Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 3

Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

olijfje2

Olijfe2
Als ik jou stukje net lees denk ik , Ik wou dat ik al zo ver was als jij en weer kans kreeg om op te bouwen.. ik zit nog zo in die beginfase , aan de andere kant als ik jou en de andere verhalen lees denk ik word het ooit echt makkelijk en moet ik nu maar zo snel mogelijk eruit stappen ? Als ik dit zo type schreeuwd mijn hele lichaam neeeee .. maar ik wil zo graag van die pijn en onzekerheid af..

Bobbie

Bobbie

15-12-2017 om 17:33

Dano

"en bobbie , ik snap je reactie maar ik weet van een gezammelijke vriendin dat hij echt nog niet weet wat hij wil .. hij is totaal in de war over zijn toekomst dus ik wil niet te voorbarig zijn en na 2 weken uit huis wil ik toch nog hoop kunnen hebben dat dit nog tekort is om echte beslissingen te kunnen maken en dat hij dus nog terug kan komen"

Ik bedoel niet dat je letterlijk stappen hoeft te ondernemen, maar geestelijk. Besluiten dat wat er ook gebeuren zal, jij het zal redden als mens. Dat je mág wachten, maar helemaal niet hoeft te wachten. Dat je weg mag, maar niet weg moet, dat je hem kunt wegsturen maar ook binnenhalen als dat jouw keuze is. Dat alles goed kan komen en evenzo ook niet. Dat met alles wat er staat te gebeuren jij geen mens hoeft te zijn die wacht (in een verdrietig hoekje) tot de ander weet wat hij/zij wil, maar dat je in je eentje volledig volwaardig bent. Dat je grenzen mag stellen, dat je mag vragen, mag verwachten en dat je niet afhankelijk bent van de ander voor jouw toekomst en geluk.
De ander dat stukje macht over jou ontnemen. In gedachten kennen we de ander vaak teveel macht toe. En dat alles heb je zelf al in huis, alleen zit het soms verstopt. En dat is een knopje omdraaien, figuurlijk het jezelf voorstellend: Ik kan dit, ik ben goed, ik overleef, wát er ook gebeurt. Verdriet hoeft niet eng te zijn, voor emoties hoef je niet bang te zijn. Het doet pijn, maar betekent niet het einde.

Bobbie

je hebt helemaal gelijk .. heel mooi geschreven.. dank je.
Dat knopje moet ik alleen nog vinden en dat wil ik ook echt ..

over

Ik heb net een gesprek gehad met mijn man .. Hij is afstand aan het nemen en wil niet erug naar huis/mij.
Er komen dingen uit zij mond die ik niet begrijp.. Het ergste is dat hin constant het woord voorlopig gebruikt.. Voorlopig weet hij dat hij het zo wil en voorlopig wil hij niet terug naar wat wij hadden ... en met voorlopig weet hij ook niet hoe lang dat is , kan 1 jaar kan jaren zijn.. waarom heeft hij niet gewoon het lef om te zeggen dat het over is en wil scheiden!!
Als ik over scheiden begin maakt hij ervan als jij dat wil of beter is voor jou ... zolang jij maar comfortabel bent zegt hij dan .. ook met het huis.. ik vind het echt laf ....
Voor mij is het klaar ..ik weet genoeg . Ik ga niet wachten op iemand die te laf is om met mij te vechten of duidelijk durft te zijn..

Marin

Marin

16-12-2017 om 18:43

Dano

Wat rot voor je. Als ik het zo hoor, vind ik het ook een laffe houding. Hij kiest niet echt, probeert je aan het lijntje te houden, en toch zijn vrijheid te pakken.

veel sterkte

Pennestreek

Pennestreek

16-12-2017 om 20:11

Sterkt Dano

Het is echt heel rot als je man zo twijfelt. Het vreet aan je! Dus ik begrijp heel goed dat je geen zin hebt om nog langer te wachten en dan liever zelf de knoop doorhakt.

