Moeilijke relatie met moeder
M’n moeder en ik (43) hebben een zeer moeizame relatie. Na jaren van opofferen om haar zoveel mogelijk uit de wind te houden (mijn versie van het verhaal) is dat vorig jaar op een onverwacht moment tot een conflict gekomen. Een verdrietig jaar, waarin mijn moeder zelfs het contact volledig verbrak en uiteindelijk gezinstherapie nodig was om iets van de relatie te redden, was het gevolg. Ondanks dat is onze relatie er niet echt van opgeknapt. Ik durf te stellen dat ik momenteel een betere relatie met m’n kapper heb dan met m’n moeder ... Het beperkt zich tot af en toe een appbericht en soms gaan we lunchen in de stad. Ik zie er steeds enorm tegenop. Morgen heb ik weer een afspraak met haar. Ze vroeg me of ik deze keer bij haar thuis wilde komen lunchen. Alles in mij verzet zich. Geen idee waarom. Te dichtbij? Te intiem? Ik baal van mezelf want durf geen nee te zeggen, en vind dat ik niet zo moeilijk mag doen. En worstel met de manier waarop ik het contact met m’n moeder kan vormgeven.
Zijn er hier mensen die vanuit hun ervaring me wellicht wat tips kunnen geven?
ik zou ..
.. morgen wel gaan. Je bent (heel dapper) al een keer het conflict aangegaan, er is relatietherapie geweest. Zou 't kunnen dat je moeder in haar vertrouwde omgeving met je wil of kan praten?
Hou voor ogen dat je de regie zelf in handen kunt houden en als het morgenmiddag onaangenaam voor jou wordt, dat je kunt gaan ... niet boos, maar zeggen dat je bv 'hier geen zin in hebt en ik ga nu'
Iig sterkte morgen!
nee
Je weet wel waarom: "Alles in mij verzet zich."
Dan kan het gewoon niet goed zijn om het wel te doen en dat zal zich wreken in jullie verdere contact. Wat zou je wel kunnen opbrengen?
en nog even
Waarom durf je eigenlijk geen nee te zeggen?
Heel kort: waaróm?
Zodat we een béétje snappen waar de pijn zit.
Algemeen gezegd zou ik insteken op oppervlakkigheid. Leuke jurk, lekker weer, het gaat goed. Zo mogelijk bij haar afspreken. Dan kun jij weg wanneer je wilt.
Tegenspraak
Mijn moeder duldt geen tegenspraak. Ze is tamelijk dominant en snel teleurgesteld en laat vervolgens haar afkeuring heel duidelijk merken. Als ze teleurgesteld is, of gekwetst, wordt ze ijzig en afstandelijk. Al in m’n vroege jeugd heb ik het als mij taak gezien om teleurstelling bij haar te voorkomen. Ook omdat ik de afwijzing heel moeilijk vond. Zelfs nu, ben ik verdorie 43 voor geworden, heb ik moeite met het aangeven van m’n grenzen naar haar. Zelfs de therapie heeft daar niet in geholpen. Het heeft inzicht verschaft in het patroon, wat op zich al een openbaring was, maar het kost me nog steeds enorm veel moeite er mee om te gaan.
Oppervlakkig contact heeft m’n voorkeur ten opzichte van geen contact. Dat zou ik haar ook niet willen aandoen. Maar ik zit mezelf zo in de weg heb ik het gevoel. Lijk nog geen alternatief te hebben gevonden wat me past qua contact. En weet ook niet zo goed waar ik het moet zoeken...
Niet doen
Dit lijkt me een goede oefening. Je moeder wil bij haar thuis, dat voelt voor jou te ongemakkelijk. Niet doen.
Meldt haar dat je een gelegenheid zoekt buiten de deur om elkaar te ontmoeten.
Zonder discussie, zonder verdediging, zonder reden. Behalve dat jij je er ook prettig bij moet voelen. En daarom wil je dat elders. Voor een ontmoeting zijn er twee nodig.
Hoor haar aan.
Blijf kalm. Doorsta eventuele ijzigheden. En blijf kalm en ga door.
Stel: laten we het simpel houden. We kunnen daar en daar om zo laat afspreken. Akkoord?
