat heeft het voor zin om zo in het verleden te blijven hangen. Natuurlijk is het rot voor jou dat het in je leven wat lastiger is gelopen, maar dit uitsluitend op het bordje van je opvoeding schuiven is niet juist. Jij bent nu 38 en jij kunt de keus maken om de knop om te zetten en alsnog wat van je leven te maken. Als jij zegt ik kan niet veranderen en dat komt door mijn opvoeding, dan doe jij in feite precies hetzelfde als je moeder. Die kan geen kritiek verdragen en geen dingen uitpraten, vermoedelijk ook als gevolg van haar opvoeding.
---
Het is emotionele chantage als je moeder roept: de kinderen hoeven dit weekend ook niet meer te komen! Maar ze is daar al van terug gekomen, prima.
Het zal er niet inzitten bij haar om ongelijk te bekennen, maar ze zal toch na gaan denken, dat kan niet anders. Het lijkt me heel goed dat je het eruit hebt gegooid, dat moest gewoon gebeuren. Is echt veel beter voor jou, ook al voel je je er nu rot onder, want 'ze bedoelt het toch allemaal zo goed'. Dat is nu juist het probleem, juist omdat ze je moeder is en je haar niet wilt kwetsen en altijd op je tenen hebt gelopen zit je nu met een probleem. Ik heb dat gevoel tenminste zelf: dat ik niet mezelf kan zijn bij mijn moeder en dat zij mij helemaal niet echt kent omdat ik altijd een rol speel om haar tegemoet te komen. Ik moet dat wel voor mijn gevoel voor de lieve vrede. Zij heeft altijd gelijk met haar uitgesproken meningen en mijn ideeen zijn erg raar. O, het is zo herkenbaar wat je schrijft, maar waarschijnlijk zit er bij jou nog meer frustratie dan bij mij. Ik denk echt dat het goed is dat je het eruit hebt gegooid, vroeg of laat moest dat gebeuren en beter nu je moeder nog relatief jong is. Ze zal erover na gaan denken en vermoedelijk toch rekening met je gaan houden, ze is niet gek. Laat je niet in de luren leggen door dat slachtoffergedoe, als je van het begin af aan op een volwassen manier met haar had kunnen praten was deze heftige actie niet nodig geweest. Voel je niet schuldig, het gaat vast allemaal goed komen. Volkomen terecht dat je je grenzen aangeeft.
Ik vind ook dat ze van je man af moet blijven, allemaal afleidingsmanouvres, het gaat om haar. Niet in meegaan.
Sterkte!
Toch voel ik me schuldig
Enorm schuldig...Ik vind het vreselijk dat ik me zo heb laten gaan. Ik heb mijn moeder veel verdriet gedaan door te zeggen dat het aan mijn opvoeding ligt dat ik altijd zo onzeker ben geweest. En dat ik daardoor ook niet het beroep heb kunnen blijven uitoefenen dat ik zo graag wilde; ik had veel te weinig zelfvertrouwen om voor de klas te staan. Ze vertelde me dat ze hoopte dat mijn kinderen me later, als ik haar leeftijd heb, nooit zoveel verdriet zouden aandoen als ik haar heb aangedaan. Waarop ik zei dat ik hoopte dat ze met hun problemen naar me toe zouden komen en dat ik er voor open zou staan, er met ze over zou praten, wat het dan ook moge zijn.
Ik weet niet hoe ik het goed moet maken, ik heb haar gezegd dat ik veel van haar hou en dat ik wil dat het weer goed kom en dat ik het niet op deze manier gewild heb. Dat ik het zo allemaal niet bedoel maar dat ik de dingen uit boosheid en frustratie heb gezegd....Maar het is dus wel gezegd en ik weet niet of mijn moeder daar overheen komt....
Terug naar af
Je moeder zal er wel overheen komen, maar waarschijnlijk op andere manier dan je zou willen. Ze zal het bij jou neerleggen, van ongesteld worden tot laat naar bedgaan, het ligt aan jou dat je je hebt laten gaan, en het zal - in haar ogen- niets te maken hebben met haar opvoeding of wat dan ook.
