Te weinig tijd voor grootouders op verjaardag zoon?

Maandagavond

Hoi Katja,

Ik snap jouw verhaal wel, maar je schoonouders toch ook wel. Maandagmiddag-en avond lijkt zo'n restpost. Maandag is niet zo feestelijkachtig. Het is na schooltijd, dus je neemt ze min of meer in het gewone huiselijke schema en de volgende dag vertrekken ze uit een leeg huis. Niet erg als je heel vaak komt,maar als zij echt 2uur rijden en qualitytime willen vind ik dat ook niet leuk overkomen. Kunnen ze in het weekend niet mee naar de sportactiviteiten? Of dat ze vrijdagavond komen (start van weekend) en zaterdag later weggaan? Het komt op hun denk ik over dat ze ergens ingepast worden waar jullie zo min mogelijk "last" van ze hebben en geen andere opofferingen hoeven te doen.

Groetjes,
Suus

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Niet terecht

Van ze, vind ik. Ze kunnen wel teleurgesteld zijn dat het niet de dag wordt die zij in hun hoofd hadden, maar dan is het niet terecht om een mail te sturen.

Het gaat om de jarige, en daarnaast om jullie te zien, en jullie bieden ze die gelegenheid. Jullie hadden in eerste instantie het feestje en daar wilden zij zelf niet komen. Nu hebben ze dus jullie beide voorstellen afgeslagen en zijn ze nog boos ook. Fijn voor de jarige....

Ik zou het wel zo laten. Maar dat is omdat wij zelf ook heel veel sportactiviteiten hebben in het weekend die ik dus nooit zou afzeggen voor een vorstelijk onthaal van opa en oma. Een kinderverjaardag plannen wij altijd op de enige vrije weekenddag in twee weken of zo en dan alleen 's middags want 's morgens wordt er nog getraind.

Willen ze niet op maandag, dan gaan jullie lekker sporten en zie je de volgende verjaardag wel weer. Grote kans dat ze dan alsnog willen komen als blijkt dat je de zondag echt niet voor ze gat vrijmaken? Maar ik weet niet of ik dan nog ja zou zeggen, dat hangt van mijn jarige kind af.

Maar

Waarom kan het niet op vrijdagmiddag zodat ze zaterdag weg kunnen?

Maandag en vrijdag

We maken deze maandagmiddag-avond ook speciaal, man zegt zijn training af, oudste is klaar met school dus ook vrij in plaats van huiswerk. We nemen eerder vrij van ons werk, dus we doen zeker wel moeite om er wat leuks van te maken. Hele dag vrij nemen dat klinkt leuk maar met twee grootouderparen en vier verjaardagen gaat dat wel hard met de vakantiedagen. Ik vind niet dat ze dat van ons kunnen verwachten of eisen. Vrijdag hebben zij al wat, dat wilde ik eerst maar toen gaven ze aan dat zij niet konden. Daarom heb ik dus het feestje nu op vrijdag gepland omdat zij aangaven apart te willen en die dag konden zij toch niet.

Het gaat dus blijkbaar echt om die weekenden, maar dat wij deze weekenden niet kunnen (we zijn echt het hele weekend weg) staat al maanden vast. Dat zij niet op het feestje wilden maar apart, hoorden we drie weken geleden. Op zo'n korte termijn kunnen wij ons dan niet meer in de weekenden vrij maken. Ik snap wel dat zij teleurgesteld zijn, maar ik snap die verontwaardiging en verwijten niet.
Ik laat het maar even betijen, misschien komen ze er nog op terug.
Ze weten zeer goed hoe ons leven eruitziet. Zelf hebben ze ook een druk verenigingsleven gehad, en werk, maar destijds zaten ze zelf natuurlijk in een andere positie. We hebben echt wel zelf het idee dat we doen wat in onze mogelijkheden liggen om het contact te houden, maar zulke mails dragen niet bij aan de zin om dat te blijven doen als het toch nooit goed is.