En toch, en toch, scheiden kan altijd nog. Dat is wat ik in die 1,5 jaar (ja, zo lang heeft mijn man getwijfeld!) steeds maar weer tegen mijn man zei. Uit jouw berichten proef ik dat je man echt niet weet wat hij wil. In ieder geval is hij er niet op uit om jou pijn te doen, hij begrijpt heus wel dat jij het ontzettend moeilijk hebt en daarom zegt hij tegen jou dat het oke is als jij wilt scheiden. En bovendien hoeft hij dan zelf geen knoop door te hakken, dat is ook wel prettig. Of hij denkt dat dat prettig is. Ik denk echt dat als je hem de tijd geeft om de strijd met zichzelf uit te vechten, dat hij uiteindelijk toch voor jou kan kiezen. Zijn probleem is niet met jullie relatie, niet met jou, maar met zichzelf (in jullie relatie).

Misschien kun je hem vragen relatietherapie te overwegen. Echt, EFT kan jullie inzicht geven in jullie relatiedynamiek en in de rol die jullie ieder spelen, wat je van elkaar nodig hebt en wat je automatismen zijn die niet helpen. De negatieve cirkels waarin jullie ronddraaien. En de therapie kan je daar uit helpen.

Hoe dan ook, sterkte. Uit elkaar gaan is een nare weg, maar afwachten en/of aan herstel werken is ook geen pretje.

Pennestreek

Pennestreek

16-12-2017 om 20:11

Mannetje!

Hee, een oude bekende! Hoe is het met je?

Dano

Moeilijk hoor... Ik denk echt dat je de woorden van Bobbie goed moet onthouden. Ook jij hebt hierover te beslissen. Ik heb mij in het begin ook heel erg gesteund gevoeld door mijn omgeving. Ik heb het niet stil gehouden maar er met iedereen over gepraat waarvan ik steun nodig had, en ja dat zijn een heleboel mensen (familie, kennissen, collega's). Ik voelde me gesteund en daardoor sterk (terwijl ik me thuis erg zwak en moe voelde). Maar toch gaf dat me de kracht om hierin een beetje de regie te houden. Je bent het waard, er mag voor je gevochten worden.
Als jouw gevoel is om het tijd te geven, doe dat dan. Beslis niet te snel en geef jezelf de ruimte om na te denken. Maar meid, je komt er wel. Al is dat nu even moeilijk om te geloven, het is echt zo.

Pennesteek

Uiteindelijk gezamelijk besloten om te gaan scheiden. De hernieuwde poging om er het opnieuw leven in te blazen, is stuk gelopen. We zijn in de 3 jaar beiden teveel veranderd om weer tot elkaar te groeien.

Pennesteek (2)

Lees zo mee en zie dat bij jullie in ieder geval nog vooruitgang in zit. Het is altijd 2 stappen vooruit en 1 achteruit.

Top!

pennestreek

is jou man ook echt anderhalf jaar uit huis geweest toen hij zo twijfelde ?
Ik vind het zo frustrerend dat hij niet duidelijk is .. zeg het als je niet meer met mij wil zijn en niet half half maar gewoon waar het op staat..waarom kan hij dat niet!!

Pennestreek

Pennestreek

18-12-2017 om 10:51

Dano

Nee, dat niet. Wel alles bij elkaar ruim 9 maanden om beurten het huis uit of hij doordeweeks weg en in het weekend thuis.

Waarom je man niet duidelijk is? Nou, gewoon, omdat hij het zelf ook niet weet. Ik weet als geen ander hoe slopend dat is, maar je kunt niet iets van hem vragen dat hij niet kan geven. Je hebt naar mijn idee twee opties: je geeft hem de ruimte en tijd om uit te vogelen wat hij wil (maar zou ik wel aansturen op therapie/hulp voor hem om dat duidelijk te krijgen, want hij zit nu een beetje te navelstaren, en daar word je naar mijn idee niet heel veel wijzer van) óf je besluit dat je genoeg geduld hebt gehad en hakt zelf de knoop door.

Maar ik geloof niet dat je daartoe bereid bent, dat je nog hoop hebt dat het goed komt en dat je daarvoor wil vechten. Dan blijft er eigenlijk maar 1 optie over, en dat is afwachten.
Hierboven zei iemand het al, ik geloof Bobbie, dat hoeft echt niet passief afwachten te zijn. Je kunt het tegen hem zeggen, dat je besloten hebt geduld te hebben, maar ondertussen wel verder gaan met je eigen leven, hoe moeilijk ook. Jezelf focussen op leuke dingen die je energie geven. Een studie, hobbie, oude bekenden opzoeken, verzin wat leuks!

