Relaties Relaties

Relaties

Janneke

Janneke

03-10-2018 om 10:23

Relatie ouders verbreken

Ik weet niet helemaal of dit de juiste rubriek is.
Mijn dilemma. Ik ben een vrouw van midden 40. Altijd afsfandelijke relatie met mijn ouders gehad. Ongetwijfeld hadden ze het beste met me voor maar er zijn ook veel dingen misgegaan. Alles op hun condities. Mooi weer spelen voor de buitenwereld terwijl er veel spanningen zijn. Dingen voor mij verzwijgen onder het mom dat het beter voor me is. Ik heb geen broers en zussen. Ze zijn op zich een fijne opa en oma voor mijn drie kinderen maar wel op hun voorwaarden.
Ik heb me nooit echt op mijn plaats en thuisgevoeld. Door omstandigheden in het verleden al eens op het punt gestaan om contact te verbreken omdat gesprekken voeren en begrip niet mogeljjk leek. Toch weer doorgegaan met oppervlakkig contact. Ook omdat we geen grote familie hebben en mijn man ook een lastige jeugd en dito familie heeft. Nu zijn er wat dingen gebeurd in mijn eigen leven (ik zit oa in een huwelijkscrisis) en ben zelf en samen met man in therapie gegaan. Gedurende therapie kom ik erachter dat ik eigenlijk geen energie meer wil steken in de relatie met mijn ouders. Het verandert toch niet en het kost me alleen maar. Ook blijkt dat ik een verkeerde loyaliteit opgebouwd heb die ook doorwerkt naar andere relaties. Maar ja: actief contact verbreken vind ik ook een hele stap. Dan ontzeg ik wellicht ook mijn kinderen hun grootouders. Ik pieker er behoorlijk over. Ik wil nog wel dan een finaal gesprek aangaan maar ben dan ook bang me weer te laten meeslepen.
Is et iemand in een soort zelfde situatie? Die dus contact met ouders verbroken heeft en wil delen hoe dat dat dan uitwerkt?

Dank!

Vanzelf

Heb je die vraag ook voorgesteld aan de therapeut?
Met de toename van de leeftijd van de kinderen, gaat dat oppervlakkige contact meestal vanzelf verwateren tot een contact wat eerder omschreven kan worden als uit beleefdheid dan uit wederzijds verlangen. Daar hoef je geen stressvolle gesprekken aan te wijden.

Risico;
Je hebt geen broers of zussen, maar misschien wel andere familieleden. Die kunnen zich tegen je keren als je je ouders afvalt.
Zo weet ik van een vrouw met huwelijksproblemen, die op aanraden van de therapeut, een kritisch gesprek aanging met haar ouders en daarbij de bal bij hen legde. De familie was ontstemd over de handelswijze waarop de therapeut de relatie van twee ouders onder vuur legde. Het werd gezien als een verkeerd advies van een therapeut, die haar ouders niet eens kende. Zo had de vrouw daarna met niet één, maar met twee strijden te maken.

Steek je energie in de zorgen die de eerste prioriteit hebben. Dan kan je daarna wel zien of die andere zorg ook opgepakt moet worden.

Geen energie geen verandering

' Gedurende therapie kom ik erachter dat ik eigenlijk geen energie meer wil steken in de relatie met mijn ouders. Het verandert toch niet en het kost me alleen maar.' Als je nog verwacht dat het verandert kost het je veel energie. Geen energie meer erin stoppen hoeft niet te betekenen dat er een breuk komt. Kan ook gewoon zijn: geen energie meer erin stoppen.

Tsjor

Verwachtingen

Je kunt je verwachtingen bijstellen. Je weet dat het is wat het is. Accepteer dat en bepaal voor jezelf wanneer het voor jou de moeite waard is om er wel wat energie/tijd in te steken en wanneer je prioriteiten anders liggen. Als jij het belangrijk voor de kinderen vindt om ze te blijven ontmoeten met verjaardagen, kerstmis etc. dan ligt je prioriteit en loyaliteit bij je kinderen en niet omdat je het voor je ouders doet. Snap je? Je verwacht dan niets, gaat een uurtje bij opa en oma koffie drinken zoals je dat ook bij de buurvrouw zou doen. Ga vooral daar op bezoek. Is het onverwacht gezellig, blijf je plakken. Is het ongezellig of wordt het je te veel dan ga je naar huis. Het is lastiger als je ze weg wil hebben terwijl ze bij jullie zijn.