Niet mailen

en dat zou ik niet mailen (uberhaupt niet per mail antwoorden), maar bellen. Mail is niet geschikt voor dit soort precaire dingen.

Nog eentje dan

Toen mijn vader alleenstaand werd (en zelfs nog later toen hij in het verzorgingshuis zat al) haalde ik hem iedere zaterdag bij ons in huis. Maar ons weekendleven liep gewoon door, draaide niet om hem. Nam hem dus ook mee naar de wedstrijden van zoon, etc. Hij vond het juist heerlijk, 1x per week deel zijn van een gewoon druk gezinsleven.
Maar goed, die situatie is waarschijnlijk nogal anders dan die van deze opa en oma.

Mee met sport

Het gaat om sporttoernooien met een team waarvoor ook een paar uur gereden moet worden. Wij rijden zelf ook. Vertrek is zaterdagochtend vroeg, thuiskomst zondagavond , overnachting op een camping. Ik zie het niet voor me, hoe daar twee bejaarde mensen zich moeten vermaken. De helft van het gezin is dus niet thuis gewoon, dat weekend. Als het om een sportwedstrijd ging hier lokaal dan was het inderdaad wat anders. Maar dit is een weekendtoernooi elders in het land. Het weekend erna gaan de kids op vakantie (weekje kamp). Kids gaan in de vakantie ook nog paar dagen bij hen logeren, dus dan kunnen ze zeker ook qualitytime samen hebben. Daarom snap ik die verongelijkte toon uit de mail ook niet. Maar goed, het zit me meer dwars dan dat ik eigenlijk wil, ik moet het gewoon van me af laten glijden. Ik baal ervan dat ze onze goeie bedoelingen toch zo weten te draaien dat zij vinden dat we tekort schieten. Daar baal ik gewoon van. Je doet wat je kan, maar het is niet genoeg.

Misschien hebben ze al wat?

Misschien hadden ze gewoon 'gerekend' op dat weekend en die maandag eigenlijk al wat anders?
Kaartclubje of bij buurvrouw op bezoek...weekenden zijn vaak 'saai' voor mensen op leeftijd. En in het 'weekend' is van oudsher familie-tijd. Dat ze daar dus automatisch vanuit zijn gegaan is niet zo gek. Ze komen niet eens op een ander idee. Ze zijn het zo 'gewend'. Zij horen ook bij jullie familie...
Misschien kun je nu een compromie sluiten en het voor volgend jaar anders doen? Er meer rekening mee houden of duidelijker overleggen?
Telefoon lijkt me ook handiger.
groeten albana

Jammer inderdaad

Katja ik vind dat jullie al erg in de wensen van de grootouders tegemoet zijn gekomen. Jullie hebben een aanbod gedaan binnen de mogelijkheden die jullie hadden en dat was niet goed genoeg.
Tja...
Ik vraag me serieus af of er niet iets anders achter zit. Waarom voelen je schoonouders zich zo tekort gedaan? Zij hebben zelf een druk leven gehad zeg je, en toch hebben zij geen begrip voor jullie positie. Wat zit hun toch zo dwars??
n@nny

Ook

Aha, dat het een heel sportweekend was had ik niet zo begrepen. Dacht meer aan een regulier druk gezinsweekend met wedstrijd. Dan is het te lastig inderdaad, om ze mee te nemen of in huis te halen.
Dan denk ik dat je genoeg aangeboden hebt. Wel vind ik ook, net als Griet, dat je ze moet bellen. Hadden zij ook beter kunnen doen dan mailen. Nu lees jij er nl een verongelijkte toon in terwijl die misschien niet perse in zit (misschien ook wel, maar toon kun je uit geschreven tekst nou eenmaal niet helemaal zeker afleiden), kan ook gewoon ongelukkig opgeschreven zijn. Gewoon praten is over zulke dingen beter.