En realiseer je dat deze tijd van het jaar tegen je werkt. Iedereen zoekt zijn/haar geliefden op, en juist nu laat die vent van je jou in de steek. Hoewel mijn man er wel was, de laatste twee kersten, was het nou niet bepaald feestelijk. De eerste was nota bene die truus van hem (dat was ze toen overigens nog niet, man was wel verliefd bleek achteraf) bij ons over de vloer. Stond hij een beetje in de keuken aan haar te plukken. Vreselijk! En vorig jaar stond de eerste afspraak bij de mediator al gepland, maar de kinderen wilden heel graag een laatste keer samen de feestdagen doorbrengen. Was ook geen feestje. Dus ik snap een beetje hoe je je voelt.

Wees lief voor jezelf!

Kaori

Kaori

18-12-2017 om 10:53

Dano

ook na een scheiding kun je gewoon weer met elkaar trouwen. Maar in die tijd heb je dan wel duidelijkheid gehad en kun je ook zelf verder met je leven zonder jezelf in de wachtkamer te zetten.

Dano

Wat heftig dat het zo gaat. Soms denk ik ook dat even uit elkaar tijd geeft om na te denken en te voelen of je iets gaat missen. Maar het kan ook zeker een uitvlucht zijn om keuzes uit te stellen. Kan je niet tot een compromis komen? Dat je het goed vindt dat hij een tijdje weg gaat maar dat je dan wel een tijd afspreekt. Dus een maand of twee maanden en dan daarna praten over de toekomst?

Olijfje2, je hebt het met veel mensen besproken. Ik vind dat heel lastig. Weet je waarom? Omdat ik me vernederd voel door mn eigen vent. Ik schaam me voor wat hij deed. Hij liet mij vallen voor een ander. Dat doet zoveel pijn. Door de schaamte praat ik er niet zo heel veel over met anderen. Heb liever dat ze het niet weten.. het voelt dan alsof ik heb gefaald. Alsof ik niet goed genoeg ben/was...

Kaori

Na een scheiding weer trouwen kan zeker... maar een scheiding is niet niks. Dat doe je echt als het niet meer gaat denk ik. En daarnaast de bijkomende kosten en het regelen dat is ook niet niks. Ik snap dus best dat dit een eindoplossing is om beide een eigen weg te kunnen gaan. Niet als "tijdelijke oplossing" tot het weer beter gaat.

Pennestreek

Pennestreek

18-12-2017 om 11:59

Uptown, nee!!

Jij hoeft je nergens voor te schamen, je man zou zich moeten schamen voor hoe hij jou behandelt! Ik heb ook aan heel veel mensen mijn verhaal gedaan. En voelde me enorm gedragen door alle lieve mensen (ook hier) die mij steunden. En tegelijkertijd, omdat man (in mijn geval) zo overduidelijk de weg kwijt was, was er ook begrip voor hem. Ik vond en vind het heel bijzonder dat wij beiden bij onze hele familie-, vrienden- en kennissenkring terecht konden. Niemand heeft partij gekozen, maar iedereen weet wat er gebeurd is. En dat heeft als gevolg dat het geen taboe-onderwerp is, iedereen kan open en eerlijk vragen stellen, meeleven, steunen, meningen geven, alles kan. En dat is heel erg fijn.

Maar laat je alsjeblieft niet door je eigen niet-kloppende en niet-helpende gedachten dat jij je ergens voor zou moeten schamen tegenhouden om de steun te zoeken die jij nodig hebt!

Pennestreek

Stom he, dat het toch zo voelt. Ik heb een man die vreemd gaat, alsof het een grote stempel is waar ik de rest van mijn leven mee rond moet lopen. Ik schaam me gewoon echt. Vriendinnen die het wel weten zeggen ook: meid hier kan jij niets aan doen, dit is zijn keuze geweest. Maar toch dat stemmetje: ja mijn vent doet dat.. Misschien is het ook wel een stukje bescherming naar hem toe. Hem niet voor de leeuwen willen gooien. Al deed hij dat wel met mij, door wat hij heeft gedaan. Stom he hoe dat werkt bij mij. Maar ik weet dat je gelijk hebt. Dat het kan helpen om te praten etc. Maar het voelt zo dubbel allemaal.