Mari

Mari

03-10-2018 om 14:08

Ik begrijp je wel

Ik ben opgevoed door een narcistische moeder (gediagnosticeerd). Ik heb nooit het contact verbroken hoewel dat misschien wel goed voor me was geweest. Mensen zeggen 'oh maar een uurtje per week is toch niks". Hmm nou wel als iemand je blijft stalken, ontkennen, claimen, proberen te manipuleren. Dat ondermijnt je. Echt heel naar geweest.

Het was een dilemma want ik was haar enige familie, de enige die voor haar kon zorgen toen ze dement werd. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen met haar te verbreken. Maar het geduld wat ik daar in op moest brengen, ondanks alle gaslighting, manipulatie, claimen en stalken werd haar macht, haar entitlement. ze vond dat ze recht op me had.

Dus ja, ik kan je niet raden. Als ik je bericht lees, is mijn eerste reactie 'dat kan je toch niet maken, je ouders in de steek laten' maar ik weet ook dat dat de reactie van een kind van narcistische ouders is die niet, nooit voor haar zelf mocht kiezen....

Niemand kan voor je beslissen je ouders konden waarschijnlijk ook niet anders zijn dan ze waren en zijn en verdienen daar vergeving voor. Maar dat zaken niet simpelweg op te lossen zijn door maar een verplicht bezoekje te brengen eens in de zoveel tijd, begrijp ik heel goed. Maar wellicht zijn je ouders minder heftig dan mijn moeder?

En eens een tijdje, een jaar of zo, afstand nemen om te kijken hoe het voelt?

Janneke

Janneke

03-10-2018 om 14:18

Alvast dank voor de reacties

Hier kan ik wat mee. Soort van beleefdheidsbezoeken zijn er al jaren. Merk dat ik het niet meer op kan brengen.
@Flanagan: ja ik heb dit ook voorgelegd aan de therapeut. Hij gaf aan waar ik dan zo bang voor was als ik het contact wel zou verbreken. Mijn angst zit nu vooral voor de kinderen dat ik hen het contact ontzeg (kinderen zijn pre-puber en pubers nog wel (ruim) onder de 18). En hij gaf dan aan of ik met alle onwaarheden en leugens (voert te ver om hier te beschrijven) dan gewoon doorga richting mijn kinderen. Ik heb veel geheim moeten houden als puber over mijn ouders en doe dat nu voor een gedeelte nog steeds uit verkeerde loyaliteit. Of dat ik de geheimen loslaat en ze daar laat waar ze horen. Bij mijn ouders. Maar niet meer mijn last. Klinkt ingewikkeld als je context niet weet maar daar worstel ik mee. Er is idd wel andere familie en het zou kunnen dat ik daar strijd mee krijg. Maar dat is vooral familie op afstand. Dat zou ik dan wel lastig voor mijn kinderen vinden. Gezamelijk dingen waar ook mijn ouders komen. Kunnen we daar dan nog heen?

Chantal

Chantal

03-10-2018 om 14:20

energie

Ik vind hem wel mooi: stop er zo min mogelijk energie in.

Als je breekt, kan dat je misschien wel meer energie kosten dan als je het niet officieel afkapt, maar het even op een lager pitje zet. Gewoon een paar keer (hoe vaak zie je ze en waar?) "niet kunnen" / "het komt dan niet uit", maar het alleen doen als je het voor je kinderen nog een beetje wilt.

En dan net zo lang of kort als JIJ kunt opbrengen. inderdaad liever bij hen dan bij jou thuis.

Is dat een optie voor je?

Of gaat zo'n lagere frequentie en minder energievretende houding je niet helpen?

Verder, soms kan het ook helpen om juist je energie in positieve dingen te steken. Dingen die je juist wel energie geven. Je hebt nu natuurlijk een vervelende situatie: EN niet fijn met je ouders EN relatieproblemen. Dus mijn tip: zoek naast die "ellende" ook vooral activiteiten (met vriendinnen, sporten, saunabezoek, wandelen?) waar je wel blij van wordt en energie van krijgt. Dan heb je ook meer energie voor de ellende.

NB In dat laatste ben ik een kei (naast alle ellende die ik al jarenlang heb op diverse vlakken maar waar ik helaas niet zomaar van af kom).

Chantal

Chantal

03-10-2018 om 14:24

kinders en opa en oma

Ik begrijp dat je je kinderen hun opa en oma gunt maar zelf bezoekjes aan hen eigenlijk niet meer kunt opbrengen.

Is het een optie dat ze alleen gaan logeren bij opa en oma?

