Uit de hand gelopen oppas.
Hoi,
Ik ben een alleenstaande moeder van 2 jongens van tussen de 8 en 10. Wij zijn ongeveer een jaar geleden verhuisd en vinden het hier top met onze nieuwe omgeving. Met familie en veel kennissen in de wijk dus het is er altijd gezellig.
Ik wil graag mijn hart luchten over een incident en ben benieuwd naar de reacties, want ik weet niet meer of het aan mij ligt... Ik wil het verhaal uitgebreid uitleggen voor een beter beeld zodat er juist geoordeeld kan worden.
Ongeveer 3 maanden geleden leerde ik een buurvrouw kennen, ook een alleenstaande moeder van 1 zoon van 8 jaar, welke in de klas van mijn zoontje is, we kennen elkaar dan ook via onze kinderen. Een jonge moderne en hele spontane meid en helemaal in de wolken en verliefd op haar vriend.
We hadden qua karakter-eigenschappen veel gemeen, qua uiterlijk lijken we ook nog eens op elkaar wat bijna eng is, alleen was zij dan het vrolijke meisje en ik meer het sombere, het klikte in ieder geval meteen en al gauw kwamen we bijna iedere dag bij elkaar over de vloer, wat vooral voor de kinderen leuk was die samen speelden en samen huiswerk maakten. Tegelijkertijd praatten vriendin en ik gezellig uren bij met een kopje thee. Wanneer het kon gingen we samen op stap, shoppen, ergens wat drinken, noem 't maar op. Ik vond het geweldig en voelde me weer gelukkiger als ooit tevoren, gezien ik jaren in een diepe put heb gezeten met een depressie enz.
We deelden veel met elkaar, zowel lief als leed, want er kwam ook veel emotionele momenten bij kijken aangezien vriendin grote familieproblemen heeft en een ex die haar stalkt. Vond het sneu en wilde ten allen tijden voor haar klaarstaan, want ik gaf oprecht om haar. Vooral omdat ik haar heel dankbaar ben voor de zoveel tijd die ze vrij maakte voor mij en voelde me voor het eerst sinds tijden gewaardeerd. Zij heeft me laten zien dat ook moeders gewoon gelukkig kunnen zijn, dat ook ik weleens gek mag doen en het echt oké is als ik bijv. eens een gezichtsbehandeling onder ga enz enz. Daarvoor leefde ik namelijk alleen voor de kinderen, was altijd erg op mezelf met nauwelijks vrienden en vergat mezelf compleet. Zij heeft me uit die put gehaald en dankzij haar hebben mijn kinderen en ik in zo'n korte tijd heel veel leuke dingen gedaan, gezien en ervan geleerd. In die zin ben ik wel positief veranderd en daar ben ik haar nogmaals dankbaar voor. Als ik bij haar thuis was zat ik haast nooit stil, uit dankbaarheid en waardering nam ik gewoon haar huis onder handen. Deed het echt met alle liefde. Hielp haar met veel, zelfs als ze haar auto ging wassen was ik erbij om te stofzuigen. Omgekeerd eigenlijk nauwelijks, maar is logisch want we waren vaker bij haar thuis, daar hadden de kinderen meer leuke speelgoed waaronder PlayStation, dan bij mij thuis, (ben maar een arme sloeber, in tegenstelling tot vriendin). Dus zij vond dat we bij haar thuis beter konden zijn.
Ook steunden we elkaar als het gaat om oppas. In het begin vond ik het geen enkel probleem, want daar ben je vriendinnen voor. Al vond ik het ergens wel heel erg vaak worden, ik heb het hier dan over 1 of 2 keer week dat haar zoontje bij ons logeerde, zodat zij naar haar vriend kon die overdag werkte en dus alleen 's avonds tijd had. Dat is meer dan 20 keer in 3 maanden tijd. Mijn zoontjes hebben 1 keer bij haar gelogeerd omdat zij dat per sé zelf wilde, al wilde ik het aanbod niet aannemen want ik ben liever niemand tot last. Maar vooruit, het mocht. Dat was de eerste en laatste keer. Ik heb sowieso niet echt oppas nodig want ze verblijven regelmatig bij hun vader dus als ik wat wilde doen wachtte ik af tot ze bij hun vader waren. De zoon van vriendin is bijna nooit bij z'n vader en daarom wilde ik haar steunen met oppas.
In ieder geval, zoals ik al aangaf was het in het begin dus geen enkel probleem. Ik merkte alleen dat ik langzamerhand uitgeput begon te raken, vooral als hij in de weekenden kwam logeren, uitslapen kon ik op m'n buik schrijven. Ze werden veel te vroeg wakker en beginnen al te stoeien en weet ik veel wat allemaal. Helemaal gek werd ik ervan. Ik heb toen voorzichtig aangekaart bij vriendin dat haar zoon beter doordeweeks bij ons komt logeren, want dan gaan ze de ochtend daarop toch vroeg de deur uit naar school. In het weekend zit ik de hele ochtend opgescheept met een groepje drukke jongens. Ik ben heel erg gesteld op rust en die vind ik vooral in het weekend, had er dus maar moeite mee dat ik nauwelijks meer rust had. Vriendin begreep het en liet haar zoon voortaan alleen op schooldagen bij mij thuis. Maar ik merkte niet dat ik er meer rust door kreeg, haar kind is de hele avond luidruchtig aan het doen, heeft een nogal zware stem en met mijn enthousiaste zoontjes erbij is het helemaal mooie boel. Eenmaal het bedtijd is stuur ik ze naar bed maar liggen te kletsen tot een uur of 10/11. 10 keer roepen dat ze nou echt stil moeten zijn hielp niet, de arme jongens waren veel te enthousiast. Natuurlijk is het voor hun feest als ze mogen logeren, maar dat mag niet ten koste gaan van hun rust, al helemaal niet als ze 7 uur uit bed moeten voor school. Mijn avondje rust kon ik ook naar fluiten.
