Verder na ontrouw deel 2

Maete

Ik merk, misschien door achteraf lezen, of dat postings verzanden tussen andere, dat ik soms niet goed begrepen of gelezen wordt.

Ik heb nergens gezegd dat ontrouw erger is dan mishandeling, ik zei dit:
'Maar verraad is voor mij het ergste dat je een partner kunt aandoen naast welke mishandeling dan ook. Je huis moet veilig zijn, mijn huis was een leugen.'
Naast. Dus gelijk aan mishandeling staat ontrouw. Voor mij. Niet voor anderen maar voor mij. Het staat er ook nog extra bij.

Ik ben maar zelden boos, het speelde eind 2012, dat heeft echt een plek gekregen.
Ik ben wel feller als mij iets wordt aangepraat of als mijn eigen gevoel, mijn eigen mening alszijnde ongewenst wordt gezien en dat steeds herhaald wordt, posting na posting en mensen er zelfs afscheid voor nemen. Dat zegt wel iets moet ik zeggen. Want mij kost het soms ook moeite en ik heb best wat last van sommige commentaren, maar ik blijf omdat het gevraagd werd. Voor een ander. Nu lijkt het een Bobbie draadje te worden en ik heb die behoefte en noodzaak nooit gehad. Maar ik word elke keer tegengesproken en dat wordt wel vermoeiend en vind ik ook flauw want ik accepteer wel alle andere meningen, ook degenen waar ik het nee oneens zou kunnen zijn, maar toch begrijp omdat het zo persoonlijk en ongrijpbaar is.

Ik ben niet zo zwart-wit als mij aangepraat wordt(al eerder).
Zoals ik ook al eerder schreef, ik heb me heel goed aan de go!fslag van mijn leven aan weten te passen. Wel ben ik duidelijk: ik zal nooit rechtpraten wat krom is, wat de oorzaak ook is. Als iets stinkt dan stinkt het. Mildheid is mijn middle name, vergeven: ik doe niet anders, grijs ken ik in alle schakeringen, maar ik zeg altijd 1 ding: mijn elastiek rekt lang door, je kunt ver bij me gaan, maar maak er geen misbruik van.
Mijn grens lag bij verraad en dat was bekend. Duidelijker kon ik het niet maken.
Ben ooit door een ander verraden en daarvan veel opgestoken in wat ik wil.

Dat ik nog geloof in liefde tot aan de dood wil zeggen dat ik niet mannenschuw of relatieschuw ben geworden. Niet dat ik naïef ben. Ik scheid niet om imperfectie, alleen wel om verraad. Ik, dat hoeven anderen dus niet te doen. Ik snap dat, nu anderen mij nog

Ik voel me niet aangevallen, lief dat je dat extra benoemde. Verder zal ik dan nog inhoudelijk reageren maar niet meer alles uitleggen, anders kan mijn naam bovenaan

Zucht

Meate 2,

Achter al jouw (lees álle) woorden kan ik mij volledig plaatsten.
Het geeft lucht hier in het topic en gaat wérkelijk over verdergaan na ontrouw.

Niemand had er verder nog íets over gezegd maar ontrouw vergelijken met (geestelijke)mishandeling vond ik ook een erg overtrokken benadering.
Iedereen ervaart het natuurlijk op een andere manier, maar om dit als 'tegewicht' te noemen in een topic waar dames keihard hun best doen om door te gaan na ontrouw vind ik echt een beetje flauw.

Het is iedereen die ermee te maken heeft gehad wel duidelijk dat je zeker het 1e en het 2e jaar best labiel en beïnvloedbaar bent.
Dan ís het gewoon fijn om relativerende verhalen te lezen...

begrip

Lieve allemaal, ik begrijp ieders mening en standpunt en gevoel en gedachte.Geen oordeel over wat dan ook; meer van wouw wat knap ik zou het zo niet kunnen. dat gaat vaak door mijn hoofd. Verder schrijf ik hier omdat ik jullie hulp zooooo hard nodig heb. zeker in het gevecht tegen al mijn eigen gedachtes mijn pijn en verdriet. dat is een strijd die je alleen moet voeren. en wat er ook geschreven word het helpt altijd. dus blijf alsjeblieft schrijven. ik kan eerlijk gezegd (nog lang) niet zonder jullie posts.

xxxxxxx
GitteNN

Misschien toch belangrijke tekst

Dagkaart 22 juni

Gedeelde smart is halve smart zegt men.
Maar het zou eigenlijk
gedeelde smart is dubbele smart moeten zijn.

