Verder na ontrouw deel 3
Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
En Flanagan
Als ik toch met de botte bijl bezig ben, ga ik nog wel even door.
Flanagan, jouw man lijkt (soms, vaker?) te kiezen voor zijn moeder in het conflict dat is ontstaan tussen jullie.
Je kunt dat ook zien als een compliment!
Misschien ziet hij zijn moeder, of de relatie met moeder, als zwakkere in het geheel. Iets dat bescherming behoeft. Meer bescherming dan jij of jullie relatie.(die dus sterker, minder kwetsbaar is)
Nuja, ik ken je man natuurlijk niet.
Maar het lijkt me zo pijnlijk, die strijd. Is uiteraard ook volledig ongelijkwaardig. Hem willen laten kiezen is vragen voor het onmogelijke.
Ik denk dat hij op zijn manier aangeeft dat je er zelf mee moet gaan dealen.
Pennenstreek
"Als je je man nou los kon laten, kon stoppen met van hem houden, zonder hem verder zou willen gaan, dan zou je ook geen last hebben van al die pijn en verdriet, want dan was het gewoon klaar. "
Dat kun je niet weten en ik kan je vertellen dat het niet klopt. Je denkt dat je de moeilijkste weg hebt genomen als je blijft. Het is anders, als je gaat. Maar niet minder pijnlijk of verdrietig, niet minder zwaar, niet minder om te rouwen of verwerken. Besef je dat als er wel gescheiden wordt je alles alleen moet doen van je leven en gevoel? Besef je dat zelfs al kies je om te gaan, je je gezin vreselijk kunt missen? Dat je wel eens zonder je kinderen verder moet? Dat het financieel en met woonruinte/buurt wel eens heel zwaar kan zijn? Het gras is niet groener en sappiger als je gaat scheiden, echt niet.
Bobbie
dat bedoelde ik uiteraard niet. Wat ik bedoelde was dat het makkelijker zou zijn om te gaan met het bedrog en de leugens, als je zelf niet meer van zo'n man zou houden. Dan raakt bedrog je toch veel minder (neem ik aan)? Juist omdat je zo veel van iemand houdt doet het zo vreselijk veel pijn als de ander niet hetzelfde voor jou voelt.
Natuurlijk mis je je gezin, ook als je niet meer van je partner houdt of er misschien zelfs een gloeiende hekel aan hebt. Maar over dat stuk heb ik het hier nadrukkelijk niet.
En ik ben niet voor niks niet gescheiden he.
Gescheiden
Bedrog blijft bedrog en scheiden betekent niet dat alles zomaar stopt, net zo min als blijven betekent dat het er zomaar weer is.
Jij bent niet zomaar gebleven, maar ik ben niet zomaar gescheiden.
Het is niet makkelijker, ik begrijp niet goed waar dat idee bij mensen vandaan komt, evenmin het idee dat je als je scheidt direct nul gevoel meer hebt of niet alles hebt geprobeerd.
Lissie
ik geloof dat je denkt dat ik boos op je ben, maar dat is niet zo hoor. En ik ben het helemaal met je eens dat het goed is om af en toe het perspectief van de man voor ogen te houden. Die vaak heel anders naar dingen kijkt dan een vrouw. In ieder geval met minder emotie, meer afstand, nuchterder. Mannen zijn (over het algemeen he) maar met 1 ding tegelijk bezig.
Zoals ik al aangaf in mijn eerdere voorbeeld, als man op zijn werk is, is hij niet met zijn hoofd bij mij/ons gezin. Met als gevolg dat als ik hem app en hij kan niet meteen reageren, dan vergeet hij dat. Mijn tweede voorbeeld werkte ook zo. Hij was met heel andere dingen bezig (nee, niet die andere dame 
, hij heeft iets heel liefs voor me georganiseerd, was daar druk mee en daardoor ontschoot het hem dat hij mij even moest inseinen.
Ik moet leren te zien dat veel van zijn gedrag niet bedoeld is om mij te kwetsen, en in verreweg de meeste gevallen ook niet omdat hij niet aan mij denkt, of niet geïnteresseerd is in mijn gevoel, of wat dan ook, maar dat het simpelweg is omdat hij met iets anders bezig is/was. En dat lukt gelukkig steeds beter. We hebben het gisteren uitgebreid over het gebeurde gehad, en we zijn heel trots op onszelf dat we het hebben kunnen omdraaien en er juist iets positiefs van hebben kunnen maken.
