Relaties Relaties

Relaties

Omgaan met liefdesverdriet


Persephone

Persephone

05-02-2019 om 14:42 Topicstarter

Koppig gedrag

Koppig is hij zeker, Moederziel. En hij legt altijd de schuld buiten zichzelf. En dat herken ik zo enorm NIET: ik heb graag zelf de "schuld", want dan kan ik er iets aan veranderen. Die ander kan ik immers niet veranderen.

Dat is denk ik ook het probleem hier: ik vind echt dat de problemen tussen hem en mijn dochter aan hem lagen. Sterker nog: zij had helemaal geen problemen met hem, maar hij wel met haar en dat dan ook nog om redenen waarvan ik denk: laat gaan. En door te weigeren naar zijn eigen aandeel te kijken en alleen maar bokkig te gaan doen, vind ik dat hij mij feitelijk voor een keuze stelde.

Ik vind dus niet zozeer dat hij vermijdend gedrag vertoont, maar wel dat hij iedere zelfreflectie ontbeert. Nu is er momenteel in zijn leven een enorme berg aan zaken die verkeerd lopen, en niets daarvan is zijn schuld, volgens hem (en overigens is ook niet alles zijn schuld, hij HEEFT ook gewoon momenteel best veel pech). En ik hoopte heel erg dat hij toch ook eens een keer in zichzelf zou kijken en zou zeggen: misschien moet ik eens een paar zaken anders gaan aanpakken; als alles in mijn leven in elkaar stort ligt het misschien toch ergens ook wel een klein beetje aan mij.

Maar dat doet hij niet. En ik moet niet zo stom zijn om te gaan zitten hopen dat er iets verandert als ik maar geduld genoeg heb.

Pennestreek

Pennestreek

05-02-2019 om 15:02

Heel verstandig!

Inderdaad, niet gaan zitten wachten tot hij verandert. Wel pijnlijk dat je dan geen andere keus hebt dan de relatie te verbreken. Bij nader inzien zal hij jouw actie dan waarschijnlijk meer beschouwen als 'een trap na terwijl hij het al moeilijk heeft'.
Maar iemand zonder zelfreflectie, dat is inderdaad lastig. Goed dat je het patroon herkent.

Eeuwig zonde he, ook voor hemzelf. Je bent nooit te oud om te leren en te groeien, maar dat moet je wel zelf willen. En kunnen. Ik weet niet of 'Piet' ook kinderen heeft, maar in de relatie met hen is het ook heel belangrijk om af en toe eens naar jezelf te kunnen kijken, en sorry te kunnen zeggen. Ik heb een moeder die dat niet kan. De relatie is jarenlang op zijn best oppervlakkig geweest...

Sterkte met je liefdesverdriet. Hoe zeker je ook weet dat je de goede beslissing hebt genomen, het verdriet wordt er niet minder van...

Persephone

Persephone

05-02-2019 om 15:11 Topicstarter

Nou.....

Pennestreek; hij heeft inderdaad ook kinderen. En de moeilijkheden die hij momenteel heeft, hebben daarmee te maken. Zijn kinderen hebben aangegeven hem niet meer te willen zien en daar ligt een heel drama aan vechtscheiding en een manipulerende ex aan ten grondslag, hoewel er ook heus wel ergens een gedeelte van de schuld bij hem zal liggen. Ik heb hem daarin het afgelopen -ruim- halfjaar gesteund.

Ik denk wel dat je gelijk hebt dat hij mijn punt achter de relatie ervaart als schoppen tegen iemand die al op de grond ligt. Ik denk ook dat hij vanwege die problemen momenteel niet helemaal zichzelf is en een korter lontje heeft dan anders. Maar dat kan natuurlijk niet ten koste van mijn dochter gaan. En de realisatie DAT hij een korter lontje heeft en dat dat maakt dat hij niet redelijk reageert op bv ergernissen tav mijn dochter - dat inzicht lijkt hij niet te hebben. Het is zoals hij het zegt en niet anders, en het is de schuld van de hele wereld behalve van hem. Daar valt voor mij niet mee te leven.

