Verder na ontrouw deel 2

Zeker gaat je dochter voor! ALTIJD! En iedereen mag reageren zoals men wil. Geen probleem maar idd katten is niet de bedoeling. Heb soms m'n hart mss teveel op m'n toch liggen. Dan hoop ik te kunnen lezen en schreven over en van en naar jullie maar dan lijkt t alsof er niemand is. Naja ik heb niets verkeerds ermee bedoelt dat is wat ik ervan kan zeggen

En ik,

ervaarde die vragen als zuigend. Ik heb nog niet eerder in een draadje meegemaakt dat iemand na twee dagen opnieuw aangaf dat het stil was. Bij het schrijven van dergelijke reacties, klap ik dicht en verdwijnt het gevoel van openhartigheid. Dat was wat ik in mijn post wilde aangeven. Jammer dat over dat gevoel van openhartigheid heen gewalsd wordt. Dus na de Pfffff en het lijstje, vind ik het wel mooi geweest.

Jammer

..om er zo uit te stappen GitteNN, we hadden/hebben het beste met je voor en dachten, liepen, graag met je mee.
Hopelijk heb je iets gehad aan onze goed bedoelde reacties, het was jouw draadje.

Ik vond t heel fijn met lotgenoten te schrijven en van jullie te lezen. Veel gehad aan tips. Dank jullie voror alles. Ik had hier eigenlijk nooit willen zitten. Voel me nog steedswoest over alles. Maar zal er zelf mee moeten leren omgaan.
Nogmaals allen bedankt xx

Zo herkenbaar

Wat beschrijf je dat mooi, Bobbie. Ik herken het zo. De machteloze woede die als je deze echt ten diepste durft te voelen eindigt in een huilbui die niet meer wil stoppen. Zoveel verdriet, en zo diep ook. Ik wist niet dat het bestond.

Idd heel mooi beschreven. En zo herkenbaar.
T liefst zou ik er niet meer willen zijn. Zo voelt t echt. Ik heb t leven altijd ingewikkeld gevonden ja dat hoort bij mij. Van die eeuwige optimisten word ik heel moe maar dat is jaloezie. Denk dat ik hier toch maat blijf. Bobbie heeft me zo enorm geholpen wat zij schreef. Pfff wat zijn jullie inspirerend.
En nog meer tespext voor jou Bobbie; want je leest en adviseert hier terwijl je een andere keuze maakte dan waar t draadje mee begon. Word jij niet verdrietig van telkens die verhalen lezen?

Bobbir

En idd t is t telkens weer doorleven. Telkens weer iedere morgen weer pijn voelen. En daar ook boos over zijn; gedachtes als ik heb er niet om gevraagd! En moet dit toch aan gaan. Maar er zijn er vele die door rottigheid heen moeten door een ongeluk Bv waardoor ze blijvend beperkt zijn. Ook niet om gevraagd. Ik kan niet zonder jullie troostende woorden. En jullie woorden van moed en doorzetten.
Dank je dank je dank je.

Lieve GitteNN

Je hebt er misschien niets aan, maar weet dat ik je benijd. Bobbie koos zelf, jij hoefde niet te kiezen maar hebt welde pijn maar ook nog steeds je geliefde. Ik had geen kans om te kiezen, tot mijn machteloze woede en spijt. Ik voel je pijn, ik weet het, weet wat het is. Ik had zo graag ook nog willen vechten.
Misschien helpt het je te bedenken dat jij zelf de regie hebt, ook al voelt dat nu niet zo.

Och lieverd

Wat vind ik dat erg voor je. Ik dacht het anders begrepen te hebben.
Je bent zo wijs en sterk en moedig.
Virtuele knuffel {{{{{}}}}}}

Omdat

Omdat ik al wat jaren verder ben, daarmee automatisch ook in verwerking ( al zegt dat niets over ineens opvlammende pijn hoor), kan ik me én inleven in de situaties, maar mezelf ook genoeg bescherming bieden.

Mijn wond wordt aangetikt, maar niet opengehaald; die afstand is er puur door tijd gekomen. Ik heb af en toe contact met ex omdat we ( inmiddels volwassen) de kinderen beiden ondanks alles op 1 lieten staan. En ja, dat kost mij meer dan het hem kost, maar dat doe ik voor ze, en dat waarderen ze.
Is het daarmee klaar en weg? Nee, het gaat niet meer weg en af en toe vlamt het op, vandaar hier (bv) geen partner, los van het feit dat ik niemand tegen kom ,

Ik heb geworsteld en nog, maar geaccepteerd dat dat zo is. Dan huil je in de wetenschap dat dat zo is en gewoon " weer zo'n dag" .

En vandaag is het weer weg, dan kan ik er zakelijk over praten.