En dat je ze wegbrengt en ophaalt? Liever nog, dat je man het doet (die heeft misschien minder problemen met hen of kan makkelijker even snel daar zijn en weer wegrijden)?

En dat je voor de rest even wat vaker afhoudt, niet kunt, niet lekker bent?

Ik weet niet, maar soms werkt dat beter dan dingen keihard uitspreken en officieel breken.

Vervelend trouwens voor je. Echt naar dit soort dingen.

Janneke

Janneke

03-10-2018 om 14:30

Afstand nemen

@Mari Afstand nemen zonder duidelijkheid is lastig. Vragen van kinderen, vragen van ouders. Op dat punt sta ik nu.
Poe Narcisme lijkt me ook niet makkelijk. En inderdaad wat als ouders hulpbehoevend worden. Daar heb ik nog niet over nagedacht...

' Nu even geen tijd voor'

Dat lijkt me voorlopig een mooie reactie. En dat op repeat. Inderdaad: doseer het zoals je het zelf aankunt.

Tsjor

Floria

Floria

03-10-2018 om 15:04

Hier

Ik steek er dus geen energie meer in. Ik initieer geen contact, maar oma wordt nog wel uitgenodigd op de verjaardag van de kinderen. Ze is ook wel eens niet geweest omdat ze boos was op mij, maar bij geen reactie daarop is ze de keer erna weer gekomen. Met termen als kinderen een oma gunnen danwel ontnemen heb ik niks. Mocht ze te ver over de streep gaan dan missen ze er niets aan. Ze zien haar nu alleen op verjaardagen, en kerst, 4-6 keer per jaar.

Kaaskopje

Kaaskopje

03-10-2018 om 15:11

Als je geen ruzie hebt

Zou ik het contact openhouden. Als je bij elk bezoek het gevoel hebt dat je enorm over je grenzen moet gaan, zou ik minder gaan, maar je kinderen verder de vrijheid geven.

Ik heb inmiddels 21 jaar geen contact meer, maar overweeg nu toch nog een keer op bezoek te gaan. Dat is een kostbaar "grapje" voor mij, omdat ik naar het buitenland moet. Hoewel mijn moeder ook veel te verwijten valt, doen we dit vooral voor haar. Het lijkt erop dat zij alleen achter zal blijven. Zij is blij met het contact. We kunnen dan in ieder geval weer bellen.

Ik heb in de afgelopen jaren het contact niet echt gemist, maar soms heb je spontaan vragen over vroeger, of medische en dan is het vervelend om niet de telefoon te kunnen pakken. Dus als het niet moet, zou ik het contact niet volledig verbreken. Maar alleen jij kunt beoordelen of het wél nodig is en dus moet.

Kinderen

Voorkom dat je je kinderen die leugens en geheimen gaat vertellen. Ze hebben er niets aan.
Neem zodoende geen actie naar je ouders, dat vergroot de kans dat je kinderen het wel te horen krijgen. Zij zullen je dit niet in dank afnemen, want ze hebben je niet gevraagd hen op de hoogte te brengen.
Je kan het wat hen betreft, ook voor je houden omdat ze er nog te jongvoor zijn.

Symbolisch

Een dierbare oudcollega van mij is ook daadwerkelijk verwaarloosd en sexueel misbruikt in haar (grote) gezin. Op diverse momenten heeft ze het contact verbroken maar heeft ook net zo vaak weer contact gezocht. Ze heeft het gezin gehad dat ze gehad heeft en dat kun je niet meer uitwissen maar wel de verwachtingen die je daar dan van hebt loslaten. En balans zoeken in het contact. Dicht bij jezelf blijven wat je nog wel wil doen en wat niet meer.
Afstand nemen kan dan ook gezien worden als een symbolische actie. Ook als er werkelijk geen contact meer volgt blijft het oude gezin, je vader en moeder, je bij. Voor wat het is.

Janneke

Janneke

03-10-2018 om 18:05

Fijn al die reacties. Doet me goed

Fijn al deze reacties. Want besef me beter nu wat het zou betekenen om contact helemaal te verbreken. Dat zal niet lukken verwacht ik. Want het blijven mijn ouders. Dus vroeg of laat word ik toch weer met ze geconfronteerd. Ik ga beter mijn grenzen aangeven. En dan maar een smoezen scala inzetten af en toe.

Man

Man

03-10-2018 om 20:15

Janneke

Ik zat in hetzelfde schuitje als jij.
Uiteindelijk besloten om het contact te verbreken. Niks meer van me laten horen. Energie in andere zaken steken.