Als je mee gaat in de verhalen van smart van een ander,
ga je vanzelf meetrillen.
Zo ontstaat een verdubbeling van die trilling.
Zeker als iemand zichzelf als slachtoffer beschouwt.
Met als gevolg bij beide een zwaar gevoel.
In feite voed je de trilling van het slachtoffer,
door mee te gaan lijden.

De kunst is om uit die trilling te blijven.
De ander op een ander pad te brengen.
De focus op het lijden te verplaatsen naar
een focus op dat wat goed is.

Er zijn mensen die die switch niet kunnen maken.
Zij blijven eeuwig met van alles en nog wat in hun slachtofferrol hangen.
Toch is het hun eigen verantwoordelijkheid.
Zonder eigen initiatief is het onmogelijk.

Je hoeft je niet schuldig te voelen als je op een
gegeven moment er voor kiest om uit de buurt
van die trilling te blijven.
Maar soms is dat onmogelijk, zorg in dit soort situaties goed voor jezelf.
Neem regelmatig een keer afstand, probeer als het mogelijk is naar buiten te gaan.
Luister... maar ga er niet in mee.

Meeleven, begrip tonen voor,
dat het een vervelende situatie is.
Maar de manier waarop je met moeilijke situaties
omgaat, is een vrije keuze.
Men kan altijd kiezen tussen lijden en leven.

Ik denk...

Dat het best menselijk is dat we ons slachtoffer voelen. Ik heb dat ook heel erg en heel lang zo aangevoeld. En dat hoort bij het verwerkingsproces. Alleen moeten we oppassen dat we daar niet blijven in hangen. Soms heel moeilijk maar voor mij hielp het om op zoek te gaan naar wat mijn aandeel was in het minder goed gaan van de relatie. Pas op: ik zeg niet in het aandeel tot overspel. Begrijp me goed. Geef gewoon alles wat tijd Gitte en je komt er wel. Is het niet met hem dan zonder hem. Maar probeer verder te kijken dan de daad op zich en kijk wat er overblijft van de liefde. Als die er nog is dan moet je hard werken om er bovenop te geraken maar dan is het het wel waard. Ik vergelijk het soms met mensen die na een ongeval bepaalde uitvallen hebben die de rest van hun leven bepalen. Die moeten soms keihard werken om te revalideren maar na maanden ontdekken ze vaak wat positiefs het hen ondanks alles heeft gebracht. Die hadden ook niet gevraagd om dat ongeval maar het kwam op hun levenspad en ze moeten er mee verder, keihard doorzetten. Dat moeten wij ook ...Want alleen wijzelf kunnen voor ons geluk in de toekomst zorgen. Ik las onlangs nog een mooie tekst "Vergeven kan niets meer aan het verleden veranderen maar kan wel je toekomst bepalen".

Gitte

Jouw vraag is heel concreet, en die wil ik vanuit míjn ervaring en gezichtspunt beantwoorden.

Pas toen ik stopte met proberen te BEGRIJPEN wat mijn ex-man bezield had met zijn bedrog en gelieg, pas toen ik het van mezelf niet meer hoefde te begrijpen, omdat ik werkelijk waar niet op dezelfde manier in elkaar zit, pas toen ik het willen begrijpen naast me neer legde (gewoon omdat ik er niet uitkwam en er wel doodmoe van was te zoeken naar 'dit vatten'), pas toen kwam de start van acceptatie. Niet vanuit begrip. Ook niet vanuit onbegrip. Eigenlijk 'gewoon': ik hoef hier niets mee. Dit is niet van mij. Wat een opluchting om dat te voelen.