Ik praat hier omdat het ook therapie is, om hulp te bieden, om te troosten en om een baggerput even te laten zijn. Want als die bagger er niet wordt uitgegooid, dan blijft het stinken. Ook uit interesse op psychisch gebied lees en praat ik mee. Hoe mensen hetzelfde meemaken en het anders kunnen ervaren. Daar groeit mijn inlevingsvermogen van, naar alle kanten. Ik wordt er dus beter en rijker van.

Ik heb met niets in het leven jezelf afgevraagd: waarom?
Ook niet: waarom niet?
Alleen heb ik om kracht gesmeekt om het te kunnen dragen. Want dat het zo is is een feit en dat verander je niet meer. Maar het moet op een goede manier je rugzak in.
Ik heb soms nog last van dingen van 40 jaar geleden. Door leeftijd en omstandigheden niet goed verwerkt. Daarom wil ik dit goed doen. Anderzijds heb ik door de jaren vaker géén last van dat verleden dan ik dat wel heb.
Dus of je verwerkt, therapiet, of helemaal niet: het wordt altijd minder pijnlijk.
Laat dat voor nu genoeg zijn om je aan op te trekken, je moet jezelf niet overvragen, je hoeft er niet overheen te huppelen, noch te negeren. X

Nog een vraagje

Hoeveel jaren geleden is dit nu Bobbie? Ik geloof idd dat t nooit meer weg zal gaan. .

Dat geloof ik ook. Ons eerste kindje verkoren we 15.5jaat geleden; soms doet t nog even pijn maar lang niet meer zo erg. Zo zal dit ook wel gaan al kan ik t me na bijna 2 jaar nog niet voorstllen

Wat zal ik doen? Zou zo graag een boze mail naar Truus sturen om te zeggen wat ze aanrichtte. En weet je ik zie wel dat man z'n best doet maar t doet me niets meer. Hij heeft echt spijt. Maar t maakt me helemaal niets meer uit. Hij is gewoon niet trouw geweest. Heeft gelogen. Ik wil zo'n man niet. Wat moetik wat moet ik?

Las de topic van stiekeme vrouw; daar schrijven vele van jullie ook. Wat gruwelijk te lezen wat zij schrijft. Dan zou ik willen gillen. Hebben jullie dat niet?

Misselijk

Ik word accuut misselijk als ik sommige topics lees, zo ook elders op het forum trouwens.

En ja, dan zou ik even willen gillen. Vanuit m'n tenen het uit willen gillen. Dan zou ik zo'n persoon te lijf willen gaan en man erbij. Ik zou ze met z'n allen op een zinkend schip willen zetten omdat ze elkaar verdienen en ik niet belangrijk genoeg bleek om lusten opzij te zetten.
Mensen reageren soms primitief, zelfs dieren zijn soms nog trouwer, maar je hebt er geen controle over. Behalve dat ik mezelf toen heb gezegd: wat er ook gebeurd, wat je ook doet: jij doet mij nooit meer pijn.
Ik zette visueel een knop om. Dat haalt een stuk spontaniteit, kwetsbaarheid en vertrouwen weg, maar dat was dan maar zo in mijn geval.
Ik had dat nodig om mezelf te beschermen tegen hetgeen ik nooit meer mee wil maken.

Ook

Vind t ook misselijk makend!! Zou haar idd een paar klappen inde gezicht willen geven. Wat nou ruimdenkend puur egoïsme en niets anders.

Wat zal ik doen

Zou zo graag een withete mail sturen naar Truus. Van me af spuien wat ze aanrichtte.
Wil iemand mijn een na laatste reactie lezen ? Zouden jullie dat doen? Heb je mss een tip? Ben zo moe van alles.

Zelf

Dat mag jij zelf weten. Het is je recht dat te doen of niet te doen. Misschien lucht het op, misschien helpt het niets.
Ik heb bij een hypnotherapeut een aantal mensen figuurlijk in elkaar geslagen.
Schrijf die brief eens en berg m dan op. Herlees m later, en nog eens en nog eens.
Vertel wat ze met je man teweeg heeft gebracht. Vraag of het haar spijt, of ze ooit aan jou gedacht heeft. Vertel wat je doormaakt en hoe je je nu voelt. Hoe boos, verdrietig en verloren je bent.
Een laat die brief dan als eerste aan je man lezen.
Het kan altijd nog naar die vrouw, grote kans dat ze m nog niet eens leest.
Ergens Wil je dat zij zich voor straf net zo voelt als jij, dat ze zich een levenslang rot voelt omdat jouw litteken ook blijvend is. Je wilt haar straffen. Maar eerst moet je man weten wat jij voelt. Zodat er een opening kan komen waar nu een vacuüm naar hem zit.
En ik snap je, je gevoel, je weerstand en woede en je wond. Daarvoor een knuf.

