Mijn ouders
Ik zat te twijfelen of ik er weer over moest beginnen hier op OO, maar naar aanleiding van het draadje van FV over haar schoonouders voelde ik de neiging om het in haar draadje te doen, dus toch maar apart.
Mensen die hier al heel lang meelezen weten misschien nog wel iets van mijn verhalen over mijn ouders, lees vader. Héél kort samengevat heb ik geen contact meer met mijn ouders, omdat er in het verleden dingen zijn voorgevallen die uiteindelijk tot een breuk hebben geleid. Toen ze nog in Nederland woonden was er nog wel contact, maar oppervlakkig. Koetjes en kalfjes gesprekken en de rest vermijden. Toen mijn oudste dochter een jaar was heb ik het contact weer hersteld en tot hun emigratie heb ik ze dus nog wel bezocht. Omgekeerd niet, want ze wilden mijn man niet meer zien. Ik ging dus ook alleen met de kinderen naar hun. Eenmaal geëmigreerd, nu alweer 19 jaar geleden, is het contact steeds beroerder geworden tot we min of meer in overleg hebben besloten het contact tot een minimum te beperken. Mijn vader noemde die vorm 'zakelijk'. Dus als iemand ernstig ziek was of dood neerviel, was het de moeite waard om elkaar dat te vertellen. De praktijk is dat we elkaar ook niet van ernstig ziek zijn op de hoogte brengen. Wat heb je eraan?
Mijn dochters vinden het erg dat er geen contact is en hebben al een paar keer geopperd om erheen te gaan. Onaangekondigd, dan zouden ze toch niet weggestuurd worden? Wij, de kinderen van mijn ouders, hebben dat afgeraden. Ze zullen vast wel binnengelaten worden, maar krijgen dan alle verwijten in onze richting over hun heen. Dat moet je niet willen. Maar omdat ze toch iets wilden doen hebben ze vorig jaar een brief gestuurd. Ze hebben er niets op teruggehoord.
Tot mijn grote verrassing meldde mijn oudste zus twee weken geleden dat ze een weekje in de buurt van mijn ouders op vakantie waren en toch de stap wilden wagen om onverwacht bij mijn ouders langs te gaan. Mijn ouders zijn hóógbejaard, dus we snappen allemaal dat ze daarvan geschrokken waren en dat het gesprek op die dag sowieso niet helemaal lekker liep (hoewel ik denk ik als moeder in snikken uitgebarsten zou zijn van blijdschap, maar goed...), dus ze zijn nog een tweede keer langsgegaan. Het eindresultaat van beide dagen is echt heel teleurstellend en precies waar wij onze kinderen voor hadden gewaarschuwd. Mijn ouders zijn 87 en elke dag kan hun laatste zijn. Hun kinderen zijn rond de 60 (ik nog iets jonger). En wat verlangt mijn vader voor hij weer contact met ons wil? Een mentaliteitsverandering. En wat is onze mentaliteit op dit moment? Laten we in vredesnaam nog iets van die laatste dagen maken en niet meer over vroeger beginnen!
Ik begrijp dat als het aan mijn moeder had gelegen, er wel weer een opening was geweest, maar mijn vader blijft steken in dat we hem in alles gelijk moeten geven. Dat is wat hij onder mentaliteitsverandering verstaat.
Ik ben blij dat ik nu weet dat het nog relatief goed met ze gaat, maar ik vind het zo triest dat mijn vader het verleden niet los kan laten. Dat was tien jaar geleden al niet zo en in de jaren erna is hij daarin ook niet veranderd dus. Inmiddels zijn wij, de zussen, alle drie bereid om alles te laten rusten en alleen nog naar het nu en morgen te kijken. Mijn vader kan dat niet. Mijn moeder denk ik wel. Dat vind ik heel verdrietig voor haar, maar ook voor ons.
