Silent treatment vriend...

Mishandeling

Wist je dat dit onder psychische mishandeling valt?

Waar ligt je grens van wat je van hem accepteert?

Boeit hem niets?

Het boeit hem wel degelijk, anders gaf hij je niet de silent treatment. Dat is zijn stille protest tegen wat jij doet. Een nare dwingende manier om de situatie en je partner naar je hand te zetten. Manipulatie.
Als je erg dol op hem bent en hij op jou, kun je relatietherapie overwegen. Maar als hij niet openstaat voor de pijn die jij hiervan hebt, zie ik het somber in.

Dit is

Pure manipulatie. Geestelijke mishandeling. Jij loopt waarschijnlijk al dagen op je tenen in huis en hij geniet ervan. Hij wil jouw op deze manier ergens krijgen die niet normaal is. Stop met deze relatie, wat heeft zo'n man jouw te bieden.

de vraag wat moet ik hier nu mee

Ik heb dit zelf ook meegemaakt. Verschillende keren. Op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik dat niet vol kan houden. Dat hij dan maar tijdelijk weg moet gaan. Later toen we beiden therapie hadden, werd mij geleerd dat ik mijn grenzen aan moet geven. Maar ik was me er toen ik dat had gezegd, ook wel van bewust.
Ik begrijp je gevoel. Natuurlijk kunnen anderen zeggen: dat moet je toch niet willen, waarom ben je nog bij hem. Maar dat is je vraag denk ik niet. Het verbijsterd en daar gaan je vragen over. Ik vind zelf veel herkenning bij het onderwerp hier over narcisme. En daar doet wat ik lees over je vriend mij ook heel erg aan denken.
Over wat te doen verder. Ik ging zelf wel eens op een andere plek in huis slapen. Daar was hij dan boos over. Maar dan zei ik dat ik gewoon niet bij hem kon slapen als ik zo verdrietig was. En later kwam daar bij dat ik zei dat ik ook boos was.

didi

wordt wakker en ga!

Thera moet zijn Didi

in bovenstaand bericht

Didi

Je zou eens terug moeten gaan naar de vraag waarom je een relatie hebt, wat is het doel van een relatie hebben. Een deel is zorgen voor elkaar, voortplanting, gezelligheid en het is makkelijker samen te wonen dan alleen omdat je dan taken kan verdelen.
Wat brengt deze relatie jou nu? Brengt het je vreugde, ben je gelukkig met hem, zorgt hij goed voor je, is hij lief voor je, kun je jezelf zijn bij hem?

Ik denk dat op deze vragen niet veel positieve antwoorden komen. Denk je niet dat er in de grote buitenwereld een andere man rondloopt die jou wel ziet staan? Die op lachende toon tegen jou zegt ‘ Dommie, was je vergeten dat we een compostbak hebben? Ik zal dat beschimmelde broodje even uit de vuilnisbak halen en in die andere bak gooien’ en daarna een kopje thee voor je zet en vraagt wat voor lekkers hij vanavond zal koken?
Ik weet zeker dat er zo’n man voor je is en als ik hem zou kennen zou ik hem nu naar je toesturen.

Je vriend is 26, jij zal ook rond die leeftijd zijn. Wil je echt nog vijftig jaar genegeerd worden?
Ja, het is eng om uit elkaar te gaan, deze rotsituatie is veilig, die ken je, die is voorspelbaar en vertrouwd, zelfs in zijn onvoorspelbaarheid.
Heb je hulp, kun je iemand in vertrouwen nemen die je kan helpen met een stappenplan om uit deze situatie te komen?

net als Helena

Wauw, wat verwoorden mensen het goed. Zoals Helena.
Zelf dacht ik aan iets botters. Maar dat heb je echt helemaal niet verdiend. Maar ik wist even niets beter.
Je bent totaal op hem gericht.
Waarom zou je 1000 x excuses aanbieden over iets onbenulligs? Echt nooit meer doen. Dat soort gedrag kun je toch minachten. Doe je toch ook niet bij hem, neem ik aan?
Als je een foutje maakt (want inderdaad, broodjes die weg moeten horen in de groenbak), zeg je: 'O ja, vergeten'. Of desnoods zeg je: 'goed dat je het zegt, ik moet daar echt even bij stilstaan voortaan'.
Maar dan is het ook klaar en genoeg. Als hij daarna gaat zwijgen (misschien nog over de broodjes? Of weer iets anders? Of...? - vraag je je af / kortom je bent telkens met HEM bezig in plaats van met je normale leven): zwijgen zou ik niet accepteren.
Niet als reactie: gillen / ruzie maken / door elkaar schudden (ik zou die neiging krijgen maar dat is helemaal niet goed), maar iets als: weggaan en een briefje op tafel leggen dat als hij normaal over zijn probleem met jou of je gedrag kan praten, dat je prima bereid bent om samen te praten, maar dat je niet in zijn buurt wenst te zijn als hij je 'straft door expres niets te zeggen'.
Kom op zeg. Je bent geen klein kind en je hoeft geen straf te accepteren van wie dan ook, laat staan van je 'geliefde'.