Daarnaast voelde ik veel pijn, een gekwetst zijn, gewond zijn, dát was wél van mij. En is het nu, na jaren, af en toe nóg. En dat is dan dus weer van mij. Dat onderga ik. Ik vecht er niet meer tegen. Ook een opluchting. Ik 'mag' zo veel meer en 'hoef' zo veel minder.

Probeer je gedachtententakels en je emotietentakels, telkens als ze 'om het bedrog van man' heen gaan en zich vastzuigen liefdevol, voorzichtig maar duidelijk los te maken. Sla je armen om jezelf heen. Onderga de pijn. Stop met de waaromvraag, met willen begrijpen. En kijk dan of je helen kunt. Met hem bij je. Of als dat niet gaat zonder hem. Dat gun ik je.

Laat dat hele 'project' van hem maar los. Blijf dicht bij jezelf. Wees lief voor jezelf. Werk niet hard. Kijk wat er is. Meer hoeft niet. Het is niet van jou. Het is aan jou om te kijken hoe je verder wilt leven. Maar dat hoeft niet op één dag bepaald te zijn. Sterkte.

roosjeraas(1) Meate(2)

Meate: dat voorbeeld van het ongeluk vind ik idd wel een hele mooie. Idd zij kunnen er ook niets aan doen. Ik ga die onthouden. Daar kan ik iets mee. Dank je wel. xx

Roosjeraas:

Je schrijft: Daarnaast voelde ik veel pijn, een gekwetst zijn, gewond zijn, dát was wél van mij. En is het nu, na jaren, af en toe nóg. En dat is dan dus weer van mij. Dat onderga ik. Ik vecht er niet meer tegen. Ook een opluchting. Ik 'mag' zo veel meer en 'hoef' zo veel minder.

hoe doe je dat er niet meer tegen vechten? Hoe doe je dat dat ondergaan. Wat doe je dan precies??

GitteNN

GitteNN

Dan doe je dus niets meer. Alleen maar voelen. Niet analyseren, niet willen vatten, niet ingaan op je eigen neiging om 'de ander de schuld te geven van dat gevoel' (ook al had je het niet gehad als de ander zich anders had gedragen, dus om dat feit gaat het niet, het gaat er om dat je dat gevoel niet naar de ander gaat verplaatsen). Als je ziek zou zijn, moet je het ook. Je kunt dan steeds bezig gaan met 'vatten wat er gebeurt', maar je kunt ook zeggen: ziek zijn overkomt mij, het doet pijn, ik kan niet meer dezelfde dingen als ik kon, ik heb een andere blik op het leven en mijn leven in het bijzonder en ik neem dat verdriet en die pijn met me mee. Het hoort nu bij mij.

Steeds als je in gedachten 'waarom' hoort, steeds als je de woede vanuit je tenen voelt opkomen naar jouw man toe, vertel je jezelf dat dat geen zin heeft, dat je nu pijn en verdriet voelt, dat dat naar is (en misschien niet eerlijk en niet jouw schuld, maar dat brengt je nergens) en dat je op dat moment, op die dag, in die week, in die maand, jouw leven zo fijn mogelijk voor jezelf mag inrichten. Goed eten, fijne drankjes die goed voor je zijn, een lekker douchespulletje, een crème die je fijn vindt, een kop thee en een tijdschrift, een mooi televisieprogramma, en als je werk hebt: de focus op je werk en je realiseren dat dat bij jou hoort, bij jou past, dat je daar je geld mee verdient, jezelf 'onderhoudt' en je kinderen ook. Mooie gesprekjes voeren met je kinderen, met vriendinnen. Picknicken in het park.

Besluit dat de focus ligt op JOU! Je hoeft niet te begrijpen, het weer goed te maken, elke dag weer beslissingen te nemen in verband met weggaan of niet. Je gaat kortom LEVEN in je eigen leven. Dat is goed zoals het is.

