Relaties Relaties

Relaties

Houtplankje

Houtplankje

28-01-2019 om 09:20

Ontploft

Dag allemaal,
Ik weet niet waarom vanochtend, maar ik ben ontploft. Ik heb tegen mijn partner gezegd dat ik uit elkaar wil. Het verdient geen schoonheidsprijs, hij lag ziek in bed.
Ik trek het niet meer. Ik heb het idee dat ik in mijn eentje zit in een relatie waarin hij soms aanwezig is en soms niet. Wat was de druppel? Waarschijnlijk het slapen. Hij heeft een slaapprobleem: hij slaapt te veel. Vanochtend moest hij werken, maar had gisteren al gezegd dat hij keelpijn had. Hij werd vanochtend met een oog wakker, zei ik heb keelpijn en viel weer in slaap. Ik vroeg hem of hij zich ziek ging melden, hij zei "weet ik niet". Toen ging ik naar beneden, mijn zoon uitwaaien die voor een week naar zijn pa gaat. Toen heb ik heb paracetamol gebracht met thee. "Ga je naar je werk?" "ik heb keelpijn"... ik ging weer naar beneden. Pas 20 mn geleden ging ik naar boven, hij was aan het bellen met zijn werk waar hij al 1 uur geleden had moeten zijn. Een van de twee paracetamols genomen, ik zei tegen hem "weet je 1tje is niet genoeg op je leeftijd en met je gewicht".. "Ik weet toch wat ik doe je gaat het toch niet erin duwen?"
Toen ben ik inderdaad ontploft. Of ontploft.... Het kwam eruit. Ik wil uit elkaar. Ik geef je al maanden aan dat ik niet gelukkig ben, dat ik me soms eenzaam tot sterven toe voel. Maar je hebt altijd gelijk, je doe soms een klein beetje moeite om aardig te zijn en er voor me te zijn en dan verval je weer in je gedrag van in jezelf opgesloten en nadenken over van alles. Alsof je letterlijk vergeet dat ik er ben.
Ik denk dat hij me niet serieus neemt, omdat ik het vaker gezegd heb. Maar ik ben wel doodserieus deze keer.
Hij is overigens weer gaan slapen... Zegt het niet genoeg?
Houtplankje


Antje

Antje

28-01-2019 om 09:37

Ja

Dat zegt genoeg. Deze man is niet echt in jou geïnteresseerd.
Veel sterkte met de uitvoer!

Kaaskopje

Kaaskopje

28-01-2019 om 09:41

Nee

Nee, dit zegt op dít moment niet genoeg. Hij voelt zich kennelijk echt niet lekker, maar gedraagt zich niet zoals jij dat graag wilt zien. Dat het de druppel was die de emmer deed overlopen is duidelijk, maar voor mij niet echt een goed voorbeeld van waarom je uit elkaar zou moeten gaan.

Wat je beschrijft ziet er wel uit als dat jullie gewoon niet bij elkaar passen, maar vanuit mijn positie kan ik niet beoordelen of een van jullie 'fout' is. Misschien vindt hij jou wel te aanwezig. Je hebt nu eenmaal zwijgers en praters. Doeners en denkers. Stilte-liefhebbers en drukte-minners.

Waarom hebben jullie een relatie gekregen?