Je hebt dus gelijk: verstandelijk weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. Nu dat hart nog. En afkomen van de hoop dat bij hem een lampje gaat branden en dat hij weer de man wordt die ik leerde kennen en van wie ik ging houden.

Closure

Inderdaad, moederziel. En hij lijkt zijn bijdrage aan de relatiebreuk ook niet in te zien of niet te willen toegeven. Je bent op zoek naar closure, maar ik weet niet of je dat zal vinden na een gesprek met hem.

"Ik had die app ook niet moeten sturen en dat vind ik achteraf ongelooflijk STOM van mezelf, maar het feit dat zelfs zo'n bericht werd genegeerd deed me knap zeer." Uiteraard doet zoiets pijn, maar je hoeft jezelf dat nu niet te verwijten. Je hebt op een authentieke manier gecommuniceerd over jouw gevoelens op dat moment. Dat mag toch.

Oei

Ik had de discussie op de volgende pagina gemist . Negeer het eerste deel van mijn reactie dus maar, dat is al aan bod gekomen.

Persephone

Persephone

05-02-2019 om 19:05 Topicstarter

Neuroot

Niks negeren; je hebt gelijk. Het feit dat nooit iets aan hem ligt, is de kern van het probleem.

Heel herkenbaar

Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij, Persephone. Ik heb enkele maanden terug een relatie beëindigd met een man die ik heel graag zag en met wie ik graag een toekomst had opgebouwd, maar de situatie zat helemaal fout. Hij stelde zich nogal passief op en ik had er na anderhalf jaar genoeg van dat hij mij verborgen hield voor zijn omgeving. Hij stelde zich daarin ook op als een slachtoffer en trok die lijn door na onze relatiebreuk. Ik ben toen ook op dit forum troost komen zoeken .

We zijn wel contact blijven houden en dat heeft geleid tot nogal wat welles-nietes spelletjes, waarin hij mij kwalijk neemt dat ik ben weggegaan en zijn eigen rol daarin niet erkent. En dat is heel moeilijk geweest, want ik voelde mij niet erkend tijdens onze relatie en ook nadien niet. Ook al vond ik dat ik op dat ogenblik geen andere keuze meer had dan weggaan, legde hij de verantwoordelijkheid uitsluitend bij mij. Dat heeft bij mij geleid tot veel extra verdriet en woede. Ik zie daar ook wel een deel koppigheid in en een deel gebrek aan zelfreflectie. Het is daarom dat ik eraan twijfel of een gesprek zal zorgen voor closure en mij afvraag of het de situatie voor jou niet zelfs nog moeilijker zal maken.

Ik heb na een tijdje trouwens wél de erkenning en rechtzetting gekregen die ik zocht. Na veel verwijten heen en weer (afgewisseld met ook rustigere en aangenamere periodes) heeft hij dan toch gezien dat hij de situatie niet goed had aangepakt, had hij er toch begrip voor dat ik was weggegaan en kwam dan toch die grand gesture. Voor mij was dat een reden om de deur opnieuw op een kier te zetten, want de situatie waarvoor ik was gevlucht leek opgelost. Maar toen kreeg ik ook koudweg meteen het deksel op mijn neus. Ik begrijp dat zelf nog steeds niet en opnieuw zorgde dat voor extra verdriet. En opnieuw werd de verantwoordelijkheid daarvoor bij mij gelegd. Soms denk ik dat het zelfs de bedoeling was dat hij mij die koude douche kon geven, omdat ik in zijn verhaal de "bad guy" was. Maar daarmee overanalyseer ik de situatie, dat weet ik ook wel. Het is maar zoeken naar verklaringen. Dat herken jij waarschijnlijk ook.

Ik stuur ook weleens berichten dat ik hem mis . Hey, wij zijn nu eenmaal niet Antarctica en dat is onze sterkte!

Loslaten

Ik wou dat ik jou tips kon geven over hoe je zoiets moet loslaten, maar ik kan dat ook niet. Een gouden tip daarvoor zou wel handig zijn .

