Verder na ontrouw deel 3
Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
Het effect
Ik deel het omdat het effect, de verscheuring van stabiliteit binnen een gezin, zo herkenbaar is.
Er kunnen meer aanleidingen zijn om die onbevangenheid kwijt te raken.
Marin,
Je hebt mij al eens eerder een vraag gesteld; waarom ik haar niet kon vergeven. Ik wist dat vergeven alleen zin had als de ander dan ook ging veranderen zodat er geen sprake was van herhaling. Het besef van hetgeen wat die ander iemand aan had gedaan. Te vergelijken met een vreemdganger zijn/haar partner iets aandoet; als ze hem vergeeft, wilt ze ook geen herhaling.
De persoon in kwestie zal vanwege de leeftijd en karakter niet veranderen, geen persoonlijk belang ook anders was ze al naar mij toe gekomen.
Ondanks dat hier geen sprake is van ontrouw, heeft een bekende mijn vertrouwen aangetast. En juist omdat ik diegene van dichtbij ken, zoals een bedrogen vrouw niet kan begrijpen als juist een goede vriendin of een buurvrouw haar huwelijk vertrapt, zo begrijp ik niet en voel ik de pijn van het negeren van de gevolgen voor het gezin.
In een eerdere post gaf ik aan hoe ik vroeger die onzekerheid binnen het huwelijk van mijn ouders beleefd had, waar ik mee had gestruggeld. Die gevoelens wil ik mijn kinderen besparen. Als ik de draadjes hier leest, vraag ik mij ook vaak af hoe de kinderen van anderen dit proces van onzekerheid doormaken. Ik vond het persoonlijk een zwarte tijd. Ik schaamde mij omdat wij geen warm gezin waren.
Bij mijn inzet om het gezin bij elkaar te houden, hield de gedachte dat ik hier van zou leren; het later anders doen en praktisch gezien; hoe huiswerk en huishoudelijke taken te combineren zodat ik later een kei mocht worden in plannen en vooral later nooit buigen maar mijn eigenwaarde koesteren.
En dan komt het moment aan dat je niet moet buigen als je tenminste verder wil. Verder gaan houdt in dat je ook heel veel van jezelf moet houden.
Dat probeer ik mee te geven in de reacties in dit draadje; samen verder gaan is mogelijk als je je zelf niet vergeet.
Flanagan
Okay... ja goh dat zal dan wel, dat van die stabiliteit... en zeker vwb onbevangenheid, dat kan natuurlijk ook door vriendinnen, buurvrouwen, schoonmoeder geschaad worden. Maar het lijkt me toch zo'n andere dynamiek dan iemand met wie je intiem bent, dat die vreemd gaat. En bang zijn dat hij dat weer gaat doen.
Ik wil niets afnemen van de pijn die jouw schoonmoeder veroorzaakt heeft hoof, pijn kan je nu eenmaal niet naast elkaar leggen. Het lijkt me gewoon zo anders.
Individu
Maar Marin, dat hangt toch ook van de individu zelf af in welke mate diegene dat beleeft. De één stap makkelijker over verdriet of pijn heen dan een ander.
Bij sommige reacties in dit draadje heb ik ook wel eens gedacht, 'oh, wat doe je jezelf te kort' of ' Oh, waarom kwel je jezelf door zo in het verleden te leven'. Dan hoop ik ook dat ze de kracht hervinden om zich op te pakken en meer gelukkiger en sterker in het leven te staan dan de stille huilbuien.
Maar we zijn zo verschillend, ieder heeft zijn tijd nodig of maakt een resoluut besluit om de onzekerheid te stoppen.
Ook in relaties waar ontrouw plaatsvindt, is er verschillende mate van pijn, mede door verschil in omstandigheden.
