Schoonzussen
Hallo allemaal,
Hier bij mijn verhaal.
Ik ben nu bijna 18 jaar getrouwd met L. We komen allebei uit een warm gezin. Ik heb 2 broers en hij heeft 2 zussen. Het gezin waar ik uit kom laat elkaar volledig vrij. Als ik een keer niet op een verjaardag kom is dat helemaal oke. Ze laten mij en mijn broers altijd onze eigen keuzes en ook fouten maken. Mijn man komt uit een gezin wat eigenlijk het tegenovergestelde is. Altijd overleggen met pa en ma en ook hun goedkeuring krijgen is belangrijk. Ze willen overal een vinger in de pap hebben. Voor mijn ouders is mijn man gelijkwaardig. Voor zijn ouders ben ik echt de koude kant. Als mijn schoonvader mijn man aan iemand anders voorstelt dan word ik niet genoemd. Al sta ik erbij. En zo zijn er legio voorbeelden dat mij duidelijk word gemaakt dat ik dan wel met hun zoon en broer ben getrouwd, maar nooit echt bij de familie zal horen. Ik heb hier zoveel verdriet van gehad en dit ook wel aangegeven, maar ik stelde me aan. Bij mijn schoonfamilie had ik vanaf het allereerste moment het gevoel er niet bij te horen. Alsof ikhun broer en zoon had ingepikt. Ze waren heel hecht en dat heb ik verpest volgens mijn schoonzussen.Op het moment dat ik mijn man leerde kennen was hij al oom van 1 kind. En ja..ik heb nu eenmaal niet zo heel veel met kinderen. Ik heb ze nooit gewild, mijn man maakte het niet uit. Hij zag de voordelen ook wel van een kindervrij bestaan. Intussen zijn er 6 neefjes en nichtjes. We zijn altijd braaf naar de verjaardagen geweest van allemaal hoewel ons dit allebei verschrikkelijk tegen stond. De jongste is nu 16 jaar en wij hebben aangegeven niet meer naar de verjaardagen te gaan van de kinderen. Mijn schoonzussen zijn boos, heel erg boos. Ze doen er alles aan om mijn man te overtuigen, ze hebben er zoveel verdriet van blabla, ook mijn schoonouders betrekken ze hierin. Mijn schoonmoeder trekt altijd partij voor haar dochters. Ze hadden vergeten mij uit te nodigen voor winkelen of uit eten of wat dan ook. Mijn schoonvader wil ook niks kwaads horen over zijn kinderen. Uiteindelijk ben ik erin berust, maar de kinderverjaardagen bezorgden me elke keer weer heel veel verdriet, dat ik voor mezelf heb gekozen. Ik heb mijn man tot niets verplicht. Maar hij zei..als jij niet gaat ,dan ga ik ook niet. Wat mij trouwens wel een goed gevoel geeft dat hij achter mij staat. Hij ziet ook dat ik er aan onder door ga. Ik weet niet nu niet meer joe ik met hen om kan gaan. Ik had er eindelijk rust in gevonden. Maar nu komt alle pijn en ellende weer naar boven
Miertje1990 schreef op 05-01-2024 om 14:19:
[..]
Maar hoe had ik het dan moeten doen? Iedere keer een smoes verzinnen? Dan zijn ze 6 x per jaar not amused. En dan nog weet ik hoeveel jaren .
Ik geef je gelijk. Beter 1 x de confrontatie aangaan, dan iedere keer een doorzichtige smoes. Tig kringverjaardagen zijn ook met een leuke schoonfamilie een verplichting als je niet van dat soort bijeeenkomsten houdt. In die van ons bundelden de gezinnen gelukkig alle verjaardagen. Alleen zou ik wel je man stimuleren om wel te gaan en het contact met zijn familie te onderhouden. Bloed is dikker dan water, je bent geen Siamese tweeling, je hoeft niet alles samen te doen.
