Verder na ontrouw deel 2

Niet alles is op te lossen

Ben tot nu toe een stille meelezer. Niet echt ervaring, wel van lang geleden, toen nog geen kinderen in het spel, toch anders. (Net zo goed heftig)
Maar wil nu toch reageren.
Ik snap de adviezen om hulp te zoeken heel goed. Jullie gunnen GitteNN het beste. Ik ook!! Maar soms zijn suïcidale gedachten niet op te lossen. Misschien wel door echt goede hulp, maar helaas zijn er meer slechte dan goede hulpverleners. Ik werk zelf in de zorg en ken veel mensen met chronische doodswensen, en dat is lang niet altijd oplosbaar.
Soms 'hoort' het een beetje bij mensen, zeker tot het moment dat ze zelf een knop omzetten.

Maar GitteNN, ik vind je verhaal hartverscheurend. Wil al tijden tegen je roepen 'ga alsjeblieft weg bij hem!'. Dit is toch geen doen? Meid je bent er hartstikke ongelukkig onder.

Helpt het

Als ik ( of ieder ander) zegt dat je weg mag?
Dat je mag blijven?
Dat je het ook gewoon niet hoeft te weten?
Dat hoe je nu denkt niet per se je eeuwige gemoedstoestand hoeft te zijn?
Dat er een weg uit is maar dat je die moet vinden?
Dat er, naast dit gebeuren, zoals je zelf aangeeft, aan jouw denken veel meer mankeert dan " alleen" die gruwelijke situatie thuis?
Dat daaraan werken, net of zonder therapie of gesprekken nog veel belangrijker is dan de affaire?
Omdat dat voor jezelf zou zijn.

Vanaf halverwege mij. 20-er jaren en vermoedelijk vanaf mijn jonge pubertijd of zelfs ervoor, kamp ik met onzekerheden, ben jaren gepest, had zieke ouders en kampte met depressies tot aan passieve zelfdoding gedachten toe.
Ik ben nooit 100%, toen niet, nu nog niet.
Ik woon alleen en heb nog de liefde niet gevonden.
Al wat ik doe is (met medicatie, schrijven en een enorme zelfspot) is overleven.
Het hele leven is te zwaar voor mij, ik word overal nerveus van, ben gekgenoeg een positief iemand die probleemoplossend denkt, maar ik ben zo bang voor het leven.
En dan gebeurt er het een en ander in je huwelijk en kies je ervoor de touwen door te snijden. Je raakt niet in een depressie waar je zo bang voor was, maar het gaat het ook niet makkelijk af.

En toch elke keer trek je je weer ergens aan op. Je zet wéér je schouders onder alleen maar één nieuwe dag.
Je zit moeilijke dagen uit en verlangt naar rust, zonder verplichtingen en naar oprechte liefde.
En toch wordt het gewoon weer vrijdag. De wereld draait door en ik draai verplichte rondjes mee. Ik zwaai en lach, moedig mensen aan, maak grappen en doe stoer, maar man wat verlang ik naar een dag rust, dagen en weken rust in mijn hoofd.

Je bent niet alleen.
Ik ben niet depressief nu, maar ook zonder een depressie zijn situaties als deze heel lastig even van je af te gooien en er niet meer aan te denken.
En daar heb je al een grote van gehad in je leven.

Je mag weg, je mag blijven, je mag het nog niet weten.
Niemand zal je erom veroordelen, wat je dan ook kiest en hoe lang je er over denkt.
Xxx

oh nee

Als je uit mijn stuk het advies haalt -geen- hulp te zoeken lees je niet goed.
GitteNN heeft toch al therapie trouwens?

Handvat

Als het geen tweede natuur is om teleurstellingen direkt uit te spreken ( duidelijk boze emotie naar de ander) zodat de pijn bij jou blijft liggen. Lees dan de link, met name de reacties eronder, om te gaan begrijpen wat maakt dat je zwaar gebukt gaat onder een juk van onuitgesproken verdriet doordat je man het afdoet met ' ik snap het ook niet'.
Als je een portie pijn te verwerken hebt, en je bent introvert, blijft dit aan je vast klampen. (Met name op momenten dat de therapeut op afstand is, een thuissituatie in het weekend)

Wordt toch eens heel erg boos, tegen het doorgeslagen aan, smijt toch eens een aantal borden tegen de grond, niet zo beklemmenden fatsoenlijk. Met pure oer-emotie, gevoelloos en zonder tranen, gewicht afgooien door meer extrovert die beklemming aan te pakken.

