Schoonzussen
Hallo allemaal,
Hier bij mijn verhaal.
Ik ben nu bijna 18 jaar getrouwd met L. We komen allebei uit een warm gezin. Ik heb 2 broers en hij heeft 2 zussen. Het gezin waar ik uit kom laat elkaar volledig vrij. Als ik een keer niet op een verjaardag kom is dat helemaal oke. Ze laten mij en mijn broers altijd onze eigen keuzes en ook fouten maken. Mijn man komt uit een gezin wat eigenlijk het tegenovergestelde is. Altijd overleggen met pa en ma en ook hun goedkeuring krijgen is belangrijk. Ze willen overal een vinger in de pap hebben. Voor mijn ouders is mijn man gelijkwaardig. Voor zijn ouders ben ik echt de koude kant. Als mijn schoonvader mijn man aan iemand anders voorstelt dan word ik niet genoemd. Al sta ik erbij. En zo zijn er legio voorbeelden dat mij duidelijk word gemaakt dat ik dan wel met hun zoon en broer ben getrouwd, maar nooit echt bij de familie zal horen. Ik heb hier zoveel verdriet van gehad en dit ook wel aangegeven, maar ik stelde me aan. Bij mijn schoonfamilie had ik vanaf het allereerste moment het gevoel er niet bij te horen. Alsof ikhun broer en zoon had ingepikt. Ze waren heel hecht en dat heb ik verpest volgens mijn schoonzussen.Op het moment dat ik mijn man leerde kennen was hij al oom van 1 kind. En ja..ik heb nu eenmaal niet zo heel veel met kinderen. Ik heb ze nooit gewild, mijn man maakte het niet uit. Hij zag de voordelen ook wel van een kindervrij bestaan. Intussen zijn er 6 neefjes en nichtjes. We zijn altijd braaf naar de verjaardagen geweest van allemaal hoewel ons dit allebei verschrikkelijk tegen stond. De jongste is nu 16 jaar en wij hebben aangegeven niet meer naar de verjaardagen te gaan van de kinderen. Mijn schoonzussen zijn boos, heel erg boos. Ze doen er alles aan om mijn man te overtuigen, ze hebben er zoveel verdriet van blabla, ook mijn schoonouders betrekken ze hierin. Mijn schoonmoeder trekt altijd partij voor haar dochters. Ze hadden vergeten mij uit te nodigen voor winkelen of uit eten of wat dan ook. Mijn schoonvader wil ook niks kwaads horen over zijn kinderen. Uiteindelijk ben ik erin berust, maar de kinderverjaardagen bezorgden me elke keer weer heel veel verdriet, dat ik voor mezelf heb gekozen. Ik heb mijn man tot niets verplicht. Maar hij zei..als jij niet gaat ,dan ga ik ook niet. Wat mij trouwens wel een goed gevoel geeft dat hij achter mij staat. Hij ziet ook dat ik er aan onder door ga. Ik weet niet nu niet meer joe ik met hen om kan gaan. Ik had er eindelijk rust in gevonden. Maar nu komt alle pijn en ellende weer naar boven
Max88 schreef op 05-01-2024 om 16:40:
[..]
Even buiten je redenen en de interactie om: mensen die zeggen direct en eerlijk te zijn, zijn vaak ontactisch en hard. Ik zeg niet dat jij dat bent, of dat je redenen niet gegrond zijn, maar ik zou daarin ook eerlijk onderzoeken of dat stukje niet bij jou ligt/voor een deel.
Mijn karakter botst met de schoonfamilie, dat kan ik niet ontkennen. Als kind had ik geen zelfvertrouwen, door heel veel therapie kom ik nu wel voor mezelf op en dat komt soms misschien bot over. Maar hoe ik door hen behandeld word zag ik ineens dat onzekere meisje weer. Ik heb dit ook weleens uitgelegd en er zijn ook zeker wel gesprekken geweest over water bij de wijn doen. Dat gaat dan even een tijd. Maar op een bepaald moment kan ik die pesterijen van kleineren en doen alsof ik lucht ben niet meer aan en begint het weer opnieuw
Het is jouw leven TO, en je vult het in zoals dat voor jou past. Trek je eigen plan. Wij zijn geen jury tegen wie je je moet verdedigen, al zou je dat door bepaalde postings hier misschien wel gaan denken (geeft wel gelijk een aardig beeld van hoe zo’n kring verjaardag er uit kan zien, en waarom TO daar vriendelijk voor bedankt).
Ik ga ook maar zelden naar de verjaardag van mijn nichtjes, mijn man gaat wel (kinderen van zijn zus) en zijn zus komt ook maar zelden hier naar de verjaardagen van onze kinderen. Toen ze allemaal klein waren, was dat anders maar in de tienertijd is de klad erin gekomen, en dat wordt over en weer niet zo erg gevonden. Ik heb niks tegen mijn schoonzus maar zonder mij is die verjaardag ook leuk.
Iedereen die van mening is dat TO het anders moet doen, had moeten doen en moet gaan doen zou ik ter overweging willen geven dat het mensen vrij staat het zelf anders te doen. Net zoals TO zelf haar keuzes mag maken. Soms matcht het gewoon niet lekker met je schoonfamilie.
AnnaPollewop schreef op 05-01-2024 om 19:47:
Het is jouw leven TO, en je vult het in zoals dat voor jou past. Trek je eigen plan. Wij zijn geen jury tegen wie je je moet verdedigen, al zou je dat door bepaalde postings hier misschien wel gaan denken (geeft wel gelijk een aardig beeld van hoe zo’n kring verjaardag er uit kan zien, en waarom TO daar vriendelijk voor bedankt).
