Partner ongelukkig
hallo,
Ik ben een vrouw van 30 met partner en een dochtertje van net 1 jaar. We zijn ruim 3 jaar samen en waren dolgelukkig met elkaar. Nu geeft mijn partner aan niet gelukkig te zijn, stress ervaart en zichzelf kwijt is. De vraag waarom hij zich zo voelt kan hij niet beantwoorden . Of het aan onze relatie ligt, het vader zijn kan hij ook niet beantwoorden.
Mijn partner komt oorspronkelijk uit Griekenland ( moeder met bipolaire stoornis en vader met soms losse handjes) en is in 2019 naar Nederland gekomen voor zijn ex-vrouw en is heel snel getrouwd. Die relatie is stuk gelopen omdat hij ook toen zichzelf kwijt was, zich een robot voelde die zij bestuurde. Uiteindelijk online bevestiging , goedkeuring gezocht bij andere. Daar kwam ze achter , hij is naar de psycholoog geweest en toen gescheiden.
Hij zegt dat ik de liefste persoon ben die hij ooit heeft ontmoet en dat onze relatie heel anders is. Wel zegt hij dat hij merkt dat hele kleine subtiele dingetjes hem soms herinneren aan oude routines uit de vorige relatie. Ook zegt hij het het iets anders aanvoelt dan in het begin maar dat hij heel veel van me houd. Hij is heel erg bezig met mijn gevoel en is heel gevoelig. En als ik aangeef dat ik de situatie lastig vindt voelt hij zich nog slechter omdat het in zijn ogen allemaal zijn schuld is. Voelt zich heel schuldig. Probeer mijn emoties voor me te houden omdat hij zich anders slecht voelt. Dit houdt ik natuurlijk niet eeuwig vol en soms bespreek ik het dan toch maar. Dat zijn dan hele emotionele gesprekken voor beide. We hebben overigens nooit ruzie. Zijn allebei conflict vermijdend.
Inmiddels geeft hij aan weg te willen. Gewoon alleen zijn en even weg van deze wereld, rust. Dat zegt hij is het beste voor hem. Als ik vraag of dat betekent dat we dan maar uit elkaar moeten denkt hij misschien van wel. Bij de vraag waarom heeft hij geen antwoord en geeft nog steeds aan dat het niet aan mij ligt. Maar ook geeft hij aan eigenlijk helemaal niet te weten wat het beste is dus echt stappen nemen doet hij ook niet.
Zou het een terugkomend iets zijn in zijn relaties? Als ik hem vraag of het verlangen naar alleen zijn een manier van vluchten zou kunnen zijn en of dit niet iets is dat voor hem steeds weer opnieuw zou kunnen terugkomen in toekomstige relaties zegt dat het best zou kunnen kloppen.
Op heel veel vragen zegt hij weet ik niet. Door eerdere ervaringen met een psycholoog wil hij eigenlijk niet naar de dokter. Hij wil die put niet opentrekken zegt hij en is bang. Als ik hem vraag of hij dat voor zichzelf en ons gezin toch zou willen doen zegt hij dat hij het alleen voor ons doet en het dan weer voelt alsof hij geen keus heeft/ geen mening heeft( zo voelde hij zich in een vorige relatie) Hij heeft overigens ook een ontzettend laag zelfbeeld.
Ik zou graag willen dat hij toch eerst uitzoekt waarom dit nu gebeurt en waarom hij zich zo voelt. Er is nu namelijk zo veel onduidelijk. Misschien depressie door onderliggend trauma vanuit de jeugd? Codependency?Ligt het aan onze relatie en is daar echt moeilijk iets aan het doen dan kan hij altijd nog weg.
Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal. Heeft iemand advies? Of herkennen mensen zich hierin?
Het voelt alsof we helemaal klem zitten aan alle kanten.Voor ons dochtertje / ons gezin vind ik de stap om op dit punt uit elkaar te gaan ook we heel heftig.
Groetjes D
"Ook in de relatie speelt dit slechte zelfbeeld erg mee. Ik ben beter af zonder hem nu het niet goed gaat, ik moet hem maar wegsturen, door hem heb ik er ook last van en doet hij het dus allemaal fout, voelt zich heel schuldig etc.
In zijn vorige relatie voelde hij zich een robot en ging online op zoek naar bevestiging van andere vrouwen."
Deze houding vind ik niet zozeer een teken van een slecht zelfbeeld. Hij stuurt er meer op aan dat jij de keuze maakt om een einde te maken aan de relatie, dan heeft hij dat niet gedaan en het poetst zijn schuldgevoel weg. Ik hou er echt niet van, sorry, het is manipuleren, hij weet dat jij geen grenzen stelt qua jouw welzijn en geluk.
Kiwi95 schreef op 20-07-2025 om 17:49:
[..]
Hij gaat volgend weekend een lang weekend weg helemaal alleen en ver weg. Ik vindt het heel knap dat hij dat doet. Uiteraard vindt hij dit ook erg spannend.
Is dat wel een goed idee? Mensen die psychisch niet stabiel zijn kunnen in zo'n situatie gaan decompenseren. Tenzij hij naar Griekenland gaat naar zijn vertrouwde omgeving
Bolmieke schreef op 21-07-2025 om 07:30:
[..]