Persephone

Persephone

06-02-2019 om 11:26 Topicstarter

Neuroot

Hi Neuroot,

Dank voor je uitgebreide reactie! Jouw verhaal klinkt bijzonder pijnlijk. Hij hield je verborgen voor zijn omgeving? Dat klinkt heel akelig en alarmbellerig....

Pijnlijk ook dat je eerst erkenning kreeg en daarna weer de deksel op je neus. Dat zoeken naar verklaringen herken ik heel erg; ik geloof dat ik daarmee mijn dagen vul momenteel .

Ik zal moeten accepteren dat die verklaring er niet komt. Ik ben het erg met jou eens dat die "closure" met een gesprek OOK niet zal komen, want een gesprek met hem zal momenteel weer het oude patroon volgen: alles ligt aan mijn dochter en niets ligt aan hem. Van zo'n gesprek knap ik niet op, word ik eigenlijk alleen maar kwader van en ook wanhopiger omdat ik niet begrijp waarom een volwassen en doorgaans intelligente man niet kan zien dat er aan zijn gedrag ook een hoop mankeert.

Tegelijkertijd voel ik me vaak ook schuldig over het gemis. Want als ik denk aan hoe hij mijn dochter de laatste weken behandelde, kan ik mezelf niet uitstaan dat ik hem toch regelmatig mis.

Uit ervaring (mijn ex-man verliet ons gezin ruim 6 jaar geleden zonder enige verklaring) weet ik dat er een moment komt waarop je niet meer op die verklaring zit te wachten. Ik kan oprecht zeggen dat het mij tegenwoordig geen fluit meer interesseert waarom mijn ex-man destijds handelde zoals hij deed. Ik weet dus dat er ook een moment zal komen dat ik niet meer zal zitten wachten op een verklaring van mijn ex-vriend. Ik hoop alleen dat dat moment een beetje snel zal komen .

Gemis

Je had natuurlijk een beeld van een leuke toekomst samen en dat heb je moeten laten gaan. Daar hoort gemis bij, en frustraties. Ik vind niet dat jij je daar schuldig over moet voelen.

Hoe gaat het met de muziek?

Persephone

Persephone

07-02-2019 om 10:15 Topicstarter

Neuroot

Wat leuk dat je aan mijn muziekplannen dacht!

Ik ben begonnen! Enorm leuk. Het is niet zoals met fietsen, dat je het niet verleert, dus ik moet flink oefenen maar ik vind het vreselijk leuk.

En inderdaad: het is ook afscheid van een toekomst. Gisteren bedacht ik me dat ik volgens mij niet zozeer HEM mis, maar de manier waarop hij me deed voelen. Geliefd, gewild, gekoesterd. En omdat hij me nu als de vijand behandelt, vallen die dingen weg. Ik denk dat dat het grootste pijnpunt is.

Iedere dag is er 1. Sinds gisteren voel ik me iets beter. Nog niet goed uiteraard, maar de wanhoop lijkt weg. Ik zal heus ook wel weer eens een rotdag hebben, maar toch: stijgende lijn.

Persephone

“Gewild, geliefd, gekoesterd”, dat heb je mooi gezegd en is inderdaad het gevoel waar ook ik ‘naar hunker’. Ook denk ik dat het gelijk aangeeft hoe kwetsbaar een relatie is als we voor dat gevoel afhankelijk zijn van één ander. Voor mijzelf gesproken ligt daar de uitdaging, dat gevoel ergens in mezelf vinden zónder daar iemand specifiek voor nodig te hebben. Lijkt me de hemel op aarde als dat me lukt

Persephone

Persephone

07-02-2019 om 13:41 Topicstarter

Ingewikkeld

Ha Elledoris - ik snap wat je zegt over dat kwetsbaar zijn. Ik geloof niet dat ik afhankelijk ben van een ander om me goed over mezelf te voelen. Ik vind mezelf doorgaans een leuk mens en kan het ook prima met mezelf vinden. Ik heb mijn ex-vriend niet nodig om me van waarde te voelen. Daarnaast voel ik me zeer zeker ook geliefd door mijn kinderen en vrienden.

