Twijfel door negatieve reacties.

Jij en zij

Bedenk dat die opmerking van collegadanseres meer over haarzelf als over jou zegt. Als zij helemaal tevreden was over haar leven zou ze niet over de invulling van jouw leven hoeven zeuren.

Ik snap dat haar opmerking de druppel was, als jij helemaal senang was met de gang van zaken in je gezin en werk zou die opmerking niet zo hard bij je aankomen. Als moeder zit je altijd tussen een rock en een hard place. Voor wat het waard is: petje af voor jou: je hebt een eigen bedrijf (geen bedrijfJE) en twee kinderen en een man de het niet snapt. Je doet hartstikke veel!

Kan je geen kantoorruimte buitenshuis nemen zodat je man je werk serieuzer neemt, dus niet als een bezigheid om de tijd door te komen als de kinderen naar school zijn, maar echt als baan (je werkt potverdorie meer dan hij!) waarbij huishoudelijke taken en opvang van de kinderen eerlijk geregeld worden.

skik

Praten!

"Ik worstel behoorlijk met een eerlijke taakverdeling met werk-thuis en partner"

Dit is je hoofdprobleem en alle rotopmerkingen van anderen zijn bijzaak. Dat je je zo aantrekt geeft alleen maar aan dat je (onbewust) vindt dat er een kern van waarheid in zit.

Thuis werken kan heel praktisch en handig zijn, maar er liggen ook een paar valkuilen op de loer:

- Je kunt die huishoudelijke klusje er wel even bij doen, want je bent immers toch thuis;

- Buitenstaanders schromen niet om een beroep op je te doen of te bellen onder werktijd, want jouw werk kan geen 'echt' werk zijn want je bent immers thuis;

- Als je thuis werkt en je kinderen zijn ook thuis, zullen ze om de haverklap naast je bureau staan en om aandacht vragen, daar zijn het namelijk kinderen voor.

Zorg dat je een hele duidelijke verdeling aanbrengt tussen je werk en de kinderen en al het andere huishoudelijke gedoe. In jouw situatie loopt dit te veel door elkaar. Ik denk zelf dat je op de tijden dat je thuis aan het werk bent, je kinderen ergens anders moeten zijn. Als je thuis wilt blijven werken (en niet bijvoorbeeld iets wilt huren in een bedrijfsverzamelgebouw) moet je dus opvang regelen of alleen onder schooltijd werken.

Verder, spreek je man aan op het feit dat hij er niet is om de kinderen op te vangen op de tijden dat hij vrij is en jij thuis op je kantoor zit te werken. Alleen maar fysiek aanwezig zijn is niet genoeg. Als dat allemaal niet doordringt, zit er niks anders op dan voor die vrije uren van je man extra opvang te regelen. Als je je kinderen niet zoveel uren in de opvang wilt hebben, moeten jij en/of je man minder gaan werken.

Praat hierover met elkaar en maak je man duidelijk dat thuiswerken niet betekent dat je de kinderen er wel naast kunt hebben, want zo gaat het niet goedkomen. Sterkte!

Chris

Opmerkingen van anderen

Er zijn altijd mensen die het nodig vinden zich met anderen te bemoeien. Ik verbaas me daar altijd over. Deze opmerking valt in dezelfde categorie, maar jij vat hem anders op omdat dat over een voor jou gevoelig punt gaat. Als ik met mijn (iets te zware net als ik) buurvrouw ga hardlopen, dan komt er ook wel eens een wielrenner voorbij die meent te moeten vertellen dat wij te langzaam lopen of dat we een dikke kont hebben. Of mensen die een mening hebben over de opvoeding van je kind of hond of weet ik wat. Of mensen die zeggen: " zou je dat wel ijsje wel eten?" tegen een willekeurige vreemde op straat die iets aan de zware kant is. Waar menen mensen het recht vandaan te halen zich met een vreemde te mogen bemoeien. Ik vind dat echt onbegrijpelijk en je moet het echt naast je neer leggen, is gewoon een ontzettend triest mens dit.
Ooit (1998 ongeveer) verkondigde een vrijgezelle collega van echtgenoot tijdens een etentje dat je kinderen niet hoorde te dumpen. Ik zei: "zo, dus jij stopt met werken als je kinderen krijgt?" Bam die sloeg in, iedereen was stil en mans baas schraapte zijn keel en verkondigde dat hij maar eens naar het buffet ging.