Denk aan Truus dichtbij of ver weg, hoe je sexleven is, hoe ruimdenkend je over sex denkt, hoe je man je kinderen aandacht blijft geven, etc. Mijn verdriet is net zo rauw; ik heb ook vanwege de pijn wel eens tegen mijn man gezegd dat ik hoofdpijn had of ongesteld was. Geen puf om uit te leggen hoe die pijn ons sexleven beïnvloedde omdat ik mij in de steek gelaten voelde. Dan vroeg ik mijzelf ook wel eens af of er nog een toekomst bestond.
vergeven heeft alleen zin....
als de ander begrijpt wat ie gedaan heeft en het nooit weer zal doen: Dat ben ik niet met je eens Flanagan. Vergeven heeft zin voor jezelf, voor je eigen gemoedsrust. Verder gaan met je leven gaat beter als je vergeeft. Dat vind ik trouwens niet vanuit religieuze redenen.
En vergeven hoeft niet perse te betekenen dat je je vertrouwen weer geeft.
Dat is heel iets anders, iets wat je ook minder goed in de hand hebt. Het is er of het is er niet. je kunt er aan werken, maar je kunt het niet afdwingen.
Flanagan
sorry ik had je laatste posting #573 niet gelezen toen ik posting #574 schreef.
Oh had ik dat al eerder gevraagd van dat vergeven? Ja zou kunnen. Doorgaans begrijp ik heel goed dat je niet kan vergeven als het niet veilig voelt.
Ja ik begrijp wel hoor, bedrogen worden door iemand die zo nabij staat, en ook nog veel impact op je gezin heeft, dat dat een grote bres in je vertrouwen slaat. Dat soort situaties ken ik ook en dan van 1e graads familie leden. Voor mij is dat net anders dan iemand waarmee je het bed deelt. Maar ik begrijp nu van uit welk standpunt je het doet.
T is weer zover
Zou t Graag posten op haar Facebookpagina dat ik haar liefst zo’n ontzettend dreun in haar gezicht zou willen verkopen dat blijft maar terugkomen. Wat haat ik dat tering wijf.
ALLES ALLES ALLES is zo anders geworden. Mijn gevoel naar man. Ik voel me toch een soort van eenzaam in mijn gezin.
Ik ben best weer even onderuit door t verhaal van een kennis laatst ook over een stel waar hij vreemd ging. Om t feit dat ik binnenkort iemand mss ga zien die me aan de kant zette omdat ik zo veranderd ben; ja godverdomme wie verandert er niet na zoiets?? En ik ben blij dat Tan oprot van tv. Heel terecht dat ie weggaat. T gaat alleen om kijkcijfers zo werken die bedrijven (verzekeraars hebben ook niet het beste met je voor; wel t goedkoopste voor je in petto) en door zn vrouw en gezin weer te bedriegen kotsen mensen hem ook uitzeker ik!!!!!!!!
Kan nog wel ff doorgaan met gif spugen. Sorry; ik vind jullie wel lief hoor!!
GitteNN
Heel herkenbaar hoor GitteNN en laat het ook toe.
Leef je in je gedachten uit op haar!
Mijn therapeut raadde mij aan om op zulke momenten min fantasie op zijn beloop te laten gaan over wat ik allemaal met haar zou doen....
Dat werkte voor mij wel bevrijdend.
Je moet het alleen wel weer losterker laten daarna, dat kan moeilijk zijn omdat de haat voor haar diep kan zitten.
Ik haat haar nu niet meer, vind haar een zielige en verbitterde vrouw.
Voel dat ik nu boven haar staan, dat was voor mijn gevoel eerder andersom.
Toch kan ook ik de nieuwsgierigheid naar haar niet echt loslaten, ik kijk ook nog wel op haar Facebook.
Waarom? Geen idee.
Het was voor mij ook even een moment van even spugen. Het gevoel van haar haar ogen uit haar kop te willen krabben heb ik nog steeds. Soms meer en soms dagen niet, want dan denk ik er niet aan. Dus het gaat wel oke hoor. Echter ik weet dat zij gewoon haar leven verder leeft. Gitteman was een passant. Iemand die ze graag had willen hebben want haar relatie was niet oke. MAar het lukte niet en nu heeft ze alweer 1.5 jaar een ander. Dus ja...geen kleerscheuren niets. Dat maakt mij zooooo boos. Dat vind ik zo oneerlijk.
