Regelmatig twijfels over relatie (komt dit vaker voor?)

Herkenning.

Die tic waar je over schrijft, is dat niet meer dan een vervelende gewoonte of een zenuwtic? In het laatste geval kan je man er waarschijnlijk niets aan doen.

Ik herken veel in jouw bericht. Ik heb een huwelijk van 11 jaar achter de rug en aan het einde ergerde ik me groen en geel aan mijn (inmiddels) ex-man. Hij had een vreselijk autoritaire houding ten opzichte van de kinderen en ik zag de bui al hangen als mijn zoon in de puberteit zou komen; hij zou zich gaan verzetten (zoon en vader hebben hetzelfde karakter) tegen zijn vader en ik zou er tussenin zitten. Voordat mijn zoon in zijn puberteit belandde, ben ik gescheiden. Ik weet daarom ook niet hoe het zou zijn gelopen als we bij elkaar waren gebleven, maar één ding wist ik zeker: Als ik ooit had moeten kiezen, had ik voor mijn kind gekozen.

Ja natuurlijk

Hier komt de harde waarheid: het verhaal van de eeuwig verliefden die na 30 jaar nog iedere dag zwijmelend van geluk op hun roze wolkje zitten... is NIET waar! Dus iedereen die met zulke verwachtingen het huwelijk is ingegaan wacht een zware teleurstelling.
Jouw man is een mens met net als jij irritante trekjes. Al eens stilgestaan bij waar hij zich bij jou pimpelpaars aan ergert?
Het is geen fase in jullie relatie, het is de werkelijkheid van iedere dag. De kunst is nu hoe jij daar mee omgaat. Ga je vooral letten op alles wat mis is, dan is dat de gegarandeerde basis voor een scheiding op termijn. Dwing je jezelf om ook zijn leuke kanten echt weer te gaan zien en ook wat eerlijker naar je eigen gedrag te kijken, dan kun je die 13 jaar verdubbelen en er nog plezier in hebben ook.
Voor een spoedreparatie aan de relatie is samen een weekend weg een goede investering.
Amber

Twijfels

Nee, ik heb nooit twijfels (15 jaar getrouwd) en wat voor mij het meest belangrijk is: echt irriteren doet hij me nooit. Ik ik moet bekennen dat ik een snel geïrriteerd type ben...
Natuurlijk hebben we weleens woorden (vooral ik kan opvliegend zijn, zeker wanneer ik gelijk heb en 'verliefd' op de manier zoals het in het begin was zijn we niet meer. Maar daar is wel een soort vanzelfsprekendheid, onvoorwaardelijkheid en rust voor in de plaats gekomen. Soms kan er trouwens wel degelijk ineens weer eventjes zo'n borrel oplaaien
Ik las een tijdje terug een aardig criterium op dit forum waaraan je kunt aflezen of je nog lekker in je relatie zit: als je er tegenop ziet om je partner weer te zien (bijvoorbeeld als hij thuis gaat komen), dan is er iets mis.
Zolang je echter denkt 'ha, lekker, straks is hij er weer', of een egoïstisch juichgevoel niet kunt onderdrukken wanneer het op maandagavond keihard regent zodat hij niet kan gaan tennissen maar met jou op de bank naar een KRO detective gaat zitten kijken is alles goed
Kun je je gevoelens van twijfel eens langs dat criterium leggen? Hopelijk stelt het resultaat je gerust.

Stelling.

'Ik las een tijdje terug een aardig criterium op dit forum waaraan je kunt aflezen of je nog lekker in je relatie zit: als je er tegenop ziet om je partner weer te zien (bijvoorbeeld als hij thuis gaat komen), dan is er iets mis'.

Mijn ex is ooit drie weken op vakantie geweest naar zijn geboorteland. Ik ben niet meegegaan, vond het heerlijk toen hij er niet was en vond het alleen voor de kinderen prettig dat hij weer thuis was, niet voor mezelf. Dit was een jaar voordat we gescheiden zijn. In mijn geval klopt de stelling dus.

Starry

Ik heb dat ook als hij onverwacht thuisblijft ergens van.