Ik ga ook maar zelden naar de verjaardag van mijn nichtjes, mijn man gaat wel (kinderen van zijn zus) en zijn zus komt ook maar zelden hier naar de verjaardagen van onze kinderen. Toen ze allemaal klein waren, was dat anders maar in de tienertijd is de klad erin gekomen, en dat wordt over en weer niet zo erg gevonden. Ik heb niks tegen mijn schoonzus maar zonder mij is die verjaardag ook leuk.
Iedereen die van mening is dat TO het anders moet doen, had moeten doen en moet gaan doen zou ik ter overweging willen geven dat het mensen vrij staat het zelf anders te doen. Net zoals TO zelf haar keuzes mag maken. Soms matcht het gewoon niet lekker met je schoonfamilie.
Tuurlijk mag zij haar keuzes maken en het anders doen. Op een forum deel je meningen en geef je suggesties. Zij heeft haar keuzes gemaakt met een zeer boze schoonfamilie als gevolg. Ik hoop voor haar dat het dat waard was en ze er berusting in kan vinden en dat haar man het haar op een gegeven moment niet kwalijk gaat nemen. Want onderschat bloedbanden niet. To, hopelijk doen ze over een tijdje weer enigzins normaal.
Oh, ook als ik een geweldige schoonfamilie zou hebben zou ik alleen al 6 kinderverjaardagen echt enorm veel vinden. Dat zou ik nooit trekken en geregeld krijgen.
Op het moment dat het een verplichtend karakter krijgt is voor mij het plezier wel eraf en vind ik het veel zwaarder om te gaan.
Wat een rare mensen zijn we toch, feestjes zouden toch leuk moeten zijn?
Pinokkio schreef op 06-01-2024 om 11:28:
Oh, ook als ik een geweldige schoonfamilie zou hebben zou ik alleen al 6 kinderverjaardagen echt enorm veel vinden. Dat zou ik nooit trekken en geregeld krijgen.
Op het moment dat het een verplichtend karakter krijgt is voor mij het plezier wel eraf en vind ik het veel zwaarder om te gaan.
Wat een rare mensen zijn we toch, feestjes zouden toch leuk moeten zijn?
Ja dat zou het idd moeten zijn. Maar hoe meer ze je verplichten hoe minder zin je erin hebt.
Als je op de andere sociale activiteiten wel verschijnt, laat ze dan maar wennen aan die 6 x per jaar dat jij of jullie niet komen. Vaak is het niets meer dan gewenning en acceptatie als men weet dat jullie bij die keuze blijven.
Hier waren we ook verbaasd tot de nichtjes, eenmaal in de puberteit, de verjaardagen van hun jonge neefje en nichtje aan zich voorbij lieten gaan terwijl wij wel altijd op hun verjaardagen kwamen. Hun vader zei dat dit nu eenmaal zo gaat bij die jongelui; accepteer het maar. We raakten er aan gewend. Dergelijke verwijderingen sluipen er in, zie het als een natuurlijk proces.
Jullie hebben als eerste zo’n proces in gang gezet, maar het is sowieso moeilijk eeuwige vrede in een familie te bereiken; verwijderingen doen zich altijd voor. Belangrijkste is dat je het gevoel hebt, zelf genoeg niet te hebben getoond. En dat doen jullie door zelf ook sociale activiteiten te organiseren zoals bv het vieren van jullie verjaardagen of bbq’s.
Blijf wel samen op één lijn liggen en weet dat jullie samen op één lijn liggen door aan elkaar te vragen hoe de ander het ziet en beleeft.
Miertje1990 schreef op 05-01-2024 om 07:36:
[..]
Omdat ik als de koude kant compleet genegeerd word. Omdat het energie vreet, ik moet constant vervelende opmerkingen aanhoren. Daar ben ik klaar mee.
Heel goed van je dat je daar klaar mee bent. Voor welke lieve vrede moet jij hiermee doorgaan? Omdat het familie is moet je maar alles over je kant laten gaan of pikken.
Heb je het weleens aangedurfd om dat negeren of die vervelende opmerkingen aan de kaak te stellen. Misschien heb je ingeschat dat dit niets zal veranderen. Al dat incasseren vreet inderdaad energie. En dan is kappen een goede optie.
Ook best wel duidelijk dat je hebt gezegd dat je je grenzen stelt m.b.t. familiebezoekjes. Waarschijnlijk zullen ze niet bij zich zelf ten rade gaan, maar krijg jij allerlei verwijten, omdat je van een (Nederlandse) norm afwijkt. Dat is dat maar zo. Je hoeft dit plaatje van 'one big happy family' niet ten koste van je eigen fysieke en mentale gezondheid in stand te houden.
Zou met je man afspreken welke bezoeken je nog wel wil afleggen en hier verder een dikke streep onderzetten en de energie die dit geeft besteden aan wat je gezond houdt.
Als het bij TO past om dit duidelijk te communiceren naar de schoonfamilie lijkt me dat een prima zet. Waarom zou ze zich aan moeten passen aan een groep mensen die toch alleen maar kritiek hebben. Het is toch nooit goed. Afhechten zoals je zelf wil en lekker verder met je leven, lijkt me. Ben alleen nog wel benieuwd wat TO van ons had willen horen?