Maar hoe dan ook ik zal er mee moeten dealen. En dat gaat me lukken ook.
Lief dat je reageerde Regenboog. xx
GittNN
Toegeven
GitteNN, toen ik zondag je post las, dacht ik: kom, Gitte, beheers je een beetje, maar ik moet toegeven dat ik ook wel eens nachtmerries heb gehad waarbij iemand alle hoeken van de kamer zag.
Die mate van boosheid is kortstondig. Met de tijd zijn die uitbarstingen minder frequent en heftig.
Lees nog eens het begin van dit draadje. In #11 geef ik aan waarom ik mijn gezin intakt wil houden. ( Geen haar op mijn hoofd dat iemand anders voor de kinderen gaat koken en met ze rond de eettafel gaat zitten.) Natuurlijk zijn kinderen geen eigndomsvoorwerpen waar ik alleenrecht op heb, maar die gedachte deed mijn rug weer rechten. Verleden is niet terug te draaien.
Verspil verder geen energie aan negatieve berichten zoals die kennis of mr. Tan. Alsof zij dat merken...
Onschuldig
Een Tan merkt er niets van dus die uiting is heel onschuldig maar waarschijnlijk wel oplichtend voor even. Want met inhouden en doen of het er niet is ontken je jezelf en vergiftig je jezelf.
Geheimpje? Ik heb op iemands foto staan darten. Was heel helend en het deed die persoon geen kwaad. Ik ben het eens met de therapeut van Regenboog. Het loslaten komt erna weer en dan weer niet en weer wel. Dat is helen, met terugval en vooruitgang.
Dus spuug je gif maar uit ipv jezelf te vergiftigen, wat je doormaakt is een normale reactie op het gebeurde.
Gitte
oh Gitte, ik begrijp jou zo goed. Zo 1 keer in de maand (of als er iets gebeurt als ik aan haar moet denken, haar auto zie rijden oid) dan borrelt bij mij de woede ook weer op. Dan schreeuw ik heel hard in de auto "IK HAAT JE IK HAAT JE" en nog veel meer wat ik hier niet zal herhalen. Ook krijgt pluisman dan om minste geringste de volle laag. Daarna zakt het gelukkig weer weg. Ik weet dat ik haar vrijdag misschien ga zien op een bepaalde bijeenkomst. Iets maakt me woedend, blijf weg, ga je schamen, maar dat is niet eerlijk naar haar man. Die hoeft zich niet te blijven verschuilen, terwijl ze in begin duidelijk afstand hebben gehouden. Maar Truusman kan er ook niks aan doen. Die wil ook zn sociale leven weer oppakken. Begrijp het allemaal wel, maar als ik dan zo boos ben moet ik echt wegblijven vrijdag, ben bang dat ik haar aanvlieg. Terwijl zij diep diep door het stof is gegaan en ik echt wel weet hoeveel spijt ze heeft en ellendig voelt. Maar iets in mij ziet haar nog als bedreiging. Had Pluisman alleen lichamelijk vreemd gegaan had ik er wel mee kunnen leven geloof ik. Maar hij werd verliefd op haar, heeft jaar geduurd tot ik er achter kwam. Vooral dat verliefd zijn heeft er bij mij zo ingehakt, zo onzeker gemaakt, ik weet nu na 2 jaar dat ik nooit meer echt word wie ik daarvoor was. Erg he. Pluisman vind dat ook vreselijk en neemt zijn complete verantwoordelijkheid.
toch is weggaan voor mij nooit echt een optie geweest. Daar word ik ook niet gelukkiger van. Afgelopen week lekker op vakantie geweest met mijn gezin naar de zon en dan is het zo fijn om met zijn vijven te zijn. Aantal mensen om ons heen vechtscheidingen en gedoe om vakanties en wie dan niet "mag", mn vriendin zat alleen thuis zonder kinderen, ik zou daar nog ongelukkiger van worden dan ik nu iedere maand een dagje ben.