Schappelijk

Hebben zij wel eens bij jullie overnacht? Ik kan me wel voorstellen dat jullie aanbod minder aantrekkelijk is als ze liever niet willen overnachten. Ik zelf zou ook niet willen overnachten als ik maar twee uur moest rijden. Maar het is idd niet handig dit over de mail te doen, ook omdat er misschien meerdere opties zijn. Namelijk het weekend erop? Ik vind dat je goed rekening met hen wil houden (en dat is lastig, al die verschillende belangen) dus als zij zich beledigd voelen zal dat wel andere redenen hebben.

Katja

Zijn dit dezelfde grootouders waarover je al eerder hebt gepost? Dat was een soortgelijk probleem met het bezoek en het regelen wie, wanneer komt. Even het draadje opgezocht en weer even ingelezen. Dit keer ben je dus vrij voortvarend geweest en uiteengezet hoe je het hebben wilt. So far so good.
Het zijn moeilijke mensen, en jullie relatie is moeizaam. Dat is al wel bewezen. Nu is het weer laveren om een verjaardag. Ik zou zoals anderen al suggeren de telefoon pakken en gewoon vragen wat hun dwars zit over de uitnodiging. Misschien is het meer het gevoel 'afgescheept' te worden ipv het aantal uren quality dat hun gegund wordt. Waren het trouwens jouw ouders of jouw schoonouders? Igv schoonouders zou ik je man laten bellen en goed met hem afspreken vooraf wat de uitnodiging is en wat je eventueel kan veranderen. Alles in overleg samen met jou!
Verder: Wat is er mis met de maandagmiddag en avond? Is het zomaar een dag? Waarom dan die dag? Of is het de verjaardag zelf? Dat is dan natuurlijk ook heel speciaal en feestelijk, om op de dag zelf aanwezig te kunnen zijn met kleinkind(eren). Dat het pas begint om 3 uur lijkt me vrij logisch, want vanaf die tijd zijn de kinderen thuis (en dus ook de jarige).
Succes maar weer!

Anders benaderen?

Volgens mij raak jij niet het meest geprikkeld door hun teleurstelling over het 'aangeboden arrangement' maar door de suggestie dat je het helemaal verkeerd hebt gedaan en hoe je het in je hoofd haalt om dit voor te stellen!!! Als je er nou eens vanuit gaat dat je het volste recht hebt om het voor je eigen gezin op een optimale manier te regelen, kun je daarna op een neutralere manier met hun teleurstelling dealen en kijken of ze je ze op de een of andere (out of the box) manier toch tegemoet kunt komen zonder zelf het gevoel te hoeven hebben dat de grenzen van jouw gezin te ver worden opgerekt.
Uit de 'collaborative problem solving' komt de notie dat je in eerste instantie voorbij gaat aan wat het probleem lijkt (deze verjaardagsafspraak) maar dat je kijkt naar de achterliggende behoeften van beide partijen (voldoende contact / ruimte om de gezinsdingen te doen). Vanuit beider behoeften kun je dan gemakkelijker tot een oplossing komen. En dat kan dus iets héél anders zijn dan nu wordt voorgesteld (ik noem maar iets: af en toe Skypen).
Groet, Jo Hanna

Jo hanna goede tip

Dat proberen we ook hoor, onze moeizame relatie over deze verjaardag heentillen en dan toch maar op andere momenten en manieren aandacht te geven. Kaartje hier, bloemetje daar, telefoontje, onverwcahts bezoek als het met werk zo uitkomt en man in de buurt is. Het jammere is als je dus een keer in hun ogen verzaakt, je meteen zo'n verontwaardigde reactie krijgt.

Vergelijking met andere ouders

Daarnaast is het zo dat ze zich vaak tekort gedaan voelen in vergelijking met de andere ouders. Die zijn laatst een middag en avond komen oppassen, ook om 1500 komen en de volgende dag weer weg als iedereen naar school en werk wil. Zij komen nu niet op de verjaardag, omdat ze net geweest zijn. En dan zeggen ze weer"waarom heb je hun gevraagd en niet ons, dat hadden wij ook wel gewild" . Ik denk dan, waarom heb je nu problemen met deze tijden als het toen geen probleem was en wij er zelfs toen niet waren (oppassen vanwege bruiloft).