Telkens als ik vriendin erna onder ogen kwam, zag ze aan mij dat ik uitgeput was. Ze zei weleens dat ze mijn moeite waardeert en ik zo een goede vriendin voor haar was. Maar ze zei nooit dat ze zich schuldig voelt en mij er niet meer mee zal vermoeien, waarop ik hoopte, ze bleef haar kind maar bij mij achter laten. Ik zat in een dilemma, ik ben haar dankbaar voor alles en wilde iets terug doen, maar het moet ook weer niet ten koste gaan van m'n gezondheid. Wat moest ik doen... ik durfde maar geen nee te zeggen. Ik liet wel regelmatig merken dmv mijn houding dat ik eraan onderdoor ging. Wie weet snapte ze de hints en ging ze veranderen. Althans, zo ben ik, als ik merk dat iemand uitgeput raakt door mij te helpen kap ik er uit diepe schaamte direct mee. Maar zij niet. Op een gegeven moment vond ik haar maar weinig respect voor mij hebben. Het lijkt alsof ze mij gebruikt voor alleen oppas. Misschien is ze toch niet zo oprecht als dat ik dacht. Ik werd dan ook steeds minder gezellig naar haar toe, zij merkte dat wel ineens heel goed op en ging erop in: "steeds als E. (haar zoon) bij jou gelogeerd heeft ben je niet zo gezellig, vind je het erg als ie bij jullie slaapt?", Daarop gaf ik dan als antwoord dat ik er inderdaad weleens moe van word. Maar nog steeds durfde ik niet nadrukkelijk te zeggen dat ik liever niet of minder wil oppassen. Nee, ze zocht naar oplossingen hoe ik het oppassen wat beter kon verdragen. De PlayStation van haar zoon moest mee naar mijn huis, want dat hield de kinderen koest, en we moesten de kinderen waarschuwen dat als ze lawaai maken ze nooit meer bij elkaar mogen logeren.
Het hielp allemaal niet. En ja ben geen proffesionele nanny om precies te weten hoe ik de jongens moet aanpakken, ben eenmaal vaak uitgeput en geen fut om 3 jongens te straffen op de juiste manier. Na een paar keer roepen gaf ik het op.
Ik hoorde ze nog steeds luidruchtig doen, soms kwam mijn zoon huilend naar me toe dat E. hem verbied om op z'n PlayStation te gaan, mocht ik hem weer troosten. E. is erg moeilijk met het delen van zijn speelgoed, niemand mag eraan komen totdat hij erbij is en toestemming geeft, en die geeft hij bijna nooit. Mijn kinderen hebben vaak moeten smeken of ze er even op mochten waarna hij gewoon nee zegt en klaar. Vond het keisneu en besloot dan steeds in mezelf om een eigen te kopen voor mijn kids om die E. eens een poepie te laten ruiken, wat denkt ie wel niet. Maar een PlayStation is ongelooflijk duur, meer dan 300 euro, kan dat niet eens betalen. Zij wel, maar dat joch deelt niets. In ieder geval, teveel irritaties zoals je ziet.
Eergister was ik samen met de vriendin boodschappen gaan doen. Nadat we alles hebben ingepakt in de auto stapten we in en voor ze wegreed wilde ze eerst nog even met haar vriend bellen. Ik hoorde haar nadat ze uitgegiecheld waren zeggen dat er iets mankeert aan de autowielen, waarna hij meteen aanbood ernaar te zullen kijken, en of ze de volgende dag langs kon komen bij hem , ik dacht nou daar gaan we weer, oppassen... Ze hoefde het niet eens te vragen. Ik wist het al. Het werd haast een soort verplichting. Haar vriend zei toen: "nadat ik je auto onder handen heb genomen neem ik jou onder handen -giechel-". En zij ook giechelen. Ze deden er zó makkelijk over. Ze hadden het niet eens over het kind, wie gaat er oppassen, kan het wel, etc etc. Het werd vanzelfsprekend dat ie bij mij zou komen.