Houtplankje

Houtplankje

28-01-2019 om 09:54

Tja

Waarom krijg je een relatie? Ik was smoorverliefd, we konden urenlang praten over alles (het leven, cultuur, etc), gemeenschappelijke interesses, lichamelijk ook klikte het enorm. Hij zat in een duidelijke crisis op het gebied van werk en privé met een kind die heel slecht ging. Ik dacht dat ik hem eruit zou helpen, dat liefde alles overwint. Dat soort gedoe. Nu bijna vier jaar later ben ik moegestreden. Hij komt maar heel erg moeizaam uit de werkcrisis (heeft nu 2 part-time baantjes waarbij hij ver onder modaal verdient). Blijft praten over later als hij "iets aan de praat heeft gekregen" maar wat? Hij maakt plannen, heeft zich ingeschreven voor een studie (als toevoeging op een eerder gekregen diploma) maar zonder enige praktische aanwijzing dat hij daar werkelijk aan de bak kan, met zijn 57 jaar en een gat van bijna 7 jaar in zijn CV. Als ik hem wijs op de praktische bezwaren dan "geloof ik niet in hem."
Ik had me natuurlijk 3 keer achter de oren moeten krabben. En beter naar de andere moeten luisteren... Etc. En misschien dat we niet bij elkaar passen qua karakter. Ik ben een doener, ik ga eerder gisteren aan de slag dan vandaag. Soms te snel. Hij vindt mij over aanwezig, vind dat ik hem commandeer. Voor mijn gevoel ben ik dat gaan doen omdat er anders niets gebeurt (opruimen/schoonmaken/was draaien). Hij heeft sinds hij hier woont nooit uit eigen initiatief een was gedraaid geloof ik, of de wc schoongemaakt. Wel stofzuigen en de hond uitlaten.
Ik ben minder bang voor de eenzaamheid alleen geworden dan voor de eenzaamheid met zo'n tweeën.
Houtplankje

Als dit al zo was

voordat je hem leerde kennen, want ook toen had hij al die crises al, als dit al 7 jaar zo is geweest, denk je dat je dan met ontploffen of scheiden daar verandering in krijgt?
Is er een medische oorzaak? Veel slapen is wel bijzonder.
Ben je van hem afhankelijk voor inkomen?

Tsjor

Partner of kind?

Het klinkt een beetje of je een weerbarstige puber wilt behoeden voor teveel schoolverzuim.
Er zal meer aan de hand zijn dan dit incident vanochtend, ik vind het ook geen voorbeeld als reden om te scheiden. Misschien zijn jullie op het ogenblik beide niet gelukkig in de relatie? Of hij heeft gezeur op zijn werk en praat er niet over?
Als hij beter is zou ik daar samen over praten. Kijken of je het samen weer wat gezelliger kan krijgen.
Maar voor nu, laat hem lekker liggen en ga je eigen doen en maak er voor jezelf een prima dag van. Kook een pan soep voor de zieke, een zieke man is altijd heel erg ziek, al is het maar een verkoudheid. Kan je zeer geiïrriteerd van raken, aanstellers.

Houtplank

Houtplank

28-01-2019 om 10:06

Hij heeft ADD

net als zijn oudste zoon, maar weigert nu therapie omdat hij "niet van etiketjes houdt" en "we zijn allemaal verschillend". Daarnaast zet hij naar mijn gevoel het kar voor de paarden, door te zeggen "prioriteit is dat ik weer aan de bak kom, daarna ga ik wel in therapie als het nog nodig is". Hij verwacht blijkbaar dat weer een goede baan hebben hem weer op de rails gaat zetten, dat hij bij kan dragen aan de opvoeding van zijn kinderen (wat nu niet lukt) etc. Hij maakt hier volgens mij een enorme denkfout, ik geloof dat zijn werk- en privé problemen ontstaan zijn door zijn ADD en dat therapie daarvoor, samen met eventueel relatietherapie, de oplossing zou kunnen zijn. Maar hij wil niet.

Houtplank

Anders noemen

Misschien kun je het anders gaan noemen: in plaats van aangeven dat hij zichzelf moet zien als iemand met ADD die daarvoor behandeling nodig heeft zou je kunnen kijken, in gesprek met huisarts en via informatie op internet over ADD of je hem kunt koppelen aan een goede coach, die hem helpt om te werken aan zijn eigen wensen. Met andere woorden: vervang het woord 'therapie' door iets concreters, zoals 'een coach zoeken.

