Schoonouders...

Flanagan

Ik had een reactie over het hoofd gezien:

"Misverstand. Ik bedoelde door minder info te delen, minder vaak in discussie te moeten.
Dat geef rust in jouw gezin. Met verbetering doelde ik op de rust in jouw gezin, niet op een verbetering in de relatie met je ouders of hun gulgevigheid."

Daar zit het hem niet in, er is niet echt discussie en mijn gezin heeft er verder niet echt last van. De kinderen weten niet beter en mijn man vindt het gewoon jammer dat ze zo zijn, meer niet. Ik wil er ook helemaal geen discussies over hebben, ik wil gewoon gezelligheid. Dat ze gezellig blijven eten als ze op visite komen, in plaats van dat ze geen taart hoeven (mijn vader) of klagen over het koffiemerk (mijn moeder) en op de verjaardag van mijn kinderen alweer na 1,5 uur weggaan. Of dat ze op iedereen wat aan te merken hebben en waardoor ik mij ook aangesproken voel.

Ik ben degene die er moeite mee heeft dat mijn ouders zo worden. Mijn vader wantrouwig en mensenschuw (ook nog eens een keer), mijn moeder een rare flapuit en koopziek (op sommige gebieden tegenovergestelde van mijn vader.) En het is met de jaren behoorlijk erger geworden. Soms denk ik wel eens, moet ik er niet wat mee en dan bekruipt mij een vaag schuldgevoel. Moeten ze niet geholpen worden? Maar ik durf er eigenlijk niet over te beginnen tegen ze.

Niet aan beginnen

Ouders nemen heel moeilijk iets van hun kind aan. Ze horen het nog liever van een buitenstaander, is mijn ervaring.
Jij hebt jouw gezin. Ze zullen eerder denken dat jij je niet met hen moet bemoeien en je eerst maar dient bezig te houden met je eigen gezin. Generatie-dingetje.

ook een ouder

Pas maar op straks krijg je nog een belletje dat je geen aandacht voor ze had. Maar goed ik neem aan dat je nummerherkenning hebt, niet opnemen dan.

aandacht

Ik hoop toch wel dat iemand het fatsoen gehad heeft om de schoonouders iets te vragen. Als jullie van plan zijn ze voortaan van binnenkomst tot vertrek te negeren dan kunnen jullie beter helemaal met ze breken.

Alternatief is. Goedemiddag. Fijn dat jullie er zijn. Is er iets, je kijkt zo bedrukt. Schoonmoeder begint haar klaagzang. Je luistert even. je humt wat mee. En daarna zeg je dat ze kunnen gaan zitten en dat je ze een gebakje en wat koffie komt brengen.

Met het gezeur en rare gedrag negeren bedoelt volgens mij niemand dat schoonouders doodgezwegen of volledig genegeerd moeten worden.

Ook een ouder

Dus je schoonmoeder geeft geen antwoord als haar iets gevraagd wordt en gaat boos naar de grond zitten kijken. Dat klinkt niet als een wat moeilijker persoon maar als iemand met een psychiatrische aandoening. Is er al wat hulpverlening vanuit die hoek gaande en hoe red je schoonvader het? Wat vind je man er van?

Miekemieke

Mijn schoonmoeder mankeert niets; dat vindt ze zelf en zegt ze zelf ook. Schoonvader zit aan de anti-depressieva. Schoonmoeder weigert iedere vorm van hulp. Man heeft in het verleden regelmatig zijn moeder gevraagd eens met de huisarts te praten. Heeft ze nooit gedaan.
Schoonmoeder woont in een dorp waar het ons-kent-ons is (christelijk-gereformeerde gemeenschap waar iedereen elkaar kent, hoewel dat de laatste 10 jaar veel minder is). Ze is bang dat als ze hulp zoekt bij bijv een psycholoog/psychiater en ze gaat erheen, dat anderen haar daar dan naar binnen zien gaan en dan gaan denken dat ze gek is. Ze weigert dus elke vorm van hulp. Dan kun je niet veel. Maar wij laten daardoor onze dag niet verpesten omdat steeds rekening met haar moet worden gehouden. Als ze bedrukt kijkt, dan zijn de rapen gaar en draait de hele dag om haar. Dat is voor anderen erg lastig zeker als er jonge kinderen bij zijn. Het draait allemaal nu eenmaal niet om haar.