En dat was de druppel. Ik gun ze echt alle geluk van de wereld toe, maar dat makkelijke gedoe haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Ze waren uitgegiecheld en reed terug naar huis, onderweg bleef ik kalm en wilde het weer voorzichtig aankaarten. "Joh, hebben jullie wel met elkaar besproken hoe jullie dat gaan doen met E.? Heb jullie daar niks over horen zeggen?". Waarop ze zei, ja, hij blijft heel even bij jou als je het niet erg vindt want hij gaat alleen naar de wielen kijken. Ik zei nee hoor, je blijft bij hem tot heel laat dus dat wordt weer een logeerpartij bij mij thuis, want meneer wil na je auto ook jou -onder handen nemen-. Schat, je beseft toch wel dat ik het zwaar vind, heb het vaker tegen je gezegd maar je blijft het doen? Ik ga bijna denken dat je me alleen nodig hebt om op je kind te passen?" Ben nog nooit zo eerlijk tegen haar geweest als toen, maar wél rustig en heb 'r absoluut niet aangevallen. Toch werd het mevrouw te heet onder haar voeten, "wat?! Ik gebruik jou voor oppas? Dit kwetst mij heel erg wat je nu zegt. Na alles wat we hebben gedaan, al die leuke dingen en tot in de late uurtjes met elkaar kletsen vind jij gebruiken? Dat is absoluut niet zo!". Ik zei toen, oké prima, maar ik heb in elk geval wel liever dat je zoon wat minder bij ons slaapt want ik ben er heel moe door. "Ja, maar jij bent altijd moe, wanneer ben je nou niet moe? Zolang ik je ken zeg je alleen maar dat je moe bent!". Waarop ik zei ja, dat klopt. (Ja altijd moe omdat haar zoon er altijd is maar goed) Dan kun je toch wel begrip voor opbrengen en je zoon wat minder aan mij overlaten? "Nee, sorry, heb daar geen enkele begrip voor, vriendinnen doen alles voor elkaar, en ik vind helemaal niet dat E. teveel bij jou is, wat is 1 of 2 keer per week nou? En maar een paar uur? Ze gaan 8/9 uur toch naar bed?" Ik: "nou ze zitten anders wel te kletsen tot heel laat hoor", zij: "ja omdat je niet streng genoeg bent", ik: "klopt en daarom kan ik al dat oppassen niet aan en vraag ik je om E. wat minder vaak aan mij over te laten en dan heb ik het over 1 keer per maand ofzo". Zij: "wat zijn dat voor afspraken, het moet gewoon ten allen tijden kunnen, we horen er altijd voor elkaar te zijn". En ik: "klopt, maar echte vriendinnen laten elkaar ook in hun waarde en respecteren elkaar, als ik zeg dat ik moe ben en je helaas niet zoveel meer kan blijven steunen in het oppassen want ik heb immers mijn handen al vol aan mijn eigen 2 kids en daar bovenop ook nog alleenstaand, dan hoor je je vriendin te respecteren en niet uit te putten, wat zeg ik, je zou je eigenlijk kapot moeten schamen dat je je vriendin zo uitput, je hebt het alleen maar erover dat vriendinnen er voor jou horen te zijn maar en jij dan? Ben jij er voor mij?". Zij: "ja, ik ben er voor jou! Ik help je genoeg met alles! Dan verwacht ik wel iets terug". Ik: "ja we hebben veel leuke tijden meegemaakt en daar ben ik je ook dankbaar voor maar daar heb jij toch ook plezier aan gehad, dat is toch wat anders dan oppassen? Ik lijd onder al dat oppassen, jij niet, jij hebt het eigenlijk altijd maar wat gezellig, zowel met mij als met je andere vriend. Niemand laat haar kind zoveel aan jou over". Zij: "wil je "al dat oppassen" niet meer zeggen? Het is niet AL dat oppassen, alsof je zoveel oppast". Ik: "weet je wat, je hebt blijkbaar helemaal geen inlevingsvermogen en begrijpt niet dat ik moe ben van het oppassen. Maar wat is nu eigenlijk je punt? Dus als ik minder wil oppassen heb je niks meer aan me en wil je mij niet meer als vriendin? Want daar komt het op neer als ik je zo hoor". Zij: " ja, daar komt het op neer. Als je er niet voor me wilt zijn dan ben je geen goede vriendin". Ik: "ik ben er altijd voor je op andere vlakken alleen oppassen wil ik minder doen" Zij: "nee oppassen doen vriendinnen ook voor elkaar sus je bent gewoon geen goede vriendin", ik: "nou, dan zijn we klaar toch?". Zij: "na alles wat we hebben meegemaakt ga je nu zo doen?". Ik "nee jij geeft mij deze keus, als ik niet aan je te hoge verwachtingen voldoe dan wil je mij niet meer als vriendin. Dat zeg je net zelf? Ik kan jou niet meer zo vaak blijven steunen en jij respecteert het niet, je respecteert mij niet zoals ik ben, je wilt over mijn grens heen gaan en dat gaat niet meer, het is nu genoeg geweest". Zij "je overdrijft zwaar, en ga niet zeggen dat mijn zoon luidruchtig doet want dat is niet waar, hij is zo lief en rustig", ik "jaha hij is lief maar als ze sámen zijn wordt het druk".
Na een gesprek van ongeveer 1,5 uur in de auto en tevergeefs proberen uit te praten in alle kalmte, want ik wilde geen ruzie en hoopte dat ze toch nog ermee akkoord ging zodat we met elkaar bleven omgaan, in tegenstelling tot haar die haar stem verhief en allerlei verwijten deed, mij het gevoel gaf dat ik 0,0% begrepen werd begon mijn geduld toch wel op te raken met dat mens en begon ook ik mijn stem te verheffen, ik werd bozer en bozer en voelde dat dit niet goed ging komen. Het liefst wilde ik rustig afscheid nemen voor altijd en uitstappen maar ik voelde me zo genaaid dat ik woedend werd, mijn ogen werden groter en m'n stem zwaarder, het ging vanzelf, had geen controle meer over de woede: "weet je wat. Zóek het uit. Ja. Ik heb jou ál die tijd geholpen met álles, heb zo vaak je huis met je schoongemaakt en op je kind gepast, ik heb hem altijd geholpen met zijn huiswerk, ben kapót, ja, en jij? NIKS. Ga lekker een andere oppas zoeken voor je kind want ik ben hier HELEMAAL klaar mee!". Ze was er helemaal stil van, kennelijk omdat ze me nog nooit eerder zo kwaad heeft gezien, ik zag dat ze ervan schrok en niks meer kon zeggen, eindelijk hield ze dan eens een keer die klep van d'r dicht en had ik het laatste woord. Ik stapte uit en sloeg de autoportier dicht en pakte mijn boodschappen uit de kofferbak, had nog teveel woede in me en riep nog eens "ben hier helemaal klaar mee" BAM met die kofferbak en liep weg. Zag vanuit mijn ooghoeken dat ze er teneergeslagen bij zat en niet meteen uitstapte. Eenmaal thuis aangekomen voelde ik me zo-vreselijk-opgelucht. Eindelijk ben ik van haar af! Wat was ik trots op mezelf. Ik ben eindelijk voor mezelf opgekomen, heb nooit gedacht het te durven want mijn respect voor haar was zeer groot, maar ik ben ook maar een mens en geen robot. Ik heb die avond met een glimlach staan koken, deed ik voorheen niet, was/ben trots op mezelf. En ik heb weer een leven, dacht dat ik juist met haar een leven vond maar ik voel nu pas dat ik weer leef. Ik heb namelijk mijn rust terug. Maar, het neemt niet weg dat ik haar dankbaar blijf voor al de positieve dingen die ze bijdroeg in mijn leven, zoals ik eerder zei heeft zij me geleerd dat het leven ook leuk kan zijn. Maar ook hoe het niét moet. Dankzij haar heb ik ook geleerd tijdig mijn grenzen aan te geven. Ik heb veel geleerd in zo'n korte tijd, heel veel. Al is het achteraf een uit de hand gelopen vriendschap, ben blij dat ik het na 3 maanden een stop achter heb gezet en niet na jaren pas, want ik hoor soortgelijke verhalen van moeders die er jaren in zitten...wauw. Petje af. Maar ik zou dat niet kunnen. Het ouderschap is zo zwaar, het heeft veel ruimte nodig, laat een ander nooit in de weg zitten.