Jezelf kunnen zijn

“Als ik de hele dag in de weer ben geweest met werk en kinderen en dat ik dan weet dat ik 's avonds ongestoord op de bank kan zitten, vind ik dat heerlijk. “
Maar dat is het nu net: ‘ongestoord’. Ik voel me nooit gestoord door mijn man.
En áls ik al het gevoel heb dat hij iets doet dat mij stoort: dan vraag ik hem of hij daar iets aan wil doen. En vice versa. Als ik een spannend boek aan het lezen ben en hij wil TV kijken: dan zet hij de koptelefoon op zodat ik de stilte heb. Als hij de krant wil lezen en ik wil praten, dan praat ik een tijdje niet.
We hebben niet het gevoel dat onze aanwezigheid de ander ‘stoort’.
Ik heb het idee dat als je het gevoel hebt dat je niet jezelf kunt zijn/doen in aanwezigheid van je partner dat er dan iets niet klopt. Ik herken het gevoel van Starry helemaal. Als hij met een vriend afgesproken heeft en het gaat onverwacht niet door, dan denk ik: “ha, is hij vanavond lekker thuis’. En gezien de reacties van mijn man bij het omgekeerde, weet ik dat hij dat hetzelfde voelt.
Misschien heb ik de normen voor wat een prettige relatie is te hoog staan. Ik weet inmiddels dat veel mensen minder prettige relaties hebben. Maar ik denk dat als je het nodig hebt dat de ander wég is omdat je elkaar stoort, dat je dan als eerste moet gaan kijken WAAROM je de aanwezigheid van de ander als vervelend ervaart. Ik denk dat dit 2 voordelen heeft: je zorgt ervoor dat je je thuis blijft voelen in je relatie én je bespreekt knelpunten die anders zouden kunnen veranderen in breekpunten.

Tihama

Verheugen en teleurstelling

Ik verheugde me altijd enorm op de terugkomst van mijn man, of die van mij. Zijn hobby en werk nemen veel tijd in beslag en hij ging ook minstens 1x per jaar een weekje alleen op vakantie. Ik had ook mijn eigen en het was prima zo. Elk weekend en vakantie verheugde ik me op een paar knusse gezellige dagen. Maar zonder uitzondering werd ik altijd teleurgesteld. Mijn vreugde hem weer te zien was vele malen groter dan andersom. Stootte steeds tegen een muur van irritatie over mijn aanhaligheid en afwijzing van intimiteit. Ik hield van hem zoals hij is, met al zijn tiks, onhebbelijkheden en alles. Niet dat ik met alles blij was, maar het is gewoon onderdeel van hem.

Ik had met hem oud willen worden, maar helaas kon ik echt niet meer leven met die teleurstelling en afwijzing.

Als er ook tijden zijn dat je je niet ergert, geniet daar dan van en misschien moet je dan juist op een rustig moment erover praten. Zo verzanden jullie niet in verwijten over en weer. Wie weet zijn er ook dingen aan jou waar hij zich aan ergert en reageert hij daarom op een bepaalde manier. Het is hard werken aan een relatie, maar zeker de moeite waard.

Succes,
Fély

Fely (ot)

Hoe is het nu met je ? Ben je je nog steeds aan het losmaken van je lover of zijn jullie juist weer nader tot elkaar gekomen ? Hoop iig dat het goed met je gaat !

groet,
Annie

Alleen

Ik hou veel van mijn echtgenoot. En hij van mij. En we brengen heel wat tijd in elkaars gezelschap door. Maar af en toe een avond helemaal alleen thuis vind ik toch niet te versmaden. Zo af en toe snak ik naar Totale Stilte. Heeft overigens waarschijnlijk meer met het algemene geluidsniveau van mijn gezin te maken dan met mijn man

Over het algemeen (zo'n avond heb ik twee keer per jaar ben ik van 17-21 volmaakt tevreden (iets eten dat verder niemand lekker vindt, met niemand rekening houden, niemand die me iets vraagt, geen muziek, geen tv, geen overleg) en daarna vind ik er niks meer aan en hoop ik dat 'ie weer snel thuiskomt.