Bobbie had het over een boksbal. Nadeel van een boksbal in een sporthal is dat je man dan niet ziet wat zijn antwoord met jou doet.
Train jezelf in communiceren om te voorkomen dat je hart een baksteen wordt.

http://www.proud2bme.nl/De_psychologie_van.../Ik_ben_introvert

Ps Laat die brief maar zitten, truus komt niet gewetensvol over. Steek geen tijd in die stille wens. zij zit echt niet op een brief van jou te wachten. Dat excuus houdt jou bezig maar je moet verder.

Bobbie

Gezellig!

Gitte, hoe is het met je?

Ik ben benieuwd hoe je het weekend door bent gekomen. Ik denk vaak aan je...

Anna

Nee, ik haalde niet uit je stukje dat ze geen hulp moet zoeken. Maar ik ben niet met je eens dat er weinig goede hulpverleners zijn. En de ervaring van Gitte met de hare is weliswaar tot nu toe niet zo goed, ik vind juist dat ze zich daardoor niet moet laten weerhouden een goede te zoeken.
En ik vind het niet goed om haar nu te adviseren om maar met haar huwelijk te stoppen. Omdat ik denk dat haar somberheid en het niet zien zitten niet *alleen* veroorzaakt wordt door de affaire van haar man. Ik denk juist dat er veel meer aan de hand is, en dat ze eerst moet zorgen zichzelf weer een beetje op de rails te krijgen voor ze zo'n drastische beslissing neemt. Ik ben namelijk bang dat het hele proces van een scheiding op dit moment teveel voor haar zou kunnen zijn.

Ik weet het natuurlijk allemaal niet, ik lees ook alleen maar mee, dat dat lijkt me een reëel risico, als je zelf al niet stabiel en positief bent, dat een scheiding de boel (flink) kan verergeren. Ik denk dat ze haar prioriteiten op een rij moet zetten, en liefst dat al met professionele hulp. Want als je zo diep zit, en alles zo zwart ziet, kun je volgens mij geen goede beslissingen nemen.

Lieve Gitte, ik hoop zo dat je jezelf weer een beetje bij elkaar kunt rapen! Nogmaals, zoek hulp, neem desnoods even afstand van man en kinderen, maar kom in actie, want zo wordt het van kwaad tot erger.

Hele dikke knuffel!

Gitte

Ik vind mezelf niets waard. Ik hoef geen hulp want ik laat t niet uit m n hoofd praten.

Dat is wat je schreef vorige week. En ik dacht : daar heb je eindelijk de kern te pakken. Daar zit jouw werkelijke pijn. Je bent niks waard en je man heeft dit bevestigd door je zomaar aan de kant te zetten voor een ander. Zie je wel ; je wist het wel. Je bent nooit de moeite waard geweest en nu wordt je zo onder de voet gelopen.

En vervolgens schrijf je; ik laat t niet uit m n hoofd praten. Dat klinkt bijna als een voornemen. Een mantra.

Niet leuk wat ik ga schrijven Gitte, maar goed bedoeld want ik denk te weten wat je doormaakt.

Je hebt kinderen. En daarmee heb je het recht op suicide verspeeld. Het is onmogelijk. Je beschadigt je kinderen en geeft ze een levenslange last mee. Die weg is voor jou echt afgesloten. En eigenlijk weet je dat zelf ook verwacht ik.

Ik geloof dat je een enorme doorzetter bent. Anders was je er al niet meer geweest. Anders had je huwelijk geen stand gehouden.
Je mantra helpt je niet. Je gevoel niets waard te zijn is destructief. Ongetwijfeld ligt de oorzaak in het verleden. En word je in het heden bevestigd in dit denken.

Mijn peut zei destijds; als je je zelf zo de grond in trapt - waarom ben je dan verbaasd dat een ander dit doet? Hoe komt het dat jij jezelf zoveel minder acht dan een ander? En wat doet dat in relatie tot de ander? Wat maakt dat je verwacht van de ander dat hij jou trouw is - terwijl je jezelf zo ontrouw bent?
Woest was ik toen ik er wegging. Wat een eikel - nu was man z n ontrouw ook nog m n eigen schuld. ( hij zei natuurlijk nog veel meer maar dat hoorde ik niet).
Nadat de eerste boosheid zakte drong het wel enigszins tot me door. En ik zag wat hij bedoelde. Door mezelf te minachten deed ik mezelf enorm tekort. Die minachting was m n vertrekpunt - dat kleurde m n leven. En ook m n relatie met man. En alles wat ik meemaakte.