Nu ik dit verhaal geschreven heb besef ik alleen maar des te meer dat ik er heel goed aan heb gedaan om haar vaarwel te zeggen. Voor ik dit schreef zat ik namelijk nog met twijfels of ik misschien niet egoïstisch heb gehandeld en haar had moeten helpen met oppas. En het als vriendin misschien toch wel ervoor over hoor te hebben. Maar nu achteraf nu ik dit schrijf vind ik dat ik niet fout zit. Natuurlijk passen vriendinnen weleens op elkaars kinderen, maar het moet alleen bij noodgevallen gebeuren vind ik. Als de vriendin nou een keer ziek is of een afspraak heeft, en dit is dan eens in de zoveel tijd, dan pas ik met alllle liefde op haar kind, want ik hou echt van hem als mijn eigen kind, tot er niks belangrijks meer aan de hand is, mag hij weer naar huis. Omgekeerd zou ik het ook fijn vinden als ik eens ziek ben of een belangrijke afspraak heb dat mijn kids even een paar uurtjes bij haar terecht kunnen. Zo hoort oppassen te zijn.
2 keer per week naar je vriendje gaan is geen noodgeval. Hoe erg ik het ze ook gun. Dat heb ik haar zo vaak duidelijk gemaakt, hoe blij ik wel niet voor haar ben dat ze zo gelukkig met 'm is, maar het is-geen-noodgeval. Als ze dit niet begrijpt moet ze een oppas zoeken die tegen betaling op haar zoon past, want geloof me, geen enkel normaal mens gaat dit voor gratis en wel volhouden.
Maar het heeft wel een impact op me achter gelaten en ben gekwetst, omdat ik er altijd met goede bedoelingen was maar omgekeerd was ik blijkbaar gewoon nuttig. En dan nog doen alsof zij het slachtoffer is en ik de slechterik. Ik weet zeker dat ze vanuit haar kant van het verhaal het heel anders uitlegt aan mensen, namelijk dat ik niet eens op haar kind wil passen terwijl ze "zoveel voor me heeft gedaan". Maar ik zit er niet mee. Waarheid komt toch altijd boven water.
Al met al ben ik een ervaring rijker en voel me nu alleen maar volwassener geworden.
poeh poeh
Wat haal je er veel bij!
Ik zou zeggen: goede les voor je, werken aan je assertiviteit, maar volgens mij heb je die les niet getrokken.
Sneu voor je kinderen. Misschien is nu de relatie helemaal stuk, daarmee missen ze toch plotseling 'een broertje'.
@Maria
Gaf al aan dat ik het uitgebreid uit zal leggen want soms snappen mensen dingen verkeerd als een verhaal kort wordt geschreven.
Zou je erbij kunnen vermelden waarom je denkt dat ik er geen les uit heb getrokken?
Groetjes.
samenvatting
Er is een situatie ontstaan waarbij een buurjongen en vriendje van jullie zoon erg vaak bij jullie komt logeren. Bijna wekelijks. Jij vindt dat teveel want je merkt dat je het niet aan kan maar je weet niet hoe je dat tegen je vriendin moet zeggen.
helaas heb je die vraag niet gesteld en heb je de situatie uit de hand laten lopen waardoor jullie vriendschap en de vriendschap tussen jullie kinderen nu waarschijnlijk verpest is.
Misschien voor een volgende keer. Alleen logeren als jij het prettig vind. Bij ons is dat alleen in de vakantie en nu de kinderen ouders zijn soms in het weekend als wij geen plannen/sport hebben. Opvang van vriendjes na schooltijd geen enkel probleem maar niet vast.
nog een tip
Ik kan niet goed veel tekst lezen, dus sorry als ik het verkeerd begrijp. Maar als ik het goed snap heb je alleen maar hints gegeven en gehoopt dat ze kon zien dat je moe was.
Dat is helaas fout. Alleen open en eerlijk zijn werkt, dat wekt geen valse verwachtingen en drukt aannames de kop in. De boodschap is misschien niet leuk, misschien was ze ook boos geworden als ze het eerder van je had gehoord, maar je hebt nu te lang alsof het geen probleem was gedaan, waardoor de verwachting is gewekt dat het altijd oké was.
Jammer dat het zo gelopen is.
Tsjonge
Dit is wel denk ik het langste verhaal dat ik ooit gelezen heb op dit forum 
Maar je hebt het toch wel redelijk begrijpelijk opgeschreven. Natuurlijk, je hebt het, met alle goede bedoelingen, veel te ver laten komen. Maar ik vind met dit soort dingen dat de tegenpartij ook zo zijn verantwoordelijkheid heeft en toen jij aangaf wat je dwarszat reageerde ze bepaald niet constructief. Dus tja, je bent denk ik beter af zonder zo iemand. En volgende keer wat beter voor jezelf zorgen!
