Moedeloos

Je hebt een visser aan de haak geslagen, dat is niet best. Iemand die moet vissen. Als je de hoop hebt opgegeven, dan zou ik dat maar heel duidelijk communiceren. Laat de bom maar barsten. Laat hem op zoek gaan naar een vissersvrouwtje, achter de aanrecht, die het huishouden runt, de baby verzorgt en ook nog centjes binnen brengt en die de visser geen strobreed in de weg legt. Wens hem succes en vertrek eens een paar weken naar je moeder. 

Ik begrijp heel goed dat je moeder niet wil oppassen als je partner gewoon thuis is.
Deden en doen mijn ouders ook niet. Je partner komt over als een enorme klootzak. Hij wil een vrouw en een kind, maar als het kind er is, is het opeens alleen van de vrouw en moet die alle zorg ervoor dragen. Het is ook zijn kind en zijn verantwoordelijkheid. Als hij het kind 'niet meer hoeft' (gadverdamme, zo praat je toch niet over je eigen kind zeg), dan zou ik hem ook niet meer hoeven. Als hij geen kinderen had gewild, had hij dat eerder moeten bedenken. 

Ook financieel en qua opvang zou ik dingen gaan regelen die wel stabiel zijn en zorgen dat je onafhankelijk van hem wordt. Hij klinkt niet als een fijne partner. 
Wel kunnen vissen, maar zijn eigen kind een fles geven of luier verschonen of een paar uurtjes ervoor thuisblijven is te veel gevraagd...de titel vader niet waard.
Als jij 24 uur werkt en hij fulltime snap ik best dat de verdeling qua zorgtaken niet gelijk is, maar zelfs op vrije dagen hele dagen van huis gaan en je kind compleet links laten liggen is een ander uiterste. Zelfs in het geval van een 'ouderwets' gezin waarin moeder volledig thuis is en vader werkt, kijken die ook naar hun kinderen om als ze vrij zijn.

Als hij niet wil praten zou ik zo langzamerhand maar eens naar andere woonruimte gaan zoeken. Tenzij het huis op jouw naam staat, dan mag hij zijn koffers pakken en zou ik de sloten vervangen. Dit is geen leuk voorbeeld voor je zoon.

Dymo schreef op 17-07-2023 om 18:14:

Als hij niet wil praten zou ik zo langzamerhand maar eens naar andere woonruimte gaan zoeken. Tenzij het huis op jouw naam staat, dan mag hij zijn koffers pakken en zou ik de sloten vervangen. Dit is geen leuk voorbeeld voor je zoon.

En ook nog andere kinderopvang regelen, kan ook een gastouder zijn. 

ik verbaas me er over dat jullie zo makkelijk zeggen dat TO de relatie moet beeindigen. Er zit veel scheef, dat is wel duidelijk, maar dat betekent niet dat er geen verbetering mogelijk is. We horen het verhaal maar van een kant, en omdat TO zich echt even moet uiten (begrijpelijk) horen we alleen de negatieve dingen. 
Ze zijn pas zo'n 7 maanden geleden ouders geworden. De nieuwe situatie is ook voor de vader wennen. Kennelijk is er vooraf te weinig gepraat over de nieuwe taakverdeling, over de wensen en verwachtingen van elkaar.
Mogelijk praten ze sowieso te weinig 'echt' met elkaar. Hij maakt domme opmerkingen tegen haar, uit zich jaloers (is dat misschien ook wel op de baby?). We weten niet hoe zij tegen hem doet. Gaat hij zo veel uit vissen omdat hij thuis veel verwijten krijgt of 'niet gezien' wordt?  Doet hij daardoor extra onaardig tegen haar en doet hij of zijn zoontje hem niets kan schelen?
Daar kan toch echt wel aan verbeterd worden? Ze moeten veel van elkaar gehouden hebben. Doen dat waarschijnlijk nogsteeds, maar dat is vertroubeld door alle gedoe. 

Wilmamaa schreef op 18-07-2023 om 07:17:

Er zit veel scheef, dat is wel duidelijk, maar dat betekent niet dat er geen verbetering mogelijk is.

 Ze moeten veel van elkaar gehouden hebben. Doen dat waarschijnlijk nogsteeds, maar dat is vertroubeld door alle gedoe.

Dat eerste zegt TO.

Dat tweede waag ik te betwijfelen, ze kenden elkaar nog maar kort toen ze zwanger raakte, ze zaten nog volop in de lust- en verliefdheidsfase. Houden van komt meestal pas later. Zo te lezen is dat bij dit stel niet gebeurd. Kun je dan, als 1 partner niet wil investeren in de relatie, niet beter uit elkaar gaan?

Hij behandelt je zoals hij zijn vangst behandelt; even mee pronken, foto maken,  mooi zijn en dan moeten ze zwijgen.

Geen idee of dit nog kan veranderen, wel een idee dat dit niet goed is. Want al zou je thuis gaan zitten, dan nog is hij niet tevreden. Blijf daarom vooral werken; je job is je verzekering dat je ook in de toekomst voor jezelf en je kind kunt zorgen. 

Tijd om uw eigen plan te maken. Zoek uit waar je kunt wonen.  Is dat in dit huis omdat het op jouw naam staat, of een andere plek. Vraag desnoods hulp bij maatschappelijk werk of zij mee kunnen denken. 

Het voordeel van de visser laten vissen is wat Temet eerder ook al zegt. Niet meer afvragen of hij iets kan doen (want hij is er niet) en als hij kind wel heeft heb jij eindelijk even tijd voor jezelf. Natuurlijk is het heel verdrietig dat dit niet heeft uitgepakt op een manier die je gedroomd had, maar beter nu goed voor jezelf zorgen dan maar jaren blijven wegkwijnen in de hoop dat hij gaat zorgen. 

AlisonH schreef op 18-07-2023 om 08:02:

Ik ben helemaal geen fan van scheiden zodra het even lastig is en stel meestal relatietherapie voor, maar dit klinkt wel heel kansloos allemaal. Voegt hij ook nog iets positiefs toe aan je leven?
Ik raad toch aan om duidelijk naar hem te zijn: zo wil ik niet met jou leven. Dit moet veranderen, liefst met therapie, en anders gaan we uit elkaar. Staat hij daar niet voor open dan zou ik wel degelijk vertrekken. Ik zou ook nu al dingen gaan regelen voor als hij niet wil investeren in de relatie.

Ook ik ben helemaal geen voorstander van uit elkaar gaan. Maar het moet wel zo zijn dat je je beiden fijn en veilig kunt voelen bij je partner. Daar is nu geen sprake van. Als beiden bereid zijn zich aan te passen, waar nodig, dan is er nog hoop maar als die wil er niet van beide kanten is, dan zie ik het somber in.