Maar die eerste reactie, dat eerste gevoel van verraad, pijn, wantrouwen, ik denk niet dat dat op de heel korte termijn verdwijnt bij mij. Misschien wel nooit. Ik moet leren om niet meteen van daaruit gekwetst/boos te reageren, maar te vragen naar het hoe en waarom. Zodat we in gesprek gaan en blijven met elkaar, en zo weer dichter bij elkaar kunnen komen.
Verdergaan, dus.
Je vroeg me nog of ik gerouwd heb over de breuk in vertrouwen. Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Ik denk het niet. Ik heb geprobeerd te overleven in de periode dat man zo twijfelde, en al helemaal in de periode dat we onze scheiding aan het regelen waren. Toen was er eigenlijk geen ruimte voor die emoties, ik moest zakelijk en in harmonie een scheiding regelen die ik niet wilde. De omschakeling naar het toch weer samen proberen (in combi met een overspannen zoon) was heel heftig, letterlijk op 1 dag.
En nu gaat het goed tussen ons. Dus wil ik geen energie stoppen in al dat verdriet en de pijn. Die is niet meer van toepassing nu. Maar hij was er natuurlijk wel. En die heeft fysiek en mentaal sporen nagelaten. Ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet. Er zijn momenten dat ik uit het niets zit te huilen. En ik weet dan niet eens goed waarom. Dus het zit er denk ik nog wel, ergens diep weggestopt. Hopelijk slijt dat.
Bobbie, nee, dat bedoel ik echt niet
he wat lastig uitleggen toch, zo op papier.
Ik heb het puur over het gevoel. Dat het bedrog je niet/minder raakt als je zelf geen gevoelens meer zou hebben voor die ander.
Ik begrijp heel goed je worsteling, en dat scheiden echt niet 'de makkelijkste oplossing is'. Ik denk wel dat veel mannen in zo'n situatie denken dat scheiden de makkelijkste uitweg is. En misschien is dat voor hen ook wel zo. Zie het makkelijker kunnen scheiden van dingen (met 1 ding tegelijk bezig zijn), het hokjesbrein van mannen. Ik hoor regelmatig van mannen die het ene gezin achterlaten en vrolijk met een nieuw gezin beginnen, alsof het oude nooit bestaan heeft. Ik denk dat dat bij mannen echt anders werkt dan bij vrouwen. Overigens ken ik geen vrouwen die besloten bij hun man weg te gaan, dus of dat echt een mannending is weet ik niet. Maar dat denk ik wel. Dat vrouwen die knop veel minder makkelijk om kunnen zetten, langer blijven vechten.
Maar ik bedoel dus echt niet te zeggen dat ik denk dat jij (of wie dan ook) door te scheiden de makkelijkste weg hebt gekozen.
Hoop dat ik het zo duidelijk genoeg heb verwoord.
Team
@lissie, ik weet dat hij bewust is dat ik sterk kan zijn. Zo zei hij dat het getuigde van een sterke persoonlijkheid daar ik, itt zijn moeder, met niemand over de fouten van zijn ouders had gesproken, zoals man en ik hadden afgesproken. Alleen had ik niet zoveel aan dat compliment. Ik wilde dat we een team waren zodat ik dat probleem niet in mijn eentje hoefde te handelen daar mijn man liever op de achtergrond bleef.
Ik vind het laf en teleurstellend, daar heb ik mee te dealen.
En zijn moeder, die is lang niet zo zwak, ze is eigenlijk heel geraffineerd. Iemand om ver uit de buurt te blijven.
Omdat dat laatste moeilijk gaat, vroeg ik mijn man om in ieder geval open te zijn, zoals een echtpaar met elkaar omgaan. Dat is wat anders dan aan mijn man vragen om tussen ons te kiezen. Open zijn staat voor communicatie. Dat werkt beter als dit van twee kanten komt.
Iemand die sneaky doet, kwetst een ander op een onnodige wijze. Het doet de sfeer in huis geen goed. En dan vraag je je af hoe het komtdat een relatie van meer dan 30 jaar zo broos kan zijn en zo op losse schroeven kan komen te staan alsof de 27 jaar ervoor niets voorstellen. Ik kan dat zelf niet begrijpen. Als mijn ouders mijn man zo hadden behandeld, kan ik mij niet verstopt.