Ook hier

Hi anoniem,

Ben nu 15 jaar samen met man.
Ook hier regelmatig het idee dat onze relatie echt nergens meer over gaat en dat we het nooit gaan redden om samen oud te worden. Dan leven we volledig langs elkaar heen, kunnen elkaar niet vinden in ruzies en praten irritaties niet uit maar laten het er maar bij zitten. Een beetje stommetje spelen met spanning in je maag. Ik erger me aan zijn eetgeluiden, aan zn figuur en zn slechte adem. Relatietherapie! denk ik dan, anders gaan we eraan.

Dat waait dan weer over en dan zitten we opeens weer op een heel goed spoor. Hebben we het gezellig, praten alsnog oude dingen uit en zijn weer blij en tevreden en kan ik me niet voorstellen dat wij ooit uit elkaar zullen gaan en wil ik deze relatie hoe dan ook laten slagen. Relatietherapie? denk ik dan, welnee, dat is niet nodig, we hebben het toch goed?

Ik weet/voel dat we allebei veel van elkaar houden, maar we zitten elkaar soms zo ontzettend in de weg.....

Dit gaat zo op en af. Nu er zo een patroon in komt dat lang aanhoudt vind ik dat toch wel zorgelijk. Met iemand praten hebben we al eens gedaan, maar toen we eenmaal aan de beurt waren zaten we in een 'goeie fase' en ging het uiteindelijk niet diep genoeg om te bespreken waar het bij ons werkelijk aan schort.

Dat gedoe van "blij zijn als ie thuis komt": prima definietietje, maar bij mij werkt ie niet. De ene keer wens ik hem voor altijd weg, de andere keer kan ik hem geen avond missen.

Hebben jullie kinderen anoniem? Want dat is voor mij de belangrijkste reden om niet de handdoek in de ring te willen gooien.

"anders maak ik het uit !"

om eerlijk te zijn verbaasd mij je vraag, iedereen twijfelt toch wel eens over zijn relatie ?

Het is toch namelijk nooit 100% goed ! En er zijn nog miljarden andere mensen op de wereld dus ja ik vind het dan niet zo gek dat je af en toe twijfelt.

En als je je ergert aan een tik van hem dan zeg je dat toch gewoon ? Ik erger mij dood als mijn vriend als een boer zijn eten naar binnen dreigt te schuiven, dan zeg ik dat echt wel meteen. En hij mag tegen mij zeggen dat ik nog wel wat dikkig ben en wat gestoord een week voordat ik ongesteld wordt, en daar heeft hij dan weer helemaal gelijk in vind ik, ben ik dus mee bezig.

Als je het niet zegt kan hij het niet weten en ik snap nooit zo goed waarom mensen zo tegenstribbelen als ze wat kritiek krijgen op een slechte adem, wat kilo's te veel en andere mindere zaken. Je moet het 'niet op geven' en dus niet verslonzen, ook niet in je relatie.

dus als hij het lekker vindt om het hele weekend schetend in een oude jogging broek op de bank te hangen dan moet hij dat vooral doen als hij helemaal alleen is. En als jij je er aan ergert dan moet je dat dus zeker wel zeggen ! Ga dat lekker in je eentje doen man, anders maak ik het uit !

Goh tihama

dus jij hebt nooit twijfels over je relatie en jullie hebben ook nooit een dip.

tja, het eerste wat bij mij dan op komt is dat er dan wat gruwelijk mis is, maar goed ik geloof wel dat jij dat zo ervaart dus dat is natuurlijk heel positief.

Nooit ruzie, dus het kan niet goed zijn

De redenatie van Manda doet mij denken aan eentje die een tijdje terug in zwang was. Dat als je nooit ruzie maakte je relatie niet goed kon zijn, want je zou niet eerlijk zijn tegen elkaar en alles opkroppen en meer van die onzin.

