Verder na ontrouw deel 2

Optelling

@GitteNN, je geeft een hele optelling aan van wat jou bezig houdt. De moeilijke puber springt mij in het oog. Een moeilijke puber kan je helemaal leeg zuigen, vooral wanneer je al het andere slecht kan los laten. Ik wil nu niet je kind de schuld gaan geven van jouw depressie. Maar relativeren wat nu eigenlijk jou blokkeert, kan wel helpen.

Zelf vond ik het ook moelijk zaken een plekje te geven omdat er door een botte puber geen blijk van waardering naar mij uit ging. Niet zo vreemd misschien want het is wel puber-tijd. Maar op dat moment juist wel broodnodig. Dan weet je waar je het voor doet, alle ballen in de lucht houden. En ik wist dat het herstel minder langzaam was gegaan als die botheid er niet bij gekomen was..
Zodoende heb ik de puber wat los gelaten en in de richting van de vader geduwd. Dat gaf mij de energie om andere bergen te verzetten.

Als je op OOL de draadjes over lastige pubers doorneemt, zal dit je veel herkenning geven. Mogelijk dat het lezen van andere relazen, je helpt in het relativeren en wat los laten van de puber. Ook puberaal gedrag vraagt om het hervinden van een balans in het gezin. Dat betekent nog een bal hoog houden.

Je kan wel pillen slikken en met een psycholoog praten, maar je zult die ballen anders moeten indelen. Je kunt ze niet allemaal n de lucht houden.. Ergens denk ik dat je meer baat hebt aan een coach, die je vooral op praktisch vlak op de rails houdt.

Antidepressiva

Dat kan heel goed zonder cgt en omgekeerd, alleen is het vaak de combinatie die wordt gegeven.

De andere moeites die je voelt komen doordat 1 wond vaak vele oude openrijten; ze worden getroffen.
Daarom geloof ik, en noem dat negatief of realistisch, niet in volledig verwerken, maar wel in op een acceptabel niveau omgaan met.
Je houdt het altijd bij je, zoals het verlies van een kind. Sorry dat je dat moest meemaken.
Je puber vreet nu teveel energie.
Dat is niet haar schuld, niet jouw schuld maar dat komt door de verzwakte positie waarin je je nu bevindt.
Dat geeft niet, draag een beetje over, zonder je met uitleg (moe/alles is teveel) zonder details wat af.
Als het niet meer gaat meld je je ziek/ neemt schoonmaakster/vraagt hulp op welke wijze je die nodig hebt.
Wees creatief in het jezelf ontzien.
Je kunt nu al die ballen niet in de lucht houden, maar je bent nu zo verbeten verongelijkt dat je het eigenlijk ook niet meer wilt. Hoeft ook niet.
Geef het naar aan, communiceer, gooi jezelf open, wordt naar boos, wees verdrietig, wees kwetsbaar, geef je bloot, laat je rauwe bloedende hart zien en wees wie je op dat moment bent. Er staat geen tijd voor, echt niet, en als het weggaat en weer terugkomt en je overvalt: laat het er zijn.

Innerlijke rust

Ik volg al een tijdje mee, ook omdat ik zelf in de zelfde situatie ala jullie allen zitten. Verdergaan met partner na ontrouw. Ik ben niet zo snel van het reagereb maar wilde topicstarter een hart onder de riem steken. Al zit ik zelf ook in dezelfde fase. Het is allemaal zo herkenbaar wat we moeten doorstaan.

GitteNN, ik denk zelf dat je het allereerst moet zoeken bij acceptatie. Accepteren dat dit hoofdstuk een onderdeel van jouw leven is geworden. Accepteren dat als je met je partner verder wil gäaan voor altijd zult dealen met het verleden.
Het gevoel dat alles op je afkomt en de boze stemmingen van oneerlijkheid hoort erbij. Maar het hoort bij het leven. Zo maakt iedereen wel iets mee wat niet prettigs is. Het gaat er eigenlijk om wat je daar mee doet. Je kunt er in blijven hangen en meegaan met de stemming van boosheid en gekwetst zijn en verdriet. Je kunt het ook bekijken dat je eigenlijk wakker geschus bent en niet alles door een roze bril moet zien. Dat het maar net blijkt dat niemand te vertrouwen is en dat het eigenlijk hee eng is of we ons zelf kunnen vertrouwwen.
Ik denk dat je twee soorten vreemdgangers hebt. Het ene soort die het overkomen is door allerlei omstandigheden toevalligheden maar het 1 x laten gebeuren en daarna nooit meer of het andere soort waarvan je zegt eens een vreemdganger altijd een vreemdganger.