Dat dansmens van jou zit niet lekker in haar vel.

Ik verklaar me nader. Als ze zichzelf gelukkig prijst dat ze niet hoeft te werken omdat haar man heel veel verdient en verder ook niet amibitieus is (lees: betaald werk wil om zichzelf een compleet mens te voelen) dan had ze tegen je gezegd dat ze blij was dat ze niet zo'n stressbestaan heeft als jij. Of ze had je een complimentje gegeven over hoe je ondanks je drukke leven toch nog tijd voor een hobby vindt. Het zou heel goed kunnen dat ze diep in haar hart jaloers op je is en zichzelf eigenlijk maar een suffe huisvrouw vindt.

Danseres

Ik sluit me wat betreft je werk en leven thuis aan bij mijn voorgangsters. Probeer het zo te regelen dat het naar je zin is.
Wat die troela op dansles betreft, ik zeg altijd koeltjes tegen zo iemand: "Als je niet weet wat de omstandigheden zijn, kun je maar beter je mond houden. Je weet niet waar je het over hebt."
Toen ik ging scheiden, waren er mensen die vonden dat ik mijn dochter haar vader ontnam (dat hij een zuipende gokverslaafde was, wisten ze niet). Toen ging ik veel meer werken, om mezelf en het kind te kunnen onderhouden. Zielig, vonden de mensen, je dumpt je kind op de BSO en laat het overblijven. Wat moet ik dan? De bijstand in terwijl dat echt niet nodig is (ben gezond en goed opgeleid)? Vervolgens begon ik een eigen zaak die goed loopt. Wat doe je nou? vonden de mensen. Met een eigen zaak heb je nog minder tijd voor je kind en het is nog een onzeker bestaan ook. En moet je dan nog 's avonds weg ook en moet het kind het dan weer met een oppas doen? (kind lag toch te slapen en de oppas was superlief).
Juist omdat ik het allemaal zo goed wilde doen, raakten die opmerkingen me behoorlijk. Inmiddels is dochter 13, ze doet het goed op school en op haar clubjes (die ik gelukkig kan betalen omdat ik genoeg werk heb). Elke dag als ze uit school komt heb ik ons afgesproken half uur volle aandacht voor haar (met een kopje thee) en we eten altijd gezellig samen (ontbijt en avondeten). En verder voel ik me nergens meer schuldig over. Ik weet dat ik in de omstandigheden het beste heb gedaan en wat anderen ervan vinden boeit me niet meer.

Het is tegenwoordig ook nooit goed.

Een thuismoeder is ouderwets en rolbevestigend (die krijgen standjes omdat ze geen baan zoeken, echt waar) en een werkende moeder geeft zogenaamd niet genoeg aandacht aan de kinderen. Belangrijker dan aandacht is denk ik liefde en die is er bij jou waarschijnlijk volop. Een stevige knuffel of een aai over de bol tussen de bedrijven door is volgens mij net zo goed - zo niet beter - dan een overdosis zorgvuldig geplande aandacht omdat je kind er "recht op heeft". Zelf ben ik nogal van de Franse slag qua opvoeden maar ik ben heel gul met knuffelen en complimentjes (spontaan uit het hart, niet omdat ik een eigenwaardestimuleringsprogramma afwerk). Mijn dochter gaat nu richting negen en is een normaal kind dat het prima doet op school en volgens mij best goed in haar vel zit. Tuurlijk heeft ze haar nukken en slechte gewoontes, ook zit ze weleens ergens over in maar dat praten we uit en ik leg de lat niet te hoog, mijn streven is geen euforisch gelukkig ultragehoorzaam robotje.

My 2 cents

Ten eerste zou ik zo snel mogelijk op zoek gaan naar een klein kantoortje, zodat je ook buitenshuis werkt.

Kijk met je man of hij of meer aan het huishouden wil gaan doen, of hij liever op zoek gaat naar financiele ruimte voor een schoonmaker. Ik heb voor mijn man ooit eens een excel file in elkaar geflanst met taken, en dan mocht hij kiezen, zolang de tijd maar eerlijk was verdeelt. Als hij zich er niet aan zou houden zou er een schoonmaker komen. Die was er 2 weken later

Ik ben nu thuis, en mijn man is ook vaak naar het buitenland, en ik heb geleerd gewoon relaxed ermee om te gaan. Ik eet dan makkelijke dingen, probeer niet te veel me druk te maken om huishouden enzo, en het gaat best wel goed. Voor je dansles zou ik op zoek gaan naar een oppas.

