Verder na ontrouw deel 3
Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
Alkes en Dochtervan
Hoe dat mogelijk is, weet ik ook niet. Daer kan alleen de ex van moederziel antwoord op geven. Misschien ziet hij het heel anders. Misschien heeft hij een goede verklaring waarom hij één van zijn kinderen, na een aanvaring, bij moeder voor de deur zette.
Maar om het draadje opnieuw te fileren, is niet aan mij.
Ik vraag oprecht aan Dochtervan, zonder spot, hoe een scheve verstandhouding benoemd mag worden omdat ik haar gevoelens niet wil negeren. Ik snap haar gevoel, heus. Het is pijnlijk als door de onrust in het huwelijk van je ouders , je in dergelijke pijnlijke gezinssituatie verzeild raakt.
(PS ik heb ook eens mijn man verweten van verraad. Dat vond hij overdreven. Maar dat was precies wat ik voelde.
Ik moest het maar anders noemen ten behoeve van de discussie.)
Ter aanvulling
Verraad is een beladen woord. De ene associeert het met het verraad van mensen in de WOII en de ander met een valse melding bij de belastingdienst. Zo had mijn man het moeite met het woord toen ik de gevoelens bij de wijze waarop zijn moeder mij behandeld had, verwoordde als verraad, maar noemde hij vroeger een bekende binnen de familie een verrader na het vals tippen van de belasting. Het gaat erom wie op dat moment eronder lijdt en aan welke kant je van de zijlijn staat.
De moeder van Dochtervan heeft haar buiten de 'vuurlinie' weten te plaatsen, ik denk dat ieder ouder daar naar streeft.
Flanagan
Dat laatste weet ik nog niet zo: de ervaringen van veel kinderen van gescheiden ouders zijn toch anders.
Eerlijk gezegd vind ik het woord “verrader” naar jouw man toe ook moeilijk. Eerlijk is eerlijk, jouw man had het niet goed kunnen doen en is nu eenmaal ook loyaal aan zijn moeder. Zonder jouw gevoel te willen bagataliseren hoor, dat begrijp ik heel goed, Loyalitit in verticale familieverbanden is nu eenmaal heel krachtig. Dat blijkt ook uit mijn reactie: decennia na het gebeurde voel ik de onbedwingbare behoefte het voor mijn ouders op te nemen.
Klopt,
Juist in familieverband, vertikaal of horizontaal, is het daarom raadzaam om op respectvolle wijze met elkaar om te gaan. Ik lees 'verraad ' als iemand onnodig laten barsten uit eigen belang, de consequenties negerend.
Zelf zie ik het ook als een actie, dat met de tijd tot het verleden kan worden toegeschreven; een moment van tijdelijke zwakte.
Flanagan
"iemand onnodig laten barsten uit eigen belang" Ik denk dat er discussie kan zijn over begrip "onnodig". De vrouwen die hier posten vinden het vrijwel allemaal onnodig omdat hun relatie prima (of in ieder geval best ok) was totdat man vreemd ging. Maar dat zegt misschien ook iets over invalshoek hier.
meer aan de hand
wat bij mij toch blijft hangen in mijn verhaal is dat het allemaal niet klopt , het is niet een simpel vreemdgaan verhaal er is meer aan de hand...
mijn man blijft zeggen dat hij van mij houd en terug zou willen maar het lukt hem niet op dit moment.. dat heeft natuurlijk met die ander te maken maar ook met zijn jeugdtrauma en ik geloof toch na veel lezen dat hier de midlife bij zit...
Het helpt mij om een vorm te vinden in dit proces voor mezelf en ik weet nu dat het iets is van hem en ik kan er niks aan veranderen op dit moment .. hij moet door zijn proces.
Of dit uiteindelijk ons weer echt bij elkaar brengt weet je nooit.
natuurlijk is mijn man volwassen en verantwoordelijk voor bepaalde keuzes die hij heeft gemaakt maar ik geloof ook dat hij echt in de war is en het niet meer weet..ik zie het aan hem en merk het ook..