Ik heb ook heel lang in de boosheid gezeten maar vooral met vragen of alles is gezegd is. Want iemand die zo hard tegen je kon liegen en een dubbel leven leidde kan dat nog steeds. Ik heb nu rust gevonden waar ik zo naar verlangde. De storm in mijn hoofd waar je gek van wordt en dat gun ik je topicstarter.
Wat bij mij zo goed geholpen heeft is beseffen dat wat er is gebeurd geaccepteerd moet worden. Het is er en het gaat niet weg. Daarnaast maar in het nu leven en niet in het verleden, wat ik in het begin wel deed. Dat vrat aan me. Het inzien dat het belangrijk is om in te zien wat je partner na het uitkomen voor je doet. Spijt, steun, begrip en dat ieder x weer laten zien wanneer je slechte momenten hebt.

GitteNN, uiteindelijk moet je het alleen doen. We kunnen met adviezen komen en ervaringen maar ieder persoon steekt anders in elkaar. Wat voor mij werkt, werkt voor een ander niet maar wellicht wel voor jou. Ik hoop oprecht voor jou dar je rust zult vinden. Want ik voel vanuit mijn telefoonscherm zoveel innerlijke onrust. En dat is zo herkenbaar, om gek van te worden.
Wanneer je je innerlijke rust weer zult hervinden dan zul je merken dat je veel makkelijker naar het geheel zult kijken.

dnak

dank voor jullie lieve woorden. ik ben toch naar mijn peut geweest. toch naar onze gezamelijke peut. heb het uit mijn tenen gehaald maar deed de stap. hoe verder weet ik niet. ik wil in ieder geval mijn leven leven met mijn kids en wie weet ook wel met man. ik zie het wel.
voel me wat verdoofd maar vooral jullie aanmoediging rust te nemen ga ik ter harte nemen. hoe weet ik nog niet helemaal maar doen ga ik het.
fijn om toch keer op keer hier te kunnen lezen van jullie. hoop dat het draadje blijft bestaan.

xx GitteNN

hoe lang?

hoe lang deden jullie er over om die innerlijke rust te vinden?

Voel me vandaag beetje down...m'n beste vriendinnetje, die mijn vertrouwen beschaamde en me aan het eind van de rit 'buiten' zette omdat ik teveel veranderd was is jarig. het is een rouwprocesje waar ik doorheen moet. kan me zo niet voorstellen dat je je zo gedraagd tot iemand die met zoveel verdriet zit. voel me even niet sterk genoeg hier overheen te kijken.

Niet/soms/vaker/redeljjk

Na een jaar of drie kon ik het één en ander accepteren als in: het is gebeurd, ik heb gehandeld naar eer en geweten( dus of je blijft of niet, beide goed) en ik wil verder.

Maar dan komen er dagen, periodes, omstandigheden, situaties die maken dat de boel wordt getriggerd en dan ervaar je hoe het was. Dan voel je de pijn, verwarring, vlucht neiging, verdriet en wacht je tot dat weer zakt.

Het zakt weer, ook zonder een oplossing.
Je wordt sterker maar bent ook blijvend beschadigd.
Je gaat weer kunnen lachen, evenals er huilmomenten zijn.
Je zult weer vrij zijn maar zal ook worstelingen houden.

Je hoeft niet naar het einde te kijken en de boel te overzien.
Er is niet een dag waarvan je zegt: en nu is het over.
Zo'n moment is het niet.
Het zal er altijd zijn, maar het zal draagbaar worden.
Dat wil niet zeggen: invoelbaar.
Alleen heb je er dan niet dagelijks evenveel last van. Dat gaat niet even snelsnel, helaas.

Ik zat dan bv in de auto en huilde om het verlies van het gezin. Dan zei ik hardop: oké, je voelt verdriet. Dat mag. Tot de volgende rotonde, dan ga je op zoek naar een rood gekleurde auto (bv) en glimlach je.