En alle rotopmerkingen: bedenk dat in frankrijk bijna alle vrouwen voltijd werken, dus zo raar is het niet. Het zijn juist de nederlandse vrouwen die wat dat betreft een beetje apart zijn. En daar hoef je toch niet aan mee te doen? Dus, met een mooie boog, zo de vuilnisbak in die opmerkingen!

Plannen en opvang regelen

Van die opmerking van je danscollege moet je je natuurlijk niks aantrekken, wat weet zij er nou van?

Ik zou met je man aan tafel gaan zitten en de taakverdeling eens goed bekijken. Jij werkt meer dan hij dus het ligt voor de hand dat hij minimaal even veel als jij in het huishouden en zorg voor de kinderen doet. Als jij thuis werkt en hij is vrij, zorgt hij voor de kinderen zodat ze jou niet storen. En als hij moet werken op een avond dat jij dansles hebt, moet hij voor oppas zorgen. Als je al jullie activiteiten gewoon in de planning zet weet je allebei waar je aan toe bent en wanneer je extra hulp moet inschakelen.

Voor vakantie en middagen dat jullie beiden werken zou ik BSO regelen, en als de kinderen niet zelf naar een clubje kunnen en jullie werken allebei, dan maar geen clubje. Je moet ergens keuzes maken, want een mens kan nou eenmaal niet alles!

Lekker in haar vet gaar laten koken...

Lekker in haar vet gaar laten koken, die dansmevrouw... Zegt inderdaad meer over haar dan over jou.

En aan de slag met de onvrede die je los van deze mevrouw over jullie situatie hebt. Dat het je zo raakt is een teken. Daarmee aan de slag, alles op tafel en met manlief een alternatief plan van aanpak bedenken waar je jullie je alletwee in kunnen vinden (en niet alleen hij).

Moederbashen

Het eerste wat me opviel toen ik in het gelukkige bezit van eerste kind kwam was het commentaar dat iedere passant zich meent te moeten permitteren over jou als ouder. Stond er in de krant dat maxicosi's niet goed zijn voor ruggetje van kind dan staarde de tram mij aan en stonden er groepjes te miespelen. Ik probeerde het maar te relativeren, natuurlijk als je in de krant leest dat het niet goed is en je ziet een moeder met zo'n ding heb je even een conversatieonderwerp. Afijn, legio voorbeelden later ging ik een avondje uit op mijn werk. Naar het theater. Dat werd me een rondje ouderbashing! Alle vooroordelen, verwennen, verwaarlozen, prinsjes en prinsessen, normen en waarden, kwamen breeduit aan de orde.
Het is dat ik ingeklemd zat tussen twee royale collega's, anders was ik subiet weggelopen. Al jaren ben ik niet meer naar het theater geweest.
Zie nog weleens Adelheid Roosen op de tv natuurlijk, en la Bloemen verdenk ik ook niet van ondermaatse oneliners maar thuis kun je de knop zo omzetten.
Gisteren op een koffievisite ook weer zo'n aardig kletsgesprek aan moeten horen door een wannabee leerkracht over die verwaarlozende ouders, blabla. Het enige doel dat dat heeft is dat mensen gewoon even lekker zich bij elkaar eensgezind kunnen voelen: wat zijn wij het toch eens! En wat is dat heerlijk! En vooral: Wat zijn wij toch beter dan een ander!
Verder leidt het nergens toe.
Beetje dom vind ik dat tegenwoordig. Het niveau laat hier ernstig te wensen over. Daar voel ik me boven verheven! Heerlijk gevoel om me boven andere mensen verheven te voelen......