Ik kan kiezen om hem aan de kant te zetten en helemaal voor mijzelf te kiezen maar ik hou van hem en opgeven kan altijd maar in dit proces geloof ik nog in verzoening ...mocht hij zich echt weer van mij gaan afzetten dan word het wel tijd om keuzes te maken maar voor nu houd ik nog vol..
Dano
Dat klinkt net als mjin man. Ook hier spelen zaken uit zijn jeugd. En ook hier leidde de verliefdheid af van waar het eigenlijk om ging/gaat: zjin eigen proces. Gelukkig zag hij dat op tijd, maar dat was wel omdat er nog een andere crisis speelde en hij maar op een front tegelijk kon en wilde vechten.
Hij is er nog niet. Gaat ook voor zichzelf weer op zoek naar een therapeut. En ik ben me er erg van bewust dat dat er ook toe kan leiden dat we alsnog uit elkaar gaan. Maar ik ben blij dat hij het aangaat.
Goed dat je het nog volhoudt. Het kan nog wel even duren. Maar ik zou wel weer met hem spreken over die ander. Zolang hij daar geen afstand van neemt legt hij de focus op een verkeerde plek, namelijk bij haar en niet bij hemzelf of bij jou/jullie. En dat helpt hem niet. Als zij toch de ware blijkt, en jij niet, is ze er ook nog wel als hij wat verder is in zjin proces.
Alkes
Je vraagt je af 'hoe het mogelijk is dat een man die tijdens huwelijk een goede band had met zijn kinderen dat na de scheiding/het vreemdgaan niet meer heeft.' Ik wou dat ik het antwoord daarop wist. Ik zou wensen dat ik mijn ouderschap met hem kon delen, zoals we voor deze hele shit startte ook gewoon deden. Maar hij is (om in zijn eigen woorden te blijven) uitgecheckt, als man en als vader. Hoe iemand dat kan, is mij een raadsel.
Ik weet dat bij jou en sommige anderen op OO de overtuiging leeft dat dit alles gebeurt 'omdat moeder in al haar emoties de kinderen erbij betrekt'. Denk je serieus dat ik niet 1000 keer liever een fijn co-ouderschap had gevoerd met de vader van mijn kinderen? Samen nog ouders zijn, ook al is de relatie ten einde? Was het maar zo. Krap 2 jaar na 'de bom' zijn de ergste emoties allang onder controle, maar hee, vader is nog steeds foetsie. Nog verder weg dan ooit. Woont de helft van de tijd bij truus in truusdorp 100 km verderop, en ziet zijn kinderen een paar uur per 2 weken - if ever. Meestal minder. Ze missen hem heel erg, maar ook dat wordt minder omdat hij het zo laat afweten.
De werkelijkheid is afschuwelijk rauw en plat: hij heeft gewoon niet zoveel zin meer in het vader-zijn. En terugkijkend komt dat denk ik niet door zijn vreemdgaan of weggaan. Nee, hij is vreemdgegaan en heeft zijn gezin verlaten omdat hij er allemaal geen trek meer in had.
Bikkelhard vind ik dat. Bikkelhard en verraad. Ik heb er geen ander woord voor, helaas. En kom bij mij niet aan met dat ik de kinderen meesleep. Ik wens dit mijn kinderen, niemands kinderen toe, maar ik krijg het niet gekeerd.
Even terug OT: vreemdgaan is vaak een uiting van onvrede. Vaak over de relatie, soms misschien over de hele way of life. Als ik naar het gedag van mijn ex-partner kijk, zie ik het laatste. Ik had dus ook geen schijn van kans om de relatie te redden, want dat was bepaald niet het enige dat voor hem speelde.
Dano
En om op jouw verhaal in te gaan.... ik herken veel en dat geeft me kippenvel. Ik denk dat je alleen maar voor jezelf kunt kiezen. Je man kiest niet voor jou. En dan mag je nog steeds van hem houden, maar wel 'binnen je eigen muren'. Je kunt geen relatie hebben met een persoon die niet voor je wil kiezen. Daar ga je stuk aan.