Of ik vond dat ik mocht baken, verdriet mocht voelen, boosheid mocht laten gaan, en dan wás dat gewoon zo. Er kwam vanzelf een volgend moment.
Het is overleven, stap voor stap, dat kent geen tijd, wel geduld met jezelf en niet wegstoppen, anders achterhaalt het je.
Maar linksom of rechtsom, voorwaarts of achteruit, je blijft je niet altijd zo voelen. X

Ik doe er nog over

En als ik de posts van iedereen lees, ook die in het draadje van moederziel destijds, blijft iedereen die ermee te maken heeft (gehad) er altijd wel op de een of andere manier last van houden, steekt het gewoon af en toe de kop weer op. Maar dat is niet erg, dat gaat weer voorbij, als het goed is. Bij jou is dat nu niet zo. Maar als er iets is dat ik geleerd heb in deze periode, is het dat ik er wel weer uit kom, wat het ook is. Dat ik misschien niet weet wanneer, en dat is misschien wel het lastigste eraan, maar het komt weer goed. Op welke manier dan ook.
En dat gaat bij jou ook gebeuren. Het komt weer goed, op wat voor manier ook. Kun je proberen dat te geloven, ook al zie dat nu niet? Volgens mij zorgde dat besef, dat geloof, voor de ommekeer. En dat moment was er al lang voordat mijn man besloot de scheiding toch maar niet door te zetten. Het gekke is dat dat ik toen niet zag, maar in retrospect wel zie. Ergens kwam het besef dat ik aan de situatie niets kon veranderen, alleen aan hoe ik er zelf in stond. Ik ben er trots op dat ik me staande heb gehouden in dit tumult. Dat kwam door het besef dat ik sterk ben, en dat ik er wel weer bovenop kom, en wel weer gelukkig kan worden/zijn.

Die vriendin, ja, dat is vreselijk balen. Voelt als een mes in je rug he, een trap na. Heb je niet verdiend. Het zegt alleen maar wat over haar, namelijk dat ze het moeilijk vindt om jou bij te staan. Ik weet niet hoe definitief jullie breuk is, maar als jij het graag anders ziet kun je haar natuurlijk gewoon appen dat je haar mist, als vriendin. En dan kijken of en hoe ze reageert. Maar als je denkt dat het je alleen maar energie en pijn kost, vooral niet doen.

Afvinken!

1) Sms die dame me een korte felicitatie zodat je de gedachte aan haar verjaardag kan afvinken. Het voelt ook wel goed en sterk als je boven die emoties kan staan.

2) Daarna knikker je haar uit je telefoonlijst, done. Je ontmoet wel weer andere mensen, op je werk of op school om koffie mee te drinken, zonder terug te denken aan haar 'streek'.

3) Het is warm weer, ga met je kinderen straks naar een ijssalon en have fun. Je kinderen helpen je door deze fase. Zij zijn je doel van de dag. Vandaag , morgen etc. Zolang dat nodig is.

Drie actiepunten is genoeg voor vandaag.

Tip: Ik weet niet hoe oud je jongste kinderen zijn, maar kinderen houden ervan voorgelezen te worden, (voor het slapen gaan). Voorlezen kost tijd, maar geeft ook veel dankbaarheid. Voorlezen brengt jou ook tot rust want het leidt af.

Loslaten

Pennestreek. Je omschrijft het zo goed. Vooral dat tegen de tralies.
Maar hoe lang dat duurt GitteNN? Ik denk bij ieder verschillend. Bij mij heel lang. Het is idd, het niet meer willen vechten tegen de situatie. Je kunt de situatie niet veranderen. Ik denk dat als je die onrust voelt, dat je vecht tegen de situatie zelf. Het is net alsof je boxt tegen een muur. Je krijgt geen respons maar wel de klappen. Op het moment dat je eigenlijk zegt. Het is goed zo. Ik aanvaard wat ik heb meegemaakt. Ik aanvaard mijn verdriet, mijn gekrenkte trots maar ook ik aanvaard dat ik geen perfecte partner had. Dan valt er enorme last weg.
Wat bij mij hielp is om eigenlijk niet te ver voor uit te kijken. Ook mijn man de kans geven zich zelf te laten zien dat hij iets kostbaars had kunnen kwijtraken. Ik zie dat en dat doet deugd. Daar draait het allemaal om. Je hebt er twee nodig om verder te kunnen en die alles willen geven om verder te willen.
GitteNN, ik denk dat je nog eigenlijk tegen de stroom vecht om verder te gaan. Ik zeg het omdat ik het zo herken. Dat je de ene x helemaal voor wil gaan en je gezin bij elkaar wil houden. Terwijl je de andere x alleen maar wil vluchten. Ik hoor heel vaak zeggen,doe iets leuks voor jezelf, verwen jezelf maar wanneer je die onrust van binnen hebt, wil je helemaal niets. Geen leuke dingen ondernemen en voelt je leeg. Leeg dat je het gevoel hebt dat niets meer waarde heeft in het leven. Sommigen denken dan dat ht beter is om dan beter dood te zijn, om maar van het gevoel af te komen. GitteNN, het is maar een momentopname zoals elke seconde in je leven een momentopname is. Zo ook je gevoel. Er zal een tijd komen dat je weer zult lachen. Niet voor te stellen maar het zal gebeuren.