Ik denk dat je zelf een probleem hebt dat je bij hem blijft hangen en jezelf in je hoofd hebt gezet dat hij O zo belangrijk voor je is.
Wellicht kun je hem nog een kans geven maar dan op JOUW voorwaarden, anders heeft hij pech. Toch?

Je vraag is

‘Wat moet ik hier nou mee’

Mijn antwoord:
Uit deze relatie stappen. Deze kerel is m niet, zoals ik het zo lees zou ik ook zeggen dat hij geen ‘relatiemateriaal’ is, sommige mensen hebben dat, die zijn gewoon niet geschikt voor relaties. Geeft niks, kunnen op een andere manier ook gelukkig worden, maar niet in een relatie en al helemaal niet samenwonen. Blijkbaar heeft hij dat zelf niet zo door of er niet zoveel last van maar jij wel dus moet jij ermee stoppen. Ga bij hem weg, verbreek de relatie, huil uit, rouw om vervlogen dromen en ga verder met je leven, zonder hem, het leven is te kort om hiermee door te modderen.

herkenning

Ojee, herkenning.

Alarm.

Accepteer het niet. Doe er nu iets aan, anders wordt het alleen maar erger. Al is de vraag of het veel erger kan worden.

Als je ondanks alle duidelijke adviezen hierboven niet snel iets ten positieve in je relatie kunt veranderen, dan is er echt werk aan de winkel bij jouzelf.

Begin bij de basis: zorg dat jij zelfrespect krijgt!

Zodat je dat soort gedrag nooit meer accepteert. Schandalig, mensonterend.

Zoek hulp om dat te bereiken.

Je zult er de rest van je leven profijt van hebben.

En lees je in over narcisme en hoe daarmee om te gaan, zodat je zijn gedrag herkent.

Als ik eerlijk ben, vraag ik me af of je het tij nog kunt keren, maar (ervan uitgaande dat jullie een kind hebben), zou ik het zeker proberen. Maar niet te lang, want dat is destructief voor jou.

Jee wat een

snelle oordelen...
Ik geloof er niks van, dat het zo simpel ligt.
Volgens mij zitten jullie goed vast samen, en hij misschien alleen ook wel.
Ik zou zorgen voor ergens wat afstand iig. Even een poosje weg van thuis, zodat je weer wat vat op alles krijgt. Ga naar een ieve vriendin oid.

niet voeden

Eens met Bosbes. Waarom ga je er zo op in, waarom trek je het zo aan, als hij je verwijt dat je iets per ongeluk in de verkeerde bak hebt gegooid. Je moet zijn bozige gedrag niet voeden. Gewoon je schouders ophalen. En ook niet (de hele tijd) vragen of hij wel van je houdt.

En ik zou 's avonds wat vaker iets leuks gaan doen, met vriendinnen, als hij je zo negeert. Misschien bindt hij dan in.
Dan heb je in ieder geval een fijne avond. Maar dan moet je ook echt wat leuks gaan doen, bv uit eten of naar de film of iets anders wat je leuk vindt. Je moet goed voor jezelf zorgen. Zo word je namelijk wel interessanter voor hem.

Deze link

Deze link beschrijft enigszins hoe het bij mij in elkaar zat. Ik las ergens in deze draad over relatietherapie. Begin eerst bij jezelf en dan kan je altijd nog zien of je er samen uitkomt.

http://www.relatieacademie.com/demoniseren-van-narcisten-helpt-niet/

Kappen

"Op dit moment negeert hij me omdat ik broodjes in de prullenbak had gegooid die beschimmeld waren, terwijl ik ze in de groenbak had moeten gooien... waar kun je je druk om maken he? Maar neneer negeert me al dagen, en ondanks dat ik al 1000x sorry heb gezegd,"

Als je (nog) geen kinderen hebt met deze kwibus zou ik dat vooral zou houden en hem zo snel mogelijk lozen. Wat een kleinzielig gedoe.

volgens mij...