Corona
Mij lijkt een lunch bij haar thuis eerder een actie vanwege besmettingsgevaar.
Best een prettige gedachtegang dan de vrees dat deze uitnodiging in haar huis een opstapje is voor een zwaar gesprek. Want is dat niet hetgeen wat je bezig houdt; op haar territorium je klein voelen?
Je kunt de regie wat naar je toe trekken door over Corona te beginnen en haar uitnodiging verstandig te vinden. Hoe je op straat verbaasd bent over de drukte bij de kassa’s etc. Gewoon heel globaal en tegelijk persoonlijke onderwerpen omzeilen.
Daarna wat onderwerpen zoals heerlijke salades of gemaakte wandelingen.
En na een uur weer afsluiten omdat je voor de middag ook een afspraak hebt gemaakt bij de pedicure of kapper.
Bedenk dat het voor je moeder ook fijn is al de lunch gezellig verloopt en niet al te lang wordt.
Heb enigszins zo'n moeder
Maar dan meer in richting emotioneel chanteren en heel dwingerig zijn. Op een gegeven moment ging de knop om en dacht ik..ik ben 44..mijn mening is ook belangrijk..ik heb geen zin meer om naar jouw pijpen te dansen. Betrek haar gedrag niet zo op jezelf..het is haar probleem..je HOEFT haar niet te pleasen. En hou wat meer van jezelf. Ja...je mag soms egoistischer wezen en ook je eigen belang voorop zetten. Laat niet zo over je heen walsen. Probeer het gewoon een keer. Zeg nee en je zult merken dat het je steeds makkelijker afgaat. Voel je niet zo verplicht aan je moeder haar zo te pleasen en verwacht ms ook niet ooit die liefde of bevestiging van haar te krijgen waar jij steeds op hoopt. Je verandert haar nu niet meer. Maak het voor jezelf gemakkelijker en kom voor jezelf op.
Pons
Wat mij lastig lijkt, is dat het kan zijn dat ze niet alleen gedrag vertoont, bijvoorbeeld ijzig worden, omdat ze teleurgesteld is, maar ook omdat ze weet dat ze jou dan in haar invloedssfeer (netjes gezegd) of macht (klinkt lelijker) kan krijgen.
Dat wil je eigenlijk niet, als kind bedenken dat je misschien zo’n moeder hebt.
Zou het kunnen helpen te bedenken dat dit gedrag van haar, met het wellicht manipulatieve erbij, wel heel erg is hoe zij zich toont, maar dat zij hier eigenlijk zelf slachtoffer van is.. Ik bedoel, dat ze deze weg ooit is ingeslagen en nu geen idee meer heeft hoe het anders zou kunnen.
Mij helpt het om dit eerst zo te zien, waarbij ik ook niet m’n ogen dicht doe voor het irritante, zo niet schadelijke ervan, om dan te proberen nog iets van het contact te maken. Maar niet vanuit hoop dat jij haar kunt veranderen. Die hoop is wel heel begrijpelijk, maar het werkt gewoon niet. Het werkt tegen je. Maar dat weet je al.
Dat teleurgesteld zijn in haar kinderen
Herken ik ook. Maar ik ben niet haar entertainer en ook niet verantwoordelijk voor haar geluk. Ze is van het type die zelf niks onderneemt maar van haar kinderen verwacht dat die haar ergens mee naartoe nemen. Terwijl ze het hele jaar de tijd heeft zelf ook ergens heen te gaan. Maar dan jammert ze weer dat ze niemand heeft (vrienden) om er mee heen te gaan. Sommige ouderen leunen teveel op hun kinderen. Zoek zelf hobbies en vrienden denk ik dan. Ze gingen vroeger met ons ook bijna nergens heen.
Precies Thera
Zo herken ik het tenminste bij mijn moeder. Ze heeft zichzelf ermee. Wij zijn er inmiddels ook heel duidelijk in ( man..ik en dochter) dat wij dit gedrag niet tolereren en zij het zo zelf in de hand heeft hoe vaak wij langs komen. Dat is het wat wrikt. Ik had zo graag een andere leukere relatie met mijn moeder gehad. Echt boos ben ik echter niet..ze heeft zelf denk ik ook last van haar gedrag en ik begrijp uit hoe haar jeugd was hoe ze zo heeft kunnen worden. Daarom raakt het me minder.
