Moeilijke relatie met moeder
M’n moeder en ik (43) hebben een zeer moeizame relatie. Na jaren van opofferen om haar zoveel mogelijk uit de wind te houden (mijn versie van het verhaal) is dat vorig jaar op een onverwacht moment tot een conflict gekomen. Een verdrietig jaar, waarin mijn moeder zelfs het contact volledig verbrak en uiteindelijk gezinstherapie nodig was om iets van de relatie te redden, was het gevolg. Ondanks dat is onze relatie er niet echt van opgeknapt. Ik durf te stellen dat ik momenteel een betere relatie met m’n kapper heb dan met m’n moeder ... Het beperkt zich tot af en toe een appbericht en soms gaan we lunchen in de stad. Ik zie er steeds enorm tegenop. Morgen heb ik weer een afspraak met haar. Ze vroeg me of ik deze keer bij haar thuis wilde komen lunchen. Alles in mij verzet zich. Geen idee waarom. Te dichtbij? Te intiem? Ik baal van mezelf want durf geen nee te zeggen, en vind dat ik niet zo moeilijk mag doen. En worstel met de manier waarop ik het contact met m’n moeder kan vormgeven.
Zijn er hier mensen die vanuit hun ervaring me wellicht wat tips kunnen geven?
Doenja
Het is ook heel moeilijk om het op een goede manier te doen. Maar dan zou het 'grey' eigenlijk in moeten houden dat je niet zozeer opvalt als rots, maar het wel bent.
Dat zal in jouw situatie gewoon niet genoeg hebben kunnen lukken.. niet dat dat aan jou lag bedoel ik.
Wel goed om te zeggen dat een kind van een moeder zoals de ts heeft, niet zo gauw een professional erbij haalt die haar moeder gaat vertellen dat er grenzen zijn...
(wel fijn dat jij die had in jouw situatie)
de manipulator als rots zien
Even nog over de gedachte van Flanagan, het doet me denken aan iets wat Sam Vaknin vaak naar voren brengt.
Hij wijst het spreken over zogenaamde 'empaths' die makkelijker een prooi zijn voor narcisten hartgrondig af. Hij zegt dat het de narcist echt niet uitmaakt wie hij voor zich heeft. Hij/zij probeert gewoon iedereen, niet speciaal zogenaamde 'empaths' in zijn/haar macht te krijgen. Vaknin vindt dat slachtoffers zich dat moeten realiseren. In feite maakt hij de narcist daarmee ook wel wat minder magisch. Misschien een beetje vergelijkbaar met hoe Flanagan het bedoelt. Ze zijn nu eenmaal zo. Het ligt niet aan jou als je in zijn/haar macht komt of bijna komt. En vermoei je er maar niet teveel mee hoe dat nou had kunnen gebeuren. Maak je zelf ook niet te speciaal als slachtoffer.
Ergens wel rustgevend. De buitenwereld benadert het vaak wel zo, dat ze opmerkingen gaan maken over het slachtoffer, als die maar mee zus of zo... Ze zeggen dan meestal desgevraagd dat ze niet bedoelen dat de manipulator dan ook niet zo erg was geweest, maar je krijgt altijd het gevoel dat ze dat toch suggereren. Dat blijft dan in de lucht hangen. Daarom vind ik het idee van Sam Vaknin wel rustgevend (en van Flanagan de zegt, zij zijn eigenlijk de rots, ga er maar niet vanuit dat ze veranderen in hun wezen als de mensen om hen heen veranderen) dat de narcist is wie hij/zij is en niet speciaal jou op het oog heeft om wie jij bent,
ja maar
Er is nu toch gewoon een begripsverwarring. De oorspronkelijk grey rock methode gaat over een vorm van gedrag die je je kunt aanleren om te saai voor de narcist te worden. (en ja zoals Doenja zegt, soms kan dat niet omdat je nog te veel verbonden bent en de narcist alles zal doen om je in de onderdanige positie te houden)
Waar Flanagan het over heeft, als ik het goed begrijp is de narcist als een grijze rots zien die niet verandert. Ja dat is waar, hij/zij verandert niet en het is goed om dat te beseffen.
Maar ik vind het wat lastig om dezelfde term voor verschillende begrippen te gebruiken.
Waarom zou je dat doen? Je kan de narcist beter bijvoorbeeld een emotioneel verkeerd ingestelde robot noemen die zal proberen jouw emoties te beinvloeden en afhaakt als jij grey rock gaat
En ja ik heb gevolgd wat Vaknin over empaths zei en ik voel daar een kleine vleug van narcistische jaloezie.
Maar goed hij heeft natuurlijk gelijk als het gaat over het feit dat de narcist iedereen zal proberen te gebruiken. Alleen de empaths zijn vaak mensen die zo weinig hulpbronnen hebben gekend dat ze blijven hangen in een toxische relatie.
Het gevaar
Ik haalde het aan vanwege het gevaar dat het slachtoffer zichzelf zoveel gaat wegcijferen/ veranderen om zo het doel ( geen pijn meer) te bereiken. Want welke bepaalde mate van grey rock dan ook, het vraagt een bepaalde bijstelling van je wens met mensen om te gaan.
Juist een gevoelig slachtoffer gaat twijfelen aan zichzelf. Door het bij de manipulator neer te leggen, kan je meer/ beter jezelf blijven.
In praktijk leer je een tactiek waarin je als een aal door de bende heen glibbert, steeds een stapje voor. Maar wel je eigen regie en dat is goed voor je zelfvertrouwen.