Op aanhoudende vragen van vriendinnen met cyclische dramatische relatieperikelen heb ik moeten bekennen ( heb jij dat nou echt helemaal nooit?) dat ik ook wel eens een relatiedip heb en dan ook denk van 'jouw hoef ik effe niet meer te zien' maar het duurt nooit langer dan een halve dag en bovendien vergeet ik ze ook binnen een dag. Misschien is een slecht geheugen wel het geheim van mijn harmonieuze relatie.

Hier ook,tihama

Geen twijfels,geen dip,gewoon,gelukkig,al ruim 21 jaar.En ik laat me door niemand meer wijsmaken dat het dan dus niet klopt.Het is gewoon zoals Fladder schrijft:een chronische klik!
Groetjes,bastet

Goh manda

de druiven zijn wel heel erg zuur, he

Ik heb het niet gehad over de zaken waar wij ruzie overnaken. Ruziemaken is prima. Dan is er blijkbaar iets onduidelijk en ga je dat even samen duidelijk maken.Over te laat komen of controlgedrag vertonen hoeven we geen ruzie meer te maken: de achtergronden daarvan kennen we inmiddels door en door van elkaar. We hoeven niet in eindeloze herhalingen te vervallen, want die eigenschap is blijkbaar onveranderbaar. De meeste ruzies in relaties zijn herhalingen van zetten zonder ooit nader tot elkaar te komen. In dat geval vind ik ruziemaken nu niet bepaald een kenmerk van een goede relatie. Meer een teken van koppigheid.
Geen ruziemaken KAN betekenen wat Josephine zegt. Het kan betekenen dat een van beide partners of beiden continu toegeven en in feite diep ongelukkig is.

Maar twijfels over je relatie is een heel andere categorie. Wij hebben geen momenten waarop we twijfelen of we wel verder willen met de ander. Waarop we twijfelen aan onze gezamenlijk4e basis. Het idee dat we samen oud willen worden is er na 20 jaar nog steeds.
En dat is niet alleen MIJN perceptie. Een van de dingen die daarvoor zorgt is dat we ons hart op de tong dragen. OOK als we de andere iets moeten vertellen dat we doodeng vinden.
En overigens, meestal zwijg ik braaf bij dit soort draadjes, want ik herken het niet. Maar jouw expliciete opmerking dat IEDEREEN twijfels heeft triggerde me. Ik zal het niet meer doen.

Tihama

Net zo'n gruwelijke relatie als tihama

Hier net zo'n gruwelijke relatie als bij Tihama, gruwelijk gelukkig.
Geen twijfel, ik denk dat het voornamelijk komt doordat we elkaar absoluut zo nemen zoals we zijn, we zijn volledig onszelf en dat leeft erg prettig.
Natuurlijk zijn we het ook wel eens oneens, zoals bijv, ehm , eh, het is gek, maar ik kan nu op geen enkel voorbeeld komen, terwijl we echt wel eens discussies gehad hebben. Kennelijk was het niet wezenlijk belangrijk anders zou ik er wel op komen of anders heeft Josephine toch gelijk en ligt een twijfelloze relatie gewoon aan een slecht geheugen
Ik denk trouwens dat veel mensen gewoon van veel te veel dingen de oorzaak op de relatie gooien. Als ik bijv. op tandpastatubedopjes ga letten, dan weet ik dat ik ongesteld moet worden, als hij 's avonds binnenkomt en begint te mopperen over de rommel dan realiseert hij zich dat hij een zware dag wat werk betreft heeft gehad. We hebben al heel snel geleerd dat in die mentale situaties de partner om een knuffel vragen dan een stuk beter helpt dan mopperen over kleine dingen die daardoor ergernissen worden.
Groeten Primavera

Hier idem

Het zal hem in de leeftijd zitten, of in het aantal jaren samenzijn, maar deze hou ik. Ik heb wel veel en uitgebreid geprobeerd en deze is het. Al meer dan 20 jaar. Als we, zoals vanmiddag, in onze gewone doordeweekse kloffie bij de Mikro-Elektro staan om een elektrische deken voor schoonmama aan te schaffen (Plots Kapot, Groot Drama, Moet Nu Vervangen Worden) en we kijken gelijktijdig naar iets en schieten gelijktijdig in een onderdrukte lachbui (omdat het iets is wat wij alleen maar snappen), dan doe ik er zo nog 20 jaar bij.