Los daarvan is het zelfs ook maar de vraag of je onzekerheid door je opvoeding komt. Natuurlijk lijkt het voor jou de meest logische verklaring, maar ik las laatst iets over dat opvoeding bij dit soort dingen juist maar een heel erg kleine rol speelt. Dit soort problemen (angst, onzekerheid, weinig zelfvertrouwen, negatief zelfbeeld, etc.) blijken zelden schuld van ouders te zijn, het zit in het kind zelf, bestaat dus al vanaf de geboorte. Jammer genoeg weet ik de details niet meer.
Als je graag wilt, dan kun je dat aan je moeder vertellen. Dan ben je gewoon weer waar je was.
Mijn moeder
De band met mijn moeder is ook wat complex. Mijn moeder houdt me ook het liefst klein, vertellend wat ik wel en niet moet doen (al ben ik 38). Ik hoor met name wat ik niet goed doe in haar ogen. Hoe ik ook mijn best doe, zij ziet altijd wel een negatieve kant, zelfs als ik denk dat ze hier toch niets op aan te merken kan hebben.
Als er iets ergs gebeurt is het voor haar altijd het meest vreselijk. Tijdens mijn scheiding (hij had een ander liefje) zei zij "dat hij MIJ dit aan doet!" Ik zei, volgens mij doet hij dit mij aan. "Ja, maar ik ben altijd zo goed voor hem geweest." zucht... Toen ik nog fulltime werkte, poetste ze (op haar verzoek) mijn huis. Daarmee vond ze ook dat ze mijn leven mocht bepalen, want ze deed immers zoveel voor mij. Zo gaf ze (zonder dat ik het wist) een rondleiding aan familie in mijn huis, toen ik haar daar op aansprak werd ze heel boos. Was ze dan alleen maar goed genoeg om schoon te maken? Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat zij niet meer hoefde te poetsen, maar dat ik het zelf wilde gaan doen. Dat ze altijd welkom was, maar dan om koffie te komen drinken. Dat is heel heftig geweest. Ze was zo boos, maar ik heb toch doorgezet, anders was ik gek geworden.
Op emotioneel vlak zitten we totaal niet op 1 lijn. Ik moet het contact met mijn moeder eigenlijk redelijk 'oppervlakkig' houden voor mijn eigen bestwil. Wel leuke dingen doen, maar niet teveel details etc. Ik heb al heel wat gesprekken met mijn psycholoog gehad over haar en inderdaad, wat ik hier ook lees, een ouder kun je niet veranderen. Je moet accepteren dat diegene is zoals hij/zij is. Je moet zelf veranderen, bepalen wat je wel vertelt en niet vertelt, doen wat je zelf wilt. Aangeven dat je begrijpt dat zij iets anders zou doen of wat dan ook, maar dat het jouw keuze is en dat je het daarom toch op die manier doet. Lastig, ik worstel er enorm mee. Maar het is je zelfbehoud. (Dit is gelijk om mezelf moed in te spreken 
In december is mijn vader overleden. Hij was mijn held, mijn voorbeeld. Echt zo'n geweldig mens. Helaas kunnen mijn moeder en ik elkaar niet echt steunen in dit verlies. We zijn beiden verdrietig, maar zij gaat zo op in haar verdriet, dat ze het mijne niet ziet. Ik heb het wel geprobeerd in het begin en nog probeer ik haar te steunen, maar ik krijg er zo weinig voor terug. Dat vind ik heel erg. Maar ook hierin moet ik mezelf gewoon voorhouden dat zij gewoon niet anders kan.
Ik hou van haar, ze is mijn moeder, mijn basis, maar een heel gemakkelijke relatie is het niet.
Wilma
Wilma: "Helaas kunnen mijn moeder en ik elkaar niet echt steunen in dit verlies. We zijn beiden verdrietig, maar zij gaat zo op in haar verdriet, dat ze het mijne niet ziet."
Dit is vrij normaal, ook al gaat het om dezelfde persoon waarom je rouwt, je positie is anders, je hebt dan ook je eigen rouwproces, waar je zelf, helemaal alleen, op heel eigen manier, door moet. Steun kun je het beste vragen aan iemand die juist niet in een rouwproces zit.