Het is pijnlijk omdat ik mijn ouders allebei niet lang meer geef. Een fase die je het liefst met zijn tweeën deelt, als steun. Een trieste fase omdat mijn ouders zo hard achter uitgaan dat ik met de telefoon op het nachtkastje slaap. Dat maakt het allemaal extra zwaar. Ik ben sterk maar niet onbreekbaar. De kinderen maken dat ik niet kap.
Pennenstreek
Ik snapte je, maar, laat ik het dan bij mezelf houden, voor mij werkt/werkte dat zo niet.
Ik wist dat het niet goed zou komen. Ik zat toen ongeveer 15 jaar in dat huwelijk. Mijn gevoel was door omstandigheden weggeëbd en zijn gevoel bleek er nooit te zijn geweest, maar dat wist ik niet.
Dat laatste is mijn druppel en beslissing geweest om te scheiden. Voor de rest heb ik gevochten, zelfs zonder nog van hem te houden. Jaren lang. Voor de kinderen, hem, mijzelf. Dus zelfs toen mijn gevoel weg was bleef ik proberen. Want wie wil er nou scheiden...ik niet, nog steeds was ik liever samen, alleen niet meer met hem. Van dat deel ben ik bevrijd, al gaan wij nog heel goed met elkaar om, zien elkaar regelmatig.
Mijn verdriet dat ik bij voorbaat kansloos en daarnaast verraden was, was enorm.
Mijn gevoel als partner was dan weg, maar ik had wel mijn gezin met deze man opgebouwd, kinderen met hem gekregen, langer met hem samen dan ooit alleen geweest. En dan ben je verraden als kers op de taart. Had niet gehoeven als hij de ballen had gehad mij de deur te wijzen, de moed had gehad te praten, eerlijk was geweest. Dan was me echt veel bespaard gebleven.
Lang verhaal kort: je kunt niet simpel stellen dat bedrog minder pijn doet als je niet of niet meer van iemand houdt. In wat voor een relatie ook, hoort bedrog niet thuis. 
Ook niet veel aanwezig
Ook ik ben hier niet veel aanwezig omdat ik ook merk dat ik dan een beetje in het negatieve blijf hangen. Toch vind ik het ergens wel fijn om mee te lezen en soms te antwoorden.
Dus ik ben er wel, niet altijd schrijvend 
Overigens heb ik het idee dan Olijfman mij op het moment een beetje wantrouwt. Ik heb geen idee waarom, ik ga hem er vanavond weer naar vragen.
Het viel me op omdat ik de afgelopen week een keer met mijn moeder aan het appen was. Ze stuurde op een gegeven moment een smiley met een hartje. Dat zag mijn man net op het moment dat ik het weg klikte. Hij vroeg me meteen wie dat was. Toen ik hem vroeg waarom hij dat wilde weten zei hij dat ik het zo snel weg klikte. Uiteraard uitgelegd dat dat toeval was en berichtje laten zien. Ik vroeg hem of hij mij niet vertrouwde, hij antwoordde dat hij even dacht dat ik hem terug zou pakken.
Later in de week heb ik gebeld met een schoonheidsspecialiste, een mobiel nummer. Omdat ik hem af en toe nog check (jaja, ik geef het toe, Olijfman weet het ook gelukkig) zag ik dat hij dat nummer gecheckt had. Blijkbaar heeft hij in mijn telefoon gekeken en had vraagtekens bij dat nummer. Zal hem daar vanavond eens naar vragen.
Olijfje2
Is dat wel verstandig? Je kan ook wachten tot hij naar jou komt. Misschien heeft hij geen behoefte om over zijn twijfel te praten en wilt hij het liever laten rusten..
Het is wel een beetje 'zo de waard is vertrouwt hij zijn gasten'
Niets is zwaarder of minder zwaar
Het valt me wel eens op dat er gedacht wordt dat als je samen besluit om verder te gaan na ontrouw dat dat zwaarder of moeilijker is dan als je uit elkaar gaat.
Ik lees eigenlijk nergens dat dit gezegd wordt ook niet tussen de regels door.