Gingergirl schreef op 05-01-2024 om 14:45:
[..]
Eens. Maar of het bespreken of bemoeien is weten wij natuurlijk niet. TO vond haar schoonfamilie meteen al niks dus zal zij het wellicht daardoor eerder als bemoeien dan bespreken ervaren. Schoonfamilie geeft aan dat de band met haar man eerst hecht was en nu niet meer. Daar mogen zij ook best van balen. Bij een mismatch is er aan beide kanten boosheid en verdriet.
Klopt helemaal. En dat erken ik ook. We zijn allemaal gekwetst en hebben verdriet. Maar sorry, ja ik vind het echt bemoeien. Als ze ongevraagd hun mening geven en vervolgens gepikeerd zijn dat je hun advies niet opvolgt dan vind ik dat bemoeien.
"Alleen zou ik wel je man stimuleren om wel te gaan en het contact met zijn familie te onderhouden. Bloed is dikker dan water, je bent geen Siamese tweeling, je hoeft niet alles samen te doen."
Dat vind ik een hele goede. Ik ga ook 90 procent van de tijd alleen naar familie. Als man niet wil blijft die gewoon thuis en ga ik alsnog. Doe ik niet moeilijk over.
Miertje1990 schreef op 05-01-2024 om 14:45:
[..]
Ja eigenlijk wel. Als ik het in procenten moet uitdrukken zou ik zeggen 95%. Ik probeer ook andere onderwerpen in te brengen, maar dat word heel snel weer weg gewuifd
Ik denk dat ze je gewoon bewust of onbewust steeds op je plek willen zetten. Ze zijn helemaal niet verdrietig of gekwetst dat je niet meer gaat komen. Volgens mij zijn ze hartstikke blij dat ze je nu weer ergens terecht om kunnen wijzen. Als je nu inbindt blijven ze dat doen. Als je nu daadwerkelijk die verjaardagen skipt, scheelt ze dat weer een paar momenten. Tenzij ze je dat op andere gelegenheden gaan nadragen. Maar je zou toch denken dat de lol er op een gegeven moment vanaf is?
Miertje1990 schreef op 05-01-2024 om 14:49:
[..]
Klopt helemaal. En dat erken ik ook. We zijn allemaal gekwetst en hebben verdriet. Maar sorry, ja ik vind het echt bemoeien. Als ze ongevraagd hun mening geven en vervolgens gepikeerd zijn dat je hun advies niet opvolgt dan vind ik dat bemoeien.
Je zult ook ongetwijfeld in situaties gelijk hebben maar het is wel verstandig er wat luchtiger mee om te gaan, meer van je af te laten glijden. Zij kunnen in jouw ogen niks goed doen en het ligt allemaal aan hun als ik je zo lees, dat is ook niet oke. Ga eens een goed gesprek aan en luister ook naar hun kant en kijk met elkaar naar een oplossing hoe nu verder. Ipv met zo'n "wij komen niet meer mededeling" nog meer olie op het vuur te gooien.
Gingergirl schreef op 05-01-2024 om 15:13:
[..]
Je zult ook ongetwijfeld in situaties gelijk hebben maar het is wel verstandig er wat luchtiger mee om te gaan, meer van je af te laten glijden. Zij kunnen in jouw ogen niks goed doen en het ligt allemaal aan hun als ik je zo lees, dat is ook niet oke. Ga eens een goed gesprek aan en luister ook naar hun kant en kijk met elkaar naar een oplossing hoe nu verder. Ipv met zo'n "wij komen niet meer mededeling" nog meer olie op het vuur te gooien.