Uiteindelijk viel er een last van mijn schouders. Voelde me bevrijd. Gezien de leeftijd zal ik ze nooit meer zien, en eigelijk raakt dat me niet.
Op een gegeven moment voelt het als tot hier en niet meer verder.

Ook jouw hele riedel aan smoezen gebruiken en grenzen aangeven gebruikt. Uiteindelijk hielp dat niet en werd eigen wil toch doorgedrukt en zijdelings nog ff de grond in geboord.

Dat wat het punt waarop ik dacht ..... have a nice life....

Floria

Floria

03-10-2018 om 20:22

Janneke

"Want het blijven mijn ouders. Dus vroeg of laat word ik toch weer met ze geconfronteerd."

Hoe bedoel je dat precies?
Ik heb mijn vader al heel lang niet gezien en was van plan dat zo te houden. De enige confrontatie met zijn bestaan lijkt me dan de informatie dat hij is overleden (erfenis verwerpen, etc. en vooral me verre van alles houden). Volgens mij kun je toch niet meer gedwongen worden om iets met een ouder, of beide ouders, te maken te hebben als je dat niet wilt? Ik ga me echt niet verplicht voelen om te gaan mantelzorgen of zo.

Janneke

Janneke

04-10-2018 om 07:54

Overwegingen

@Flanagan, ik ben zeker niet van plan om mijn kinderen erbij te betrekken. Alleen als ik het contact helemaal zou verbreken zal ik toch iets moeten uitleggen. En dat is lastig want hoe geef ik dan aan dat ik niet meer kan.

@man ik heb denk ik die grens bijna bereikt. Maar ja.
@Floria nou ze wonen redelijk in de buurt en we bewegen soms in dezelfde kringen. En ja inderdaad met het ouder worden, zorgbehoefte wellicht. Ik heb geen broers en zussen dus ik zal toch als eerste benaderd worden vrees ik.

Al met al is het een vreselijk lastig dilemma

Innerlijk afstand

Ik denk dat het mogelijk is, dat je innerlijk afstand van ze neemt. Dat wil zeggen dat je hen beschouwt als mensen die zo doen, waar jij dan al dan niet mee om kunt/moet/wilt gaan, zonder dat het jou raakt. Ze brengen zichzelf in de problemen en die problemen kun je zien en begrijpen, maar je kunt het niet oplossen voor hen. Hooguit zorgen dat de gevolgen niet al te dramatisch zijn.
Je hebt gelijk: het kunnen je toekomstige zorgklanten worden, want als er iets gebeurt zul jij de eerste zijn die gebeld wordt.

Tsjor

Afstand

Je hoeft niet publiekelijk met hen te breken, de innerlijke afstand kan je ook bereiken door hen te bezien als buurtbewoners waar je geen warme binding mee hebt.
Als je ze tegen komt op familiedagen, praat je hooguit over koetjes en kalfjes. De onderwerpen die jou wel bezig houden, deel je niet met hen omdat je hen niet vertrouwd en je die ook niet met een buurtbewoner zou bespreken.

Een verjaardagsfeest van de kinderen kan je bijvoorbeeld een wending geven; meer mensen tegelijk uitnodigen zodat de aanwezigheid van opa en oma minder zwaar drukt op jouw beleving.

Je hoeft je kinderen niets uit te leggen. Als ze er niet over vragen, hoef je ook niet erover uit te wijden. Als ze wel vragen gaan stellen, antwoord je nuchter dat het je meer rust geeft als dat het contact wat verwatert.

Alleen die lastige kerstdagen; als je hen voorheen uitnodigde voor een feestmaal, kan je hier verandering aan geven door met gezin een activiteit te plannen, denk aan bowlingavond met gourmetten of een midweek vakantiepark..Je zult niet de enige zijn die in die dagen, zo de familie mijdt.

Het is nog niet zo ver

Je nu druk maken over de tijd waarin ze een beroep op je kunnen gaan doen, is je druk maken om iets waarvan je niet eens weet hoe het tegen die tijd loopt.

Hier groeide het contact met ouders uit elkaar doordat vader zijn andere dochter altijd opzocht en hielp. Ouders woonden als 80plussers lang zelfstandig en ze hadden al jaren een maaltijdservice.
Tot het moment dat vader in ziekenhuis belandde en ik er het dichtstbij woonde. Mijn hulp was als de hulp van een verpleegster/ professional/ contactpersoon, dus niet als een dochter. Vader is daarna in een verpleegtehuis gekomen en kort daarna, ging moeder in een zorgcentrum. Vader is binnen een jaar overleden. Moeder ziet mij ook als verzorgster, net als andere verzorgsters in dat centrum. Het ouders-kind contact speelt op die leeftijd geen rol meer. Ik ziet ze ook niet meer als ouders, maar eerder als hulpbehoevenden.