Danseres

Je hebt een eigen bedrijf wat goed loopt- en noem het alsjeblieft noooit meer bedrijfje..- dat is verdomd goed en zeker in deze tijd! Goed gedaan meid, wees trots op jezelf!
De problemen die ik lees in wat je schrijft,
1: je man staat niet achter je. Waarom niet, vraag hem dat. Snapt hij niet wat het betekend om een eigen bedrijf te runnen? En waarom moet hij 's avonds steeds vaker naar meetings? Wat voor werk heeft hij dan? En waarom wordt hij steeds vaker naar het buitenland gestuurd? (en opmerkingen als 'het lijkt alsof je niet van de kinderen houdt' kunnen echt niet: wat vreselijk naar) Dus inderdaad praten, zorgen dat hij achter je staat en afspraken maken.
2: Om een deel van de problemen op te lossen (last van de kinderen tijdens werk) kan je een werkruimte buitenshuis huren, in elk geval een tijdje proberen en zien of dat beter gaat.
3: Je trekt je aan wat Jan en Alleman van je vinden: de danseres, een vreemde, je schoonfamilie, een zogenaamde professional..: echt, hou daar mee op. Je doet het heel goed, en de hele wereld kan de pot op. Trek je eigen plan. Als je man achter je staat dan heb je van al die mensen helemaal geen last en kan je rustig slapen.
4: Ga niet lopen beredeneren zoals dat het een symptoom van deze tijd zou zijn en je te veel zou willen: nog meer meningen van anderen. Jíj doet wat jij wilt: je werkt geweldig, hebt prachtige kinderen en bent een geweldige moeder voor ze. Nu terug met je man op één lijn en lekker doen waar je (en jullie samen) gelukkig van wordt!

Elkaar steunen

Ik zou je man eens uitnodigen voor een zakelijk dineetje, waarin jullie op je gemak even de prioriteiten bespreken en hoe jullie ervoor kunnen zorgen dat de ambities van beiden te verwezelijken kunnen zijn.

Hij wil graag naar het buitenland voor werk. Kan ik me ook goed voorstellen, dus hoe kunnen jullie dat inplannen dat hij dat wel kan doen en jij toch nog kunt doorwerken en dansen? Ga eens op een praktische manier naar dingen kijken in plaats vanuit jullie gevoel.

En ik zou afspreken nooit en te nimmer meer zulke kwetsende opmerkingen over de kinderen naar elkaar toe te maken.

Wat ik wel vind, is dat als je man zijn zorgdag heeft, hij dit zo moet kunnen inrichten als hij wil. Zolang hij er maar voor zorgt dat jij rustig kunt werken, en het huis niet ontploft als het ware. Mijn man heeft me in het verleden vaak verweten dat ik, als ik thuis ben met de kinderen, niet de hele tijd met ze speel. Ja, zou ik wel willen. Maar ik doe het huishouden ondertussen. Vind ik niet erg hoor, maar om dat dan nog verweten te worden, tja. Ik geloof dat hij het nu eindelijk snapt, en ook dat de kinderen er prima onder varen. Maar het heeft wel wat discussietjes gekost hoor

En verder, stop een tijdje met tv en tijdschriften. Doet wonderen om je af te zetten tegen al dit soort dingen!

Verbaasd

Het verbaast mij wel dat jullie zoveel commentaar krijgen kennelijk. Ik heb nog nooit commentaar gehad, of misschien hoor ik het niet. Alle vrouwen in mijn omgeving werken veel, ik heb juist de indruk dat men dat volstrekt normaal vindt. Ik werk momenteel meer dan mijn man en schuif meestal ook pas bij het eten aan, heerlijk. Hoef ik tenminste niet te koken. Toen de kinderen kleiner waren, vond ik het soms ook heerlijk om 's avonds weg te gaan om me even te onttrekken aan het bedbrenggedoe. Hetzelfde gold voor mijn man. Ik heb daar nooit commentaar op gehad. Mijn advies: laat de mensen maar lullen en regel het zo dat het voor jou goed is.
Une femme

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Je houdt het zelf in stand

"Soms denk ik dat deze maatschappij gewoon nog helemaal niet zo ver is met emanciperen, en dat er daarom van vrouwen zoveel tegenstrijdigheden verwacht worden."
Zou best kunnen. Maar dat is het probleem niet. Het gaat om jouw gevoelens en gedachten, en daar ben jij zelf verantwoordelijk voor. Je laat het toe, je merkt negatieven opmerkingen op, je gaat je er naar gedragen. Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan, maar de sleutel ligt echt bij jou zelf. Je laat het gewoon gebeuren dat je man te weinig doet en dat andere mensen kritisch over jullie praten.
Wij werken beiden vier dagen per week, moeten ook wel eens naar het buitenland, en ik werk geregeld 's avonds nog wat door. Ik voel mij helemaal niet schuldig, en ik heb ook nog nooit gemerkt dat anderen vinden dat ik het verkeerd doe. Nou ja, misschien denken ze het wel, maar ik merk er echt niets van. Maar dat komt vooral omdat ik niet twijfel of we het wel goed doen zo. En ik ben niet van plan mij twijfel te laten aanpraten. Nu ik het zo opschrijf bedenk ik mij dat ik spreek ook wel eens iemand spreek die vindt dat moeders thuis horen te zijn. Jij trekt je dat aan en gaat aan je zelf twijfelen - ik lach erom en denk 'gut, wat een naief type zeg, onder welke steen heeft hij/zij gelegen?'.
Over het werken buiten de deur: zit er bij jou in de buurt niet een locatie van bijvoorbeeld Seats2Meet? Daar kun je gratis werken, ideaal.