pennestreek

dat is ook wat ik van plan ben , ik moet nu aan mezelf denken .. Ik ga verder nog geen stappen ondernemen .. scheiden kan altijd nog en ik zit in ons huis ...
Er gaat een moment komen dat ik er helemaal klaar mee ben .
Dus ik ga nu niet meer passief afwachten dat is mijn doel en daarna wat er dan weer voor gevoel bij mij komt zie ik dan wel..
Kerst wordt inderdaad een zware tijd .. 19 jaar geleden op 24dec zijn we bij elkaar gekomen dus extra beladen....maar ik wil positief blijven in wat er ook gaat gebeuren ....

Flanagan

Flanagan

18-12-2017 om 14:28 Topicstarter

Uptown

Geen schaamte omdat jij niet goed genoeg voor hem was, maar een moeilijke periode achter de rug omdat hij ze niet alle zeven op een rijtje had. Trek het boetekleed niet aan. Leg het bij hem neer.

Maar het is niet altijd gemakkelijk om het ' klein' te houden omdat je niet weet wat er achter je rug gezegd is. Nu zijn mannen over het algemeen minder praatgraag dan vrouwen, dus is de kans klein dat je man er veel over gedeeld heeft met wederzijdse vrienden of familieleden.

Maar ik zou er ook niet zo gemakkelijk met diverse mensen er over praten. Alleen met een paar die mij goed kennen. Want als het later goed komt, zullen er toch mensen zijn die het onderwerp aanhalen terwijl je zelf verder wilt gaan. Nieuwsgierige aagjes op de meest ongelukkige momenten.

uptown

Ik heb het gevoel dat ik soms met een vreemde te maken heb i.p.v. mijn man .. en praten over andere mogelijkheden dat lukt nu niet eens ... Ik heb al zo veel aangegeven voordat hij uit huis ging en nu is er gewoon geen communicatie.. Soms denk ik om hem nog maar 1 keer een brief te schrijven maar aan de andere kant denk ik dan laat ik weer zien hoeveel ik ervoor wil doen .. laat hem nu maar eens zien wat hij voor mij over heeft..
Ook ik praat trouwens met veel mensen maar schamen ..nee dat doe ik niet en ook niet dat ik hem weer terug wil .. dat zeg ik ook gewoon.. Dit is niet mijn schuld het ligt bij hem ... Ik zie het ook niet als falen maar het is wel iets dat ik nooit heb zien aankomen en ik niet zo gewild heb .. ik zag ons oud worden samen ..
Niemand kan zeggen of voelen wat je voelt of zou doen in zo'n situatie ..en je hoeft je nooit te schamen voor iets dat een ander je aandoet..

Pennestreek

Pennestreek

18-12-2017 om 15:21

Flanagan, ik heb een andere ervaring hoor

Er is niemand die zomaar plompverloren erover begint, dan wordt er altijd eerst netjes gevraagd of ik het er wel over wil hebben. Wel vragen mensen als ik aangeef dat het weer goed gaat hoe ik dat vind, of het niet moeilijk is, en hoe goed het dan precies gaat, of we er allebei zeker van zijn, en dan geef ik eerlijk antwoord. Het gaat nu goed, maar nee, we zijn er nog niet zeker van. En ja, ik vind het met vlagen (heel) moeilijk, maar het gaat steeds beter.

Ik vind het ook prettig dat er geen ongepaste/pijnlijke grapjes gemaakt worden in mijn bijzijn. Want platte grapjes worden echt opvallend veel gemaakt, als je erop gaat letten...

