Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Pief schreef op 05-03-2023 om 21:28:
[..]
Lijkt me niet goed voor jou en ook niet voor je vriendin. Zij moet jou los gaan laten, niet aan jullie relatie werken. Want jij hebt al lang losgelaten.
Anderzijds zijn er zoveel dingen waar we niet aan gewerkt hebben en nooit tegen anderen over gepraat hebben…
Schipperaar schreef op 05-03-2023 om 21:42:
[..]
Anderzijds zijn er zoveel dingen waar we niet aan gewerkt hebben en nooit tegen anderen over gepraat hebben…
Eerst maar eens loslaten en allebei op eigen benen staan. Dan kun je later altijd nog kijken wat jullie wel gemeen hebben. Om te beginnen jullie zoon, dus in ieder geval blijven jullie samen ouders. En er is niks mis mee om na een scheiding vrienden te zijn.
Prillewits schreef op 05-03-2023 om 22:19:
[..]
Eerst maar eens loslaten en allebei op eigen benen staan. Dan kun je later altijd nog kijken wat jullie wel gemeen hebben. Om te beginnen jullie zoon, dus in ieder geval blijven jullie samen ouders. En er is niks mis mee om na een scheiding vrienden te zijn.
Door onze zoon zien we elkaar hoe dan ook nog inderdaad…ik merk ook dat ik moeite heb om álles van haar los te laten.
Schipperaar schreef op 05-03-2023 om 22:51:
[..]
Door onze zoon zien we elkaar hoe dan ook nog inderdaad…ik merk ook dat ik moeite heb om álles van haar los te laten.
Dat is ook lastig en dat kost echt wel even tijd. Eerder jaren dan maanden.
Jullie verhaal, het verhaal waar jullie nu in zitten zeg maar, is een bijzondere in de zin van niet standaard. Er was geen echte relatie en dat wilde jij ook niet, maar toch blijkbaar een vorm van hechting. Die je nu beter beseft omdat er duidelijkheid is over het stoppen van de relatie. Je had je schrap gezet voor haar reactie, maar dat bleek niet eens zozeer nodig geweest te zijn. Logisch dat je nieuwe zicht op jullie verhaal wat verrassend aandoet voor jezelf. Ik zou helemaal niet weten hoe je hiermee om moet gaan. Ik zit een beetje te denken dat het lijkt of het je ook nieuwgierig maakt naar wat er nog wel mogelijk is nu. Of vergis ik me en is het vooral angst voor eenzaamheid en het niet durven van echt afscheid nemen?
Ik ben geneigd om te zeggen dat als het een soort nieuwsgierigheid is (die ook over jezelf gaat of misschien wel juist over jezelf) dat er dan ook iets positiefs in kan zitten om dat te onderzoeken. Waarschijnlijk zal je als het er weer op gaat lijken dat zij een echte relatie verwacht dichtklappen en in afweer gaan zitten. Dus zou dat voorkomen moeten worden. Misschien ben ik ook veel te positief er over dat zoiets mogelijk is hier winst uit te halen voor jou als persoon, op een juiste manier. Maar ergens vind ik het gewoon een beetje jammer dat jullie als toch twee oprechte mensen met elkaar om zouden moeten gaan alsof jullie per definitie schadelijk voor elkaar zijn.
En nogmaals, misschien is het vooral angst voor eenzaamheid dat je beweegt. Misschien kun je daar achter komen met een therapeut. Het lijkt mij dat er ook een soort interesse bij je is namelijk hoe het nou zit.
(foutje)
Relatietherapie lijkt me voor jullie niet echt zinvol. Je kunt je liefde voor haar moeilijk terugvinden, aangezien die er al nooit was. Het toneelstuk hoeft niet nog langer verlengd te worden. Een mediator om goede afspraken te maken omtrent jullie zoon lijkt me wel verstandig.
Vrienden blijven kan, maar niet altijd. Het hoeft ook niet. Maar aangezien jullie voor de relatie wel al vrienden waren, kan het misschien wel. In ieder geval zou een goede verstandhouding na de scheiding wel mijn prioriteit zijn.
Jullie levens hebben een hele tijd deel van elkaar uitgemaakt en elkaar aangevuld als ouder voor jullie zoon. Dat is dus zoeken naar een nieuwe balans.
In deze gure storm zoek ik af en troost en hoop en rust in gedachten. Ik pas wel op illusies…
Schipperaar schreef op 06-03-2023 om 12:47:
In deze gure storm zoek ik af en troost en hoop en rust in gedachten. Ik pas wel op illusies…
Je kan beter je rust vinden in mindfullness. Dat helpt je het nieuwe te aanvaarden en het oude los te laten. Daar heb je meer aan dan teruggrijpen op het oude voor troost. Daar kom je niet verder mee.
Een update
Vanmiddag zou ik nog geschreven hebben: we gaan al goed met elkaar om, en wat een krachtige vrouw dat ze er zo goed tegen kan om mij te zien en over de vloer te hebben omwille van onze zoon. Ze was altijd al de krachtige vrouw. Maar vanavond bleek dat ze er toch slecht tegen kan, en zelfs nog een restant hoop putte uit een gesprek dat ze met mijn moeder had nadat ik daar was geweest. Die had het nog over een bemiddelaar gehad om onze relatie te redden.
Het was toch tóch te vaag gebleven. En ik ben te naïef geweest dat ze er al ‘manmoedig’ overheen was, de grotere afstand al geaccepteerd had, en mij dáárom nog steeds eten aanbood en praktische hulp toen ik afgelopen week overspannen leek te worden.