We kunnen het gewoon niet goed doen zolang we niet precies doen wat ze willen en alles aan ze voorleggen, hoe zij het willen.

Ik zal ook moeten loslaten. En me er niet druk over maken. Maar dat vind ik moeilijk, eigenlijk ben ik ook gewoon boos en vind ik het op zo'n moment echt wel negatieve zeikers. En zo wil ik niet denken.

Maar

was het wel echt zo'n verontwaardigde mail? Of gewoon een afzegging? Zou kunnen dat ze het gewoon net iets te veel moeite/te ver/ te onhandig vinden voor een avond en daarom gewoon wilden afzeggen. Terwijl je het gevoel hebt dat je veel moeite voor ze gedaan hebt en dan willen ze niet. Dus misschien lees jij de verontwaardigde toon erin? Ik zeg niet dat het zo is hoor (heb de mail niet gelezen) maar het is een mogelijkheid? Daarom zeg ik nog steeds: bellen! Of heb je dat inmiddels ook al gedaan?

Update

Met verbazing en teleurstelling, zo begon de mail. Verder veel uitroeptekens, vetgedrukte stukken, etc. Dus dat komt wel verontwaardigd over.
Manlief heeft paar dagen geleden al gebeld, en kreeg te horen dat zij vonden dat we dan onze weekendplannen maar hadden moeten afzeggen. Later in dat gesprek haalden ze er ook nog een oppas-sessie van mijn ouders bij. Die zijn ook laatst geweest, van 1530 tot de volgende ochtend na het ontbijt, om op te passen. Wij hadden een bruiloft. Dat hadden zij wel gewild, in plaats van nu te komen op deze maandag. Wat mij verbaast, want dan zijn we er helemaal niet vanwege de bruiloft. Man geeft dat dan ook aan, waarom vinden jullie dat dan meer dan wat we nu aanbieden, maar in hun hoofd is het zo warrig, dat ze daar dan niet uitkomen. We doen het dus per definitie niet goed, en mijn ouders krijgen altijd voorrang.

In grote lijnen zit er denk ik een stuk jaloezie of frustratie, teleurstelling, achter, over de stevige band die ik met mijn ouders heb (dat staat echt los van frequentie en duur van bezoek). Manlief heeft niet zo een innige band, tuurlijk houdt hij van ze, maar hij kiest vaker voor zijn eigen bezigheden, in plaats van voor hen. Ik wijs hem dan af en toe wel op zijn verplichtingen (bel nou even), maar het gaat niet van harte. Ik snap wel dat dat frustreert, maar ik snap niet dat als we dan een voorstel doen, ze dat op deze wijze afwijzen.

Ik laat het maar voor wat het is. In augustus zien we ze weer, en ik word er nu al onrustig van. Wat er dan weer niet goed is. De sfeer is dan weer gespannen, en ik kan daar niet zo goed tegen. Het ligt er ook een beetje aan hoe het de komende maand verloopt qua telefonisch contact, maar als ze steeds zo reageren, denk ik dat ik een rondje oversla.....manlief gaf ook al aan, dan droppen we daar de kids en zijn we weer weg, dat gezeik.
Maar dat wil je ook niet want die berg wordt alleen maar hoger.

