Partner vindt mij niet meer aantrekkelijk

Na de geboorte van het tweede kind is het eerste kind ook wat ouder, er komt meer opvoeding en minder verzorging om de hoek kijken. Wij zijn daar destijds behoorlijk in vastgelopen, in de verschillende opvoedstijlen en de ruzies daarover.
Het vervelende opmerkingen maken is killing voor je zelfvertrouwen, daar moet hij mee stoppen. Maakt niet uit of hij je nog aantrekkelijk vindt of niet, al die steken onder water zijn voor niemand acceptabel of het nou de buschauffeur, een klant of zijn eigen vrouw is.
Het geeft je een onveilig gevoel in je eigen huis. Trek daar een streep en spreek hem erop aan. Al ben je ineens 300 kilo en heb je overal tentakels, dan nog is het heel onaangenaam gedrag van hem om steeds negatieve dingen te zeggen en het lost ook niks op.
Of hij een ander heeft kan ik zo niet inschatten (zonder zijn kant te kennen kan het van alles zijn, dat het niet meer om hem draait, dat hij eigenlijk op mannen valt, dat hij een ander heeft, dat hij eigenlijk een vrouw wil zijn, een depressie heeft of een pornoverslaving, whatever. Jij zit er ondertussen maar mooi mee).
Dat hij het probleem is, dat is uit je verhaal wel zo. En dat jij je weer leuk en sexy gaat voelen lijkt me wel erg belangrijk voor jouzelf, maar dat gaat je niet lukken met zo'n zuurpruim naast je dus daar moet hij mee stoppen.

Ik vrees dat hij heel wat zelfonderzoek en ontwikkelingswerk te doen heeft, daar moet hij maar eens snel mee beginnen.

Het kan van alles zijn en het heeft weinig zijn om te speculeren over wat de oorzaak is van de relatiecrisis. Er is er maar eentje die antwoord kan geven en dat is de man/partner van de topicstarter. Je kan wel proberen via een forum antwoorden te vinden maar de enige die antwoorden heeft, is hij. Dus: kinderen parkeren op een plek waar ze niet uit kunnen (niet bed want komen ze eruit/gaan ze huilen) maar bij ouders, schoonouders, vrienden. Dan het gesprek aan gaan en hem niet de ruimte geven om het niet te zeggen. Hij is niet gelukkig, heeft een postnatale depressie (mannen ook kunnen dat), heeft inderdaad een affaire (wat niet noodzakelijk het einde van je huwelijk betekent maar het moet wel zo spoedig mogelijk eruit). Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Dus niet afwachten en hopen dat het beter gaat, maar hem confronteren. En bereid zijn zijn antwoord te accepteren, ook al is het misschien niet leuk,
Sterkte
Sini

Lexus schreef op 30-04-2022 om 14:45:

[..]

Ja maar dat confronteren heeft ze al gedaan dus:

Hij kan mij ook niet uitleggen waar het dan in zit. Het is volgens hem een gevoel.

Dan toch nog verder doorduwen lijkt mij. Een gevoel komt ergens vandaan. Lijkt mij dat hij toch ook wil weten wat er aan de hand is, want anders kun je er niets aan veranderen.

TO, accepteer zijn opmerkingen niet. Nog los van alles ben jij de moeder van zijn kinderen, je hebt ze gedragen, gebaard en zorgt nu voor ze. Wat er ook gebeurt, respect voor jou zou voorop moeten staan. Stel hem eens voor dat zijn vader zijn moeder zo zou hebben behandeld, hoe had hij dat gevonden? Echt, hier moet hij per direct mee stoppen. Dat kun je rustig eisen. Doet hij dat niet, dan zou ik eens gaan nadenken over wat voor consequenties er wat jou betreft aan zijn gedrag gehangen kunnen worden. Ik kan me zo voorstellen dat jij dan lekker een paar dagen met een vriendin op pad gaat. Lekker jezelf verwennen in een spa of zo. Laat hij dan maar een dag of wat voor de kinderen zorgen.