...kickt hij erop dat je 1000x sorry zegt en je in alle bochten wringt om hem weer vriendelijk te krijgen.

Stop daarmee.

Als je al kinderen hebt: is dit het relatievoorbeeld dat je je kinderen wil geven?

waarom

Waarom is het je vriend nog???
Ik lees geen lieve dingen en negeren vind ik zooooo laag..

hoezo sorry?

Dit klinkt als een zeer ongelijkwaardige relatie. Het lijkt een machtspel. En jij speelt dat spel, waarschijnlijk onbewust, mee. Dat begint al met dat sorry zeggen. Niet 1x maar je hebt a 1000x sorry gezegd over iets onbenulligs als afval. Waarom zou je daar in vredesnaam je excuses moeten aanbieden aan hem?! Geloof mij, dat is in een gelijkwaardige relatie niet normaal.

Het lijkt erop dat je in een patroon bent terecht gekomen van een dominante man en een onderdanige vrouw. Hij blaft er op los, jij kruipt weg in je schulp, zegt heel vaak sorry of gaat huilen. Jullie houden elkaar in die positie. Hij is een hork, maar jij houdt het met je reactie in stand. Hij zal niet zomaar gaan veranderen: jij bent degene die stappen moet zetten. Jij moet uit die minderwaardige positie komen. Dat zal niet makkelijk zijn, maar je hebt geen keuze.

De vraag is natuurlijk: is er nog grond om je relatie een gelijkwaardig karakter te geven of gooi je direct de handdoek in de ring? Volgens mij moet er wel héél veel gebeuren om dit nog te laten werken. (met zo'n vriend heb je geen vijanden nodig)

Bedankt

Bedankt allemaal voor jullie reacties..
Ik heb niet heel veel tijd om te antwoorden maar wilde toch even iets zeggen op een vraag die ik meerderen van jullie zie stellen: of ik wel bij hem wil blijven.

Aan de ene kant ja, de eerste periode van onze relatie was hartstikke leuk, we gingen vaak darten als hobby, sportte samen en gingen nog wel eens dagjes weg. Daarna is het vaker mis gegaan en nu we samenwonen doen we eigenlijk helemaal niks leuks meer, sporten nog wel samen maar meer om het "moeten" en omdat dat gewoon is wat we doordeweeks doen. Weekenden zitten we thuis omdat ik het nooit breed heb gehad qua geld (nu moet dat goed gaan komen met mn nieuwe baan), maar heb vaak genoeg iets voorgesteld maar dan krijgen we die dag nog ruzie waardoor het niet doorgaat of hij heeft gewoon geen zin. Het liefst zit hij in zijn vrije tijd te gamen of tv te kijekn. Aan de andere kant wil ik wel bij hem weg en weet ik dat ik dit nooit veel langer ga volhouden. Maar het klinkt verschrikkelijk om dit te zeggen, maar ga bijna nooit wat met vriendinnen doen. Wonen allemaal ver weg, hebben een eigen huis en vriend en hebben het vaak druk.. met mijn familie heb ik ook nooit geweldig contact gehad. Als ik bij hem wegga hb ik het gevoel dat ik in een gat val en de aankomende weken huilend in mn bed ga liggen zonder familie of vriendinnen die me kunnen troosten of afleiding kunnen bieden.

Bij hem heb ik me altijd gevoeld alsof ik er wél toe doe, iets wat ik dus nooit had bij mijn ouders.. en ja het is verkeerde aandacht wat ik krijg, maar het is iets... en dit is geen goede reden om dan maar bij hem te blijven, maar ik houd ook nog wel ergens van hem.. nouja.. de man die ik het eerste jaar kende...