Tsjor

houtplankje

houtplankje

28-01-2019 om 10:24

Tsjor

Dat allemaal heb ik geprobeerd. Ik ben niet voor niets ontploft denk ik, het zit heel diep ook al lijkt de reden van vanochtend totaal onbenullig. Ik zou eigenlijk niet weten wat hij zou moeten doen om me te overtuigen dat hij het nog meent en de relatie een kans van slagen wil geven. Ja, gelijk een therapeut bellen en er naartoe gaan. En dan nog, weet ik niet of het nog te redden is. Ik ben het zat, al bijna vier jaar geef ik, geef ik, geef ik. Ik voel me leeg.
Houtplankje

Angela67

Angela67

28-01-2019 om 11:14

waarom geef je eigenlijk

zie titel
gr Angela

Pirata

Pirata

28-01-2019 om 11:24

Snap het niet

Waarom breng je hem paracetamol en ziet dan toe op het innemen?
Zou ik niet in mijn hoofd halen bij mijn man, dat doe ik als hij er om vraagt....

Kaaskopje

Kaaskopje

28-01-2019 om 11:28

Houtplankje

Als je de stap kunt nemen, doe het dan maar. Dit klinkt niet naar een relatie die nog maar 4 jaar duurt. Ik kan niet zeggen dat ik meer overdacht een relatie ben ingegaan dan jij. Ik ben ook tegen zaken aangelopen waar ik moeite mee had en heb. Bij ons is de stap naar samenwonen erg snel gegaan en ik denk dat ik in dezelfde valkuil trapte als jij hebt gedaan en veel mensen schijnen te doen: oh, dat verander ik nog wel aan hem of haar. Maar daarmee laat je wel zien dat je al op de hoogte was van wat jij niet prettig vond. En hoe je dan van een al oudere volwassen man kunt denken dat je dat nog wel kunt veranderen... Dat vind ik best naïef. Als dit je eerste vaste relatie was geweest had ik het nog wel gesnapt.

Hij móet geen therapie. Hij vindt zichzelf kennelijk prima zo en dat is zijn goed recht. Alleen is het de vraag of het voor een ander goed leefbaar is met zijn gedrag. Alles bij elkaar klinkt het mij in de oren als dat jij dacht dit varkentje wel even te kunnen wassen, terwijl het varkentje daar helemaal geen zin in heeft. En als je iets níet moet doen met een add'er, is zeggen dat iets móet. Dan gaan de hakken meteen al in het zand.

Houtplankje

Houtplankje

28-01-2019 om 12:00

Paracetamol (Pirata) en Kaaskopje

Ik zag niet toe op het innemen. Ik had er 2 gebracht en zag toen ik een half uurtje later terugkwam dat hij maar een genomen had. Ik zei alleen tegen hem dat eentje voor een vent van 197 cm weinig zou doen.
Kaaskopje: hakken in het zand klopt misschien, het probleem is dat, als ik niets zeg of vraag, dat er dan niets of weinig gebeurt. Wat hij zelf leuk of belangrijk vind gebeurt meestal, andere dingen niet of inderdaad als ik doorzeur. Waardoor ik geneigd ben om het zelf te gaan doen (koken, de was, de administratie) omdat het minder moeite kost.
Houtplankje

Mari

Mari

28-01-2019 om 12:07

Tja we kunnen nu wel een discussie beginnen hoe je anders in de relatie kunt gaan staan of watje wel of niet van hem mag eisen, of hij aan zijn ADD moet werken of dat hij de was moet draaien...
Maar ik heb de indruk dat die ontploffing van een heel oprecht plekje kwam en dat de rest alleen maar beating around the bush is, rationalisaties, rekken etc.
Hoe voelt het als je ervan uit gaat dat de plek van waar uit je dat zei gewoon gelijk had en je de boel in gang gaat zetten? Voel je je bevrijd? Is het op? Of was het te snel gesproken?