Het gaat er toch ook niet om voor wie het het nu moeilijker is?
We hebben allemaal ons eigen verdriet en de pijn zal voor een ieder heftig zijn of je nu bij elkaar blijft of gaat scheiden.
Niets is moeilijker of makkelijker.
Alleen denk ik wel als je gescheiden bent ben je hier dan wel op je plek?
Er is niet voor niets een gedeelte echtscheiding.
Ik zou zelf bijvoorbeeld niet naar een topic gaan met als onderwerp 'scheiden na ontrouw'.
Ik heb een bewuste keus gemaakt om verder te gaan en zoek mijn heil dus bij lotgenoten die in hetzelfde schuitje zitten.
Ik bedoel dit absoluut niet verkeerd en vindt je het hier fijn om te komen dan is dat prima!
En iedereen is vrij om zijn zegje te doen.
We kunnen allemaal wat aan elkaar hebben maar vaak wordt gereageerd vanuit een eigen afloop van de relatie, ik weet niet hoe ik dat moet beschrijven.
Nogmaals hoop dat ik niemand voor het hoofd stoot want dat is niet zo bedoeld.
Moest het gewoon even kwijt want alle vormen van kwetsing door een geliefde doet zeer.
Regenboog
Je schrijft "Alleen denk ik wel als je gescheiden bent ben je hier dan wel op je plek?"
Mijn relatie heb ik uiteindelijk verbroken nadat ik eerst nog drie jaar geprobeerd heb het wel weer goed te krijgen door: therapie, de gevoelens helemaal aangaan, de gevoelens negeren, werken aan mijzelf, werken met elkaar met relatietherapeut enz enz.
De pijn, het verdriet en het wantrouwen bleven. Toch mis ik hem nog steeds, ik heb er nog steeds pijn van hoe het gelopen is.
En ik lees ook hier. Waarom vraag je je af?
Nu ga ik iets zeggen wat misschien heel hard en egoïstisch klinkt maar het is wel eerlijk: ik lees hier om te herkennen waarom ik uiteindelijk weg ben gegaan. Al die moeite, de pijn het onevenredige verdriet van de bedrogene, al die paranoia en het wantrouwen: ik ben er van af. En eerlijk gezegd denk ik ook vaak (als er geen kinderen zijn) meiden houd er toch mee op, moet je zien hoe je je in allerlei bochten wringt. Ik begrijp het, heb het ook gedaan. Kreeg hier meteen al de raad: geen kinderen? Stop! het zal nooit meer hetzelfde zijn. Nee ik wilde toch doorgaan want er was nog liefde. Het zijn de meest ongelukkige jaren van mijn leven geweest (en ik heb veel meegemaakt hoor)
En ook al mis ik hem stikveel, en is de kans dat ik voorgoed alleen blijf (door leeftijd en uiterlijk) zo goed als zeker: ik ben toch een klein slagje gelukkiger. En soms moet ik mijzelf daar even aan herinneren...
Betekent niet dat ik niet iedere beweegreden begrijp en ook meeleef met de betrokkenen hier.
Omdat
Ik daarvoor kies, omdat ik in jullie positie gezeten heb zo'n 15 jaar lang, omdat ik het wil, herken, de pijn ken, de hele weg al gelopen heb, troost wil bieden én de andere kant wil laten zien, simpelweg omdat het meerdere kanten heeft.
Omdat ik een voorstander ben om niet te vechten tegen gevoel, niet weg te stoppen, niet flinker voordoen dan je bent, omdat dat je nekt; is het niet nu dan over jaren. Omdat ik hier mag schrijven, omdat ik geen echtscheidingsproblemen heb, omdat ook ik recht heb op een stukje diepere verwerking met lotgenoten.
Het werd wel genoemd op pagina 11 ,en alleen daarom gaf ik een reactie om dat uit te leggen. Het wordt namelijk inderdaad vaker gezegd, ook in real life. Ik werd notabene stoer genoemd omdat ik voor mezelf koos en mijn beslissing werd ook de makkelijkste weg genoemd, dat raakt mij nog steeds omdat het onjuist is.