Gedroeg je man zich tijdens de eerste zwangerschap dan wel anders? Dit omdat je schrijft dat hij tijdens je laatste zwangerschap minder intiem wilde zijn omdat hij het eng vond? 
Sowieso vind ik rotopmerkingen over je kleding en hoe je er nu verder uitziet niet kunnen. Het zegt bovendien niet dat je niet aantrekkelijk bent of niet leuk gekleed, alleen wat hij vindt, zijn mening dus. Al is dat natuurlijk erg pijnlijk, dat begrijp ik goed. 

Vreselijk herkenbaar. Begon bij mij na de geboorte van de eerste en ik ben zo dom geweest om me steeds aan te passen aan ex in de hoop dat het dan over zou zijn. Hij vond me niet aantrekkelijk omdat ik borstvoeding gaf. Ben ik mee gestopt, maakte natuurlijk geen bal uit. En zo zijn er nog vele vele drogredenen geweest die best aannemelijk klonken. En uiteindelijk heeft mijn ex ook gewoon zitten wachten totdat ik de handdoek in de ring gooide. Hij kan z'n handjes wassen in onschuld en beweert vrolijk dat we uit elkaar gegroeid waren. Wel na 25 jaar niet met mij willen vrijen binnen no time een andere dame in bed. 
Ik heb met je te doen, vreselijke situatie. En inderdaad een probleem bij je man! Ik kan je alleen aanraden om te proberen je eigenwaarde zélf te zien/ontdekken. Niet afhankelijk te worden/zijn van het oordeel van je man. En dan nog. Ik ben heel vaak het gesprek aangegaan, en dan kwam er dus steeds een andere drogreden. In het jaar dat ik de handdoek in de ring gooide had ik hem wederom gevraagd om alsjeblieft uit te zoeken of het aan mij lag, of aan hem, of aan ons, of aan wat dan ook. Hij is toen wel gaan praten met een psycholoog en de conclusie was dat ie tegen een burnout aanzat. Ik was flabbergasted. Na alle drogreden dat het aan mij lag, was het nu ineens een burnout bij hem. Achteraf denk ik, kan kloppen dat ie tegen een burnout zat want het zal best vermoeiend zijn geweest om mij zo lang bij iemand te blijven waar je niet bij wil zijn... 

elledoris schreef op 01-05-2022 om 11:27:

Vreselijk herkenbaar. Begon bij mij na de geboorte van de eerste en ik ben zo dom geweest om me steeds aan te passen aan ex in de hoop dat het dan over zou zijn. Hij vond me niet aantrekkelijk omdat ik borstvoeding gaf. Ben ik mee gestopt, maakte natuurlijk geen bal uit. En zo zijn er nog vele vele drogredenen geweest die best aannemelijk klonken. En uiteindelijk heeft mijn ex ook gewoon zitten wachten totdat ik de handdoek in de ring gooide. Hij kan z'n handjes wassen in onschuld en beweert vrolijk dat we uit elkaar gegroeid waren. Wel na 25 jaar niet met mij willen vrijen binnen no time een andere dame in bed.
Ik heb met je te doen, vreselijke situatie. En inderdaad een probleem bij je man! Ik kan je alleen aanraden om te proberen je eigenwaarde zélf te zien/ontdekken. Niet afhankelijk te worden/zijn van het oordeel van je man. En dan nog. Ik ben heel vaak het gesprek aangegaan, en dan kwam er dus steeds een andere drogreden. In het jaar dat ik de handdoek in de ring gooide had ik hem wederom gevraagd om alsjeblieft uit te zoeken of het aan mij lag, of aan hem, of aan ons, of aan wat dan ook. Hij is toen wel gaan praten met een psycholoog en de conclusie was dat ie tegen een burnout aanzat. Ik was flabbergasted. Na alle drogreden dat het aan mij lag, was het nu ineens een burnout bij hem. Achteraf denk ik, kan kloppen dat ie tegen een burnout zat want het zal best vermoeiend zijn geweest om mij zo lang bij iemand te blijven waar je niet bij wil zijn...