Frustratie
Ik vind het zo moeilijk om daar mee om te gaan: frustratie. Ik ben zo gefrustreerd over het feit dat mijn zus nu niets van zich laat weten. Ze weet dat het op dit moment niet lekker loopt met mijn moeder, maar ik krijg van haar geen steun; ze laat niets van zich weten. En ik WEET dat ze gisteren bij mijn moeder was toen ik haar aan de telefoon had...
Afgelopen dinsdag heb ik mijn zus aan de telefoon gehad (na het telefoongesprek met met moeder) en toen vertelde ze dat ze ook tegen die dingen aanliep. Toch heb ik het gevoel dat ze nu mijn moeder steunt en dat ze vindt dat ik haar veel verdriet aandoe. Dit heeft ze me eerder al eens verweten.
Hoe ga je om met die frustratie? Ik vind dit erg moeilijk hoor!
Van afstandje naar kijken
Tja, wat had je dan verwacht? Dat moeder opgewekt zou zeggen: "meid, ik wilde dat je het eerder had verteld, sorry voor alles, vanaf nu gaan we het anders doen!" En zus helemaal blij: "ja, daar liep ik ook al tegenaan, wat fijn dat je erover begon, heerlijk dat we nu anders verder gaan!"
Natuurlijk gaat dit alles met veel negatieve emoties gepaard, en het is zeer de vraag of het zal leiden tot een situatie die beter is. Het heeft tijd nodig, en blijf communiceren, zoek zélf contact, steeds opnieuw. En neem van tijd tot tijd afstand, bekijk de situatie alsof je een buitenstaander bent. Dat helpt helpt tegen het verstrikt raken in je eigen emoties.
Aargh!
ik zit hier met kromme tenen om de verhalen van die bepaalde moeders. Je bent gewoon veel te lief, evenzo, volgens mij. Je moeder blijft hierdoor ook in haar slachtofferrol. Het is gewoon intens gemeen om te zeggen
'dat ze hoopte dat mijn kinderen me later, als ik haar leeftijd heb, nooit zoveel verdriet zouden aandoen als ik haar heb aangedaan.' En jij dan? Moet jij alles maar goed vinden en je gevoelens ontkennen? Ze praat je zo een giga schuldgevoel aan. Ze is een volwassen mens hoor, vergeet dat niet. Als ze nooit grotere problemen heeft gekend in haar leven dat dit, mag ze zich een heel gelukkig mens prijzen.
Heel jammer dat je je ei niet bij je zus kwijt kunt, ik kan dat wel en dat scheelt enorm. Misschien komt het nog, dat hoop ik voor je. Je moet dit echt met iemand delen. Sorry dat ik wat opruierig overkom, maar ik kan het gewoon niet aanzien dat egoisme. Die moeder ook die zo lijdt door de vreemdgaande schoonzoon, aaargh! Mens, steun die dochter!
Heb je niets aan je vader, trouwens, hoe is die eronder?
Klokje 2 en wilma en even zo.....
Ik lees steeds tussen de zinnen door bij jullie: Trek alsjeblieft duidelijke grenzen naar dit soort mensen toe.
Wij weten inmiddels ook dat mijn schoonmoeder niet te veranderen is en oh,oh, wat zit zij toch in een slachtofferrol, wat is zij zielig en wat erg dat niemand haast naar hun omkijkt (zegt ze dus ijskoud terwijl ze nooit iets onderneemt). En weet je wat? We laten het het ene oor in het het andere oor uitglijden en snijden gewoon een ander onderwerp aan. Over koetjes en kalfjes praten dus! Echte problemen kun je gewoon niet bespreken met haar en sowieso niet met mijn schoonouders. Dat proberen we dus ook niet meer.
Ik vind wel oprecht dat jij, even zo, alle recht hebt om boos en verdrietig te zijn naar je moeder toe. Waarom zou je je verontschuldigen naar haar toe? Boos zijn mag hoor. Weet wel dat ze in haar "rol" zal blijven en dat jij voor jezelf een duidelijke grens naar haar toe moet trekken. Tot hier en niet verder dus (wat voor jullie te behappen is zegmaar). Niet toegeven want dit soort mensen proberen ook nog eens telkens over je grenzen heen te gaan. Volhouden meid! Hoe vervelend het ook is voor jullie, volhouden hierin. Jullie bepalen de grenzen, niet zij!