Pennenstreek (reageren op app)
Jij schrijft dat wel of niet reageren een man-vrouw ding zou zijn. Dat denk ik niet. Ik denk dat het alles te maken heeft met hoe stevig je in je relatie staat. Met vertrouwen. Ik merk zelf dat ik bij begin van mijn nieuwe relatie veel alerter was met reageren op appjes. Was toch soort bevestiging. Nu vergeet ik het rustig of mijn vriend reageert oas 6 uur later. Daar vind ik helemaal niks van. Hooguit onpraktisch in sommige gevallen (ik ben bij AH, hebben we nog iets nodig?)
...
Marin,
Eigenlijk bijzonder dat je hier komt kijken om te herkennen waarom je bent weggegaan bij je man.
Je zult zeker veel van onze gevoelens herkennen en dan vooral de negatieve.
Heb je de bevestiging voor jezelf nodig dat het de juiste keuze was dat je weg bent gegaan?
Vindt je het niet steeds te confronterend?
Ik ben gewoon benieuwd hoor.
Het lijkt me toch ook dat je op een gegeven moment het achter je wilt laten en het niet steeds weer wilt opzoeken.
Als ik toch zou besluiten om een punt achter mijn relatie te zetten dan zou ik hier niet graag komen meelezen want ik zou niet willen steeds geconfronteerd willen worden met andermans zijn pijn en verdriet over iets wat mij ook is overkomen.
Ieder zijn mening hoor maar ik vind zeker niet dat ik mij in allerlei bochten wring om mijn relatie te behouden.
Het blijft inderdaad nog wel moeilijk met het vertrouwen daar heb je gelijk in.
Jij hebt jarenlang nog gevochten voor behoud van je huwelijk maar dat mocht baten, je kon er niet overheen komen.
En dat kan gebeuren, het is goed dat je dan een besluit maakt om voor jezelf te kiezen.
Dat is mijn mening hoor.
Ik begrijp ook heen goed dat jij af en toe denkt, jullie zijn knettergek dat jullie doorgaan,stop er toch mee en kies voor jezelf.
Maar je leest hier met name de moeilijke en verdrietige verhalen en dat schept weer een bepaald negatief beeld.
We zoeken hier ook niet voor niets steun.
Er is gelukkig ook wel vaak iets positiefs te melden.
En fijn dat jij je nu een stuk gelukkiger voelt ondanks het gemis.
Bobbie,ik begrijp heel goed dat de andere kant ook niet makkelijk is hoor.
Bij scheiden krijg je er weer veel andere problemen bij.
En mensen hebben altijd een oordeel klaar over een keuze die je maakt.
Totdat ze zelf zoiets meemaken dan piepen ze opeens anders.
Regenboog
"Heb je de bevestiging voor jezelf nodig dat het de juiste keuze was dat je weg bent gegaan?
Vindt je het niet steeds te confronterend?"
Nee ik vind het niet confronterend, juist niet. het herinnert me aan wat ik niet meer wil. Ik zit dan in een fase waarin ik de mooie en lieve dingen ga ophemelen (en die waren er maar veel minder dan de lelijke). Ja ik heb dan bevestiging nodig dat ik dat in ieder geval niet meer wil.
Maar... dat komt ook omdat ik weggelopen ben uit een ingewikkelde situatie namelijk de relatie met een gediagnosticeerde narcistische persoonlijkheidsstoornis. Dat geeft een soort trauma bonding, een double bind die een heel andere dynamiek geeft dan meer gewone relaties. En het komt ook omdat deze man zo lang is vol blijven houden en alles er aan gedaan heeft (therapieén e.d.) zodat het bijna mogelijk leek... Alleen weet ik dat het risico op herhaling door zijn NPS veel te groot is.
overigens ben ik maar een stukje gelukkiger hoor, niet veel gelukkiger. Maar dat komt omdat ik post traumatische stress heb opgelopen door het zijn met een full blown narcist.. Ik bedoel: ik moet er hard aan werken weer mijn oude zelf terug te krijgen.
Heftig
Heftig hoor Marin!
Nu begrijp ik ook beter waarom je uiteindelijk toch bent weggegaan.
En PTSS heb ik vermoedelijk ook opgelopen door alles, heb al een aantal EMDR sessies gehad en dat heeft gezorgd voor verbetering maar de klachten komen nu weer terug.
Ik hoop dat je je oude zelf weer terug kunt vinden of misschien ook wel je nieuwe ik.