Ik zou me in jouw situatie nu zeker niet druk maken om je vriendin. Jouw gemoedstoestand is veel belangrijker. Echte vriendschap doorstaat alles, dus als het een echte vriendin is dan zul je dat wel merken en staat je bij door dik en dun. En als dat niet zo is dan is het alleen maar goed om te weten waar je aan toe bent.

Sterke vrouwen

Pennestreek, het zal altijd een nare bijsmaak krijgen, voor de rest van ons leven. Niets is meer zo zwart of wit of juist zo kleurvol. We zullen ons altijd alles met deze gebeurtenis associeren. Jaartallen, momenten die in die jaartallen zijn geweest zullen je ook aan het voorval terugdenken. Ontspaning zoals Films, boeken of bepaalde plekken brengen je weer naar het moment. Maar we zijn denk ik wel allemaal als persoon sterker geworden. Natuurlijk ook beschadigd wat zo pijnlijk is maar ook megasterk, omdat je erachter bent gekomen dat het allemaal om jezelf gaat.

Innerlijke rust

Voor mij is innerlijke rust ook de pijn en het verdriet accepteren en doorvoelen. Ik reed vandaag door de straat waar we ons fantastische bruiloftsfeest hebben gehouden. Bijna 23 jaar geleden. De tranen liepen over mijn wangen. Ik kan warm en liefdevol terugdenken aan die mooie dag. Een droom die uitkwam. Daar zit geen pijn. De pijn zit in het verlies van het vertrouwen in de liefde. Ik heb nooit getwijfeld aan mijn liefde voor moederzielman. Ik had er een rotsvast vertrouwen in, op een natuurlijke en onbevangen manier. Dat is voorgoed weg, die onbevangenheid en vertrouwen zullen nooit meer gaaf zijn. Dat voelt als beroofd zijn van een stuk van je ziel. Ik ben daar intens verdrietig over - ook al weet ik me steeds beter staande te houden.
Die open zenuw wordt vaak geraakt. Ook door vriend(inn)en, ik herken dat. Dan gaan bij mij alle kluisdeuren dicht. Ik wil nooit meer zo hard worden geraakt. Dat betekent ook dat ik me misschien ook nooit meer zo zal durven openstellen voor een ander. Maakt me triest.

moederziel

Mag ik je tekst laten lezen aan Gitteman. Dit is helemaal zoals het voor mij is. Ik vind het werkelijk prachtig omschreven. Ook al weet ik niet wie je bent. Het liefst gaf ik je nu een hele liefdevolle dikke knuffel. xx

Mijn verhaal maar even hier

Goedemorgen, ik had nooit gedacht dat ik op een forum zou gaan schrijven over mijn relatie maar ik zou toch graag mijn verhaal willen doen.
Vandaag precies een week geleden ben ik erachter gekomen dat mijn man 1,5 jaar lang een relatie heeft gehad met zijn collega. Voor onze dochter wilde ik zijn oude telefoon "opruimen". In het fotoalbum ( Gmailmapje)kwam ik tot mijn grote verbazing foto's en filmpjes tegen van hem en een andere vrouw. Ik wilde er eerst nog een goede verklaring voor vinden maar al snel kon ik er niet om heen. Ik heb hem die avond nog geconfronteerd met alles, eerst ontkenning maar ja de beelden liegen er niet om. Toen kwamen alle nare feiten naar boven. Hij heeft spijt en wilt voor ons gaan. De relatie was 5 weken geleden beëindigt. Ik heb afgelopen zaterdag een gesprek gehad met haar ik wilde haar kant horen. Ik ken haar verder niet maar het gesprek is rustig verlopen. Ik kan me echt niet voorstellen hoe ik hier mee kan leven als ik bij hem blijf, ga ik die beelden ooit nog kwijtraken? Ik hou zo veel van hem en het doet zo 'n pijn. Het vervelende aan het verhaal is dat onze relatie goed was tot dat hij besloot om vreemd te gaan, we zijn nu 19 jaar samen waarvan 14 jaar getrouwd. Het afgelopen jaar is het heel erg slecht gegaan en ik snapte eigenlijk ook nooit waarom we daar nooit doorheen kwamen.
Het doet echt zo 'n pijn.