Fanny
Staande ovatie!
60+ staat voor ontoerekeningsvatbaar?
wat ik niet begrijp, is wanneer (oude) moeders de hand boven het hoofd wordt gehouden juist alleen vanwege die status. Alsof het een hier bijzonder soort huisdier betreft wat ontzien moet worden. Kom op zeg, het zijn volwassen mensen met meer levenservaring dan wij. Soms zijn ze helemaal niet zo aardig en over hen hebben wij het hier. Moeten die met fluwelen handschoentjes aangepakt worden alleen omdat ze ons hebben grootgebracht? Wij brengen ook onze kinderen groot, daar hoef ik echt geen staande ovatie voor, niet meer dan normaal, niet meer dan je taak.
Maar als je het je eigen kinderen zo moeilijk maakt, met gekonkel en gemanipuleer en zielig gedoe, ja dan vind ik je echt een heel bijzondere, en verdomd egoistische, diersoort. Ik geloof er ook niet in dat dit gedrag aus blaue hinein komt vallen, het heeft er bij deze vrouwen altijd al in gezeten. De problemen die hun dochters met ze hebben, spelen al lang. Ik heb te doen met even zo, bij wie het allemaal heel hoog is opgelopen. Wellicht zijn haar ouders niet alleen de schuld van haar problemen, maar ze zijn nooit thuis als ze aanklopt, alles wordt gebaggatelliseerd. Daarvoor mag ze ze wél ter verantwoording roepen.
Fanny
Klopt helemaal wat je zegt,ik waardeer het ook enrom wat mijn moeder allemaal voor ons doet en heeft gedaan, maar waar ik wel tegenaan loop is dat ze totaal geen begrip heeft voor de dingen waar ik tegenaan loop. Ik zie het allemaal verkeerd; krijg nauwelijks de kans om mijn verhaal te doen. Ik weet dat mijn moeder het goed bedoelt en dat ze "een product is van haar opvoeding,tijd en situatie" zoals jij dat zo mooi omschrijft. Maar dat wil toch niet zeggen dat er dan niet gesproken kan worden over de dingen die je dwarszitten? Ik loop al heel lang tegen problemen aan die ik niet bij haar kwijt kan. En dat is iets waarvan ik hoop dat mijn kinderen dat later wel bij mij kunnen. Dat ik daar wel voor open sta. Ik vind het belangrijk dat ze gehoord worden en dat ik daarbij ook mijn eigen gedrag onder de loep neem en eventuele fouten toegeef. Maar dit is dus iets wat mijn moeder niet kan, het is een heel lief iemand en ik hou erg veel van haar, maar ze neemt me niet serieus. IK zie het allemaal verkeerd en ZIJ bedoelt het alleen maar goed en een gesprek daarover is absoluut niet mogelijk.
Klokje
Dank je voor je reacties. Ik voel me door jou echt begrepen. Ik denk alleen niet (weet het wel zeker) dat mijn moeder iemand is die anderen bewust manipuleert. Ze heeft alleen totaal niet in de gaten dat ze het te GOED bedoelt en het daarmee dus eigenlijk helemaal niet zo goed doet. Zo heeft ze vroeger bijvoorbeeld, toen mijn broertje naar het speciaal voortgezet onderwijs ging, tegen iedereen gezegd dat hij naar de LTS ging, omdat ze het zo erg voor hem vond omdat hij daardoor niet gewaardeerd werd door anderen. Maar ik heb me altijd afgevraagd hoe hij zich daarbij gevoeld moest hebben, want mijn ouders hebben daarmee ook te kennen gegeven dat hij dus eigenlijk niet mocht zijn wie hij was....