Verantwoordelijk
Fijn, een beetje herkenning. Ik weet rationeel ook echt dat ik voor mezelf op moet komen, en niet verantwoordelijk ben voor haar geluk. Maar in de praktijk kies ik dan toch voor de weg van de minste weerstand en doe maar wat zij wil. Wat best wonderlijk is want ik ben in relaties met vriendinnen of mijn partner helemaal niet zo meegaand. Alleen in combinatie met m’n moeder ben ik een slappe dweil ...
We hadden jaren best intensief contact. Dat ging goed zolang het maar ging zoals zij dat graag wilde: geen onvertogen woord, altijd met haar eens zijn, doen wat zij graag wil. Uit angst voor conflicten heb ik dat vrijwel m’n hele leven gedaan. Tot ik op een dag bij haar aangaf ergens last van te hebben en m’n grens aangaf. Daar is ze zo boos om geworden en is opgelopen tot een enorm conflict waarin ze uiteindelijk met een sms het contact verbrak. Waar ik altijd bang voor was geweest gebeurde: als ik m’n mond opentrek gaat het mis.
Haar gedrag komt ergens uit haar jeugd, die zeker niet gemakkelijk was maar waar ze over weigert te praten. Niet met vriendinnen, haar man, en niet met haar kinderen. Ergens over praten is uberhaubt niet iets dat de gewoonte is. Het is tijdens de therapie wel aan de orde geweest maar ook daar verzandde het in ijzig zwijgen. Ze weet wat het patroon is, en ze weet ook wat het effect daarvan op mij en onze relatie is. Maar desondanks lukt het haar niet er iets aan te doen. Wellicht zit daar nog veel verdriet bij mij...
Ik stuur haar zo een bericht, met een alternatief. Een plek in de buurt waar we even koffie kunnen drinken en hou het verder oppervlakkig.
Dank
hier ook
Mijn moeder heeft een jeugd gehad waarin ze vaak is verlaten, door dood of oorlog of andere omstandigheden. Ze klampt zich eisend aan mij vast. Mijn zus is al verhuisd naar de andere kant van het land door haar gedrag. Ik heb ook jarenlang lopen pleasen om de lieve vrede te bewaren. Ik ben een grote teleurstelling voor mijn moeder: gescheiden, slechts één kind, niet de droombaan die zij voor mij in gedachten had en ook nog eens te zwaar (een doodzonde in mijn moeders ogen). Het is een aantal jaren geleden tot een flinke uitbarsting gekomen toen mijn zus haar hadden uitgenodigd voor iets, zij dat niet wilde en mijn zus en ik het vervolgens zonder haar deden. Dat hadden wij niet mogen doen volgens haar en ze bleef daar maar op terugkomen.
Toen de relatie weer enigszins was genormaliseerd ben ik begonnen met gewoon opstaan en weglopen als het gesprek uit de hand liep. Ik zei dan "mam, ik heb hier geen zin in" en ging weg zonder verder nog in te gaan op de beschuldigingen die ze me nakrijste. Ze leerde zo dat als zij het niet gezellig kon houden, ze ook geen gezelschap meer had. Al snel koos ze haar woorden wat zorgvuldiger.
Mijn moeder kan behoorlijk drinken en wordt dan erg onaangenaam. Ik zorg dus dat ik sowieso weg ben voor ze haar vierde glas op heeft, want dat is meestal het kantelpunt.
Nu ze boven de 80 is wordt ze overigens wel wat milder. Ze heeft meer hulp nodig en in plaats van dat te eisen, kan ze er nu ook netjes om vragen. Dus het loont zeker om je grenzen duidelijk te maken. Ik zie het maar als omgaan met een lastig kind, waartegen je duidelijk en consequent maar ook geduldig moet zijn.
Dochter
Och, wat een nare situatie ook! En wat fijn en dapper dat je een manier hebt gevonden toch met haar om te gaan. Ik ben nog wel benieuwd hoe je dat voor elkaar hebt gekregen. Bemerk bij mezelf bijvoorbeeld nog veel boosheid en verdriet. Heb jij dat ook? Of gehad?