Tsja

je schoonouders willen jullie besturen (manipuleren) zodat jullie doen zoals zij het wensen. Lastig. Jij kunt als schoondochter weinig doen, je man zal zelf beter met zijn ouders moeten gaan communiceren.
Is hij niet lankmoedig naar zijn ouders toe? Beetje vaag en de confrontatie ontwijkend? Dat geeft namelijk ruimte voor manipulatie. 'Snel de kinderen droppen en wegwezen' is zo'n indicatie. Hij ontwijkt het probleem en pakt het niet als volwassene op. Hij kruipt in zijn rol van kind. Hij moet kordater zijn en gaan staan voor zijn eigen/jullie keuzes als het ware. Als de uitnodiging voor maandag is gedaan, niet met excuses komen over weekenden (want hoezo weten jouw schoonouders van al jullie activiteiten in de weekenden? Dat is dus aangehaald als excuus voor de uitnodiging voor maandag!) Niet doen! Je bent geen verklaring schuldig wat je doet in je weekenden. Geeft alleen maar ruimte om te 'peuren' en manipuleren. Dus: uitnodiging voor maandag. Kunnen/willen schoonouders niet: jammer. Je kunt dan best kijken naar een alternatief, maar je hoeft je niet te verantwoorden dat je je agenda niet overhoopt haalt voor hen.
Lees anders ook je oude draadje nog eens door, want in feite loop je gewoon tegen het oude probleem aan. Sterkte!

Ja dan, gezeik

Met GS eens. Als het dan zo is (mail met uitroeptekens e.d.) en er ook al zo'n voorgeschiedenis is blijkbaar, dan kun je het toch niet goed doen. Uitleg geven wordt dan alleen maar een reden om nog verongelijkter te worden omdat jullie redenen voor hen geen goede redenen zijn. Dus zou ik die ook niet meer geven. GEwoon zonder rechtvaardiging aangeven dat het weekend echt niet kan. Zoals GS ook zegt. Klaar, einde discussie. Want dit is inderdaad gewoon gezeik.
Mijn vader had ook zo'n handje van dat gemanipuleer en gezeik, daar ben ik dat ook op die manier gaan doen, eigenlijk het voorbeeld van mijn broer volgend (die deed het al zo en had een stuk minder gezeik terwijl hij veel minder vaak kwam).

Met diezelfde broer en zijn gezin gaat dat bijvoorbeeld wederzijds zo. Er is altijd een tegenstrijdig belang als we af willen spreken, want ons gezin kan slecht op zaterdag en het zijne slecht op zondag. Een van de twee probeert het in te passen, maar als het niet lukt geven we gewoon sec aan dat het niet lukt. Zonder emoties of rechtvaardigingen of er iets achter zoeken, we nemen van beide zijden aan dat er echt wel een goede reden zal zijn en het echt niet gaat. Rond verjaardagen betekent dat soms dat wij of zij dus niet kunnen komen. Soit. Zoeken we een ander weekend. Zo zou het eigenlijk moeten zijn he.

Redenen geven

Ik geef juist die redenen aan om te laten zien dat het geen onwil is, maar om begrip te kweken. Het is inderdaad wel zo dat dat natuurlijk wel weer een aanleiding is om onze keuzes te betwisten. Ik blijf het lastig vinden, in hoeverre je dus hen als "normale" mensen behandelt, dus uitleg geven over waarom je dingen zo inplant(dat doe ik naar anderen toe ook), en in hoeverre je dat juist niet moet doen, omdat ze neigen naar manipulatie en in ieder geval geen acceptatie.

Na een aanvaring vorig jaar leek het dit jaar weer redelijk koek en ei, we hebben een aantal bezoeken over en weer gedaan waarbij iedereen oprecht (denk ik) zijn steentje bijdroeg om het gezellig te houden. En nu opeens...slaat de vlam weer in de pan. Waarbij ik vorig jaar de boosdoener was, en nu mijn man weer "onder vuur" ligt. En die ontwijkt inderdaad. Die heeft hier echt geen zin in.
Maar als hij ze dan spreekt, vertelt hij wel duidelijk zijn mening, dus het is niet zo dat er onduidelijkheid is of dat hij het maar een beetje laat gebeuren. Die fase hebben we gelukkig gehad, na de aanvaring van vorig jaar met mij.

Hij is echter wel in staat om daarna, na het zegje gedaan te hebben, met een blij gemoed (nou ja) over koetjes en kalfjes te praten. Dat kan ik toch minder. Mensen krijgen bij mij heel veel credit, maar als die rek eruit is, komt het ook niet meer echt goed, dat vertrouwen is weg.