Lieve schat

Je moet nooit maar dan ook nooit in een ongezonde of onprettige situatie blijven uit angst voor wat er daarna kan gebeuren of niet gebeuren. Het leven zit nl heel raar in elkaar, je kan morgen bij het sporten een nieuwe vriendin opduikelen die je door de periode na dd break-up heen sleept of bij de bakker of een bestaande vriendin verhuist onverwacht naar jouw buurt, er kan van alles gebeuren. Heb vertrouwen in jezelf, je kunt zonder hem, echt. Je kunt je leven verder invullen zonder hem, een leuk leven, echt. Zet jezelf niet gevangen in een relatie met deze man, dit is jouw leven en voor zover ik weet heb je er maar eentje, maak er het beste van. Dat vereist soms moed en een sprong in het diepe maar dat maakt het uiteindelijk alleen maar waardevoller.

Begin daar eens mee

Begin eens je eigen betekenis te leren geven aan je leven.
Zorg voor nieuwe contacten, hobby's, je eigen eigenwaarde.
Geef het tijd, grote kans dat jullie relatie hier enorm van op knapt.

wil je oud met hem worden?

Je zult je leven opnieuw moeten opbouwen. Maar dan is het belangrijk dat je eerst je eigen beste vriendin wordt. het is te gek voor woorden dat je uit angst voor je nieuwe leven maar aan hem blijft hangen! Wat als jij een goede vriendin hebt die in zo'n situatie zit, wat zou je haar vertellen? "Blijf maar bij je want stel je voor dat je eenzaam wordt"?

Je hebt een keuze. Of je blijft zijn kruiperige voetveeg, bereid tot 1000 excuses, of je gaan je eigen leven leiden en ontdekken hoeveel leuker dat is.

Groetjes van Sally, alweer zo'n 12 jaar een happy single mom na 20 jaar sukkelen. Zo zonde, al die jaren die ik heb weggegooid aan iemand die niet goed voor me was.

nog een tip, ook alvast voor de toekomst

Nog een tip: ga in therapie. Vanwege dit:
"Bij hem heb ik me altijd gevoeld alsof ik er wél toe doe, iets wat ik dus nooit had bij mijn ouders.. en ja het is verkeerde aandacht wat ik krijg, maar het is iets... "

Mocht je het kunnen opbrengen weg te gaan van deze liefdeloze vriend en uit deze wisselwerking te stappen, dan is er best veel kans dat zich dit herhaalt.
Ik weet niet hoe oud je bent en of je al kind/kinderen hebt. Maar als je ook nog kinderen hebt, krijg je ook nog dat er een reden is om in een ongelukkige situatie te blijven omdat je niet wil dat je kind gescheiden ouders heeft (op zich terecht. Tenzij...). Tot het uiteindelijk zó erg is, of jij je zó 'niets meer' voelt, of vreselijk voelt, dat je toch wel wil. Of die partner vertrekt, jou als helemaal niets achterlatend.
En dan neem je daar ook nog kinderen in mee.

Je kunt al in therapie als je nog geen andere woonruimte gevonden hebt.
Dus in therapie om met respect over jezelf te denken en het goed met jezelf te hebben. En daar ook jezelf een leuk iemand te gunnen. Zodat je ook denkt: wel leuk voor die ander dat wij samen zijn! We zijn elkaar waard! Nou ja, zoiets.
Eigenlijk ben je niet toe aan een (normale, gelijkwaardige) relatie. Zoals je nu bent, trekt het aan dat je in zulke situaties belandt.
Sterkte maar vooral: succes! Kom op, je kunt het!

Jeetje Didi

Wat een rotsituatie. Extra lastig dat je niet zo'n fijn contact met familie hebt, dat maakt je kwetsbaar om stappen te zetten (en het alleen op de wereld-gevoel maakt je sowieso al kwetsbaarder om in een relatie te belanden die niet goed voor je is).
Alle anderen hebben al wijze dingen gezegd, ik heb daar niet veel aan toe te voegen, alleen maar: denk aan jezelf, of je nu gaat of blijft. En heel veel sterkte en wijsheid, wat je ook zou kiezen of doen. Je hebt meer in je mars dan je denkt: bijna iedereen heeft wel een stiekem reservoirtje vechtlust is mijn ervaring. Maar neem eerst even tijd voor je verdriet.