Regenboog
ja haha, dat zal toch mijn nieuwe ik moeten worden... want ik ben nooit meer dezelfde na deze ervaringen.
Ja, ik heb ook een aantal EMDR sessies achter de rug en dat haalt inderdaad wel de angel uit sommige herinneringen. Maar omdat narcisten zo 'mess with your head' heb ik dus een CPTSS: een complexe post traumatische stress stoornis. Nou ja, druk met weer opstaan bezig dus.
Marin
Je bericht waarin je aangeeft waarom je hier blijft lezen en waarom je uiteindelijk bent weggegaan bij je man heeft me wel wat gedaan.
Het heeft me geraakt op een gevoelig punt, dat punt van dat ik ook vaak denk kom ik ooit van deze rotgevoelens af.
Want inderdaad het verdriet, de pijn, achterdocht en wantrouwen zijn er nog vaak, plus dat ik 'haar' nog regelmatig tegenkom wat me iedere keer weer triggert.
Jij schrijft daar ben ik nu vanaf.
Denk alleen dat ik het wel weer zou meenemen in een eventuele nieuwe relatie.
En als ik de reacties van Bobbie lees is dat bij haar ook niet zo.
Corrigeer me als ik het fout heb Bobbie.
Ik wil liever niet weg uit deze relatie maar het gevecht waarin ik nu weer in volle hevigheid zit, het doet zoveel met me. (En dan niet veel goeds)
De ups en downs zijn er naar 2,5 jaar nog steeds en ook al zijn de goede periodes heel fijn de slechte zijn nog nog zo zwaar.
Ik voel me steeds meer verward door alles, zie het soms niet meer zitten in het leven.
Zal weer aan de bel trekken voor hulp want alleen met man zijn hulp lukt het me niet.
Ik blijf dus nog in gevecht Marin, ondanks ik uitgeput ben en we ook al een aantal jaren verder zijn.
positief
Ik ben even van het forum weg gebleven , omdat en ik lees het nu bij meerdere dat ik bang ben dat ik dan zo in het bedrog blijf hangen . Mijn man is nu 2 weken thuis en op zich gaat het goed. De eerste paar dagen waren het mooist dan is hij helemaal op mij gericht en lief.. Toen hij weer moest werken merkte ik toch weer die afstand , niet heel erg maar toch.. Hij zit ook duidelijk nog niet goed in zijn hoofd/vel .. hij roept steeds er is zo veel gebeurd en dat we beschadigd zijn en als we het niet redden dat we daar realistische over moeten zijn.. Ik denk alleen maar hoezo ..je wil hier zijn ik hou van je...jij van mij ..dan lukt het toch als je beide wil dat het werkt? Hij noemt mijn gedrag bewonderingswaardig omdat ik het bedrog eigelijk al achter me heb gelaten (niet 100% natuurlijk maar ik wil door..positief blijven..) en hij blijft down en stil soms..
Soms denk ik HALLO ik moet me down voelen , hij heeft mij bedrogen ...waar is mijn begrip ..
Wat is makkelijker blijven of weg lopen ..Ik denk geen van beide ..Het verdriet en het bedrog blijft in beide gevallen en zolang er nog houden van is ..is alles mogelijk toch!
Ik lees nu weer zoveel over hoe zwaar het is zelfs na een paar jaar en dat beangstigst mij , daarom neem ik soms even afstand van het forum ..maar het geeft me ook kracht om jullie verhalen te lezen om verschillende redenen..
Ik ben nog steeds positief over mijn huwelijk , ik weet gewoon wat we waren samen en dat het bedrog niks met ons te maken heeft maar alles met hem en daar ligt dan toch ook weer de angst ...want het bedrog achter ons laten is 1 ding maar zolang hij niet tabiel is ?