Ik sluit me helemaal aan bij ijsvogel. Als ik vrouwen tegenkom die dat soort opmerkingen maken, vind ik ze sneu. Ik ga er geen seconde van aan mezelf twijfelen. Mijn schoonzus is zo'n type. Op mijn vraag waarom zij en zwager nooit eens samen een weekendje weg gingen antwoordde ze steevast dat ze nou eenmaal zoveel mogelijk bij hun kinderen wilde zijn. Ik zou me dat hebben kunnen aantrekken; ik ben kennelijk een slechte moeder omdat ik wel graag weekendjes wegga met man. In plaats daarvan dacht ik altijd: wie hou je voor de gek. En inderdaad inmiddels zijn ze gescheiden. Kortom, dat soort opmerkingen zeggen niets over jou maar alles over degene die ze maakt.
Als jij tevreden bent met jouw leven en keuzes, zouden dat soort opmerkingen je niet raken en waarschijnlijk zou je ze niet eens horen.
Une femme

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Eigen domme schuld

"En dan kun je wel wijzen naar mij dat het mijn eigen domme schuld is"
Nee hoor, ik vind het helemaal niet je eigen domme schuld. De twijfels en de druk die jij ervaart, ervaren heel veel jonge moeders. Het gevoel het nooit goed genoeg te kunnen doen, het idee dat alles perfect moet zijn, het huis schoon etc. Been there, done that. Dertigers worden er zelfs in grote getale overspannen van. En als je dan ook een omgeving hebt zoals jij beschrijft (ouders die druk uitoefenen, vooral thuisblijfmoeders om je heen), dan zal die twijfel en druk ongetwijfeld nog groter kunnen zijn.
Wat zou het mooi zijn als we de omgeving konden veranderen. Dat we mannen konden laten inzien dat ze ook uit zichzelf een was kunnen draaien of de strijk wegwerken. Dat we je ouders op hun oude dag konden veranderen. Dat die zeurende buurvrouw daarmee ophoudt.
Maar dat kunnen we niet. Of we nu willen of niet: we hebben het te doen met de omgeving waarin we ons bevinden. Met fijne mensen, en lastige mensen. Het enige wat je wel kan veranderen, is de manier waarop je met de omgeving omgaat. Ten behoeve van je zelf. Je moet leren weerstand te bieden, opmerkingen te negeren, dingen los te laten, zeker van je zelf te worden.
En dat is lastig, vreselijk lastig. Maar het is het enige dat je kan doen. En het is nog altijd eenvoudiger dan te proberen de mensen om je heen te veranderen.

Pluim voor de danseres

Die vrouw op dansles met haar opmerkingen is gewoon jaloers. Volgens mij heeft danseres alle redenen om supertrots op zichzelf te zijn. Zij is een van de vrouwen die helpen met emanciperen, en dan kom je tegenstand tegen. Zeker met haar gereformeerde roots. Pluim van mij.

Ik heb....

...niet alles gelezen, maar ik zou toch zo zwaar de pest in hebben als mijn man niks (nauwelijks) in het huishouden zou doen terwijl ik ook de nodige uren werk, dat ik spontaan iemand aan zou nemen voor het huishouden. En voor de mensen die vinden dat je er niet genoeg bent voor de kinderen heb ik 1 gebaar voor ze, namelijk 'the finger'

Duidelijkere afspraken maken

Ik weet niet hoe je je afspraken over de taakverdeling in het huishouden nu gemaakt hebt met je man. Maar zijn die duidelijk genoeg? Jij schrijft namelijk 'een wasje draaien komt niet bij hem op'. Is zijn taak de was doen? En verwacht verder niet dat hij alles op jouw manier doet, jíj zou misschien een wasje tussendoor draaien maar hij wil dat misschien helemaal niet tussendoor doen. Kortom: verwacht niet dat hij doet wat jij zou doen. Bedenk wat de dingen zijn die in huis gedaan moeten worden en verdeel wie wat doet en doe het ieder op je eigen manier, als het maar gebeurt. Hou het zakelijk.