Mijn zus had een foto gemaakt, of tenminste mijn zwager. Mijn moeder keek blij, mijn vader keen ontzéttend chagrijnig. Hij deed mij aan mijn opa denken, zijn vader. Dat was ook zo'n chagrijn. Zelfs mijn ouders vonden dat. Er was nooit iets goed, altijd wat te klagen. Tja, de appel valt niet ver van de boom in dit geval.
#87
Mijn vorige bericht was een reactie op bijdrage #87.
Rode Krullenbol
As is verbrande turf. 
Tja ach
Natuurlijk is dat geen vergissing. Dat is je leven.
Maar wat zegt dat over het hier en nu. Staat dat een briefwisseling met je moeder en een incidenteel telefoongesprek in de weg? Ik neem tenminste niet aan dat een bezoek over en weer er voorlopig in zit.
Wat let je om niet 'gewoon' eens een lief kaartje te sturen met een tekst als:
Lieve pap en mam,
Het spijt me als ik jullie teleurgesteld heb door andere keuzes te maken dan jullie voor ogen hadden. Het is nooit mijn intentie geweest om juliie verdriet te doen.
Ik hoop dat het goed met jullie gaat.
Liefs Kaaskopje
Ergens spijt van hebben of iets spijtig vinden (kun je ook gebruiken als het spijt me je echt teveel van het goede is) is op meerdere wijzen op te vatten. Tuurlijk heb je geen toestemming en goedkeuring van je vader nodig, maar is het echt nodig om hem dat nu onder deze omstandigheden nog te vertellen.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik hier wat dubbel in sta omdat mijn moeder onlangs overleden is en mijn vader de diagnose Alzheimer heeft. Het is niet dat ik met je zou willen ruilen maar ik gun je een ander afscheid.
als
Kaaskopje, zelfs al zou je excuses aanbieden, het betekent niets.
Je bent allang los van hem. Een volwassen vrouw.
Dat bedoelde ik met verschil tussen wat je zegt en wat je doet.
Je kunt vanalles zeggen tegen je vader, op je gedrag, je echte leven, heeft hij geen invloed meer.
En meestal willen mensen dat ook helemaal niet, willen ze alleen maar even horen wat ze willen horen.
Afscheid
Dat speelt zeker mee met dat we sowieso milder denken, het heeft geen zin om nog uit principe van alles en nog wat te roepen, dus die verdraaide streep eronder en op naar de laatste loodjes. Ik heb eerder ook precies hetzelfde tegen ze gezegd, maar het móest uitgepraat worden. Ja, toen heb ik van mijn hart ook geen moordkuil gemaakt. Als je schoon schip moet maken, dan maar alles op tafel. Dat had ik beter niet kunnen doen gezien wat daaruit voortvloeide. Tegen beter weten in hoopten we een ieniemienie beetje dat dat besef dat het gewoon geen zin meer heeft om vol te houden mijn vader ook had bereikt.
Over het kaartje zal ik eens nadenken.
Klara
Ik begrijp wat je zegt.
Laat de strijd rusten
Mijn ouders zijn zover dat ze aan een zorgwoning toe zijn; alzheimer instabiel te been slechthorend en vergeetachtig. Maar ze hebben het nog wel goed met elkaar. Alhoewel moeder zwaar ongerust wordt als vader verward op straat loopt, na bezichtiging zorgwoning en wij met spoed hun richting oprijden.
Als ik de reacties van Kaaskopje lees, vraag ik mij af wat het belangrijkste is. Is het nodig dat het uitgesproken moet worden? Haar vader wordt al wat dement. Als ik zelf zie hoe mijn vader zo van slag raakt en naar zijn moeder wilt ( die al 40 jr geleden gestorven is), vind ik het verdrietig dat een bezichtiging iemand zo van streek kan maken. En dan vraag ik mij af of de behoefte aan 'in goede harmonie naar het uiteinde', niet te veel gevraagd is van je ouders.