Heb ook moeite zo werktuigelijk onze momenten van contact vorm te geven. Ze is geen lastig kind, ze is een volwassen en slimme vrouw van 66 die zich passief agressief gedraagt. Ik voel me in een rol gedwongen die ik niet wil denk ik...
maar
wat is er dan voor haar duidelijk geworden in de therapie? Jij heb het patroon in leren zien en zij? Zijn er een soort afspraken gemaakt? wat heeft zij er uit meegenomen en zijn er aan jou tips gegeven om voor jezelf op te komen?
Ik ken uit ervaring de verlamming die een jeugd met zo'n moeder kan geven. Ik denk dat je op de goede weg bent: met kleine stapjes voor jezelf opkomen. Je bent niet meer dat kleine kindje dat alles moet doen zoals zij het wil.
Bedenk dat met het doen, het stellen van grenzen, de kracht komt. succes
Poms
Als kind, of je nu echt nog een kind bent of een volwassen kind van je moeder, wil je altijd die ideale relatie zoals je die in films ziet. Als jij nu maar de ideale dochter bent, dan wordt je moeder misschien wel een beetje meer de ideale moeder.
Het helpt om je te realiseren dat het niet helpt om jouw grenzen steeds maar weer een stukje op te rekken in de hoop dat de relatie beter wordt. Als er IETS gebeurt is het dat je moeder zich nog meer gesterkt ziet in haar rol. Jij doet immers alles wat zij zegt, dus zij heeft gelijk en et wordt steeds extremer. En het is ook nog eens jouw schuld als zij onaangenaam tegen je moet zijn (volgens haar dan). Als jij uit die rol stapt, is ze haar macht kwijt.
Natuurlijk heb ik ook veel boosheid en verdriet gehad. Ik had graag een moeder gehad met wie ik over van alles kon praten en die trots op me was. Ik zoek dat nu bij vriendinnen en het is vast niet toevallig dat ik twee vriendinnen heb met eenzelfde soort moeder, die met één woord begrijpen hoe ik me voel als mijn moeder weer eens tekeer is gegaan. Zo kan ik het vrij snel weer loslaten en kunnen we er onderling nog grappen over maken ook.
Mensen vertonen een bepaald gedrag omdat ze er iets mee denken te bereiken. Als jij ontdekt wat het is dat je wilt bereiken (die ideale relatie?) dan ontdek je ook dat het gedrag dat je nu naar haar toe laat zien je dat niet oplevert. Jammer genoeg zal een ander gedrag dat waarschijnlijk ook niet echt opleveren. Dan kun je maar beter doen waar je jezelf goed bij voelt. Voor mij is dat omgaan met mijn moeder alsof ze een volwassene is waarin een beschadigd kind huist. Met compassie, maar ferm mijn grenzen bewakend. Ik laat me ook niet meer verleiden tot discussies. Ik zeg dan "Jammer dat je er zo over denkt, ik zie het anders. Ik moest maar weer eens gaan."
Ideaal zal het niet worden...
Oh zo herkenbaar allemaal
Ook ik heb een moeilijke relatie met moeder, net als Libelle veel emotionele chantage en dreigen met van alles, compleet verstarren als ik niet deed wat ze wou, etc. Ik heb niet direct tips, wel herkenning en medeleven met je omdat ik weet hoe moeilijk het is.
Sterkte
Ursa
Poms
"Heb ook moeite zo werktuigelijk onze momenten van contact vorm te geven. Ze is geen lastig kind, ze is een volwassen en slimme vrouw van 66 die zich passief agressief gedraagt. Ik voel me in een rol gedwongen die ik niet wil denk ik..."
Ik denk dat ik je snap. Lastig.. Maar hoe weet je dat ze en volwassen vrouw is? Niet iedereen wordt dus volwassen. Er bestaat iets dat mensen een buitenkant creëren die volwassen lijkt, maar waar zelf hun ziel niet in zit.