Voor 1 iemand was ik nog iets heel anders, namelijk geliefde. Levenspartner. Minnares. Die rol - daar genoot ik van, of beter gezegd: ik genoot van het gevoel dat die rol mij gaf. En dat kun je nou eenmaal bij niemand anders vinden dan bij een romantische partner; je kunt die gevoelens immers ook niet uit jezelf halen.

Ik denk dat ik zoiets bedoel. De vraag of ik HEM nou zo mis, of het gevoel dat hij me gaf - dat houdt me wel erg bezig.

Heimwee

Ik ervaar het zelf als een soort heimwee naar de hoop- en liefdevolle periode. Het idee dat hij niet de juiste man is voor mij, helpt daar weinig aan. En daarnaast vind ik het ook best verwarrend allemaal, wat zorgt voor onrust.

Persephone

Persephone

07-02-2019 om 20:52 Topicstarter

Verwarrend

Wat vind je precies verwarrend, Neuroot?

Heimwee naar hoop- en liefdevolle periode. Ja. Goed gezegd.

geliefde minnares

Ah ja, dat was ik even vergeten, dat je in een relatie ook minnares kan zijn. Ja dat gevoel missen kan ik me voorstellen - maar dat was bij dus al sneel niet meer van toepassing.

Persephone

Persephone

05-03-2019 om 14:07 Topicstarter

Het gaat nog steeds niet beter

Er zijn toch alweer een aantal weken over "de breuk" heengegaan en het gaat helaas nog steeds niet echt beter. Nog steeds een enorme kloof tussen verstand en hart.

Ik doe leuke dingen, pak hobbies op, ga godbetert van de weersomstuit sporten, probeer voldoende te slapen en lucht mijn hart bij vriendinnen, maar het gemis is nog niets minder geworden.

Hij behandelt mij alsof ik de vijand ben. Ronduit vijandig. We hadden afgesproken nog eens met elkaar te praten, maar vanwege de ronduit vijandige manier waarop hij me benadert, heb ik dat gesprek afgezegd met de mededeling dat ik de man waarvan ik zo ben gaan houden graag teruggezien had, maar dat ik deze emotieloze, kille man niet ken en ook niet hoef te spreken.Dat voelde goed, want ik wil niet langer zijn boksbal zijn en daar begon het de laatste tijd wel op te lijken.

Ik ken mezelf niet terug. Ik ben een zelfstandige vrouw, heb nog nooit om een man gerouwd en nu heb ik echt elke dag pijn. Dat wisselt van een rotgevoel op de achtergrond, tot bijna echt fysieke pijn. Ik kan gewoon niet geloven dat het echt over is, dat de man die me zo lief had (dat deed hij, dat was niet gespeeld), me nu behandelt alsof ik niets beteken. Ik weet hoeveel problemen hij momenteel heeft, en soms denk ik: als de liefde groot genoeg is, komt hij wel terug zodra hij zijn problemen aangepakt heeft. En soms denk ik: ik zie hem nooit meer, en dat is gewoon een rouwproces. Alsof iemand dood is.

Heeft iemand nog tips?

Pennestreek

Pennestreek

05-03-2019 om 14:57

Tijd

Volgens mij is dat de enige factor die echt een grote en bepalende rol speelt bij verwerking van dit soort pijn.
Ja, het is allesomvattend, bij vlagen. Er hangt een schaduw over alles, ook over de dingen die je niet met hem deelde. Gek is dat. Ik vond dat ook heel vervelend, dat er geen plek en geen moment was waarop ik het kon ontlopen. Maar uiteindelijk wordt het toch echt wel minder. Dus wees geduldig met jezelf.