Hier willen we dat ouders naar een zorgwoning gaan vanwege de toezicht en gevoel van veiligheid, ook voor ons belangrijk. We willen ook dat ze vriendelijk zijn naar elkaar. Oud zeer is onbelangrijk. Met name dementerenden kan je niet confronteren met gevoelig liggende gesprekken. Daarvan raken ze in de war en reageren de volgende dag dit af op hun partner. Nog even en hij herkent jullie amper omdat hij jullie al jaren niet meer gezien heeft.
Zorg via de huisarts heeft de hoogste prioriteit, en in dit geval de enige prioriteit.
Flanagan
Wij, de zussen, willen niks meer uitspreken. Dat is juist het probleem. We worden er dol van dat mijn vader het niet los kan laten.
Mijn zus heeft al wel kort besproken of ze naar een zorginstelling willen. Dat willen ze pertinent niet. Pas als het echt niet meer gaat.
Flanagan
Ik zit nu op de computer, dat typt wat makkelijker. Ik weet niet hoe een ander mijn teksten leest, maar ik verbaas mij dat jij de indruk gekregen hebt dat ik en mijn zussen mijn ouders min of meer onder druk zetten alles te blijven uitpraten. Dat is zo tegengesteld aan wat er gebeurt, dat ik me afvraag hoe dat beeld ontstaan kan zijn voor jou. De realiteit is dat mijn zus toch gespannen aanbelt, ze komt binnen en vanaf dat punt krijgt ze een stortvloed van woorden over zich heen met 'ik vind zus en jij moet zo en die zullen vast dat wel vinden', die pas stopt als ze het huis verlaten heeft. Mijn vader hoort zichzelf graag praten, lekker rustig als je niet tegengesproken wordt. Dat deed hij 50 jaar geleden al en nu nog steeds. Het is geen hoor en wederhoor. En áls je je al waagt aan wederhoor, dan is dat al snel foute boel. Dus we smáchten werkelijk naar dat hij alles laat rusten. Zand erover, klaar... Maar, noem het star van ons, het gaat ons te ver om daarvoor een ommezwaai te maken van 360 graden naar 'sorry pappa, we zagen het altijd verkeerd'. En dat is toch de bedoeling van mijn vader.
Accepteer dat wat je niet kunt veranderen
Als er geen contact is omdat jouw vader eisen stelt die jij niet gaat nakomen, is dat het zoals het is. Bitter, het slijt wel.
Jouw ouders hebben de afstand gezocht in het buitenland en plaatsen iedere schuld buiten zichzelf. Ik zou die afstand respecteren en accepteren dat er ineens een rouwkaart in de bus ligt of je een dringend telefoontje krijgt.
Zoals ik uit jouw beschrijving haal, jullie zijn alleen te verdragen als toehoorders. Aan jou de vraag of dit genoeg is om arrangementen te regelen voor hun ouderdom. Ik zou persoonlijk nog even goed op mijn hoofd krabbelen.
Kaaskopje,
Ik bedoel dat je de strijd niet met jezelf moet aan gaan.
Ook al wilt je vader het zus of zo.
Het is trouwens nog maar de vraag hoe je ouders er precies in staan. Ze hebben wel je zus gevraagd nog een keer te komen. Het wordt alleen moeilijk met elkaar omgaan, als je een negatief beeld hebt over een ander.
En als je je reacties leest, lees ik niet veel positiviteit.
Ik vind niet dat je je ouders onder druk zet. Door de analyse van zijn karakter en gedrag wordt het alleen wel moeilijker om je te focussen op goede zorg, zonder het verleden te laten meespelen.
laten gaan
"Zoals ik uit jouw beschrijving haal, jullie zijn alleen te verdragen als toehoorders. Aan jou de vraag of dit genoeg is om arrangementen te regelen voor hun ouderdom. Ik zou persoonlijk nog even goed op mijn hoofd krabbelen."
Ik zou ook niets voor ze regelen als ze hulp nodig mochten hebben.
Nu weet ik niet of je dat zou overwegen, maar wat schiet je er mee op?