Het probleem zit in je relatie met je partner

denk ik Danseres.
Overigens herken ik dat wel een beetje (al ken ik jou en je man niet, het klinkt herkenbaar voor mij).
Ik denk inderdaad dat je je energie in je relatie en afspraken met je man moet stoppen.
Duidelijk moet maken hoe zwaar je het hiermee hebt, je niet (voldoende) gewaardeerd/serieus genomen voelt (ook niet door hem), dat je een eerlijke taakverdeling wilt, en vooral, dat hij zijn deel in verzorging/huishouden op zich neemt en zich daaraan houdt. Maar probeer maar eens harde/zakelijke afspraken met een man te maken als die dat niet wil... (is voor mij erg moeilijk met mijn man).
Dus alternatief is, als dat inderdaad moeilijk blijkt, is je eigen grenzen trekken.
Aangeven: dit doe ik, dat doe ik niet, moet jij doen. Doet hij het niet, dan dus niet zelf alsnog doen, maar laten liggen...
Ik heb zo wel eens zijn was lang laten liggen (de rest deed ik wel), totdat hij de dingen ging doen die ik wilde dat hij ze ging doen (toen pas ging hij het een beetje snappen)..
Met sommige mannen gaat het denk ik moeilijker om goede afspraken te maken (die zij dan moeten naleven) dan met andere mannen.
Als de afspraken met je man beter lopen, dan zal je je lekkerder voelen en zal de rest (rotopmerkingen van anderen) beter te verdragen zijn, daar ben ik van overtuigd. Dus eerst met manlief aan de slag!
Maar nog even een opmerking over: als we BSO hebben dan houd ik niets meer over. Dat klonk mij teveel als "als ik werk moet ik van mijn verdiensten de opvang betalen". Hoezo? Als hij thuis is terwijl jij werkt hoeft dat toch niet? Dus alleen als jullie BEIDEN werken, moet er opvang betaald worden en dat moet je dus niet alleen aftrekken van JOUW inkomsten. Dat hoor ik vaker en vind ik maar een rare gedachte.
Tot slot: het komt op mij over alsof jouw man ook niet sterk in zijn schoenen staat wat zijn werk betreft. Hij werkt officieel 32 uur (krijgt vast ook maar 32 uur betaald), maar werkt veel meer, zijn vrije (mid)dag, 's avonds, werkreizen? Klinkt als een slechte deal. Ik zou als ik hem was maar formeel 40 uur gaan werken, dan krijgt hij er tenminste voor betaald . En dan af en toe "thuiswerken" (als de kinderen er zijn). Die uren maakt hij toch wel 's avonds. Oké, is niet wat je wilt horen, niet echt de oplossing, maar zijn werksituatie klinkt mij wel als een slechte deal in de oren.

Sterkte ermee.

Zo eens

met Elsa.

Volgens mij kan je man beter fulltime gaan werken en kun je dan van het geld dat hij (!!!) extra verdient een oppas en huishoudelijke hulp betalen. Lijkt mij dat dat veel meer duidelijkheid en rust zou geven.

Verder moet je kinderopvang niet per uur berekenen maar per dag. Als je jezelf en je werk serieus neemt betaalt dat zich echt wel uit, als het niet nu is dan is het wel straks. Kinderopvang is een investering (in jezelf).

En tenslotte: mijn man gaat ook voor zijn werk wel eens naar het buitenland. Het sporten laat ik dan meestal wel voor wat het is (niet zo mijn ding...), maar voor de rest huur zonder met mijn ogen te knipperen oppas in. Ik heb een heel arsenaal achter hand, en vind dat ook heel normaal. Sterker nog, zonder dat zou ik me heel erg opgesloten en op mezelf teruggeworpen voelen.

Al met al kan het denk ik dus geen kwaad om te investeren in een goeie oppas.

Verjaardagsfeestje

Met dat soort "grapjassen" zou ik gauw klaar zijn. Flessen op tafel, pot koffie op tafel en zoek het verder maar uit.

Mij lijkt het grootste probleem dat je tegen de stroom in moet roeien. En dat je de situatie niet kunt accepteren zoals is. En dan bedoel ik met name de werksituatie van je man. Het lijkt er inderdaad een beetje op dat hij tussen twee vuren zit en dan kun je het niet gauw goed doen.