Ik weet het, mijn familie is niet de familie van TO, maar met mijn moeder valt (viel) daar echt geen gesprek over te voeren. Want het is niet zo, of ze is nu bijna 80 en ze zegt nu gewoon wat ze wil (ze ziet zelf niet dat ze dat altijd al deed...). Bovendien is het altijd de ander die fout zit. Dus dat heb ik/hebben wij een beetje opgegeven. Vandaar dus ook dat 'tuurlijk mam' en dan je eigen gang gaan. Discussies hebben nooit zin. Haar visie en haar manier is de enige juiste. Dat andere mensen andere ideeën en meningen hebben heeft ze nooit begrepen. Oprecht niet. Dus vandaar: een gesprek werkt dan niet. Dan moeten beide partijen toch op zijn minst de wil hebben zich in de ander te verplaatsen. En (lang) niet iedereen kan dat.
Mijn moeder viel niet goed in het gezin waaruit mijn vader kwam. Mijn opa en oma en de broers en zussen van mijn vader hebben haar altijd met de nek aangekeken. Dat had te maken met haar geloof (fout), haar afkomst (vader overleden in de oorlog, dus arm), haar opleiding (te laag), maar misschien ook wel omdat ze veel mooier was dan de zussen van mijn vader.
Als kind heb ik gezien wat het met haar deed. Ze lag vaak te huilen op de bank als we terugkwamen van een bezoek aan opa en oma, omdat met name oma haar weer had gekleineerd of juist totaal genegeerd of aan het werk gezet als Assepoester. Als puber heb ik wel eens gevraagd waarom ze eigenlijk nog meeging. Dan zei ze dat dat nou eenmaal zo hoorde.
Opa en oma zijn al lang dood en nu beginnen de broers en zussen van mijn vader ook één voor één te overlijden. Het venijnige enthousiasme waarmee mijn moeder elk overlijdensbericht begroet, vind ik schokkend. Meer dan zestig jaar heeft ze voor de lieve vrede alles over zich laten heenkomen. Miertje, laat het in vredesnaam los, richt je aandacht op je eigen gezin en jouw kant van de familie. Dit gaat niet goedkomen, maar laat het je niet bitter maken.
Dymo schreef op 05-01-2024 om 15:41:
Mijn moeder viel niet goed in het gezin waaruit mijn vader kwam. Mijn opa en oma en de broers en zussen van mijn vader hebben haar altijd met de nek aangekeken. Dat had te maken met haar geloof (fout), haar afkomst (vader overleden in de oorlog, dus arm), haar opleiding (te laag), maar misschien ook wel omdat ze veel mooier was dan de zussen van mijn vader.
Als kind heb ik gezien wat het met haar deed. Ze lag vaak te huilen op de bank als we terugkwamen van een bezoek aan opa en oma, omdat met name oma haar weer had gekleineerd of juist totaal genegeerd of aan het werk gezet als Assepoester. Als puber heb ik wel eens gevraagd waarom ze eigenlijk nog meeging. Dan zei ze dat dat nou eenmaal zo hoorde.
Opa en oma zijn al lang dood en nu beginnen de broers en zussen van mijn vader ook één voor één te overlijden. Het venijnige enthousiasme waarmee mijn moeder elk overlijdensbericht begroet, vind ik schokkend. Meer dan zestig jaar heeft ze voor de lieve vrede alles over zich laten heenkomen. Miertje, laat het in vredesnaam los, richt je aandacht op je eigen gezin en jouw kant van de familie. Dit gaat niet goedkomen, maar laat het je niet bitter maken.
Dank je wel Dymo voor jouw verhaal. Ik herken mij heel erg in jouw moeder. Altijd maar het gevoel moeten hebben niet goed genoeg te zijn. En ook ik liet het me allemaal maar over me heen komen, nu dan eens een keer niet met die verjaardagen . Ik ga me zeker richten op mijn eigen familie, man, mijn vriendinnen en mijn dieren. De schoonfamilie is er, daar kan ik niks aan doen. Maar ik laat hun niet meer mijn leven bepalen
You go girl!
Jonagold schreef op 05-01-2024 om 15:30:
[..]