Als je man door zijn proces moet (als het zo werkt), dan doet hij dat zonder jou.
sterkte x
Moederziel
De vader van jouw kinderen heeft ze in de steek gelaten. Daarin zit het verraad, niet in het vreemdgaan. Met het laatste hebben kinderen, zolang ze niet in een kamp worden getrokken, niets te maken. Met het eerste des te meer. Het lijkt me zo moeilijk om kinderen te steunen in dit verdriet, terwijl jezelf ook aangeslagen bent. Je komt (inmiddels?) krachtig genoeg over, maar toch... eenzaam ook. Om, door de keuze van de andere ouder, er opeens alleen voor te staan.
niks meer doen
Mijn man gaat het weekend het huis uit voor in ieder geval 1 jaar.. hij gaat een huisje huren.. Hij is er heel verdrietig over maar 100% vechten voor ons kan hij nog steeds niet. Zij trekt te veel en die stomme verliefdheid is er ook nog .. ik kan echt niks meer doen hij moet dit zelf gaan uitzoeken.. ook dit lees je terug bij blogs en forums over de midlife crisis..Het is zo pijnlijk om te horen dat hij verliefd is , hij houd van mij maar zij heeft gewoon de touwtjes in handen , zijn touwtjes in ieder geval.. ongeloofelijk..
Ik kan nu alleen maar voor mijzelf gaan zorgen... hoop heb ik nog steeds en ik geloof nog steeds in ons meer dan in zijn verliefdheid want zij is het symptoom niet de oorzaak...
Lieve Dano
Allereerst veel sterkte en een dikke virtuele knuffel voor jou {{{{}}}} IK had zo gehoopt voor je dat het anders zou gaan. Je hebt geen keus dan voor jezelf te zorgen. Iemand schreef indertijd hier aan mij: wees je eigen beste vriendin. Be strong, het wordt straks beter, echt.
Ik wil je ook waarschuwen. Het is niet zo dat zij de touwtjes in handen heeft. Dat heeft hij. En gooi niet te veel op een midlifecrisis, want zelfs als dat zo is (en wie zegt dat dit ook echt bestaat...), hij doet dit wel en jij hebt ermee te dealen. Hij kiest niet voor jou en dat is niet omdat hij leeft in een vlaag van verstandsverbijstering. Ook al zijn verliefde mensen impulsief en springt hij er nu in, het is een volwassen man die volwassen keuzes maakt.
Het is zo hard, dit. Ik weet het.
Hoe is het met jullie kinderen?
moederziel
Net als dochtervan vind ik jouw situatie anders. Jouw man heeft zijn kinderen in de steek gelaten door geen contact meer met ze te willen. En dat is inderdaad niks anders dan verraad naar hen toe. Maar het is niet omdat hij jou heeft bedrogen met iemand anders.
Ik reageerde op berichten hier over vaders die nog wel gewoon vader willen zijn maar die als echtgenoot vreemd zijn gegaan. In die situatie blijft het me verbazen dat de kinderen altijd in een adem worden genoemd met het verraad dat de vrouw is aangedaan.
nog steeds oneens
IK ben het helaas niet met je eens, Alkes. En ik heb het niet over mijn eigen situatie. Iedereen (en ik bedoel echt IEDEREEN) die vreemd gaat en een gezin heeft, zet dat gezin op het spel. Dat is voor mij verraad. Verraad aan de verbondenheid, de trouw en loyaliteit en vooral de eenheid van je gezin. Lees deze draadjes: het is niet de koffer induiken met die ander wat de schrijvers hier zo diep heeft gekwetst, maar het eenzijdig en in het geniep schenden van het vertrouwen. Ik noem dat verraad, kan er weinig anders van maken.