Wat raar

Als ze zelf graag hulp wilt, kan ze toch ook naar een psycholoog in een andere plaats. Daar heb je trouwens toch geen verwijzing van de huisarts voor nodig, dacht ik.
Ze zal niet dagelijks maar eerder 1x in de 2 weken een afspraak hebben. Zoek dan die hulp wat verder op.

Eigenlijk wel zielig dat ze zichzelf hulp ontzegt.
Nu weet ik niet hoe kwiek ze is en of ze activiteiten doet zoals vrijwilligerswerk in een bejaardencentrum, maar het mokken komt wel over als een gedrag uit verveling.

Flanagan

Hebben wij ook voorgesteld, Marceau vindt ze te veel gedoe. Vrijwilligerswerk heb ik al eens voorgesteld, maar daar heeft ze geen zin in (ze trekt er dan een vies gezicht bij). Niet dat ze lichamelijk wat mankeert of zo want ze ik goed gezond verder.
Als zo iemand je dan gaat claimen vind ik dat persoonlijk erg moeilijk.

klintkt al

een ware depressie

Stenna,

Dat is toch hetzelfde.

Ook een ouder

Jij kan niet alles en ook op feestjes kan je niet iedereen voor 100% vermaken.
Ga die kar ook niet trekken, hoe graag je dat ergens ook wilt, al was het maar voor je man en zijn vader.

Op het forum mopper je wel eens over haar. Daar krijg je best ook kritiek op. Maar ik lees dat je vooral begaan bent met je man en zijn vader. Ook met haar, want dit wens je haar ook niet toe.
Trek het je niet zo aan , voel je je niet zo verantwoordelijk voor haar humeur wanneer ze bij jou te gast is.
Inderdaad, je hebt je eigen gezin.

Lieverdje,

Ik weet niet hoe kwiek je vader is. Mijn vader heeft te maken met beginnende Alzheimer. Eerst zag hij twee ochtenden dagbesteding niet zo zitten, nu een jaar later, is het omgezet in twee hele dagen. Hij gaat er met plezier naar toe.
En mijn moeder heeft twee hele dagen om niet rekening te hoeven houden met een huisgenoot.
Kanttekening. Door die vrijheid wordt ze wel feller als hij wel thuis is.
De zorg is opgestart nadat dementie was geconstateerd door de huisarts. Ouderen hebben vaak meer aanzien/ respect voor de regelingen, opgestart door officiele instanties dan wanneer hun kinderen iets organiseren.

Onlangs zijn ze van huisarts veranderd. De vorige was niet meer te belopen. (Mijn vader was ook wel klaar met die dokter.) om uit te zoeken op de nieuwe te belopen was, moest hij wel met de rollator; ook zo'n dingetje acceptatie en schaamte.
Hij liep achter ons aan en wenste geen advies of waarschuwingen van zijn vrouw die nog wel goed kan lopen.
Lieverdje, als je aangeeft dat je vader misschien alleen wilt lopen, dat kan ik mij dat best voorstellen. Mijn vader moet ook nog accepteren dat hij weer van iets afhankelijk is geworden. Hij is ca 85 en meende tijdens het lopen zich in één klap 50 jaar ouder te voelen. Ik heb maar uitgelegd dat ik ook wel eens dergelijke gevoelens ken.
We zijn weer een stapje verder in de perikelen van het dagelijks leven.
Of zoals hier op OOl wel vaker aangehaald wordt, 'pick your battles'.