Ik kom het gelukkig iedere keer redelijk te boven. Hoeveel dagen van de maand houdt het jou bezig Gitte? Bij mij zo 1-2 dagen van de 30, daar kan ik mee leven.
Voor wie mijn verhaal kwijt is, mijn Truus komt ook uit ons stadsdeel, was een kennis die we van vroeger nog kenden, kwam ook wel eens bij mij over vloer voor koffie, aardige lieve vrouw, ik was compleet verbijsterd toen uitkwam dat mijn man en zij al een jaar affaire hadden. Hun intentie is overigens nooit geweest samen verder te gaan, zij heeft ook gewoon een "gelukkig' huwelijk. Maar toch....
Laten gaan
Vooral niet inhouden hoor GitteNN!
Je mag je best eens laten gaan, je hoeft je zeker niet altijd te beheersen.
Zolang je niemand er mee schaadt.
Weet je wat ik wel eens gedaan heb...hardop in de auto praten over haar of als ware tegen haar!
Dan zei ik alles wat me dwars zat en ook hele lelijke dingen.
Dat luchtte altijd enorm op en als ik haar dan ergens zag moest ik inwendig grinniken want ze moest eens weten.
En darten op een foto van haar lijkt me ook heel fijn....
Pluis
Ik ben ook niet meer mezelf geworden na alles maar zou ik weer de oude Regenboog willen worden als dat kon?
Nee, absoluut niet.
Ik ben beschadigd in mijn vertrouwen in de mens en dan vooral in dat van mijn partner.
Eerder was ik ook niet zorgeloos, kon ik overal problemen zien maar ik maakte me nooit echt zorgen om mijn huwelijk.
Dat is nu anders, ik weet namelijk dat het stuk kan gaan en man verliefd kan worden op een ander.
Ik was eerder naïef en zag man niet als een individu met een eigen wil en leven.
Dat is nu allemaal anders.
Het heeft mij ook veel goeds gebracht, als ik geniet dan geniet ik ook met volle teugen.
En ik onder neem veel meer leuke en plezierige dingen met zoon,man en als gezin.
Hiervoor kon ik soms moeilijk doen om wat al die uitjes wel niet kosten, ik vond alles gauw te duur.
Nu maakt het me niet veel meer uit, ik wil vooral leven en genieten samen met mijn dierbaren.
In dat opzicht ben ik een leuker mens geworden.
Maar de andere kant is er ook hoor, de beschadiging, de angsten, het verdriet.
Als ik in de spiegel kijk dan zie ik het....Het heeft me wel getekend.
Dat is ook niet gek natuurlijk, al die stress en verdriet laat zij sporen achter.
Ik zorg nu weer beter voor mezelf en anders verwen ik mezelf weer met een nieuwe oogcreme en concealer.
En ook ik ben er nog veel meer bezig hoor.
Bedoel je specifiek met Truus of in het algemeen?
Want het gaat bij mij iedere dag nog meermaals door me heen.
Het is een deel van mij geworden, ik sta er mee op en ga er mee naar bed.
Toch is het nu te doen voor mij en lijd ik er niet meer zo onder.
Het voelt een beetje alsof ik iemand waarvan ik veel hield ben verloren.
Dat zit ook vaak in je.
Truus
ik word specifiek getriggerd door Truus. Gezamenlijke kennissen (die van niks weten) laten haar naam wel eens vallen, kunnen zij uiteraard ook niks aan doen, of ik zie haar auto ergens staan. Ze rijdt paard en ik rij vaak langs manege en dan kijk ik toch even.
Het brengt me iedere keer wel van slag van binnen.