Zo ben ik zelf altijd heel erg faalangstig geweest, maar dat komt ook omdat mijn moeder zelf extreem bang is aangelegd. Dit heeft ze ook naar haar kleinkidneren toe.Als een van mijn kinderen bijvoorbeeld wat te hoog op het klimrek klimt, krijgt ze het nog steeds spaans benauwd. Dit draag je over op kinderen. ook moest bij ons alles volgens de regels (tegen mijn vader zegt ze nog steeds 100 keer per autoritje dat hij aan zijn snelheid moet denken), ik ben niet voor niets zo'n perfectionist geworden. En ik niet alleen, mijn broer is ook zo. alleen bij hem is het nog veel erger; hij is nog steeds zeer onzeker en overlegt alles met mijn moeder (hij is 35); kan zelf totaal geen beslissingen nemen. En dit terwijl hij ook getrouwd is en een gezin heeft. Mijn zus daarentegen is net mijn moeder (ook al kan ze zich soms ook wel irriteren aan sommige dingen); ze precies hetzelfde en bespreken ALLES met elkaar. Zij voedt haar kinderen op exact dezelfde manier op.
Om nog even terug te komen op mijn vader: ook hij laat zich heel erg door mijn moeder "bemoederen". Zij regelt alles voor hem en verbetert hem continu. Hij heeft dit totaal niet in de gaten. Mijn vader is een man met enorme nukken, kan erg "bokkig" zijn. Maar daarnaast kan hij ook erg lief zijn en staat hij altijd voor je klaar. Ik vind alleen wel dat hij veel anders is als mijn moeder er niet bij is; het is dan een veel leukere man. Als mijn moeder er bij is komt hij niet aan bod, mijn moeder voert het woord...
Even zo
precies zoals je mijn schoonmoeder beschrijft en de situatie daar in huis. Mijn schoonzus van 35 woont dus nog steeds bij haar ouders en doet dus letterlijk niets. In die zin bedoel ik dat, dat ze dus totaal geen verantwoording neemt voor haar eigen leven. Alles, maar dan ook alles wordt door schoonmoeder geregeld, uitgezocht, bekeken of het wel iets is voor schoonzus en ga zo maar door.
Mijn schoonzus zal nooit zelf beslissingen nemen of initiatieven nemen; die worden voor haar genomen. Ik zie mijn schoonzus als een in zichzelf gekeerd vrouwtje van wie het leven langzaam aan voorbij schuift. Heel triest.
Mijn man zei nog tegen mij dat als hij mij niet tegen was gekomen, dat hij hoogstwaarschijnlijk bij zijn ouders naast zijn zus op de bank had gezeten.
Ook mijn schoonmoeder heeft overal een enorme angst voor. Als ik bijv. mijn zoontje van 3 buiten laat spelen bij een buurjongetje in de tuin, dan vind ze dat al doodeng (terwijl de moeder en notabene bij zit). Ze vind het raar dat ik hem naar de peuterspeelzaal breng, want IK ben toch thuis? ze ziet niet in dat het voor hem leuk en ook belangrijk is om met andere kindjes te zijn. Dat ziet ze gewoon niet. het liefste had ze gezien dat ik hem overal bij weghield (zoals ze zelf altijd gedaan heeft).
de meest gekke dingen merk ik bij haar op.
Of mijn zoontje wel uit een beker kan drinken was een keer de vraag (hij is ruim drie en een half jaar oud). Boterhammen worden in piepkleine stukjes gesneden, want stel je voor dat hij zich verslikt, terwijl meneer die boterhammen in een keer naar binnen schuift.....Dat vreselijke betuttel de hele tijd.
100 keer vraagt ze zich af of hij wel warm is aangekleed, of hij wel dingen kan, of er inderdaad niet te hard gereden wordt in een auto en ga zo maar door.
Ik kan me voorstellen dat mijn schoonzus niets onderneemt als je moeder al de tandarts voor een afspraak als je 35 jaar bent. Als je niet zou weten dat ze 35 jaar is, zou je denken dat ze een kind van 6 jaar in huis heeft.
Gaan ze op vakantie, dan moet schoonzus mee. Dan zitten ze met z'n drieen in een huisje op de veluwe te zitten. Ik zou daar persoonlijk helemaal van doordraaien, echt.