En nu Gitte, kun je daarin blijven hangen. Je kunt het jezelf als mantra voorhouden. " ik laat t me niet uit m n hoofd praten". Dat gaat ook niet lukken. Niemand kan het uit jouw hoofd praten. Je zult er zelf mee aan de slag moeten. Keihard werken om dat gedrocht uit je verleden de rug toe te keren. Twee stappen vooruit - 1 achteruit om jezelf de waarde toe te kennen die je vertegenwoordigt. En als je dit leest kan de moed je in de schoenen zakken. Want je bent al zo moe. Ja je bent moe, omdat je blijft hangen in een destructief patroon van jaren. Een destructief patroon - maar ook een veilig patroon. Je verschuilt je hierin. Omdat je niet anders weet. Omdat je niet anders kan. Je houdt jezelf voor de gek door je aan je mantra vast te blijven klampen. Je zoekt veiligheid in je minachting, je waardoze ik. Logisch- je weet niet hoe het is om waardevol te zijn. En dat is eng. Maar, mijn geheel persoonlijke mening, het is de weg naar herstel. En dan heb ik het niet over je huwelijk - dat komt later. Ik heb het over herstel van Gitte. Een waardevol mens.

Gitte, je vecht de verkeerde strijd. Jij bent degene die de juiste strijd kan gaan voeren. De eerste stap is iemand zoeken die met je meeloopt.

Zelf ook niet zo'n beste dag

Vandaag is de verjaardag van truus. Toch beetje rare situatie, man weet dat ik dat weet en ik weet dat man dus vandaag vast een paar keer aan haar denkt. Dus ik raap alle moed bij elkaar en en stuur hem een appje met de vraag hoe het met hem gaat op deze toch wat rare dag. Krijg ik als antwoord een foto van hem met hond na de wandeling met als onderschrift 'nat'. Natuurlijk, in normale omstandigheden zou het best een grappig antwoord zijn geweest. Maar ik vind het nu zo respectloos. En het kwam extra hard binnen omdat we het van de week uitgebreid hebben gehad over hoe lastig ik het vind om dit soort dingen te bespreken, dat ik mezelf dan heel kwetsbaar opstel en dat ik altijd bang ben voor zijn reactie, maar we vonden allebei dat we juist met elkaar in gesprek moeten over moeilijke en pijnlijke dingen. En omdat ik net via man moest vernemen dat zoon zijn tussentijdse toets (voor zijn rij-examen) goed heeft gedaan. Zoon had er zelf niet aan gedacht zijn moeder even een berichtje te sturen of te bellen...

Ik voel me zo niet belangrijk in hun ogen. Ik schijn er niet toe te doen. Ik zwelg even in zelfmedelijden... En ik zie heus wel dat ik er te zwaar aan til, aan de (re)acties van allebei die mannen van me, maar dat lukt even niet zo lekker.

Okee, nu weer terug naar Gitte. Gitte, je bent er toch nog wel??

Pennestreek

Ik zie de reactie van je man ook juist wel als positief. Hij wil geen oude wonden openhalen, maar met een grapje snappen jij en hij wel dat het een gekke dag is.

Go with the flow Pennestreek, laat je niet beïnvloeden door alle aspecten om je heen. De verjaardag van truus? Boeien! Reactie man? Zijn ding, jij hebt gezegd wat je wilde zeggen en als je van je man wilt bevestiging wilt hebben, moet je hem dat helder vragen en niet via deze omweg. Maak het niet te moeilijk voor jezelf, wees lief voor jezelf. Bepaal zelf wat mag ingrijpen op jouw leven van vandaag en wat/wie niet.

Dikke knuffel x

pennestreek

ik snap met de beste wil ter wereld niet waarom je dat zo negatief en zelfs respectloos opvat.
Ik zou het namelijk juist positief opvatten: jouw insteek dat het een rare dag is valt blijkbaar wel mee, misschien ben jij er meer mee bezig dan hij. En hij maakt met een grapje duidelijk dat hij meer bezig is met het hier en nu namelijk de regen.