Bedankt voor jullie reacties
Ja, het verhaal is lang, omdat er veel is gebeurd. Heb eigenlijk nog niet eens alles benoemd maar ik heb nu ook weer geen zin in een heel boek schrijven 
Maar goed.
Moet inderdaad aan m'n assertiviteit werken, soms wist/weet ik oprecht niet waar de grenzen liggen. Als ik het gevoel heb dat er niks klopt van de situatie, twijfel ik of het niet gewoon aan mij ligt. Ik observeer situaties altijd veel te lang totdat ik ontplof. Dan dringt wel ineens tot me door dat ik teveel heb gepikt. Maar zolang ik nog niet ontplof weet ik het gewoon niet.
@Sally Meclane inderdaad je zegt het goed, altijd open en eerlijk zijn werkt het beste. Dat heb ik nu ook echt geleerd. Alleen had ik gedacht dat ze dmv hints en signalen het ook wel zou begrijpen en uit respect voor mij er verandering in ging brengen...maar ze had er maling aan, dat zag ik duidelijk. Het is niet omdat ik het niet nadrukkelijk zei dat ze het recht heeft om haar zin door te drijven terwijl ze duidelijk ziet en weet dat ik er moe door ben, ik heb het nota bene tig keer gezegd. Dit zou toch genoeg moeten zijn om je beginnen te schamen en je kind hier niet meer zoveel achter te laten.
sommige mensen
overdonderen je inderdaad zo dat je jezelf een beetje kwijt raakt. Twee keer per week logeren is zo veel dat iemand zelf wel had moeten weten dat dat niet kan. Stom ook van haar, want eens per maand had je het misschien wel prima gevonden en daar was ze toch ook mee geholpen geweest. Maar goed, beter kwijt dan rijk inderdaad.
Alias. Verwachtingen en invullen voor een ander.
je schreef:
Alleen had ik gedacht dat ze dmv hints en signalen het ook wel zou begrijpen: --->>Dit is een aanname. je neemt aan dat ze je snapt.
en uit respect voor mij er verandering in ging brengen: --->> dit is een verwachting en een aanname. Je neemt aan dat iemand op een bepaalde manier zich gaat gedragen. Dat kan, maar hoeft niet altijd zo te zijn.
maar ze had er maling aan,dat zag ik duidelijk. --->> Nu ben je aan het invullen dat zij maling had aan jouw gevoelens. Hoe moest ze die weten, als jij die niet duidelijk communiceert?
Het is niet omdat ik het niet nadrukkelijk zei dat ze het recht heeft om haar zin door te drijven terwijl ze duidelijk ziet en weet dat ik er moe door ben, --->> ook hier weer aannames en invullingen. Je neemt aan dat zij bewust bezig is haar zin door te drijven, je neemt aan dat ze weet dat je moe bent en wat dat met jou doet.
ik heb het nota bene tig keer gezegd. Dit zou toch genoeg moeten zijn om je beginnen te schamen en je kind hier niet meer zoveel achter te laten. --->> Ook hier vul je in en heb je verwachtingen tav gedrag.
Weet je, je kunt er niet blind vanuit gaat dat mensen zich zo gedragen en zo op dingen reageren zoals jij dat doet. Jij voelt je schuldig als je iemand overvraagt, maar dat hoeft niet op te gaan voor de mensen waar je mee omgaat.
En als je een aanname maakt, dan kan het verstandig zijn om dat even te controleren. Ik zie dat je Dit_en_dat_doet, klopt het dat....Vul-maar-in-wat-je=denkt-te-zien.
@Sinbads vrouw
Bedankt voor je reactie.
Daar heb je een goed punt. Het is beter om meteen direct te zijn op een rustige manier, zo zie je maar dat het anders alleen maar uit de hand loopt.
Mijn probleem was dus dat ik nooit nee kon zeggen. Vooral nadat ik 1 keer, haar verzoek om op te passen afwees omdat ik ziek was, haar maar boos vond reageren. Al zei ze niet direct dat ze het stom vindt dat ik niet kan oppassen maar merkte aan haar hele houding dat ze erom baalde. Ik kreeg dus de indruk dat ze boos wird als ik het afwijs des te meer ik geen nee durfde te zeggen. Ik was ook gewoon bang haar kwijt te raken als vriendin omdat ze toch wel veel voor me betekend heeft maar goed, mijn punt is dat ze mij altijd het gevoel gaf dat ik het niet mag afwijzen anders werd ze boos. Dus ik ben van mening dat ze wel degelijk heel goed wist dat ik eraan onderdoor ging maar toch ermee door ging.
jammer
Maar jij doet jezelf een hoop te kort! Heb je eerst zoń'ḱĺóteperiode gehad waarin je steeds veel te druk was, nu zit je met een verbroken vriendschap en je zoons die een vriendje kwijt zijn.
Je bent nu blij dat je van haar áf''bent, maar na de eerste blijdschap die alleen ontstaan is omdat je het zo hebt laten oplopen, ga je toch je vriendin missen denk ik.
Natuurlijk valt jouw vriendin ook e.e.a. te verwijten! Zij was erg ongevoelig voor jouw signalen en maakte best wel misbruik van jou.
Anderzijds kan ik me die neiging ook best voorstellen, hoe fout ook, want jij stelt je echt nogal onderdanig op. Ik snap hoe het werkt; jij bent dankbaar omdat je blij bent met je vriendin en hebt (vanuit een gevoel van verminderd eigenwaarde) de behoefte om veel terug te doen.
want het is natuurlijk niet normaal dat jij bij de buurvrouw zo maar gaat lopen schoonmaken en op haar zoon passen, en dat allemaal zonder dat zij dat terug doet.
je weet zelf prima wat er mis ging, maar daarmee heb je dat niet 123 veranderd. je zult echt naar manieren moeten zoeken om je eerder te uiten en assertief te zijn.