Houtplankje

Houtplankje

28-01-2019 om 12:09

Angela Ik geef

Omdat ik blijf hopen dat het beter wordt. Dat hij inderdaad gaat veranderen als hij een echte baan heeft waarin hij gelukkig is in plaats van 2 k.t baantjes voor het geld. Omdat er nog steeds iets in mij hoopt dat we "shall live happily ever after". Omdat het een enorm gedoe is om uit elkaar te gaan, als een van de partners geen echte vaste baan heeft en dus weinig mogelijkheden tot huren. Omdat ik medelijden met hem heb. Omdat ik zelf onzeker ben.
Ik blijf niet om de goede redenen denk ik
Houtplankje

Angela67

Angela67

28-01-2019 om 12:09

'geven'

Je geeft aan dat je 'alleen maar geeft', maar eigenlijk geef je niets, je zégt iets (namelijk wat er zou moeten gebeuren, wat hij zou moeten doen etc).
Geven zou in deze relatie misschien juist moeten bestaan uit: liefde omdat hij is zoals hij is. Nergens lees ik dat je van hem houdt omdát hij is zoals hij is. Je begon al dat hij kennelijk in een crisis zat die jij zou helpen oplossen. Jij noemde het een crisis, kennelijk van tijdelijke aard, maar wat als dit nu is zoals hij is?
gr Angela

Houtplankje

Houtplankje

28-01-2019 om 12:14

Mari: moeilijk te zeggen

Ik denk dat het inderdaad uit een oprechte plek kwam. De spreekwoordelijke allerlaatste druppel. Nier meer in geloven dat er iets gaat veranderen. Overigens gebeurde er gisteren ook iets toen zijn zoon op bezoek was: hij probeerde zoon te overtuigen van de noodzaak van een planning voor zijn school, en herhaalde 4 of 5 keer precies dezelfde argumenten op een veel te ingewikkelde manier, zoon was na 2 keer wel klaar en ik dacht ook: "Je bent hem al lang kwijt, waarom moet je zo doorl...., bovendien ben je zelf helemaal geen voorbeeld van goede planning".
De boel in gang zetten is theoretisch niet moeilijk: we zijn niet getrouwd, hebben geen samenlevingscontract en het (huur)huis is op mijn naam, zoals de auto. In de praktijk zie ik er als een berg tegenop.
Houtplankje

houtplankje

houtplankje

28-01-2019 om 12:16

Angela

Dat klopt, het is zoals hij is. En ik zou hem niet moeten dwingen om te veranderen. Alleen: ik ben niet gelukkig met hem, omdat hij mij niet ziet. En bij mij niet zien bedoel ik niet alleen dat hij niet doet wat ik wil, maar dat hij niet reageert op hoe ik me voel.
Houtplankje

mirreke

mirreke

28-01-2019 om 12:19

Houtplankje

tja, praten over hoe het zover heeft kunnen komen, en dat je dan wel erg naïef bent ingestapt, heeft niet zoveel zin. Het IS nu zo.

Het lijkt erop alsof jouw actieve doe-houding wordt versterkt door zijn slome passieve houding. Jullie versterken elkaars houding en gaan idd met de hakken in het zand tegenover elkaar.

Ik kan me herinneren dat dit aspect van hem, of eigenlijk zijn hele ADD-zijn, altijd wel een aandachtspunt voor je is geweest. En het is ook iets geweest wat je ook wel prettig hebt gevonden, volgens mij. De rust die hij uitstraalde?

Maar helaas is het vaak ook zo dat datgene wat je in je partner aantrok, ook weer is wat je van elkaar gaat haten, waaraan je je gaat ergeren. En dan zijn er ook nog eens de randvoorwaarden (ex en oudste zoon) die het voor jou extra moeilijk maken.

Ik weet niet of het nog mogelijk is om (weer) te gaan latten? En of je dat nog wil? Of is het mogelijk, nu bij jou het hoge woord er echt uit is, dat hij nu toch 'wakker' schrikt?