En dat is ontzettend moeilijk om overheen te komen, zelfs als de pleger van dat verraad er enorme spijt van heeft. Blind vertrouwen komt nooit meer terug, dan is namelijk vanuit onbevangenheid en die onbevangenheid is kapot. Dat is een hele grote aanslag op liefde, ook al is de liefde nog zo groot.
daarom ook
(en nu weer OT, want ik wil dit draadje niet kapen) diep respect voor de strijders hier. Jullie klaren een gigantische klus. Hou vol!
Inderdaad moederziel
Wat ik verraad richting de kinderen vind, is het feit dat hij niet eerder met mij besproken heeft hoe ongelukkig hij was. Dat hij afstand creëerde waar hij toenadering had moeten zoeken. Dat hij de schuld eenzijdig bij mij legde en niet naar zijn eigen aandeel keek. En dat net zo lang tot hij geen liefde meer voor mij voelde en hij geen andere oplossing zag dan scheiden. Waarmee hij dus het gezin opbrak en de kinderen in een situatie duwde dat ze beide ouders nog maar de helft van de tijd zouden zien.
Als je een gezin start neem je de verantwoordelijkheid op je om voor je kinderen een stabiele basis te vormen en te houden. Daar dien je voor te vechten. En dat heeft hij heel lang niet gedaan.
En nogmaals, ik snap volkomen waarom hij dat niet deed, maar dat neemt niet weg dat ik vind dat hij daarmee verraad pleegde aan de kinderen. Wat hij deed, deed hij niet met het belang van de kinderen voor ogen, maar alleen zijn eigen belang.
En in ons geval komt daar nog bij dat ik heel nadrukkelijk heb aangegeven dat ik alles op alles zou zetten om de scheiding soepel te laten verlopen, hoe moeilijk ik dat ook vond, maar dat ik daarvoor wel moest weten dat er geen derde in het spel zou zijn. Hij heeft dat ook beloofd. Maar aan die belofte heeft hij zich uiteindelijk niet gehouden. En daarmee nam hij heel bewust het risico dat de scheiding niet soepel zou verlopen, met alle consequenties voor de toekomst en het welzijn van de kinderen van dien. En natuurlijk kun je nu zeggen dat ik voor het welzijn van de kinderen het maar op had moeten brengen om mijn emoties opzij te zetten. Maar ik denk echt niet dat ik dat op had kunnen brengen.
Ik was van de week bij een optreden van Richard Groenendijk, die een kwartier lang van leer trok tegen 'al die mannen en vrouwen van zijn leeftijd (45)' die allemaal denken dat het gras bij de buren groener is, die vinden dat ze zich binnen hun huidige relatie niet genoeg kunnen ontplooien, zich geremd voelen, bang zijn oud te worden en er niet uitgehaald hebben wat erin zit. Al die mensen die dus vanuit hun eigen belang kiezen voor een scheiding. En die dat naar zichzelf verkopen als beter voor alle partijen, want 'je kunt toch niet bij elkaar blijven voor de kinderen...?!?'. Hij vindt dus van wel. Als je niet in een situatie zit van misbruik/mishandeling of verslaving, dan is het voor de kinderen vrijwel altijd beter om toch bij elkaar te blijven. De stabiliteit van een gezin is ontzettend belangrijk voor de ontwikkeling van kinderen, blijkt uit heel veel onderzoek (NB: ik heb niet zo'n zin om die op te zoeken, maar ze komen hier op OO ook met enige regelmaat voorbij). Hij vindt dat je als ouders de plicht hebt om er het beste van te maken tot de kinderen de deur uit zijn.
Ik vind eigenlijk dat hij daarmee wel een punt heeft. Zonder daarmee te willen zeggen dat ik vind dat mensen die wel uit elkaar gaan die keuze te makkelijk nemen. En het is natuurlijk niet zwart-wit. Als de kinderen nog heel jong zijn duurt het natuurlijk wel heel lang tot ze de deur uit zijn. En als er echt sprake is van haat en nijd en ruzie of juist elkaar doodzwijgen ligt het natuurlijk ook anders. Maar in ons geval, eigenlijk een best wel oké relatie zonder ruzie maar met harmonie, gezelligheid, een goed team, eensgezindheid over de opvoeding, intimiteit en waar alleen een van de partners 'iets mist bij de ander', en met kinderen in de puberleeftijd, daarvan denk ik dat het mogelijk moet zijn om zo lang bij elkaar te blijven. En dan zou het fijn zijn als je er als partners nog wat van kunt maken, toch in je relatie blijft investeren. En dan kun je nog wel eens verrast worden ook, denk ik!
