Verder na ontrouw deel 3
Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
lissie
ja ik snap het helemaal. zo kan het ook. voor iedereen is het anders. voor iedereen voelt het anders. en idd midden in de storm maak je mss beslissingen die later wat minder verstandig voor jezelf blijken. daar gaat het om. niet wat een ander inziens (ook dat van jou niet lissie) goed is of anders zou moeten. Dano doet het op haar manier.
Het is hier totaal niet de bedoeling lotgenoten een bepaalde kant op te drijven of zo. nee alleen een luisterend oor met 'adviezen' waar je zelf weer uit mag kiezen of je ze in de prullenbak gooit of die iets kunnen betekenen.
en zo doet iedereen het op een andere manier.
GitteNN
GitteNN
Ik zou het niet weten. Ik laat soms iets tussen de posting in diverse draadjes ontvallen om zo mijn 'advies' toe te lichten.
Het komt er in grote lijnen op neer dat mensen in je directe omgeving je enorm kunnen kwetsen zodanig dat alle vertrouwen in die mensen wordt omgezet in wantrouwen. Redelijk herkenbaar, lijkt mij.
En hoe uit loyaliteit een echtgenoot zijn moeder het hand boven het hoofd houdt terwijl m.i. zijn gezin prioriteit heeft. Een moeilijke vertwijfeling die ik alleen heb doorstaan. Gelukkig weet ik wat ik wil en heb ik dat doel voor ogen gehouden. Ik heb wel mijn man opnieuw leren kennen en hij mij. Hij houdt nu meer rekening met het feit dat niet-alles vanzelfsprekend is. Ik ben in alles wat egocentrischer geworden. Meer gericht wat voor mij van waarde is. Minder in het belang van ons gezin. Daardoor groei je iets uit elkaar. Maar we waren misschien te veel gefocust op elkaar welzijn dat we ons zelf vergaten. De aanvaring heeft mij doen inzien hoe belangrijk het is dat je vrouw niet gepasseerd wordt, door wie dan ook.
Maar er is nog een lange weg te gaan. Als anderen schrijven over terugslagen, denk ik ook aan 'zwakke' momenten in die week. En vraag ik mij af hoe die jaren voorbij waren gegaan als we dit niet hadden hoeven beleven. Hoe gezellig de verjaardagen en kerstdagen waren geweest of hoe we elkaar hadden gesteund in de zorg om kinderen of onze ouders. Ik voel soms de scherpe pijn van de eenzame verwerking. Maar er zit niets anders op dan vooruit te kijken, hoe graag ik ook de klok had willen terug draaien en het conflict had willen omzeilen. Aan de andere kant, heb ik er ook veel aan gehad.
Ik kent in de nabijheid ook echtparen waarin de vrouw zich altijd wegcijferde. Deze oudere mensen leven langs elkaar heen. Er is geen sprake van liefde. Dergelijke vorm van samen zijn, wil ik mijzelf besparen door de relatie weer in evenwicht te brengen. Ook al werk ik hieraan harder en neem ik mijn man op sleeptouw. Ik heb het er voor over. Beetje bij beetje, gaan bij hem de ogen open. Dat is het waard want ikhad ook kunnen kiezen voor een ontbinding.
Het frappante is, wanneer we te zijn tweeën iets ondernemen, lijkt het net of die tijd niet heeft plaatsgevonden. Een bevestiging dat we bij elkaar 'horen'. En dergelijke constateringen hakken dan weer in de gedachtegoed tov die schoonmoeder. Wat heeft ze haar zoon en zijn gezin toch allemaal aangedaan. Wat een egoïstische trur, die zichzelf te goed vond en niet kon inzien wat ze ons had aangedaan. Het heeft mijn ogen geopend.
Onze relatie is in een nieuwe vorm gegoten. Zo zie ik het maar. Ik heb het vertrouwen in een toekomst met mijn man en vergeet mijzelf niet in meer.