Mijn schoonmoeder beslist of een vakantie voor mijn schoonzus wel leuk is of niet. Schoonmoeder vond het niets, dus schoonzus ging niet mee.
Mijn schoonvader is ook veel leuker en makkelijker als mijn schoonmoeder er niet bij is. Hij wordt continu gekritiseerd en krijgt continu sneren naar zijn hoofd over wat hij allemaal fout doet. Als ze ergens op visite gaan, krijgt hij van tevoren een hele waslijst te horen wat hij wel en niet mag zeggen en hoe hij zich moet gedragen. Lijkt me als man heel erg.....maar goed, ook hierin neemt mijn schoonvader geen verantwoording en laat het maar zo.
Maar zeer herkenbaar allemaal ja.
Ilse
Wat erg; een schoonzus van 35 die nog steeds thuiswoont....Als ouders heb je toch ook de taak om ervoor te zorgen dat je kinderen op eigen benen kunnen staan? Ik snap het echt niet hoor, moet er niet aan denken dat ik nog steeds bij mijn ouders zou wonen....Je hebt toch ook een eigen leven? En je ouders toch ook? Maar ja, sommigen kunnen die navelstreng nooit doorknippen...
Mijn ex-schoonmoeder zei regelmatig tegen haar zoon: "Je bent boven de 7 en kunt dit prima zelf oplossen!". Zij kon haar kinderen wel loslaten. Ik zou willen dat mijn ouders (vooral dus mijn moeder) dat ook deden.
Vingertje wijzen
"Wat erg; een schoonzus van 35 die nog steeds thuiswoont....Als ouders heb je toch ook de taak om ervoor te zorgen dat je kinderen op eigen benen kunnen staan?"
Het verschil is: ik denk dan wat een vreemde schoonzus, die niks van haar leven maakt, terwijl jij alleen maar met een beschuldigend vingertje naar de ouders wijst. OK. die verdienen ook geen prijs, maar ik vind het raar om die alleen te beschuldigen.
Zo is het wel zo eerlijk om ook naar jezelf te kijken en ik vind eerlijk gezegd dat je dat gesprek met je moeder niet handig hebt aangepakt.
Mijn ouders hebben mij ook zeer beschermd opgevoed, en ik ben het ook zeker niet met alles eens hoe ze het hebben aangepakt, maar het maakt me niet uit. Ik weet dat ze het met beste vermogens deden en uit liefde. Ik geef ze geen schuld van mijn eigen onvermogens.
Rafelkap
klopt, ook de schoonzus heeft hier een aandeel in.
W.b. het gesprek met mijn moeder: Ik heb WEL naar mezelf gekeken en ook mijn EIGEN fouten toegegeven. Wat mij frustreert is dat mijn moeder niet openstaat voor een gesprek en meteen zegt : "Ik wil het er niet over hebben , want ik ben me van geen kwaad bewust."
De reden dat het er bij mij nu uitkomt is, sowieso denk ik, omdat ik me als kind/puber zijnde nooit tegen mijn ouders heb afgezet en dit terwijl er toen een heleboel is gebeurd. Ik denk dat ik nu die fase doormaak. Ik loop tegen een heleboel frustraties uit het verleden aan, die ik nooit heb verwerkt. Er is een heleboel gebeurd, waar ik met mijn ouders nooit over heb kunnen praten. Natuurlijk zijn het ook mijn eigen onvermogens, maar ook mijn ouders hebben daar zeker een aandeel in gehad. Absoluut. En ik ben er zeker niet trots op dat ik ze daar nu mee confronteer, maar helaas is het wel zo gelopen, omdat het niet op een andere manier kan. Mijn moeder wil niet naar me luisteren, staat niet open voor mijn problemen.
Maar
daar heb je toch hopelijk andere mensen voor? Het is natuurlijk fijn als je je hele leven bij je ouders terecht kan, maar volgens mij is het heel natuurlijk dat je je in je twintiger jaren meer op ander mensen gaat richten: vrienden, je man.
En ik denk de manier waarop je met je moeder hebt gepraat, maakt dat je moeder niet naar je wilt luisteren.