Ik zou doen zoals Bobbie voorstelt

Ik denk het jou kan helpen om je gevoel op papier te zetten. Of je de brief dan aan je man wil laten lezen is stap 2. En verder zou ik zeker ook fysiek proberen iets van je gevoelens kwijt te raken. Ik doe wekelijks een sport waarin ik explosief mijn negatieve energie kwijt kan. En heel in het begin heb ik bij een vriend bokslessen genomen. Dat was heerlijk. Ik kon niets met 'me voorstellen dat het man is' en dan flink uithalen, zo zit ik niet in elkaar, maar die boosheid en al die pijn en verdriet kon ik wel zo 'eruit slaan'.
Ik denk echt dat het je op zal luchten om je fysiek te uiten. Je behoefte om te gillen herken ik maar al te goed. Ik heb ooit met een vriendin een strandwandeling gemaakt op een lekker stormachtige dag. Ik dacht van tevoren dat ik dan eens lekker tegen de wind in zou gaan gillen en schreeuwen, maar dat was uiteindelijk niet eens nodig, alleen al het idee dat het zou kunnen was voor mij toen genoeg.

Sterkte meis, het is ook allemaal zo heftig...

Gittennnnnn

ik snap je gevoel, maar de tip om haar bijv. een brief te schrijven die je niet verstuurd is beter.
Echt, je man was ontrouw, ZIJ heeft jou nooit trouw beloofd en hoewel het misselijk is wat ze deed, je hebt haar niets kwalijk te nemen, je haalt alleen dingen los, je hebt kans dat zij contact opneemt met jouw vent en de poppen zijn aan het dansen. NIET doen

brief

ik vind de brief idd een goede tip. denk ook zeker dat ik alleen maar teleurgesteld zal worden in een reactie als die al zou komen. maar kan niet goed omgaan met feit dat ik nog steeds zo aan het kloten ben met wel uit elkaar niet uit elkaar. mijn vent HATEN diep HATEN. eigenlijk weg willen maar voor de kinderen niet gaan. en me gewoon echt dag in dag uit KUT voelen. smorgens bij het wakker worden begint het meteen. de gevoelens gieren door mijn lijf. Truus had een kut verhouding met haar toenmalige vent. is er na gitteman weggegaan en heeft nu bijna jaar met een ander een relatie..(heb ik van F ik ben pissed dat zij gewoon door kan gaan terwijl mijn relatie voorgoed veranderd is. mijn gevoel voor gitteman en me veilig voelen is weg.

ook uitgekotst door mijn beste vriendin en mensen die als ze het al weten er nooit naar vragen. mss ben ik ook wel onmogelijk. maar ik ben zoals ik ben. het liefst was ik gewoon dood. iedere dag denk ik eraan om eruit te stappen. vandaag ws dat gevoel heel erg. maar ik dufr niet. heb net gelezen op de site van NVVE; je moet eerst lid zijn. ach en mijn meisjes overleven dat niet. hoe egoistisch zou ik dan zijn. voor hun is het de moeite waard.

xxx

Gitte, ik schrik wel van je berichten hoor

Jeetje, eruit willen stappen... Zelfs op mijn zwartste dagen (en geloof me, die waren echt op geen enkele manier nog grijs te noemen) heb ik dat toch niet echt gehad. Ja, een keer wel. Maar dat was maar 1 keer en daarna ben ik ook direct naar de huisarts gerend, want daar schrok ik zelf vreselijk van. Ik ben het vergeten, maar heb je antidepressiva? Ik heb echt het gevoel dat er even op de een of andere manier iets gereset moet worden bij jou en medicatie kan daar goed bij helpen.
Slaap je wel goed?

Ik wil jouw situatie echt op geen enkele manier bagatelliseren, maar ik zou echt een gat in de lucht springen als mijn man me had laten weten van mij te houden en voor mij te willen gaan. Hier is het nog steeds dat hij niet weet wat hij voor me voelt, truus is zeker nog niet uit zijn hart en uit zijn hoofd, hij doet zijn best voor onze relatie, maar het is allemaal nog heel erg onzeker. Jouw man heeft spijt, vertelt je dat hij van je houdt, hij doet zijn best, contact met truus is verbroken en hij voelt ook niets meer voor haar. Dat is al zoveel meer dan ik heb. En hoe vreselijk ook wat hij heeft gedaan, haten is zo'n zware emotie...