Ik zie het als de tropen jaren met wat oudere pubers in combi met mogelijke midlifecrisisen of overgangsperikelen. Oftewel kwetsbare gesteldheid. Want waarom had ik anders zo zwaar getrokken aan de smerige streken en gestook van iemand die niet eens in mijn huis woont. Maar de bijdrage van mijn man ( gebrek aan steun) kent ook bepaald geen schoonheidsprijs in deze.
We klimmen uit het dal, retetraag maar gestaagd.
En GitteNN,
Ik vind het leuk om mee te denken op draadjes over vb vakantietips of kooktips ed. Een gelegenheid om aan andere zaken te denken zodat het leven niet alleen maar kommer en kwel wordt.
Lissie
Knal.. jij komt even binnen.. sorry dat ik het zo zeg.. aan een kant begrijp ik wat je zegt en je moet het natuurlijk doen met wat ik hier schrijf.
Het lijkt dan of hij niet voor mij kiest vanwege mij ..nou dat is gelukkig niet zo... zo naief ben ik ook weer niet..en nogmaals tijd zal het uitwijzen en ja ..ik ben nu wel op een punt dat het dit is en als het niet gaat of ik voel maar even dat het weer die kant op gaat dan ben ik weg en gaat er zeker een scheiding komen.
Nogmaals ik ben wel al 19 jaar met deze man en weet wel met wie ik te maken heb en er is natuurlijk meer gezegd dan die paar woorden die ik hier beknopt schrijf..
Ik begrijp mijn familie en hun angst daar zal ik niks van zeggen want ook zij zij . niet bij onze gesprekken en horen het via mij maar ik zou wel steun willen en geen boosheid omdat ik niet doe wat zij willen..
Ieder verhaal is anders met een rode (zelfde) draad maar hoe jou/mijn verhaal loopt kan niemand weten ...
Lissie
als iedereen er zo tegenaan zou kijken bij vreemdgaan, dan zouden er nog maar heel weinig relaties overeind blijven ben ik bang. Mensen kunnen gewoon heel erg twijfelen en worstelen, het is erg moeilijk om voor jezelf helder te krijgen waar je dan precies mee worstelt. Naar jezelf kijken is lastig. En dus kijken veel mensen maar naar de partner, als het niet lekker loopt in een relatie. Het is vaak makkelijker om die relatie maar te verbreken dan kritisch naar jezelf en je eigen aandeel te kijken. En dan komt er vanzelf een verliefdheid voorbij, zo werkt de mens nu eenmaal, die is op zoek naar positiviteit, bevestiging, 'vlinders'. Vaak komt zo iemand er dan pas achter wat hij/zij had, als alle schepen achter ze verbrand zijn. Zijn hele liedjes over volgeschreven...
Ik vind het dus heel sterk van de man van Dano dat hij zich op tijd heeft gerealiseerd dat die ander niet de oplossing was. Ik vind wel dat hij nu goed naar zichzelf en zijn eigen rol in de relatie moet kijken. Een relatie is echt altijd een samenspel (hooguit niet als er sprake is van verslavingen/mishandeling).
En natuurlijk is Dano ook sterk. En dat zal ze ook moeten zijn. Zij heeft nog meer werk te verzetten dan hij, want zij zal op de een of andere manier om moeten leren gaan met het bedrog, en het vertrouwen weer toelaten. Dat is hard werken, weet ik uit ervaring. Zeker omdat er geen garanties zijn. Het kan over een half jaar toch niet blijken te lukken. Die onzekerheid is ook slopend.
pennestreek
dank je ... soms heb je het gevoel dat ik (degene die probeerd te vergeven ) de sukkel of hoe je het ook wil noemen is volgens iedereen... terwijl ik juist ook zoiets heb van wie is hier sterk ... natuurlijk kan je weglopen van alles en dan ... ten eerste er zit bij mij heel veel liefde nog voor mijn man en waar is in voor en tegenspoed dan gebleven.. Natuurlijk als hij echt slecht is dan ga je wel maar ik ken hem en ook hij heeft een verhaal .. zeg niet dat hij het goed heeft aangepakt ...zeker niet en dat zeg ik hem ook..maar als er 2 bereid zij . om te vechten hoe mooi is dat...
respect
Ik heb respect voor ieder zij verhaal en aanpak.. dat heb ik wel geleerd er is geen goed of slecht en iedereen moet doen wa tvoor hij/ zij goed voelt.... iedereen zijn verhaal en zijn einde ..welke kant ook op..