Misschien later

Ik weet eigenlijk niet waarom ik het hier zet, denk eigenlijk niet eens dat ik erover wil schrijven. Beschouw mijn eerste bericht maar als niet verzonden. Het doet veel te veel pijn op het moment.

Steun voor elkaar

Lieve AvizeSa, gebruik aub dit forum als hulp. Schaam je zeker niet. We weten allen als geen ander welke pijn jij nu voelt, de grond onder je voeten die wegzakt, de wanhoop, het ongeloof...
Maar daarom zijn we er allen om mekaar te steunen. En je zal zien het helpt echt. Lees zeker mee, ook van het begin of reeds gesloten items. Het heeft mij echt door de eerste weken/maanden recht gehouden. Ik werd gek als ik af en toe niet kon lezen dat ik niet alleen stond in deze rotsituatie.
Vooral geen overhaaste beslissingen nemen, veel praten en vooral niet je emoties binnen houden. Het moet eruit!!
Heel veel sterkte

zeker steun

Zeker doen hoor AvizeSa; het advies van Maete2 is een heel goed advies. Het helpt heel erg idd te voelen dat je niet alleen bent. Te voelen dat het niet gek is de emoties die je hebt. Doe het op jou manier. Als lezen alleen al voldoende is is het goed. Als het eruit gooien fijn is dan is dat goed. Alleen al het gevoel van een luisterend en nog fijner begrijpend oor is zo'n steun.
Weet dat je hier ALTIJD welkom bent. De emo-8baan is nu immens. Volg je gevoel!! Dat is een uitstekend gevoel. Daar mag je op vertrouwen. Dat helpt je.

We zijn er

heel veel sterkte!
GitteNN

Gitte

Wat goed dat je inmiddels zo kunt reageren! Je doet het goed meis!
{{{knuf}}}

pennestreek

Waarschijnlijk hoef ik het jou niet te vertellen maar als ik haar verhaal lees word ik zo verdrietig. zowel voor haar als over mijn eigen verhaal. ook dan helpt het om haar te helpen. ik vind het dan een soort van 'fijn' er mee bezig te zijn.

oh wat zou ik graag een keer op een mooie zomers dag met z'n allen naar een gave beach tent gaan en lekker aan de prosecco of whatever en toasten op ons maatjes zijn. huilen, praten en luisteren. er voor elkaar zijn.

lijkt me geweldig.

who knows.

AvizeSa

Welcome to the rollercoasterclub!

Neem vooral geen overhaaste beslissingen inderdaad, (wat Maete zegt) ook al heeft degene waar je zo zielsveel van houdt je dit aangedaan en lijkt de logische stap dat je nu gaat scheiden.
Probeer de onderste steen boven te krijgen hoe dit heeft kunnen gebeuren.
En voel dan wat je écht wil, verder na ontrouw (ja het kan écht) of stoppen na ontrouw.
Maar geef het de tijd.

Het kóst namelijk heel veel tijd voordat de echte rauwe pijn wat naar de achtergrond is gegaan.
Ik heb mij ooit laten vertellen, zéker 2 jaar, of langer.
Maar dat is voor iedereen weer anders.
Dat ligt aan heel veel omstandigheden.

Het is echt een genezingsproces, je bent gewond aan hart en ziel.
Tijdens het genezingsproces zul je vooruitgang boeken, stapje voor stapje; 1 stap vooruit, 1 achteruit, 2 stappen vooruit, 1 stap achteruit, 3 stappen vooruit, 2 achteruit en ga zo maar door.
Je komt steeds verder, maar het kost heel veel tijd!

Ondertussen kun je hier op dit forum heel veel opsteken van de vele verhalen en haal er uit wat voor jou van toepassing is of wat goed voelt voor jou.