Tirza

Nee

ook ik twijfel niet aan mijn relatie. Nooit gedaan ook, vanaf het moment dat we wisten dat het goed zat tussen ons.
Dat betekent niet dat we nooit ruzie hebben. Integendeel. We kunnen enorm knallen (wel steeds minder trouwens) over allerlei belangrijke en onbelangrijke dingen. En ik erger me ook wel eens aan mijn man en ik weet zeker dat hij zich ook wel aan mij ergert. Maar dat heeft er bij mij nog nooit toe geleid dat ik dacht dat het niet goed zou gaan of dat ik niet met hem oud wil worden.
Het is ook niet zo dat we alleen maar leuke dingen hebben meegemaakt in onze relatie. Ook weer in tegendeel. Als ik kijk naar de duur van onze relatie (14 jaar), dan zie ik toch een aantal heel serieuze crises. Niet in onze relatie zelf, wel door dingen die ons overkwamen. Dingen waarvan we weten dat het gekund had dat we ze als stel niet overleefd hadden, als onze relatie vooraf al haarscheurtjes had vertoond. Maar gelukkig was dat niet zo.
Dat zie ik trouwens niet zozeer als verdienste (al moet je wel allebei investeren), maar meer als geluk. We hebben nu eenmaal die enorme klik, zoals Tihama dat noemt en we zijn allebei heel erg blij om weer bij elkaar thuis te komen. Ik kan nergens zo mezelf zijn als bij hem en hij zegt hetzelfde over mij.
Dan zie ik nog steeds dat we niet zeker zijn van een goede afloop. Om mij heen zie ik te veel gebeuren, ik denk niet dat dat ons dat niet overkomen kan. Maar ik weet dat onze basis goed is en dat we bij wijze van spreken voor elkaar (en onze kinderen) door het vuur gaan.
Groet,
Dirkje

Yep

Hier ook geen twijfels hoor, eigenlijk precies zoals primavera het in haar laatste alinea omschrijft....

Ja hoor

Regelmatig twijfels helaas

En weer een discussie om zeep geholpen

Anoniem durft niks meer te zeggen, en de oud gedienden bepalen weer eens dat haar probleem voor hun geen probleem is dus daarmee is het geen probleem....

Forumbeheer: kunnen we voor iedereen die niks begrijpt danwel herkent van andersmans problemen een apart topic openen? Ik zou het onder de 'Z" van zelfgenoegzaam rubriceren. Ik ben zo klaar met de chipszakken en platgereden paden van de politiek correcte wijsheid in pacht.

Hier wel hoor

Ik heb jaren getwijfeld, er bijna elke dag aan gedacht om uit elkaar te gaan. en nu doe ik het . Ben het zo zat. Altijd de zelfde discussies. Altijd te horen krijgen dat alles aan mij ligt of aan onze ( autistische) zoon. Van alles geprobeerd. In relatie therapie,( wat hij niet wilde dus niet door ging).
Praten,praten en nog eens praten.
Ik heb de knoop ( na de zoveelste ruzie en discussie) door gehakt en ben nu bezig om de hypotheek over te zetten op mijn naam. Ik vind het nog steeds moeilijk, maar na weer een discussie en een ruzie tussen hem en zoonlief, lig ik weer een halve nacht wakken.
Waar het heir voordurend op fout loopt:
schreeuwen tegen de kinderen, vooral zoonlief, dan een klap geven, al een aantal keer ontaard in het niet kunnen bewaren van zijn zelf beheersing waardoor er altijd wel iets sneuvelt ( spiegel, fotolijstjes,speelgoed) Hij kan niet op een juiste rustige manier met zijn zoon om gaan waardoor zoon ( nu 11 jaar) vreselijk te keer gaat. Dat mag ik dan voor hem oplossen . Want ik ben dan fout, in zijn ogen, dat ik zijn ruzie niet overneem en zoon corrigeer. Dus dan krijgen wij ook ruzie.
2010 wordt het jaar van de bevrijding! Ik kan niet wachten.
Ook al zou het moeilijk worden. Veel moeilijker als dit kan het niet worden.
Zoals iemand al zei : de beste investering is in je zelf.
Ik heb er jaren over gedaan maar we komen dus geen hout verder met elkaar.
Als je al zolang twijfelt, zou ik zeggen : pak je biezen en las een proefperiode in. Het is hier inderdaad zo dat ik er tegen op zie dat hij weer thuis komt. en hij is momenteel altijd thuis. Want ..ook op het werk had hij problemen veroorzaakt en hij zit nu geschorst thuis.
Poeh, ben blij dat ik dalijk die problemen niet meer heb.