Dano
Dano, ik begrijp heel goed dat je even flink onderuit wordt gehaald Door de reactie van Lissie.
Voor de buitenstaanders komt het waarschijnlijk ook zo over dat jouw man toch maar voor jou heeft gekozen omdat de ander tegenviel of wat dan ook.
Zij kennen alleen het hele verhaal niet en weten ook niet hoe jouw man in elkaar zit.
Mensen oordelen sowieso snel over dit onderwerp en dan vanuit zijn of haar eigen beleving of ervaring.
Dat zal bij Lissie waarschijnlijk ook het geval zijn.
Ik weet dat sommige reacties je hard kunnen raken maar probeer het je niet te veel aan te trekken, het is nu eenmaal een openbaar forum waar iedereen zijn mening mag geven.
Jij kent je man het beste en mocht hij uiteindelijk toch niet echt voor jou hebben gekozen dan komt dat vanzelf uit want dat gaat niet werken!
Hier wilde man in eerste instantie ook niet verder en dat heeft hij ook duidelijk gemaakt aan mijn familie.
Zij vonden het ook heel verwarrend dat hij na een paar dagen een ommezwaai maakte en toch nog met ons verder wilde gaan.
Mijn familie begreep daar niets van en waren bang dat het niet oprecht was of dat hij het voor onze zoon deed.
Toch ben ik altijd duidelijk geweest dat het mijn keus is om met hem verder te gaan en iedereen een tweede kans verdiend.
Wij zijn wel gelijk in relatietherapie gegaan om de relatie op de schop te halen en te herstellen.
Dat raad ik jullie dan ook echt aan,ook voor je man om erachter te komen waarom dit gebeurt is en hoe nu verder.
En niemand van ons drijft je een bepaalde hoek in maar niet voor niets heet dit topic 'verder na ontrouw' dus logisch dat je reacties zult krijgen van stellen die verder zijn gegaan en jou dat ook gunnen.
Denk
Dat Lissie het anders bedoelt, maar wel degelijk snapt hoe het kan werken.
Júist snapt hoe het werkt en waarom zelfs.
Ik lees de veroordeling niet, wel de uitleg: je familie wil het beste voor je en heeft met de info die ze hebben en de liefde die ze voelen beter met je voor, zonder verdriet, zonder vechten. Een kind is van je en een man is "an" je zei mijn oma altijd; die liefde overstijgt alles.
Een buitenstaander denkt zo, maar dan zonder de kennis en zonder de betrokkenen te kennen.
Zij snappen daarom best de ouders.
Vertel je ouders dat je behoefte hebt dat ze achter je staan, alles niet hoeven te begrijpen, maar wel accepteren. Dat je het nodig hebt dat ze hun zorgen bij zich houden omdat jij de zorgen daarom en daarvan nu niet dragen kan. Dat je hun liefde nodig hebt, maar dat ze tussen jou en je man vandaan moeten stappen. Dat je hun zorgen begrijpt maar je mogen vertrouwen dat je niet onverstandig bent.
Bobbie
Mooi geschreven! Wouw
Ik begrijp Lissie ergens wel ....
... wanneer ze het voor Dano's familie wil verklaren. Zij willen inderdaad gewoon hun familielid beschermen en voelen zich eigenlijk door de vreemdgaander ook een beetje bedrogen. Echter voelen zij niet de liefde voor deze man zoals Dano het voelt dus zij geven hem niet zoveel krediet. Zoals Bobbie het schrijft zou ik het ook aanpakken...begrip vragen aan familie...vooral geen bemoeienis...en respect vragen voor de kans die je hem nog biedt. En vooral zeggen dat je hun steun zal blijven nodig hebben want dat het ondanks alles toch wel zwaar en heftig is.