Oh hoe zoet, dat idee dat ze toch nog steeds mijn maatje kon zijn en er geen kilte en pijn in de lucht hoefde te zijn.
Maar zó snel gaat haar proces natuurlijk niet. Ik zal ook echt moeten stoppen met hulp vragen en aannemen. Stoppen met te aardig zijn. Want ze kan het niet aan. En dan krijg ik, zoals zonet, de pijn weer op me afgevuurd. De emoties en verwijten die ik niet begripvol mág pareren, want daarmee komt ze juist nóg moeilijker los van mij.
De komende tijd maar écht meer afstand nemen. Misschien ook écht niet meer bij hen thuis op zolder slapen de nachten vóór ik J. naar school breng, al stond ze daar eerst op.
Dit werkt niet….in elk geval nu niet.
Ben ik terug bij af…..?
(Ik weet het zelf al wel….Gelukkig net begonnen bij een goede doortastende therapeut, want ik heb ook buiten D. om veel oude pijn om zelf mee te leren dealen! )
Schipperaar schreef op 12-03-2023 om 20:51:
Een update
Vanmiddag zou ik nog geschreven hebben: we gaan al goed met elkaar om, en wat een krachtige vrouw dat ze er zo goed tegen kan om mij te zien en over de vloer te hebben omwille van onze zoon. Ze was altijd al de krachtige vrouw. Maar vanavond bleek dat ze er toch slecht tegen kan, en zelfs nog een restant hoop putte uit een gesprek dat ze met mijn moeder had nadat ik daar was geweest. Die had het nog over een bemiddelaar gehad om onze relatie te redden.
Het was toch tóch te vaag gebleven. En ik ben te naïef geweest dat ze er al ‘manmoedig’ overheen was, de grotere afstand al geaccepteerd had, en mij dáárom nog steeds eten aanbood en praktische hulp toen ik afgelopen week overspannen leek te worden.
Oh hoe zoet, dat idee dat ze toch nog steeds mijn maatje kon zijn en er geen kilte en pijn in de lucht hoefde te zijn.
Maar zó snel gaat haar proces natuurlijk niet. Ik zal ook echt moeten stoppen met hulp vragen en aannemen. Stoppen met te aardig zijn. Want ze kan het niet aan. En dan krijg ik, zoals zonet, de pijn weer op me afgevuurd. De emoties en verwijten die ik niet begripvol mág pareren, want daarmee komt ze juist nóg moeilijker los van mij.
De komende tijd maar écht meer afstand nemen. Misschien ook écht niet meer bij hen thuis op zolder slapen de nachten vóór ik J. naar school breng, al stond ze daar eerst op.
Dit werkt niet….in elk geval nu niet.
Ben ik terug bij af…..?
(Ik weet het zelf al wel….Gelukkig net begonnen bij een goede doortastende therapeut, want ik heb ook buiten D. om veel oude pijn om zelf mee te leren dealen! )
Maar verbaasd je dat dan? Is je verwachting van een scheiding en alleen verder dan niet zo realistisch? Je kunt ook vriendelijk zijn en tegelijkertijd duidelijk en op afstand.
Je kunt haar nu ook niet belasten met jouw problemen en hulp aan haar vragen. Je geeft aan nooit van haar gehouden te hebben en te willen scheiden. Hoezo vraag je haar dan om hulp? Zij moet juist loskomen van jou en niet in het oude patroon blijven hangen. Dat gaat niet meer.
Nee, het werkt niet om te beslissen dat we samen geen toekomst hebben om vervolgens nog bijna even vaak over de vloer te komen.
Voor ons kind wil ze dat ik er blijf slapen, maar als elke dag de confrontatie niet blijkt te werken zal ik toch full time in mijn studio moeten gaan slapen. Dan moet ze maar vertrouwen dat ik me 4 dagen in de week op tijd ‘s ochtends bij haar huis meld om de zorg voor onze zoon over te nemen (vertrouwt ze nu niet op).
En blijven eten moeten we maar niet meer doen, laat staan dat ik haar auto gebruik [ik moet gewoon zelf weer een auto hebben❗️]. Zelfs alle fietsen komen van haar.
En als ik dit jaar een huis zou vinden kan ik zoonlief hier ook opvangen (zelfs voor de nacht). Tot die tijd een fatsoenlijke slaapbank regelen (studio heeft geen bruikbare slaapkamer).
Tijd voor ruimte en onafhankelijkheid….
Pief schreef op 13-03-2023 om 00:17:
Je kunt haar nu ook niet belasten met jouw problemen en hulp aan haar vragen. Je geeft aan nooit van haar gehouden te hebben en te willen scheiden. Hoezo vraag je haar dan om hulp? Zij moet juist loskomen van jou en niet in het oude patroon blijven hangen. Dat gaat niet meer.
Mijn nieuwe therapeut gaf gelijk bij de kennismaking al aan te willen werken aan de versteviging van mijn volwassen ik. Lijkt me een heel goed idee om stappen te kunnen zetten zonder terug te vallen in afhankelijke patronen. Al heb ik buiten de ex-relatie om ook al genoeg om aan te werken, en was D. sinds ik haar leerde kennen al degene die mij ondersteunde, dat kan dus nu niet meer. En moet ook niet meer.
Het is alleen zó moeilijk om uit die groef te stappen van hoe je al 11 jaar met elkaar omgaat….in de basis vínden we elkaar immers gewoon aardig….kan ik dáárom steeds zo moeilijk overtuigd zeggen “ja, ik wil scheiden!” ❓😟