Dat vind ik nou juist niet
Als je op alles van de cluster-b persoon gevoelig reageert ben je juist een windvaantje onder de storm van diens manipulaties. Als je dat van je koude kleren af kan laten glijden en bij de ander kan laten en niet meer emotioneel op die persoon reageert, heb je gewonnen aan kracht en zelfbesef en kan je bij de mensen waarvan je voelt dat ze wel integer met je omgaan, open gaan en jezelf zijn.
Maar wellicht bedoelen we hetzelfde
Reactie
Toch nog even, ik kan zelf niet zoveel met de diagnostische benadering met betrekking tot m’n moeder. Ik kan me voorstellen dat voor anderen dit vast beter past. Ook omdat ik vrijwel zeker weet dat ze geen narcist is.
Ik heb best een warmhartige jeugd gehad. En mijn moeder is ook een lieve oma. Een tikkie dominante oma maar lief. Mijn dochter en moeder onderhouden zelf contact met elkaar, ik bemoei me daar niet mee. En dat gaat prima.
Voor mij is het juist ook van belang deze kant te blijven zien. Ondanks dat ik de relatie die ik nu met haar heb ontzettend moeilijk, verdrietig en ingewikkeld vind. De inzichten in deze draad hebben me geholpen de band met haar wat koeler vorm te geven en veel sneller de verantwoordelijkheid bij haar te laten, nog beter de voor mij ingewikkelde patronen te herkennen, en de durf te tonen mijn grenzen aan te geven bij haar.
Ik wil het contact met haar liever niet verbreken, ik wil stap voor stap een manier vinden die voor mij, en voor haar, prettig is om het contact in stand te kunnen houden.
Poms
Begrijpelijk, ik heb ook nooit met mijn moeder gebroken. Zij had ook lieve en leuke kanten. Ik wens alle goeds.
Mari
“Zij had ook lieve en leuke kanten”.
Dat was in mijn geval dus absoluut niet zo. Als die persoon al lief deed (met bijbehorende onschuld/ kwetsbaarheid) was dat altijd om anderen te manipuleren; om iets bij een ander gedaan te krijgen of diegene aan zijn kant te krijgen.
Dat ‘lief doen’ was nooit oprecht zegmaar. Er zat altijd een addertje onder het gras.
Leuke kanten van deze persoon heb ik helaas nooit kunnen ontdekken.
Leuke en lieve kanten
Bij mij had de narcist ook leuke en lieve kanten! Dat maakt het juist zo moeilijk omdat ik in mijn geval niet kon begrijpen hoe iemand die leuk en lief is opeens iets deed of zei wat heel kwalijk was. Dat is juist de mindfuck die optreed bij narcisme en de glijdende schaal waarin dat gebeurt. Er gaan jaaaaren overheen voor je inziet dat het meer slecht is dan leuk. En door het subtiele spel denk je heel lang dat het door jezelf komt. Had ik maar niet die armbeweging gemaakt bij dat woord bijv.
En vooral naar de buitenwereld is de narcist leuk en lief waardoor je ook steun mist bij familie en vrienden als je eenmaal inziet hoe schadelijk het gedrag is.
Ik zeg ook niet dat mijn moeder geen narciste was hoor. Ik antwoord op Poms die zegt dat haar moeder ook leuk en lief is.
Wat jullie zeggen kan ik helemaal onderschrijven en het de reden waarom narcisme zo moeilijk te onderkennen is: je denkt aanvankelijk dat iemand die een persoonlijkheidsstoornis heeft 24/7 een bepaald gedrag vertoont. Bij cluster b personen is dat niet zo.
hier een hele goed talk daarover:
Doenja
“Bij mij had de narcist ook leuke en lieve kanten! Dat maakt het juist zo moeilijk omdat ik in mijn geval niet kon begrijpen hoe iemand die leuk en lief is opeens iets deed of zei wat heel kwalijk was.”
Klopt. Ze kunnen (schijnbaar) heel lief overkomen (act) en dan ineens kwaadaardige opmerkingen maken. Je staat dan letterlijk verstelt hoe iemand zulke dingen kan zeggen. Pure jaloezie komt er bij kijken en om jou uit je evenwicht te halen.
In mijn situatie was het vooral de kwetsbare kant, de slachtofferrol die gespeeld werd in combinatie met de schijnbaar lieve gebaren en de manipulatie afgewisseld met ronduit kwetsende opmerkingen die alleen jij voelt; van die onderhuidse opmerkingen die een ander niet opvalt maar jou wel,
“En vooral naar de buitenwereld is de narcist leuk en lief waardoor je ook steun mist bij familie en vrienden als je eenmaal inziet hoe schadelijk het gedrag is.”
Klopt helemaal. En vergeet daarbij de slachtofferrol niet die continu gespeeld wordt waarbij de feiten zo verdraaid worden dat jij de schuldige bent dat de narcist zich zo voelt.
Helaas ondervindt de naaste omgeving nog steeds de gevolgen van dit misbruik.
Voor mij
ligt daar toch echt een groot verschil nog tussen een borderline stoornis of een narcistisch stoornis. (ook al vatten sommige deskundigen dit misschien samen)
De persoon met borderline problematiek kan ook echt heel leuk en lief doen/zijn. De persoon met narcistische persoonlijkheid eigenlijk niet, die zet lief gedrag alleen maar strategisch in, om (narcistisch) doeken te behalen.
Zullen we bij het draadje ‘narcisme’ verder gaan?
Wel zo netjes tov ts, ik zal dit laatste bericht daarnaar kopieren en er op reageren
Thera
Wat netjes. Dank je!