Been there

Been there

19-12-2017 om 08:12

De slachtoffer rol

Door het er niet over te hebben zit je m.i. in de slachtofferrol. Wat zullen andere mensen wel niet denken? Nee, je moet het omdraaien: jij bent zo sterk dat je je erover kunt en wil praten en dat je zelfs bereid bent om verder te gaan! Dat is geen slachtoffer maar een sterke vrouw die daarover spreekt! En er zullen altijd mensen zijn die zeggen dat ze dat nooit zouden kunnen: verder gaan naar ontrouw, een van mijn beste vriendinnen zei het zelfs. Maar dan recht je je rug en zeg je dat je ze wel weer spreekt als ze zelf in zo'n situatie terecht komen. Ja, en zeg je er uiteraard bij dat je het die persoon natuurlijk niet toewenst. Het is zo bevrijdend om er open en eerlijk over te kunnen praten. Je draagt het de hele dag met je mee. Sommigen, net als Pennestreek zelfs jaren van onzekerheid. Opkroppen is dan echt niet goed lijkt me, je kunt er ook lichamelijk ziek van worden, dat heeft menigeen van ons al ondervonden. Lieve dames, zet je erover heen en praat erover met vrienden/familie, het is geen schande en je hebt dit zelf nooit zo gewild (Ps man hoef je in deze echt niet in bescherming te nemen)

GitteNN

GitteNN

19-12-2017 om 10:50

uptown

heel herkenbaar. het je kapot schamen voor wat hij deed. na 2 jaar durf ik dat ook nog steeds niet. maar ook omdat een vriendin; mn beste, het wel doorvertelde want ZiJ kon niet tegen ons verdriet en dat van mijn kinderen. ZIJ moest een uitlaat klep hebben.

Vind het jij het daarom ook zo fijn om hier erover te kunnen praten?

Flanagan

Dat is het ook een beetje.. ik wil gewoon straks (als het lukt) normaal door kunnen gaan zonder dat een ander zijn mond daar steeds over open trekt. Nee ik wil niet het ideale stel uithangen maar ik wil ook niet jaren later nog ermee geconfronteerd worden. Ik hang gewoon niet graag de vuile was buiten... een ander hoeft niet altijd te weten wat mij zo zeer doet. Omdat ik dan voor mijn gevoel zwak ben. Maar toch is praten soms heel fijn... even je hart luchten. Even iemand die zegt: meid jij kan hier ook niets aan doen, dit had nooit moeten gebeuren. Iemand die man ook gewoon een klootzak vind op zo'n moment. Dat is soms gewoon fijn.

Dano

Herkenbaar... ik heb soms ook het idee dat dit niet de man is waar ik mee getrouwd ben.
En dat is gewoon veranderd op het moment dat hij zijn vreemdgaan opbiechtte. Toen had ik zoiets van: dit ben jij gewoon niet. Hij riep altijd het hardst dat vreemdgaan een no-go was. Zo zie je maar... Ik wil heel graag dat hij zichzelf weer kan worden. De man waar ik zo verliefd op was.

Heel veel sterkte! Het is soms even ontzettend moeilijk.

Pennestreek

Ook wel weer waar, mensen kunnen er meer rekening mee houden als ze weten wat er speelt. Op dit moment weten een aantal collega's van man het. En die hebben gewoon gezegd: je bent een klootzak dat je dit je meisje flikt. Dat voelt heel goed. Verder weten twee vriendinnen van mij het en mijn moeder. Verder niemand. Maar als mensen er zelf geen ervaring mee hebben zeggen ze ook snel: ow joh meid dat komt wel weer goed. En dat is lastig. Want ze weten echt niet hoe diep iets kan zitten. Het is geen pakje boter waar het om gaat... Dus ik vind het lastig. Het onderwerp bespreken is zeker goed alleen niet met iedereen. Niet iedereen is daar geschikt voor vrees ik. Bedankt voor je reactie!

Been there

Zeker, hij zou zich moeten schamen, niet ik. Maar dat is echt iets voor mij. Ik schaam me al snel. Dan denk ik: waarom gebeurt dit nou weer bij mij? heb ik het zelf verkeerd gedaan? En weet je wat het meeste meespeelt misschien: ik had al een naar voorgevoel toen ik "per ongeluk" een berichtje van haar zag binnenkomen op zijn telefoon. Hij drukte het scherm snel weg. Ik had toen moeten zeggen: "wat is dit". Maar nee ik hield mezelf voor dat hij zo niet was en dat hij vreemdgaan verachtte. Ik durfde hem er gewoon niet van te beschuldigen. En nu denk ik: ow hoe stom was je zeg... had direct die telefoon geeist en gekeken wat er gaande was. Snap je?

Maar zeker, de schuld en verantwoordelijkheid voor dit alles ligt bij hem. Ik had nooit verwacht dat dit ons zou overkomen.