Je moet je realiseren dat in iedere vriendschap of relatie het altijd zo werkt dat beiden er íéts''úíthalen. Het is niet altijd zichbaar of heel duidelijk, maar echt het is wel zo. Als de een binnen een relatie altijd erg zorgzaam is bijv. dan lijkt het misschien of de een maar steeds verwend wordt, maar de zorgzame heeft blijkbaar sterk de behoefte om te zorgen en die behoefte wordt dus ook bevredigt.
Dus ... neem je verantwoordelijkheid en ga praten met je buurvruw. Jullie kunnen er beiden van leren. Misschien niet nu, maar wel binnenkort. Laat het niet te lang duren want dan wordt het moeilijker. maar stel gewoon voor dat jullie nog eens rustig praten over wat er nu precies gebeurd is zonder dat er een schuldvraag beantwoord moet worden of een iemand excuus zou moeten maken.
sterkte ermee!
Onhandig
Je kunt gewoon je excuses aanbieden en zeggen dat je je grenzen niet duidelijk hebt aangegeven. Dat je dat nog aan het leren bent en dat je daar dus soms wat onhandig in bent, maar dat de vriendschap voor jou wel waardevol is. Hopelijk kun je zo de vriendschap weer op gang krijgen.
Nee zeggen is een kunst. Maar als je gewoon kunt uitleggen dat je moe bent en daarom geen logeetje wilt, zal een goede vriendin dat begrijpen.
sowieso
Moet je af en toe nee zeggen tegen dingen. Zonder uit te leggen waarom. Gewoon vanaf het begin, zodat mensen niet ervan uitgaan dat je altijd ja zegt.
leermoment voor later!
nee zeggen betekent niet dat je je vriendin kwijt raakt. Anders is het ook geen vriendin, toch? Ik denk dat je teveel in de 'please-modus' zat (om haar niet kwijt te raken) en dat breekt je nu op. Praat met haar dat je het moeilijk vindt om nee te zeggen, maar dat je dat wel wil/moet omdat het je soms teveel wordt. Dat je niet wil dat ze er vanuit gaat dat jij altijd maar beschikbaar bent. Dat ze het moet vragen. Soms zeg je dan nee.
en hoe je het ook wend of keert
Je laat je kind niet 2 keer per week bij iemand anders logeren. Dat is echt niet normaal en lijkt me echt overduidelijk misbruik. In het algemeen heb ik ongeveer 1 keer in de 3 weken een logee. En ik heb 3 kinderen met vrienden. In vakanties is het wat vaker.
zelfs dat vind ik vaak
1x in de drie weken! Die van ons logeren wel eens in vakanties, maar niet eens altijd. Het zal hier eerder 3 logeerpartijtjes in het jaar zijn.
Wat wil je?
Wil je nog wel de vriendschap herstellen?
Je bent verhuisd naar een leuke wijk met familie en kennissen. Je hebt je vergist in je buurvrouw, dus de vraag of je die vriendschap wilt herstellen. Ze kan ook je overbuurvrouw worden net als alle andere buurvrouwen.
Je hebt met haar gebotst. Dat moet even betijen.
Heus om de kinderen moet je niet door het stof gaan. Die spelen gewoon door op het trapveldje.
Kom los van haar en van je gevoelens mbt de vriendschap en waardevolle tijden die jullie hadden. Je hebt een zijde van haar gezien die je niet bevalt. Dat gaat niet veranderen. En trouwens zo close als jullie waren is ook niet gezond. Die breuk idoet jou misschien juist goed.
Vroeger ook eens dergelijk contact gehad met een buurvrouw. Vaak ingesprongen als nodig. Tot er iets fout ging. Daarna een lange tijd kortaf gedag gezegd. En op een gegeven moment was de kou uit de lucht. Nu praten we weer gewoon, zelfs over tegenslagen. Maar ik kom er nooit meer voor een kop koffie, wel zo gezond eigenlijk.
er speelt nog wel wat anders
naar mijn idee.
Jullie relatie was gewoon heel close, van beide kanten uit.
Nee, 2 x in de week oppassen is niet normaal, niet naar Nederlandse vriendschapsmaatstaven.
Maar jullie hadden een vriendschap die veel closer ging.
(in Nederland hebben we dit, volgens 'de regels' met partner (daar mogen we veel van vragen, van vrienden niet), hoogstens met familie)
Dat wilde jij ook heel graag.
En je wilde het voorál graag omdat ze je uit je isolement trok, de kar trok, actief was.
Maar je wil dat ze óveral de leiding neent. Je wil dat ze je actief inzet in haar leven, maar je wil ook dat zij jouw grenzen daarin bewaakt. Zodat jij dat allemaal niet hoeft te doen.
Maar als zij zo fijngevoelig was en inlevend, was je wrs niet eens op haar gevallen.
ach...
Ik begrijp zo goed jouw valkuil... je denkt eerst 'ha fijn een vriendin' en 'oh dit is een beetje raar maar het is geven en nemen in vriendschappen' en 'goh kan ze dit zelf niet zien". Nee dat kan ze zelf niet zien blijkbaar. Misschien is zij iemand die zo goed voor zichzelf op kan komen dat ze niet begrijpt dan een ander dat niet kan en daarom denkt ze dat je het allemaal best en leuk vond.
En omdat jij je eigen grenzen niet voelt, leidt dat al snel tot misbruik van jouw goede wil.