WAT is respectloos?

en het berichtje van zoon...

als ik naar mijn zoon kijk zou hij dat ook kunnen doen. En dan met de vanzelfsprekendheid in zijn hoofd dat ouders elkaar informeren. Je bent met je man misschien wel zo'n tweeeenheid voor zoon dat hij er niet eens bj stilstaat dat hij nu wel zijn vader en niet zijn moeder geinformeerd heeft. Zo zou het bij mijn zoon werken althans.
Jullie wonen toch gewoon samen nog; jij en je man? Je zoon denkt toch niet dat jullie uit elkaar zijn?

En ook feit dat het over het rijexamen gaat, is misschien een trigger om het eerder met zijn vader te delen. Omdat auto's e.d. meer een mannending zijn?

Oh, nog meer reacties

Ja, dat is altijd lastig als het over andermans situaties gaat he. Het is een gewoonte van mijn man om dingen te 'downplayen' met zulke grapjes. In allerlei situaties. En inderdaad is humor vaak een manier om de angel uit een situatie te halen (zeker met pubers), maar je kunt zo ook elke mogelijkheid tot een serieus gesprek doodslaan. Of iets afdoen als niet belangrijk, als je er een grapje van maakt. En voor mij voelde het zo aan. Alsof mijn gevoel niet belangrijk is. En natuurlijk ben ik overgevoelig op dat vlak nu, maar ik vind dat hij daar ook wel rekening mee kan houden. Juist omdat we het hier van de week over hebben gehad. Dat ik zo vaak, o.a. door zijn gewoonte om alles af te doen met een grapje, me niet serieus genomen voel door hem (dat geld overigens ook voor de kinderen, die klagen daar ook vaker over). En juist als het om truus gaat ligt natuurlijk alles gevoelig bij mij. Maar inderdaad is het meer een communicatiestijldingetje dan dat we echt anders over de situatie denken.
Maar, toch, het kan toch niet zo zijn dat ik de enige ben die me aan moet passen, dat hij geen rekening hoeft te houden met mijn manier van communiceren en dat ik maar steeds moet begrijpen hoe hij iets bedoelt en ik dat van hem niet mag verlangen. Ik moet juist leren aangeven wat ik wel en niet prettig vind, maar tot nu toe werkt dat juist averechts merk ik.
Kortom, we zijn er nog lang niet. Maar dat wist ik al.

Even een wat meer universele vraag

over rekening houden met aanpassen aan. Zie bovenstaande voorbeelden. Is het van mij nou echt zo onredelijk om te verwachten dat man en zoon rekening houden met wat ik fijn vindt/hoe ik over dingen voel/wat ik verwacht? Ik vind dat echt een lastig te beantwoorden vraag. In heel veel draadjes in deze rubriek wordt zo vaak als advies gegeven dat je vooral uit moet gaan van wat jij wil en nodig hebt, en dat je vooral je niet in allerlei bochten moet wringen om een ander maar gelukkig te maken. Naar mijn idee heb ik in beide gevallen, bij zowel man als zoon, duidelijk aangegeven wat ik graag wil. Geen van beiden geven ze daar gehoor aan. En dan is de reactie dat ik vooral moet kijken naar de intentie van man (aangeven dat het wat hem betreft niet zo'n issue is) en dat zoon ervan uitgaat dat man mij wel inlicht (wat hij ook heeft gedaan). Maar waar blijf ik dan? Met mijn vragen en duidelijk aangeven wat ik wil? Ik vind dit echt oprecht lastige materie.

je moet het zéggen

je zegt het zelf hierboven al een keer: je moet gewoon precies vertellen hoe je je voelt en niet 'verwachten' dat ze dat ruiken. Elke keer weer zeggen wat je bedoelt, hou het in de omschrijving 'bij je zelf' en vraag hen/hem expliciet wat je van hen wilt.
gr Angela

en als het niet uitpakt zoals je het bedoelde, en je man appt terug 'nat'. Dan pak je 'm op als voorbeeld als hij thuiskomt. Goh, je appte 'nat' en ik moest wel een beetje lachen, maar snap je dat ik xxxx bedoelde en dat ik benieuwd ben hoe jij je voelt xxxx etc.
gr Angela

en ook Pennestreek

Je kunt aangeven bij anderen wat je nodig hebt en bedoelt, maar je kunt het niet afdwingen dat ze ook daadwerkelijk zo reageren. Ook je man en je zoon niet. De kunst is dan natuurlijk dat jij het je ook niet persoonlijke aantrekt als ze anders reageren dan waar jij op dat moment het meest behoefte aan hebt... Dat is het lastige.