Dan zou ik wellicht toch nog een poging wagen: als hij inziet dat het verschil tussen jullie toch leidt tot een breuk, kan hij misschien toch overtuigd worden om naar een therapeut te gaan? Mensen hoeven zichzelf niet als een probleem te ervaren, maar als de omgeving dat wel zo voelt, is er toch iets aan de hand...

Ik wens je in ieder geval veel succes met de situatie, en hoop dat je die op een voor jou (en hem) bevredigende wijze kunt oplossen.

Mari

Mari

28-01-2019 om 12:20

Hopen op verandering

die niet komt. This is the stuff relationships are built on... althans heel veel. En vooral vrouwen zijn goed in het potentieel in die ander te zien, daar in te geloven en te hopen voor de toekomst. Hun partner vindt het dan veelal wel best en zit zijn tijd wel uit. Of gaat pas wat doen als zij het echt niet meer trekt en wil scheiden.
Hoe voelt het als dit over vijf jaar nog zo is? Ik heb het idee dat je wel weet dat hij hier niet echt in zal veranderen.

mirreke

mirreke

28-01-2019 om 12:29

Overigens

ben ik het ook erg eens met wat Angela67 schrijft.

En ik lees nu je laatste bijdrage, over partner, diens zoon en planning en zo, en dat je hem hoort praten en je dan totaal niet kunt vinden in wat hij vertelt, mede omdat hij ook zelf niet kan plannen.

TADAAAAA! Maar DAT is dus ADD. En ik denk eerlijk gezegd dat hij zelf best wel ziet wat er bij hem aan schort, en hij dus ook daarom zijn zoon wil inprenten om niet zo te worden...

Ik herken dat zelf bv. Ik kan niet heel goed omgaan met geld (ook niet heel slecht hoor, maar het is een moeilijk punt) en DUS ben ik er bij de kinderen constant op aan het hameren om juist goed de eigen financiën bij te houden.

Ik denk dat de ADD nu echt tussen jullie in staat. Maar jij legt het helemaal bij hem neer. Ik vind dat niet zo eerlijk eigenlijk. Volgens mij weet je best wat ADD inhoudt, althans als het om leerlingen gaat. Maar het gaat niet over als je volwassen wordt, houtplankje... het is niet iets wat je uit de weg kunt WILLEN.

Wat misschien een mogelijkheid is, is ook eens je eigen kant onder ogen te zien. Je schrijft dat hij vindt dat je teveel dwingt. Accepteer dat dat zo is. Voor hem. En dus is het zo. Net zoals hij nu te weinig doet, voor jou. En dus is dat ook zo.

Als ik het zo lees denk ik eerlijk gezegd dat de relatie geen kans meer heeft. Dan zou ik ook maar gelijk doorpakken. Want je blijft hem langs een meetlat leggen en te min bevinden, en dat is voor niemand goed.

Werken voor geld

Ik sluit me helemaal aan bij Mari, Mirreke en angela67.
'Dat hij inderdaad gaat veranderen als hij een echte baan heeft waarin hij gelukkig is in plaats van 2 k.t baantjes voor het geld.'
De kans is heel erg groot dat dat niet gaat gebeuren. Wat als je die zorgen voor het geld, waarvoor hij die twee parttime k.t baantjes moet doen, waarvoor hij zich blijkbaar liever ziek meldt of waar hij zie van wordt, wat als je die zorgen voor het geld bij hem weg kunt nemen, door aan te geven dat hij niet geld als motief voor werk moet gebruiken, maar de vraag wat hij graag wil doen. Helemaal los van het geld. Jij zorgt dan wel voor het geld, zodat hij zich daar niet druk om hoeft te maken, want blijkbaar kan hij dat niet aan.