Ga met iemand anders praten! Met je man, vrienden (hopelijk met je zus), je therapeut of met ons!
Klokje 2
Ik denk dat mensen die niet zo'n moeder hebben zich er geen goede voorstelling van kunnen maken. Arme moeders, met van die ondankbare dochters 
Maar sommige moeders hebben gewoon een persoonlijkheid waar iets mis mee is. Dat zou je dan als buitenstaander wel mogen constateren (als het bv je kennis of collega is) maar niet als dochter.
Mijn moeder, bijvoorbeeld, herschrijft de waarheid voortdurend. Of ze bewust liegt durf ik niet te zeggen. Zo had ze al jarenlang een druk op me gelegd door steeds te zeggen dat ik de intelligentste was van al haar kinderen, en dus moest ik aan allerlei studie/baan verwachtingen voldoen. Toen ik op een gegeven moment zei dat ik het niet prettig had gevonden dat ze dat steeds maar zei, reageerde ze alsof ik gek was: heel ongelovig. Ze lachte me gewoon uit, want ze had zoiets nooit gezegd en hoe kwam ik erbij? Ik was beslist niet de intelligentste, hoe kon ik dat van mezelf denken?
Nou, daar zit je dan. Wat moet je daar mee? Alsof je zoiets (en de bijbehorende druk) verzint! Wie van ons twee is er nou gek, denk je dan, maar zij reageert zo stellig dat je nog bijna gaat geloven dat jij het was ook. Dat dóe je toch niet als moeder? Als je dochter aangeeft ergens mee te zitten? Die breek je niet even verder af, maar zij dus wel.
Ik kan er echt niks meer mee op een emotioneel vlak, behalve afstand houden. Het werkt vrij goed nu, OMDAT ik weet dat ze niet helemaal spoort, en dat helpt mij om niet hetzelfde te worden.
Rafelkap
>>daar heb je toch hopelijk andere mensen voor? Het is natuurlijk fijn als je je hele leven bij je ouders terecht kan, maar volgens mij is het heel natuurlijk dat je je in je twintiger jaren meer op ander mensen gaat richten: vrienden, je man. < <
Je hebt met deze woorden een hele gevoelige snaar geraakt en me daarmee ook aan het denken gezet...Er is me een heleboel duidelijk geworden, alles valt op zijn plek lijkt het wel...
Even in het kort (hoop ik) mijn verhaal:
Mijn zus kreeg op haar 17e een auto-ongeluk. Gelukkig is ze hier redelijk van hersteld, maar dit heeft wel een hele periode geduurd. Niet lang daarna kreeg mijn broer zeer ernstige psychische klachten;het was een vreselijke tijd voor hem, mijn ouders, mijn zus en mij. Ik vind het nog steeds heel moeilijk om hieraan terug te denken. In al die jaren hebben mijn ouders erg veel zorgen om mijn zus en om mijn broer gehad. Ik had op dat moment een vriend, maar bij hem kon ik niet echt met mijn verhaal terecht. Na verloop van tijd is die relatie verbroken en ik was in de tussentijd al mijn vriendinnen uit het oog verloren. Op het moment dat ik bezig was met afstuderen aan de PABO, ging het helemaal mis met mijn broer; hij werd opgenomen in een psychiatrische inrichting. Ik bouwde een muur om mezelf heen en stond mezelf niet toe om verdriet te hebben; ik moest immers afstuderen en wilde mijn ouders niet ook nog eens opzadelen met mijn problemen. Maar ik had niemand om het mee te delen.
Daarna ben ik als leerkracht gaan werken, maar ik was zo onzeker en had zoveel meegemaakt waar ik niet mee overweg kon, dat ik compleet afbrandde. Pas later ben ik erachter gekomen dat ik een burn-out heb gehad; op dat moment had ik eigenlijk alleen mijn huidige partner waar ik terecht kon. Mijn ouders begrepen niet waarom ik uit het onderwijs stapte.