En nu ik weet dat ik haar vrijdag kan gaan zien (weet nog niet of ik ga) levert dat van binnen gewoon stress op. Voor mij is zij persoonlijk echt het pijnpunt. Als zij morgen naar de maan vliegt voorgoed ben ik voor 99 procent van mijn pijn af. Ik weet dat man voor ons gezin wil gaan, ergens zit er een stemmetje dat zegt en denkt: wat als zij alleen komt te staan? Of toch met pluisman verder wil en contact opneemt? Helemaal 100 % zeker ben ik dan blijkbaar toch niet. Toen het uitkwam was zij meteen HEEL duidelijk, het was een bevlieging, een affaire en zij zou NOOIT bij haar man weggaan. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant zou ik nooit weten wat er gebeurd was als zij wel had willen scheiden.
Dat vind ik ook nog een moeilijk punt.
Lijkt me helemaal afgrijselijk als Truus een vrijgezelle vrouw is, die met haar armen open staat te lonken naar een verliefde getrouwde man. Heb best begrip voor het feit dat mensen in een lange relatie wel eens scheve schaats rijden of gevoelens voor anderen ontwikkelen (ben in mijn vorige relatie ooit verliefd geweest op een ander/collega, de hel, wilde het niet, maar gebeurde me wel).
Maar dat zij een bekende was die bij mij (wel eens) over vloer kwam..., en dat hij verliefd werd, die 2 zaken zijn voor mij specifiek niet te verteren.
Pokerface
Pluis, ik zet tegenwoordig een poker-face op. Ik geef bij entree beleefd een hand en gedurende de rest van de avond, vermaak mij met de andere aanwezigen. Zo laat ik zien inmuum te zijn voor haar vergif. Ik merk wel hoe zeer dit haar ergert. Die ergenis bij haar, werkt net zo 'helend' als pijltjes op een foto.
Na afloop weer beleefd een hand en thuis het masker in de la.
Ik denk dat juist het niet verstoppen van jezelf, niet wegblijven of aangedaan overkomen, je sterker maakt.
Maar tegelijkertijd weet mijn man dat hij niet met mij moet spotten.
In deze heeft hij wel degelijk wat te verliezen. We zijn er voor elkaar; het is niet éénrichtingsverkeer.
anders
hi Flanagan,
Bij mij voelt het wel wat anders. Ik kan haar niet begroeten, ik sla gewoon op slot. Laat staan dat Pluisman haar zou begroeten. Maar we bevinden ons dan wel in gezelschap waarbij het vreemd is als we elkaar negeren. Helemaal in het begin als er misschien nog niet zoveel mensen zijn. Heel ongemakkelijk, en ben bang dat dat opvalt. Als het druk is zal het mensen niet opvallen. Maar ik zal niet op mijn gemak staan. Maar na 2 jaar moet ik er toch een keer doorheen.
Pluis,
Dacht je dat het voor mij gemakkelijk was? Over de drempel van haar huis, in haar huiskamer, met familieleden die alleen haar versie kennen?
Ik ga daar heen zodat de kinderen de andere familieleden zien en om te tonen dat onze relatie wel 'shockproof' is.
Door te gaan, weet ze dat ik mij niet zo maar laat weg jagen.
En ja het valt anderen ook op, maar dat is niet mijn probleem.
Laat je je ook niet 'weg jagen', door je ongemakkelijk te voelen.
Zij zou zich ongemakkelijk moeten voelen.
Ja maar
Ik snap dat je verhouding met je schoonmoeder je nog steeds dwars zit, maar ze heeft geen seks of een affaire met je man gehad. Dat is echt anders als je iemand dan ontmoet.
Mijn ex-schoonmoeder kon me wel verbranden en stookte enorm maar ze lag niet in bed met hem. Ik bedoel dat niet lelijk trouwens, ik begrijp van het geschonden vertrouwen, dat heb ik hier ook met ex-schoonmoeder en ex gehad en dat is tot.
Ja wat Bobbie zegt
... ik kan niet helpen dat ook steeds te denken Flanagan. Ik heb ook familieleden die in mijn gezin wilden stoken die ik moet negeren. Maar dat is van heel andere orde dan een Truus tegenkomen die met je man in bed lag. Evengoed heel rot en ingrijpend maar zo anders...