Tsjor

Angela67

Angela67

28-01-2019 om 12:38

Wat zou je het meeste verdriet doen

En waar voel je de meeste opluchting, als je denkt aan leven zonder hem?
Gr Angela

Relatie

Om eerlijk te zijn klinkt het alsof het voor jou genoeg is. Zijn gedrag doet er eigenlijk niet zo toe. Je ergert je aan hem en of dat nou ligt aan ADD of aan zijn karakter of aan de omstandigheden maakt weinig uit. Je hebt niet het idee dat hij jou meer ziet staan en jij hebt er ook genoeg van. Het klinkt alsof het einde is bereikt.
Jullie hebben samen geen kinderen en zijn nog niet zo lang samen. Als je samen kinderen hebt dan zou ik er ook meer moeite voor doen, misschien therapie proberen, het nog even aanzien.
Maar jullie zijn samen omdat jullie elkaar leuk vinden en van elkaar houden. En als de relatie je alleen maar ongelukkig maakt en dat al langere tijd zo is dan is het misschien oprecht tijd om er een einde aan te maken.

Je hebt gelijk, natuurlijk gaat je vriend niks meer aan die studie hebben en zal hij naar alle waarschijnlijkheid tot zijn pensioen in dit soort baantjes blijven hangen. Er is altijd hoop maar 90% kans dat je gewoon gelijk hebt. Maar doet dat er toe? Als je elkaar oprecht super leuk vindt dan zal je dat minder irriteren en kan je daarover heen stappen. Dat dit soort zaken je zo dwars zitten is een symptoom en het lijkt erop dat het gewoon niet meer gaat.

Mari

Mari

28-01-2019 om 12:49

en het is nog maar de vraag

of dingen veranderen als hij wel die geweldige baan krijgt. Mensen met ADD, mijzelf incluis, varen het best bij wat minimalistisch aanrommelen. Niet omdat we niet anders zouden willen maar gewoon zo niet gebakken zijn. En afgezien van dat het lastig is qua geld en normaliteit is het eigenlijk veel beter dan iemand of je zelf in een keurslijf van vermeende normaliteit te willen persen.
Het wordt moeilijk als de een wel alles op de rit heeft en dat van de ander ook eist. Of als de Add er gaat hangen op de ander. Dus je accepteert elkaar zo en dan gaat het wel maar als er verwachtingen en/of afhankelijkheid bij komt kijken scharniert het gewoon niet. Ben het met Kyana eens. Het waarom doet er eigenlijk niet meer toe

mirreke

mirreke

28-01-2019 om 13:16

Kun je nog terug naar het begin?

Voor jezelf? Kun je nog terug naar de tijd dat je hem helemaal geweldig vond, en dat je juist gecharmeerd was van hem, van zijn specifieke zijn? In gedachten, als je bv. alleen bent en daaraan denkt. Als je dat gevoel terug kunt halen, zou je wellicht nog een poging kunnen wagen. Ik denk idd dat JIJ de poging dan zou moeten wagen. Zou het je nog lukken naar hem te kijken als mens zoals hij is, iemand die idd een beetje aanrommelt in twee baantjes. Zonder van hem te verwachten dat hij ooit nog (ondanks alle talent... ja, frustratie frustratie) in een geweldige baan rolt en een geweldige opleiding afrondt.
Kun je hem zien voor wie hij is en aanvaarden voor wie hij is?

Hmm, ik denk dat daar het probleem voor jouw ligt, is het niet? Want je hebt best wel enorme verwachtingen van hem, en vindt volgens mij dat alles op zijn konto ligt. Hij moet veranderen, hij moet eruit, hij moet zichzelf aanpakken, naar een therapeut, enz.

Zou je het kunnen omdraaien? Zou je eens naar jezelf kunnen kijken als degene die hem niet laat zijn wie hij is, zonder dat je naar jezelf kijkt als degene die aandacht tekort komt, die niet wordt 'gezien'. Misschien ziet hij je wel, maar anders dan je zou willen...