Lissie gaat wel wat zwaar door de bocht als ze schrijft...
"Nu lijkt het op paniekvoetbal.
... het toch wel wat zorgelijk vind hoe je hier door 'medestanders' een hoek wordt ingeduwd cq wordt bevestigd in mi ongezonde impulsen.
Toen ik verlaten werd vroegen mensen me geregeld of ik die persoon nog terug wilde. Natuurlijk! Je wil ALLES doen om dat ellendige gevoel op te heffen. ALLES!
Dat heeft best lang geduurd.
Gelukkig wilde die persoon me niet terug en jee, wat ben ik daar dankbaar voor. Toen de rust wederkeerde wist ik dat ik NOOIT terug zou willen."
Lissie geeft het zelf al aan... ze kon niet terug... dus het is een heel ander verhaal en dus totaal niet te vergelijken met Dano's situatie. Had Lissie wel kunnen terugkeren had ze misschien iets minder sterk gereageerd. Want ik heb echt niet het gevoel dat wij hier als lotgenoten haar in een hoek duwen en bevestigen in ongezonde impulsen.
wij proberen begrip op te brengen voor iemands situatie want uiteindelijk weten we nooit welk verhaal en welke achtergrond meespeelt dus kunnen we niet oordelen. En vaak vertellen we ook dat iemand zijn grenzen moet bewaken, maar die liggen voor iedereen anders en daar kunnen we voor iemand anders niet over oordelen.
Voor mezelf durf ik zeggen dat indien man echt was weggegaan voor Truus en nadien had willen terugkeren, ik hem niet meer zou toegelaten hebben. Zeg ik nu... maar wie wie weet...
Maar tegelijk heb ik een enorm respect voor iemand die zich daar wel kan overzetten en die zich groots genoeg voelt om alsnog te vergeven. Ik vind dat een groot gebaar van liefde en sta er met bewondering naar te kijken. Ik zou het denk ik echt niet kunnen.
Dus Dano....RESPECT
afscheid....
één van mijn voornemens voor dit jaar is .... proberen afscheid te nemen van dit forum. Ik zeg wel ... proberen... want eigenlijk werkt het een beetje verslavend. De gedachten aan de ontrouw blijven immers steeds aanwezig en het is heel verleidelijk om hier steeds te gaan lezen.
Ik heb voor mezelf ontdekt dat het lezen hier vaak een trigger is om opnieuw in een negatieve spiraal te belanden. Dat zegt veel over hoe zwaar ontrouw in iemands leven inhakt en blijft hangen.
Maar ik ben er echt van overtuigd dat we ons leven zelf in handen moeten nemen en zelf voor ons geluk moeten zorgen. En dat betekent hard werken aan herstel en alle negatieve prikkels bannen.
Dus lieve mensen.... ik weet niet of het me gaat lukken om hier weg te blijven 
... maar indien toch....
... wens ik jullie het allerbeste.
Blijf vechten voor jullie geluk en doe wat jullie denken dat juist is. Buikgevoel weet je wel.
Dikke kus
Maete x
Ik snap wat je bedoelt Maete
Na een paar berichten op het forum gelezen te hebben zit ik ook vaak in standje 'al die mannen zijn ook allemaal hetzelfde, niet te vertrouwen, egoïsten'. En dan weet ik ook weer vrij zeker dat het niet goed gaat komen, of liever, dat het uiteindelijk toch wel weer mis zal gaan.
Voor mezelf heb ik inmiddels veel minder aan het forum dan voorheen. Maar er zijn wel mensen die hier die ik met mijn verhaal kan helpen, en dat vind ik ook waardevol. Dus ik heb ook als voornemen hier minder te komen. Lukt nog niet echt, maar het jaar is nog jong .
beste Maete en pennesreek
Jammer als jullie hier niet meer meelezen en schrijven. Feit dat je je er soms rotter door voelt komt natuurlijk niet door het forum, maar door iets wat in je zelf zit. Het haalt blijkbaar iets naar boven wat je al had.
Grootste uitdaging is natuurlijk om datgene naar boven te laten komen en het alsnog te verslaan...