Pennestreek
We denken daar gewoon anders over. Jij vindt dat jouw man verraad naar de kinderen heeft gepleegd. Ik vind dat niet.
Ik blijf het wel bijzonder vinden dat jullie kinderen weer verder kunnen na dit verraad door hun vader. Verraad door een ouder aan zijn kinderen is nogal een ding.
Belofte
Pennestreek, als hij die belofte nu niet had gedaan, dan was het waarschijnlijk op dat moment op een ruzie of andersoortig drama uitgelopen? Of je had geweigerd de scheiding netjes en snel af te handelen, wat ook in niemands voordeel zou zijn. Je man kon op dat moment dus waarschijnlijk voor zijn gevoel niets anders dan die (valse) belofte doen, om erger te voorkomen. Dat hij vervolgens in jullie huis ging staan flikflooien was natuurlijk een oerstomme actie. Hij had mogelijkheden te over om het discreet te houden.
Niet veel keus
Alkes, ik denk dat voor thuiswonende kinderen, er niet veel keus is. Wat kunnen ze doen?
Een uitwonend kind kan ervoor kiezen die persoon in kwestie weinig te bellen, totdat de boosheid en de desillusie wat afgezwakt is.
Een kind in co-ouderschap kan aangeven niet naar die persoon toe te willen gaan omdat het kind een huis achter de hand heeft.
Maar een thuiswonend kind heeft de uitweg niet. Daarbij is dat kind al lang blij dat het gezin bij elkaar is gebleven. Dat is m.i. zwaarwegender dan persoonlijk gekwetst zijn. Dus zo bijzonder is het niet dat een kind verder kan. Wat heeft het te willen?
Moederziel
gelukkig hebben wij geen kinderen maar daarom waren wij wel heel hecht denk ik want we hadden alleen elkaar om het maar zo te zeggen.. en vind ik het dus extra moeilijk want als hij straks weg is ben ik echt alleen..
Ikgeloof echt in de midlife crisis .. echt als je de ervaringen leest op forums dan schrik je ... er zou echt mer aandacht moeten komen voor de midlife van de man en trouwens ook de vrouw kan in datzelfde patroon terecht komen van de midlife... heel triest allemaal en echt ongeloofelijk ...
Dano,
Ik hoop voor je dat hij gaat inzien dat het gras aan de overkant niet groener is. Maar het idee van een jaar een huis huren als uitweg, vind ik wel uitzichtloos.
In ieder geval een tijd waarin jij ook kan constateren of je met hem verder wilt als je merkt dat je op jezelf best iets van het leven kan maken.
Je denkt dat je hem kwijt raakt. Maar hij kan jou net zo goed kwijt raken. Geloof in je kracht.
Om over na te denken
Ik ben het levende bewijs dat de stelling “kinderen worden door een vreemdgaande ouder verraden” geen waarheid is. Het vreemdgaan heeft mij als kind van niet beschadigd (als partner van overigens wel, maar dat is een ander verhaal). Wat nu als mijn moeder anders gehandeld had? Wat als ze het handelen van mijn vader “verraad aan ons” gevonden had? Dat was, in combinatie met haar verdriet en onze pubertijd (niet bepaald een periode waarin je goed bent in het zien van nuances), voor de relatie tussen ons en onze vader zacht gezegd niet bevorderlijk geweest. Mijn moeder had in dat geval dan kunnen betogen dat we beschadigd zijn geraakt door het vreemdgaan van mijn vader, in plaats van door haar eigen keuze ons in het kamp moeder op te nemen. Nou ja, ik ben haar dankbaar voor haar inzicht.