Ik bedoel het ook niet lelijk en wil geenszins een andervrouws leed afdoen, maar het is gewoon zo'n andere dynamiek
Is dat zo?
Omdat ze geen sex hebben gehad, is het anders?
Wat is er dan anders?
Andere vorm van gebrek aan vertrouwen, ander gevoel van wantrouwen, ander gevoel van walging als je elkaar moet ontmoeten of een ander gevoel wanneer je vreest voor het voorbestaan van je huwelijk.
De emoties zijn niet anders.
Sexleven is ook wat veranderd; de balans ligt nu meer in het midden.als ik sex wil, laat ik hem dat weten. Als hij sex wil, maar ik niet, ben ik bepaald minder meewerkzaam.
Ik weet niet hoe de andere posters hier in staan. Maar ik neem aan dat op dat gebied ook veranderingen hebben plaatsgevonden. Sex gaat nu eenmaal samen met vertrouwen in elkaar.
Het gaat mij er vooral om hoe je samen verder hebt te gaan.
Mee eens
Ben het met mijn voorgangsters eens, het lijkt mij persoonlijk ook een ander soort van ontrouw en pijn. Ongetwijfeld niet minder of meer, dat valt niet te vergelijken of meten.
Haar moeten ontmoeten terwijl ik weet dat man verliefd op haar is geworden, dat ze in mijn bed (ja overtreffende trap nog weer, had ik nog niet eens vermeld) sex hebben gehad, en zij bij mij op de koffie. Heb letterlijk ziek boven de pot gehangen. Ben zo bang dat als ik erboven sta, en toch ga vrijdag, mijn emoties toch niet in de hand heb en haar aanvlieg. En geloof me, ik ben echt een lammetje normaal. Ik durf het risico niet te nemen. Volgende gelegenheid dat ik haar misschien weer zie is over 4 maanden, misschien maar uitstellen tot dan.
Maar verder 28 dagen per maand dat ik me ok voel hoor 
. Mag ook wel na bijna 2 jaar.
Wel jammer
Wel jammer als je post tegen een andere meetlat wordt gehouden omdat er geen intimiteit had plaatsgevonden. Alsof de medeleven of tips of verdriet dan minder van waarde is want je hebt de ervaring niet, dus eigenlijk geen recht van spreken.
Het was een rottijd, blijkbaar niet rot genoeg dat het nodig is om zulke bedenkingen te uiten..
Bobbie/flanagan
Geheimpje? Ik heb op iemands foto staan darten. Was heel helend en het deed die persoon geen kwaad. Ik ben het eens met de therapeut van Regenboog. Het loslaten komt erna weer en dan weer niet en weer wel. Dat is helen, met terugval en vooruitgang.
Zo werkt het idd voor mij. Die foto is evengoed idee. Weet je cyberuitscheeuwen vangisteren heeft me al geholpen. Dus Liga miezelde niet beheersen. Zou niet weten waarom. T helpt me enikhoop dat t anderen ook helpt.
Grt
GitteNN
Pluis
Ik kom het gelukkig iedere keer redelijk te boven. Hoeveel dagen van de maand houdt het jou bezig Gitte? Bij mij zo 1-2 dagen van de 30, daar kan ik mee leven.
Ik ook zoiets Pluis. En eerlijk gezegd had ik al eerder de behoefte te spuien maar wist niet waar. Wilde jullie ook niet lastigvallen maar de nood was te hoog geworden. Nu is het weer helemaal gezakt.
Heb met Gitteman vanmorgen gepraat en uitgehuild bij hem.
Zo zal t langzaam een plek moeten krijgen.
Flanagan
Ik denk ook dat vreemdgaan zoals onze mannen deden echt iets anders is dan jij meemaakte. Jij kiest er zelf voor om met man mee gegaan naar beschik moeder. Dat hoef je niet toch? Kanje man omdoen.