Ik vind het zelf ook lastig. Ik zie dat mijn broers en zussen er ook last van hebben. Zelf heb ik mijn nooit gevoegd naar haar. Maar was wel het zwarte schaap eigenlijk. Hoewel ze me graag prijst om van alles. Maar dat ik ooit aangaf dat ik niet van haar hield als een moeder (nooit moeten doen natuurlijk) maar haar wel respecteer als moeder daar probeert ze nog steeds een soort excuus voor te krijgen. En juist dat sterkt me weer om bij mijn ideeën over haar te blijven. Omdat als je een beetje normaal bent, je je dochter daar vragen over stelt.
Ik heb het er laatst met m'n broer over gehad. Hij merkte net als mij dat je nog het beste met haar om kunt gaan als je grapjes maakt. Dan is het net of je dan pas ziet wie ze echt is. Ik denk dat ze dan niet bezig is zichzelf hoog te houden.
Ik vind het een moeilijk onderwerp, hoewel het me ook buitengewoon intrigeert. Ik vind het moeilijk omdat mijn kinderen nu het zelfde meemaken met hun vader. Juist omdat ik gezien heb hoe hij ze kan laten vallen en het om hem moet draaien, kan ik beter zien hoe mijn moeder is. Toch apart, hoewel ik dan wel het zwarte schaap was, dat het zo moeilijk is als kind om te zien dat er iets echt niet klopt bij een ouder.
Zichzelf hoog houden
Deze zinsnede uit de post van Thera triggerde mij. Ik herken mijn vader deels in jullie beschrijvingen en ik heb het erg moeilijk gehad om uit zijn gemanipuleer te blijven. Ik besef uiteindelijk dat mijn vader in zijn eigen ogen nooit (belangrijke) fouten maakt. Om dat zelfbeeld te kunnen volhouden, moeten anderen de onvermijdelijke fouten maken. Bij ons thuis was in een conflict per definitie 1 persoon goed en de andere was fout. Je had gelijk of je had het niet. Mijn vader had altijd gelijk en mijn moeder heeft een erg ongelukkig huwelijk gehad met hem. Eigenlijk omdat ze wel in dat systeem meeging en zich enorm miskend heeft gevoeld. De kunst is volgens mij om eenzijdig uit de logica van goed-fout te stappen. De ander zal daar niet uit zichzelf uitstappen. Zo lang jij erkenning wil hebben, voelt zij/hij zich vernederd: dat impliceert voor die persoon dat hij iets verkeerds heeft gedaan en dat is onhanteerbaar. Die ander heeft een probleem met zichzelf, is niet in evenwicht, kan niet tegen het idee iets ‘fout’ te doen. Zolang je een beroep blijft doen op redelijkheid, op begrip, hou je conflict. De enige manier is te leren signaleren wanneer het zelfbeeld van de ander bedreigd wordt (er wordt een dwingend beroep op jou gedaan meer verantwoordelijkheid te nemen dan reeel is) en dan de interactie te beëindigen zonder daarover te discussiëren. Geen overleg, geen gesprek, geen verandering eisen, gewoon uitstappen. Mijn vader is op zo’n moment in ieder geval narcistisch genoeg om zich weer snel comfortabel te voelen met zichzelf. Ik denk dat hij dan gewoon besluit dat hij gelijk heeft en dat ik ernaast zit. Ik heb geleerd dat niet zo erg te vinden, zolang ik er niet mee hoef te dealen. Daarvoor moet je wel de illusie opgeven dat je een ‘echte’, kwetsbare relatie met de ander zou kunnen hebben. Dat kan gewoon niet met iemand voor wie verantwoordelijk zijn voor fouten een ramp is. Maar dat heeft niks met jou te maken.
Patroon
Hooghouden en manipuleren. Dat herken ik heel erg! Denk dat m’n moeder dat echt onbewust doet. En dat is wellicht het deel dat niet volwassen aan haar is. Haar onvermogen naar haar eigen aandeel en handelen te kijken.