Het laten en accepteren

Heel simpel gezegd: je hebt een maag/darmvirus en bent hondsberoerd.
Wat doe je dan?
Je maakt het jezelf zo makkelijk mogelijk.
Je gaat naar bed, accepteert dat je onwel bent en wacht tot het overgaat.
En hoe rot je je ook voelt: het gaat weer over.
Dát is stoppen met vechten en gewoon accepteren dat je soms moe/verdrietig/boos/klein/sterk of niet bent. Dat je soms geniet en soms helemaal niet.
Dat mag, het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn.
Dat maakt je geen slachtoffer, je bent gewoon aan het overleven en bij de ene duurt dat zolang, bij de ander zolang en de ander stelt het jaren uit en gaat dan de verwerking pas in en alles is goed.
Weet gewoon dat er weer andere tijden aankomen. Het leven houdt je tussendoor ook bezig. Laat alles wat er is er zijn en wees er niet bang voor.
Ik heb alles in vehapbare stukjes toegelaten, heel primair. Heel eenvoudig, soms hard, soms heel zacht voor mezelf zijnde.
Kopje op Gitte, het is een achtbaan, maar het is jouw achtbaan.

Mooi

gesproken allebei.
Goeie handvatten voor iedereen.

Ik vergelijk het wel eens met een vreselijke, dikke irritante bromvlieg (malende gedachten) die maar blijft zoemen om mijn hoofd, ook al blijf je ertegen meppen, hij gaat maar niet weg. En komen soms ook nog vriendjes van hem langs om er nog een schepje boven op te doen.
Maar de wetenschap dat bromvliegen nou eenmaal niet het eeuwige leven hebben, stemt al wat geruster.

en zo'n muggenprik jeukt ook nog eens vréselijk, maar ook dát gaat over.
Niet tè hard krabben hoor, daar krijg je lelijke wondjes van

Yes

Ik ben ook blij met de mooie woorden. Voor mij is t voorbeeld van t ongeluk waarbij je idd veel niet kan of iig je leven behoorlijk anders word het meest duidend. Als ik daar aan denk word ik meteen rustig. De muggen vliegen etc zijn te klein. Hoop dat dat die de toekomstige hulpjes gaan worden.
Vreet t bij hullie ook zoveel energie? Ik ben savonds soms al om 20u flat out.
Wens jullie een fijn weekend en hoop jullie weer maandag te mogen begroeten. Dank je wel voor de steun en uitleg
Xx GitteNN

Gitte

Ik wil, door mijn ervaring met depressies en dezelfde wens als jij ook gekend heb, meerdere malen...dat je heel goed naar me luistert:
Jij móet morgen door je huisarts gezien worden.
Ik zeg niet dat je suïcidaal bent, want dat denk ik persoonlijk niet.
Wel denk ik dat je wegzakt in een depressie en daar heb je hulp bij nodig.
Ook dit kan er gebeuren en erger als iemand vreemdgaat.
De gevolgen zijn soms die van een lawine.
Zou je morgen alsjeblieft de huisarts willen bellen en aandringen op een afspraak?
Iemand moet je hand gaan grijpen, evt met medicatie.

Ook ik wou dat ooit

Gitte laat je aub helpen. Volg Bobbie's raad op en ga naar je huisarts. Desnoods is het tijdelijk met medicatie. Die heb ik ook een tijdje nodig gehad. Het is ook zo'n moeilijke situatie om te verwerken en daar hebben velen hulp bij nodig. Aanvaard die hulp aub. Dat is geen teken van zwakte, integendeel ... ik duim voor je x

Lieve Gitte

Ook ik herken alles, werkelijk alles wat je schrijft. Ik reageer bijna niet meer omdat ik merk dat het wonden weer opent. Dat wil ik niet meer.

Bij mij heeft het ook lang geduurd voordat er herstel optrad. Voordat ik ook maar enigszins verder kon. Na een jaar ontwikkelde ik een depressie- dat was de meest zwarte tijd. Nog zwarter dan de tijd ervoor waarin zijn ontrouw uitkwam en nog veel meer.

Ook ik wenste zo vaak dat ik er niet meer was. De wereld kon wel zonder mij. Niets deed er meer toe. Ik zat in m'n eigen gedachten gevangen. Ik werd vlak- niets kon mij meer raken. Zelfs dat waar t om begonnen was raakte me niet meer; z'n leugens en ontrouw. Ik leefde op de automatische piloot.