Sterkte maar weer voor iedereen ....
regenboog
ik heb precies hetzelfde als jij. ben ongeveer net zolang als jij aan het zwoegen van dit alles. en vraag me heel vaak af..maar wat wil ik. hij zegt en doet er alles aan om me te laten voelen dat ik de enige ware ben. maar bij mij is dat weg.
het grijpt mij ook nog steeds naar mijn keel als ik er aan denk. ik heb een lunchafspraak met man...maar voelde vanmorgen ineens; wat moet ik zeggen?waar moet ik het over hebben? ik merk dat ik geen trek meer heb in dingen te delen met hem. hij is mijn maatje niet meer hij is niet meer de liefde van mijn leven. het is weg. dat roep ik al heel lang. ik zeg het ook tegen hem. en het standaard antwoord is; maar dat goede gevoel komt echt terug. nou ik weet niet wanneer. dat ene gevoel is echt weg.
ik voel me klaar voor mijn nieuwe zelfstandigheid. ga een weekend weg. wie weet wat ik tegen komn. haha
gitteNN
Dano, fijn om van je te horen!
En wat fijn dat het goed gaat. Nee, het is niet meer zoals eerst, en het is nu natuurlijk allemaal nog heel pril, dus het moet allemaal nog een beetje tot rust komen denk ik. Maar je bent volgens mij op de goede weg.
Ik hoop van harte dat je man zich gaat realiseren dat hij zelf, en jullie samen, nog wel wat werk te verzetten hebben. En dat daarvoor hulp beschikbaar is, want het is eigenlijk niet te doen, zelf. Is mijn ervaring...
Ik heb vorige week zelf weer een sessie gehad met mijn coach, omdat ik merk dat ik toch vaak vanuit (negatieve) aannames reageer. En ik heb nog last van redelijk plotseling opkomend verdriet, waar ik niet zo goed raad mee weet. Lissie's opmerking over dat ik niet gerouwd heb heeft me aan het denken gezet. Dat is natuurlijk ook zo. En dat geldt voor jou ook. Je man bedenkt zich, je bent blij en je focust op het positieve, je wil dóór. Maar ondertussen is het verdriet over wat er gebeurd is er wel, en dat gaat niet weg omdat de situatie nu veranderd is. Bij mij gaat het zelfs om een periode van 2 jaar waarin man twijfelde, we hebben 2 'doorstarts' gehad en dat hakt er natuurlijk ook in, 2 keer weer hoop hebben dat het goed komt en 2keer weer teleurgesteld worden. Dus het is niet gek dat dat verdriet af en toe de kop nog op steekt. Heb het er naar aanleiding van de post van Lissie en mijn gesprek met mijn coach ook met man over gehad. En hij begrijpt me gelukkig heel goed.
Maar... ik hoop ook dat man nog verder gaat met zijn eigen proces. Heb van de week uitgesproken dat ik vind dat hij het nu teveel laat gaan. Sinds de zomervakantie geen gesprekken meer met de relatietherapeut, en tussen ons komen goede gesprekken gewoon niet vanzelf op gang, man vindt dat heel moeilijk. En dus is de aanleiding vaak iets waar ik tegenaan loop, waar ik door gekwetst ben, boos of verdrietig over ben. In ieder geval altijd op mijn initiatief en zelden met een positieve aanleiding. Dat vind ik niet fijn. Dus we zijn op zoek gegaan naar manieren om vaker met elkaar in gesprek te gaan, juist over andere zaken dan 'de relatie'. Hoop dat dat werkt.
Maar ondertussen gaat het gelukkig heel erg goed. Ik voel me steeds veiliger, het wantrouwen is veel en veel minder, en het geloof in een goede afloop groeit. Ik hoop dat het bij jullie ook zo goed gaat/blijft gaan.
pennenstreek
je coach is dat een psycholoog of een 'echte' coach? hoe en waar vind je zo iemand?
grt
GitteNN
Regenboog
Hoi, ik leg het je graag uit maar weet niet waar je op doelt: wat is er bij mij ook niet zo?
pennestreek
Ik denk ook echt dat we er wel gaan komen , mijn man wil alleen helaas geen therapie meer ..hij is zelf gestopt en relatie therapie gelooft hij niet in zegt hij.
Ik wil graag de EFT therapie doen ..dat is gericht op communiceren vanuit je gevoel. Misschien als we wat verder zijn.
Ik word alleen zo verdrietig van de reacties van mijn familie ... Mijn moeder en mijn broer reageren zo heftig.