Nu snap ik dat alle gedeelde ervaringen van elkaar verschillen en ook weer verschillen van mijn ervaringen. Dat de mannen in dit draadje mijn vader niet zijn en dat bovenstaande niet op iedereen van toepassing hoeft te zijn. Maar het is denk ik wel iets om over na te denken.
Alkes en Phryne
De kinderen weten wel veel, maar niet alles wat zich heeft afgespeeld. En naast dat ze natuurlijk geen keuze hebben, is hij hoe dan ook hun vader en houden ze van hem. Bovendien is die scheiding er niet gekomen, dus uiteindelijk heeft hij ze niet echt verraden.
Ja, ze waren boos op hem, maar vooral heel verdrietig. En gelukkig ook heel flexibel, en ook voor hen geldt dat uiteindelijk alles went. Zelfs de onzekerheid in die periode.
En ik heb erg mijn best gedaan om mijn eigen gevoel bij ze weg te houden. Niet het verdriet, dat kon ik niet en bovendien zijn ze te oud en zien, merken en horen ze teveel om een toneelstukje voor ze te kunnen opvoeren. Maar ik heb wel mijn best gedaan om zoveel mogelijk de boosheid en het gevoel van verraad voor mezelf te houden.
Dus het is niet zo bijzonder hoor, dat ze met hem verder kunnen. Kinderen uit veel naardere situaties kunnen ook gewoon met hun ouders verder hoor.
Phryne, misschien heb je daar gelijk in. Maar ik zat in die tijd behoorlijk op de bodem en ik probeerde uit alle macht nog wat controle en houvast te krijgen. Nu ik er meer vanaf een afstand naar kan kijken zie ik ook wel in dat je dat soort dingen niet kunt afdwingen.
Dochtervan
misschien was je post niet aan mij persoonlijk gericht, maar ik vind het intussen een beetje vervelend worden dat je blijft roepen dat moeders die vinden dat hun vreemdgaande partner mede verraad pleegt aan de kinderen, dit *dus* ook zo brengen naar hun kinderen en ze *dus* willen opzetten tegen hun vader.
Wat je denkt en voelt hoeft toch niet overeen te komen met wat je doet? "Het is wel iets om over na te denken". Alsof we dat met zijn allen hier niet doen. Alsof we inderdaad de relatie van de kinderen met de vreemdganger proberen te torpederen, als soort van straf.
Er zijn vast mensen, en misschien ook wel op dit forum, die dat doen. Maar in dit draadje ben ik ze nog niet tegengekomen. Je zit zo op je stokpaardje dat je niet ziet dat de meeste dames hier nou juist precies doen wat jij zo bewondert in je moeder, namelijk de relatie van de kinderen met hun vader in ieder geval niet in de weg staan. Ondanks hun eigen pijn, verdriet en gevoel van verraad.
En weet jij echt zeker dat je moeder het geen verraad vond, diep van binnen? Wat nu als ze er eigenlijk net zo tegenaan kijkt als ik? Heb je dan minder respect voor haar? Of is het dan eigenlijk nog bewonderenswaardiger dat ze het toch heeft opgebracht om jouw relatie met je vader en jouw beeld van je vader niet door haar gevoel te kleuren?
Het is nog te vers en ze zijn denk ik toch nog wat te jong om het ze te vragen, maar ik denk toch echt dat onze kinderen vinden dat wij het uiteindelijk niet slecht hebben aangepakt. Ik vind in ieder geval dat ik het niet slecht heb aangepakt.
Pennestreek
Het spijt me dat mijn reacties jou raken. Dit is de eerste keer dat je ingaat op wat ik schrijf, ik denk dat ik daarom ook het idee kreeg dat mijn boodschap (die er ook gewoon mag zijn natuurlijk) niet gelezen is. Jammer dat je in de eerste alinea zoveel aannames doet over wat ik vind zonder me te bevragen. Dat voelt niet prettig en daarmee doe je precies wat je mij verwijt.