#189

Dat zorg/hulp/hulpmiddelen weigeren/weigeren te gebruiken dat is hier ook aan de hand met vooral schoonmoeder. In huis beweegt ze zich voort op een rollende stoel (bureaustoel met wieltjes) of met de rollator. Als ze naar buiten gaat (echt alleen maar als het echt niet anders kan) hangt ze zwaar aan de arm van schoonvader of mijn man of zwager. In huis kunnen we haar nog overhalen de gehoorapparaten in te doen maar buiten de deur blijven die krengen thuis.
Kortgeleden is schoonmoeder weer eens tegen mij ontploft over iets wat ik niet gezegd had maar zij wel "gehoord" had. Daarop heb ik weerwoord gegeven dat ze die gehoorapparaten MOET dragen om dit soort misverstanden te voorkomen. Volgde de volgende verwijten stroom dat zij van ons vanalles moet. Dat ze ook van ons vindt dat wij dingen moeten dat ziet ze niet. Wij moeten hard praten en naar ondersteunen als ze buiten looot
Uiteindelijk is mijn man gaan praten daar om eens helder te krijgen waarom ze allerlei hulpmiddelen heeft maar nauwelijks gebruik maakt van die hulpmiddelen. Ze wil voor de buitenwereld niet weten dat ze vanalles mankeert, anderen in haar omgeving moeten zien dat ze nog "normaal" is. De een na de ander in haar kring (allemaal 80 plus) krijgt een rollator of gehoorapparaten dus in die zin is schoonmoeder heel normaal maar ze wil het van zichzelf niet weten dat hulpmiddelen je leven makkelijker kunnen maken.
Toen ze in het ziekenhuis lag voor een oparatie is er een geriator bij betrokken geweest die een therapeut in heeft geschakeld om schoonmoeder en schoonvader weer te leren om normaal met elkaar om te gaan. Op initiatief van schoonmoeder is dat weer gestopt, want te veel gebemoei in de privé sfeer. Ze wil gewoon niet geholpen worden, zket niet dat ze met hulp zelf uit die ellende kan komen. De dokter repareert je knie met een operatie maar zelf actief meehelpen door naar therapie te gaan en te oefenen zit er niet in heel jammer. Vooral voor schoonvader, die is de ruzies beu en kiest de weg van de minste weerstand door schoonmoeder haar zin te geven.

De enige

De enige die hier toch verandering in kan brengen is je schoonvader. Hij zal met de huisarts zijn zorg moeten bespreken. Denk hierbij aan een proefperiode dagbesteding van zijn vrouw. Dan is zij ook in een andere omgeving. Mijn vader klaarde juist op door niet thuis te hoeven wachten tot de dag weer voorbij was. De dagen in de dagbesteding doorbreek de sleur van de week. Daar kan hij een kast verven of doet hij mee aan gym of sjoelen of maken ze uitjes.
Een therapeut hoeft niet te veel in de privésfeer te pruttelen. Die kan door activiteiten in te plannen, mensen over de streep trekken. Zo wordt mijn vader altijd met een taxi opgehaald. Ze begrijpen goed dat een personenvervoersbusje voor sommige ouderen gezien wordt als een invalidevervoer ( daar willen ze niet in) terwijl een mooie taxi wordt ervaren als een luxe, een beloning na 45 jaar arbeid.

Ik merk wel dat sommige zaken pas gebeuren als het water tot aan de lippen staat. Zo wilde mijn moeder pas van dokter veranderen toen ze inzag dat het voor mijn vader geen doen was en zij voor dat stukje een taxi moest regelen. Maar ook voor de terugreis. Dat was te omslachtig.

dagbesteding onbespreekbaar

Schoonmoeder wil echt niet naar dagbesteding, ze gaat echt niet tussen al die dove/slechtziende en dementerende oudjes zitten knutselen of bingo spelen! Schoonvader kan ook met haar rummykub doen! Haar eigen woorden. Ze ziet echt niet dat hun leven samen thuis gezelligermzou kunnen worden als zij niet zo'n dwingend beroep op iedereen deed.