In de daarop volgende jaren is er met mijn broer en zus nog vanalles gebeurd en alle zorg ging naar hen. Ik vroeg weinig aandacht, maar kreeg het ook niet echt. Als ik wel om hulp vroeg, werden mijn problemen gebagatelliseerd. Uitendelijk ben ik zelf professionele hulp gaan zoeken en beetje bij beetje ben ik mijn eigen ik gaan ontwikkelen.
Nu ik jouw berichtje lees, Rafelkap, besef ik dat ik een hele moeilijke periode uit mijn leven, alleen heb moeten verwerken. En ik denk dat alles wat er nu uitkomt een gevolg hiervan is....Ten onrechte reageer ik mijn frustraties op mijn moeder af....
Trouwens rafelkap
op dit moment bezoek ik geen therapeut, voor alle duidelijkheid. Anders was het wrsh niet zover gekomen....
Maar jij hebt gelukkig ook heel wat boven water gekregen. Dank daarvoor!!!
Ik heb nog heel wat te bespreken met mijn moeder.
Lachen
lachen, ik zie steeds Hyacinth Bucket langskomen. Die doet alles ook met de beste bedoelingen, zoals Richard hogerop helpen. Mooi voorbeeld ook, want zonder degene die zich laat overheersen geen overheerser. Het houdt elkaar in stand. En Hyacinth ziet het ook absoluut niet. Daarom heb je een probleem als je roept: tot hier en niet verder, zoals jij evenzo. Want moeder is gewend de touwtjes in handen te hebben, zo is ze gebakken. Je kunt het ook zien in dat stukje wat je over je vader schrijft. Het feit dat hij haar gedrag accepteert maakt dat ze samen kunnen leven. Mijn vader kon nog geen giro invullen, dat werd hem allemaal uit handen genomen. Maar hij heeft dat laten gebeuren. Hetzelfde zie je bij de zus van 35. Dat is echt in en in triest.
Natuurlijk voel je je schuldig evenzo, maar ik hoop niet te erg. Je moeder heeft evengoed 'schuld'. Schuldig zijn we allemaal. Als je nu te erg door het stof gaat, leert ze er niets van. Ik denk dat ze niet dom is en ze wil je echt niet kwijt.
Weet je, door deze draad komt er bij mij ook veel boven. En het is zoveel gemakkelijker om voor iemand anders op te komen dan voor jezelf.
Sorry
dat lachen sloeg uiteraard niet op je laatste postings. Wat goed te horen dat je tot allerlei inzichten komt. Ben je wel voorzichtig? Slaap er nog een nachtje over, als je al een oog dicht doet, vannacht.
sterkte!
Lief
van je klokje, dat je zo met mee meeleeft!
Ik had al zo'n idee dat je mijn laatste posting nog niet gelezen had...
Niet te veel bespreken met je moeder
Je schrijft in je laatste posting dat je nog heel wat te bespreken hebt met je moeder. Maar allerlei mensen proberen je duidelijk te maken dat het jouw probleem is en niet het hare. Ga deze dingen niet met haar bepreken. Dat brengt je nergens. Jij moet hieruit komen en daarvoor zoek je mensen die je begrijpen (en die afstand kunnen nemen).
Ik heb lieve ouders en schoonouders. Maar ik denk er niet over om mijn problemen met ze te bespreken. Daar heb ik andere vrienden/familieleden voor.
Ja maar
ik heb haar wel enorm gekwetst en heb daar wel heel veel spijt van (ook al zijn er echt wel dingen die ik gezegd heb waar ik nog steeds achter sta).
Overigens nog even een extra toelichting: mijn moeder zei dat ik haar verkeerd begrepen had toen ik dacht dat ze zei dat ik haar kind niet meer was. Wat ze precies bedoelde kan ik niet meer helemaal na vertellen, maar ze zei ook dat ik altijd haar kind zou blijven, zolang ze leefde. En volgens haar heeft ze ook niet gezegd dat de kinderen niet mochten komen logeren dit weekend, maar dat dat misschien dan ook niet meer hoefde als ze toch niets goed konden doen. Nou ja, ik weet het ook niet meer, er is zoveel gezegd toen.
Heb je haar gekwetst?
Of zit je in een oud patroon van je schuldig voelen zodra jij je stem laat horen en het bij niet in goede aarde valt?
MR