Blijf bij jezelf en ga niet onmiddellijk twijfelen aan jezelf! (hoor wie het zegt!!

Ik maak me zorgen over Gitte

Haar laatste bericht is inmiddels van een week geleden...

Pennestreek

Wat had je dan van je man willen horen?

Je zou boos zijn als hij aangaf dat hij ook aan haar dacht. Je zou boos zijn als hij zou zeggen: ik heb haar een appje gestuurd om haar te feliciteren. Je zou boos zijn als hij zei: ik heb net een stukje taart bij haar gegeten. Je zou boos zijn als hij.....

Zie je het patroon? Jij schrijft iets heel vaags en hij kan nooit goed reageren.

Want wat bedoel je met "deze rare dag"? Dat je zoon al zo groot is dat hij met zijn rijbewijs bezig is? Hoe kon hij weten wat jij bedoelde? En als hij het wel had geraden, kijkt hij natuurlijk wel twee keer uit om iets over Truus te zeggen, wetende dat jij met dat vage bericht nog wel tien andere dingen had kunnen bedoelen. En was het iets anders geweest en hij noemde Truus, dan waren de rapen helemaal gaar geweest!

En over je zoon: het is een puber, schroef je verwachtingen iets naar beneden. Zij zijn niet de hele dag met hun ouders bezig, jij bent niet meer het middelpunt van zijn bestaan, zoals hij dat wel van jou is.
Ik snap dat je teleurgesteld bent, waarschijnlijk omdat je al in een dipje zat vanwege man, maar trek het je niet zo persoonlijk aan.

Helena

Je hebt gelijk hoor. Daar hebben we het ook over gehad, dat ik duidelijker moet zeggen wat ik bedoel. Maar ik ben niet met je eens dat
het nooit goed was geweest. Ja, als hij haar had geappt was ik inderdaad ontploft, want is heel nadrukkelijk tegen alle afspraken. Maar dat is niet wat ik bedoel. Ik had graag gezien dat hij mij had laten weten zich te realiseren dat er bij mij weer emoties boven zouden komen op zo'n dag. Ik had het fijn gevonden als hij had laten zien zich in mij te kunnen verplaatsen. Maar hij vindt het nog steeds moeilijk om zelf een gesprek over dit soort onderwerpen te beginnen. Zoals gezegd, hij struisvogelt nogal. Net doen of die verjaardag niet allerlei emoties losmaakt is natuurlijk wel de makkelijkste manier op de korte termijn, maar ja, die emoties zitten er (bij mij in ieder geval) wel. Ik ga ze ook niet meer wegduwen omdat dat makkelijker is.

Wat betreft verwachtingen tav zoon, tja, ik had het 's ochtends nadrukkelijk gevraagd, of hij wilde laten weten hoe het was gegaan. Ik verwacht van een puber van bijna 18 toch echt wel dat hij rekening houdt met anderen. Dat heeft niets met persoonlijk aantrekken te maken, wel met je houden aan afspraken.

Alles Oke hoor. Ivm vakantie en slechte en soms geen WiFi geen reactie
Grt gittenn

Anders Pennestreek

Je kunt wel wat vragen maar misschien kun je je ook voorstellen dat er al zoveel omgaat op een dag waar iemand met ass zich op moet concentreren dat zon, voor jou eenvoudig, verzoek, heel wat attentie vraagt op een onvoorspelbaar moment.
In zon geval stuur ik zelf een sms-je: stel je moeder even gerust, ben je geslaagd? Dan krijg ik meestal wel ergens antwoord.
Ik heb er meer aan om te kijken wat ze mij wel geven. Zoon biedt, vooral nu tijdens de vakantie, regelmatig een knuffel aan: knuffel?
Dat kan ik nooit spontaan met die kinderen doen en dat vind ik wel heel fijn, dus als hij het aanbied ga ik er altijd op in. Bovendien bedanken beide kinderen mij altijd voor het heerlijke eten of de zorgzaamheid. Ze geven beiden aan dat ze blij zijn dat ik hun moeder ben. Je concentreren op wat ze wel doen.
En als het heel belangrijk voor je is kan het handig zijn om zelf het goede voorbeeld te geven en dat dan ook te blijven vragen van hen. Al is het honderd keer. Uiteraard terwijl je beoordeelt of dat goed gaat. En of er praktische manieren zijn om het makkelijker te maken. Een alarm zetten op de telefoon of zo.