Fout

Dagbesteding is om mensen uit hun isolement te halen.
Ik werk als vrijwilliger bij een woonzorgcomplex en draag bij aan een kookclub en bloemschikken. Je schoonmoedr heeft een verkeerd beeld en dat kan een therapeut weg nemen. Dan wel een andere therapeut dan die eerste. Want die vertrouwt je schoonmoeder helemaal niet meer.
Hoe dan ook, de stap naar een dagbesteding is misschien nog te vroeg, ( Omdat je schoonvader het in stand houdt).

50 jaar onder de plak

In het gezin waar mijn man uit komt is het al 50 jaar zorgen dat ma in haar comfortzone blijft. Al 50 jaar is moeders wil, wet. In de periode waarin ma aftakelde is er een paar keer een poging gedaan om ma te laten inzien dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar eigen leuke oude dag. Dit stuitte op zoveel weerstand met grote ruzie tot gevolg dat schoonvader maar weer toegeeft aan haar iedere dag strijd is ook ongezellig. Heb het zo met die man te doen,maar besef heel goed dat ik als schoondochter het minst te zeggen heb van allemaal. Ik kan de situatie zoals die nu is niet veranderen hoe graag ik dat ook zou willen. Geef alleen nog weerwoord als ik zelf de volle laag krijg, hoe moeilijk ook.
Accepteren van de handicaps en de geboden hulpmiddelen gebruiken moet ze zelf gaan doen maar daar is nog heel wat tijd voor nodig.

En jij?

Ik vind dat je wel heel erg over bepaalde dingen heen huppelt, Regenboog. Ik heb te maken met een langzaam dementerende vader. Mijn vader was altijd een zeer zelfstandige (baan met veel verantwoording), graag geziene man. Nu is hij dat niet meer. Hij is onzeker. Hij steunt op zijn vrouw, die dat best goed oppakt maar die dat ook wel pittig vindt en het toch uit liefde doet. Ze vinden het moeilijk te accepteren, deels doordat het een situatie is die je natuurlijk helemaal niet wil en deels uit schaamte. Veel van hun leeftijdsgenoten zijn zo. Ze praten weinig met leeftijdgenoten, dat hoor ik van vrienden en van mijn moeder. dat is die generatie niet gwend. De vuile was hang je niet buiten. Jammer maar mensen van rond de 80 verander je niet zo gemakkelijk. Loop je met een rolator, een gehoorapparaat of ga je naar de dagbesteding, dan ziet iedereen dat er at is en dAn begint het geklets (denken ze). In hun tijd ving je dan je ouders op maar tijden zijn veranderd, dat gebeurt niet meer. Maar in hun mindsetting wel. Ik zet dus bij mijn ouders mijn eigen geveoelens uit (ik vind het ook erg mijn vader zo te zien) en heb nu maar besloten om zoveel mogelijk dan maar mijn moeder te helpen: met administratie, met meedenken en als het nodig is mee naar de dokter, ook al woon ik een eindje bij hen vandaan. Vind ik ook allemaal niet leuk maar stapje voor stapje wordt mijn moeder zich toch bewuster van alles en maakt ze grote sprongen.
Zitten we nog wel met de dagbesteding: als ik kijk naar hoe mijn vader in het leven stond, dan zou hij zo'n dagbesteding niets gevonden hebben. Hij was niet zo'n knutselaar en niet zo'n spelletjesman. Wel houdt hij enorm van stoeien, vroeger met mijn broer en nu met mijn zoon en enorme einden wandelen. Dus zolang mijn moeder het nog aan kan, zal dat voor beiden niet zo'n optie zijn.
Misschien denk jij, Regenboog, die Dianne heeft gemakkelijk praten, het zijn haar ouders en niet haar schoonouders en van zo iemand als mijn schoonmoeder tref je geen tweede, nou, dan ken je mijn moeder niet. Maar ik probeer toch begrip te hebben voor hun situatie en ik denk altijd: hoe zou ik behandeld willen worden?