Ik gebruik natuurlijke producten om een beetje normaal te slapen. Maar droom nog steeds regelmatig. Tenminste... nachtmerries meer. Dat ik thuis kom na werk en binnen allemaal spullen zie staan die niet van mij zijn. En dat ik niets van mijzelf zie. En dat zij daar dan dus opeens woont en ik er helemaal niet hoor. Dat soort stomme dingen. En ik gun het haar dan gewoon niet dat ze nog steeds in mijn hoofd zit. Maarja ik doe mijn best

dankjewel voor je reactie!

Flanagan

Flanagan

19-12-2017 om 11:25 Topicstarter

Bij iedere keer,

Dat ik met iemand sprak over wat mij pijn deed, had ik dat stemmetje in mij dat zei dat ik die mededelingen ipv tegen die persoon, juist tegen mijn man moest zeggen. De klankbord was namelijk niet in staat om er verandering aan te brengen, dat was een opdracht voor ons.

Een andere reden om het klein te houden was het feit dat in ons geval de onruststoker het aan de grote klok hing om zo zichzelf als slachtoffer weg te zetten. Ze deed voor alsof er in onze relatie problemen waren en ik haar de schuld ervan gaf, dat vond ze zo oneerlijk en ondankbaar. Een verdraaiing van de waarheid om zelf maar schone handen te behouden. Een truukje van degene met de grootste mond, eerder voor mij een reden om het niet zo te spelen want dan zou ik m.i. net zo laag zijn als haar.

Wij hadden door het klein te houden , haar juist de ruimte gegeven om haar fout te herstellen. Soms denk ik wel eens dat het beter was geweest als ik net als haar, de openbaarheid had opgezocht. Dat was gelijkwaardiger dan de eenzaamheid die ik had te verbijten. Maar dan weet ik niet of we niet wel bij elkaar waren gebleven.

Niet praten hoeft niet als een slachtofferrol vertaald te worden. Je kan er ook bewust voor kiezen als een calculatie van de kansen op herstel. Een bijdrage aan de reparatie waar je zelf ook profijt van heb.

Ik sprak met een enkeling, niet met iedereen. Dat werkte voor mij. En ik las veel op OOL hoe anderen het verwerkten. Zo hou je regie over de tamtam.

GitteNN

GitteNN

19-12-2017 om 11:57

ongepaste grapjes

oh hoe pijnijk.... op tv ook. je kunt daar niet omheen. ik blijf het lastig vinden. leuke romantisch film kijken? ook daar snijd het door mijn hart. het gevoel van die enige echte ware dat is helemaal weg. dat bleken we niet te zijn. dat is echt afgepakt en komt nooit meer terug. daat kan ik maar moeilijk mee omgaan. dat maakt dat ik nooit meer zeker zal weten dat ik met hem oud zal worden.
bij pittige ruzie/stress voel ik ook dat hij niet meer het credit heeft dat hij had. mijn sleutels heb ik dan heel vaak in mijn hand....om weg te rijden en nooit meer terug te komen.

het blijft kut. met ook zeker mooie en goede momenten. dat weet ik.

gt.

GitteNN

GitteNN

GitteNN

19-12-2017 om 12:04

uptown

jij schreef: Herkenbaar... ik heb soms ook het idee dat dit niet de man is waar ik mee getrouwd ben.
En dat is gewoon veranderd op het moment dat hij zijn vreemdgaan opbiechtte. Toen had ik zoiets van: dit ben jij gewoon niet. Hij riep altijd het hardst dat vreemdgaan een no-go was. Zo zie je maar... Ik wil heel graag dat hij zichzelf weer kan worden. De man waar ik zo verliefd op was.

Voor mij zelf heb ik hier een hard hoofd in. man zegt keer op keer dat dat weer vanzelf terugkomt. maar na 2 jaar voel ik nog steeds dat ik me niet veilig en geborgen voel. bij ons ook vreemd gaan een no-go. je merkt het toch aan mij zei hij dan. maar toch gebeurde het. het maakt dat ik dat ene speciale gevoel helemaal kwijt ben. ook al doet hij nog zo enorm zijn best om het tegen deel te laten zien. het is er niet meer....

Gitte NN

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.