Ik heb een vader waar ik geen contact meer mee heb. Al 20 jaar niet. Waarom zou ik me daar dan überhaupt nog druk om maken als hij gezondheidsproblemen krijgt? Ik ben geen beter mens als ik ineens toenadering ga zoeken of zo.
Gevraagd
Het is wat teveel gezegd dat ze mijn zus gevráágd hebben om te komen. Mijn zus heeft het gevraagd, mijn vader vond dat niet nodig. Ze hebben hun nee omgezet naar vooruit dan maar. Voor ons is volledig duidelijk hoe ze erin staan. Mijn moeder is positiever dan mijn vader, maar mijn moeder doet wat mijn vader wil.
Hoe wil je trouwens dat wij goede zorg kunnen bieden vanaf zo'n grote afstand? (een paar duizend kilometer) Ze hebben die afstand bewust gekozen. Ze hebben hun beslissing ook genomen nadat ze hadden bekeken hoe de ouderenzorg ter plekke was en dat zagen ze rooskleurig in.
Ik vond voorheen de afstand naar mijn schoonvader al te groot om het goed te kunnen doen en die woonde een half uur verder met de trein. Gelukkig had hij huishoudelijke hulp en tafeltje dekje, dat was een geruststelling. Maar bij mijn ouders hebben we daar ten eerste volledig geen zicht op en ten tweede zijn ze te eigengereid om onze bemoeienis toe te staan. Er zit dus niets anders op dan afwachten.
Done
Zo staan wij er eigenlijk ook in, maar als alles weer opgerakeld is zoals nu, is dat wel pijnlijk.
Limi, zo stellig als jij het brengt wat meeleven met gezondheidsproblemen betreft, kan ik dan weer niet zijn. Met mijn verstand vind ik dat wel, maar mijn gevoel heeft daar wel moeite mee. Mijn verstand wint het hierbij wel.
ik heb ook geen gevoel
Dat scheelt! Bij die man, bedoel ik
en al zeker geen schuldgevoel. Geen contact is geen contact. Dan kan hij niet ineens verwachten dat er iemand komt opdraven als er na 20/25/30 jaar hulp nodig is. (Geen idee of hij dat doet; er is geen contact.)
Ik hoef ook geen puntjes te scoren voor of bij iemand.
Kaaskopje
Ik heb je al een aantal keren zien schrijven dat je gemiddeld intelligent zou zijn. Ik weet niet waarom je dat benadrukt, heb je ooit een IQ-test gedaan? Dit is ot, maar gezien je postings, die ik bijna altijd lees, wil ik je zeggen dat ik daar niks van geloof. Je komt uiterst intelligent over.
Toevoeging Bennikki
En, Kaaskopje, je schrijft ook nog erg goed!
Bennikki
Jemig, dank je wel voor je compliment, wat aardig . Ik noem dat eigenlijk om aan te geven dat ik gemiddeld ben. Ik ben niet academisch of wetenschappelijk geschoold, zelfs niet 'hoger'. Ik probeer alles zo goed en zo kwaad te volgen, zodat ik er zo goed en zo kwaad over mee kan praten. Op taalgebied kan ik aardig uit de voeten. Wat dan wel weer grappig uit kan pakken. Ik moest in het voorjaar een test doen om in aanmerking te kunnen komen voor een baan en ik zag aan de uitslagen, dat ik het 'gaat wel' gemaakt had. Maar alleen al het feit dat ik de taalfoutentoets zo goed had gemaakt vergeleken met anderen maakte alles meer dan goed blijkbaar.
Helena
Jullie laten mij blozen .
Plotselinge ontwikkelingen
Mijn zus appte gisteravond laat, dat mijn vader naar het ziekenhuis gebracht is en het lijkt zorgelijk. Hij is donderdag en vrijdag een paar keer gevallen en was daarna verward. Mijn moeder was niet optimistisch. Zus in het bijzonder, maar wij allemaal zijn nu wel dubbel blij dat ze daar op bezoek geweest zijn, want nu was de drempel voor mijn moeder waarschijnlijk ook lager om mijn zus hierover te bellen. Arm mens... Ook al is het altijd zo moeizaam geweest baal ik er nu wel van dat de afstand zo groot is.