Flanagan

mijn ouders zijn veel jonger, beide rond de 60. Mijn vader werkt zelfs nog (mijn moeder is huisvrouw). Als ze nou ook eens 85 waren, ja... dan is het logisch dat het allemaal minder gaat. Vader wil stoppen met werken, maar hij moet nog zo'n 5-6 jaar. Dat vindt hij vreselijk oneerlijk: oudere collega's konden allemaal op hun 55ste met de VUT en hij niet meer, terwijl hij al 45 jaar werkt. Het is ook jammer natuurlijk dat die regeling er niet meer is, maar ja.... wat doe je er aan? Een stapje terugdoen op zijn werk wil hij ook niet, want dat betekent natuurlijk ook een stapje terug in het inkomen. Niet dat dat financieel enig probleem is, maar het gaat om het princípe. Hij is een gewaardeerde oudere werknemer en die zou uit respect volledig moeten worden doorbetaald, vanwege bewezen diensten. Net zoals het 15 jaar geleden was bij zijn werkgever. Zucht. Als je er tegenin gaat wordt ie boos en verdrietig, dan staat hij helemaal alleen in zijn standpunt namelijk.

Mijn vader heeft een lichamelijke kwaal waardoor zijn conditie achteruit gaat. Hij zou er een stuk minder last van hebben als hij gezonder zou leven: stoppen met roken, meer bewegen, wat gevarieerder eten en minder drinken. Vooral niet meer roken zou veel uitmaken, hij rookt vrij stevig... hij heeft ook nooit geprobeerd om te stoppen. Ik heb wel eens gesuggereerd dat je ook wel van die trainingen en groepjes hebt waar je bij kunt, maar nee. Therapie is voor watjes, ofzoiets. Ook zoiets, zijn werkgever heeft een beleid om een gezonde leefstijl bij werknemers te stimuleren: dat maakt hem woest. Waar bemoeien ze zich mee! Dat is natuurlijk een maatregel zodat ze hem kunnen ontslaan als hij zich teveel ziekmeldt, omdat hij ongezond leeft

Aha,

Vandaar die verbitterdheid en gemopper over pensioengelden. Jarenlang gewerkt en nu worden de poten onder je stoel weggezaagd. Het zou je maar overkomen, denk ik maar.
Ik ken mensen 52+, die werkzoekend zijn. Van mij mogen ze best hun hart luchten. Het is fijn je zorg te uiten daarbij het gevoel te krijgen dat iemand je hoort.
Ik ben bang dat je moeder niet meer open staat als luisterend oor. Vandaar misschien dat hij jouw man 'gebruikt' als klankbord.

natuurlijk

hij mag best wel eens zijn hart luchten daarover. Maar niet constant, en niet aldoor roepen dat zijn werkgever en de hele wereld hem belazert. Ja, het is sneu. Nee, die werkgever belazert hem niet, die vorige generatie heeft geluk gehad! En ten opzichte van jongere generaties heeft hij zelf ook best wel geluk gehad. De huidige 20-ers en 30-ers moeten maar zien of er ooit een vast contract inzit en zulke goeie secundaire arbeidsvoorwaarden als wat hij heeft gehad zijn er allang niet meer.

Maar nee, hij voelt zich zo f#$%ing benadeeld en blijft daar in hangen. Nog een voorbeeld. De woonwerk-afstand is behoorlijk groot, groter dan de vergoeding die de werkgever daar tegenover stelt. Die is op zich bovengemiddeld maar natuurlijk is het belachelijk dat je werkgever niet gewoon betaalt voor 2 volle tanks brandstof in de week.... (ze zouden dichterbij het werk kunnen gaan wonen natuurlijk. Daar geeft de werkgever zelfs wel een vergoeding voor!)

Overigens is mijn man niet persé het luisterend oor hoor, die staat héél anders in het leven. Daar heeft mijn vader niet zoveel aan in die zin....

Regenboog en Lieverdje

Na alle lange lijsten van wat schoonmoeder of vader allemaal verkeerd doen: probeer eens 3 dingen te bedenken die je wel leuk aan hem of haar vind of waardeert. Zomaar. Als het niet lukt, dan desnoods 1 ding.

Tipje

Lees het betoog van Sanne eens in het draadje over de woede-aanvallen.