Kunnen jullie ook gezellig blijven!! 
Eens
Eens met tante Sidonia, het zit in jezelf (ook in mij, don't worry) en het trekt je er aan de haren bij.
Je kunt dingen niet weg-rationaliseren of vergeten; je "moet" ze aangaan, doorstaan, weerstaan en je realiseren dat dit nu eenmaal de impact en het gevolg is van wat er is gebeurd.
Maar ik weet het, soms is daar geen tijd voor, soms durf je niet, wil je niet, kun je het er niet bijhebben, vergeet je het liever en steek je je kop een tijdje in het zand enz. Maar dat gebeurt ook in het echte leven.
Je ziet een film, serie, hoort een vriendin aan, komt iemand tegen en hop het is er weer.
Gewoon blijven plat slaan, elke keer weer opnieuw en niet bang zijn voor je eigen emotie of gedachtes. Het mag er gewoon zijn, al had ik het het liefst niemand gegund het te moeten doorstaan. Het brandt door als een brandwond: aan de oppervlakte lijkt het niet te ernstig, maar het brandt door in de diepte. Het zit gewoon oneindig diep, het-zit-gewoon-simpelweg-oneindig-diep.
......
Maete en Pennestreek ik wens jullie het allerbeste toe!
(Hoop nog wel eens wat van jullie te lezen)
Ik begrijp heel goed dat je soms te veel negatief getriggerd wordt op dit forum.
Het ligt inderdaad vaak aan je eigen gemoedstoestand, ik ben zelf ook een tijdje weggeweest omdat ik me er te veel door liet leiden.
Toch heb ik ook wel veel aan dit forum en soms moet je een reactie nog eens rustig doorlezen en laten bezinken en er dan toch wat aan kunnen hebben.
Ik heb de laatste tijd steeds last van twijfels over mijn relatie.
Zie vooral de mindere leuke kanten van man en datrok blijft dan zo hangen.
Voorbeeld laatst zat hij op de bank en liet ongegeneert een dikke boer, toen dacht ik gelijk zou je dat bij haar ook gedaan hebben?
De vlinders die ik voelde voor man tijdens ons gevecht om de relatie te redden zijn weg en ik weet soms niet goed meer wat ik voel.
Het lijkt wel of ik hem niet volledig de toegang geef om heel dichtbij mij te komen.
Ik bescherm mezelf een beetje, heb wat afstand ingebouwd naar man toe.
Het is ook niet zo dat ik de relatie wil verbreken, vind het nu ook fijn zo en geniet ook wel van de leuke dingen.
Ben alleen zo moe om van het harde vechten en werken aan de relatie en mezelf.
herken
ik herken het helemaal maete2 en pennestreek. maar wat bobbie ook schrijft het is er toch wel. verhalen over vreemd gaan, een film een gesprek. over al. iedere dag opnieuw bijna.
gister was ik een dag op pad. het ging er de hele dag over op de plekken waar ik kwam, familie die het gedaan had, en nog veel meer mensen. er werd om gelachen en gedaan. ik zat kapot te gaan.
dus vandaag weer terug naar af.
Ik zei niet dat ik NIET meer zou komen!
Alleen minder. Omdat het lang niet altijd een positief effect op me heeft. Maar ik heb er zeker nog wat aan, dus ik blijf niet weg.
Regenboog, ja, ook herkenbaar. Niet dat ik zelf twijfel over mijn gevoel voor hem, integendeel, maar het moe zijn van het vechten, ja, zeker. En het is niet eens meer echt vechten, maar toch, ik merk dat ik nog zo kwetsbaar ben. Ik stuurde hem van de week een lief appje, dat had hij wel gelezen maar niet op gereageerd. Dan heb ik alweer hele scenario's in mijn hoofd, en niet positief. Hij zat in een overleg, is druk op het werk, dus dan kan hij niet direct reageren en vergeet dat later weer. Snap ik, maar toch voelde ik me afgewezen. En ik vind het heel moeilijk om dat gevoel weer kwijt te raken, ook al heeft hij een goede uitleg.