Maar ik wil er ook eigenlijk geen mening over hebben. T is altijd zo ander wanneer je dingen zelf mee maakt dan oordeel over andermans Situatie.
flanagan
sorry nogal wat typ fouten. op mijn telefoon typen gaat niet best:
Ik denk ook dat vreemdgaan zoals onze mannen deden echt iets anders is dan wat jij mee maakte. Jij kiest er zelf voor om met je man mee te gaan naar je schoon moeder. Jij hebt nog steeds je maatje, je soulmate. Mijn schoonmoeder is niet mijn soulmate. Mijn man was dat wel.
Ik snap wel dat het om vertrouwen gaat. En dat kun je grotendeels ook naast elkaar leggen. Alleen je huwelijk staat niet te schudden op zijn grondvesten. Naja ik weet niet hoe ik het uit moet leggen.
Mss helpt dit voorbeeld. Ooit verloren wij ons eerste kindje in de zwangerschap. WE gingen naar een bijeenkomst van ouders die een kindje verloren hadden. Daar waren ook ouders waar hun dochter op 17jarige leeftijd was vermoord. Ik ben meteen weggegaan. Ik had wel een kindje verloren maar wel een kindje dat niet geleefd had hier bij ons. Hij was overleden tijdens de zwangerschap. Ik kon me voorstellen dat dat verlies van hun zoooo anders was.
Zo voelt dit ook een beetje. Het vertrouwen hebben in je schoonmoeder of bedrogen worden door je partner. Voor MIJ (en ik ben iemand anders dan jij!!) een wereld van verschil.
scheiden
hebben jullie wel eens gezegd tegen je kinderen te willen scheiden en het dan toch niet doen?
grt. G
Flanagan
Volgens mij bedoel jij te zeggen dat het ondermijnend was/is voor je huwelijk dat jouw man niet pal naast jou bleef/blijft staan terwijl jouw schoonmoeder jou geweld aandeed/-doet? Is dat de pijn? Ik kan me best voorstellen dat jij dit vergelijkt met vreemdgaan. Het betreft verraad, dát is het gevoel denk ik? Dat verraad kun je ook voelen als je man je financieel belazert, als hij maar blijft grijpen naar alcohol of drugs. Eigenlijk bij alles wat inwerkt tegen het trouw zijn aan je huwelijkspartner? Het lijkt of anderen hier lezen dat het gedrag van je schoonmoeder het kwetsende deel is. En dat zal ook best niet mis te verstaan zijn, maar jou gaat het om het verraad door je man bij het 'niet naast jou staan in voor- en tegenspoed' lijkt me? Ik weet niet, ik hoop maar dat dit draadje niet de kant op gaat van 'verdriet vergelijken'. Wat jij hierboven aangeeft Gitte, over het verlies van een kind en dan op welke leeftijd en wat erger is, dat is een 'plek' waar ik liever niet ben. Ieder kan dat voor zichzelf beslissen en bepalen, maar nooit voor een ander. Net als dat je zelf mag zeggen dat iets moeilijks en zwaars en verdrietigs jou uiteindelijk veel gebracht heeft, maar je dat wat mij betreft nooit mag zeggen tegen een ander, mag bepalen voor een ander en al helemaal niet 'als troost' voor wat op dat moment meegemaakt wordt.
En Gitte
Over jouw vraag hierboven: nee, nooit gezegd. Ik vind dat persoonlijk ook echt de kinderen iets aandoen. Je kunt ze vertellen dat dingen moeilijk zijn, maar een scheidingsmelding geef je in mijn ogen alleen als er daadwerkelijk een scheiding komt. Ik denk dat het je eigen onmacht is waarin je ze dan betrekt. Daar moet je wat mij betreft andere 'kanalen' voor vinden. Kinderen kunnen sowieso weinig met een scheidingsboodschap tot dat er praktisch en emotioneel gezien echt dingen veranderen, zo heb ik het ervaren.