Het patroon dat we samen hebben is dat mijn moeder niet in staat is haar grenzen aan te geven. Vermoedelijk omdat ze dat niet geleerd heeft. Ze verwacht van haar omgeving haar grenzen als vanzelf te herkennen en rekening mee te houden, en als dat niet goed lukt voelt ze zich niet gezien, en gekwetst. Als gevolg daarvan verstart ze. Dagen kon ze vroeger zwijgen. Als kind werd ik daar wanhopig van. Ik wist dat er iets fout was, maar wat? Wat had ik gedaan waardoor m’n moeder zich dagen van m’n afkeerde? Al vanaf m’n jonge jeugd (m’n ouders zijn gescheiden toen ik 4 was en ik woonde met haar en m’n zus) ben ik heel hard gaan proberen dat te voorkomen. Ik voelde het als mijn taak voor haar te zorgen, zodat ze niet boos of gekwetst zou worden. Die taak was voor mij als kind veel te groot. Maar ook later, toen ik volwassen was , bleven we ons naar dit patroon gedragen. Ik wist niet beter. In de therapie heb ik het leren herkennen en leerde van de therapeut dat ik de verantwoordelijkheid bij haar moet laten. Dat het mijn taak niet is voor haar te zorgen en te ontzien.
Onze afspraak van vandaag verliep niet soepel. Mijn moeder lijkt de verantwoordelijkheid steeds weer bij mij neer te leggen. Ze is opzoek naar antwoorden die ik niet heb. Ze wil weten waar het naar toe gaat met ons contact, Omdat het nu al een jaar moeizaam gaat en ze geen verbetering ziet. Ze wilde weten wat het me oplevert om me te gedragen zoals ik doe. Of ik nu gelukkiger ben. En ze probeert me uit de tent te lokken door te zeggen dat ze toch altijd goed voor ons heeft gezorgd: altijd een schoon huis, voldoende kleren en eten op tafel. Dat ik haar diskwalificeer als moeder.
Enfin. Zo goed en zo kwaad als het ging heb ik het bij haar gelaten. En dat ook zo uitgelegd. Dat ik het niet voor haar kan oplossen. Toen moest ze huilen. Ik weet dat ze zich nu dagen enorm rot en verdrietig voelt en nachten niet zal slapen. Maar voor eerst doet het me niet zoveel. Hallelujah!
Dank voor het delen van jullie ervaringen. Het helpt en sterkt me echt.
Poms
Goed gedaan 
Ik las eens als tip: wel observeren, maar niet absorberen, dat is eigenlijk wat je doet
Hmm,
Wat was voor haar de trigger om dit aan te kaarten want meestal zien mensen hun bijdrage niet waardoor ze er ook niet over beginnen.
Gezien haar vraagstelling waarom jij je gedraagt zoals je je gedraagt en wat het je oplevert, rijst bij mij de vraag of ze niet met iemand over jou gesproken en/of geklaagd heeft. Dat laatste is herkenbaar; slachtofferig overkomen en ondertussen steun zoeken bij derden. Net zo lang tot je toe geeft.
Gisteren was je sterk, houdt dat aan.
Goeie vraag flanagan. Ik moest er even over nadenken. Maar vermoed dat het de verjaardag van mn neef was (zoon van zus). Vorige week was dat en daar heb ik m’n moeder even gezien en gesproken. De sfeer is tijdens een feestje vermoedelijk meer ontspannen. Minder zwaar dan 1 op 1 in ieder geval. Misschien heeft haar dat verward?
Geeft me wel te denken, misschien moet ik gewoon niet meer 1 op 1 met haar afspreken ...
Langdurig zwijgen
Dat deed mijn vader vroeger ook, vooral naar mijn moeder toe. Echt verschrikkelijk gedrag! Eenmaal volwassen en na mijn moeders overlijden heb ik het zelf ook een paar keer opgelopen. De laatste keer heb ik het opgelost door het straal te negeren en ijzerenheinig de gewone routines aan te houden. Hij probeerde nog: “We moeten dit nog wel een keer uitpraten!” (= Jij moet nog wel zeggen dat je fout zat.) Ik heb gehumd “och dat weet ik niet hoor” en ik wist dat hij er zelf nooit op terug zou komen dus dat is nooit gebeurd. Ik ben ook niet meer van plan ooit nog een conflict met hem uit te praten. Dat leidt nergens toe. Ik interpreteer dat in jouw verhaal ook: jouw moeder suggereert dat ze iets uit wil praten maar eigenlijk blokkeert ze en kan ze niet verder tot jij de schuld op je neemt voor haar ongelukkigheden. Dat is sneu genoeg voor haar maar het is niet onze verantwoordelijkheid het zelfbeeld van onze ouders overeind te houden!