En je kunt je ook afvragen, waarom is het voor jou nou toch zo belangrijk dat hij iemand is, dat hij EEN BAAN heeft?
Kunnen jullie niet gewoon samen een beetje aanrommelen. Jij in deeltijd, hij in deeltijd?

Probeer het eens als een gedachtenexperiment, stel je dat eens voor. Op een moment dat je niet gestoord kunt worden, en je er de tijd voor hebt. Heel interessant om te kijken hoe zoiets voelt. Meestal worden dingen dan duidelijk of nog duidelijker dan ze al zijn.

Noor

Noor

28-01-2019 om 13:23

Kansloos

Hij moet voldoen aan allerlei wensen en verlangens van jou. (waar hij niet aan voldoet)) Dat was altijd al duidelijk maar wordt steeds groter. Dat kan toch niet meer goed komen?
Tenzij... dit wil je niet horen maar ik denk echt dat juist jij in therapie een hoop zou kunnen leren.
(hoe goed afgrenzen, hoe verwachtingen managen, bij jezelf blijven.)

Sowieso vind ik dat als je therapie wilt inzetten als hulpmiddel (het is nooit een Oplossing!!) dat handiger is voor de persoon die dat ook wenst. Jij wilt (op dit moment) verandering, dan zou jij moeten gaan. Hij wil nu niet, dan heeft het ook weinig kans van slagen.
Add is trouwens op geen enkele manier goed te behandelen. Ik schat zo is dat jouw partner niet graag medicijnen gaat slikken. Dan kom je verder op een stuk begeleiding uit en dat kan een slok schelen maar zijn add gaat daar niet mee weg.

Je schrijft dat hij jou niet ziet, maar zie je hem?

Mijntje

Mijntje

28-01-2019 om 15:02

gewicht

Niet alles gelezen, maar waarom controleer je hem en zeg je dat hij twee pilletjes moet innemen vanwege zijn gewicht? Ik vind dit kwetsend en je doet alsof hij een kleuter is. Afgezien dat je vreest dat hij niet genoeg centjes inbrengt, wat vind je wel leuk aan hem? Of kan je dat nu allemaal niet zien. Ik denk dat jij op dit moment ook niet zo leuk bent.
Ik zou dus afkoelen en wat meer delen. Hij is dan niet zo'n superman waarop je had gehoopt maar iedereen heeft z'n mankementen. Jij ook
Is het niet je eigen onvrede? (dat je je eenzaam voelt) Kan hij dat wel allemaal oplossen?

Sommige mensen.

Die zijn gewoon leuk, lief en goed zoals ze zijn maar niet geschikt om mee samen te leven. De combi klopt niet, de wisselwerking tussen 2 mensen is niet goed of sowieso lukt dat met niemand.

Zoals ik zou zeggen:"het is een lieverd, maar er valt niet mee te huizen".

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

28-01-2019 om 16:00

Tijd voor een time-out

Waarin hij wat meer sturing aan zijn leven kan gaan geven en jij wat minder.

Hij is niet verantwoordelijk voor jouw kasboekje, maar jij ook niet voor het zijne. Als hij genoegen neemt met 2 parttime baantjes en een inkomen ver onder bijstandniveau. Jij bent verantwoordelijk voor jouw huishouden en jouw kinderen. Hij voor het zijne. Zoals het nu geregeld is, bestaat er een wederzijdse ongezonde afhankelijkheid.

En het is niet jouw zorg of hij wel of niet naar zijn werk gaat en hoevel paracetamol hij neemt. Grote vent, eigen verantwoordelijkheid. Die dan niet achteraf moet gaan zitten mauwen.

Mari

Mari

28-01-2019 om 16:05

bijstand

Het ging toch niet over ver onder bijstandniveau maar over ver onder modaal inkomen niveau? Tja wat is daar mis mee eigenlijk? Moeten we allemaal mee in de modale ratrace?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.