En afstand. Je schrijft in de tegenwoordige tijd, hij behandelt je alsof je de vijand bent. Hebben jullie nog regelmatig contact? Dan zou ik dat (voorlopig) afhouden. Hoe moeilijk ook, want je hebt blijkbaar wel nog een sprankeltje hoop dat het nog goed kan komen (als hij zijn problemen aangepakt heeft). Ik denk dat hij zich door jou verraden voelt, in een voor hem toch al moeilijke periode. Van daaruit kan je zijn houding tov jou dan wel verklaren. Misschien niet de vijand, maar wel degene die er niet voor hem was toen hij het nodig had. En iemand die zelf in de problemen zit, heeft over het algemeen ook niet de ruimte in zijn/haar eigen hoofd om het eigen handelen onder ogen te zien. Ik hoop voor je dat als hij zijn problemen heeft aangepakt, hij dat stukje ook oppakt. En dat er dan inderdaad een herstart mogelijk is.

Ik heb even geen zin om terug te lezen (sorry!) maar hadden jullie relatietherapie gedaan? Lijkt mij toch wel zinvol, als hij toch zoveel voor je betekent. Maar dan moet hij wel eerst weer een beetje zijn afgekoeld (of opgewarmd, het is maar hoe je het bekijkt).

Persephone

Persephone

05-03-2019 om 15:18 Topicstarter

Pennestreek

Hoi Pennestreek,

Dankjewel voor je reactie.

Nee, we hebben nauwelijks tot geen contact. Ik heb hem in de afgelopen weken maar heel sporadisch gesproken en ben niet van plan om nu weer initiatief te nemen.

Ik denk wel dat je gelijk hebt als je zegt dat hij zich waarschijnlijk door mij in de steek gelaten voelt. Dat voel ik overigens andersom ook zo, want het afgelopen halfjaar stond werkelijk alles in het teken van zijn problemen. Ik heb hem daarin gesteund; zijn houding tov mijn dochter maakte dat ik niet anders kon dan een keuze maken. En ik denk overigens dat zijn houding tov mijn dochter verklaard kan worden doordat hij zijn eigen dochter, van dezelfde leeftijd, niet meer zag. Ik denk dat mijn dochter te confronterend voor hem was. En dat snap ik ergens wel, maar de manier waarop hij haar behandelde snapte ik dan weer niet.

Nee, we hebben geen therapie gevolgd. Daar was de relatie denk ik ook wel te kort voor (2.5 jaar).

Je zegt: "En iemand die zelf in de problemen zit, heeft over het algemeen ook niet de ruimte in zijn/haar eigen hoofd om het eigen handelen onder ogen te zien.".

Dat denk ik ook. En vandaar ook dat ik ergens hoop dat zodra hij eenmaal wat tot rust gekomen is (de problemen met zijn kinderen zullen niet zomaar opgelost zijn, maar hij heeft ook nog wat andere zaken die waarschijnlijk WEL op korte termijn aangepakt kunnen worden, zoals het vinden van eigen woonruimte), hij toch eens gaat nadenken over het oplossen van de problemen met MIJ.

Pennestreek

Pennestreek

05-03-2019 om 15:42

Therapie

Dat hoor ik zo vaak van mensen in een nieuwe relatie, nadat ze (om wat voor reden dan ook) uit een eerdere langdurige relatie komen. Toch denk ik dat juist mensen die elkaar op latere leeftijd leren kennen meer moeite kunnen hebben om zich aan elkaar aan te passen. Je hebt allebei al het nodige meegemaakt in het leven, je hebt allebei zo je gewoonten, familie, vrienden. Dat is een stuk lastiger in elkaar te vlechten dan wanneer je allebei nog jong bent, flexibel, geen kinderen hebt, geen ex waarmee niet te communiceren valt en geen dementerende ouders.

En bovendien ben je misschien eerder geneigd om er een punt achter te zetten. bij zo'n nieuwe relatie. Want je kent elkaar 'pas' 2,5 jaar, je bent al eens eerder gekwetst en dat laat je je zeker niet een tweede keer gebeuren, je kinderen gaan voor (dat is natuurlijk wel heel logisch!), je bent toch ook wel gehecht aan tijd voor jezelf, je snapt elkaars gebruiksaanwijzing niet (helemaal) en je bent ook niet meer zo bereid om je daarin te verdiepen, want je hebt al genoeg aan je eigen portie. Waar je in de relatie met de andere ouder van je kinderen misschien wel een extra stapje wil zetten, omdat je kinderen ook een groot belang hebben bij het in stand houden van die relatie en je al zo lang bij elkaar bent dat het allemaal wel heel vertrouwd is. Kortom, er zijn bij zo'n nieuwe relatie een hoop mogelijke struikelblokken die je in een langere relatie/een relatie met kinderen misschien wel omzeild zou hebben.