Is dat wel een goed idee? Mensen die psychisch niet stabiel zijn kunnen in zo'n situatie gaan decompenseren. Tenzij hij naar Griekenland gaat naar zijn vertrouwde omgeving
Dank voor het meedenken. Ik weet niet of het goed voor hem is. Dat zullen we merken. Ik heb voorgesteld dat hij naar Griekenland gaat. Naar zijn familie. Maar dat wil hij niet.
Hij heeft dit helemaal zelf bedacht en geboekt. Hij gaat naar een plek waar hij als tiener een middag is geweest met school en het daar heel mooi vond.
Als ik hem vraag of hij thuis wil blijven doet hij dat waarschijnlijk wel voor mij. Maar ik denk dat het op dit punt belangrijk is dat hij voor zichzelf beslist. En als hij duidelijk aangeeft uit elkaar te willen dan doen we dat, maar dat doet hij niet. Hij weet het gewoon allemaal niet.
En ik ga hem niet verlaten als hij het zelf niet weet wat er speelt/ wat hij wil. Mogelijk heeft hij psychische klachten (depressie) van zijn moeder geërfd en er spelen sowieso trauma’s uit het verleden mee, stress speelt ook nog mee. En uiteraard hebben we een dochtertje samen dus dat maakt uit elkaar gaan nog iets ingewikkelder.
Kiwi95 schreef op 21-07-2025 om 09:46:
[..]
Dank voor het meedenken. Ik weet niet of het goed voor hem is. Dat zullen we merken. Ik heb voorgesteld dat hij naar Griekenland gaat. Naar zijn familie. Maar dat wil hij niet.
Hij heeft dit helemaal zelf bedacht en geboekt. Hij gaat naar een plek waar hij als tiener een middag is geweest met school en het daar heel mooi vond.
Als ik hem vraag of hij thuis wil blijven doet hij dat waarschijnlijk wel voor mij. Maar ik denk dat het op dit punt belangrijk is dat hij voor zichzelf beslist. En als hij duidelijk aangeeft uit elkaar te willen dan doen we dat, maar dat doet hij niet. Hij weet het gewoon allemaal niet.
En ik ga hem niet verlaten als hij het zelf niet weet wat er speelt/ wat hij wil. Mogelijk heeft hij psychische klachten (depressie) van zijn moeder geërfd en er spelen sowieso trauma’s uit het verleden mee, stress speelt ook nog mee. En uiteraard hebben we een dochtertje samen dus dat maakt uit elkaar gaan nog iets ingewikkelder.
Okay Kiwi95 ik snap dat er veel over hem gaat omdat hij depressief is maar er eigenlijk ook niets aan wilt doen. Maar hoe voel jíj je hier nou onder? Want het kan bijna niet anders dan dat dit een wissel trekt op jou. Is een aanname natuurlijk, maar door zijn vluchtgedrag belast hij in feite het gezin.
Op de een of andere manier moet hij toch hulp gaan zoeken. Anders gaat het gisten onder die put en barst het deksel vanzelf open, de wal die het schip keert, dat werk. Heeft hij vrienden? Zou een mannengroep misschien iets voor hem zijn? Daar word je positief ondersteund. Vrienden van mij hebben hebben daar hele goede ervaringen mee.
Kiwi, omdat hij in het verleden bevestiging zocht bij andere vrouwen, wanneer hij zich ongelukkig voelde, ben je dan niet bang dat zoiets nu weer aan de gang is?
De patronen bij deze man lijken ingesleten. Dat verandert niet zo maar even, maar ik vind het heel egoïstisch naar jou en zijn kind toe om daar niet eens naar te willen kijken. Lekker makkelijk ook om gewoon even te willen verdwijnen.
Ik zou me wel iets assertiever opstellen, in plaats van af te wachten welke keus hij gaat maken.
Begin eens al je zinnen met:
- ik wil
- ik voel
- ik denk
- ik zie
En kijk dan wat jij nou eigenlijk echt zelf wil. Ipv wat 'hij' allemaal.wel of niet wil of wel of niet helder heeft ...
Waar word jij gelukkig van?
Xxx
Laat je niet afschepen met loze antwoorden dat hij het niet weet, het niet aan jou ligt of dat wegrennen naar een vakantie de oplossing is. Deze man zit vol problemen die al jaren spelen. Hij kon er even van wegvluchten in jullie nieuwe relatie maar ze komen gewoon weer terug zoals jij nu ziet. Een nieuwe partner, een kind of samenwonen is even nieuwe en spannend. Maar nu is het nieuwe weg en komt zijn oorspronkelijke gevoel en problemen weer terug. Dat kan jij niet oplossen. Daar is veel therapie voor nodig. Laat je niet aanpraten dat jij het probleem bent. En relatietherapie lijkt mij ook niet direct de optie. Hij is nog geen affaire begonnen (kans is natuurlijk aanwezig). En hij moet aan zichzelf werken. Wil hij dat niet dan zou ik toewerken naar een eigen leven. Ook voor het welzijn van je kind.