Waarschijnlijk is het niet de eerste keer in je leven dat mensen zo over je grenzen gaan. Ik kan me zo voorstellen dat je niet geleerd hebt je grenzen te voelen en er zelf voor op te komen. En dat dat sombere daar ook mee te maken heeft. voor mensen die dat wel van huis uit hebben meegekregen is het heel makkelijk de verantwoordelijkheid bij jou te leggen. 'ja dan moet je toch gewoon assertiever zijn", 'je had er zelf ook belang bij'. Ja allemaal waar, maar niet het hele verhaal. Je deed het ook uit naiviteit en omdat je hoopte dat er ooit wel eens iets terug zou komen. Ook uit goede wil. En ja daar ben je veel te ver in gegaan. Maar dat is je niet kwalijk te nemen. En haar ook niet eens zo, dat is het verdrietige. Jullie zouden beiden zoveel van elkaar kunnen leren: jij wat egocentrischer, zij wat meer empatish.. Maar ik ben bang dat het toch een verhaal is van 'the winner takes it all" Mensen die gewend zijn te pakken, blijven pakken vaak. Omdat ze geen noodzaak hebben om te gaan geven...
Maar jij hebt wel een noodzaak te gaan nemen. En dat moet je pakken voor jezelf. En schaam je niet voor het over je grenzen laten gaan. Probeer ze te gaan voelen.
Probeer alsjeblieft niet in wrok te blijven hangen, dan lijdt je er nog meer onder.
Bedankt voor alle reacties.
In iedere reactie zit een goede punt die ik in mijn achterhoofd heb gehouden en wil jullie daarvoor bedanken.
Ik kan helaas niet elke reactie citeren anders wordt het een heel lang bericht aangezien ik nog wat dingen kwijt wil over hoe het in de tussentijd gaat...
De ruzie is dus van afgelopen weekend en we hebben elkaar nog steeds niet gesproken. Ik heb ´r toen in het weekend al gezegd dat ik een time-out wens om alles te laten bezinken en goed na te denken over alles, gezien ik het even niet meer wist.
Ik heb in de tussentijd heel veel nagedacht en dingen voor mezelf op een rij gezet, en de tips/opmerkingen van de reacties in deze topic in mijn achterhoofd gehouden want ik kan me heel goed vinden in veel dingen die volgens jullie spelen.
Ik heb mij proberen te verplaatsen in de schoenen van de buurvrouw om te begrijpen waar haar gedrag vandaan komt. Ik wil nu in het kort even haar kant van het verhaal uitleggen. Want dit heeft ze me ooit eens verteld en heb zo een vermoeden dat haar gedrag te maken heeft met haar vorige vriendin, waarmee ze net zo close was.
De buurvrouw heeft veel narigheid meegemaakt tijdens haar jeugd en was ooit net als ik ook met een depressie erg op zichzelf en had nauwelijks vrienden. Ze durfde bijvoorbeeld niet eens alleen naar het centrum toe door onzekerheid, maar toen ontmoette ze dus haar vorige vriendin, ook uit de buurt, die haar uit dat isolement heeft getrokken en is 5 jaar lang superclose geweest met die vriendin. Door haar is ze veranderd in de persoon die ze nu is. Alleen liep haar vorige vriendin tegelijkertijd over haar heen, liet oa haar kids zeer regelmatig bij haar thuis achter om erop uit te gaan, de buurvrouw vond het zwaar, maar dacht dat het erbij hoorde binnen een vriendschap. Ze klaagde er wel ook over bij haar vorige vriendin, maar haar vorige vriendin hield er alsnog nooit rekening mee en de buurvrouw heeft het gewoon al die tijd gepikt. Jarenlang. Er zijn heel veel andere streken die haar vorige vriendin haar heeft gedaan maar is teveel om op te noemen. Het komt erop neer dat de buurvrouw in dit geval het ´slachtoffer´ is geweest van de 2. Haar vorige vriendin ging verhuizen en zo liep hun contact dood. Dat vond buurvrouw niet eens erg want achteraf schildert ze haar af als een gemene heks die altijd van haar profiteerde. Niet veel later kwam ik hier wonen en ontmoette ze mij. Ze was ontzettend lief voor me en zei altijd dat ze me volledig begreep en heeft me dus veel geleerd en laten zien, wat ik eerder schreef. Alleen duurde het niet lang voor ze als het ware aan me bleef plakken en er een gewoonte van ging maken om letterlijk elke dag samen te zijn en alles samen te doen.
Nu lijkt het erop dat zij is veranderd en mij behandelt zoals haar vorige vriendin haar heeft behandelt en ik snap niet waarom ze dit doet? Je zou toch juist dondersgoed moeten weten hoe het is als je zo behandeld bent geweest.. Of dacht ze dat ik het net als haar ook jaren bleef pikken? Heb misschien wel moeite met m´n grenzen tijdig aan te geven maar zo ver heen ben ik nu ook weer niet.
Blijkbaar snapt ze niet waarom zij het wel ooit zo lang heeft kunnen pikken en ik niet. Ik begrijp nu ergens wel haar reactie steeds beter denk ik. Dus ik heb best wel medelijden met haar. Maar ik zou niet weten wat ik hieraan kan doen om de vriendschap weer te herstellen. Ik wil dat ze mij m´n rust wat meer gunt maar wil wel nog met haar blijven omgaan. Maar zolang ze anders tegen dingen aankijkt zal dat nooit gebeuren.
En
ze heeft me trouwens gebeld in de tussentijd maar ik kon het niet over m´n hart verkrijgen om op te nemen. Zou niet weten wat ze te melden heeft maar ben nog steeds veel te boos om haar te spreken. Bovendien heb ik haar al gezegd dat ik even de tijd nodig heb om na te denken.
nee zeggen
Wat ik al zei: tegen een vriendin kan je ook nee zeggen, zonder bang te zijn om haar te verliezen. Kondig aan dat je vaker nee zal moeten zeggen omdat je het niet trekt, maar dat dat niet betekent dat je haar niet aardig vindt.
