Relaties
Kaaskopje
11-11-2016 om 10:23
Mijn ouders
Ik zat te twijfelen of ik er weer over moest beginnen hier op OO, maar naar aanleiding van het draadje van FV over haar schoonouders voelde ik de neiging om het in haar draadje te doen, dus toch maar apart.
Mensen die hier al heel lang meelezen weten misschien nog wel iets van mijn verhalen over mijn ouders, lees vader. Héél kort samengevat heb ik geen contact meer met mijn ouders, omdat er in het verleden dingen zijn voorgevallen die uiteindelijk tot een breuk hebben geleid. Toen ze nog in Nederland woonden was er nog wel contact, maar oppervlakkig. Koetjes en kalfjes gesprekken en de rest vermijden. Toen mijn oudste dochter een jaar was heb ik het contact weer hersteld en tot hun emigratie heb ik ze dus nog wel bezocht. Omgekeerd niet, want ze wilden mijn man niet meer zien. Ik ging dus ook alleen met de kinderen naar hun. Eenmaal geëmigreerd, nu alweer 19 jaar geleden, is het contact steeds beroerder geworden tot we min of meer in overleg hebben besloten het contact tot een minimum te beperken. Mijn vader noemde die vorm 'zakelijk'. Dus als iemand ernstig ziek was of dood neerviel, was het de moeite waard om elkaar dat te vertellen. De praktijk is dat we elkaar ook niet van ernstig ziek zijn op de hoogte brengen. Wat heb je eraan?
Mijn dochters vinden het erg dat er geen contact is en hebben al een paar keer geopperd om erheen te gaan. Onaangekondigd, dan zouden ze toch niet weggestuurd worden? Wij, de kinderen van mijn ouders, hebben dat afgeraden. Ze zullen vast wel binnengelaten worden, maar krijgen dan alle verwijten in onze richting over hun heen. Dat moet je niet willen. Maar omdat ze toch iets wilden doen hebben ze vorig jaar een brief gestuurd. Ze hebben er niets op teruggehoord.
Tot mijn grote verrassing meldde mijn oudste zus twee weken geleden dat ze een weekje in de buurt van mijn ouders op vakantie waren en toch de stap wilden wagen om onverwacht bij mijn ouders langs te gaan. Mijn ouders zijn hóógbejaard, dus we snappen allemaal dat ze daarvan geschrokken waren en dat het gesprek op die dag sowieso niet helemaal lekker liep (hoewel ik denk ik als moeder in snikken uitgebarsten zou zijn van blijdschap, maar goed...), dus ze zijn nog een tweede keer langsgegaan. Het eindresultaat van beide dagen is echt heel teleurstellend en precies waar wij onze kinderen voor hadden gewaarschuwd. Mijn ouders zijn 87 en elke dag kan hun laatste zijn. Hun kinderen zijn rond de 60 (ik nog iets jonger). En wat verlangt mijn vader voor hij weer contact met ons wil? Een mentaliteitsverandering. En wat is onze mentaliteit op dit moment? Laten we in vredesnaam nog iets van die laatste dagen maken en niet meer over vroeger beginnen!
Ik begrijp dat als het aan mijn moeder had gelegen, er wel weer een opening was geweest, maar mijn vader blijft steken in dat we hem in alles gelijk moeten geven. Dat is wat hij onder mentaliteitsverandering verstaat.
Ik ben blij dat ik nu weet dat het nog relatief goed met ze gaat, maar ik vind het zo triest dat mijn vader het verleden niet los kan laten. Dat was tien jaar geleden al niet zo en in de jaren erna is hij daarin ook niet veranderd dus. Inmiddels zijn wij, de zussen, alle drie bereid om alles te laten rusten en alleen nog naar het nu en morgen te kijken. Mijn vader kan dat niet. Mijn moeder denk ik wel. Dat vind ik heel verdrietig voor haar, maar ook voor ons.
Mijn zus had een foto gemaakt, of tenminste mijn zwager. Mijn moeder keek blij, mijn vader keen ontzéttend chagrijnig. Hij deed mij aan mijn opa denken, zijn vader. Dat was ook zo'n chagrijn. Zelfs mijn ouders vonden dat. Er was nooit iets goed, altijd wat te klagen. Tja, de appel valt niet ver van de boom in dit geval.
Vesta
15-01-2017 om 20:08
hier kan lastig worden
voor een aanleunwoning is de eis meestal dat je al ingeschreven staat in de gemeente als je je op de wachtlijst wil laten plaatsen.
Dat gaat tegenwoordig via het WMO loket.
Kaaskopje
15-01-2017 om 22:42
In principe
Is het de bedoeling dat ze zo lang mogelijk in hun huis blijven. Dat hebben ze al gezegd. Wij denken daar zo het onze over, maar dat zijn hun wensen. We moeten de situatie van nu maar afwachten en dan weer verder kijken.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.