Ik ging naar de huisarts. En ; voor mij veel belangrijker- een goede therapeut. Een psycholoog die mij liet zien wat er met mij gebeurde en hoe ik daar grip op kon krijgen. Ik wilde absoluut geen medicatie. Was bang afhankelijk te worden. En het was ook niet nodig. Daarmee zeg ik niet dat 't voor jou niet nodig is. Maar het hoeft niet de eerste keus te zijn.
Hoe moe je ook bent; ga met jezelf aan het werk. Neem de tijd voor jezelf, laat komen wat komt en doe wat goed voor je is (zoals Roosje zegt). Neem rust. En praat met iemand die je helpen kan je eigen krachtbronnen aan te boren.

Er is niemand die jou in deze relatie houdt. Jij hebt de regie over hoe jij hiermee om kunt gaan. Het is een zwarte periode- je bent enorm kwetsbaar. Bij mij was deze periode wel het keerpunt.
Mijn wens om dood te gaan was niet dat ik echt dood wilde maar dat ik weg wilde uit de situatie. Weg van de pijn, van de onmacht, van het gevoel m'n hoofd niet meer boven water te kunnen houden. Weg van die wurgende gedachten die mij gevangen hielden, mijn obsessie voor haar, mijn wanhoop over ons- mijn vanzelfsprekende kijk op 'ons' was weggevaagd.
Verschrikkelijk.

En toch...na die zwarte periode stond ik op. Gewond. Maar ook sterk; ik had mijzelf beter leren kennen. Ik kon er mee verder. En pas daarna bleek dat we samen ook verder konden. Maar dat was een bewuste keuze; die ik goed kon verantwoorden naar mijzelf. Uiteindelijk gaat het daar niet om ; blijven of samen verder.

Het gaat erom dat je je situatie kunt keren. Dat jij weer grip krijgt op je gedachten en gevoel. Niet vluchten in wanhoop, dood of ver weg naar de zon. Maar zoeken naar de manier waarop jij het heft in handen kunt nemen. Waarin je de moeheid kunt keren in energie.

Neem de tijd Gitte. Uiteindelijk komt het goed. Na dit zwarte gat klim je op. Zie je nu niet maar misschien kun je het aannemen van zoveel vrouwen hier die in een soortgelijke situatie gezeten hebben.

Amen, Stip

Helemaal eens met de vorige schrijfsters. Zoek hulp voor jezelf. Morgen naar de huisarts. En als de assistente meldt dat het morgen niet lukt, dan dram je door.
Net zoals de dames hierboven heb ik ook in dat dal gezeten. Sterker nog, ik ben pas sinds een paar weken helemaal van de antidepressiva af. Die had ik voornamelijk om mijn gedachten 'stil te kunnen zetten', in combinatie met lichte slaapmedicatie, zodat ik kon slapen. Anders was ik echt ingestort. Ik heb een ruim half jaar nauwelijks geslapen en ben ook 15 kilo afgevallen, het ging echt heel slecht met me. Maar ik ben er weer uit, uit dat dal. En dat gun ik jou ook. Ik heb enorm veel gehad aan mijn coach. Nee, wordt ook niet vergoed, maar was het helemaal waard. Vraag je huisarts wie hij of zij denkt dat jou kan helpen om hiermee om te gaan.

Stop even met vechten, en ga voor jezelf zorgen. En vraag daar dus hulp bij.
Dikke knuffel!

Huisarts

Ik ben al naar huisarts geweest in 2014, ook aan medicatie begonnen; citalopram.
Wat bedoelen jullie met neem rust. Met een eigen zaak drie kinderen en een huishouden en vier dagen in de week werken; onderbezetting in ons bedrijf kan ik geen rust nemen. Een mega puberende dochter waar ik af en toe zo klaar mee ben en een man Naja dat hoef ik niet meer te vertellen. Niemand in m'n omgeving waarmee ik er over praat. Ik voel me niet zielig maar ik weet echt niet wat jullie bedoelen met rust nemen.

Wel zou ik een tijdje alleen willen wonen; zonder gemama van de kinderen of een vent die contacten boven op me zit omdat ie schuldgevoelens heeft.