Ik vond het perspectief als kind van wel waardevol om te delen en ik vind het oprecht jammer dat dit uitgangspunt niet belangrijk genoeg gevonden wordt om inhoudelijk op te reageren om pas veel reacties verder verwijtend over het berijden van een ‘stokpaardje’ te beginnnen. Ik wil geen zout in wonden strooien en ik leef zeker met jullie mee. En laat het draadje verder aan jullie. Veel sterkte aan iedereen, ik hoop op een zo goed mogelijke uitkomst.
Dochtervan,
Het was al duidelijk dat je moeite had met de gedachte verraad van ouder naar kind. Daar ik verwachtte dat het woord nog wel een paar keer voorbij zou komen, vroeg ik je om een alternatief voor het woord verraad dat wordt toegepast voor de actie van een ouder die zo vast zit met zichzelf , dat ook de kinderen in de kou worden gezet, anders te kunnen verwoorden zodat ook jij je begrepen voelde.
----
De forummers die hier reageren, zijn voornamelijk moeders. Maar dat betekent niet dat de moeders doorgewinterde deskundigen zijn. Mogelijk dat er andere aspecten ook gaan meespelen, die voor jou herkenbaar zijn en je ervaring een ander kan helpen.
Denk aan als een kind na een paar jaar alsnog gaat vastlopen; de naweeën. Heeft een puber dan behoefte aan een therapeut of juist niet? Of kiest een puber liever voor het praten met klasgenoten of vrienden. Moeten ouders dan bezorgd zijn als hun kind kiest voor het praten met vrienden ipv met deskundigen?
Er zijn nog genoeg twijfels te over waar jij als kind van, met je ervaring, aan kan bijdragen waarmee een ander geholpen kan worden.
Eens
In mijn pubertijd stond het huwelijk van mijn ouders op scherp. Ik heb mijn best gedaan hen de tijd te geven zodat ze bij elkaar bleven, door huishoudelijke taken af te vangen en als klankmuur te fungeren. Ik was boos op hen beiden. Ik handelde niet echt uit liefde of loyaliteit naar mijn ouders maar uit pure zelfbehoud, heel egocentrisch.
Als ik niet thuis had gewoond, had ik er afstandelijker en minder 'loyaal' er in gestaan.
Mijn ouders hebben nooit geweten wat mijn drijfveer was. Geen haar op mijn hoofd dat ik hen dat ging vertellen.
Ouders hoeven niet vreemd op te kijken wanneer ze niet volledig weten wat in hun kind om gaat; er is genoeg wat kinderen of pubers voor zich houden.
Zo ben ik een tijd bang geweest dat mijn moeder overdag een pot pillen achterover zou slaan. Ik fietste dan uit school snel naar huis. Ik was zo boos dat als ik te laat zou zijn, ik ook niet meer bij mijn vader wilde blijven. Ook dat hebben ze nooit geweten. Dat vertel je als puber nu eenmaal niet.
Onzekerheid binnen het gezin, deed mijn fantasie flink op hol slaan.
Toen ik ging samenwonen, wilde ik mijn eigen start maken. Ik hield familie op enige afstand om zo met vriend een solide relatie op te bouwen. We waren samen heel sterk.
Maar 27 jaar later zette de moeder van mijn man ons huwelijk onder spanning. Het had een sneeuwbal effect naar het hele gezin en dat deed mij aan vroeger denken. Ik vond het vreselijk als de kinderen die spanning net zo ervaarde zoals ik vroeger ervaren had; vol boosheid uit onzekerheid. Daarom nam ik het die vrouw zo kwalijk dat ze om haar fout te verbergen, ons tegen elkaar opstookte. Oude wonden gingen open. Zo te voorkomen geweest als mijn man niet dezelfde fout maakte als mijn vader, en zijn vrouw wel steunde. Al was het maar in belang van gezin.