Maar ik realiseer me dat ieder geval anders is, en dat je gevoel niet kunt dwingen. Maar echt meis, zo kun je niet verder. Ik geloof dat je je huisarts niet echt vertrouwt, maar kun je kijken of er (ivm de vakantieperiode) een vervanger is waar je terecht kunt? En zoek alsjeblieft hulp voor jezelf. Geen relatietherapeut, maar een goede therapeut of coach waarmee het klikt. Ik had zelf een hele fijne, en dat hielp mij enorm.

Ik snap dat je het gevoel hebt helemaal vast te zitten, dus ik kan me ook nog voorstellen dat je gewoon even tijd voor jezelf nodig hebt. Is het een idee om tijdelijk afstand te nemen? Je man of jij een paar weken ergens anders? Is ook niet alles (been there, done that) maar het kan jou lucht geven.

En mijn redding was (naast OO en de coach) toch ook dat ik er zowel met familie als met vriendinnen als op kantoor gewoon over kon praten. Dat gun ik jou ook. Okee, die vriendin kon het niet aan, maar dat was er maar 1. Heb je niet meer vriendinnen/buurvrouwen/(schoon)zussen/nichten met wie je hierover kunt praten? Kan het me haast niet voorstellen.
Dikke knuffel weer.

Lief

Kan me zo voorstellen dat je je "jaloers" voelt over dat hij wel kiest en geen gevoel en contact heeft met Truus etc etc. Hoe erg ik t ook voor jou vind maar ik put er wel troost uit dat t nog erger had gekund.
Dat
Van zelfmoord heb ik al jaren. Ben zwaar op de hand en heb t in m'n jeugd geprobeerd. Bedoel te zeggen dat t bij mij hoort. Ik geef niets om
Mijn leven. Vind mezelf niet veel oftewel niets waard. Dit zeg ik niet om medelijden te krijgen maar dit is echt hoe ik over mezelf denk. Dus laat maar gaan en naar de huisarts ga ik daar al helemaal niet voor. Als
Ik ooit de moed krijg t te doen ben ik daar alleen maar blij mee. En hulp
Hoef ik niet hiervoor. Laat t me namelijk niet uit m'n hoofd praten.

Liefs GitteNN

Toch wel naar de huisarts

Ik denk juist dat je alleen maar baat kunt hebben bij hulp, van de huisarts of een psycholoog. Jij bent immers nu degene die het meeste last heeft van jouw negatieve gevoelens. Als ik jouw brief zou krijgen, als ik jullie Truus was, zou ik het echt rot voor je vinden. Ik zou wellicht excuses aanbieden voor hoe jij je voelt, maar daarna ga ik verder met mijn leven. Die verhouding was de fout van jouw man en van Truus, maar jij bent degene die eraan kapot gaat en jij bent de enige die daar verandering in kan aanbrengen. Zelfs als Truus en je man beide van een ravijn storten zul jij nog steeds zelf je zwarte gedachten te lijf moeten. Die gaan niet vanzelf weg.
Ik hoop dat je voor jezelf kiest. Je wilt het je kinderen toch niet aandoen om te moeten leven met de gedachte dat zij niet voldoende waren om voor te blijven leven? Ga toch alsjeblieft naar de huisarts.

Nare gedachten

Gitte, ik zit echt met stijgende bezorgdheid je berichten te lezen. Ik heb aan jouw kant gestaan, maar had helaas ook niet het geluk dat mijn man voor mij koos. Ik lees hier mee, reageer soms en gun jullie allemaal zo dat je relatie en je zelfvertrouwen intact blijft.
Maar ik ga ook een beetje streng voor je zijn. Het gaat niet goed met je. Ondanks dat je man nog bij je is, en jullie dus strikt genomen de affaire hebben overwonnen, blijf jij er toch op steken. Het maakt je somber, je bent vol woede en dat zorgt dat je stagneert.
Ik dacht ook aan eruitstappen toen de pijn onbeheersbaar was. Ik heb zo ontzettend diep gezeten. Nu terugkijkend zie ik dat ik was overspoeld door alles. Het was teveel.

Je wilt genoegdoening van truus. Erkenning van je pijn. Dat ga je hoogstwaarschijnlijk niet krijgen. Doe jezelf geen geweld aan en laat haar stikken. Contact kan alleen maar teleurstellen. En dan voel jij je nog meer genegeerd.
Je wilt ook erkenning van je man. Je haat hem nu, schrijf je. Waarom zou jij in een relatie willen blijven met iemand die je haat? Of haat je wat hij heeft gedaan? Kun je dat los zien van elkaar?

Ik vind het zorgelijk dat je in deze toestand blijft. Scheiden kan schadelijk zijn voor je kinderen, maar een intens sombere moeder met doodsgedachten die hun vader haat, is dat ook. Ga hulp zoeken. Is het niet voor jezelf, doe het dan voor het welzijn van je kinderen. Er is een uitweg, maar die zul je zelf moeten inslaan.