Wat een naar verhaal Elledoris. 

Wat ik mij wel afvraag is hoe heb je het zolang kunnen laten gebeuren

wie ben je dan nog?? Hebben je kinderen dan ook echt niets doorgehad en iets tegen je gezegd? 25 jaar aanpassen en dan nog niets, ik vraag me af of dit mij ook had kunnen gebeuren....

Dat lijkt mij gelijk een leerpunt voor TO.

Je niet eindeloos aanpassen. Je bent wie je bent. Ja natuurlijk kun je kijken of je niet teveel versloft bent. Maar daar lijkt het niet op.

Ik zou doorvragen, zeggen dat je vreselijk onzeker wordt van deze uitspraken. Vragen of er een ander in het spel is. Vragen of hij nog wel beste maatjes met je wil zijn om de kinderen op te voeden. Eisen dat hij gaat praten over zijn slechte gevoel ( of beter zijn niet voelen) gaat praten. Hoe hij denkt over verantwoordelijkheid naar de kinderen toe. Kortom geen genoegen nemen met "ik voel niets meer"

Dat is de makke van deze tijd denk ik ook wel eens. Dat je altijd maar iets moet voelen. Maar ja soms is dat gewoon niet zo, dan moet je even doorbuffelen en ondertussen er het beste van maken. Als hij dat niet wil heb je een probleem. En hij ook want in een andere relatie gaan die tijden van minder voelen ook weer komen.

Sterkte in ieder geval.

Bijtje82 schreef op 30-04-2022 om 13:05:

[..]

Dit roepen zonder iemand te kennen vind ik persoonlijk veel erger. Dit is iemand onnodig nog onzekerder maken.

Was ook wel een van de dingen waar ik aan dacht. Blijft gissen natuurlijk zonder TO en haar partner te kennen. 

Hij kan van nature wat afstandelijker zijn, maar aanvankelijk was hij zo niet volgens TO. En dan zou hij toch wel een tijd tegen zijn natuur in geacteerd hebben, wat me dan ook weer sterk lijkt. 

Ook dat TO ineens lichamelijk heel erg veranderd is, lijkt afgaande op haar posts niet het geval te zijn. Soms zie je wel vrouwen en mannen door de jaren heen tijdens een relatie ineens echt verslonzen. Ken wel mensen die tijdens een relatie door de jaren heen 30 kg aan zijn gekomen. Dan komt er wel een keer een moment dat het echt niet meer degene is waar je voor bent gevallen en niet meer aantrekkelijk is. Of dat mensen minder aandacht besteden aan hun uiterlijk. 

Wat ook zou kunnen is dat het wat inkakt na het tweede kindje. Je hebt een tweede kindje te verzorgen, eerste kindje op te voeden... Daar gaat dan meer tijd en energie in zitten. En minder in jullie relatie. In veel relaties kakt het dan wat in. Je krijgt dan ook de discussies over taakverdeling, verschillende opvattingen over opvoeden, etc. Voor uitstapjes e.d. is dan vaak ook maar weinig tijd. Een oplossing is dan om daar toch maar weer tijd voor proberen te maken. 

Mannen hebben vaak wel vrede met zo'n situatie. Ze zoeken wel 'n hobby of bezigheid waar ze zich op kunnen storten en zo de tijd door kunnen komen. Kijk maar eens hoeveel dertigers, veertigers, vijftigers er uren per week op de racefiets zitten, met de motor gaan rijden en zo. 

Natuurlijk is er ook de kans dat hij een ander heeft of gevoelens heeft voor een ander. Dan zou je moeten letten op stiekem gedoe op zijn telefoon, opeens vaak weg voor dingen waar hij voorheen nooit weg voor moest...  

Met zijn opmerkingen dat het een gevoel is, kun je natuurlijk niks. Dat gevoel komt ergens vandaan.