En ik vind het heel moeilijk om níet meer te vechten. Ik vind zelf dat we er nog lang niet zijn, er zijn nog best wat dingen die ik (altijd al) anders zou willen zien, en hoop daar nog vooruitgang in te boeken. Maar voor man gaat het nu goed genoeg, hij vindt het lastig om zichzelf meer bloot te geven, en hij wil het ook liever niet meer hebben over de afgelopen periode omdat hij het moeilijk vindt met mijn pijn en zijn schuldgevoel om te gaan. Maar ik ben zo bang dat als we stoppen met 'werken', we over niet al te lange tijd weer op hetzelfde punt aanlanden. Man is daar niet bang voor, wij zijn allebei veranderd, onze relatie is veranderd, hij gaat ervan uit dat we nu allebei op tijd bij kunnen sturen/in kunnen en zullen grijpen als er wat aan de hand zou zijn. Maar ik kan het nog steeds niet loslaten.
Ik snap wel dat jij afstand neemt, nu. De vechtmodus is uit, nu moet je weer een nieuw evenwicht zien te vinden. En daaronder zit je trauma, je verbroken vertrouwen. Dat is denk ik van enorme invloed op hoe jij je opstelt. Ik herken dat ook. Bij het minste of geringste denk ik, ik trek zelf de stekker er wel uit, dan hou ik het initiatief tenminste bij mezelf. Ik laat me no way weer zo aan de kant schuiven. Maar dat is niet de goede weg. Ik wil niet scheiden. En jij wil ook geen afstand houden, je wil juist contact, echt wezenlijk contact. Misschien is het goed om toch weer wat sessies bij een therapeut te doen? Ik denk daar ook wel over na. Hulp bij de volgende fase/stap in het proces. Waarom niet?
Klopt pennestreek dat bedoel ik
Ik heb inderdaad ook vaak de gedachte, ik trek zelf wel de stekker eruit dan ben ik het voor.
Niet dat ik het idee heb dat man het wil doen, integendeel zelfs maar ik wil voorkomen dat ik ooit weer zo erg gekwetst door hem wordt!
Ik hoop dan dat ik de rustijd ga vinden, ik af ben van de onzekere en angstige gevoelens die ik nog wel vaak ervaar.
Ik weet heel goed dat dat niet zo zal zijn en dat je het meeneemt in je leven wat je ook zult gaat doen.
Een scheiding brengt weer een nieuw verdriet met zich mee en ik wil ook niet uit elkaar.
Het hele gebeuren heft me inderdaad een trauma bezorgd en af en toe heb ik periodes dat het weer voelt alsof het pas is gebeurt.
Ik draag het iedere dag met mee mee, het zit als ware onder mijn huid.
Als ik werk of afleiding heb is het even weg en voel ik me goed en gelukkig maar dan is het er weer.
Ik zie bij mezelf echt een enorme verbetering en vooruitgang in het hele proces alleen sluimert de hele dag en soms ook snachts in mijn dromen het hele gebeuren weer af of flarden ervan.
En als ik 'haar' tegenkom ook, dan verbaas ik me weer dat man alles wilde opgeven voor haar.
Maar goed hij kende haar ook anders dan ik haar heb leren kennen.
Logisch en ik heb zelfs nog wel een greintje begrip voor haar want ook zij heeft haar rugzak met ellende.
Ik moet trouwens wel bekennen dat ik in het verleden ook wel periodes heb gekend dat ik twijfelde aan mijn gevoelens voor man en of ik wel verder wilde met hem.
We zijn vrij jong bij elkaar gekomen, snel getrouwd en kenden elkaar eigenlijk niet eens zo goed want man was gesloten en ik vaak depressief en dominant.
Dan komt de bekende sleur en ga je je afvragen is dit wat ik wil?
En nu weet ik dat je echt moet investeren in de relatie en dat je ook zelf verantwoordelijk bent voor hoe het gaat en om sleur te voorkomen.
Ik heb altijd erg geleund op man, kon niet zonder hem dacht ik.