Met rust nemen bedoel ik

jezelf aandacht geven. Toegeven aan waar jij behoefte aan hebt.
Verstilling. Je afsluiten van de mensen om je heen- daar had ik behoefte aan. Misschien kom jij op een heel andere manier tot rust.

Ook ik had een druk bezet bestaan- zowel binnenshuis als buitenshuis. Heb me geen dag ziek gemeld. Heb wel 2 mensen in vertrouwen genomen- daar kon ik m'n hart luchten. Verder trok ik mij terug in huis. Kaarsjes aan, tijdschrift, mijn muziek of juist stilte. Met man afgesproken dat hij ons gezin die dagdelen draaiende hield. Ik deed even niet meer mee. Onze kinderen hadden basisschoolleeftijd /begin pubertijd. Ik heb wel vaak hoofdpijn voorgewend. In weekend ging ik alleen naar sauna of naar een hotel. Alleen maar 'cocoonen'. En veel gefietst en gewandeld, ook alleen. Daarnaast gesprekken met peut en enorm veel gelezen over dit onderwerp. Het hielp mij. Soms ook kop onder de dekens en dagen weinig aanspreekbaar. Man had ook last van schuldgevoel - kon ik niks mee. Heb hem gezegd dat hij dat dan maar tijdelijk om moest zetten in zorgen voor de kinderen en op die manier voor mij.

Citolapram alleen helpt niet. Het is een antidepressiva. Bij een depressie helpt het in combinatie met therapie. Cognitieve gedragstherapie zou je kunnen helpen denk ik. Zodat je grip krijgt op je gedachten. Je niet zo overspoeld wordt maar je gedachten en gedrag kunt sturen. Beweging/ buitenlucht werkt positief bij depressie.

Drukte door werk kun je - als jullie echt willen- omzeilen. Kan geld kosten of je man wordt meer belast of er zijn andere oplossingen.
Zoals je nu functioneert werkt t niet. Kom je in een negatieve spiraal. Je kunt de keus maken je terug te trekken op gezette tijden. Je kunt iemand tijdelijk je huishouden over laten nemen bijv. Je man kan jullie puberende dochter meer begeleiden (was hier ook een issue) en jou zo ontzien. (en ja dan wordt man nog meer belast- dat interesseerde mij geen biet/ eigen schuld vond ik. )

Wat maakt dat je er met niemand over spreekt? Heb je niemand die je vertrouwt? Of wil je het zelf doen? Kun je hulp vragen- zowel emotioneel als praktisch?

Lieve Gitte, waarmee kun je jezelf een plezier doen? Investeer nu in jezelf. Je verdient het om lief voor jezelf te zijn. Heeft niets te maken met slachtoffer zijn- wel met aandacht voor jezelf en op zoek gaan naar je krachtbronnen. Met hulp- ik raad je echt aan psychische hulp te zoeken. Een psycholoog die je begeleiden kan. Juist omdat je het met niemand deelt.

Ik heb mensen in vertrouwen genomen maar een kon haar mond niet houden en de ander vind dat ik natwes maanden een keus moest maken. Dus niet ervaringsdeskundigen snappen hier werkelijk geen snars van en hun Andries had ik geen zak aan. Ja sorry ben er nog boos over. De eerste (die t dus nodig vond het door te vertellen) heeft zelfs onze vriendschap van meer dan 20jaar verbroken . Kon het verdriet niet verkroppen dat onze kinderen en ik ervan hadden en had er moeite mee dat ik haar verdriet hierover niet zag dat ik buiten gezet werd.
Ik heb psychische hulp en ik heb cgt gedaan. En dit is waar ik nu zit. Maar idd ik moet meer van huis gaan en naar buiten en man kan me niet zoveel schelen.

Hee Gitte

Wat ontzettend balen voor je, dit te lezen.

Dat je in 2014 al naar de huisarts bent geweest zegt niks hè, dat was vóór jullie bom.
Ik meen mij te herinneren dat jullie bom in oktober 2015 was, vlak na die van ons..
Maar in 2014 kampte je dus al met depressieve gevoelens (heb je al eerder geschreven ivm een 'mogelijk inzicht' hebben in de toedracht van de affaire en als evt vlucht van Gitte-man, #hiermeepraatikniksgoed....).