Dank

Overigens wel dank iedereen, het van me afschrijven helpt ook en de reacties zeker. Manlief wil het er ook niet de hele tijd over hebben, begrijpelijk, en dan kan ik er toch nog even zo over doordenken en "praten".
Ik laat het voorlopig zo even, en tien tegen een
dat ik over een maandje of wat weer even wat kwijt moet. Hopelijk maak ik hier ook wel een paar stappen in. Afstand nemen, naast me neerleggen, hoop laten varen dat het ooit beter wordt. Het is niet anders.

Misschien

willen ze vooral met hun kleinkinderen qualitytime en niet zozeer met jullie? En dat is vanaf smiddags 3 uur natuurlijk niet zo lang, en als ze overdag in een weekend komen wel.

Redenen geven

Geen, of alleen een neutrale zakelijke reden geven is een beproefde methode in werkomgeving. Ik heb 'm ook geleerd in management en time-management cursussen (en voor prive toepassing dus van broer afgekeken). Kun je ook goed bij anderen dan je schoonouders doen hoor. Dus je zegt alleen: dit weekend kan het niet, want we hebben al verplichtingen. Verder niet wat of wie of waar. Want als je uitlegt hoe het zit, geef je de ander de controle in handen: die kan dan voor jou oplossingen gaan aandragen (kan je toch verzetten, of die en die vragen) die jij niet wilt of een discussie aangaan over de geldigheid van jouw reden. Als je koel en volhardend herhaalt, mochten ze doorvragen naar de reden, dat je echt niet kunt en dat heel jammer vindt maar helaas, dan is dat echt genoeg. Ze moeten dan maar accepteren dat je het een goede reden hebt, anders zou je het heus wel doen.

Maar bij jouw schoonouders zit er heel wat anders achter het gezeur. Jaloezie en gevoel van achtergesteld worden tov jouw ouders. Dat is niet jouw probleem, hooguit dat van je man (maar eigenlijk ook niet, het is hun eigen probleem).

Quality time kinderen

De kinderen gaan meestal na een half uurtje kennismaking, en uitwisselen hoe het op school is etc, toch naar hun eigen kamers. De avondmaaltijd is juist bij uitstek de gelegenheid om met elkaar te kletsen, en zeker tijdens een bbq, dan heb je ook wat meer tijd en ruimte tussen de servings door. Daarnaast hebben ze in het verleden aangegeven dat ze het juist ook prettig vinden om gelegenheid te hebben om met ons bij te praten over serieuze zaken, zonder dat in hun bewoordingen toen "de kids om aandacht vragen en wij (man of ik) weer de hond moeten uitlaten", dat kan dan als de kids in bed liggen , gemiddeld na een uurtje of 21.00. Als ze om 11.00 komen tot na het avondeten gaan de kids echt niet de hele dag erbij zitten. Die zien ze hier en daar een half uurtje als ze een stroopwafel komen halen en een toastje komen eten, en tijdens de maaltijden. Dus dat kan ik me haast niet voorstellen.

Ik heb ook mijn gedachten erover laten gaan dat het juist misschien ook wel eraan ligt dat het op ons "territorium" plaatsvindt. Zeker mijn schoonvader vindt het niet prettig om niet in een "machtspositie" te zijn, en bij ons moet hij zich natuurlijk aanpassen en kan hij zich niet gedragen als de heer des huizes.

Bah

Aha, ze kunnen er niet tegen als ze niet jullie volledige aandacht en onderdanigheid hebben. Zelfs de hond stoort dan.

Ik vind het niet gezond. Zijn ze altijd al zo geweest? Of wordt het extremer met de leeftijd?

(En ik vraag me af over wat voor soort serieuze zaken ze dan willen praten? Wij bespreken eigenlijk nooit serieuze zaken met onze ouders. De ouders van mijn man zouden wel willen bemoeien hoor, maar wij houden daar niet van