Nu weet ik dat ik mezelf prima kan redden, ik ben volwassen geworden.☺
Regenboog
Ik herken zoveel in je verhaal. Ik was ook jong, 17 nog. Binnenkort zijn we 30 jaar bij elkaar. Ik had nauwelijks ervaring, kwam uit een nare situatie bij mij thuis en leunde erg op man. Die net als de jouwe heel gesloten is. Nou ja, over onze relatie heb ik al veel geschreven. Die was niet gelijkwaardig, en is dat in al die jaren ook nooit geworden. Gelukkig hebben we dat de afgelopen periode helemaal gelijk kunnen trekken. Op dat vlak tenminste. Ik vind dat er nog wel een ongelijkwaardigheid in zit omdat hij blijft aangeven dat hij iets mist. Ook daar heb ik het al eerder over gehad. Het is niet dat hij dat steeds tegen me zegt hoor, maar als we het hebben over hoe het nu gaat, en over hoe (on)zeker hij is over onze toekomst, dan komt dat wel altijd naar voren. Ook al vindt hij dat dat steeds minder wordt, door mijn ontwikkeling. Dat blijft voor mij toch ook ongelijkwaardig voelen. Wat ik mis (hij is ook niet perfect) zou voor mij nooit aanleiding zijn om dan maar uit elkaar te gaan, voor hem was het dat wel. En dat blijft knagen.
Maar, ik heb nooit, echt nooit, getwijfeld aan mijn gevoel voor hem. Ben in al die jaren, ook in de periode na zijn bommetje, geen man tegengekomen waarvan ik ook maar een seconde heb gedacht dat ik daar wel wat voor zou kunnen voelen. Ook wel frustrerend, kan ik je zeggen, in zo'n periode . Het was fijn geweest als ik het gevoel had gehad dat er ook wel andere leuke mannen rondlopen.
En ja, het is er onderhuids doorlopend. Vreselijk, 24/7 bijna. Hoewel, ik heb het gevoel dat het -heel langzaam- wel aan het verminderen is. Ik word er niet meer mee wakker, en ga ook wel eens zonder gedachten aan het gebeuren naar bed. Maar dat zijn nog uitzonderingen.
Tja, wat kan ik zeggen? Geen enkele relatie is perfect natuurlijk. De vraag is: ben ik gelukkiger met of zonder deze man. Volgens mij is het nu nog duidelijk met, bij jou. Dus blijf werken aan je relatie, en aan jezelf. Want garanties zijn er niet. Je moet het ook alleen kunnen, het leven.
pennestreek en regenboog
ik ga jullie teksten aan man laten lezen. mss snapt hij dan waarom het voor mij er dag in dag uit is. dat het normaal is dat ik dit heb. hij wil het maar weg hebben. er niet meer over hebben want dan is het er niet. nou zo werkt het niet.
vinden jullie dat goed?
grt
GitteNN
niet via dit forum!! ik copy paste het in word of zo.
Wat mij betreft prima
Als het helpt/kan helpen: by all means
Ik ga weer spelbreker
zijn, sorry, GitteNN, maar het vreemdgaan van je man is toch al best lang geleden? Wat ik begrijp van je berichten is dat je man erg zijn best doet jouw vertrouwen te herwinnen.
Dat jij blijft hangen in het gebeuren rond het vreemdgaan hangt wrs samen met jouw persoonlijke problematiek.
Maar eerlijk naar je man toe vind ik het niet als je met teksten van anderen wilt gaan 'bewijzen' dat het normaal is er nog zo mee bezig te zijn.
Misschien moeten we ook wat leren van mannen en de optie 'verdergaan' ook eens onderzoeken.
Prima lissie
Dat mag jij vinden en schrijven.
Vertrouwen winnen
Precies, dat zou 'ie moeten doen, zou je denken. Maar dat lukt niet zo best...
Ik was een paar dagen weg voor mijn werk. Blijkt vandaag dat hij bij een goede vriendin op bezoek is geweest. Zonder dat hij het nodig vond mij dat te vertellen.