Omdat je niet weet hoe hoe het ouderdomsproces van je ouders er uit gaat zien, heeft het geen zin om je over die eventuele zorg en jouw inzet, nu in te zitten. Je weet ook niet hoe je tegen die tijd je ouders bekijkt.

De rollercoaster door de huwelijkscrisis beïnvloedt je kijk op mensen. Haal niet alles erbij, dan verlies je overzicht en de hoop op verbetering.

Viooltje

Viooltje

04-10-2018 om 11:40

Wijze woorden allemaal hierboven

Ik zou denk ik niet kiezen voor een harde breuk, maar het zoeken in je verwachtingen proberen bij te stellen en het contact een beetje 'dood laten bloeden'. Je kinderen worden vanzelf ouder en dan wordt het contact vanzelf minder belangrijk. Hun vrienden, school, clubjes, bijbaan komen dan voor je ouders. Zeker als jij geen bezoek/contact stimuleert.
Verjaardagen: nodig ze uit als je vindt dat je daar niet onderuit kunt, maar dan inderdaad als onderdeel van een grotere club. Feestdagen idem. Of zelf weg gaan.
Maak je niet druk over dingen waarvan je niet weet of het gaat gebeuren, dat zie je dan wel weer. Focus je op jouw eigen rust en je eigen gezin.

Ik ben benieuwd naar wat je zou verwachten van een finaal gesprek, als je wel het contact zou willen verbreken. Wil je alsnog excuses, of gaat het er jou om jouw verhaal te doen? Dan zou ik kiezen voor een brief, omdat je anders al snel in een discussie belandt, die je waarschijnlijk toch niet gaat winnen (het is sowieso al 2 tegen 1 natuurlijk). Maar ik zou dus gewoon de zaak op zijn beloop laten en er geen energie meer insteken. Je kunt het misschien voor jezelf wel symbolisch afsluiten op de een of andere manier, als je dat helpt om in je hoofd het los te laten.

Janneke

Janneke

04-10-2018 om 13:04

Alles laten bezinken

Dank allen en zeker ook Flanagan voor je bijdragen. Ik laat alles eens bezinken, het is echt fijn dat jullie hier mee willen denken. Hard verbreken zoals ik eerst wilde zal ik niet doen denk ik nu. Ik zit inderdaad verder ook nogal in een turbulente periode en kan en wil dat er toch niet bij hebben nu.
Hierbij wilde ik het laten qua mijn draadje.
Dank nogmaals.
Janneke

Even anoniem

Even anoniem

05-11-2018 om 17:09

Klinkt zo bekend

Tot iets meer dan een jaar geleden was ik ook in een vergelijkbare situatie, ouders die me continu omlaag haalden en een relatie crisis nog erbij.

Toen dochter voor haar opleiding na een grote stad ging braak ook ik mijn tenten in het dorp af en verhuisde na een grote stad en zei tegen mijn ouders dat ze mijn nieuwe adres niet zullen krijgen. De reactie was als verwacht.

Mijn relatie heeft het niet overleefd. Want ik werd te zelfverzekerd voor hem. Inmiddels heb ik wel een hele leuke nieuwe relatie.

Al meer dan een jaar geen contact met mijn ouders en ik heb nooit beter gevoeld! Ze hebben van alles probeert, inclusive mijn mobiel laten hacken, maar weten nog niet waar ik ben en inmiddels heb ik ook een andere nummer die hun ook niet weten.

Mijn leven heeft een compleet andere richting genomen nu. Ik zit lekker in mijn vel en ben veel zelfverzekerder dan vroeger.

Mijn beste vriendin en haar man hebben mij in officieel geadopteerd (dus zonder papieren en zo, maar zijn wel de beste ouders die er zijn).

Ik zal graag nog meer vertellen maar ben bang dat ik dan te herkenbaar ben. Maar ik heb er iig geen spijt van gehad, totaal niet.

Kerst en dat soort dagen zijn natuurlijk bitterzoet. Maar dat weegt niet op tegen alle voordelen.

Sommige van jullie kunnen misschien aan de draad over internationale mantelzorg herinneren...