Mij lijkt dat het tijd wordt voor een nieuw gesprek over de taakverdeling. Laat hem dan doen wat hij belangrijk vindt en beperk je zelf tot de dingen die jij belangrijk echt vindt. En de rest: die laat je of zitten, of daar zoek je een andere oplossing voor. Je kinderen worden steeds groter en zelfstandiger, dit is maar tijdelijk!

Overigens zou ik voor wat de was betreft ook simpel zijn: Ik zou dan was dan toch maar zelf aanzetten en me vooral richten op je eigen was en op die van de kinderen. Hij komt er wel achter dan....

Dat hij dingen laat liggen wil niet automatisch zeggen dat jij die moet oppakken.

Nee, anders

Die aanpak en verdeling van de taken bedoel ik ook heel anders dan dat jij bedoelt denk ik. Wat ik bedoel: je moet hem niet de hele tijd (tussendoor) vertellen wat hij moet doen omdat jij die klusjes (wasje) ziet liggen. Je moet samen, (dus helemaal niet de taak van vrouw alleen), gaan zitten en een lijst maken van dingen die elke week in huis gedaan moeten worden. En dan verdeel je die taken. Als hij niks kan dan laat je hem maar kiezen wat hij wel kan. Dus kiest hij de was dan zorgt hij er voor dat die altijd gedaan wordt en de kleren schoon weer in de kast komen, maakt niet uit hoe, als er maar geen personen zonder kleren komen te zitten. Als hij kiest om de afwas te doen, dan doet hij die altijd, de vloeren schoonhouden enz.enz. En jij kiest wat jij doet. Jij bent misschien gewend om het huishouden tussen door te doen, hij niet. Op die manier hoef je niet steeds tegen hem te zeggen wat ie moet doen, want dat is geregeld en afgesproken. Snap je wat ik bedoel? Oja, en als hij dingen niet kan, neem het inderdaad niet uit handen. Alles kan je leren. Ik dacht ook dat mijn man geen staarten kon maken (zei hij) maar wat blijkt nu hij het toch moest doen (ik was twee weken weg): hij kan het beter dan ik. Ik kan het niet is een heel slap excuus om een heleboel dingen uit de weg te gaan. Dus ik zou tegen mijn man zeggen: het loopt niet, ik moet de hele tijd tegen je zeggen wat je moet doen, dat wil ik niet, laten we samen gaan kijken waar de schoen wringt, wat er gedaan moet worden en wie wat gaat doen.
Verder; sorry, maar als je steeds tegen jezelf blijft zeggen dat het allemaal zo oneerlijk verdeeld is, dat je man wel waardering krijgt en jij niet, dat niemand ziet hoe hard en geweldig je werkt terwijl je er ook nog eens voor zorgt dat alles op rolletjes loopt, dan blijf je ook heel erg in dat gevoel zitten. Je voelt je helemaal niet gewaardeerd en dat zeg je ook steeds tegen jezelf. Je zit in een omgeving waar je dat echt niet van gaat krijgen, dus verwacht dat dan ook niet, je wordt steeds weer boos/teleurgesteld. Van je man daarentegen mag je dat wel verwachten.
Nogmaals, ik denk dat je heel goed bezig bent, nou de taken opnieuw op de kaart zetten, je kop niet laten hangen en ipv waardering te zoeken van mensen die dat nooit gaan geven elke dag tegen jezelf zeggen dat je goed bezig bent!

Tsja

Ik herken de beschrijving van jouw leefomgeving wel van mijn ex. Destijds was ik stomverbaasd dat er in deze tijd nog zulke ongeëmancipeerde gebieden in Nederland waren, het lijken de jaren-50 wel. Maar inmiddels weet ik wel beter. Ik kan me voorstellen dat je hier echt wel last van hebt.

Dat neemt niet weg dat je het nou eenmaal met je man moet regelen, en dat jullie goeie afspraken over de taakverdeling maken. Ik zou de middagen dat je man vrij is combineren met de sport van je kinderen, dan kan hij mooi halen en brengen. De andere dagen óf bso regelen, óf er genoegen mee nemen dat je regelmatig gestoord wordt. Ook een werkster inhuren scheelt echt tijd, en ook nog een hoop ergernis.