O, en

Als je zoon je wel 'spontaan' belt met een uitslag dat je dat benoemt: fijn dat je aan je moeder denkt en mij meldt dat je geslaagd bent. Dat vind ik fijn om te horen van jou. Dan geniet ik ook even met je mee.

Lieve lotgenoten

Ook ik ben op zoek naar lotgenoten omdat ik er met niemand over kan en mag praten ( bedrijf, klein dorp etc.)
Wat een heerlijke zomervakantie had moeten worden, eindigde in een nachtmerrie toen ik de telefoon van mijn man in handen kreeg en ontdekte dat hij er een maar liefst 20 jaar jongere vriendin op na hield..

En weet je, ik begrijp het. Ons huwelijk was sinds 2 jaar niet goed omdat al onze energie in het bedrijf ging zitten. We hebben geprobeerd wat vaker een avondje samen op pad te gaan om dichter tot elkaar te komen omdat we wisten dat we wegdreven van elkaar.

De avondwandelingen die hij maakte werden steeds langer. Ik heb op de man af gevraagd of er een ander was en kreeg te horen dat het niet zo was. Meerdere keren gevraagd ivm. Lang weg in de avond, tel. Angstvallig bij zich houden etc. Op den duur was mijn man het zat dat ik zo wantrouwend was. Ik ben zelfs in therapie gegaan om aan mijn negatieve zelfbeeld te werken.

En nu blijkt dat ik beter naar bij intuïtie had moeten luisteren want het was al ruim een half jaar een feit dat er wel een ander was..

En dat er een ander was, kan ik begrijpen. Want het liep niet goed tussen ons. Maar hoe kun je de moeder van je kinderen, de liefde van je leven ( zegt hij nog steeds) recht in de ogen kijken en zeggen dat er geen ander is?? Dat je in staat bent te liegen??

Dat doet zoveel pijn, en wat vind ik het knap dat ik verhalen lees van lotgenoten die ondanks alles doorgaan. Respect!

Ik ben het vertrouwen helemaal kwijt, heb hem weggestuurd en denk niet dat ik ooit nog iemand kan toelaten. Mijn eigenwaarde is weg. Maar ik wil door voor mijn kanjers van kinderen, en daarom wil ik kostte wat kost een normale omgang. De buitenwereld is verteld dat we uit elkaar zijn gegroeid, maar het liefst zou ik het van de daken schreeuwen, maar dan is ons bedrijf en dus ook de toekomst van de kinderen kapot. Maar wat is dit zwaar...

Eigenwaarde

@Bibi, je bent je eigenwaarde niet kwijt. Hoogstens het besef naief een ander te hebben vertrouwen. Maar uit eigenwaarde, heb je hem weggestuurd. De kracht van eigenwaarde zal je baken zijn in de moeilijke tijden.
Door bewust terug te vallen op die eigenwaarde, ben ik meer mijzelf ben gaan waarderen, sterker van mijzelf gaan houden zonder egocentrisch in het leven te staan. Daardoor drong het tot mij door wat voor mooi mens ik ben. Dat wat ik voor anderen deed en doet niet zo vanzelfsprekend is.
Het hielp mij staande te blijven.( Mijn man ging niet vreemd maar we hadden wel struggles.)

Het is lastig om je mond te moeten houden. Maar het zal de anderen wel duidelijk worden wat de reden van jullie 'split off' is. Hij zal zijn vriendin niet lang kunnen verbergen. Het is niet nodig om energie te steken hoe jezelf te verdedigen hoe graag je ook wilt. Wanneer anderen ontdekken wat de ware reden was, zullen ze of hun schouders ophalen want 'hé, mijn probleem niet' of aangeven waardering te hebben voor je professionele opstelling door hen geen partij te laten kiezen.

Probeer de komende tijd vooral zakelijk in dit proces te staan zodat je niet voor onaangename verrassingen komt te staan. Je man heeft namelijk ook verstand van zaken.