Bij vrienden zie ik nu van dichtbij hoe goed het kan zijn om al in een vroeg stadium (zij waren 1,5 jaar bij elkaar) bij te sturen. Het is zo moeilijk om je open en kwetsbaar op te stellen als je al eens flink gekwetst bent in een relatie. En juist die gevoeligheden kunnen in een nieuwe relatie weer voor allerlei lastige emotionele kwesties zorgen.

Heb je nu natuurlijk niks meer aan, maar wie weet hoe het nog eens gaat lopen. Misschien kun je op een dag jouw visie op papier zetten. Dan kan hij dat op zijn gemak lezen en er over nadenken voor hij reageert.

Persephone

Persephone

05-03-2019 om 16:13 Topicstarter

Therapie

Ha Pennestreek,

Ik ben het met je eens. Ik heb, nadat we net uit elkaar gegaan waren, al eens gedacht: eigenlijk zouden we eens met een onpartijdige derde moeten praten. Maar ja, daar zijn 2 partijen voor nodig en hij wil immers niks. Nou ja, hij wilde een paar dagen geleden ineens praten, maar ging daarna weer fluks verder met akelig doen.

Ik denk oprecht dat hij enorm in de war is en als de wiedeweerga met zichzelf aan de slag moet. En dat, als hij dat doet, er echt nog genoeg liefde is. Maar ja, OF hij met zichzelf aan de slag gaat, dat weet ik niet. En daar moet ik ook niet op gaan zitten hopen, denk ik. Ik heb al 7 weken zitten hopen zonder dat daar iets uit kwam, ik heb contact met hem gelegd en het deksel op mijn neus gekregen en ik denk dat ik hem nu met rust moet laten.

Jouw idee om eea eens op papier te zetten, is best een goed idee. Maar niet nu. Ik denk dat hij nu al genoeg in de war is. Misschien moet ik met mezelf afspreken dat ik er eerst eens wat tijd overheen laat gaan en dat ik het pas doe als ik me over bijvoorbeeld een maand nog zo rot voel. Dat geeft me dan misschien wat rust.

Persephone

Persephone

06-03-2019 om 15:56 Topicstarter

Nou....

.....alsof de duvel ermee speelt, krijg ik gisteren een berichtje van mijn ex-vriend met de vraag of we kunnen praten. Vreemd. Na wekenlange radiostilte en negeren, wil-ie nu praten. Morgen.

Ik weet niet wat ik moet verwachten, maar ga wel praten. Al was het maar om het fatsoenlijk te kunnen afsluiten.

Pennestreek

Pennestreek

06-03-2019 om 16:17

Of hij leest hier mee 😉

Ben benieuwd wat hij te melden heeft. Hou je ons op de hoogte?

Persephone

Persephone

11-03-2019 om 08:27 Topicstarter

Zinloos

Nou, dat gesprek was redelijk zinloos.

We gingen uit elkaar omdat ik de manier waarop hij mijn dochter behandelde, niet kon accepteren. En ik dacht oprecht dat daarover te praten zou zijn, dat ook hij dat anders wilde, dat hij met mij hieraan zou willen werken omdat er zoveel liefde was.

Tijdens het gesprek vorige week zei hij dat hij geen relatie meer met mij wilde omdat ik hem altijd zou bekritiseren en vernederen. Ik herken me daar niet in en toen ik om een voorbeeld vroeg, kwam er een echt heel erg gek verhaal.

Tijdens onze relatie heeft hij hier nooit iets van gezegd. Sterker nog: zelfs op de laatste dag dat wij samen waren, noemde hij mij zijn grote liefde en het lichtpuntje in zijn leven temidden van zijn problemen.