Ik had net mijn moeder aan de telefoon en ik hoef maar iets te zeggen of het gaat mis ...ik vraag of ze niet zo afstandelijk wil doen naar mij toe maar gewoon zoals ze normaal zou doen en ik zei iets over mijn broer dat die maar even in zijn sop kan gaarkoken , ik vraag dit uit mijn emotie en ze draait het om en opeens zijn zij de slachtoffers en heb ik geen idee wat het met hun doet en mag ik dit niet zeggen en ze hangt op helemaal overstuur... Dus nu voel ik me klote ...terwijl ik denk wat heb ik misdaan behalve mij hart volgen???
Gitte
ze is echt een coach. Ik heb haar zelf 'gevonden', ze kwam op mijn pad toen ik het heel moeilijk had, en ik heb gemerkt dat dat soort dingen geen toeval is 
. Moet het dus ook zelf betalen, dat wel. Maar ik ben heel blij met haar.
En weet je, eigenlijk weet je het allemaal zelf best wel, maar het is gewoon fijn om met iemand te kunnen sparren, kijken of je het allemaal wel goed ziet, kijken hoe je je eigen gedrag kunt sturen. Met haar heb ik nu op een rijtje gezet wat ik allemaal bereikt heb, zelf dus, de afgelopen jaren, en dat was heel veel! En ik heb even op een rijtje gezet wat ik nog wil bereiken, zowel in mentaal opzicht, dus in mijn eigen ontwikkeling, als in praktisch opzicht.
Hoe je zo iemand vindt? Onder de 'C' van coach in de telefoongids denk ik. Houdt advertenties in de gaten in het lokale sufferdje, of kijk online, of in bijvoorbeeld de Happinez, daar zie ik ook altijd dat soort mensen adverteren. Mijn coach is NLP-coach (en trainer) en maakt vooral alles heel praktisch.
dank jewel
pennenstreek.
Dano
Heftig joh, die familie van je. En ergens begrijp ik ze ook wel, maar je zou willen dat ze onvoorwaardelijk achter je staan he. Ook als het alsnog fout gaat, maar dan voel je nu al aankomen dat het een gevalletje 'ik zei het toch?' gaat worden...
Ik kan je geen raad geven. In mijn familie is het heel anders gegaan, man is gewoon weer mee gaan draaien. Misschien scheelt het toch dat er bij ons kinderen zijn. Hoe dan ook is er dan een band, en die wil je als familie, vanwege de kinderen, goed houden. Ik heb daar wel ook echt om gevraagd, met zoveel woorden, toen we bezig waren met de scheidingspapieren. Ik wilde heel graag dat verjaardagen toch gewoon gezamenlijk gevierd zouden kunnen worden. Het leek me voor de kinderen (en mezelf) afschuwelijk als we daar ongemakkelijke situaties zouden krijgen, of mensen die niet komen als man er zou zijn. Maar ik zou dus niet weten hoe je dit op moet lossen. Geef het tijd, dat sowieso, en vraag om hun steun. Ik zou problemen die je hebt met je broer nu niet met je moeder bespreken, en andersom. Vraag ze alleen 1-op-1 om jou te steunen. En geef aan dat er nog geen contact met je man hoeft te zijn. Dat lijkt me wel belangrijk. Aan de andere kant, hoe langer dat duurt, hoe lastiger de eerste keer misschien wordt... Moeilijk hoor!
En wat betreft je man, ik zou echt therapie aanraden. Of je het kunt eisen weet ik niet, maar ik zou echt aangeven dat je vindt dat jullie hulp nodig hebben, en dat je dat ziet als het bewijs van zijn goede wil. Ik weet niet waarom hij 'niet gelooft in relatietherapie', maar misschien kun je alvast een paar van de oefeningen uit 'Houd me vast' doen? Ik vond dat direct heel raak en verhelderend, en man ook. Die raakte er daardoor ook van overtuigd dat EFT voor ons een goede therapievorm zou zijn.
Succes meis! En sterkte.
pennestreek
Dank je... Het zal allemaal wel tijd nodig hebben..maar ik heb een koppige moeder en broer..we zien het wel.
Ik vind mijn huwelijk op dit moment het belangrijkste daar moet ik verder mee..
Ik heb inderdaad het boek en zal die oefeningen er eens bijpakken..had het wel verteld aan mijn man over deze vorm van therapie en dat ik het boek aan het lezen ben.
Tijd en nog eens tijd... pfff ,Wat zou ik graag terug willen naar de heelijke naïeve tijd voor dit alles...