Jouw moeder ‘geeft jou een rotgevoel’ over jezelf en daar zal ze in deze context nooit mee (kunnen) ophouden omdat zij teveel nodig heeft van de buitenwereld. Het enige wat je kunt doen is leren jezelf erbuiten te plaatsen en zoeken naar trucs om de vaart uit de dynamiek te halen. Zij zal zich waarschijnlijk altijd bij momenten een slachtoffer blijven voelen van jouw ondankbaarheid. Daar is niks aan te doen. Jij kunt en hoeft niks te doen om haar het licht te laten zien. Je hoeft alleen maar je grenzen te bewaken. Jij hoeft haar ongeluk niet op je te nemen. Als zij zo weinig voldoening en erkenning ervaart uit het contact met haar kinderen dat ze helemaal ‘instort’, moet ze aan de slag met andere activiteiten, waar ze wel door gevoed wordt. Dan moet ze niet bij haar kinderen aankloppen om het in orde te maken. Jij kunt er niet voor zorgen dat zij de verantwoordelijkheid voor haar eigen welzijn en geluk op zich neemt. Die machteloosheid is pijnlijk omdat een kind haar moeder nou eenmaal gelukkig wil maken. Maar inzien dat het feitelijk onmogelijk is, kan jou helpen te rouwen en los te laten. En misschien, heel misschien, knapt jullie relatie er nog zelfs van op. Zolang je als kind ‘deelnemer’ bent, hou je de illusie mee in stand. Als je uitstapt, ontstaat er in jou rust. Het kan (kan!) zijn dat je moeder daardoor ook rustiger wordt en de dynamiek kalmeert. Ze zal dan of (eerst) superteleurgesteld zijn dat jij niet meer voor haar zorgt of opgelucht dat je haar niet meer zo vaak teleurstelt. Wat het uiteindelijk wordt, is niet te voorspellen. Maar ik denk wel dat het je beste kans is.
Ik vind trouwens dat je het supergoed gedaan hebt in die ontmoeting! Je hebt de druk weerstaan. Ik zou in jouw geval geloof ik gaan voor een routineus contact: periodiek, altijd hetzelfde, oppervlakkig bijpraten. Bijvoorbeeld maandelijks een etentje, of tweewekelijks koffiedrinken, afhankelijk van jouw behoefte. Dit komt tegemoet aan jouw moeders vraag om duidelijkheid en geeft jou een houvast. Het kan het verwachtingspatroon doorbreken dat er iets heel betekenisvols moet gebeuren tijdens zo’n ontmoeting. Het heeft juist de bedoeling een beetje saai te zijn, niet al dat opgeklopt emotionele.
Dat gezegd hebbend: heb je wel eens iets gelezen over omgaan met borderline? Ik beweer niet dat je moeder dat heeft hoor, maar de dynamiek van zich in de steek gelaten voelen en emotioneel manipuleren en de noodzaak om dat te begrenzen is ook bij borderline aan de orde. Het kan jou op ideeën brengen om daar eens wat over te lezen.
verzorging in de zin van natje en droogje
heb ik ook gehad. Maar, zei mijn zus altijd, er is een verschil tussen voeden en opvoeden. Als ouder moet je in staat zijn je kind op een goede manier tot een goed functionerend zelfstandig wezen groot te brengen. Die een eigen mening mag hebben. Dit moet op een liefdevolle manier gebeuren zodat een kind zich vertrouwt voelt bij zijn/haar ouders. Als je moeder bij het minste of geringste steeds verzucht (omdat je een keer tegenspraak geeft) "waar heb ik zulke kinderen aan verdiend" is dat veilige gevoel er niet. Het plaatje moest naar buiten mooi zijn. Maar wat ons als kinderen bezighield was niet belangrijk. Heb mij lang een buitenbeentje gevoeld omdat ik niet werd klaargestoomt voor de maatschappij...wereldvreemd werd opgevoed..we kwamen alleen maar in ons eigen kringetje..Nee ik leid nu mijn eigen leven..bewust in het buitenland..ver weg van de familie..bezoek mijn moeder af en toe en daarmee is het klaar.