Bevrijding

Beste Didi,
Ik denk dat je zelf ook wel weet dat dit geen gezonde relatie is en dat je met zo'n man niet oud wilt worden. Als je de relatie verbreekt ben je desondanks verdrietig. Dat is compleet normaal. Weer een droom die aan duigen gevallen is (al was het vaak een nachtmerrie). Gun jezelf dat verdriet en de tijd om daar overheen te komen. Het hoort erbij, maar het is echt geen ramp. Zie het als genezen van een ziekte. Je wordt beter en sterker. Na een tijdje komt je ware ik echt wel weer naar boven en zul je jezelf ook bevrijd gaan voelen. Niemand die meer over jou en je gevoelens heen loopt, je mag zelf beslissen wat je wel en niet doet.
Probeer eens te bedenken waar je plezier aan beleeft of waar je vroeger plezier aan beleefde, pak dat weer op. Of begin aan iets nieuws, een cursus, een taal, sport, iets creatiefs, tekenen, vrijwilligerswerk? Het geeft je iets om te doen en brengt je in contact met andere mensen. Je hoeft daar niet iedereen aardig te vinden, er hoeft maar één aardig persoon te zijn waar jij je prettig bij voelt, dat is genoeg.

Ik wil je heel dringen afraden meteen in een nieuwe relatie te springen. Het is, zeker gezien je eerdere ervarignen, heel belangrijk dat je eerst jezelf goed leert kennen en waarderen, desnoods met professionele hulp. Jij bent wie jij bent en dat is helemaal prima! Niemand is perfect en dat hoeft ook helemaal niet. En jij redt het prima in je eentje, met je eigen bezigheden, een paar vriendinnen (maak een afspraak!) en een handvol kennissen.

Ik heb in jouw schoenen gestaan en weggaan was de beste beslissing van mijn leven. Mijn ex moddert nog steeds voort, maar ik ben gelukkig.

Didi

Toen ik je verhaal las, was het of ik een deel van mijzelf terug lag. En ik vroeg mij af wie, wie nu het hardste nodig heeft. Twee schipbreukelingen die elkaar niet kunnen redden of steunen en langzaam verdrinken.

Didi, misschien heb je in je jeugd niet zo veel onvoorwaardelijke liefde en vriendschap gekend en daarom is het des te belangrijker dat jij van jezelf leert houden en goed voor jezelf zorgt, nu en met het oog op de toekomst. Als je dat niet gekend hebt, kan het heel lastig zijn om te leren. Maar dat moet wel, wil je in de toekomst wel een gelijkwaardige partner zijn in een fijne relatie. Over hem, zou ik niets te zeggen hebben maar gelukkig schrijft hij hier ook niet. Hij is mogelijk niet ouder dan de leeftijd waarop de hersenen van een dreumes rijpen en langzaam in staat zijn om empathie te voelen. En daarbij hoort dat je je gedrag daarop aan kan passen, dat er veel grijs zit tussen zwart en wit. Om door de ogen van de ander naar jezelf te kijken, om van iets negatiefs iets constructiefs te maken, voor jullie twee. Of je mening te kunnen herzien.

Op dit moment zijn die aan verbetering toe omdat JIJ dat waard bent. Sommige mensen moeten een streep zetten onder een verdrietige jeugd, een tijd van rouw doorgaan om in staat te zijn om op te staan en verder te wandelen. De relatie is jouw plan A maar jij moet plan A worden. Dus, waar word jij gelukkig van, als je dan toch even in je eentje zou zijn?

Wat zou er nu gebeuren als hij op een dag thuis komt en ontdekt dat jij weg bent, fysiek en al je spullen, naar een andere (tijdelijke) woning? Voor jou heel heilzaam, denk ik. Hou je er rekening mee dat als hij eerder weet dat jij weg gaat, jij jouw spullen versnipperd in een schoenendoos bij de deur mee krijgt? Zeggen of dreigen dat je weggaat, in de hoop dat hij verdrietig wordt en uitroept dat je moet blijven, zal 'm waarschijnlijk niet worden. Misschien eerder (passieve) agressie of erger.

Dus, begin uit te kijken naar een andere woning. Gebruik je dit forum als vriendensteun. Het voordeel is dat er zoveel kennis is en connecties zijn, meer dan ik in mijn kleine kring heb. Waarom denk je dat hier zoveel intelligente vrouwen rondlopen (en wat mannen, hier en daar)!

tips hoe om te gaan met silent treatment

Op deze site vond ik hele goede tips (geeft al een goed gevoel om ze te lezen omdat ze al iets van je machteloze gevoel kunnen verminderen als je je voorstelt dat je dit toe zou passen vind ik)

Ook staat er hoe schadelijk het is. Maar ja, dat wisten we allemaal al wel..