Ik wens jou én natuurlijk ook je man heel veel wijsheid en sterkte toe.

XX OE

Avizesa, neem je tijd

Wat voel ik met je mee. Ook zo heb ik het vreemdgaan bij man ontdekt. Er gebeurt van alles door je heen. Het kan egt maar het zal heel veel energie van jullie beiden vragen. Gebruik deze periode om jou echte ik naar boven te halen. Neem je tijd, verwacht niet dat het over een maand of drie klaar is. Ik schrok eerst zelf van het twee jaar om er door heen te komen. Maar je bent er zo voor je het weet. En ik denk zelf dat je dat wel nodig hebt. Voor nu. Heel veel sterkte gewenst voor de komende periode en als je niet iets wil plaatsen of reageren. Veel inlezen helpt, om te begrijpen wat je nu meemaakt maar ook om te weten dar je niet alleen bent.

Als ik even hier mag binnendringen..

Mag ik vermoeden dat ze hier even zo vol van is dat ze nog niet klaar is om andermans verhalen te horen/lezen? Zo werkte dat bij mij namelijk, ooit.

Beetje anders

Zeker mag je dat zeggen. Had ik ook. Ik ben hier pas gekomen nadat ik een soort van bast zat. Eerst puinruimen. Dus praten en ervaren dat de vreemdganger ook echt spijt heeft en samen helpt puinruimen. In die tijd had ijveren behoefte nog aan dit alles. Eerst las ik vanalles op internet, vroeg ik hulp bij m'n psych. EMDR hielp een beetje. Maart feit dat niemandtwist en weet maakte dat ik de stap nam. Meer dan een jaar na dato. Dus ja ook dat is te snappen. Ze moet vooral voelen wat ZIJ nodig heeft om de dagen door te komen. De rest komt vanzelf. En mss heeft ze dit forum helemaal nietnodig. Iedereen is anders.
Trustu allemaal

naar mn werk

Rij net naar m'n werk. Hoor ik hun liedje. Ja dat vertelde hij ooit. En dan meteen weer terug bijaf.
Ik wil echt niet met een man die dit gedaan heeft. Telkens weer die pijn. Ik word er zo moe van.
1jaar en 8 maanden verder en nog steeds word ik er misselijk van. nog steeds huil ik.
ik geloof steeds meer dat dit NOOOOOOIT meer uit je systeem gaat.

Het gaat over.

Echt. Dat rouwproces duurt alleen best lang.
Ik heb het zelf 2x meegemaakt en snap alles wat hier beschreven wordt.
Nu kijk ik er op terug en begrijp haast niet meer waarom het zoveel pijn deed omdat die mannen mijn tranen niet waard waren.
Maar dat is mijn ervaring.

als ik dat dan lees

krijg ik toch twijfels of het wel zo'n goed idee is om allerlei details te weten. Ik kan me goed voorstellen dat je wilt weten hoe alles precies ging, ook om het goed af te sluiten, maar als juist door die details de gedachte er aan steeds terugkomt....
Anderzijds...zouden deze tranen, dit stukje verdriet er anders niet op een ander moment uit zijn gekomen? M.a.w. is het misschien gewoon nodig voor de verwerking dat het er soms gewoon even is?
Ook met iemand die overleden is kun je een liedje hebben die sterk aan haar/hem doet denken. Dat kan je overvallen op dat moment maar toch ook een soort van goed gevoel geven dat je weer aan die persoon moest denken en dat het daardoor weer voor een stukje verwerkt.
Nu kan ik me nauwelijks voorstellen dat de gedachte aan het overspel je een goed gevoel kan geven om aan terug te denken, als de bedrogene zijnde, maar er is wel verwerking nodig.

Heftig hoor. En GitteNN, kon je het tijdens je werkdag weer een beetje van je afzetten?

Te allesomvattend

Dit verdriet is té allesomvattend om te ontlopen. Misschien tenzij er andere bedreigende omstandigheden zijn zoals schulden en huisvesting maar ik denk niet dat je kan kiezen om dit verdriet te ontlopen.
Dit is zoveel meer frustrerend dan verlies door overlijden denk ik omdat de persoon in kwestie nog ergens rondloopt.
Maar ik trek me weer terug uit dit draadje want ik heb makkelijk praten, het is uit mijn systeem.