He wat akelig
Inderdaad goed dat er onlangs live contact is geweest, al was het niet zoals jullie gehoopt hadden. Sterkte. Naar deze grote afstand...
Sterkte!
Ook al was dit natuurlijk te voorzien, het blijkt toch lastiger als het werkelijk gebeurt. Ja, dan kan je door de afstand toch niet even langs, als je dat al zou willen.
Ik wens je veel sterkte met alle dubbele gevoelens, die je ongetwijfeld zult hebben.
Hanny
Doordat mijn zus is langsgeweest en vooral mijn moeder toch wel blij leek te zijn met die bezoeken, ligt alles ook weer open.
Hoe hard het ook klinkt, vind ik het erger voor mijn moeder dan voor mijn vader. Als hij er niet meer is, zit mijn moeder met de brokken, daar ver weg in haar eentje. Maar goed, eerst maar eens afwachten wat er nu gebeurt.
Allebei
dank jullie wel.
Wie weet
Komen ze tot inzicht om terug naar Nederland te gaan.
Vraag aan je moeder of jullie hen alvast mogen inschrijven voor een seniorenwoning vanwege de wachttijd. Dat kan online.
Flanagan
Het is nu eerst de vraag of mijn vader hier nog van gaat herstellen. Teruggaan naar Nederland is uitgesloten voor mijn vader. Het warmere klimaat vindt hij veel te lekker. Iets wat ik me steeds beter voor kan stellen. Daarnaast zijn ze 87 jaar. Het zijn mensen van de dag, die moet je niet meer in een aanleunwoning willen hebben. Het is nu al behelpen. Misschien dat we mijn moeder nog zo gek kunnen krijgen dat ze naar Nederland terugkomt, maar samen.. nee.
Kan best lang duren....
Eerlijk gezegd hield ik daar al rekening mee. Maar je weet het nooit. Je vader kan hevig geschrokken zijn en meer vertrouwen hebben in het 'oudhollandse' zorgsysteem. Nu weet ik niet hoe goed het Franse zorgsysteem in elkaar steekt, alleen wonen je ouders redelijk afgezonderd van buren als ik het goed had begrepen.
Het is niet bekend hoe je vader zich gaat herstellen of hoe gauw je moeder er alleen voor komt te staan, 87 jaar is een hele leeftijd. Maar mocht ze er alleen voor komen wegens overlijden, dan is het prettig als ze reeds een tijd ergens staat ingeschreven ipv onder aan de lijst aansluiten.
Of ze kan bij jou of je zus intrekken, dan is inschrijving niet nodig.
Bij inschrijving hoef je niet de eerste de beste aanbod te accepteren.
Of denk je dat je moeder tzt liever in Frankrijk blijft.
Flanagan
Het gaat niet om Frankrijk. Ik zou niet weten trouwens hoe snel je als oud-nederlander weer terug zou kunnen.
Sterkte in elk geval. En mocht je de dingen milder af willen sluiten, dan is het misschien handig dat nu te doen en niet wachten tot het niet meer kan.
Flanagan
Omdat er lang geen echt contact is geweest, weten we niet wat ze allemaal al geregeld hebben. Voor ze naar (niet Frankrijk, maar) Spanje verhuisden hebben ze ook al uitgezocht hoe het met verzorgingstehuizen daar geregeld kon worden. Als mijn vader voldoende herstelt om het ziekenhuis weer te kunnen verlaten, dan hoop ik van harte dat ze daar nu gebruik van gaan maken. Als mijn vader niet herstelt, dan denk ik dat we mijn moeder gaan voorstellen hierheen te komen.
Spuit 11
Daar heb ik ook aan gedacht, maar ik weet niet of ik dat kan realiseren.