Ik weet het, mijn familie is niet de familie van TO, maar met mijn moeder valt (viel) daar echt geen gesprek over te voeren. Want het is niet zo, of ze is nu bijna 80 en ze zegt nu gewoon wat ze wil (ze ziet zelf niet dat ze dat altijd al deed...). Bovendien is het altijd de ander die fout zit. Dus dat heb ik/hebben wij een beetje opgegeven. Vandaar dus ook dat 'tuurlijk mam' en dan je eigen gang gaan. Discussies hebben nooit zin. Haar visie en haar manier is de enige juiste. Dat andere mensen andere ideeën en meningen hebben heeft ze nooit begrepen. Oprecht niet. Dus vandaar: een gesprek werkt dan niet. Dan moeten beide partijen toch op zijn minst de wil hebben zich in de ander te verplaatsen. En (lang) niet iedereen kan dat.
Met sommige mensen valt ook geen gesprek te voeren, dat klopt zeker. Maar de schoonfamilie van TO is nog geen 80 en ik lees niet dat ze ooit eens een serieus gesprek hebben gevoerd op een opmerking tijdens een verjaardag na, wat ook niet echt de juiste tijd en plaats is. Verhaal heeft twee kanten. In de openingspost geeft TO al aan dat zij en haar man uit heel verschillende families komen. Dat is ook iets waarvan je moet accepteren dat zij nou eenmaal anders met zaken omgaan, daar tegen aan trappen heeft niet zoveel nut m.i.. Ik lees weinig begrip bij TO, het ligt vooral aan die schoonfamilie terwijl zij daar zelf net zo goed een rol in heeft. Ze geeft zelf al aan heel direct te zijn. Direct kan door anderen ook als hard of gemeen worden opgevat.
Miertje1990 schreef op 05-01-2024 om 07:31:
[..]
Ja daar heb je gelijk in ik kan hun niet veranderen. Door de kinderverjaardagen te schrappen wilde ik ook idd afstand creëeren. Waarom ik heb besloten om het echt aan te kondigen is omdat ik punt 1 direct ben. Ik draai niet om de hete brij heen. Een eigenschap die misschien niet altijd leuk is voor een ander. Maar als ik het elke x afzeg met een smoes zijn ze ook pissig. Dan maar 1 x goed boos en iedereen weet waar die aan toe is. Daarnaast die verjaardagen zijn verschrikkelijk. Het is cadeau afgeven , er komt amper een dankjewel af. Dan volgt er een kringgesprek met pootjes geven. Sommigen zien het ook als een gezellig samen zijn met de familie. Maat dat is hier echt niet het geval. Zij zullenhet wel gezellig vinden. Maar nee voor mij hoeft het niet.
Even buiten je redenen en de interactie om: mensen die zeggen direct en eerlijk te zijn, zijn vaak ontactisch en hard. Ik zeg niet dat jij dat bent, of dat je redenen niet gegrond zijn, maar ik zou daarin ook eerlijk onderzoeken of dat stukje niet bij jou ligt/voor een deel.
wat vindt je mn er eigenlijk van? Vindt hij ook dat je niet fijn behandeld wordt door je schoonfamilie?
Kikki39 schreef op 05-01-2024 om 19:00:
wat vindt je man er eigenlijk van? Vindt hij ook dat je niet fijn behandeld wordt door je schoonfamilie?
Kikki39 schreef op 05-01-2024 om 19:00:
wat vindt je mn er eigenlijk van? Vindt hij ook dat je niet fijn behandeld wordt door je schoonfamilie?
Ja dat vind hij zeker! Dat doet hem ook verdriet. Maar in hun opvoeding staat familie boven partner. Zo denken ook zijn zussen er over. Hij durft daar niet tegen in te gaan. Ten alle tijde gaat de familie voor en alles moet gedaan worden om de lieve vrede te bewaren.
ja maar dat familie bovenaan moet staan betekent niet dat ze jou zo moeten behandelen. Maar als je man er ook zo over denkt dan zal er zeker wel waarheid in zitten.