Tja. Hij heeft dus inmiddels een andere versie van de waarheid in zijn hoofd zitten. Tijdens het gesprek gedroeg hij zich ronduit vijandig naar mij. Niet afstandelijk maar vijandig. Alsof ik hem iets aangedaan heb. Kwetsend ook.

Tijd om dit af te sluiten. Dit is wat het is en komt niet meer goed. Ik hoop dat het verdriet snel minder wordt, want ik stik er soms bijna letterlijk in.

Wat het echt is

Zo te lezen is het helemaal geen leuke en oprechte man, Persephone. Zou het jou helpen als je de situatie en deze man ziet voor wat het echt is? Ik ken de situatie natuurlijk niet verder, maar het lijkt of je meer verdriet hebt van wat je hoopte dat het zou kunnen zijn dan van wat het echt was (en is).
De man die jij beschrijft is zoals ik het lees geen relatiemateriaal. Niet geweest ook. Misschien helpt het jou als je van jezelf mag rouwen om een verloren illusie, althans voor nu. Maar geef jezelf ook maar voorzichtig een schop(je) onder je jeweetwel, want komop, dit was het niet.
Je verdriet lijkt ook uitgesteld verdriet om de verloren hoop en verwachtingen van een liefde (of meerdere) die niet is wat je verlangde.
Niettemin heel rot en pijnlijk. Sterkte, hopelijk kun je het beetje bij beetje gaan relativeren.

Persephone

Persephone

12-03-2019 om 07:04 Topicstarter

Moederziel

Moederziel, ik denk dat je gelijk hebt. Wat mij parten speelt is dat ik verstandelijk totaal zie wat jij zegt: geen leuke man. Onbetrouwbaar en onoprecht. Mijn hart wil daar nog niet aan; de herinneringen aan de mooie dingen zijn nog te vers.

En toch heb je gelijk. Ik ga mezelf een schopje onder den derriere geven

Knapperd

Goed van je!
Het is ook niet makkelijk. Teleurstellingen in de liefde kunnen heel pijnlijk en diep zijn. Zeker als het niet de eerste is.
Maar je weet het, hè, op ieder potje.....
Dit was 'm gewoon nog niet. Die ene echte, die houdt zich nog eventjes schuil tot het juiste moment.

Persephone

Persephone

18-04-2019 om 10:15 Topicstarter

Update

Voor degenen die de moeite namen met me mee te denken en mee te leven (maar waarschijnlijk ook omdat ik het zo leuk vind het te zeggen): totaal onverwacht en qua timing uiteraard opmerkelijk, ben ik een erg leuke man tegengekomen. Ik ben voorzichtig verliefd aan het worden .

Na het stomme gesprek met mijn ex, heb ik mezelf (zoals Moederziel aanraadde) een schop onder de jeweetwel gegeven en langzaam klaarde de lucht op. Ik zag dat ik vooral verdriet had om mijn fantasiebeeld van mijn ex, niet om de man die hij daadwerkelijk was. Dat hielp. Het gemis verdween en uiteindelijk kwam er zelfs een gevoel van opluchting. En toen ik daar net aan gewend was, kwam ik dus deze nieuwe man tegen. Geen idee wat ik ermee moet, maar ik geniet voor nu maar even gewoon van het nieuwe (en van het feit dat er gewoon nog leuke kerels bestaan ).

Pennestreek

Pennestreek

18-04-2019 om 10:43

Geniet ervan!

Knap dat je de knop om hebt kunnen zetten! Ik snap helemaal wat je bedoelt, met dat bijna letterlijk stikken in je verdriet. Dan lijkt het allemaal nooit meer beter te worden. Maar dat blijkt dan toch te gebeuren. En hoe!

Het is je van harte gegund, en ik ga duimen dat deze man wél is wat je ervan hoopt.

Ad Hombre

Ad Hombre

18-04-2019 om 21:51

Pennestreek

"Het is je van harte gegund, en ik ga duimen dat deze man wél is wat je ervan hoopt."

Niet wat ze hoopt, maar wat ze nodig heeft. Essentieel verschil...

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.