Joyfull

Joyfull

13-11-2018 om 09:25

Hallo Janneke,

Ik heb het contact met m'n ouders verbroken.

Om precies te zijn 5 jaar geleden met m'n biologische moeder en 4 jaar geleden met m'n biologische vader.

Ik zeg biologisch omdat ze voor mij alleen nog die waarde hebben.

Ze hebben mij gemaakt en op deze wereld gezet maar zijn tekort geschoten in het geven van liefde, steun, veiligheid, begrip, vertrouwen, troost en zorg.

Op een gegeven moment in mijn eigen volwassen leven(ook als moeder) en na een aantal jaar therapie,

besefte ik me wel wat mijn aandeel in deze ongezonde relatie met mijn ouders was, dat ik ze de kans gaf om me ook nu nog te kwetsen of teleur te stellen door ze in m'n leven toe te staan. Ik gaf ze de gelegenheid om dat nog te kunnen doen.

Hiervoor was een heftige gebeurtenis nodig om me te beseffen dat het nooit anders zal worden.

En dat heeft me de kracht gegeven om de knoop voor goed door te hakken.

Waar ik tot op de dag van vandaag geen spijt van heb. En wat me uiteindelijk heel veel rust heeft gegeven.

Natuurlijk ben ik even door een hel gegaan van pijn en verdriet en woedde. En ja natuurlijk zijn er nog steeds momenten dat het even lastig is, zoals verjaardagen of feestdagen.

Maar met elk jaar dat voorbij gaat neemt het verlies een klein beetje af. M'n hart en hoofd komen steeds meer op 1 lijn als het hier om gaat.

Maar ik las uw bericht en zou u graag advies willen geven.

Om niet zo'n moeilijke beslissing te maken op dit moment.

U geeft aan in een relatie crisis te zitten. Wat goed dat jullie aan relatie therapie doen! Maar dat geeft denk ik ook aan dat u niet stabiel bent op dit moment.

De relatie breken met je ouders is iets wat totaal tegen onze natuur in gaat. Ze overlijden niet echt, maar wel in de betekenis van ouders of het gewenste plaatje van ouders die je graag had gehad(Ookal zijn ze dat misschien nooit echt geweest)

En gezien je daad werkelijk een verlies lijd, zal er dan ook een rouwproces volgen.

Ik hoop dat u uzelf ook therapie of gesprekken gunt als het gaat om een keuze maken over het contact met uw ouders. Naast de relatie therapie.

Wat u ook besluit te doen, ik hoop dat u iets heeft aan wat ik heb geschreven(en anderen misschien ook)

En wens u veel kracht en moed en steun van uw omgeving.

Groetjes J.

Janneke

Janneke

13-11-2018 om 13:08

Dankjewel Joyfull en even anoniem

Dank ook voor jullie uitgebreide warme reacties. Voor nu neem ik geen beslissing. Eerst moet ik zelf wat beter op de rit zijn.

Even anoniem

Even anoniem

20-11-2018 om 00:06

Dat goede tijdstip komt

Janneke, je moet jezelf ook niet onder druk zetten, ik heb er ook lang over na gedacht en er waren een aantal mislukte pogingen voor deze.

Ik had ook veel geluk - heel veel steun door mijn beste vriendin die ik nu als mijn echte moeder zie en van mijn vriend die toen nog alleen een vriend was. En ik woon nu in een grote stad waar ze mij niet snel zouden vinden. Aan mijn deurbel staat ook zijn naam, niet de mijne. Al is het risico klein dat ze mij hier zouden vinden en het is ook een wijk waar ze niet snel zullen komen. Ook dat was een bewuste keuze, in een "slechte" wijk gaan wonen. Die ik trouwens erg gezellig vind...

Voordat je deze stap neemt zorg sws dat je een goed netwerk buiten de familie heb. Dat maakt het een stuk makkelijker.

En het duurt een tijdje voordat je al de negative gedachten over jezelf kwijt raakt die hun in je hoofd geplant hebben. Ik heb het gelukkig zonder therapie gered.

Inmiddels kan ik er - soms - grapjes over maken. Bijvoorbeeld hoe ze mijn leven nu zullen vinden dat ze zullen weten hoe ik leef. Bijvoorbeeld het feit dat mijn vriend surinaams is (ze zijn zwaar racistisch)... Dat ze nog in mijn leven zouden zijn zullen ze alles doen om deze relatie kapot te maken. Hij is hier geboren en getogen, heeft heel veel sucess in zijn beroep, maar zijn huidskleur zal voor hun al een schok zijn 😉

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.