Hou niet teveel bezig met psycholoog voor haar te spelen, door haar helemaal te snappen. Help nou eerst jezelf eens 
Mijntje
Thnks voor je reactie.
Ik vind dat er binnen een vriendschap/relatie/huwelijk er altijd 1 de psychiater moet zijn wil je de situatie beteren. Ik wil het liever kalm en verstandelijk aanpakken in plaats van boos te blijven en een hechte vriendschap vergooien omdat we beiden te koppig zijn. Bovendien is het niet dat ik haar haat, geef nog altijd om haar en heb ´t er best voor over om het te verbeteren. Anders heb ik niks gedaan om onze vriendschap te redden en dat is ook niet terecht. Wil tenminste naar oplossingen hebben gezocht voor we kunnen zeggen dat we nooit meer vriendinnen kunnen zijn.
Precies
Als je haar nu niet wilt spreken, wil je haar NU niet spreken. Jouw goed recht.
Heel goed van je dat je aangegeven hebt dat je even tijd nodig hebt om over het een en ander na te denken!
Als je tot rust bent en nog steeds van mening bent dat je wel bevriend wilt blijven, dan zou ik dat zeker tegen haar zeggen.
En ook aangeven, wat er dan wat jou betreft in de toekomst anders moet om bevriend te kunnen blijven. Geef ook aan HOE het wat jou betreft anders moet. Wees concreet, bijv. max 1 x per maand. En ook: dat ze het je moet vragen of het je uitkomt (niet als vanzelfsprekendheid moet presenteren) en niet boos wordt als je nee zegt.
Dus goed voor jezelf vaststellen wat jouw grenzen zijn en die ook goed aan haar communiceren.
Als er 1 persoon de psychiater.
Is, dan is de relatie niet gelijkwaardig.
Dan is er 1 namelijk beter als de ander, en dat is nooit goed.
In een evenwichtige relatie word je geestelijk gezonder, domweg omdat er iemand van je houdt zoals je bent en doordat je het samen (meestal) leuk hebt.
Maar niet door elkaar te analyseren of door op en andere manier voor psychiater te spelen, want dan beland je wéér in de situatie waar je net uit bent: de een heeft de overhand boven de ander.
Klopt...
Nogmaals eens met reacties.
De buurvrouw belde me nogmaals op en wilde wel weten wat ze te melden had. Ze wou praten en dacht oké vooruit. We hebben net dus 2 uur zitten praten en zij erkende dat al het oppassen inderdaad zwaar is en het respecteerde als ik dat minder wilde. Maar blijft bij haar mening dat vriendinnen gewoon altijd op elkaars kinderen moeten kunnen passen ondanks dat het zwaar is, ik wilde daar niet weer op in gaan en liet het zo. In ieder geval respecteerde ze mijn wens en wat ze ervan vindt is haar mening. Ze zei dat ze me absoluut niet nodig had voor alleen het oppassen en me wel degelijk waardeert als persoon, en wat haar betreft kunnen we gewoon vrienden blijven en zal ze me verder niet vragen op te passen. Ik was het hiermee eens maar er hing toch wel een bepaalde spanning, een beetje wantrouwen, misschien door de heftige ruzie van afgelopen weekend.
Ben in ieder geval benieuwd hoe het zal gaan.
oke,
goed dat jullie elkaar weer gesproken hebben!!
Dat vraagt moed en die heb je nu laten zien. mooi. Maar je vriendin lijkt toch nog nog niet echt haar rol te zien, als ze blijft vinden dat je eigenlijk gewoon had moeten oppassen. Want andersom geldt dat dus niet.... maaar goed, voorlopig niet oppassen dus en het contact weer rustig opbouwen.
Mooi!
máar
Als oppassen normaal is bij vriendschap: waarom heeft zij het dan maar 1x gedaan?
gebeuren
Ze heeft niet door dat ze over je heen loopt, ze ziet het als een vanzelfsprekendheid. Maar dat liet jij ook gebeuren. Goed dat je erover gepraat hebt, nu kan je hopelijk wat makkelijker nee zeggen. En vraag haar wat meer terug om op jouw kinderen te passen, als jij dat ook voor haar doet. Het hoeft niet op de weegschaal, maar zoals het nu was, was het alleen in haar eigen voordeel.
Ik moet er trouwens zelf niet aan denken dat ik 'de psycholoog' ben in een relatie, of juist de client, brrr. Het zou gelijkwaardig moeten zijn, want natuurlijk heb je je ups en downs. En 'de psycholoog' zijn wil niet zeggen dat je altijd maar moet blijven glimlachen.
Psychiater
"Ik vind dat er binnen een vriendschap/relatie/huwelijk er altijd 1 de psychiater moet zijn wil je de situatie beteren."
Hoe kom je daar bij?
Ik ben echt benieuwd waarom je dat denkt.
Is het misschien omdat je denkt dat alleen als een de psychiater is, dat je alleen dan alleen zo kan reageren?
"Ik wil het liever kalm en verstandelijk aanpakken in plaats van boos te blijven en een hechte vriendschap vergooien omdat we beiden te koppig zijn."
Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat jij in een relatie een goed contact hebt met je gevoel en dat je in staat bent dat gevoel uit te spreken. En inderdaad, dat je het dan rustig en stellig kunt uitspreken. Dat kan nl. ook als je goed contact met je gevoel hebt, dan kan je het rustig uitspreken. Maar daarvoor hoef je niet de psychiater uit te hangen.
Iedereen is nl. anders, en in een relatie is het belangrijk dat je jezelf kan zijn, dat je een ander (en zijn/haar grenzen) respecteert en dat een ander jouw grenzen respecteert. Als dat niet gebeurt, dan gaat het wringen in zo'n relatie.
Maar om een ander jouw grenzen te laten respecteren, moet je ze wel kenbaar maken.