Mooie zin
In de reactie van Sonna staat een mooie zin: daar zal ze in deze context nooit mee (kunnen) ophouden omdat zij teveel nodig heeft van de buitenwereld.
Daar herken ik mijn moeder in: zij heeft teveel de buitenwereld nodig, omdat ze op een bepaalde manier leeg is in haar binnenwereld. Ze heeft goedkeuring nodig omdat ze weinig zelfvertrouwen heeft. En die goedkeuring krijgt ze door altijd gelijk te hebben. Dat doet ze door haar standpunt te blijven herhalen en met stemverheffing. Ze kan niet anders dan haar zin doordrijven. Ik heb geleerd daar niet meer in mee te gaan. Maar het maakt me zo verdrietig dat zo'n oud mensje (87) nog steeds hunkert/schreeuwt naar de erkenning die ze niet kreeg. En die haar kinderen haar onmogelijk kunnen geven.
Wow..zo is het
Bellefleur...mooi verwoord..de buitenwereld nodig hebben omdat de binnenwereld zo leeg is..
Waar eindigt loyaliteit...
Poms, ook ik vind dat je het prima gehandeld hebt. Fijn dat die lunch weer achter de rug is. Jouw berichten en de reacties van mensen met een vergelijkbare achtergrond (ikzelf heb ook zo'n achtergrond) lezende, maak ik mij druk over de toekomst. Een bezoek aan mijn ouders vergt veel. Net als jij probeer ik het zo te organiseren dat ik mezelf er niet te veel mee beschadig. En zodat je een beetje 'civil' kunt blijven met elkaar.
Wie een andere achtergrond heeft, een stabiele jeugd waaruit een positieve en volwassen relatie met ouders is voortgevloeid, walst vaak makkelijk over je loyaliteit heen: waarom zou je zo iemand nog opzoeken, überhaupt. Contact met je ouders (in jouw geval: moeder) willen onderhouden is echter heel wezenlijk, dat verbreek je niet zomaar. Maar het kost heel veel moeite en gemoedsrust. Een lunch al. Waar ik me bij voorbaat druk over maak, is mantelzorg die ooit aan de horizon opdoemt. Mijn man doet er heel luchtig over: 'Ik hoop maar voor je ouders dat ze genoeg gespaard hebben.' Zelf weet ik dat ik niet bij zorg voor hen betrokken wil (kan!) zijn, maar ik weet ook dat mijn loyaliteit die er blijkbaar toch nog is me in de weg zal zitten. Dat het schuldgevoel groot zal zijn. Voor mijzelf heb ik er nog geen antwoord op geformuleerd. Loop jij in gedachten hier ook weleens op vooruit, Poms?
Levina,
Ik heb er ook nog geen antwoord op. Voor haar kinderen, maar vooral vooral voor haar hoop ik dat ze op dezelfde manier eindigt als haar vader: acute hartstilstand tijdens het tuinieren.
Wat fijn, al die herkenning
Wat is het fijn om herkenning bij jullie te vinden. Ik heb me er eigenlijk altijd een beetje voor geschaamd, en stuit ook wel op onbegrip. Mijn moeder kan voor de buitenwereld heel gezellig en leuk zijn. Alles voor het mooie plaatje immers.
Zeker in jouw reactie vind ik veel aanknopingspunten Sonna, het helpt me m’n gedachte te ordenen. Borderline herken ik bij haar niet, maar qua aangeven van grenzen is het wel goed nog me weer eens te verdiepen (ik werk in de ggz 
Levina, ik denk nog niet aan later en mantelzorgen. Ze is nog relatief jong (66) en nog maar net met pensioen. Denk eerlijk gezegd dat ik me kan vinden in de visie van je man, haha. Waar ik me wel enorm druk om maak is dat ik de laatste tijd enorm bang ben om op m’n moeder te lijken. Qua uiterlijk ga ik steeds meer op haar lijken, maar ben ook als de dood dat ik net zo’n norse, tekortgedane, boze vrouw met een lege binnenwereld zal worden als zij. Dat houdt me erg bezig.