En het gaat er niet om dat ik hem niet vertrouw, ik denk niet dat er wat voorgevallen is, maar we hebben het hier zo vaak over gehad. Dat ik graag heb dat hij het me gewoon even van tevoren vertelt. Nu voelt het zo alsof hij heeft zitten wachten tot ik weg was. Ik weet heus wel dat het zo niet zit, maar toch, maar toch. Het is gewoon allemaal zo vreselijk kwetsbaar. En ik had het zo fijn gevonden als hij me gewoon even had geappt dat hij even bij haar langs ging. Nu voelt het zo achterbaks. Bah.
Ik wou dat ik het kon Lissie, gewoon verdergaan. En ik doe echt mijn best, maar dit soort dingen gooit me gewoon weer maanden terug in het proces.
Ik denk trouwens dat het niet zozeer een vrouwen/mannendingetje is hoor. Meer dat degene die bedrogen heeft en zo lekker makkelijk terugkeert in de relatie, geen idéé heeft van hoe kapot het vertrouwen is. Echt geen idee van hoeveel pijn dat doet. Lees het draadje van Rb maar (We hebben geen gemakkelijk huwelijk gehad...).
En nog even
Verder willen gaan staat natuurlijk helemaal los van de pijn die je voelt of de emoties die je hebt. Misschien juist omdat we verder willen met onze mannen blijft het zo verdomde pijn doen. Als je je man nou los kon laten, kon stoppen met van hem houden, zonder hem verder zou willen gaan, dan zou je ook geen last hebben van al die pijn en verdriet, want dan was het gewoon klaar. Ik denk dat het een het ander juist in stand houdt...
Laten lezen
Dat zou ik niet zo snel doen. Mijn man kennende, zou het zeker niet helpen in tegen deel, het zou eerder onrust geven dan rust opleveren.
Maar als GitteNN er vertrouwen in heeft dat het lezen bijdraagt, ..
Openheid
Soms blijft de betekenis van openheid niet lang hangen. Brrr en grrrr
Net als geval pennenstreek; hier had man reeds met zijn moeder besproken naar een begrafenis te gaan en dit voor mij verzwegen voor het geval ik ook daar naar toe wilde. Zo jammer die onverstandige tekortkoming aan openheid uit angst dat ik het niet leuk ga vinden het gevoel gepasseerd te worden, terwijl ik juist de sneaky wijzen van niet vertellen erger vind.
Later gaf ik aan het moeilijk te vinden dat mijn aanwezigheid bij die gelegenheid niet gewenst was en dat ik zo had moeten trekken met wie hij allemaal dan daar naar toe zou gaan. Dat ik zelfs moest vragen of hij ook iets met zijn moeder had afgesproken. Zijn reactie was ' leef je eigen leven' . Fijn zo'n antwoord om zo het onderwerp onbespreekbaar te maken. Ik heb mij omgedraaid en vaker een opmerking gemaakt over het snurken.
Toch merkte ik dat hij de volgende dag hard probeerde zijn fout te herstellen en was heel openlijk te zijn over andere zaken binnen het gezin. Ik zie het een alternatief voor het woord sorry.
Een karakterdingetje wat nog wel eens kan botsen, vrees ik. Iets waar nog aan gewerkt dient te worden.
Pennestreek
Weet je, lotgenotencontact is enorm waardevol.
Maar daar zitten ook valkuilen in.
Iedereen is anders, Pennestreek, en iedere situatie ook.
Verlies dat niet uit het oog.
Zoals jij automatisch reageert op mij, alsof ik het tegen jou had. Maar ik schreef het aan GitteNN. (100% goedbedoeld overigens, maar als dat niet zo wordt gezien dan is dat zo)
Dat jouw vertrouwen Pennestreek niet hersteld is, snap ik dan weer heel goed.
Ik vraag me af of jij überhaupt wel gerouwd hebt over de breuk van vertrouwen, of dat je alleen maar in stress en angst hebt gezeten.
Bovendien héb je mi reden om te wantrouwen, je man zegt NU dat hij iets mist. Dat lijkt me heel lastig om mee te leven.