Het láátste wat je tóén kon gebruiken was de uitkomst van een affaire. Dit gaat door merg en been, is funest voor je zelfvertrouwen, vertroebelt het zicht op relativering, en ga zo maar door.
Als het iemand zou zijn overkomen die wat sterker in de schoenen stond op het moment van uitkomst, daar zal het een heel andere uitwerking op hebben gehad.

Ga écht wederom naar je huisarts en neem hem/haar in vertrouwen en praat, praat, praat!
Dit houdt je alleen niet vol, lieve Gitte.

Doe het!
Zettum op.
XXX

lees vooral de verhalen van de ervaringdeskundigen hierboven!
Je bent zó niet de enige die dit heeft meegemaakt.

Vroeg of laat overkomt het ons allemaal, ontdekt danwel onontdekt. Schering en inslag zal ik maar zeggen.
Maar daar heb je op dit moment weinig aan denk ik...

Nou ja, natuurlijk ook weer niet 100% iedereen krijgt er mee te maken, maargoed de cijfers liegen er niet om, zogezegd.

Had je al EMDR gedaan?

XXX

Huisarts

Die man deed t zelfde bij zijn vrouw als mijn man bij mij. Hij is de laatste waarmee ik hierover praat.

Waaat?

Hoe weet je dat nou weer?

Nou ja zeg, zo zie je maar weer. Wat een toestand allemaal.
Zelfs 'de mensen waar je het niet van verwacht' maken zich er aan schuldig.
Ik denk dat 'meneer de pastoor' ook geen heilige is...

Is dit geen relativerings materie voor je?
Ik vind het soms echt een beetje hilarisch worden hoe vaak je er van hoort.
Gister ook nog weer een 'verhaal' van een familielid van me.

Dat werkt voor mij iig heel goed, om te horen hoe vaak het voorkomt
Neemt niet weg dat het kl*te blijft hoor!

Ok, huisarts exit.
Op zoek naar iemand anders, maar je moet iets, meis.

Misschien

sowieso op zoek naar een andere huisarts.
Waar je ook mee te maken krijgt (andere kwaaltjes, of dingen met de kids) je zult dan toch weer naar deze HA moeten, je blijft hem dan dus tegenkomen, nare bijsmaak.
Hebben ze niet een andere arts in de praktijk.
Of een ander dus....

Bij andere kwaaltjes heb ik er geen last van. hij is een goede huisarts. dus ik ga niet bij hem weg. maar jullie snappen als geen ander dat ik bij hem niet over ons verhaal ga zitten praten.
ik heb een uitstekende psych. daar ga ik straks weer naar toe. en ik ga idd wat vaker weg. was pas een weekend weg met mijn dochter. dat was zo heerlijk. zoveel energie kreeg ik ervan.
en dat dood willen. och; ik vind mezelf niet veel voorsstellen. dat heb ik nooit gehad. altijd als ik met vriendinnen was keken jongens naar de vriendinnen niet naar mij. ik was 22 en deed mijn eerste poging. een moeder die veel verlangde en me niet accepteerde zoals ik was. wel heel lief was..alle bedoelingen waren goed maar ervan overtuigd was dat ze het goed deed. op mijn 48e ging ik ontdekken wie ik nu zelf ben.
ik ben heel bevoorrecht met mijn kinderen. zeker als je eerste kindje dood geboren word ben je nog dankbaarder dat het je gegeven is er nog te mogen krijgen en allen gezond. daar probeer ik me op te focussen.
met jullie steun kom ik een heel eind.

het is wel zo dat als ik me rot voel ik hier spui. jullie begrijpen het het allerbeste. ja en mijn psych maar zij staat niet altijd tot mijn beschikking.

Ben ook nu blij dat ik het spuide gistereren. Het is zo fijn te lezen dat je niet de enige bent. dat anderen hier ook mee worstelen/worstelden. ik gun het niemand maar delen van verdriet helpt je relativeren en dragen.

xx
GitteNN