Ik denk dat het eraan ligt hoeveel je nog van iemand houdt en in hoeverre je nog licht aan het einde van de tunnel ziet. Ik zie het niiet meer. Hier verandert er toch niets. En mijn liefde is bijna op het nulpunt geeindigd. Mijn respect voor hem is weg. Hij heeft zoveel problemen veroorzaakt ( oa vreemd gaan en daarbij liegen en bedriegen)
hier is het klaar ! Ik hou nog wel van hem, maar nog veel meer van mijzelf en de kinderen.

Hulde aan piekeraar, tip voor anoniem

Piekeraar, dank voor je bijdrage, mij uit het hart gegrepen.

Die vaste forumkliek komt mij ook mijn neus uit, het begint haast reden voor mij te worden om hier maar niet meer te lezen.

Anoniem, ik herken je twijfels helemaal. Het komt en gaat bij vlagen. Ik heb me lang geergerd aan eet- en drinkgeluiden, aan zijn haaruitval, de manier hoe zijn spijkerbroek zit, dat soort dingen. Gemeen he. Alsof ik perfect ben nee echt niet. Ik heb het dan ook altijd heel zorgelijk gevonden, dat getwijfel en die eeuwige kritiek op hem. Ik zat ons ook altijd te vergelijken met andere stellen. Er zijn wat dingen gebeurd nu hier thuis waardoor ik hem met andere ogen ben gaan bekijken en dat is heel goed geweest. Nu kan ik best genieten van wat ik zie (niet iedere dag hoor).

Ik heb wel een tip voor je. Elke keer als je je ergens aan stoort geef je hem een compliment over iets dat je wel leuk vind. Een echt compliment met een glimlach of een stompje tegen zijn schouder. Zijn reactie zal hopelijk een soort wederreactie opwekken waardoor hij iets zegt of doet wat je echt leuk vind.
Daarmee doorbreek je even dit negatieve patroon waarin je terecht bent gekomen.

Mezelf zijn

Ik kan nergens zo mezelf zijn als bij mijn echtgenoot maar toch denk ik vaak aan mijn eerste grote liefde. Het is maar goed dat hij aan de andere kant van de wereld woont want misschien sta ik niet voor mezelf in als hij in mijn buurt zou vertoeven.Dat is jaren geleden al eens gebleken.Ik blijf van hem houden.Ik wou dat het niet zo was maar het gaat niet weg.Ik hou van mijn man maar tja hier ook weleens twijfel dus.

Knikker

Wat mij helpt als ik me teveel irriteer: me realiseren dat ik me alleen maar op negatieve dingen zit te focussen. Ik ga dan al zijn goede eigenschappen uitvergroten en iets leuks met hem doen: samen ergens heen. Niet uit eten maar bijvoorbeeld een stad bezoeken waar we nooit geweest zijn en dan samen alles uitzoeken.Of iets ondernemen wat we nog nooit hebben gedaan: wilgen knotten bij natuurmonumenten ofzo.Net of we dan weer betere vriendjes worden en ik me minder erger.Wat ook helpt: me realiseren dat ik zelf ook behoorlijk irritant kan zijn. Bovendien doe ik aan nagelbijten, ruim ik te weinig op, ben ik bazig en koppig en stronteigenwijs en ga zo maar door.Dat relativeert wel wat

Knikker