Een 40-uurscontract voor je man vind ik een goed idee. Hij maakt die uren toch wel en gaat daar ook niet mee stoppen omdat jij dat wil. Heeft hij ook geen uitzonderingspositie meer op zijn werk, levert meer geld op voor bso en werkster, iedereen blij.

Out of the box denken

Soms werkt mijn man thuis. Als ik dan thuis kom van mijn werk, dan staat de ontbijtboel nog in de kamer. Er is niets opgeruimd. Als ik daar dan boos om ben, kijkt hij me verbaasd aan. 'moest ik dat doen dan? 'ik was toch aan het werk?' En dan realiseer ik me weer dat mijn man in vakjes denkt. En als hij in het vakje 'werk' zit, gebeurt er verder niets. Oplossing die bij ons werkt: hem duidelijk maken wat mijn verwachtingen zijn. En, hoe vervelend ik het ook vind, een lijstje maken: ontbijtboel, was in de machine, en kinderen opvangen als ze uit school komen. Dat werkt. Het is geen onwil, maar niet kunnen. Hoe vreemd mij dat ook in de oren klinkt. Het enige wat ik hem niet kan afleren is de pot thee die hij klaar heeft als ik uit mijn werk kom. Goedbedoeld, maar wat moet ik met dat weeë spul?

Ja, maar

Zo zijn alle mannen toch, Bellefleur? Of zie ik dat nou verkeerd. Die van mij doet dat precies hetzelfde met die ontbijttafel. De vaatwasser uitruimen als ik vroeg de deur uit komt en laat weer thuis doet hij ook maar zeer zelden.
Af en toe vind ik het ook weleens vervelend en word ik er boos om, maar je doet er volgens mij gewoon niet veel aan. Gewoon heel duidelijk zijn in wat je van hem verwacht. Een was aanzetten, zou voor mijn man niet voldoende zijn, want: wat moet er dan in die wasmachine? Op welk programma? Wat moet in de droger? Hoe vouw je het dan op? Welke kleding is van wie? Ja, eh, dan doe ik het maar liever zelf hoor.
Andere taken doet hij weer standaard: vuilnisbakken legen, klussen e.d. Lever ik geen commentaar op.
Verder heb ik gewoon maar niet meer al te hoge verwachtingen: afgelopen weekend was ik met Tangozoon naar scoutingweekend (voor Bevers en mama's). Dan ben ik echt al blij dat Tangoman de vaat heeft gedaan en op het laatste moment voordat ik thuis komt, nog snel even de vuilnisbakken leegt. Stofzuigen doe ik dan wel weer als ik terug ben en het eten geven van de kat, had ik aan Tangodochter uitbesteed, want dat vergeet hij echt standaard.

Vast taakje maken

Het probleem van de vaatwasser kun je oplossen door dat zijn specifieke taak te maken. Dus werk of geen werk, hij doet de vaatwasser. Sowieso is het handig om iedereen vaste taken te geven (en de frequentie daarvan in overleg vastleggen). Lukt dat dan een keer niet, dan kun je je partner vragen of hij/zij het van je over kan nemen. Voordeel van vaste taken is dat je elkaar erop aan kunt spreken als iets (herhaaldelijk) niet gebeurt.

Lol

Inmiddels denk ik dat als de mensen in de omgeving van Danseres dit draadje zouden lezen ze ons een stelletje verschrikkelijke haaibaaien zouden vinden met gecastreerde mannen. Dat kun je goed of fout vinden, maar dat is wel de realiteit waarmee Danseres te maken heeft.

Hoe dan ook, sterkte ermee en blijf praten met je man. Er zijn hier echt wel een paar goede tips gegeven, dus doe er je voordeel mee.

Chris

Vergeet niet

dat, zoals iemand anders al zei, veel mannen beter zijn in vakjesdenken. Werk is werk, en thuis is niet-werk. Thuis doe je als het even kan alleen waar je zin in hebt, want dat is je *vrije* tijd.
Daardoor, denk ik, kunnen veel mannen thuis niet wat ze op hun werk wel kunnen. Het is volgens mij ook niet dat ze het ongeëmancipeerd als jouw werk zien; ze zien het vooral niet als hún werk, want werken, tja, dat doen ze elders. Thuis zien ze wel wat en wanneer en hoe. Of niet.
Dat jij thuiswerkt, helpt daar ook niet bij. Jij zit er veel meer middenin, thuis is jouw werkomgeving, daar moet je je prettig voelen en neem je als vanzelf verantwoordelijkheid voor, denk ik.