Oeps , sorry lang verhaal. Moest er even uit.
Flanagan
Wat een lieve reactie, dank daarvoor. Ik reageerde in dit draadje precies vanuit dit uitgangspunt. Maar zo pakt het niet uit en ik wil niet dat mijn bijdragen als een trap na, kwetsend of belerend worden opgevat. Niemand zit hier op nog wat extra negativiteit te wachten en ik wil niet degene zijn die dit aspect inbrengt. Zeker omdat dit draadje, meer dan ik mij realiseerde, toch vooral fungeert als lotgenotencontact.
Pennestreek en Moederziel
'En in ons geval komt daar nog bij dat ik heel nadrukkelijk heb aangegeven dat ik alles op alles zou zetten om de scheiding soepel te laten verlopen, hoe moeilijk ik dat ook vond, maar dat ik daarvoor wel moest weten dat er geen derde in het spel zou zijn. Hij heeft dat ook beloofd. Maar aan die belofte heeft hij zich uiteindelijk niet gehouden. En daarmee nam hij heel bewust het risico dat de scheiding niet soepel zou verlopen, met alle consequenties voor de toekomst en het welzijn van de kinderen van dien. En natuurlijk kun je nu zeggen dat ik voor het welzijn van de kinderen het maar op had moeten brengen om mijn emoties opzij te zetten. Maar ik denk echt niet dat ik dat op had kunnen brengen.'
Ik denk dat dat een bovenmenselijke reactie zou zijn om te verwachten. Schrik niet van mijn Bijbelse aanhalingen, maar 'een man dient zich te hechten aan zijn vrouw en de twee zullen niet langer twee, maar één vlees zijn', volgens Genesis. Een man die dit verbond schendt, doorklieft niet alleen een belofte maar het voelt voor veel vrouwen als fysieke pijn, als een amputatie als hij voor een ander kiest en haar verlaat.
Moederziel: 'Het is niet de koffer induiken met die ander wat de schrijvers hier zo diep heeft gekwetst, maar het eenzijdig en in het geniep schenden van het vertrouwen.' Wat mij betreft zijn het twee zijden van dezelfde munt. Het overspel zelf was afgrijselijk pijnlijk, en ik betreur nog steeds inderdaad, wat jij schrijft, dat de onbevangenheid en het blinde vertrouwen weg is, ook na ruim een jaar. Hoe graag ik ook zou willen, het komt niet terug en ik vrees wel eens dat dat nooit meer komt. Nog altijd als ik hem bezig zie met zijn mobiel als ik binnenkom en hij die dichtklapt en weglegt, trekt de huiver door me heen, nog altijd als ik een grapje wil maken over 'zit je met je vriendin te Appen' realiseer ik me dat ik die grappen toen ook maakte en dat ze waar waren. Zo graag als hij zou willen dat ik hem volkomen vertrouw, zo frustrerend is het ook voor mij te voelen dat dat vertrouwen nooit 100% meer terug is gekomen.
Flanagan
je schrijft Maar 27 jaar later zette de moeder van mijn man ons huwelijk onder spanning. Het had een sneeuwbal effect naar het hele gezin en dat deed mij aan vroeger denken. Ik vond het vreselijk als de kinderen die spanning net zo ervaarde zoals ik vroeger ervaren had; vol boosheid uit onzekerheid. Daarom nam ik het die vrouw zo kwalijk dat ze om haar fout te verbergen, ons tegen elkaar opstookte. Oude wonden gingen open. Zo te voorkomen geweest als mijn man niet dezelfde fout maakte als mijn vader, en zijn vrouw wel steunde. Al was het maar in belang van gezin."
Ik ben dan benieuwd hoe dat dan samenhangt met dit draadje want het gaat hier toch over ontrouw en doorgaan en niet over schoonmoeders? Geen aanval hoor en je zal het vast al verteld hebben, maar deze draden zijn zo lang geworden dat het niet meer te doen is ze door te spitten. Nou ja, ben gewoon benieuwd hoe het zit.
